Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα τρίτη

Λόγω της ημέρας (η ζέστη, τα λόγια του παπά) θα κολλούσε να μπει σήμερα το κείμενο για την εκδρομή στη σμύρνη. Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο. Σήμερα θα εκπέμψουμε σε άλλα μήκη, πιο φιλοσοφικά, περί αμπέλων κι υδάτων.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν κρυώνουμε. Ούτε υποφέρουμε από τη ζέστη. Επίσης δεν πεινάμε και δεν γκρινιάζουμε. Δεν έχουμε αντιλήψεις, παρά μόνο πειθαρχία εργοστασίου. Δε βαριόμαστε σε ανούσιες εκδηλώσεις. Δεν έχουμε κενά κι απορίες όταν δε μας καλύπτουν οι απαντήσεις. Τα καλύπτουμε εκ των έσω.

Δεν είμαστε μίζεροι. Έχουμε κομμουνιστική αισιοδοξία πως έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Από θάνατο. Κι εμείς να νικήσουμε θα βρούμε έναν δικτάτορα του προλεταριάτου να τους ξύσει όλους απ' το κάδρο.

Διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον κατεβατά και πολυσέλιδες πλατφόρμες. Συνήθως μας φαίνονται ελλιπή κι έχουμε να προσθέσουμε επιπλέον πράγματα. Υπερασπιζόμαστε με πάθος πρόσωπα και καταστάσεις για τα οποία αλλάζουμε γνώμη σε κάποια φάση της ζωής μας.

Μαθαίνουμε τους μισούς στίχους από τα αντάρτικα και μετά τους μπερδεύουμε. Αλλά εξακολουθούμε να ακούμε τραγούδια που γράφτηκαν –στην καλύτερη- τριάντα χρόνια πριν. Κι αν είμαι ρετρό μη με φοβάσαι. Κοντεύω κιόλας τριάντα χρονών.

Μαθαίνουμε με δίψα περιττές πληροφορίες ξεκομμένες από το προτσές της ζωής που εξελίσσεται μπροστά μας. Μαθαίνουμε να λέμε και να κάνουμε συνδικαλιές για να τη λέμε στον άλλο.
Κατά κανόνα έχουμε κοινωνικό έλλειμμα. Είμαστε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή και σπανίως περισσεύουν συναισθήματα και για τους ανθρώπους γύρω μας.
Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει...

Θέλουμε άλλους τρεις συντρόφους για να αλλάξουμε μια λάμπα πριν αποφασίσουμε τελικά ότι φταίει το σύστημα. Υιοθετούμε το δόγμα μπους στις συμμαχίες μας –ή μαζί μας ή εναντίον μας- ως υγιές αντίσωμα απέναντι στη λογική που θέλει μαζί μας όποιον δεν είναι εναντίον μας.

Ξέρουμε να αναλύουμε άριστα τις αντικειμενικές συνθήκες αλλά το χάνουμε κάπου με τα υποκείμενα. Διαδίδουμε ανοησίες περί έρωτα για να πηδήξουμε ή να πηδηχτούμε τζάμπα.

Διαθέτουμε απεριόριστη ώρα για την οργάνωση. Κατανοούμε την αναγκαιότητα να της διαθέσουμε ακόμα περισσότερη ακόμα κι όταν δε γίνεται. Και πετυχαίνουμε με τη μέρα ό,τι κι ο άγιαξ με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που μεγάλωνε τον χώρο και τις διαστάσεις του γηπέδου.
Διαθέτουμε ελάχιστη ώρα για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα γιατί συνήθως δε διαθέτουμε καν εαυτό.

Θέλουμε να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής και να παράγουμε έργο για την οργάνωση που είναι το καλύτερο μέσο κοινωνικοποίησης. Ο κοινός εχθρός μας είναι η κόλαση. Δηλ οι άλλοι όπως λέει κι ο σαρτρ.

Δεν πηγαίνουμε εκκλησία τις κυριακές γιατί έχουμε δουλειά στα γραφεία. Κατεβάσαμε το θεό από τον ουρανό στη γη. Τον βάλαμε σε μαυσωλείο και προσπαθούμε να γίνουμε κατ’ εικόνα κι ομοίωσή του. Αφήνουμε μούσια ως ιεραπόστολοι της αλήθειας που κηρύσσουν τζιχάντ στους αιρετικούς και τους άπιστους. Προσδοκούμε ανάσταση κινήματος και την έφοδό του στον ουρανό δια της αναλήψεως.
Αμήν.

Είναι λίγο τρομακτικό. Γιατί γίναμε κομμουνιστές ρε σύντροφε;
Είναι τρελοί αυτοί οι κομμουνιστές. Αλλά είναι τα καλύτερα παιδιά.
Έρχονται από πολύ μακριά και μοιάζουν συχνά με εξωγήινοι.
Αλλά ήρθαν για να μείνουν ώσπου η γη να γίνει κόκκινη. Από ζωή.

. . . . . . . -.- -.- -.- -.-

Β. Η ερωτική σχέση είναι μια σχέση διαλεκτική, με δύο πόλους που αλληλεπιδρούν κι αναπτύσσονται και την οικοδομούν από κοινού σαν σοσιαλισμό. Κι η απιστία είναι κάτι σαν την παραοικονομία που έρχεται να καλύψει τα κενά της μονογαμικής σχέσης και του κεντρικού σχεδιασμού.

Για κάποιους η μονογαμία είναι αφύσικη κι απεχθής σαν μονοκομματικό σύστημα και σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Οι πιο πολλοί θέλουν την ασφάλεια της σχέσης και του σοβιετικού κράτους, αλλά και να ξεσκάν πού και πού με ταξίδια σε άλλες χώρες κι άλλες αγκαλιές. Διαλεκτική υπέρβαση; Ή μήπως διπλή ηθική και (μικρο)αστική υποκρισία;

Η απαγόρευση της εξόδου από τα εθνικά σύνορα είναι η θέληση της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στα μικροαστικά μας κατάλοιπα. Αλλά οι οπαδοί του μίσσιου βλέπουν τον έρωτα ως εικόνα από τα προσεχώς και την κομμουνιστική κοινωνία του μέλλοντος όπου δεν έχουν θέση οι κανόνες και οι απαγορεύσεις.

Οι γενιές που θα ζήσουν τότε, απαλλαγμένες από την κτητικότητα και τον καταναλωτισμό των ψυχών και του έρωτα –τις δυο όψεις στο νόμισμα της σημερινής αλλοτρίωσης- θα μπορούν να μας πουν περσότερα για το θέμα.
Ως τότε ο έρωτας θα είναι ένα πεδίο πρώιμου κι ανώριμου κομμουνισμού όπου κουβαλάμε μαζί μας τα ταξικά μας κατάλοιπα και κυρίως την ανωριμότητά μας.

Το θέμα είναι πώς τα διαχειριζόμαστε αυτά τα κατάλοιπα. Γιατί ο καθένας απλώς θεωρητικοποιεί τις πράξεις του και τους χαρίζει εκ των υστέρων ιδεολογικό άλλοθι για να τα ‘χει καλά με τον εαυτό του.

Κι η κατακερματισμένη πραγματικότητα μας διασπά μεταμοντέρνα σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα μαζέψεις μετά σε κάτι ενιαίο και να αφιερωθείς σε ένα σύντροφο. Τους αλλάζεις σαν κανάλια στην τηλεόραση και χάνεις την ουσία στο ζάπινγκ.

Β2. Άφησέ με να φύγω λίγο μακριά σου κι όταν γυρίσω θα μοιραστούμε τη γύρη που μάζεψα όσο έλειπα και θα γευτούμε μαζί τη γλύκα της.
Ναι, αλλά όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, δεν έχεις μάτια για τίποτα άλλο.

Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τέλος, αλλά αρχή της πραγματικής ιστορίας.
Δεν είναι ένας ακίνητος παράδεισος. Τέτοιος ήταν μόνο ο κόσμος της μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Μέχρι που ήρθε ο επάρατος γκόρμπι με τη διχαλωτή γλώσσα και το μήλο της περεστρόικα να δείξει ότι δεν υπάρχει επί γης παράδεισος.
Μη σε παγιδέψουν σε καμιά βιτρίνα και σε παραδείσους τους χαθείς...

Κι η σχέση είναι μια διαρκής επανάσταση όπου εξελίσσεσαι μαζί με το σύντροφό σου και γίνεστε ένα σύνολο, μια διαλεκτική ενότητα, όπου ο ένας προϋποθέτει τον άλλο χωρίς να τον απορροφά πλήρως.

Είναι ζωώδης η φύση του ανθρώπου και τα ένστικτά του; Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει απ’ τα ζώα; Η όρθια στάση που του επιτρέπει να βλέπει στα μάτια το σύντροφό του; Το ότι δεν κάνει σεξ για αναπαραγωγή αλλά για τη δική του ευχαρίστηση με το σύντροφο της επιλογής του; Η μήπως ότι διαμεσολαβεί κοινωνικά το ένστικτό του και το συνδέει με το συναίσθημα;

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η εκδήλωση για την κρίση ήταν πολύ βαρετή, με έξι ομιλητές, κλασικά κακή μετάφραση και πολύ ήλιο γιατί στη σκιά του εστιατορίου μιλούσαν οι βουλευτές της ντι λίνκε.

Ες αύριον τα σπουδαία...