Ξέρω τι έκανες φέτος το καλοκαίρι

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα δεύτερη

-Τελικά πήγε στις έντεκα. –Ποιο πράγμα;
-Αυτό που ήταν να κάνουμε στις δέκα.
Η όβα του ναρ δηλ, αλλά ντεμέκ περιφρουρημένη γιατί ήμουν κι εγώ μπροστά. Την οποία τελικά θα μπορούσα ίσως να παρακολουθήσω ως παρατηρητής, αλλά δε φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο.

Το πρωινό ξύπνημα ήταν καθημερινή απόλαυση με πολλές επιλογές. Η μία ήταν ο τούρκος με το ραδιομεγάφωνο που φώναζε να ξυπνήσουν όλοι οι αρκαντάς κι έπαιζε με τις πιθανότητες να φάει παντόφλες κατακέφαλα. Γι’ αυτό είναι τα αδέρφια εξάλλου. Για να παίζουμε και να μαλώνουμε.

Η δεύτερη ήταν πιο αποτελεσματική. Να αφεθείς στη ζεστή αγκαλιά του ήλιου και να ξυπνήσεις μούσκεμα κατά τις εννιά. Το μέρος που μας έδωσαν για τον γιουνάν μαχαλά ήταν ιδανικό. Κι όταν στήναμε τις σκηνές δίναμε μάχη για μια θέση στον ήλιο –όπως είπε κι ο κοντόχοντρος. Τελικά τα καταφέραμε όλοι.

Όπως και να ‘χει είναι άκρως συγκινητικό να βλέπεις τον ανθό της σπουδάζουσας νεολαίας στο πόδι απ’ το άγριο χάραμα. Τώρα που έχουμε την τεχνογνωσία να το δοκιμάσουν και σε καμιά απεργία.

Μετά το εγερτήριο υπήρχε ένα εξίσου ευρύ φάσμα δυνατοτήτων. Μπάνιο σε ένα βούρκο με χρώμα λεκάνης όπου ο ναυαγοσώστης δε σε άφηνε να πας βαθιά που ήταν πιο καθαρά γιατί οι τούρκοι δεν ξέρουν να κολυμπάνε κι έχουν ιστορικά πνιγμών –κι ο ναυαγοσώστης στην πραγματικότητα ήταν εν πλω πάνω σε βάρκα. Εργαστήρια (workshops) κι εκδηλώσεις στα τούρκικα –η αγγλική μετάφραση ήταν προαιρετική και δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Και πρωινό με όλα τα υλικά της χωριάτικης. Που αν τα άφηνες για να τα βρεις στα επόμενα γεύματα, έμενες με την όρεξη και τα ρεβίθια στο πιάτο. Κι έβλεπες τον κοντόχοντρο να τα πετάει πίσω του σαν κοντορεβιθούλης.

Οι τουαλέτες δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό το ευρύ φάσμα γιατί τις καθάριζαν τρεις φορές από τις επτά ως τις δέκα και μετά τις άφηναν στο έλεος χιλιάδων κατασκηνωτών να βρωμίσουν μέχρι το άλλο πρωί. Κάθε φορά ξυπνούσα με μειωμένη προσδοκία ικανοποίησης των βιολογικών μου αναγκών και το φόβο μήπως αποκτήσω φροϋδικά κόμπλεξ πρωκτικού τύπου που τη βρίσκει όταν σφίγγεται.

Ευτυχώς ο κοντόχοντρος δεν είχε τέτοια κωλύματα κι ενεργούσε τρεις φορές τη μέρα. Τα ρεβίθια και το ρύζι είχαν διπλή επίδραση στην ελληνική αποστολή. Άλλους τους στούμπωνε η έλλειψη φρούτων και σαλάτας κι άλλοι έστελναν μέι-ντέι κάθε μέρα απ’ τις μελιτζάνες και τα πικάντικα.

Διαφορετικές κι οι αντιδράσεις της αποστολής στις συνθήκες κατασκήνωσης που συναντήσαμε. Οι ναρίτες ήρθαν με υλικά, αφίσες, φακέλους γνωριμίας κι ήταν παραδόξως εξωστρεφείς και δραστήριοι. Η αποστολική φράξια της αραν είχε έρθει για πιο χαλαρά πράγματα, ξενέρωσαν τη ζωή τους που δεν είχαμε το ελεύθερο για εκδρομές χωρίς τουρκική συνοδεία κι έλιωσαν στη μπλόφα και στα χαρτιά.

Κι η κε του μπλοκ γνώρισε τους τούρκους κι αγάπησε τους έλληνες. Που ξέρουν καλά αγγλικά και κολύμπι και δε στήνουν χορό όπου βρεθούν κι όπου σταθούν –από τα μαγειρεία ως τις τουαλέτες- εκτός κι αν έχουν πιει. Επίσης, αν δεν ήμουν απολίθωμα, θα (ήθελα να) ήμουν καπετάν μιζέριας.
Συμπάθησα αντιθέτως τον κόσμο έξω από το κάμπινγκ και πιο πολύ τα φαγητά τους. Αυτό όμως τις επόμενες μέρες, με τις εκδρομές.

Ψυχικά ήμουν με την αράν, αλλά σώματι με τους ναρίτες που τους ήξερα κι είχαν στο πρόγραμμα ενδιαφέροντα πράγματα που μπορούσα να παρακολουθήσω. Δηλ επαφές και διμερείς συναντήσεις με νεολαίες και κόμματα του εξωτερικού.
-Πιστεύεις ότι αν ήμασταν σοβαρή οργάνωση δε θα έπρεπε να σε αφήνουμε να τις παρακολουθείς αυτές τις συναντήσεις;
Όχι, ρε συ. Αυτό είναι το τελευταίο. Έχω άλλους λόγους να το πιστεύω.

Τι ωραίες που είναι οι διεθνείς επαφές. Ποτάμια σκέψεων και λυρικές συνδικαλιές που σκοντάφτουν πάνω στην άγνοια της γλώσσας και βρίσκουν διέξοδο σε παιδικά λεκτικά σχήματα και ετικέτες.
-Γουάτ ντου γιου ριντ; ρωτάει ο τουρκογερμανός από δίπλα.
-Αλτουσέρ. Έλεμεντς οβ σελφ-κρίτικ, του δείχνω τον τίτλο.
-Άι ντοντ λάικ χιμ. Χι’ζ ρέβιζιονιστ.
Ναι, ρε αρχηγέ. Νίδερ ντου γουί. Αλλά αυτό είναι σελφ κρίτικ. Γι’ αυτό το διαβάζουμε.
Κι άντε να του εξηγήσω ότι το ‘φερα για καζούρα στους αρανίτες σφους.
-Φίλοζοφ; ρωτάει ένας παραδίπλα.
Τι λες παιδί μου; Πέφτεις στην παγίδα του ιδεαλισμού; Εδώ μόνο επιστήμη δεχόμαστε. Τι την έχουμε την τομή;

Σε τέτοιες στιγμές οι ιδέες μας είναι ταξικά καθαρές κι αγνές σαν τον έρωτα ενός μικρού κοριτσιού.
Θυμάμαι έναν διάλογο που πετύχαμε στο κούρδικο του τσετίν.
-Χρειάζεται επανάσταση ενάντια σε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό και το ρεφορμισμό.
Το μεταφράσαμε στα ελληνικά να δούμε αν είχε κάνα πλεονασμό και τελικά το βολέψαμε το γενικό νόημα.
Ο άλλος όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.
-Ναι, αλλά δεν είπες το πιο σημαντικό. Ένοπλη επανάσταση.

Κάπως έτσι κυλάνε πολλά συντονιστικά εαακ.
Λέει φερ’ ειπείν ο πρώτος ομιλητής ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Ναι, αλλά δεν πάμε πουθενά χωρίς αρετή και τόλμη, θα πει ο δεύτερος. Κι ο επόμενος θα πει ότι όλα αυτά είναι πολύ καλά, αλλά δεν κάνουμε τίποτα αν δεν έχουμε οργάνωση και θεωρία.
Και πάει λέγοντας στο ρυθμό που πάει το κοκοράκι.
Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω… μια επαναστατική συνείδηση.
Κι ο καθένας προσθέτει μετά κι από ένα.

Όλα αυτά αποκρυσταλλώνονται σε πείρα που περνάει από γενιά σε γενιά.
Κι έτσι στα συντονιστικά προσπαθούν όλοι να τα χωρέσουν όλα στο λόγο τους. Γιατί αν ξεχάσουν κάτι θα δώσουν πάτημα στον επόμενο για να τους την πει. Κι αντ’ αυτού προτιμάν να μιλήσουν κάνα μισάωρο.

Έτσι κρυστάλλινα, χωρίς κορδελάκια, φαίνονται στα αγγλικά κι οι μεταξύ μας διαφορές.
-Γιατί αποχωρήσατε το 89;
-Το κόμουνιστ πάρτι έκανε κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με τη δεξιά..
Α, πες μας έτσι. Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περσότερα.
-Και ποιες είναι οι ιδεολογικές σας διαφορές;
-Η σοβιετική ένωση.. τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα.. δεν ήταν σοσιαλισμός..
Ενώ στα ελληνικά θα άρχιζες τις ιδιότυπες δικαιολογίες και θα ξεγλιστρούσες σαν χέλι.

Στάλιν γουόζ ράιτ εντ τρότσκι λεφτ.
Εσείς με ποιον ακριβώς είστε; Μήπως με αυτόν; Ε... Μήπως με τον άλλον; Ε...
Στον τρότσκι τους απαντάν όχι και παρακαλάν μέσα τους μην πετύχουν μετά οι άλλοι το ρασκόλνικοβ.

Η πρώτη επαφή της ημέρας ήταν με τους τουρκογερμανούς της ντιντεφ που κάνουν δουλειά με τους μετανάστες. Μία από τις οργανώσεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της για τη σμύρνη ήταν η σοσιαλιστική νεολαία που είναι κάτι σαν τσικό του ες πε ντε και διατηρεί σχέσεις με τη βήτα διεθνή.

Μετά πιάσαμε κουβέντα για μουσική, τους είπα για σάντρα και μόντερν τόκινγκ και τους πιάσαν τα γέλια –υποθέτω η σωστή απάντηση ήταν ραμστάιν. Δεν ξέρω για ποιο λόγο η δεκαετία με τις βάτες είναι πιο αστεία από το γιωργάκη και το νετανιάχου. Το χιούμορ είναι προσωπική υπόθεση.

Η δεύτερη επαφή ήταν με το γαλλικό αντίστοιχο της κίνησης 18-55, παραδοσιακοί μεταμοντέρνοι με τις ευρωκομμουνιστικές ιδιαιτερότητές τους –ακόμα κι αυτοί. Συμμαχούν εκλογικά με όλους τους σχηματισμούς της αριστεράς –αυτό το τελευταίο με την ευρεία ποσαδιστική έννοια- αλλά κατηγορούν το ΝΡΑ ότι είναι απλώς αντινεοφιλελεύθερο κι όχι γνήσια αντικαπιταλιστικό.

Κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ.
Το εμεπ παρακολουθεί τις διεθνείς διαδικασίες που συγκαλούμε, αλλά συμμετέχει ως παρατηρητής εξαιτίας κάποιων διαφωνιών. Σύμφωνα με τη ναρίτικη εκδοχή –που δεν πρέπει να είναι μακριά από την αλήθεια- αυτές είναι βασικά δύο. Οι τούρκοι ανήκουν στο ρεύμα του χότζα και δε δέχονται ότι υπήρχε σοσιαλισμός μετά το στάλιν (αλλά την ίδια στιγμή διατηρούν σχέσεις με το ναρ που λέει πως δεν υπήρχε καθόλου σοσιαλισμός και μας κατηγορεί για σταλινική στροφή). Κι έχουν ενστάσεις για τις σχέσεις μας με το ακελ και κάποια άλλα κόμματα στη μέση ανατολή (αλλά φιλοξενούν τα συριακά κκ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση κι οργανώσεις που έχουν σχέση με τη σοσιαλιστική διεθνή)!

Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι το κόμμα ζητά απ’ το εμεπ να κόψει τις σχέσεις με το ναρ. Αλλά την ίδια στιγμή πρωτοστάτησε στην ανασύσταση του τε κα πε και στην ουσία το ανασυγκρότησε σχεδόν μόνο του σε στιλ κομιντέρν. Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό ας το μοιραστεί μαζί μας.

Επιστροφή στο γιουνάν μαχαλά και το σοκάκ μας που σημαίνει μικρό δρομάκι, ενώ ο μεγάλος δρόμος είναι σκέτο σοκ –χωρίς υποκοριστικό. Ο σοκ είχε τη δική του ιστορία. Μέχρι που μπήκαμε στο τρίτο σοκ του πα-σοκ προς το σοσιαλισμό και κάπου στρίψαμε λάθος και βγήκαμε στον ευρωμονοσόκ του μάαστριχτ και της ονε απ' όπου θα μας βγάλει το σοκ της κοε και του αλέκου.

Οι τούρκοι διοργανωτές ονόμασαν το σοκ μας προμηθέα αλλά η ελληνική αποστολή τον μετονόμασε από τα κάτω κι αριστερά σε σοκ άρη βελουχιώτη και συμπλήρωσε από κάτω –στα κρητικά πρότυπα- την ιδιότητά του: κομμουνισταράς.

Κάποιοι από την ελληνική αποστολή όμως συνέχισαν να μας τρώνε τα συκώτια με τη διαγραφή του χρέους και την παύση πληρωμών που θα την επιβάλλει το κίνημα με μαζικό πολιτικό εκβιασμό. Δηλ σε μια αστική κυβέρνηση.
-Μα όχι. Αφού λέμε και κάτω η κυβέρνηση.
-Δηλ θα είναι δική μας η εξουσία.
-Μα εκεί καταλήγουν όλα. Γι’ αυτό λέμε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
-Μα αν έχουμε εμείς την εξουσία, ποιον ακριβώς θα εκβιάσουμε; Τους δικούς μας; Και πού χρειάζεται ο μπε (μαζικός πολιτικός εκβιασμός);

Βασικά ο μπε χρειάζεται σφε αναγνώστη ως αγωνιστική διατύπωση που κρύβει την αδυναμία μας και την έλλειψη πίστης. Και θυμίζει λίγο αυτό που έκανε ο μικρός πέπε στο αστερίξ στην ισπανία. Που κρατούσε την ανάσα του, γινόταν κόκκινος κι απειλούσε ότι θα σκάσει αν δεν του έκαναν το χατίρι.
Γιατί αν έχεις τη δύναμη να επιβάλεις πράγματα δεν κάθεσαι να σκας. Απλώς τα επιβάλλεις.

Αυτά ως εισαγωγικά για την τρίτη μέρα και την εκδήλωση της ελληνικής αποστολής για την κρίση.
Το βράδυ στο γιουνάν μαχαλά δέσαμε τον κακοφωνίξ στο δέντρο και στήσαμε γλέντι με κιθάρες. Στα μαύρα κοράκια μπέρδεψαν πάλι τους στίχους –δε βαριέσαι.. Κι ύστερα ξεκίνησαν τον μπεζεντάκο.
Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε...
Α, μπα; Λες να το πάνε μέχρι τέλους; Έστησα αυτί απ’ τη σκηνή μου και περίμενα.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
Κάτσε να δούμε τι θα πουν στη δεύτερη στροφή.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
-Το κουκουέ λέει ρε-εεεε…