Νίκη στην οαχάκα

Ημερολόγια κατασκήνωσης - ημέρα έκτη

Κι ο διεθνισμός συνεχίστηκε με διμερείς συναντήσεις.
-Αυτά για την τυνησία ας μιλήσουμε για εσάς τώρα.
-Έχουμε ως σημείο αναφοράς το μαρξ και το λένιν. Είμαστε μαρξιστές, είμαστε λενινιστές, αλλά δεν είμαστε μαρξιστές-λενινιστές.
Ο τυνήσιος απέναντι τα ‘χασε.
-Είστε μαοϊκοί; -Μπα. –Είστε τροτσκιστές; -Τσου.
Την αλήθεια ρε-ε-ε…

-Ρε σεις εγώ στα γαλλικά δε μπορώ να το αναλάβω αυτό. Αρχίζει η μεταξύ μας συνεννόηση στα ελληνικά.
Να τους πούμε ότι ο στάλιν κήρυξε το τέλος της πάλης των τάξεων;
Τι λες παιδί μου; Εδώ είχε πει ότι όσο προχωράει το προτσές οικοδόμησης η ταξική πάλη οξύνεται. Κι απ’ αυτό άρχισε ολόκληρη ρουσολογία στον προσυνεδριακό, γιατί σου λέει αν οξύνεται πώς θα έχουμε απονέκρωση του κράτους;

Να τους πούμε ότι υπήρχε κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός;
Μα τότε είναι που θα σε πει τροτσκιστή. Και δε θα ‘χει και πολύ άδικο δηλ, αλλά τέλος πάντων. Εκτός κι αν δηλώνεις αρχειομαρξιστής σκέτο, σαν το ρασκόλνικοβ.

Κοίτα να δεις, κι ο λένιν έγραψε μετεπαναστατικά ότι στόχος μας είναι να επιβάλουμε εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και να φτάσουμε στον κρατικό καπιταλισμό. Να χάνεις το λογισμό σου δηλ. Αλλά τότε ήμασταν κι από αυτό πιο πίσω ακόμα. Αυτός το έγραψε στα μικροαστικά παιδιαρίσματα, λίγο πριν τη νεπ. Δεν είναι το ίδιο.

Αυτό που είπε ο στάλιν το 36’ ήταν πως τέθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού κι αυτό το προτσές ολοκληρώθηκε. Και δεν είχε άδικο, οι βάσεις είχαν τεθεί.
Αν θες κάνε κριτική σε άλλα πράγματα. Γραφειοκρατία, ατροφία σοβιέτ, τη θεωρία για το κομμουνιστικό κράτος. Κοίτα να δεις που θα πω εγώ στο ναρ τι κριτική να κάνει για το στάλιν.

Αλλά πάλι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός;
Κι εκεί δεν ξεφεύγεις με συνδικαλιές και κορδελάκια. Εκτός από κάτι ναρίτες που για να βρουν κοινό σημείο επαφής με τους μουλάδες έλεγαν ότι δεν ήταν σοσιαλισμός αυτό που είχαμε τη δεκαετία του 70 και του 80. Για πιο πριν θα μας το πουν οι ιστορικοί.

Με τόσα μουλάρια γύρω, το ναρ κι η αραν θύμιζαν έργο του χεμινγουαίη. Τι γυρεύω εγώ εδώ; Έλα ντε.
Ναι, αλλά δεν είναι σαν τα δικά μας τα μουλάρια έλεγε μια σφισσα. Αυτοί είναι πολύ καλύτεροι.
Μωρέ καλά είναι και τα δικά μας, αλλά τα πετυχαίνεις μόνο για πολεμική σε συνελεύσεις. Αλλιώς μπορεί να τα αγαπούσες. Αλλά η λογική του φοιτητικού συνδικαλισμού έχει κάνει μεγάλο κακό. Και πολλοί μένουνε πάντα παιδιά –με χρόνιες παιδικές αρρώστιες- και την κουβαλάνε ως τα γεράματά τους.

Τέλος πάντων, κάθε κίνημα έχει τα μου-λου που του αξίζουν. Κι η τουρκία έχει τέσσερα –ζωή να ‘χουν. Τα σημείωσα εντυπωσιασμένος. TKPML. TKP-ML. TKP (ML). Και τέλος το TKP/ML. Ούτε στο δίσκο του χαρούλη δεν είχε τόσα.

Τι λέγαμε όμως; Α, ναι. Για τον υπαρκτό. Λέγε ρε, ήταν ή δεν ήταν;
-Όχι, εμείς λέμε πως δεν ήταν σοσιαλισμός. Ε, αν είναι έτσι το ψόφησες, δε σώζεται με τίποτα.
Είχε λέει δεξιά γραμμή ο στάλιν. Δεν ήταν η τάξη ενεργό υποκείμενο.
Α, ναι; Κι η κολεκτιβοποίηση πώς έγινε δηλ; Με διάταγμα από τα πάνω και δεξιά; Δεν ήταν ταξική πάλη στην ύπαιθρο; Τον πόλεμο με τους ναζί ποιος τον έκανε;
Ναι, αλλά εκείνος ήταν μεγάλος πατριωτικός πόλεμος, σου λέει, όχι ταξικός. Και για ποια πατρίδα πολεμούσαν; Να σώσουμε τη μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα έλεγαν σε όλους τους τόνους. Κι ο κομαντάντε που τελείωνε τις επιστολές του με το σύνθημα πατρίδα ή θάνατος; Εθνικιστής κι αυτός;

Ναι, αλλά τα σοβιέτ δεν είχαν ενεργό ρόλο στην παραγωγή.
Κοίτα να δεις, η μονοπρόσωπη διεύθυνση επί λένιν αποφασίστηκε. Όχι λόγω εμφυλίου, αλλά πριν καν αρχίσει. Αν είμαστε συνεπείς αναρχικοί στην κριτική μας να το πάμε μέχρι τέλους. Μη σταματάμε στο στάλιν.
-Κι εμείς κάνουμε κριτική στα λάθη, αλλά το θεωρούμε σοσιαλισμό, είπε ο τυνήσιος. Ψάξε βρες τώρα ποιος είναι ο δογματικός της υπόθεσης.

Επόμενη στάση οαχάκα και συνέντευξη με το μεξικάνο που είναι δάσκαλος και μέλος του πολιτμπιρό της νεολαίας του εκεί μ-λ κόμματος. Ναι, η νεολαία έχει πολίτ μπιρό. Και ναι, όταν λέμε μουλού, βασικά εννοούμε το ρεύμα σκέψης χότζα.

Η οαχάκα είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου οι χοτζικοί κατάφεραν να είναι πρωτοπορία κι η ακατανίκητη δύναμη κι ακτινοβολία των ιδεών του αλβανού ηγέτη παρέμεινε φωτεινή κι επίκαιρη όσο ποτέ.
Και το ναρ παραμένει η μοναδική οργάνωση που όταν τους δείχνουν σε βιντεάκι τον χότζα κι οι γύρω χειροκροτούν (ή αποδοκιμάζουν, ανάλογα το περιβάλλον) ψάχνονται μεταξύ τους και ρωτάν ο ένας τον άλλον για να βρουν ποιον δείχνει η εικόνα.
Για να μην το παίζω ξύπνιος να πω ότι κι εγώ τον ξέρω χάρη σε ένα γραφικό σύντροφο εδώ στη θεσσαλονίκη που έρχεται σε κάθε πορεία –ανεξαρτήτως θέματος- με ντούμπλεφας σημαία που έχει απ’ τη μια το χότζα κι απ’ την άλλη το σύντροφο με το μουστάκι.

Άρχισε ο χουάν να μιλάει σαν χείμαρρος χωρίς σταματημό (το ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια) κι είπε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Για την απεργία των δασκάλων και τον κόσμο που αγκάλιασε τον αγώνα τους. Για τους 27 νεκρούς από τους οποίους μόνο ένας ήταν δάσκαλος. Για την κορύφωση στις 14 ιούνη, μαζί με τα γενέθλια του γκεβάρα που αν ζούσε τότε θα γινόταν 79 χρονών. Για το λαό που αναπολεί αυτές τις στιγμές και θέλει να τις ξαναζήσει. Και για το αντίκτυπο στα παιδιά που αντί να ακούν σακίρα τραγουδάν το βενσερέμος.

Για τη συνέλευση των λαών της οαχάκα (ΑΡΡΟ), όπου κάθε οργάνωση συμμετείχε με δικό της αντιπρόσωπο, όσο μικρή κι αν ήταν. Για την οριζόντια δομή που ήθελαν να περάσουν οι αναρχικοί. Και για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που λειτούργησε υποδειγματικά από τα πάνω προς τα κάτω και τανάπαλιν. Για την αναδίπλωση του νοέμβρη, όπου η ΑΡΡΟ αποφάσισε να αποφύγει τη σύγκρουση, αλλά κάποιοι κουκουλοφόροι με τσάντες τους φώναζαν προδότες και πετούσαν πέτρες μέχρι να τους ψεκάσουν όλους οι μπάτσοι.
Μικρός που είναι ο κόσμος…

Για την αφέλεια κάτι συντρόφων που δεν πήραν μέτρα προστασίας με τον ασύρματο και στοχοποίησαν τους δικούς μας. Για τον ηρωική τους συνεννόηση στα οδοφράγματα της οαχάκα για να σταματήσουν τα οχήματα των δυνάμεων καταστολής. Και για τις σχέσεις τους με τους ζαπατίστας και την άλλη καμπάνια του μάρκος που έχει πασιφιστικό χαρακτήρα, αλλά τη στηρίζουν κριτικά.
Αυτά κι άλλα τόσα, για μία ώρα, καταγραμμένα σε βιντεάκι. Άντε να δούμε ποιος θα τα μεταφράσει για να μπουν κι οι υπότιτλοι και να το σηκώσουν κάποτε στη σελίδα του ρεύματος.

Εν τω μεταξύ τα νέα των συντρόφων πίσω στην πατρίδα ήταν σκατά. Σαν τις ανθρώπινες σχέσεις δηλ. Ομιλίτες-στρείδια που βάζουν καπάκι στα συναισθήματα και τα κρατάν μέσα τους να σιγοβράζουν. Αλλά τα αίτια συσσωρεύονται κι οι κρίσεις ξεσπάνε πετώντας το καπάκι απέναντι, στον τοίχο του βερολίνου που είναι ετοιμόρροπος.

Οι κομμουνιστές τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να κλειστούν μέσα μαζί με τα παιδιά των εργατών. Κι όλοι μαζί με τον πι-πι προσπαθούμε να ρίξουμε γέφυρες ανάμεσά μας για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε. Σαν απόρθητο κάστρο όπου λάμπει το άστρο του σοβιετικού γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Κι ο ομιλίτης διαβάζει τη φαινομενολογία του πνεύματος της ηρεμίας και του χέγκελ και μένει φαινομενικά μακριά από κρίσεις. Οι οποίες πάντα ξεσπάνε απότομα σε κλειστά συστήματα κι ανθρώπους. Κι ύστερα ψάχνουμε τον προδότη που είναι απ’ το εσ. και τα αίτια που είναι πάντα μέσα μας.

Η μόνη διέξοδος απ’ το αδιέξοδο μοιάζει η απλή έξοδος (αντικαπιταλιστική ή σκέτη) απ’ όλα αυτά. Οι δημόσιες σχέσεις πέτυχαν, οι ανθρώπινες πέθαναν, αλλά τι σημασία έχει; Οι κακές μέρες περάσανε κι οι χειρότερες έρχονται. Και θα αρχίσουμε νομοτελειακά να νοσταλγούμε την πάλαι ποτέ υπαρκτή σχέση. Η νοσταλγία είναι σωσίβιο σωτηρίας πριν την ανυπαρξία και τα ναυάγια της καθημερινής ταξικής πάλης που τα ξεβράζει το new left wave.
-Όχι σύντροφε, στα αγγλικά current λεγόμαστε, όχι wave.
Α, μάλιστα.

Τη δε ημέρα εβδόμη η κε του μπλοκ ξεκουράστηκε και θαύμασε όσα είχε φτιάξει γύρω της, χωρίς να κρατήσει σημειώσεις. Έπαιξε μπάλα με τους επίλεκτους της ελληνικής αποστολής και μάλωσε διεθνιστικά με τους αντίπαλους που ήταν κλέφτες κι απατεώνες και δεν παραδέχονταν την ήττα τους. Πάνω στα νεύρα της μπήκε μαζί με το κινητό στη θάλασσα κι έχασε πολύτιμα τηλέφωνα. Ευτυχώς πολλά τα θυμάται απ’ έξω.
Οι αναγνώστες του μπλοκ που τη γνωρίζουν προσωπικά καλούνται να επικοινωνήσουν μαζί της για να ορίσουμε συνδέσμους και να αποκαταστήσουμε επαφή.