Η επιστροφή του προφήτη

Το ξέρω θα ‘ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς

Διακόπτουμε την κανονική ροή των ημερολογίων κατασκήνωσης με μικροαστική παρέκκλιση για να ασχοληθούμε με της πίτσας μου τον χαβά που είναι η μπάρτσα. Οι ομοϊδεάτες του γούφιους μπορεί να πιστεύουν ότι κουβαλάν κάτι από τη μαγεία της λόγω χρωμάτων, μεγάλης ιστορίας κι επειδή και τα δυο κάνουν μπε. Κι ο γείτονας αι-δημήτρης το ίδιο.

Αλλά όπως έχει πει κι ο πανούτσος τι μπορεί να σημαίνει μεγάλη ιστορία; Κάποιες ομάδες έδωσαν κάποια παιχνίδια, κάποια τα κέρδισαν, κάποια τα έχασαν και κάποια ήρθαν χι. Και κάποια άλλα άσο ημίχρονο, διπλό τελικό –ή αντίστροφα- που είναι η ομορφιά του αθλήματος.
Μόνο η μπάρτσα κουβαλά τέτοιο μύθο για να πει πειστικά πως είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ. Οι άλλοι το πολύ να είναι κλαμπ σάντουιτς.

Μεσοβδόμαδα έγινε το φιλικό με τη μίλαν για το κύπελλο γκαμπέρ –προς τιμήν του ελβετού ιδρυτή της μπάρτσα- κι ελέω ίμπρα έδωσε παραπάνω ειδήσεις απ’ όσες μπορεί να αντέξει η ηρεμία μιας ομάδας. Αλλά και μπόλικες αναμνήσεις για να έχουν να διηγούνται μετά οι φίλαθλοι στα εγγόνια τους. Κορυφαία όλων, η επιστροφή του ροναλντίνιο στο καμπ νου.

Η επιστροφή του έγινε με πρόεδρο το ροσέλ, τον άνθρωπο της ΝΙΚΕ που τον είχε φέρει στη βαρκελώνη λίγο πριν τα σπάσει με τον λαπόρτα. Και τώρα σκέφτεται να τον ξαναφέρει ως διοικητικό στην αγαπημένη του πόλη όπου το πάρτι δε σταματούσε ποτέ. Εντός γηπέδου έδινε παραστάσεις μπροστά στο πιο εκλεκτικό κοινό της ευρώπης. Και τις συνέχιζε εκτός γηπέδου στα κλαμπ της πόλης, μαζί με το μουσικό συγκρότημα που είχε φτιάξει.

Το τελευταίο αντίο του ήταν πικρό και το είπε σε μια εντός έδρας ήττα από τη βιγιαρεάλ που ήταν καταδικαστική για τον τίτλο. Το επόμενο δίμηνο η επίσημη γραμμή της ομάδας έλεγε πως ήταν τραυματίας. Ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς σε πολύ κακή φυσική κατάσταση για να εμφανιστεί ξανά στο γήπεδο. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια για να προλάβει τον τελικό του τσου λου (στη μόσχα αδερφές μου, στη μόσχα) αλλά η μπάρτσα αποκλείστηκε απ’ τη γιουνάιτεντ στα ημιτελικά και το παραμύθι έλαβε λυπημένο τέλος.

Το επόμενο καλοκαίρι ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο πεπ και ξεκίνησε η αποσταλινοποίηση κι η εκκαθάριση της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. Από την τριάδα REM (απ’ τα αρχικά των Ρόνι, Ετό, Μέσι) έμεινε μόνο ο αργεντίνος που ακολούθησε σόλο καριέρα κι έγινε ο απόλυτος σταρ. Απ’ την τετράδα των φαντάστικος, το ίδιο. Ο ντέκο έφυγε πρώτος, ο ρόνι ακολούθησε, ο ετό πήρε παράταση ένα χρόνο, αλλά τα γκολ του δεν τον έσωσαν κι ο ανρί κόλλησε πέρσι τα τελευταία του ένσημα ως εν ενεργεία βετεράνος.

Δεν ήταν τόσο ότι λαλούσαν πολλά κοκόρια κι αργούσε να ξημερώσει, χωρίς να δούμε άσπρη μέρα. Πάνω απ’ όλα ήταν θέμα ψυχολογίας κι απογαλακτισμού του μέσι από το δάσκαλό του. Έπρεπε να χωριστούν για να μάθει να πετάει μόνος του.

Χωρίς το βραζιλιάνο η ομάδα έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της 35ετίας, αλλά έδρεψε καρπούς στη συνέχεια. Η μπάρτσα είχε να κάνει τέτοια αρχή από την πρώτη σεζόν του κρόιφ. Η οποία όμως έκλεισε θριαμβευτικά με πεντάρα επί της ρεάλ στη μαδρίτη και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια ξηρασίας. Κάτι σαν προοίμιο για το θάνατο του φράνκο και την πτώση της δικτατορίας στα τέλη της ίδιας χρονιάς (1974).

Πέρσι οι μπλαουγκράνα τίμησαν την παράδοση με το παραπάνω. Έβαλαν ένα περισσότερο στη ρεάλ, έπαιξαν (σ)έξι φούτμπολ κι έκλεισαν το 2009 με έξι τίτλους, έναν για κάθε γκολ της εξάρας στο μπερναμπέου.
Αν η ιστορία είχε μηχανικές αναλογίες θα ήμασταν σχεδόν σε επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτή έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Ενίοτε και τα δυο μαζί. Κι αν έχει κάποια σημασία, αυτή η σεζόν μας έδωσε το δεκέμβρη.

Τότε ο ρόνι έφυγε καλοκαίρι κι απ’ την πίσω πόρτα. Τώρα γύρισε πίσω por la puerta grande που λεν και στην ισπανία.
Θα ‘ρθει και θα ‘ναι ντάλα μεσημέρι. Ή έστω ζώνη πράιμ τάιμ για την τηλεοπτική μετάδοση. Βγήκε στη σκηνή για ένα τελευταίο χειροκρότημα και μια τιμητική αποκατάσταση απ’ το κόμμα, όσο είναι ακόμα εν ενεργεία και πατάει στα πόδια του. Έστω και σαν σκιά του εαυτού του.

Πριν από αυτόν κανείς δεν είχε δει κάτι παρόμοιο. Ήταν το nunca antes visto, όπως αναγνώρισε κι ο γκουαρντιόλα. Και χωρίς αυτόν τίποτα δε θα ήταν το ίδιο σήμερα.
Ο ντίνιο ήταν ο ζωγράφος της αναγέννησης της μπάρτσα. Κάτι σαν λεονάρντο ντα βίντσι της ομάδας. Χωρίς αυτόν δε θα μιλούσαμε για τον γκαουντί και το μοντέρνο. Χωρίς την αναγέννηση δε θα υπήρχαν ποτέ οι επαναστάσεις των δύο τελευταίων αιώνων (του μεγάλου 19ου και του σύντομου εικοστού).

Ο ρόνι έκανε στη μπάρτσα την επανάσταση που δε μπόρεσε να φέρει ο μέσι στην αρχεντίνα. Την πήρε απ’ το χεράκι και την οδήγησε μόνος του στη λεωφόρο των επιτυχιών. Ο αργεντίνος στη μπάρτσα είναι το πρώτο βιολί σε μια ορχήστρα με πολυβόλα, αλλά μαέστρος είναι ο προπονητής.
Η μπάρτσα του μέσι έκανε το μπερναμπέου δυο φορές –μία στην εξάρα κι άλλη μία πέρσι- να σωπάσει. Ο ρόνι έκανε το κοινό του μπερναμπέου να τον χειροκροτήσει σε ένδειξη αναγνώρισης.

Αν ο μέσι έχει το όνομα και την χάρη για να είναι ο μεσσίας, τότε ο ρόνι είναι ο προφήτης που ήρθε να ετοιμάσει τις μάζες για τη διδασκαλία του και να διακηρύξει το τζόγο μπονίτο.
Κι αν ο γκουαρντιόλα έκανε τη σαλώμη, ήταν γιατί εξέφραζε την αναγκαιότητα να προχωρήσει το ιστορικό προτσές. Η ομάδα είχε μπλοκάρει με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής κι είχε ανάγκη από αλλαγές.
Η ιστορία γράφεται με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα. Ενίοτε και με μικρές ιεροσυλίες στο ρόλο της μαμής.

Στο τέλος ο ροναλντίνιο είχε την τύχη κάθε ιεραπόστολου. Τον έφαγαν οι κανίβαλοι. Κι αυτοί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι οι χορηγοί, όχι οι χούλιγκανς. Οι εταιρίες με τα πατατάκια, όχι ο κόσμος που τα τρώει. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο τζόγος πάντα τρώει το τζόγο μπονίτο. Αλλά ποτέ δε θα σβήσει απ’ τη μνήμη του κόσμου το χαμόγελο του βραζιλιάνου. Που έγινε παγκοσμίως γνωστό σαν το έργο του αυθεντικού ντα βίντσι. Κι εξίσου αινιγματικό με αυτό της τζοκόντα.
Χαμογελούσε άραγε επειδή το απολάμβανε ή απλώς πετάνε τα δόντια του;

-----...........-----

Τι άλλο είδαμε στο φετινό γκαμπέρ; Τον ίμπρα να στάζει χολή για τον γκουαρντιόλα για να κατεβάσει το πωλητήριό του στη μίλαν, που δεν έχει μία. Δει δη χρημάτων ω άνδρες μιλανέζοι.
Τον βίγια να ανοίγει λογαριασμό με τη νέα του φανέλα και τον ινζάγκι να απαντά με γκολάρα από τα παλιά. Το παρόν και το παρελθόν στη θέση του σέντερ φορ. Το μέλλον ίσως είναι ο μπόγιαν και τα άλλα φιντάνια της μασια που προωθεί ο γκουαρντιόλα στην πρώτη ομάδα.

Χρειάζονται αρκετά τέτοια για να καλύψουν τα κενά ενός μικρού ρόστερ 19 ατόμων. Και πάνω απ’ όλα αλχημείες και παίκτες πολυσύνθετοι με δυνατότητα να παίζουν σε πολλές θέσεις. Ο πουγιόλ μπορεί να καλύψει στα πλάγια, ο πικέ με τις επιθετικές αρετές στο κέντρο, ο αντριάνο και τις δύο πλευρές, ο μάξγουελ όλη την αριστερή, ακόμα κι ως εσωτερικός στη θέση του κεϊτά (αν και βασικά είναι δικός μας, του εξ). Δεν είναι τυχαίο ότι η μπάρτσα νίκησε στον τελικό του τσου λου τη γιουνάτεντ χωρίς τους βασικούς πλάγιους μπακ της (άλβες κι αμπιντάλ).

Θα χωρούσαν κι άλλες αναλύσεις. Για τον προβοκάτορα μουρίνιο, τη σημερινή πρεμιέρα, τη μεταγραφή του μασεράνο. Αλλά θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα. Η πλάκα είναι ότι η λίβερπουλ πούλησε το μασεράνο γιατί φεσώθηκε κανονικά απ’ τους αμερικανούς που την αγόρασαν κι αναγκαστικά εκποιεί την περιουσία της (εκεί δεν είχαν πι-πι να σκεφτεί τη διαγραφή χρεών).
Κι η μπάρτσα που έχει επίσης ένα σωρό χρέη –αλλά με θετικούς ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια- αγοράζει κανονικά και κλείνει συμβόλαια με την χαμηλότερη φορολογία της ευρώπης. Κι αυτό εξηγεί εν πολλοίς γιατί οι αστέρες προτιμούν την ισπανική λίγκα.

Αξίζει όμως μία μικρή ωδή σε έναν πίντο που βαδίζει στα χνάρια του μεγάλου γκρόμπελαρ. Αρκετά τρελός για να μπερδέψει τον αντίπαλο στα πέναλτι αλλά και για μία γκάφα που θα κρεμάσει την ομάδα του. Στο γκαμπέρ τα έκανε και τα δύο, αλλά είχε την τελευταία λέξη. Στις εκτελέσεις της μίλαν είχε τρία στα τέσσερα σε αποκρούσεις και κράτησε το τρόπαιο στη βαρκελώνη.

Θύμισε αρκετά το μικρό του έπος σε έναν ημιτελικό κυπέλλου με τη μαγιόρκα. Η ομάδα έπαιζε με δέκα κι είχε πέναλτι εις βάρος της. Αν το έτρωγε έμπαινε σε μπελάδες. Ο πίντο κοίταξε τον παίκτη απέναντι κι άρχισε να του κάνει νοήματα για να του δείξει σε ποια γωνιά θα πέσει. Ο αντίπαλος μπήκε σε μουντ μπλόφας, έχασε τη συγκέντρωσή του και το έστειλε πάνω του. Ο πίντο είχε πέσει ακριβώς στη γωνιά που του είχε δείξει. Μικρός θεούλης...

Δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου. Αλλά είναι ο καταλληλότερος για τη μπάρτσα. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Δεν γκρινιάζει που παίζει μόνο στο κύπελλο. Δεν έχει τάσεις ανέλιξης και καριερισμού. Δίνει το κάτι παραπάνω όταν χρειάζεται. Κι είναι όσο τρελός θέλει η κερκίδα για να τον αγαπήσει.

Το ίδιο ισχύει και για τον βαλντές που είναι παρεξηγημένο αγόρι. Ο κασίγιας ντύνεται σαν ίκερ για να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται στην άμυνά του. Είναι σε εγρήγορση διαρκείας κι έχει αρκετές φάσεις για να βγει ήρωας. Ο βαλντές πάλι όχι.
Με τέτοια κατοχή (μπάλας) απ’ τη μπάρτσα ο αντίπαλος έχει μόνο μία λύση: αντίσταση με κλεφτοπόλεμο. Όποιος κομάντο πάει κοντά στην εστία έχει καλές πιθανότητες. Αλλά αυτό το καταφέρνουν ελάχιστοι.

Άθλημα βγαλμένο από τη ζωή και τις τακτικές του φον κλαούζεβιτς. Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς.
Εκτός κι αν μπλέξουμε σε κάνα πόλεμο με την κίνα, οπότε οι συσχετισμοί αλλάζουν. Έντεκα εμείς κι αυτοί χίλια πεντακόσια (σε εκατομμύρια). Καλή ώρα όπως στην πρεμιέρα της εθνικής στο μουντομπάσκετ, το σάββατο.

Γενικώς είναι εύκολο να κάνεις τον ήρωα σε εποχές που διακυβεύεται η ύπαρξή σου –χωρίς αυτό να μειώνει στο παραμικρό την αξία σου. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά. Σε εποχές δύσκολες κι αντιηρωικές. Αν δε σας βοηθάει το αθλητικό παράδειγμα, μπορείτε να σκεφτείτε τη σοβιετία μετά το δεύτερο παγκόσμιο και να κάνετε την αναλογία.

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον υποψήφιο της ανταρσύα στο νομό μαγνησίας με το μου-λου παρελθόν και στα νεύρα του κομάντο. Που ξέχασε την πατριωτική εντροπία του και στο φιλικό της εθνικής μπάσκετ με την usa, υποστήριζε τα αμερικανάκια.
Ανοίξανε την αλυσίδα κι έγινε ένας απ’ αυτούς. Αλλά δεν έχει να χάσει παρά μόνο την αλυσίδα του.

Η μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό όπιο του λαού.
Είναι η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου. Η ομορφιά ενός άσχημου ποδοσφαιρικού κόσμου που είναι χωμένος στη σαπίλα, αλλά κρατάει καθαρά τα νύχια του.
Όπως κι εμείς τη φανέλα μας από χορηγούς.