Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη

Αύριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από το θάνατο της μαρίας δημητριάδη. Η οποία όσο ζούσε τραγούδησε απίστευτα πράγματα. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν ακόμα και τα ερωτικά της, όπως το σ’ αναζητώ, σε μια εύπεπτη ταινία, αρχές 70’, με τη ναθαναήλ και τον αντωνόπουλο. Αλλά ο δίσκος που μου έμεινε περισσότερο είναι τα πολιτικά τραγούδια που έβγαλε μαζί με τον μικρούτσικο. Όχι τόσο η δεύτερη πλευρά με τα ποιήματα του χικμέτ, όσο η πρώτη, με τους μελοποιημένους στίχους του μπίρμαν, που είναι μικροί ύμνοι στο μαρξισμό και μπαίνουν κατευθείαν στην καρδιά σου.


Όπως στο έτσι πρέπει να γίνει, όπου η πρώτη στροφή είναι μακράν ο καλύτερος ορισμός που έχω βρει για τη νομοτέλεια. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Είτε από ζωή, είτε από θάνατο, κατά το γνωστό σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Αλλά θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Τίποτα δεν θα έρθει από μόνο του.

Τι απέγινε όμως ο βολφ μπίρμαν; Κατά καιρούς άκουγα ότι είχε περιέλθει στους κόλπους ή τα πέριξ του spd του σρέντερ, ότι πήρε θέση υπέρ του πολέμου στο ιράκ κι άλλα διάφορα που μου φαίνονταν ράδιο-αρβύλα, κυρίως γιατί δεν ήθελα να τα πιστέψω. Μεγαλώνοντας, άρχισα να βλέπω κι ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης σε κάποια τραγούδια του κι οι αμφιβολίες μεγάλωναν. Η μπαλάντα του ασφαλίτη μπορούσε να έχει γραφτεί για τη στάζι (συνεργάτες μου καλοί). Για να μην πούμε ποιους ακριβώς έχει βαρεθεί και θεωρεί ιδεώδεις υποτακτικούς, σε αυτή την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί από το τείχος του βερολίνου. Εκτός κι αν τα έγραφε για τους απέναντι. Που δεν τα έγραφε γι’ αυτούς, αλλά μπορεί ο καθένας να το εννοήσει όπως θέλει.

Ήμασταν που λες σε κάποια φάση με το παπαγαλάκι του κρεμλίνου και την τότε κοπέλα του κι αρχίζει να τραγουδάει. Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν, τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Τον κοιτάμε ξαφνιασμένοι κι αυτός γελάει με νόημα. Προφητικές καταστάσεις..

Κι είναι κι εκείνος ο στίχος που μια ζωή νόμιζα ότι λέει της νεολαίας νταντάδες και τελικά λέει γδαρτάδες, που είναι αδόκιμο στα ελληνικά και στέκει μονάχα ποιητική αδεία. Αλλά κανένας δεν το λέει έτσι. Στη συλλογική μνήμη έμειναν οι νταντάδες. Ξεφύγαμε όμως..

Όλα αυτά μέχρι που έπεσε στα χέρια μου σε ένα παλαιοπωλείο ένα τεύχος του πολίτη, παλιά επιθεώρηση των αναθεωρητών. Ο βολφ μπίρμαν, προσκεκλημένος στη γιορτή της εφημερίδας αυγή (ιούνιος του 77’) μίλησε με τους συνεργάτες του πολίτη για ορισμένες πλευρές της πολιτικής κατάστασης στην χώρα του, θίγοντας συνάμα και γενικότερα προβλήματα του σοσιαλισμού.
Το πήρα και κράτησα τα χειρότερα για το σπίτι.

Ο διαχωρισμός σε ουμανιστική και κομμουνιστική κριτική για τον οποίο μίλησα είναι σχηματικός. Πολλοί στη λδγ έχουν χάσει την πίστη ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί μια σοσιαλιστική κοινωνία. Η άποψη αυτή τροφοδοτείται από τη σταλινική πρακτική που αυτοαποκαλείται σοσιαλισμός και που δεν είναι παρά ένα τέρας αδικίας και μια αντιγραφή της αστικής κοινωνίας (ως πολιτική πρακτική).

Από εδώ πολλοί συμπεραίνουν ότι δεν έχει νόημα μια σοσιαλιστική κριτική στις σοσιαλιστικές σχέσεις. Ασκούν την κριτική τους από τη σκοπιά ενός γενικού ανθρωπισμού κι όχι με το σφρίγος και την τόλμη των κομμουνιστικών θέσεων. Πρόκειται για μια μορφή παραίτησης. Μετράνε την κοινωνία με έναν γενικό και συχνά αφηρημένο ανθρωπισμό κι όχι με βάση τις επαγγελίες του κομμουνισμού γιατί πιστεύουν ότι δεν είναι παρά ουτοπικές φαντασιώσεις που στην πράξη καταπατούνται κυνικά.

Η ηττημένη μπουρζουαζία, όλοι όσοι επιδιώκουν την επιστροφή στον καπιταλισμό, χρησιμοποιεί αυτό το λεξιλόγιο. Δε λένε, θέλουμε να επιστρέψουμε στον καπιταλισμό, αλλά θέλουμε περισσότερο ανθρωπισμό. Και το αντιδραστικό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα τον ανθρωπισμό επικαλείται.

Εγώ όταν άκουγα τη λέξη ανθρωπισμός, πάντα κάτι με ξένιζε, είχα πάντα την υποψία ότι από πίσω καραδοκεί το αστικό ή και το φασιστικό κνούτο. Δεν πρέπει να είμαστε σεχταριστές απέναντι στους ουμανιστές, δεν είναι α πριόρι αντιδραστικά, αστικά κινήματα. Έχουμε ιστορική αποστολή να προασπίσουμε και να κατοχυρώσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα που η μπουρζουαζία έγραψε στη σημαία της αλλά δε μπορούσε φύσει και θέσει να τα πραγματοποιήσει κι ας είναι κομμουνιστές αυτοί που τα ποδοπάτησαν και το κάνουν ακόμη.


Μικρή διακοπή για να ακούσουμε τη μουσική που παίζει στο νου από μέσα μας. Η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα έχει υπεργάστριο και υπογάστριο. Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε.

Η ιστορία του κουκουέ αποτελεί ένα τερατώδες παράδειγμα. Κανένα άλλο κόμμα δε ρούφηξε το φαρμάκι του σταλινισμού ως τον πάτο όσο το ελληνικό, δεν ακολούθησε με τόση συνέπεια το δρόμο της εξάρτησης απ’ την εσσδ, δεν έπεσε τόσο ηρωικά ακολουθώντας το λάθος δρόμο. Ακόμα νοσεί κι υποφέρει.

Το μέγεθος του πόνου δεν είναι εγγύηση για τη συναγωγή σωστών συμπερασμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο μεγάλα είναι τα σφάλματα που έκανε κανείς, όσο πιο βαθιά τον βούλιαξαν στο βούρκο, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ψυχολογική τάση άμυνας. Φοβάται μήπως δει τη ζωή του άσκοπα φαγωμένη, χωρίς νόημα, δε θέλει να πιστέψει ότι χρησιμοποιήθηκε,ι ότι ο αγώνας του ήταν μάταιος κι αρπάζεται απεγνωσμένα από αδύναμες ιδεολογικές κατασκευές για να μην καταρρεύσει.


Στη συνέχεια ο μπίρμαν αναφέρει έναν διάλογο με τον ερνστ φίσερ, γνωστός και στην χώρα μας από κάποια μαρξιστικά βιβλία.
-Ξέρεις ερνστ, ήσουνστέλεχος της κομιντέρν, έζησες όλη την τρομοκρατία και τις διώξεις τη δεκαετία του 30’, σύντροφοι που τους ξέρατε από δεκαετίας αγώνων, καταγγέλλονταν ξαφνικά σαν ποδότες και πράκτορες της γκεστάπο, ζήσατε πώς τους συλλάμβαναν, τους εκτελούσαν για πράγματα που δεν έκαναν, δε σας έδωσε αυτό σήμα κινδύνου για να ξυπνήστε, να αντιδράσετε;
-Ξέρεις βολφ, φυσικά και τα βλέπαμε όλα αυτά. Σκεφτόμασταν όμως ότι αν αυτά είναι όντως τόσο κυνικά και εγκληματικά όσο δείχνουν, τότε θα είναι κάτι τόσο τρομερό που δε μπορεί να συμβαίνει. Και τότε είπαμε, όχι δε μπορεί να συμβαίνει.
Απάντηση που ηχεί παιδαριώδης, αλλά είναι τίμια.


Εξυμνεί το ηθικό και πολιτικό σθένος συντρόφων σαν τον καρίγιο και την απασιονάρια που βρήκαν το θάρρος να αναγνωρίσουν και να διορθώσουν τα σφάλματά τους. Εμείς θέλουμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο τον εαυτό μας. Κάποιοι φοβούνται ότι αν το κάνουν αυτό η προηγούμενη ζωή τους δε θα έχει κανένα νόημα. Αλλά αν πριν πεθάνουν, δεν αρχίζουν επιτέλους να ζουν, τότε είναι που θα έχει πάει άσκοπα η ζωή τους. Θα βυθιστούν στο μαζικό τάφο όλων εκείνων των θυμάτων της σταλινικής περιόδου που πήραν τυφλά το δρόμο του χαμού.

Το κουκουέ εσωτερικού που δεν είναι τόσο στενοκέφαλο, δεν πρέπει να μείνει στην κριτική στο αφυδατωμένο κκε, και να πει απλώς, εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς, αλλά να αναζητήσει νέους δρόμους, να πει θετικά τι θέλει, να πιάσει το νήμα του χαμένου ανθρωπισμού, που έγινε αφηρημένος. Γιατί τους περισσότερους δεν τους ενδιαφέρει η ετυμηγορία για το σταλινισμό, δεν είναι αυτό το πρόβλημά τους. Ως τώρα τόσο το κουκουέ εσωτερικού όσο και το κκε εξ (sic) παραμένουν δυο σέχτες υπνωτισμένες κατά κύριο λόγο η μία εναντίον της άλλης. Κοιτάζονται κατάματα σαν κοκόρια σε κοκορομαχία, ενώ γύρω-γύρω κάθεται η μπουρζουαζία και ψοφάει στα γέλια.

Δεύτερο μέρος, αλλαγή θεματολογίας.
Τα δύο γερμανικά κράτη υλοποιούν τη γερμανική ενότητα με θλιβερό τρόπο. Είναι οι πιο πιστοί σύμμαχοι των υπερδυνάμεων, οι οικονομικά πιο πετυχημένοι και πολιτικά πιο καθυστερημένοι. Όταν το spd στην οδγ ακολουθεί δεξιά πολιτική, ενισχύονται οι σταλινικοί δογματικοί μέσα στη λδγ. Όταν ο βίλυ μπραντ εφάρμοζε μια εν μέρει τουλάχιστον σοσιαλδημοκρατική πολιτική, η σταλινική γραφειοκρατία της λδγ βρισκόταν σε τεράστια αναταραχή.

Η ανάπτυξη του ευρωκομμουνισμού –όπου η τσεχοσλοβακία έπαιξε βέβαια πρωτοποριακό ρόλο- παίζει πιο σημαντικό ρόλο στις εσωτερικές εξελίξεις της λδγ από όσα συμβαίνουν στην οδγ. Μεγάλη επίδραση άσκησε το γεγονός ότι η νόιες ντόιτσλαντ δημοσίευσε αναγκαστικά τις ομιλίες των συντρόφων μπερλιγκουέρ, μαρσαί και καρίγιο στο βερολίνο. Ξαφνικά οι πολίτες της λδγ και προπαντός οι σύντροφοι στο κόμμα, βρέθηκαν να διαβάζουν απόψεις κομμουνιστών που σκέφτονται διαφορετικά, απόψεις απαγορευμένες για τις οποίες ένας απλός πολίτης που δεν είναι διάσημος όπως εγώ, θα έτρωγε πέντε με δέκα χρόνια φυλακή.

Η δική μου απέλαση το νοέμβρη του 76 πρέπει να ενταχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό που σκέφτομαι και λέω δημόσια με τα τραγούδια μου, το έλεγα ήδη και πριν από δέκα χρόνια. Αλλά με πετάνε έξω τώρα γιατί η κοινωνία ωρίμασε και στα τραγούδια μου εκφράζονται οι ιδέες και τα αισθήματα πολλών αντιφρονούντων κομμουνιστών. Όπως στον οιδίποδα οι σταλινικοί γραφειοκράτες πέτυχαν αυτό ακριβώς που ήθελαν να αποφύγουν. Ταρακούνησαν από τον ύπνο τους πολλούς ανθρώπους για πρώτη φορά. Ξεφορτώθηκαν έναν μπίρμαν και φορτώθηκαν για αντάλλαγμα πολλούς άλλους.


Το κάτωθι έχει πιο πολύ ζουμί. Θα αρέσει και στον κομάντο.
Το σύστημα της πολιτικής καταπίεσης στις λεγόμενες σοσιαλιστικές χώρες αποτελεί ολοένα κι εντονότερα τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη των χωρών αυτών. Τις κινητήριες δυνάμεις του καπιταλισμού, δηλ το κυνήγι του κέρδους για τους καπιταλιστές και το άγχος της επιβίωσης για τους εργάτες τις έχουμε εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό στις σοσιαλιστικές χώρες. Έχουμε αφαιρέσει από το οικονομικό σύστημα τον καπιταλιστικό ρυθμό, αλλά ελάχιστα έχουμε αποδεσμεύσει τη δημιουργική πρωτοβουλία των λαϊκών μαζών, που είναι και η μοναδική πηγή σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Έχουμε ξεμοντάρει θα ‘λεγε κανείς τον καπιταλιστικό κινητήρα αλλά δεν έχουμε μοντάρει ακόμη τον σοσιαλιστικό κινητήρα, που είναι η δημιουργική πρωτοβουλία των μαζών.

Και το λαό, που σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να σπρώξει το κάρο, τον στέλνουν να τρέχει πίσω από τον καπιταλισμό, έτσι που να κάνουμε στην ίδια ευθεία έναν αγώνα δρόμου χωρίς νόημα, με εντελώς άνισες δυνάμεις, που ο καπιταλισμός μπορεί πάντα να τον κερδίζει κι εμείς απλώς να λαχανιάζουμε πίσω του. Ο φίλος μου ο χάβεμαν είπε κάποτε σχετικά: θα κερδίσουμε πανηγυρικά αυτόν τον αγώνα δρόμου, από τη στιγμή που θα πάψουμε επιτέλους να τρέχουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Ο σοσιαλιστικός εκδημοκρατισμός των σχέσεων στις ανατολικές χώρες δεν είναι ζήτημα ουμανισμού ή φιλελευθερισμού, αλλά οικονομική αναγκαιότητα.


Δεν επιτρέπεται να συνεχίσουμε να καλπάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση μιας καταναλωτικής κοινωνίας της αφθονίας, γιατί τραβάμε απευθείας στην καταστροφή. Μόνο όταν η ανθρωπότητα οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία θα καταφέρει να λύσει το ενεργειακό, το οικολογικό πρόβλημα, όλους τους μελλοντικούς κινδύνους της αποκάλυψης. Κι ακριβώς επειδή ο σοσιαλισμός, ακριβώς επειδή ο κομμουνισμός είναι η μοναδική δυνατότητα της ανθρωπότητας να επιζήσει μακροχρόνια σε αυτόν τον πλανήτη, είναι δυο φορές πιο βαρύ το έγκλημα των σταλινικών που ποδοπατούν την ευκαιρία της ανθρωπότητας.

Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μας εξηγεί στο τελευταίο κομμάτι της συνέντευξής του ότι δεν υπάρχουν πολλά χρονικά περιθώρια για να είμαστε υπομονετικοί και να πούμε ότι οι δυνάστες έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι λαοί ζουν αιώνια. Γι’ αυτό ακριβώς τάσσεται κατά της αστικής αρχής της μη επέμβασης και κριτικάρει τον τσαουσέσκου για τη θέση που πήρε στην τσεχοσλοβακία. Το έκανε λέει γιατί εφαρμόζει στην χώρα του το δικό του, βρώμικο, μικρό σταλινισμό. Προφανώς τα πάρε-δώσε του εσ. με τον τσαουσέσκου, ήδη ανήκαν στο παρελθόν το 77’.

Θέλω πάντα οι σύντροφοί μου να αναμειγνύονται στις υποθέσεις μου, δε θέλω όμως να είμαι ο σκλάβος κάποιων ισχυρών. Τα κκ πρέπει να ακολουθήσουν μια αυτόνομη πολιτική που να παίρνει υπόψη και τις συγκεκριμένες συνθήκες της χώρας τους. Κι αυτό εμπεριέχει μια αλληλεγγύη προς τις ανατολικές χώρες.

Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από τη συνέντευξη, με δική μου δημιουργική κοπτοραπτική και δεν παρατίθενται αυτολεξεί. Αλλά την ουσία την έχουν. Και πέρα από κάποια καλά αποσπάσματα, επιβεβαιώνουν τις υποψίες μας.

Όταν έβγαινε αυτός ο δίσκος (το 77 αν δεν κάνω λάθος) αποκλείεται να μην ήξερε ο μικρούτσικος τι νόημα είχαν οι στίχοι που μελοποιούσε, ή να μην ήξερε η δημητριάδη τι σήμαινε αυτό που τραγουδούσε. Πολύ πιθανόν ο πρώτος να εμπνεύστηκε τη μουσική για το δίσκο, ακριβώς με αφορμή αυτή την επίσκεψη.

Αλλά το συλλογικό θυμικό ξέρει να στρογγυλεύει τις αιχμές και να κρατάει μόνο τα καλά κι όσα έχουν μεγάλη σημασία. Και θυμάται την αξεπέραστη φωνή της δημητριάδη με νοσταλγία κάθε φορά που τραγουδάει: έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Σωποδήποτε.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να κρατήσουμε όλοι την ανάσα μας, σαν τον μικρό πέπε από το αστερίξ, που γινόταν κατακόκκινος μέχρι να του κάνουν το χατίρι, για να μη σκάσει.

66 σχόλια:

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Προτιμώ την Καντάτα για την Μακρόνησο που ήταν και πολύ προχώ για την εποχή το!

Υ.Γ. Να απολογηθεί η Ανταρσύα που ο σ. Μπίστης δεν έβαλε χέρι στο σ. Θάνο και τη σ. Μαρία που τόλμησαν να βγάλουν τέτοιο δίσκο τω καιρώ εκείνο!!!!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6025923

Τελικά ο σημερινός ρίζος λέει ότι τα πολιτικά τραγούδια βγήκαν το 75'. Ο μπίρμαν δεν είχε καν απελαθεί τότε, αλλά οι στίχοι του δεν επιδέχονταν παρερμηνείας.

TRASH είπε...

Βρήκα τυχαία σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο- τσιπουράδικο (!)στην Θεσσαλονίκη το βιβλίο της Claudia Rusch "Η δική μου ελεύθερη γερμανική νεολαία" (εκδόσεις "ΠΟΛΙΣ") που περιγράφει τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία της συγγραφέα (γόνου ευρωκομμουνιστών) στην DDR.
Εχει ένα απόσπασμα που φέρνει πολύ σε όσα λέει ο Μπίρμαν.
Η κοπέλα χοντρικά λέει πως, αν και έχει σούρει τα εξ'αμάξης στην ηγεσία της χώρας της προηγουμένως, το μόνο πράγμα που δεν ήθελαν ήταν η δυάλυση της DDR και η προσάρτηση της στην Δ.Γερμανία.Εξακολουθούσαν, ακόμη και αυτοί οι φανατικοί (όπως δείχνονται στο πρώτο μέρος του βιβλίου) αντιφρονούντες, να θεωρούν την DDR σαν "το καλύτερο Γερμανικό κράτος που ύπηρξε ποτέ", και που η δυάλυση της έκανε "την γη να χαθεί από τα πόδια τους".
Θεωρώ την μαρτυρία πολύ σημαντική, τόσο γιατί οι παραδοχές αυτές προέρχοντε από "αντικαθεστωτικούς", όσο και γιατί βρίσκω εμφανείς συγγένειες με τον δικό μας οπορτουνισμό, που με τις καλύτερες των προθέσεων προσπαθεί να δυαλύσει το κίνημα, για να κλάψει μετά στο πτώμα του σαν απατημένη κορασίδα...

σαλοτ σορ είπε...

Θα παρω την εκδοχη του ριζου για τη χρονολογια γιατι δε θα θελα η κριτικη του μπιρμαν να ειναι κατι αλλο απο μικροαστικη ανυπομονησια. Δυστυχως χρειαστηκε να επικρατησει η αντεπανασταση-καταρευση για να αντιληφθουν αρκετοι τι ειδους κριτικη επρεπε να κανουν για το σοσιαλισμο που οικοδομειτο, ωστε να μη χρησιμοποιουνται ως πεμπτη φαλλαγγα απο "προοδευτικα" και μη κεντρα χειραγωγησης.

βουρνούκιος είπε...

ΑΠολύ καλό το κείμενο του μπίρμαν και μπράβο στην προσπάθεια του δρέπανου, που αναζητά και ανακαλύπτει τέτια κείμενα. Αυτή η κριτική έπρεπε να είχε γίνει πρώτα και κύρια από τα ΚΚ τον καιρό εκείνο.

Αντίθετα, τα ΚΚ είτε υποτάχθηκαν ως το τέλος σε αυτά τα καθεστώτα (όπως το ΚΚΕ) είτε άσκησαν μια αστική κριτική (όπως το ΚΚΕ εσ.).

Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Η κομμουνιστική προοπτική μπήκε στην καραντίνα για παρα πολύ καιρό, και εκεί είναι ακόμα. Θα χρειαστεί πολύς καιρός ακομα σκληρών προσπαθειών σε όλα τα επίπεδα, για να μαθουν οι κομμουνιστές σε όποιο αριστερό κόμμα ή οργάνωση και να βρίσκονται στην Ελλάδα, να συζητουν χωρίς καταστροφικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς ανθρωποφαγία. Και ας διαφωνούν ριζικά σε πολλά ανοιχτά ζητήματα.

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Λεονίντ ήσουν μια φορά στο Πολυτεχνείο που την είχατε φέρει να τραγουδήσει και πρότεινε για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου να διαβαστεί το βιβλίο (δίτομο) του Λυγερού;

Υ.Γ. Για τους φαν της Δημητριάδη που θέλουν να ακολουθήσουν την προτροπή της οι δυο τόμοι βρίσκονται στη διάθεσή μου.

Ανώνυμος είπε...

Αν θυμάμαι καλά, για κάποια περίοδο, η Δημητριάδη είχε πορευθεί με το ΕΚΚΕ.
λαθραναγνώστης

propagitor είπε...

επιβεβαίωσες και το δικό μου μούδιασμα.
Ίδια κρυάδα είχα πάρει πρωτοργανωμένος όταν αφού διάβασα το 1984 του όργουελ, εμαθα για τα πρακτοριλίκια του..

Αναυδος είπε...

" Τον Βολφ Μπιρμαν που τον πρωτογνώρισα μεσα από τη θαυμάσια μετάφραση του Δ. Κουρτοβικ τον αντιμετώπισα κριτικά και αυτό φαίνεται από τους στίχους που διάλεξα...' γράφει ο Θ. Μικρουτσικος στην εισαγωγή του δίσκου

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι οι δυο τους ήταν στο εκκε. Αλλά με κάλυψε ο άναυδος.

Πρίσμα, ήμουν στο πολυτεχνείο, αλλά την βιβλιοπρόταση δεν τη θυμόμουν.
Θυμάμαι ότι έκλεισε λέγοντας πως ήταν η καλύτερη συναυλία που είχε κάνει μετά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Δηλ ρε παύλο, η στράτευσή του με τον ευρωκομμουνισμό δεν σε χαλάει; Άλλο αν σου άρεσαν αποσπασματικά κάποια σημεία.

Και μετά που διάβασες και τη φάρμα προπ, πώς αισθάνθηκες;

Ανώνυμος είπε...

@prop,
Γιατί πήρες κρυάδα, θεωρούσες ποτέ τον Όργουελ αριστερό?
@ Μπρέζνιεφ,
Τελικά ο δισκος είναι της περιόδου ΕΚΚΕ?
λαθραναγνώστης

βουρνούκιος είπε...

ναι ρε σεις! Ο Μικρουτσικος και η Δημητριάδη ήταν μέλη του ΕΚΚΕ τουλάχιστον μέχρι το '79-'80 εάν δεν απατώμαι.

Τα πολιτικά τραγούδια είναι νομίζω '76-'77, τα "τροπάρια για φονιάδες" (άλλη δισκάρα αυτή) το '77-'78 κλπ.

Την ίδια περίοδο ο Γ. Μεράντζας (που τραγουδά μαζί με τη Δημητριάδη) ήταν μέλος του ΚΚΕ.

βουρνούκιος είπε...

η στράτευση του μπίρμαν με τον ευρωκομμουνισμό με χαλάει, αλλά θεωρώ ως πιο σημαντικό το ότι την κριτική του δεν την ασκεί από τα δεξιά, αλλά από μια κομμουνιστιή πλευρά. Ειδιά τοδεύτερο κόμματι που δημοσιεύεις (αυτό που λές πως θα αρέσει και στον κομμάντο). Εκεί έχει πολύ θέμα!

raskolikas είπε...

Εάν μας ενδιαφέρει το νόημα των στίχων, τότε πρέπει να δούμε πότε έγραψε τα τραγούδια ο Biermann και όχι πότε τα επαναμελοποίησε ο Θάνος.

Σύμφωνα με το αγγλικό τμήμα της wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Wolf_Biermann) το οποίο παραπέμπει εδώ: http://wissen.spiegel.de/wissen/image/show.html?did=26448585&aref=image035/E0308/ROSP200300901440147.PDF&thumb=false -δεν κατέχω τα γοτθικά και δεν εμπιστεύομαι το μεταφραστήρι του θείου Γούγλη για να το επιβεβαιώσω- ο Wolf πήρε θέση υπέρ της εισβολής του ΝΑΤΟ, όχι μόνο στο Ιράκ αλλά και στη Σερβία.

Όπως έγραψε στην εισήγηση το Απολίθωμα, τα τραγούδια είναι "μικροί ύμνοι στο μαρξισμό και μπαίνουν κατευθείαν στην καρδιά σου". Θα πρόσθετα μάλιστα ότι ισχύει σε κάθε περίπτωση: Είτε τα έγραψε για τους δυτικούς (πριν μεταναστεύσει ανατολικά) είτε για τους ανατολικούς αφού μετανάστευσε. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση, η αγάπη για το μαρξισμό και τον κομμουνισμό στέκει ιδεαλιστικά επάνω από την πραγματικότητα, καπιταλιστική ή σοσιαλιστική ή προδομένη/γραφειοκρατική σοσιαλιστική ή ... συμπληρώστε ό,τι θέλετε. Κατά κάποιον τρόπο, το πολιτικό είναι του Biermann έχει περάσει ολότελα στα τραγούδια του. Και κάπου εδώ αρχίζουν οι θεωρίες για τους διανοούμενους, το ρόλο τους κλπ κλπ.

(συνεχ...)

raskolikas είπε...

(συνεχ..)

Εμένα προσωπικά δεν με ενοχλεί η στράτευσή του με τον ευρωκομμουνισμό. Μιλάμε για μια εποχή πολύ αλλιώτικη από τη δικιά μας. Όπως ας πούμε ανατριχιάζω διαβάζοντας Αναγνωστάκη, και προφανώς τον θεωρώ σύντροφο, ταξικό ποιητή, αν και τοποθετώ το χώρο του ("ΚΚΕ εσ."), άρα τελικά και τον ίδιο, στο απέναντι στρατόπεδο - όχι δεν είναι διχασμός πολιτικής προσωπικότητας, διαλεκτική είναι, δηλαδή κάτι παρόμοιο!

Και για να ρίξω βενζίνη στη φωτιά και φαγητό στα tro(tsk)lls, η μεταστροφή αυτή του Biermann μού θυμίζει την ιστορία του Τρότσκυ, προφανώς σε άλλες τάξεις μεγέθους και στις συνθήκες της χωρο-χρονικής ιδιαιτερότητάς της. Άλλωστε ο μαρξισμός και η επαναστατική δράση είναι κάτι πολύ περισσότερο από βουλησιαρχία.

Τέλος, Απολίθωμα θα διαφωνήσω σε ένα άλλο σημείο: αν και εγώ το πρωτοάκουσα σε CD, επομένως ο διαχωρισμός πρώτης-δεύτερης πλευράς είχε αρθεί διαλεκτικά (βλέπε και http://www.youtube.com/watch?v=V2NO86lFzhY), εντούτοις εμένα με άγγιξε πολύ περισσότερο η πλευρά του Χικμέτ, την βρήκα πιο οικεία. Ίσως φταίνε τα 500 χρόνια συνύπαρξης των φυλών του οθωμανικού προλεταριάτου, οι αδελφικές σχέσεις ΚΚΕ-TKP, ο μεσογειακός ρομαντισμός του Ναζίμ, δεν ξέρω...

propagitor είπε...

Τον είχα ψηλά τον Οργουελ λάθρα.
Η φάρμα μπρεζ, αφού με πληροφόρησαν για το περιεχόμενό της, έμεινε μόνη της σκονισμένη κι ολοκαίνουρια σε ένα ράφι πλαϊ στην καινή διαθήκη που μου χε δώσει η γιαγιά.

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Tο θέμα δεν είναι πότε τα έγραψε και γιατί τα έγραψε αλλά πόσο τα κατάλαβε ο Θ.Μ., η Μ.Δ. και όλοι μέχρι τη στιγμή που ο Μπρέζνιεφ αποφάσισε να ανακινήσει τα λιμνάζοντα νερά της σοσιαλιστικού σουρεαλισμού και να θέσει θέμα.

Μέχρι τότε όλοι καύλωναν ακούγοντας τα σε φεστιβάλ, εκδηλώσεις και καφενεία (με τη μπαλάντα του ασφαλίτη έκανε και το μεγάλο άνοιγμα στον α/α/α χώρο ο Θάνος χωρίς να το ξέρει) και τώρα καθόμαστε να συζητήσομε την ουσία του Μπίρμαν.

Ποια ουσία ρε παιδιά σαμπώς την είχαμε πιάσει και προχθές;

Σοσιαλιστικός Σουρεαλισμός uber alles.

KOMMANTO είπε...

Δεν έχει καμμία σημασία για ποιόν τάγραφε και τί ακριβώς κατάλαβε ο τρελο-Θάνος και το Μαράκι που τάχε με τον τρελοαδερφό του. Και γιατί ακριβώς γκαυλώναμε και γκαυλώνουμε ακόμα, μαζί και με ταδέρφια μας τους α/α.
Όταν το έργο τέχνης είναι τέτοιο, από τη στιγμή της εξόδου από το εργαστήρι του καλλιτέχνη και της κοινωνικοποίησής του αυτονομείται και ακολουθεί το δικό του δρόμο -αντιφατικό και πολύπλευρο-.
Ο δρόμος αυτός ορίζεται πλέον από τα σύνθετα και συνεχώς διαφοροποιούμενα προτσέσια των διαφορετικών ιστορικών συγκυριών που θα συναντάει στο μέλλον και τη 'συνάντηση' αυτών με τον αισθητικό του μηχανισμό (εδώ οι στίχοι του μπιρμαν και οι νότες του τρελοθάνου) και μόνον αυτόν.-ερήμην και της μετέπειτα στάσης του καλλιτέχνη δημιουργού, αλλά και των κοινωνικών συνθηκών που συνέβαλλαν κατά το μάλλον ή ήττον στη γέννησή του.

Όντως, ωραίος ο Μπίρμαν..
Ειδικά αυτό το "Όσο πιο μεγάλα είναι τα σφάλματα που έκανε κανείς, όσο πιο βαθιά τον βούλιαξαν στο βούρκο, τόσο πιο ισχυρή γίνεται η ψυχολογική τάση άμυνας." είναι συγκλονιστικό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρασκώληκα κι εγώ σι-ντι πρόλαβα αλλά ο 904 μύησε τους παραγωγούς του στο μαγικό κόσμο του βινυλλίου. Μέχρι το 91 είχε τα πάντα (και των εμπορικών συμπεριλαμβανομένων).

Δε θεωρώ πως ανακάλυψα την αμερική ή τον σοσιαλιστικό σουρεαλισμό. Αλλά η συλλογική μνήμη έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό τη συλλογική αμνησία -μια διαλεκτική ενότητα και πάλη των αντιθέτων.

Τη φάρμα να τη διαβάσεις, είναι εξίσου αντισοβιετική αλλά λιγότερο χυδαία και πολύ έξυπνη σύλληψη. Παίζει και να μην ήταν πράκτορας όταν την έγραψε. Την καινή διαθήκη άστην καλύτερα. Εμείς είμαστε με την παλιά, όλα τα άλλα ρεφορμίζουν.
Και κόψτε αυτό το μπρεζ ρε γαμώτο, στο λαιμό μου κάθεται κάθε που το διαβάζω.

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε την ψυχολογική τάση άμυνας του κομάντο να γατζώνεται από τα λάθη του. Την κατάλαβε κι ο ίδιος κ συγκλονίστηκε
Έχω και κάτι ενστάσεις του θηλυκού γονιού γ την αυτονόμηση της τέχνης από το δημιουργό της, αλλά πρέπει κάπως να δικαιολογήσουμε μέσα μας γιατί μας αρέσουν κάποια κομμάτια από δημιουργούς που σιχαινόμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Η Μαρία η Δημητριάδη είναι η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΜΑΡΙΑ !

Τίποτα δεν μπορεί να βρεθεί στο ίδιο ύψος.
Η ζωή της είναι παράδειγμα !
Οι επιλογές της ...
Η δράση της ...
Η συμπόρευσή της με το Λαϊκό Κίνημα.

"Για μένα το πιο εκπληκτικό ... είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε" !
Και οφείλουμε να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες ...
Το οφείλουμε στη Μνήμη της Μαρίας μας ...

Γεια χαρά σας !

Μένιος είπε...

Α, τώρα είναι δικιά σας η Μαρία; ¨Οποτε μας συμφέρει; Δικιά μας είναι ΕΚΚΕτζού ήταν η γυναίκα στα νιάτα της. Πρέπει το ΕΚΚΕ να της βάλει τιμητική πλακέτα έξω από τον Περισσό.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τούτη η μαρία είναι δικιά τους και δικιά μας. Δε μπορεί κανείς να μας την πάρει.

Κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Λοιπόν έχει δίκιο ο σαλοτ σορ.

Έπρεπε να σαπίσει απόλυτα ο μετά το 1956 κρατικοΦΑΣΙΣΜΟΣ στην Ανατολή και να δούμε με τα μάτια μας μετά το 1989 το ΜΙΣΟΣ που τρέφανε οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί τόσο στα κρατικο-καπιταλιστικά καθεστώτα όσο και στο ρώσικο στρατό κατοχής, για να καταλάβουμε τι ΔΕΝ πρέπει να ξανακάνει το προλεταριάτο, δηλαδή σε τι λάθη ΔΕΝ πρέπει να ξαναϋποπέσει (κι αυτό αφορά λιγάκι και το σύντροφο το Στάλιν και το πώς οικοδομήθηκαν οι εργατικές - λαϊκές εξουσίες στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ 1944 - 1953).

Φυσικά και η κριτική του Μπίρμαν δεν είναι ολοκληρωμένη. Έπρεπε να ζητάει ανοιχτά τη συμμαχία με τους αστούς δημοκράτες και την γενικά ειρηνόφιλη Δυτική Ευρώπη (κύριοι εχθροί Ρωσία και ΗΠΑ) και να προτιμά ανοιχτά την αστική δημοκρατία από το ναζισμό της Στάζι.

Δυο λόγια για να τελειώνω γιατί είμαι σε ξένο έδαφος και θα πατήσω καμιά νάρκη (ιδεολογικά εννοώ, γιατί σαν ύφος το μπλογκ μου αρέσει πολύ, γιατί εχτός των άλλων έχει χιούμορ):

Τα "Πολιτικά Τραγούδια" είναι, χωρίς να θέλω να φανώ κομπλεξικός, "δικά μας" (δηλαδή τριτοδιεθνιστικά - μαοϊκά) κι όχι κνίτικα - ρεβιζιονιστικά.

Ύμνος στην Επανάσταση, ύμνος στον αντιιμπεριαλιστή κινεζόφιλο Γκεβάρα, κράξιμο της Στάζι, ύμνος στην ανάγκη βίαιης επανάστασης στη Χιλή, αντιφασισμός, ξανά κράξιμο στην Ανατολική Γερμανία, ύμνος σε ΔΣΕ και Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Μάο μέσω Χικμέτ, πάλι αντιφασιστική Ισπανία, Ύμνος στο Κομμουνιστικό Μέλλον. Τι από όλα αυτά είναι κνίτικο;;

Πρόκεται καθαρά για έναν σταλινο-μαοϊκό δίσκο, που απλούστατα το σύγχρονο "κοινό" στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι εντελώς αδύνατο να εντοπίσει, λόγω πολιτικής αμορφωσιάς.

Υ.Γ. Α, η σταλινική - προλεταριακή γραμμή στο γερμανικό ήταν η ειρηνική επανένωση των δυο Γερμανιών σε ένα κράτος, ουδέτερο και ειρηνικό με μικρό στρατό εκτός ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας. Τις ανοησίες ότι και καλά οι ανατολικογερμανοί δε θέλανε την ένωση με την υπόλοιπή πατρίδα τους τις λέει πια μονάχα η καθοδήγηση του "Κ"Κεξ. Την απάντηση τη δίνει το τι έγινε όταν έπεσε το λαομίσητο φασιστικό Τείχος που σήκωσε ο Χρουστσόφ το 1961 στο Βερολίνο. Μάλλον όταν το έριξε ο γερμανικός λαός...

Κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Λοιπόν έχει δίκιο ο σαλοτ σορ.

Έπρεπε να σαπίσει απόλυτα ο μετά το 1956 κρατικοΦΑΣΙΣΜΟΣ στην Ανατολή και να δούμε με τα μάτια μας μετά το 1989 το ΜΙΣΟΣ που τρέφανε οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί τόσο στα κρατικο-καπιταλιστικά καθεστώτα όσο και στο ρώσικο στρατό κατοχής, για να καταλάβουμε τι ΔΕΝ πρέπει να ξανακάνει το προλεταριάτο, δηλαδή σε τι λάθη ΔΕΝ πρέπει να ξαναϋποπέσει (κι αυτό αφορά λιγάκι και το σύντροφο το Στάλιν και το πώς οικοδομήθηκαν οι εργατικές - λαϊκές εξουσίες στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ 1944 - 1953).

Φυσικά και η κριτική του Μπίρμαν δεν είναι ολοκληρωμένη. Έπρεπε να ζητάει ανοιχτά τη συμμαχία με τους αστούς δημοκράτες και την γενικά ειρηνόφιλη Δυτική Ευρώπη (κύριοι εχθροί Ρωσία και ΗΠΑ) και να προτιμά ανοιχτά την αστική δημοκρατία από το ναζισμό της Στάζι.

Δυο λόγια για να τελειώνω γιατί είμαι σε ξένο έδαφος και θα πατήσω καμιά νάρκη (ιδεολογικά εννοώ, γιατί σαν ύφος το μπλογκ μου αρέσει πολύ, γιατί εχτός των άλλων έχει χιούμορ):

Τα "Πολιτικά Τραγούδια" είναι, χωρίς να θέλω να φανώ κομπλεξικός, "δικά μας" (δηλαδή τριτοδιεθνιστικά - μαοϊκά) κι όχι κνίτικα - ρεβιζιονιστικά.

Ύμνος στην Επανάσταση, ύμνος στον αντιιμπεριαλιστή κινεζόφιλο Γκεβάρα, κράξιμο της Στάζι, ύμνος στην ανάγκη βίαιης επανάστασης στη Χιλή, αντιφασισμός, ξανά κράξιμο στην Ανατολική Γερμανία, ύμνος σε ΔΣΕ και Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Μάο μέσω Χικμέτ, πάλι αντιφασιστική Ισπανία, Ύμνος στο Κομμουνιστικό Μέλλον. Τι από όλα αυτά είναι κνίτικο;;

Πρόκεται καθαρά για έναν σταλινο-μαοϊκό δίσκο, που απλούστατα το σύγχρονο "κοινό" στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι εντελώς αδύνατο να εντοπίσει, λόγω πολιτικής αμορφωσιάς.

Υ.Γ. Α, η σταλινική - προλεταριακή γραμμή στο γερμανικό ήταν η ειρηνική επανένωση των δυο Γερμανιών σε ένα κράτος, ουδέτερο και ειρηνικό με μικρό στρατό εκτός ΝΑΤΟ και Συμφώνου της Βαρσοβίας. Τις ανοησίες ότι και καλά οι ανατολικογερμανοί δε θέλανε την ένωση με την υπόλοιπή πατρίδα τους τις λέει πια μονάχα η καθοδήγηση του "Κ"Κεξ. Την απάντηση τη δίνει το τι έγινε όταν έπεσε το λαομίσητο φασιστικό Τείχος που σήκωσε ο Χρουστσόφ το 1961 στο Βερολίνο. Μάλλον όταν το έριξε ο γερμανικός λαός...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι επειδή ο μπίρμαν ήταν και με τον ευρωκομμουνισμό, τα τραγούδια αυτά είναι καθαρά του ευρω-μαοϊσμού και των αλτουσεριανών. Αραν και αρας πλακώνονται για να βρουν τελικά σε ποιον ανήκουν.

Κ σε εισαγωγικά μαζί με εξ ομολογώ δεν είχα ξαναδεί. Είναι υπέρβαση

Το τείχος του χρουτσώφ ήταν φασιστικό
το μόνο προλεταριακό ήταν το σινικό

Όχι κανιβαλισμός και για τη μαρία δημητριάδη ρε συ.
Ας τον κρατήσουμε γι' άλλο θέμα

Κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Απολίθωμα της περιόδου του γνωστού "περιορισμένης κυριαρχίας" κυρίου, σε πιάνω αδιάβαστο...

Το ΕΚΚΕ όλη τη δεκαετία του '70 έτσι ακριβώς σημείωνε το κόμμα του Φλωράκη. "Κ"Κεξ. σε αντίθεση με την ΟΜΛΕ, δηλαδή τη μαμά του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛΚΚΕ που το αποκαλούσε "Κ"ΚΕ ή ψευτοΚΚΕ.

ΚΚεξ. χωρίς εισαγωγικά το λέγανε οι του "Κ"Κεσ., οι Ρηγάδες δηλαδή και τα άλλα δεξιά ρεβιζιόνια...

"Κ" για το μη κομμουνιστικό, εξ. επειδή το ΕΚΚΕ θεωρούσε το κόμμα του φλωράκια ρωσόδουλο, άρα μη ελληνικό - προδοτικό - αντιπατριωτικό...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

RedBoy είπε...

Ενοτητα και ΠΑΛι

ένας στρατολάτης είπε...

Εγώ πάλι ξεχωρίζω τα "Τροπάρια για φονιάδες". Αυτά βέβαια είναι σε στίχους Μάνου Ελευθερίου.
Τι; Ο Μάνος Ελευθερίου στήριξε στις δημοτικές τον Ψινάκη;
Ναι, έγραψε όμως και τη "Δίκοπη ζωή", τα "Παγώνια της θάλασσας" και τη "Ρόζα Λούξεμπουργκ". Λίγο με νοιάζει λοιπόν τι έκανε πέρα από τα καλλιτεχνικά.

Trash είπε...

Τραγουδάει ο ίδιος ο Μπίρμαν.
http://erythrolefkometerizi.blogspot.com/2011/01/blog-post_307.html
Από κάτω υπάρχει και μετάφραση του ίδιου του μπλόγκερ.
Το πρώτο κατακκόκινα (ΟΣΦΠ-κομμουνισμός)στρατευμένο Μπλογκ, για να μην νομίζουν οι ΟΑ"Κ"Κ(Ε)ίτες πως έχουν το μονοπώλειο στον επαναστατικό σουρεαλισμό.

propagitor είπε...

ναρκωτικά και λίγο σεξ σας διαχωρίζουν απ'το "εξ".

μετά το μπίλι κομμένο το μπρεζ.

βουρνούκιος είπε...

Μωρέ συνέλθετε γαμώτο!!!

Η Δημητριάδη, ο Μεράτζας, τα τραγουδια τους, Ο Θάνος και αυτοί οι εκπληκτικοί δίσκοι ανήκουν σε ΟΛΟ το κίνημα! Είτε ΕΚΚΕ είτε ΜΕΚΚΕ, είτε σταλίνες, τρότσκες, επαναθεμελιωτές, μαοϊκοί, α/α/ ανήκου σε όλους!

αμάν πια με το κόπυ πεϊστ!

raskolikas είπε...

1) Βουρνούκιε μάλλον θέλεις να πεις copy-right και όχι copy-paste.

2) Η αυτονόμηση του έργου από το σκεπτικό του καλλιτέχνη είναι δεδομένη, ο καλλιτέχνης είναι γέννημα της εποχής του και αυτήν εκφράζει. Στο έργο του περνάει το κλίμα της εποχής του, μέσα από την ατομική του ματιά. Το στοίχημα βρίσκεται στη ζυγαριά: Εάν η συγκυρία θα ρίξει βάρος στην οπτική του καλλιτέχνη ή στην εποχή. Κι όταν ο καλλιτέχνης είναι ανοιχτά στρατευμένος με το κίνημα και με την πρωτοπορία του πάει καλά. Τι γίνεται όταν δεν ισχύει αυτό όμως? Ξαναπαραπέμπω στο σχόλιό μου για τον Αναγνωστάκη και συμπληρώνω με Όργουελ:

Για μένα το 1984 του Όργουελ είναι από τους μεγαλύτερους ύμνους στην επανάσταση, στον κομμουνισμό, στο μαρξισμό. Αρκεί να διαβαστεί με τον κατάλληλο τρόπο. Εάν αφήσουμε την ορολογία και το συμβολισμό στην απ' έξω (δηλαδή αν απορρίψουμε το φορμαλισμό - "δηλαδέστετερα" αν στρατευτούμε με τη σταλινική διανόηση και το Ζντάνωφ):
(συνεχ...)

raskolikas είπε...

(...συνεχ)
α) Το κράτος/σύστημα που περιγράφεται στο 1984 δεν διαφέρει σε τίποτα από τις δυτικές αστικές κοινοβουλευτικές δικτατορίες, πρώτιστα την Αγγλία/ΗΠΑ, και ειδικά στις μέρες μας που η τεχνολογία όλο και πιο ανοιχτά χρησιμοποιείται για τον έλεγχο του ανθρώπου.
β) Το κλίμα του μυθιστορήματος, η απόγνωση, το εγκλωβισμένο πνεύμα του καλλιτέχνη, η αδυναμία του να δει προοπτική για την ανθρωπότητα, η στο βαθμό της παράνοιας φοβία του για την καταστολή του πνεύματος μέσω του ελέγχου, δείχνει ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ, καθώς το σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα στερεί τον άνθρωπο ακόμα και από την ικανότητα να ονειρεύεται το καλύτερο, έστω και ως ουτοπία. Ο κόσμος του 1984 είναι ο εφιάλτης του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου, εφιάλτης που του γεννά ο καπιταλισμός, και από τον οποιό πρέπει να ξυπνήσει το συντομότερο!

κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Αυτό που λέει ο φίλος από πάνω είναι λογικότατο... Οι δίσκοι αυτοί, γενικά τα προϊόντα της ανθρώπινης δημιουργίας, ειδικά της καλλιτεχνικής, δεν ανήκουνε στενά ούτε σε κόμματα ούτε καν σε ρεύματα, ωστόσο έχουνε ένα ταξικό πρόσημο, αχνό αλλά υπαρχτό...

Μόνο για τους κνίτες έχω πρόβλημα. Γιατί αν τους πεις ότι ο Μπίρμαν στα τραγούδια 3 και 6 κράζει άνευ προηγουμένου το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας δε θα σου πει "εντάξει, σημασία έχει το τραγούδι, στο κάτω κάτω είχε επικρατήσει ο ρεβιζιονισμός, είναι ωραίοι οι στίχοι κλπ.", θα πάει να σε βγάλει μαλάκα ή ότι δε το ξέρεις καλά ή ότι κάποια άλλη φανταστική ιστορία που του είπε κάποιος πολιτικά αγράμματος καθοδηγητής του (κι είναι δυστυχώς πολλοί αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι...)

Δε μιλάω για σένα "απολίθωμα" αλλά για την πλειοψηφία των συντρόφων σου...

Σαν ένα τύπο μεσαίο στέλεχος της "Κ"ΝΕ που έλεγε πως στο γνωστό "και στην Καντόνα χιλιάδες σφάζουν" ο στιχουργός μιλάει για τους Σοβιετικούς νεκρούς στις μάχες με τη Λαϊκή Κίνα το...1969 (ενώ το τραγούδι μιλάει για τη σφαγή των Κινέζων κομμουνιστών και προλετάριων από τον Τσάνγκ Κάι Σεκ το 1927!!!). Και φυσικά, ήταν τόσο άσχετος που το τραγούδι υπάρχει καμιά 30ετία πριν το 1969! Ε ρε γέλια...

RedBoy είπε...

Ωραίο σχόλιο ρασκολικα
Εγώ δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει ότι το κείμενο είναι γραμμένο για την ΕΣΣΔ και μόνο. Έχει γραφτεί καμία μελέτη? Σε μια που υπάρχει στο ίντερνετ ο συγγραφέας το συγκρίνει (το 1984) με το “Μονοδιάστατο Ανθρωπο” του Μαρκούζε και του κάνει κριτική για το θέμα της καταπίεσης και του απολυταρχισμού και αν θυμάμαι καλά υποστηρίζει ότι ο Μαρκούζε αφήνει ανοιχτά κάποια περιθώρια ελευθερίας, ενώ ο Όργουελ όχι. Από κει άρχισα να ξινίζω κάπως με τον Όργουελ. Είτε με την μια εκδοχή, ότι δηλ. Παρουσίαζε την ΕΣΣΔ ως το απόγειο του απολυταρχισμού, είτε με την άλλη, δηλ. ότι πίσω από ολο το σκηνικό κρύβεται μια κριτική στη Δύση το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Ως συγγραφέας ο Όργουελ δεν φαίνεται να πιστεύει στην χειραφέτηση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Να πω πού ακριβώς διαφωνώ με την αυτονόμηση.
Ο καλλιτέχνης βγάζει κάτι από μέσα του και το έργο του έχει σχέση με το τι ήταν ο μπίρμαν τότε που έγραψε τους στίχους, ή αντιστοίχως τι ήταν (τότε που τα έγραφαν) ο σαββόπουλος, ο μίκης, ο ελευθερίου κι οποισδήποτε άλλος.
Αυτά προφανώς επικαθορίζονται απτο κλίμα της εποχής, την ταξική πάλη κι ένα σωρό άλλα. Κι αυτονομούνται από τη μετέπειτα κατάληξη που έχει αυτός ο καλλιτέχνης. Αλλά δν είναι άσχετα με αυτόν την στιγμή που τα δημιουργούσε.

Με αυτή τη λογική και σε σχέση με τον όργουελ.
Όταν έγραφε το πεθαίνοντας στην καταλονία, μου έδινε την εντύπωση ενός αγωνιστή με σχετικά έντιμους προβληματισμούς και τροτσκιστική αναφορά. Όταν έγραψε τη φάρμα των ζώων, που ήταν από τις πιο έξυπνες αλληγορίες που έχουν γραφτεί ποτέ, ήταν κάπου στο ενδιάμεσο και οπωσ-δήποτε όχι καλοπροαίρετος απέναντι στους σοβιετικούς. Όταν έγραψε το 1984 ήταν πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Οι συνειρμοί δεν είναι καν έξυπνοι, όπως ήτανε στην φάρμα. Είναι προφανείς για να τους καταλαβαίνει και ο τελευταίος ηλίθιος. Ο μεγάλος αδερφός που 'χε μουστάκι, η ευρασία, τα βιβλία που σβήνονταν και ξαναγράφονταν, ακόμα κ ο μεγάλος αντιφρονών που λεγόταν γκολντστάιν αν θυμάμαι καλά -πάνε δέκα χρόνια που το διάβασα- για να παραπέμπει ευθέως στο μεσαίο όνομα του τρότσκι.
Τη φάρμα μπορείς να τη διαβάσεις κ να συγκινηθείς κι ας μην ξέρεις τι συμβολίζει ο ανεμόμυλος ή και πιο βασικά πράγματα. Το 84' θεωρητικά μπορείς να το δεις ως μια δυστοπία γενικού ενδιαφέροντος, αλλά έχει πολύ πιο στενό ορίζονται και πολύ συγκεκριμένο στόχο.

Δική μου άποψη και το αφήνω εδώ ως μια πρώτη προσέγγιση με επιφύλαξη για κάτι πιο αναλυτικό μελλοντικά.

RedBoy είπε...

@ Απολιθωμα

"Ο μεγάλος αδερφός που 'χε μουστάκι, η ευρασία, τα βιβλία που σβήνονταν και ξαναγράφονταν, ακόμα κ ο μεγάλος αντιφρονών που λεγόταν γκολντστάιν αν θυμάμαι καλά -πάνε δέκα χρόνια που το διάβασα- για να παραπέμπει ευθέως στο μεσαίο όνομα του τρότσκι."

Σιγουρα. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι το έργο δεν έχει μπορεί να διαβαστεί και ως κριτική στη Δύση. Nα το ντηνει δηλ., με σοβιετικα υποννουμενα, ενω στην ουσια χτυπαει"εσωτερικα" τους δικους του. Για το πρακτοριλικι δεν το γνωριζα. Στο wiki δεν λεει τπτ. παντως.

Aυτη ειναι το κειμενο που αναφερθηκα πριν: http://gseis.ucla.edu/faculty/kellner/essays/from1984toonedimensional.pdf

raskolikas είπε...

Redboy,
η ταύτιση του συστήματος του 1984 με την ΕΣΣΔ προκύπτει μόνο μέσα από μια φορμαλιστική ανάγνωση του μυθιστορήματος, μένοντας δηλαδή στον άμεσο συμβολισμό (το μουστάκι του Μεγάλου Αδελφού - Στάλιν, η εβραϊκή καταγωγή, τα γυαλιά και το μουσάκι του Γκολντσταϊν - Τρότσκυ κλπ) και στην ορολογία (σοσιαλισμός, Κόμμα κλπ).
Γι' αυτό και επιμένω, ότι η "σταλινική" (δηλαδή η ταξική, επαναστατική, μαρξιστική-λενινιστική) ανάγνωση του λογοτεχνήματος αναδεικνύει άλλα νοήματα, πολύ πιο πέρα από όσα ήθελε να δείξει καί ο συγγραφέας καί ο εργοδότης του. Εντάξει, δεν θα μπω σε διαδικασία συζήτησης για έναν πράχτορα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, εδώ ο Μπίρμαν απάντησε με στίχο "ούτε ένας χαφιές δουλειά να μη βρίσκει" και στέκομαι εκεί. Για το έργο του ενδιαφέρομαι και όχι για τον ίδιο.
Και για να κάνω το διαχωρισμό, θεωρώ πως συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει θέση στις σχολικές βιβλιοθήκες των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, αλλά οπωσδήποτε έχει θέση καί στις βιβλιοθήκες, αλλά καί στο επίσημο σχολικό πρόγραμμα σπουδών του ώριμου, προχωρημένου μη-ανατρέψιμου σοσιαλισμού.

Οι εκπλήξεις της ημέρας - εγώ ακόμα ξύνω αμήχανα το κεφάλι μου:
1) http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3618873
2) http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=2347439
άντε κάτσε και 'ξήγα μου τώρα..........

RedBoy είπε...

@ Απολιθωμα

Και μην την πεσετε για το κειμενο (Σε περιπτωση που κανενας το τσεκαρει). Το χα διαβασει πριν 10 χρονια και τωρα που το βλεπω ειναι ιδεολογικο (Βεμπεριανο). Το θεμα για μενα ειναι κυριως η αδυναμια του Οργουελ να δει μεσα απ'το εργο του το υποκειμενο της αντιαστασης...και στο 1984 σιγουρα δεν παιζει κατι τετοιο.

Οντως εκπληξη το σχολιο του Ρ.

ΣΠΥΡΟΣ είπε...

Χρόνια είχα να "απολαύσω" κάποιον από τους ψευτοεπαναστάτες του "ΕΚΚΕ", αυτά τα μικροαστικά καθίκια που μετά τις θυελλώδεις συνελεύσεις στη Νομική του 1974 (ΑΑΣΠΕ ...)πήγαιναν για τσάΪ, ναι για ...τσάϊ, π ο ύ νομίζετε ρε σύντροφοι ;;; Στην ελληνο-αμερικανική ένωση ! ! ! γιατί είχε-λέει- ωραία θέα...
Εξακολουθούν και σήμερα να βρίζουν και να ξερνάνε όπως τα σκατά ο γεμάτος από το νερόβροχο υπόνομος και ...όποιον πάρει ο χάρος..
Το ΕΕΚΕ, για να θυμίσω στο μαοϊκό απολειφάδι, εκτός από τον προβοκατόρικο και Ασφαλίτικο ρόλο του στα Πανεπιστήμια, είναι ο ιδεολογικός και "επαναστατικός" χώρος που εξέθρεψε τον Τσουκάτο,τον Τατούλη και ένα σωρό άλλους τέτοιους σκατάδες που κάποτε βρίζανε τις "δύο Υπερδυνάμεις" για να καταλήξουνε στις μέρες μας πανάθλιοι υπηρέτες του Συστήματος...και μάλιστα σε ρόλο αρχινονού και αρχιμαφιόζου... Κι επειδή φαίνεται ότι είσαστε νεώτεροι σύντροφοι,άν θέλετε την γνώμη μου, μη σας ξεγελούν οι αντι-ΚΚΕ "βρυκόλακες", με αυτούς δεν αξίζει ούτε κάν να διαλέγεσαι, αφού πρέπει να ανέχεσαι τη χυδαιότητα και τον "ταλιμπανικό" φανατισμό κατά του τιμημένου ΚΚΕ, στη σύγχρονη εκδοχή του...Τα σκατά από τον απόπατο πάντα μυρίζουν...
Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Σπυρακο,θες να σου θυμισω τι κουμασια εξεθρεψε το κκε στις ταξεις του????και μαλιστα σαν πρωτοκλασατα στελεχη????

Αντε με τον καθε αγραμματο-πιωμενο που γαμαει τις κουβεντες...αμα ξαναδιαβασεις το σχολιο σου και δεν ντραπεις εισαι για τα γκουλαγκ και τα ψυχιατρεια...

Κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Για τον "ΣΠΥΡΟΣ"

Θα μπορούσα να μη γράψω και τίποτα, αφού το σχόλιό σου μιλάει από μόνο του για το ήθος και την ποιότητα σου σαν οργανωμένου μέλους του "κόμματος".

Έχε χάρη που σέβομαι το γεγονός ότι το παλικάρι που έχει το ιστολόγιο είναι μέλος του κόμματός σου, αλλιώς θα έτρωγες πιο χοντρή καταχεριά...Σοσιαλφασίστα, λεκτικέ τραμπούκε, κνατ-ατζή της κακιάς ώρας...

Το ΕΚΚΕ μαζί με την ΟΜΛΕ τη δεκαετία του '70, με τις χίλίες δυο μικροαστικές "αριστερές" και δεξιές παρεκκλίσεις τους, βρίσκονταν στο σωστό στρατόπεδο... Έδιναν την πάλη ενάντια στις δύο υπερδυνάμεις, για την εθνική ανεξαρτησία, το ψωμί και τη δημοκρατία, τον πραγματικό σοσιαλισμό.

Ειδικά το ΕΚΚΕ που δεχόταν απόλυτα την ηγεσία Ζαχαριάδη και έκανε δυναμική αγκιτατόρικη δουλειά το 1978 στο 10ο Συνέδριο του "Κ"Κεξ. για να εξηγήσει στο λαό ότι επρόκειτο για άλλο κόμμα από το ηρωικό ΚΚΕ της εποχής 1918-1958 (το 1957 διαγράφονται οι ζαχαριαδικοί κομμουνιστές συλλήβδην στην προσφυγιά και στην Ελλάδα και το 1958 διαλύονται οι παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα), πλήρωσε μεγάλο τίμημα βίας από τα παλικάρια του σοσιαλφασιστικού στρατού της τότε "Κ"ΝΕ (που διέπρεπε σε βασανισμούς, "ανακρίσεις" αριστερών - αναρχικών - αυτόνομων, ανακαταλήψεις τύπου Χημείου κλπ.).

Οι ΑΑΣΠΕίτες που κολλούσαν την αφίσα που κατήγγελε το "Κ"Κεξ. και το ρόλο του σαν καπήλου του ηρωικού ΚΚΕ ροπαλιάζονταν, έτρωγαν γροθιές στο σβέρκο, τους την στήνανε κνίτικα αποσπάσματα έξω από τις σχολές σε γωνίες σαν ΕΚΟΦίτες και τους τουλουμιάζανε... Κι όλα αυτά γιατί επέμεναν ότι η μετά το 1957 ΕΣΣΔ δεν ήταν σοσιαλιστική αλλά κρατικο-καπιταλιστική και μάλιστα σοσιαλιμπεριαλιστική.

Ό,τι δηλαδή είναι σήμερα και η Κίνα, με "κομμουνιστικό" φασιστικό κόμμα στην εξουσία, αχαλίνωτο καπιταλισμό στην οικονομία και ιμπεριαλιστικές "χωσιές" σε Αφρική, Νότια Αμερική, Ευρώπη, Νοτιοανατολική Ασία. Και με τους απεργούς να εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες με μία σφαίρα στο κεφάλι...

Τους οχετούς λοιπόν και τις λεκάνες, τις βρωμερές και σιχαμένες μεθόδους που σε μάθανε στο φασιστικό σου στρατό να τις πας στην Παπαρήγα και στον Περισσό! Πάντως βλέπω στρίμωγμα πολιτικό γι' αυτό ξεκίνησες τα μπινελίκια...Έτσι κάνετε πάντα ρε, στα δύσκολα τραμπουκισμός και βία...

ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ - ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΨΗΛΑ - ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΚΕ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

To παληκάρι που έχει το μπλοκ δεν είναι οργανωμένο μέλος. Αυτό που έχει ο καθένας να σεβαστεί είναι πάνω απ' όλα τον εαυτό του, τους άλλους και εν προκειμένω και τη μνήμη της δημητριάδη.

Τα κείμενα που έβαλε ο ρασκώληκας είναι για αμηχανία και ξύσιμο έως αιμορραγίας.

Κατά τα άλλα. Το πρακτοριλίκι το έχω ακούσει από τόσο πολλά άτομα που δεν κάθισα να βρω πρωτογενή πηγή και δεν ξέρω πού να τη βρω στο ίντερνετ. Κάποια αρχεία που αποχαρακτηρίστηκαν με μισθοδοσίες αν θυμάμαι καλά.

Ως κριτική στις δυτικές κοινωνίες πολλοί βλέπουν το 84 συγκριτικά με τον γενναίο νέο κόσμο του χάξλεϊ. Η μία δυστοπία είναι ένα πρότυπο καταστολής και παρακολούθησης ενώ η άλλη βασίζεται στη συναίνεση του κόσμου πο παίρνει κάτι χαπάκια για να ξεχνά τα προβλήματά του -χωρίς να αισθάνεται καλά, απλώς ξεχνάει, ανακουφίζεται.

Υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα: με ποιο από τα δύο μοντέλα θα μοιάζει στο μέλλον ο κόσμος μας; Κι η αλήθεια ήταν όπως πάντοτε διαλεκτική. Στο βαθμό που συμβαίνει το δεύτερο θα αυξάνεται παράλληλα και το πρώτο.
Το όπιο φέρνει από το παράθυρο την καταστολή, δν την καθιστά άχρηστη. Το μόνο που αχρηστεύεται είναι τα αντανακλαστικά του κόσμου που δεν αντιδρά και μένει υπνωτισμένος.

Ανώνυμος είπε...

<>


Επιτελους. Καποιος επρεπε να τα πει.

http://www.youtube.com/watch?v=9cSEWlnnIwM είπε...

--Φυσικά και η κριτική του Μπίρμαν δεν είναι ολοκληρωμένη. Έπρεπε να ζητάει ανοιχτά τη συμμαχία με τους αστούς δημοκράτες και την γενικά ειρηνόφιλη Δυτική Ευρώπη (κύριοι εχθροί Ρωσία και ΗΠΑ) και να προτιμά ανοιχτά την αστική δημοκρατία από το ναζισμό της Στάζι.--

Επιτελους . Καποιος επρεπε να τα πει.

http://www.youtube.com/watch?v=9cSEWlnnIwM είπε...

--Πρόκεται καθαρά για έναν σταλινο-μαοϊκό δίσκο, που απλούστατα το σύγχρονο "κοινό" στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι εντελώς αδύνατο να εντοπίσει, λόγω πολιτικής αμορφωσιάς.--

Επιτελους. Καποιος επρεπε να τα πει.

http://www.youtube.com/watch?v=RQI_A1g09uc είπε...

--"Κ" για το μη κομμουνιστικό, εξ. επειδή το ΕΚΚΕ θεωρούσε το κόμμα του φλωράκια ρωσόδουλο, άρα μη ελληνικό - προδοτικό - αντιπατριωτικό...--


Επιτελους. Καποιος επρεπε να τα πει.

http://www.youtube.com/watch?v=nFhCRm1bjtY είπε...

--Ειδικά το ΕΚΚΕ που δεχόταν απόλυτα την ηγεσία Ζαχαριάδη και έκανε δυναμική αγκιτατόρικη δουλειά το 1978 στο 10ο Συνέδριο του "Κ"Κεξ. για να εξηγήσει στο λαό ότι επρόκειτο για άλλο κόμμα από το ηρωικό ΚΚΕ της εποχής 1918-1958--

Ριγος.

Ξεχωριζω το --δυναμική αγκιτατόρικη δουλειά--.

http://www.youtube.com/watch?v=0g_tP9kYb6Y είπε...

Μπαγασα κινεζο τετοιε εισαι θεος!

propagitor είπε...

youtube, σπυρο, κινέζε: ρε μην τρολάρετε.

Για την κουβέντα περί Όργουελ.
Προσωπικά δε μίσησα το 1984 αλλά το συγγραφέα όταν διαπίστωσα ότι ήταν στο pay rol της inteligence service.
Απο κει και πέρα. Για το 1984.
Εγώ όταν το διάβαζα και χωρίς να ξέρω το ποιόν του κυρίου, φαντασιωνόμουν οτι μιλάει για το Χιτλερ (το μουστάκι εκεί παραπέμπει επίσης) και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Από την άλλη κάτι με έτρωγε απο ένστικτο. ρε λες?
Αν δεις το έργο στην καθαρή του μορφή ως μυθοπλασία, το λατρεύεις. Το παραμύθι σταματάει πιστεύω όταν ξεκινήσεις να πατάς στα πόδια σου και να δεις ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δημιούργησε με βάση κάποιες προσλαμβάνουσες.

Πολλές αλληγορίες του όντως παραπέμπουν όντως και στην καθ'ημας ανατολή.. Και δυστυχώς αυτή η δισυπόστατη ερμηνεία του έργου βοηθά τους απολογητές της θεωρίας των 2 ολοκληρωτισμών.

Από την άλλη η παντελής έλλειψη ιστορικότητας στο έργο αυτό το κάνουν να μοιάζει σαν να κρέμεται στο χωροχρόνο. Δε μπορείς να πεις οτι ξέρεις, κάποτε ο κόσμος ήταν έτσι και διαλεκτικά εξελίχθηκε ιστορικά σε μια τέτοια κοινωνία. Ο Όργουελ παίρνει απλά χαρακτηριστικά μιας καταπιεστικής κοινωνίας και τα κάνει να μοιάζουν τραβάει όσο μπορεί να ξεχειλώσουν.

(Συνεχίζεται)

propagitor είπε...

..(*) και τα τραβάει απο τα μαλλιά ωστε να ξεχειλώσουν.

Σε μένα λοιπόν δε χτυπάει τόσο πολύ η αλληγορία η οποία είναι επιτηδευμένα αφηρημένη, όσο η ειρωνική αντιμετώπιση σε βαθιές φιλοσοφικές αρχές του μαρξισμού και εννοώ την κρυπτόμενη χυδαιοποίηση της διαλεκτικής.

Η όλη του αναφορά στη θεωρία της "διπλής σκέψης" για μένα στοχεύει στην αμφισβήτηση της ίδιας της διαλεκτικής, την οποία προσπαθεί να προβάλει ως εργαλείο για να δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα.

Το "πάντα ήμασταν σε πόλεμο με την Ωκεανία, ποτέ δεν πολεμήσαμε με την Ωκεανία" μπορεί να αναγνωσθεί σαν κριτική στον τρόπο που ο ιμπεριαλισμός κάνει πολιτική και αλλάζει στρατόπεδα. Όμως σε μένα έμοιαζε πολλές φορές ως αμφισβήτηση της δυνατότητας διαλεκτικής σύνθεσης που αμφισβητείται πολύ χοντροκομμένα.

Ίσως ψάχνω ψύλλους στ'άχυρα. (?)

RedBoy είπε...

@ propagitor

Κάπως έτσι είναι.

Κινεζο-μπολσεβίκος είπε...

Βρε propagitor, ούτε τρολλάρω ούτε ήθελα να αλλάξω το θέμα της κουβέντας.

Αλλά δυο κουβέντες είπα για τα ιδελογικοπολιτικά παρεπόμενα του δίσκου και μπήκε ο κνίταρος και άρχισε τα μπινελίκια, στην ουσία κυρίως προσβάλλοντας τους "συντρόφους" του που τους καλεί να μη διαβάζουν και να μην κάνουν διάλογο και λιγότερο εμένα.

Εν πάσει περιπτώσει...Όσο για το φίλο snuffle bunny, αφ'ενός θεός δεν υπάρχει, ή εν πάσει περιπτώσει ακόμα και για τους νιτσεϊκούς πέθανε, αφ'ετέρου άμα είναι να σε διασκεδάζω τόσο, να σου στείλω κανά σι ντι όπου απαγγέλλω κινεζο-μπολσεβίκικα ποιήματα για τους Λένιν, Στάλιν, Μάο...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά κάνεις και τους ψάχνεις, μαζί θα τους βρούμε.

Εμένα με χάλασε κι αυτό που είπε το ρεντ μπόι. Η αίσθηση ότι όλα είναι μάταια κι η χειραφέτηση καθίσταται ανέφικτη. Στη φάρμα η ρίζα του κακού ήταν στην ηγεσία που ήταν το ίδιο με τους ανθρώπους (καπιταλιστές). Στο 84' η ρίζα του κακού είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που προδίδει τους πάντες στην κρίσιμη στιγμή, εαυτόν, σφους κι ιδανικά.

RedBoy είπε...

Αααααα.... Μπρέζνιεφ, Θα διαφωνήσω κάθετα μαζί σου και θα διαφωνήσω διαλεκτικά, δηλ. Με τους δικούς σου ορούς. Ο άνθρωπος στον Οργουελ ειναι εξαφανισμενος, κι όσο υποβιβάζουμε τον άνθρωπο για να ικανοποιησουμε τη φαντασια του Οργουελ, ενος αντιΜαρξιστη που δεν εχει ιδεα τι παει να πει ανθρωπος αποεμπολουμε την δυνατοτηα για κριτικο αναστοχασμο απεναντι στη δυστοπια που περιγραφει ο Οργουελ. Κι από που κι ως που θα χαριστώ εγώ στον Όργουελ δεχόμενος την άποψη του ως αν να έχει αναφορά στην ανθρώπινη κατάσταση και θα συνάγω και αξιολογήσεις τέτοιου είδους για να κάνω το χατίρι σ'αυτο το κάθαρμα (αν ισχύουν αυτά που λέτε για τα πρακτορηλικια, αλλά πολύ περισσότερο αν ισχύει αυτό που λες ότι δεν διαχωρίζεται το έργο απο τον καλλιτέχνη με το οποίο μάλλον συμφωνώ)

RedBoy είπε...

Αρχικώς, να πω ότι τη φάρμα δεν την έχω διαβάσει. Το πρόβλημα με το 84 (απ'οσο θυμάμαι) είναι ότι παρουσιάζει την εργατική τάξη σε πλήρη αφασία εν μεσώ ενός απολυταρχικοί οικοδομήματος. Ας μπούμε στα βαθιά κι ας δεχθούμε ότι αναφέρεται στην ΕΣΣΔ. Ήταν αυτό το πράγμα η ΕΣΣΔ? Η εργατική υποκειμενικότητα εξαφανισμένη, η γραφειοκρατία και η υποταγή του εργαζόμενου το παν? Δεν νομίζω.

Επίσης, η εργατική τάξη έβρισκε στιγμές ανθρωπιάς μόνο σε κρυφά ραντεβουδάκια ή όλο το θέμα της χειραφέτησης είχε να κάνει με το αν ο κάθε σοβιετικος “ήρωας” στεκόταν στο επίπεδο των περιστάσεων ως μεμονωμένο υποκείμενο? Όχι. Όλο το οικοδόμημα στηρίχθηκε ΚΑΙ στη συνειδητή συνεργασία εν μεσω της δυσαρέσκειας απέναντι στη γραφειοκρατία. Με την θέση που παίρνεις ταυτίζεις τον ατομισμό με τον ανθρωπισμό.

RedBoy είπε...

Όταν οι εργάτες τραγουδούσαν “σταλιν εσυ που ανθίζεις τα σπαρτά” και δάμαζαν την φύση, η χειραφέτηση ήταν θέμα του κάθε μεμονωμένου ¨”ήρωα” όπως παρουσιάζεται από τον Όργουελ η θέμα την κοινωνικής οργάνωσης της παράγωγης δια μεσω της οποιας καταλαβαινουμε τον εαυτο μας ως κοινωνικά ιδιαίτερα (Μαρξ) ή μήπως δεν είχαν συνείδηση οι εργάτες στην ΕΣΣΔ κι έκαναν μόνο ότι τους έλεγε ο Σταλιν αν τελικά χωρίσουμε την γραφειοκρατία από την τάξη σε τέτοιο βαθμό όπως κάνει ο Όργουελ που δεν καταλαβαίνει το κράτος ως παράγωγο των σχέσεων παράγωγης?

RedBoy είπε...

Στον Όργουελ που είναι η οργανωμένη κοινωνική αλληλεγγύη? Που ειναι τα ιδανικα της εργατικης τάξης? Που είναι η χειραφετιτικη προοπτική της ως τάξη. Που είναι τα κοινωνικά δικαιώματα ως συνειδητη επιλογη? Που είναι στο κάτω κάτω ο υποκειμενισμός που δαμάζει τα αντικοινωνικά ένστικτα του μυθιστορηματικού “ήρωα”? Και ακόμη περισσότερο τελικά Όργουελ ο ίδιος, απεμπολώντας όλα τα κοινωνιστικα στοιχειά που συγκροτούν την ταξη ως επαναστικο υποκείμενο με πιο κριτήριο αξιολογεί τον ήρωα του και τελικα τον άνθρωπο? Εδω μιλαμε για ενα εργο οπου ο ανθρωπος ως κοινωνική σύσταση βρίσκεται υπό άρση εξαιτίας των επιλογων του συγγραφεα.

RedBoy είπε...

Στην ΕΣΣΔ. Υπήρχε κοινωνική αλληλεγγύη? Υπηρχε . Υπήρχε δυσαρέσκεια απο τη δραση της γραφειοκρατίας? MΕΓΑΛΗ. Την Σ.Ε. Πως την αξιολογουμε σημερα: Mεσα απο το πρίσμα των πράξεων μεμονωμένων συντρόφων? Το χασαμε το παιχνιδι της αξιολογησης.

κι εναν ηρωα

Rød Ungdom είπε...

@ Σπύρο. Χρόνια είχα να θαυμάσω τέτοια διαλεκτική.
To KKE είναι ο ιδεολογικός και "επαναστατικός" χώρος που εξέθρεψε τη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, τον Ν. Μπίστη, τον Φασούλα, τον Γ. Κύρτσο, τον Π. Τσίμα, την ¨Ολγα Τρέμη, ακόμα και τον Α. Λοβέρδο μεταξύ άλλων...για να μην αριθμήσω άλλους 100...και ένα σωρό άλλους τέτοιους σκατάδες που κάποτε ήταν αυλικοί του Γκορμπατσόφ και του Μπρέζνιεφ για να καταλήξουνε στις μέρες μας πανάθλιοι υπηρέτες του Συστήματος...και μάλιστα σε ρόλο αρχινονού και αρχιμαφιόζου..

βουρνούκιος είπε...

Καποιες σκέψεις...

Το έργο, διαχωρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τον καλλιτέχνη.

Το έργο απηχεί τις δοσμένες απόψεις του χ καλλιτέχνη, τη στιγμή της δημιουργίας του.

Οι μετέπειτα επιλογές του χ καλλιτέχνη ΔΕΝ μπορούν να χρεωθούν στο έργο του.

Πχ, ο Θεοδωράκης παραμένει ένας άνθρωπος υπεκεκτιμημένος πολιτικά και ιδεολογικά. Με παρα πολλές δεξιές επιλογές στη ζωή του. Το έργο του όμως θα μείνει στην ιστορία. Ο Μαρκόπουλος το ίδιο. Ο νταλί ήταν καρα-αστός ιδεολογικά και δούλος του δολαρίου. Το έργο του όμως και προοδευτικό ρόλο παίζει, και άρτιο αισθητικά είναι και θα μείνει στην ιστορία.

Τα έργα του Οργουελ τα αποδέχομαι, και θεωρώ πως παίζουν προοδευτικό ρόλο -εν αντιθέσει με τις επιλογές του συγγραφέα- στην θεωρητική διαπάλη. Προειδοποιούν την ανθρωπότητα -και δη τους εκμεταλλευομένους- για την ολοκληρωτική φύση της ταξικής κοινωνίας όπου κουμάντο κάνει πάντα μια ταξική άρχουσα ελίτ.

Τα έργα του είναι γραμμένα ΚΑΙ για τον ανύπαρκτο -κατ εμέ- και για τον συγχρονο καπιταλισμό.

RedBoy είπε...

Βουρνούκιε να σου κάνω μία ερώτηση καθότι πιο μικρός? Τα διεγραφέντα μέλη της ΚΝΕ το '89 θεωρούσαν την ΕΣΣΔ σοσιαλισμο. Ας πούμε πριν τα 80s;

βουρνούκιος είπε...

ΡΕΝΤ ΜΠΟΪ: Τα διεγραφέντα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που συγκρότησαν τη ΝΚΑ και το ΝΑΡ, διεγράφησαν το'89 και γιατί ήδη ως τάση μέσα στο ΚΚΕ διαμορφωναν από το'88 την άποψη για τον κίνδυνο καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις γραφειοκρατικές κοινωνίες του ανατολικού μπλοκ.

Όμως μέχρι το '88 τουλάχιστον, θεωρούσαν αυτές τις χώρες σοσιαλιστικές έστω και με γραφειοκρατικές παραμορφώσεις.

Αργότερα το ΝΑΡ συγκρότησε τις θέσεις του, όπως είναι αναρτηένες και στηνκεντιρκή ιστοσελίδα του.

Το ΝΑΡ αναγνώρισε πως άργησε να διαμορφώσει εντός του ΚΚΕ μια άλλη μαρξιστική θέση για αυτές τις χώρες. αναγνώρισε πως άργησε να βγεί δημόσια και φανερά (κάτι που έκανε από τα τέλξη του '88 με αρχές του '89 όταν εξέδωσε το μηνιαίο περιοδικό ΠΡΙΝ (μια ακόμα αφορμή για τις καθαιρέσεις,, τις διαγραφε΄ς, τις ύβρεις από την ηγεσία του ΚΚΕ καιτελικά τη διάσπαση, καθότι το ΚΚΕ ονόμασε φραξιονιστικό το ΠΡΙΝ και απαίτησε την παύση της κυκλοφορίας του κάτι που το μετέπειτα ΝΑΡ δεν αποδέχτηκε και σωστά).

αλλωστε, όλοι κάνουν λάθη, το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουν και το ΝΑΡ το έκανε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εγώ έχω την εξής αντιφατική εικόνα για όσους έφυγαν το 89.

Κάποι έφυγαν καταγγέλλοντας σταλινικές μεθόδους κι έχοντας αυταπάτες για τον γκόρμπι και την περεστρόικα (κοτζιάς, μπατίκας). Κάποιοι άλλοι έφυγαν με τη ρετσινιά του νεοσταλινικού που αρνείται την ανανέωση (κάππος). Ένα κομμάτι της κνε του γράψα είχε γαλουχηθεί με το σύνθημα για τη μάνα του στάλιν που είναι έγκυος ξανά. Αλλά οι θέσεις του κάππου με αυτές του ναρ για το στάλιν είναι η μέρα με τη νύχτα.

Ακόμα κι ο παύλος πάντως ήταν πιο σοβιετφίλ (κατά το σινεφίλ) απ' όσο θέλει να θυμάται. Κι ίσως είναι ακόμα, άλλο τι βγάζει παραέξω.

partydog είπε...

Σ'αυτό το περίφημο πολυτεχνείο που καλέσαμε την Δημητριάδη είπε πριν τραγουδήσει την Πλατεία του Σαββόπουλου, πως τα τραγούδια (λέω εγώ γενικά η τέχνη)όταν φεύγουν από το δημιουργό τους και γίνονται μέρος του κινήματος, δεν ανήκουν πια στο δημιουργό αλλά στο κίνημα.
Ξέρω καλά για ποιον μιλάει η μπαλάντα του ασφαλίτη όπως και ο μηχανισμός του Άσιμου, αλλά τα λατρεύω και τα δύο και τα τραγουδώ για τους δικούς μου ασφαλίτες και τους δικούς μου οπορτούνες.