Σοσιαλισμός και Περεστρόικα

Μια βαθύτατα αντιθετική σχέση. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί κομμουνιστές διανοούμενοι μπερδεύτηκαν και την πέρασαν για διαλεκτική (αντίθεση) όπου υπάρχει ενότητα και πάλη των αντιθέτων και πολλές φορές το ένα μετατρέπεται στο αντίθετό του. Ενώ στην πραγματικότητα είχαμε μια απλή τυπική αντίθεση. Κι έτσι πολλοί μαρξιστές σαν τον γκοσβάιλερ αναστοχάζονταν και σκέφτονταν: μα καλά, πώς μπόρεσα εγώ σοβαρός μαρξιστής άνθρωπος να πιστέψω τέτοια πράγματα; Η θέληση να πιστέψεις πολλές φορές είναι παντοδύναμη κι αήττητη σαν τη βλακεία. Πώς λέμε, η πίστη σου σέσωκέ σε; Καμία σχέση.


Ο κόσμος χρειαζόταν να πιστέψει ότι θα ήταν αυτός που θα έσωζε τη σοβιετική ένωση που είχε φτάσει ένα βήμα πριν το γκρεμό. Ότι θα έβγαζε τη σοβιετία από το τέλμα στο οποίο είχε κολλήσει και θα την οδηγούσε μπροστά, εκ του ασφαλούς στο γκρεμό.

Ο γκοσβάιλερ λέει ότι η εποχή απαιτούσε έναν λένιν, όχι έναν γκόρμπι. Αλλά οι εποχές κι οι ανάγκες τους δεν είναι ποτέ μονοσήμαντες. Κι είναι μάλλον μηχανιστικό να πάρουμε το σχήμα του πλεχάνοφ για την προσωπικότητα και το παράδειγμα με τον ναπολέοντα (αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος που θα εξέφραζε την ιστορική αναγκαιότητα) και να το εφαρμόσουμε πχ στον οκτώβρη και στον λένιν.

Εβδομήντα χρόνια έψαχνε η ιστορική αναγκαιότητα κι άλλον όμοιό του δε βρήκε (εξαιρούνται οι τροτσκιστές που τον είχαν βρει από το 1905 ακόμα, αλλά...). Και τελικά κατέληξε στο γκόρμπι. Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή. Τι με κοιτάζεις ρόζα μουδιασμένο. Συχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερ και η ετε.

Ο καραφλός πράκτωρ της δύσης, ο θου-βου του κρεμλίνου, που ανέλαβε την αποστολή της διάσωσης και πήρε σε όλα: μηδέν-μηδέν-μηδέν, κλείνει σήμερα 80 χρόνια ζωής. Οκτώ δεκαετίες αγώνα και θυσία (λέμε τώρα)… και όλα τα ξεπούλησες για μία... Έλα ντε! Γιατί ακριβώς ξεπουλήθηκε; Ο ιούδας το έκανε για τριάντα αργύρια. Ο εφιάλτης κάτι θα πήρε κι αυτός, μπορεί να είχε αρχηγικές φιλοδοξίες. Αλλά ο γκόρμπι για τι ακριβώς ξεπουλήθηκε; Αφού αρχηγός ήταν ήδη! Όπως γράφει κι ο θεοχαράτος στη βιογραφία του φλωράκη, είναι ο μόνος αρχηγός κράτους στην ιστορία που υπέγραψε οικειοθελώς τη διάλυσή του.

Σήμερα ο γκόρμπι ζει στην αφάνεια, ξεζουμισμένη λεμονόκουπα. Γιατί την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τον προδότη κανείς. Τα δικά του τριάντα αργύρια ήταν η διαφήμιση της πίτσας χατ (πίτσα φάγαμε, που λέει κι ο θυμόσοφος λαός). Έχει μετανιώσει για μια σειρά πράγματα, αλλά δεν είχε το φιλότιμο του ιούδα να πάει να κρεμαστεί. Αποδεικνύει αντιθέτως πως κακό σκυλί ψόφο δεν έχει.

Γιατί τον εκλέξανε όμως; Πώς μπόρεσαν τα γκεσέμια του ορθόδοξου μπρεζνιεφισμού, σαν τον γκρομίκο, να τον προτείνουν, αντί να υποστηρίξουν τα δικά μας παιδιά, σαν τον γκρίσιν;

Μια απάντηση είναι ότι είχαν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για την τελική μετάλλαξη του καθεστώτος και δεν χρειαζόταν να κρατάν άλλο τα προσχήματα. Μια άλλη πιο ρηχή, αλλά όχι –απαραίτητα- πιο μακριά από την αλήθεια, είναι ότι είχαν κουραστεί να εκλέγουν ψοφάλογα που πέθαιναν πάνω στον χρόνο από την εκλογή τους κι έτσι έβγαλαν τον μόλις 54χρονο γκόρμπι που είχε όλο το μέλλον μπροστά του –σε αντίθεση με τη σοβιετία.

Κι αν σας αρέσει να κρατάτε σημειολογίες, ο γκόρμπι ήταν ο πρώτος σοβιετικός ηγέτης που δεν ήταν εν ζωή το 17. Μόνο αυτός δηλ γεννήθηκε μετά την οχτωβριανή επανάσταση, αλλά ήταν ο μόνος που πρόλαβε να δει το τέλος της. Φρόντισε προσωπικά γι’ αυτό, ίσως κι από εκδίκηση για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Η γέννησή του συνέπεσε με τα δύσκολα χρόνια της κολεκτιβοποίησης και τα μικράτα του με τις δίκες της μόσχας και τον πόλεμο με τους ναζί.

Πριν από αυτόν ήταν ο τσερνιένκο που ελάχιστοι μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους και ο οποίος αρρώστησε βαριά πάνω στο πρώτο εννιάμηνο και στο τέλος διοικούσε την χώρα από το ωνάσειο. Και πιο πριν ήταν ο αντρόποφ που ανέλαβε αμέσως μετά τον μπρέζνιεφ, αρρώστησε πάνω στον χρόνο και τους τελευταίους του μήνες τους έβγαλε στην εντατική.
Όσοι γουστάρουν ιστορίες συνωμοσίας και βλέπουν πού πήγε το πράγμα με τον μιχάλη, βάζουν με το μυαλό τους διάφορα γι’ αυτούς τους θανάτους.

Ειδικά ο αντρόποφ ήταν μυστήρια περίπτωση. Ο μίσσιος τον έλεγε απαντρόποφ. Ο χαρίλαος που τον επισκέφτηκε στη σοβιετία, λέει ότι τον είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους και τα αδιέξοδα. Το σόι του μπρέζνιεφ, γαμπροί, κουμπάροι και σία, τον είχε πάρει από φόβο, γιατί είχε τη φήμη αδιάφθορου και θητεία στην KGB. Κι αυτοί που ξέρουν πιο πολλά, λένε ότι ήταν ο πρόδρομος του γκορμπατσόφ που τον ανέβασε στα υψηλά κλιμάκια και του έστρωσε το δρόμο.

Όπως δικός του πρόδρομος ήταν το (άλλο) καραφλό καθίκι, ο νικήτας. Ακόμα και με αυτόν όμως, ο γκόρμπι ήταν η μέρα με τη νύχτα. Ο νικήτας πέρασε κι ένα στάλιγκραντ. Χτύπησε και ένα παπούτσι στου οηε τα έδρανα. Έχτισε στην τελική κι ένα τείχος στο βερολίνο. Ο γκόρμπι μονάχα γκρέμισε (το τείχος και γενικώς). Βλέπε αναλυτικά και μπλοκ σπαρίλα, στην κατηγορία έχτισαν-γκρέμισαν.

Ο προηγούμενος φαλακρός σε αυτή την αλυσίδα ήταν ο σύντροφος με το μουσάκι. Κι αν μπορούσε να δει από το μαυσωλείο όπου είναι κλεισμένος, πώς τα έκαναν οι επίγονοι, θα του έπεφταν κι αυτά τα λίγα μαλλιά που του απέμειναν.

Αυτή η σημειολογία για την φαλάκρα, θυμίζει συνειρμικά τους μύθους για την Πόλη. Καραφλός την έχτισε, καραφλός την έχασε, καραφλός θε να την πάρει. Οπότε ο κλήρος πέφτει στο ζιουγκάνοφ, που αν δείτε το διάγγελμά του στο ρωσικό λαό για την πρωτοχρονιά του 11’, είναι κατευθείαν βγαλμένο απ’ την χρυσή σοβιετική εποχή. Ντα ζβιντάνια.
http://www.youtube.com/watch?v=10NOwCRJhEo&feature=player_embedded

Αν πάλι είστε –και είμαστε- οπαδοί του τιούλκιν, που έχει μουστάκι και μαλλιά, μπορούμε να πάρουμε άλλη εκδοχή του μύθου, που έχει ως βάση το σύντροφο με το μουστάκι. Σε κάθε περίπτωση, σώπασε κυρά-δέσποινα και μην πολύ-δακρύζεις. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι.

Για τον σημαδεμένο, υπάρχουν και μια σειρά καλτ αποσπάσματα από τις γραφές του –πχ το αλήστου μνήμης πόνημά του Περεστρόικα που κυκλοφόρησε στην ελλάδα από το λιβάνη. Αυτά τα κρατάω όμως ως φόρο τιμής για τη μέρα που θα πεθάνει, την τελευταία χαρά που μπορεί μάλλον να δώσει στους κομμουνιστές.