Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Για τον Αντρόποφ

Χτες συμπληρώθηκαν σχεδόν τρεις δεκαετίες (τριάντα παρά ένα χρόνια για την ακρίβεια) από την ημέρα θανάτου του σοβιετικού ηγέτη γιούρι αντρόποφ, κι η κε του μπλοκ θεώρησε σκόπιμο να αφιερώσει στη μνήμη του ένα λιτό και σύντομο σημείωμα.

Ο χρόνης μίσσιος σε ένα βιβλίο του τον έλεγε απαντρόποφ. Το αυτονόητο λογοπαίγνιο βασισμένο στην ελληνική ρίζα του επιθέτου του, που ιντρίγκαρε τη φαντασία και γεννούσε μύθους για κάποια πιθανή ελληνική καταγωγή του, μία δεκαετία περίπου πριν την ανακαλύψει ο κακιασβίλι.
Ακολουθώντας το ίδιο σκεπτικό κι εγώ κατά βάθος έχω την εντύπωση ότι το τσαρίτσιν, που είναι η γενέτειρα του ιωσήφ τζουγκασβίλι δεν είναι άλλη από την κωμόπολη τσαριτσάνη στο νομό λάρισας, που έχει και το θεσσαλικό κάμπο ως επιπλέον συνδετικό κρίκο με τη γεωργία. Κι ίσως να έπρεπε κι αυτήν να την ονομάζουμε στάλινγκραντ για μερικές μέρες τον χρόνο, όπως γίνεται τώρα με το βόλγογκραντ, τις μέρες της επετείου της μάχης που έκρινε εν πολλοίς το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αν και το καλύτερο ίσως θα ήταν να μετονομαζόταν κι επισήμως σε λένινγκραντ η σημερινή πετρούπολη, κατά τις μέρες της επετείου της οκτωβριανής επανάστασης, για να τρέμουν οι οχτροί μας το μαρμαρωμένο βασιλιά στο μαυσωλείο της κόκκινης πλατείας.

Ο αντρόποφ λοιπόν αποτελούσε μια περίπλοκη και διφορούμενη περίπτωση, κυρίως γιατί δεν πρόλαβε να ζήσει πολύ μετά την ανάδειξή του και να αφήσει το στίγμα του στην ιστορία. Αφενός ήταν ο αδέκαστος κι αδιάφθορος ηγέτης της καγκεμπέ, που θα έβαζε τέλος στην παραοικονομία των χρόνων της στασιμότητας και τον εκτεταμένο νεποτισμό της νομενκλατούρας και του συστήματος μπρέζνιεφ. Αφετέρου όμως ήταν ο πρόδρομος κατά μία έννοια του μιχαήλ γκορμπατσόφ πνευματικός του ηγέτης ήταν φυσικά ο νικήτας- που τον προώθησε στο πολιτικό γραφείο κι άνοιξε το δρόμο στη «μεταρρύθμιση» της περεστρόικα.

Αν πάρουμε δε και το μικρό του όνομα (γιούρι) και το μεταφράσουμε στα ελληνικά, μπορούμε να κάνουμε κάποιους προβοκατόρικους συνειρμούς με το δικό μας γιωργάκη και το περίφημο σύνθημα άλλαξέ τα όλα. Όπου με αυτό το όλα εννοούσαν κυρίως τα κατάλοιπα της αλλαγής του πατέρα του και της «εποχής του λαϊκισμού», που ως όρος παρουσιάζει εξαιρετική ομοιότητα με την εποχή της στασιμότητας και τον τρόπο που χρησιμοποιούνταν στον κυρίαρχο λόγο.

Κι έτσι φτάνουμε συνειρμικά στην αλλαγή της αλλαγής, και τον επαναπροσδιορισμό της αλλαγής της αλλαγής, όπως έλεγε κι ο χάρρυ κλυυνν. Καθώς επίσης και στην πιο σύγχρονη παρ-αλλαγή αυτού του συνθήματος στην ελλάδα: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, που κι αυτή κολλούσε γάντι στην περίπτωση του τιτανικού της σοβιετίας. Με τη διαφορά πως το διαζευκτικό δίπολο ήταν διαλεκτικό. Κι η αλλαγή που έγινε έφερε με μαθηματική ακρίβεια το βούλιαγμα και μια σειρά ταξικά ναυάγια στο ιστορικό προτσές.

Έτσι περίπου είχε θέσει τα πράγματα στον χαρίλαο κι ο αντρόποφ σε μια συνάντησή τους, κατά την επίσκεψη του πρώτου στη μόσχα: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Κι ο βιογράφος του φλωράκη μας λέει ότι ο χαρίλαος ανησύχησε βαθύτατα από αυτήν τη συνομιλία που είχαν και του έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.
Αν κι εδώ ενδέχεται να υπάρχει μια λογική κι ανθρώπινη προσπάθεια του θεοχαράτου να φανεί εκ των υστέρων πως ο χαρίλαος ως διορατικός ηγέτης, ήταν κάπως υποψιασμένος για το δραματικό χαρακτήρα της κατάστασης και δεν αιφνιδιάστηκε εντελώς απ’ τη ραγδαία κι απροσδόκητη τροπή που πήραν ακολούθως τα πράγματα. Γιατί όλοι οι κομμουνιστές ηγέτες μπορεί να ήταν λίγο-πολύ υποψιασμένοι ότι κάποια πράγματα δεν πάνε καλά και δεν προχωράνε στη σοβιετική ένωση. Γι’ αυτό ίσως να αποδέχτηκαν και να χαιρέτησαν ένθερμα τις επεξεργασίες και την αναγκαιότητα της περεστρόικα. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι του να καταλάβουν την ουσία των επιχειρούμενων αλλαγών και να διαβλέψουν το τραγικό τέλος της παλινόρθωσης, υπάρχει μεγάλη απόσταση κι ελάχιστοι ήταν αυτοί που τη διένυσαν εγκαίρως.

Επιμένω επί μακρόν σε αυτή τη σύνδεση με την αλλαγή και το σόι των παπανδρέου για έναν ακόμα λόγο που είχε επισημάνει η κε του μπλοκ και στο κείμενό της για το λεονίντ μπρέζνιεφ: τη σταδιακή σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση-μετάλλαξη του κκσε και τις πολύ καλές σχέσεις που διατηρούσε με τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις κάποιων χωρών του δυτικού κόσμου, υπαγορεύοντας εν μέρει αντίστοιχη τακτική συνεργασιών και στην πολιτική των τοπικών κκ ένα έργο που σκηνές του είδαμε και στην ελλάδα, με το άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων και την πραγματική αλλαγή που δε γίνεται χωρίς το κουκουέ.

Άλλωστε η πολύμηνη παραμονή του αντρόποφ σε νοσοκομείο της μόσχας κατά το τελευταίο διάστημα της ζωής του κατά το δεύτερο μισό του 83’- κι η διακυβέρνηση της εσσδ από το κρεβάτι του πόνου και της αρρώστιας του, θύμιζε με σχήμα πρωθύστερο μέρες ωνάσειου, το 95-96’, μαζί με όλο το πολιτικό παρασκήνιο και το παιχνίδι της διαδοχής που διεκτυλισσόταν στους διαδρόμους του εκείνο τον καιρό.

Ενδιάμεσα είχε προηγηθεί η αίσθηση ενός ακόμα αντίστοιχου ντεζαβού για τους σοβιετικούς.  Έναν περίπου χρόνο μετά την περιπέτεια της υγείας του αντρόποφ και τη μοιραία της κατάληξη, την ίδια τύχη κι ο διάδοχός του στην ηγεσία κονσταντίν τσερνιένκο μια σύντομη παρένθεση μπρεζνιεφικής κοπής, που έκλεισε χωρίς να τη θυμάται σχεδόν κανείς. Το μάρτη του 85’, οι σοβιετικοί μετρούσαν τρεις απώλειες πολιτικών ηγετών σε διάστημα μικρότερο των τριών χρόνων. Κι ίσως αυτός να ήταν ένας παράγοντας που βάρυνε στην ανάδειξη του μόλις 54χρονου τότε μιχαήλ γκορμπατσόφ στη θέση του γενικού γραμματέα.

Σου λέει μη βάλουμε πάλι κάνα σεβάσμιο γέροντα και μας αφήσει χρόνους πάνω στον χρόνο. Ας βάλουμε αυτόν που είναι νέος και θα μας θάψει όλους. Πού να ήξεραν βέβαια ότι αυτό το όλους περιλάμβανε και την ίδια τη σοβιετική ένωση, μαζί με το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ. Ο γκόρμπι έχει θάψει έκτοτε τη σοβιετία, τη ραΐσα και συνεχίζει απτόητος, πατημένα τα ογδόντα, αποδεικνύοντας πως κακό σκυλί ψόφο δεν έχει. Τα σκέφτεσαι όλα αυτά εκ των υστέρων με τη στερνή σου γνώση και είναι να μη σε πιάνει λοιπόν το συνωμοσιολογικό σου και να μην αρχίζεις τις θεωρίες και τα σενάρια;

Η πιο σημαντική μεταρρύθμιση κατά τη θητεία του αντρόποφ, ήταν τα μέτρα για την ενίσχυση της αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής των εργαζομένων στη διεύθυνση της παραγωγής. Αν θυμάμαι καλά αυτή ήταν η αφορμή και για τη συγγραφή ενός βιβλίου σχετικά με το θέμα από τον εργατολόγο τηλεμαϊντανό μητρόπουλο, που τότε ήταν πασόκος όχι ότι έπαψε να είναι στη συνέχεια, απλώς τότε ήταν και τυπικά

Παρόλα αυτά και δεν είμαι σίγουρος αν χρειάζεται νοηματικά ο εναντιωματικός σύνδεσμος- το μόνο που έκανε η αυτοδιαχείριση ήταν το πρώτο βήμα για την αυτονόμηση των επιχειρήσεων και των παραγωγικών μονάδων, κι η σταδιακή προσέγγιση προς το μοντέλο της οικονομίας της αγοράς. Κι αυτό είναι πολύ διδακτικό αν κάποιοι θέλουν να διδαχτούν οτιδήποτε από τη σοβιετική πείρα, πριν την πετάξουν ελαφρά τη καρδία, στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας- για το πώς πρέπει να αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τις σχέσεις παραγωγής: τη διεύθυνση, την αυτοδιαχείριση, και την πρωταρχική σημασία του κεντρικού σχεδιασμού.

Αυτό που μένει να εξετάσουμε στον επίλογο είναι το βασανιστικό ερώτημα αν το σοβιετικό παραμύθι μπορούσε να έχει αίσιο φινάλε, αντί για το τέλος της ιστορίας που του έγραψε ο φουκουγιάμα: ζήσανε αυτοί τις ανατροπές κι εμείς χειρότερα. Γιατί την ιστορία όπως και το τέλος της- την γράφουν πάντα οι νικητές.

Επ’ αυτού υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις.
Υπάρχει καταρχάς η σκέψη-υπόθεση ότι αν οι σοβιετικοί είχαν κρατήσει λίγο ακόμα, το καπιταλιστικό μπλοκ θα οδηγούνταν από τις εγγενείς αντιφάσεις του που τις βλέπουμε σήμερα σε πλήρη όξυνση- σε μια βαθιά κρίση και θα αποδυναμωνόταν σημαντικά. Ή εναλλακτικά θα προλάβαινε η εσσδ να αξιοποιήσει τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπήρχαν στο υπέδαφος της σοβιετικής επικράτειας και θα αποκτούσε σημαντικό πλεονέκτημα πολύ χρήσιμα στοιχεία σχετικά με αυτό το ζήτημα μπορεί να αντλήσει κανείς από το βιβλίο του πίτερ σβάιτσερ η νίκη, εκδόσεις παπαζήση, που αναλύει μεταξύ άλλων τη στρατηγική και το σαμποτάζ των ηπα ενάντια σε αυτήν την προοπτική.

Υπάρχει βέβαια κι η άποψη ότι ακόμα κι αν η εσσδ αποκτούσε κάποιο πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό με τους δυτικούς, δε θα απέφευγε την εξέλιξη της περεστρόικα, γιατί η πορεία της προς την παλινόρθωση ήταν προδιαγεγραμμένη και η μόνη εναλλακτική που υπήρχε θα ήταν μια πιο ομαλή μετάβαση στην οικονομία της αγοράς, κατά το κινέζικο πρότυπο. Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος ότι οι σοσιαλιστικές δομές στην εσσδ ήταν πολύ βαθιές ώστε α. να διαλυθούν εύκολα και ομαλά, χωρίς μια ανοιχτή αντεπανάσταση, και β. να θεωρήσουμε τη μοίρα του σοβιετικού εγχειρήματος προδιαγραμμένη.

Κι υπάρχει τέλος η σοφή επισήμανση του μαρξ ότι κανένα κοινωνικό σύστημα δεν «αποσύρεται» από το ιστορικό προσκήνιο, προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορούν να «χωρέσουν» στα πλαίσιά του. Κάποιοι παίρνουν αυτό το απόσπασμα και το χρησιμοποιούν εναντίον της σοβιετίας: ο υπαρκτός «κατέρρευσε» κι αντικαταστάθηκε, σαν ιστορική οικονομική αναγκαιότητα, γιατί αδυνατούσε να αναπτύξει τα μέσα παραγωγής.

Στην πραγματικότητα όμως η σοβιετική ένωση κατάφερε να φτάσει μέσα σε μισό αιώνα από το αλέτρι του μεσαίωνα στο διάστημα και να γίνει υπερδύναμη. Κι η αλλαγή που συντελέστηκε πατούσε μεν σε υπαρκτά προβλήματα του υπαρκτού, αλλά δεν είχε σχέση με κάποια εγγενή τάχα αδυναμία του να κινήσει την παραγωγή.

Οι ανατροπές βασίστηκαν στη στροφή προς τις εμπορευματικές σχέσεις και το δρόμο που επέλεξε η σοβιετική ηγεσία για να αντιμετωπίσει αυτά ακριβώς τα προβλήματα. Στο τέλος αυτής της διαδρομής βρισκόταν η οικονομία της αγοράς κι η παλινόρθωση. Κι ίσως στα χρόνια του αντρόποφ να ήταν ήδη αργά για να αντιστραφεί..

9 σχόλια:

neophyte_commie είπε...

Θα σ' αρέσει αυτό πιστεύω, αν κι είμαι σίγουρος ότι το διάβασες στον καιρό του. Είναι ένας μεγάλος πλατωνικού τύπου διάλογος, όπου ο θείος Μολότοφ μάς εξηγεί, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, τι πήγε στραβά με πολύ ζωντανό λόγο.
http://adplacitum.blogspot.de/2013/02/blog-post_6992.html

Άσχετο, αλλα όταν ανέφερες ότι ο Γκορμπατσόφ έθαψε τη Ραΐσα, στο μυαλό μου ήρθε ο δικός μας που έθαψε τη Μαρίκα.

Αναυδος είπε...

Το Τσαριτσιν δεν ειναι η γεννετηρα του Σταλιν αλλα το σημερινο Βολγκογκραν ή αλλιως το Σταλινγκραντ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το τσαρίτσιν είναι το παλιό όνομα του στάλινγκραντ άναυδε. Αλλά ούτως ή άλλως τώρα που το ξανακοίταξα, ο σφος με το μουστάκι έχει γεννηθεί στο γκόρι και όχι στο τσαρίτσιν, ή στάλινγκραντ ή βόλγογκραντ.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Εκείνα τα χρόνια βγαίνανε στα ψιλά του "Ρίζου" (πάντα μονόστηλα και στις πίσω σελίδες...) κάτι ειδησούλες, νέου τύπου, που σε άλλους προκαλούσαν αμηχανία και σε άλλους γεννούσαν ελπίδες: "Κατάδικάστηκε και εκτελέστηκε ο τάδε Υπουργός της δείνα Δημοκρατίας της ΕΣΣΔ". Είχε αλλάξει και το βιολί στην εξωτερική πολιτική της Σοβιετίας, ανεβάζοντας απειλητικά τους τόνους της αντιπαράθεσης με το USA.
Σκεφτόμασταν, "...λες να;...". Ενθαρρυντικό ήταν και το ότι προερχόταν από το πάλαι ποτέ ένδοξο Επιτροπάτο των Εσωτερικών του Φελίξ, εκείνο στην Ντζερτζίνσκαγια, ξέρετε... Που όπως λέγαν οι σύντροφοι "ήταν το πιο ψηλό κτίριο Ρωσία (σ.Σ.: είχε μόνο 4-6 ορόφους...), γιατί από κεί μπορούσες να δείς όλο τον κόσμο" ...κλείνοντας μας ταυτόχρονα το μάτι!
Αθώα χρόνια, τότε που η νεανική αισιοδοξία (η η μεταφυσική πίστη αρκετών άλλων) υποκαθιστούσε και εν τέλει αδρανοποιούσε το κριτικό πνεύμα. Αποδείχτηκε πως και ο Ανθρωπόπουλος, παρά τις προσπάθειές του ήταν λίγος η μάλλον μία από τα σχεδόν ίδια. Πάντως εδώ είχε στείλει έναν πρέσβυ, τον σύντροφο Σλιούσαρ, που παραδόξως (!;!) ήταν κομμουνιστής και τώδειχνε, σε αντίθεση με τους προηγούμενους κουμπωμένους κυρίους, που (δεν) μας κακομαθαίνανε.
Εξαιρετική η παραπομπή του Νεοφύτου, μάλλον πρέπει να γραφτώ συνδρομητής στην ΚΟΜΕΠ γιατι βλέπω χάνω επεισόδια.
Α, και κάτι άλλο, γιατί βλέπω να επαναλαμβάνεται κι αλλού ένα λάθος. Σημείο αναφοράς για την παγκόσμια Ιστορία θα μείνει σίγουρα το Στάλινγκραντ, αλλά η στροφή στις τύχες του πολέμου (και όλων μας) δεν έγινε ακριβώς εκεί αλλά λίγο αργότερα, και λίγο παραπάνω, στο Κουρσκ. Σχολαστικισμός; Οχι. Εχουν σημασία οι λεπτομέρειες, ιδίως όταν δεν τραβάνε τους προβολείς.

Φώντας Φ. είπε...

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ανάρτησης είναι σίγουρα η έννοια της αυτοδιαχείρισης και βασικά συμφωνώ μαζί σου. Δεν μιλάμε σε καμία περίπτωση ( ή έστω ήταν απλά η γαρνιτούρα ) για εκβάθυνση της εργατικής δημοκρατίας, παρά μια αποκεντροποίηση κερδών-ζημιών-μισθολογίων προς τις επιχειρήσεις (γίνεται αναφορά στο μοντέλο, στην περεστρόικα), και στην συνέχεια ανταγωνισμός μεταξύ τους. Άσχετα λοιπόν με το αν υπήρχε ΓΣ του εργοστασίου για να αποφασίσει για όλα, αυτό που προέκυπτε ήταν η υλική βάση του καπιταλισμού. Μοιάζει πολύ με το γιουκοσλαβικό μοντέλο αλλά και (Για να το τραβήξω λίγο παραπάνω) με τους τρόπους λειτουργίας των κοοπερατίβων της δυτικής ευρώπης.

Ανώνυμος είπε...

Ποιος θα βρεθεί να μεταφράσει το βιβλίο;

Είναι πραγματικά αμαρτία να μην έχουν μεταφραστεί εξ ολοκλήρου στα ελληνικά οι «Εκατόν σαράντα διάλογοι με τον Μόλοτοφ: Από το ημερολόγιο του Φ. Ι. Τσούγιεφ», μολονότι έχουν περάσει δυο σχεδόν δεκαετίες από την πρώτη τους έκδοση στα ρωσικά. Κι αυτό για πολλούς λόγους. Δεν είναι μόνο το λογοτεχνικό τάλαντο του Τσούγιεφ που δίνει ένα ανεπανάληπτο χρώμα σε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι μόνο το ανήσυχο κι ασίγαστο κριτικό πνεύμα ενός παλιού μπολσεβίκου που για σαράντα και βάλε χρόνια αποφασιστικά συνέβαλε στην δημιουργία αυτού που υπήρξε η ΕΣΣΔ, δεν είναι μόνο η πληθώρα στοιχείων και αναλύσεων που απαντούν σε μύρια όσα ερωτήματα για τις τύχες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στον 20ό αιώνα. Είναι, κατά την προσωπική γνώμη του υπογράφοντος που τύχῃ ἀγαθῇ μπόρεσε να διαβάσει το βιβλίο και να το απολαύσει στο πρωτότυπο, η προσωπικότητα του Β. Μ. Μόλοτοφ που αναδεικνύεται μέσα από τις γραμμές των διαλόγων, ο χαρακτήρας ενός μπολσεβίκου με τις αρετές και τα λάθη του, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, με τα πάνω του και τα κάτω του και, προ πάντων, η επαναστατική του συμβολή στην νικηφόρα ταξική πάλη και προλεταριακή επανάσταση που άλλαξε τον κόσμο μας.

Συγκρατώ, έτσι εντελώς πρόχειρα και ενδεικτικά μόνο, από τον ατέλειωτο πλούτο των αναμνήσεων του Β. Μ. Μόλοτοφ που παρατίθενται στο βιβλίο το πώς γιόρτασε την πρωτοχρονιά του 1916 όντας εξόριστος στην Σιβηρία (την πρωτοχρονιά του 1917 βρισκόταν παράνομος στην Αγία Πετρούπολη έχοντας πλαστή ταυτότητα με ελληνικό (!) όνομα κι επώνυμο): Βγήκαμε, διηγείται στον Τσούγιεφ, όλοι μας οι εξόριστοι έξω στο χιόνι να υποδεχτούμε την νέα χρονιά και μόλις τα ρολόγιά μας δείξανε μεσάνυχτα, αρχίσαμε εμείς μεν οι Μπολσεβίκοι να τραγουδάμε την «Διεθνή», οι άλλοι δε —Μενσεβίκοι και Σοσιαλεπαναστάτες— την «Μασσαλιώτιδα». Αψευδές δείγμα μιας ολόκληρης εποχής…

Μακάρι να βρεθούν μεταφραστές να το μεταφράσουν το βιβλίο, αξίζει πραγματικά τον κόπο. Κι όσοι θέλουν να δουν σπανιότατα στιγμιότυπα με τον Β. Μ. Μόλοτοφ —σ’ ένα απ’ αυτά φαίνεται κι η σύζυγος του Β. Ι. Λένιν, η Ν. Κ. Κρούπσκαγια— στις αρχές της επανάστασης του 1917, ας μεταβούν εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=UJ1pje8DbUM

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Υ. Γ.

Σεχτάρ, έχεις για πολλοστή φορά δίκιο και σχολαστικός δεν είσαι. Ας είσαι πάντα καλά που τόσα μου θύμησες με τον «Ανθρωπόπουλο» και τις τότε —φρούδες— ελπίδες μας.

Μη απολιθωμένος κλπ.

Αναυδος είπε...

Ο Λεχ Βαλέσα υπέρ του Κομμουνισμού!
Λεχ Βαλέσα: ο Κομμουνισμός είναι αναγκαίος για τον 21ο αιώνα. Αλλιώς ο ίδιος ο πολιτισμός μας κινδυνεύει να καταστραφεί. Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο το 10% του πληθυσμού κατέχει ολόκληρο τον πλούτο και το 90% ζει στη μιζέρια.

Ποτέ πριν δεν γίνονταν τόσοι πόλεμοι, με την δικαιολογία τάχα της ανάγκης εξαγωγής της δημοκρατίας. Όλως τυχαίως οι επεμβάσεις γίνονται μόνο όπου υπάρχει πετρέλαιο… Για τις πραγματικές δικτατορίες δεν ενδιαφέρεται κανείς και κανείς δε κάνει τίποτα.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως, αφού πέρασα μια ολόκληρη ζωή πολεμώντας τον Κομμουνισμό, θα έφτανα να καταλήξω πως αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι ένας νέος Κομμουνισμός.

Ως εκ τούτου, σαν μόνη λύση βλέπω τον κομμουνισμό. Γιατί είναι ένα σύστημα στο οποίο φτωχοί και πεινασμένοι έχουν εγγυημένη εργασία -όχι ελεημοσύνη- και ίσες δυνατότητες αμοιβής…

http://adanaklasi.blogspot.gr/2012/01/blog-post_780.html

Αναυδος είπε...

Ακριβής μετάφραση του άρθρου απ' τα
Πολωνικά ... (Ξ.Β.)
«Καιρός για τον κομμουνισμό του εικοστού πρώτου αιώνα"

Δίνοντας ζωή μου στην καταπολέμηση του κομμουνισμού, δεν πίστευα ότι μετά από χρόνια θα επανέφερα τον κομμουνισμό σε νέα έκδοση. Η κατάσταση στην Αφρική απαιτεί μια τέτοια προσέγγιση, δεν βρίσκω κάτι άλλο. Είναι απαραίτητη μια σχεδιασμένη προσέγγιση για να αντισταθμίσει το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων και των ανισοτήτων στο επίπεδο της ζωής. Διαφορετικά, όλοι πέφτουμε στην άβυσσο, το σύνολο του πολιτισμού, με καμία διαφορά - φτωχών και πλουσίων – γράφει ο Λεχ Βαλέσα σε μια στήλη για το Virtual Polski.
O Κομμουνισμός ηχεί άσχημα σε μένα. Αλλά πραγματικά, το διακηρύττω αυτό εδώ και 20 χρόνια. Κομμουνισμός ναι, στρέβλωση όχι. Ω, αυτό είναι καλύτερο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ισότητα των ευκαιριών και τη δυνατότητα. Αυτό το ξεχάσαμε στο δρόμο των αλλαγών και την απίστευτη ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Το ξεχάσαμε σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο κόσμος έχει έρθει σε μια κατάσταση όπου περισσότερο από 90% του πλούτου είναι στα χέρια των λιγότερο από 10% των ανθρώπων. Σε βάθος χρόνου αυτή η κατάσταση υποφέρεται, όπως φαίνεται στην Αφρική - και εδώ δεν υπάρχει ειρηνικό δρόμος για την ελευθερία και τη δημοκρατία, το αίμα θα ρέει με τραγικά ευρύ ρεύμα.
Στην Πολωνία, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής ήταν δύσκολο, υποφέραμε από έλλειψη ελευθερίας και τα άδεια ράφια. Αλλά η φτώχεια μας ήταν αρκετά ομοιόμορφα κατανεμημένη. Δεν υπήρχε τέτοιο χάσμα, αυτό που βλέπουμε σήμερα και είναι η αιτία που οδηγεί σε πάλη, όχι στα λόγια και με διεκδικήσεις, αλλά για τη ζωή και το θάνατο. Αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη ζωή τους, επειδή πεθαίνουν από την πείνα, κοιτάζοντας τους υπέρμετρα χορτασμένους. Και σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης βλέπουν ακόμα καλύτερα. Βλέπουν ότι άλλοι μπορούν να ζήσουν άνετα, ότι άλλες χώρες αναπτύσσονται και απολαμβάνουν τα οφέλη του πολιτισμού. Δεν είναι η έλλειψη μιας τηλεόρασης, ενός ψυγείου ή ενός υπεσύχρονου υπολογιστή η αιτία της τελευταίας αναταραχής, αλλά η θέα των άλλων, πίσω από το γυαλί, που έχουν 10 από αυτές τις τηλεοράσεις, τα ψυγεία και τους τελευταίους υπολογιστές. Γι' αυτό σήμερα - έγραψα γι' αυτό πρόσφατα - σε παγκόσμια κλίμακα οι επαναστάσεις αρχίζουν εικονικά. Και δεν είμαστε έτοιμοι γι 'αυτό. Γι 'αυτό ξεκινά εικονικά, αλλά καταλήγουν αιματηρά.
Σε ορισμένες χώρες ο αγώνας συνεχίζεται, αλλού συζητιέται περισσότερο, γιατί εκεί υπάρχει πετρέλαιο, αλλού λιγότερο, επειδή δεν υπάρχει τίποτα που να ενδιαφέρει τον κόσμο. Αλλού οι δικτάτορες το σκάνε κυνηγημένοι. Και εκεί όλα ξεκινούν ξανά από την αρχή, αλλά μόνο με προγραμματισμένη προσέγγιση και την συνυπευθυνότητα του κόσμου μπορεί να έρθει τάξη, ανάπτυξη και ειρήνη. Ως εκ τούτου, σε αυτές τις χώρες ως προσωρινή λύση βλέπω τον κομμουνισμό. Είναι μέλημα του συστήματος ώστε οι φτωχοί και πεινασμένοι έχουν εγγυημένη εργασία - όχι φιλανθρωπία - έτσι ώστε να μπορούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους να δημιουργούν ευκαιρίες να κερδίσουν το ψωμί τους. Για το σκοπό αυτό, η πλούσιοι και χορτασμένοι πρέπει να δημιουργήσουν ένα ταμείο σταθερότητας - είτε σε μικροοικονομικό επίπεδο με τη συμμετοχή των πλούσιων χωρών, είτε τοπικά - πλούσιες εταιρείες και ιδιώτες σε δοσμένη χώρα, να ρίχνουν σε ένα κοινό σάκο προκειμένου να μοιραστούν τον πλούτο τους, δίνοντας τη ράβδο. Όχι μόνο με φιλανθρωπικό σκοπό, αλλά για την εξισορρόπηση του επίπεδου ζωής, δημιουργώντας ευκαιρίες για τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Και, πάνω απ όλα στο όνομα της σταθερότητας του κόσμου. Και ο χορτασμένος εργαζόμενος γείτονάς μας δεν θα μας επιτεθεί, δεν θα κάνει επανάσταση, θα προτιμήσει να απολαύσει τη ζωή και να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες και τα οφέλη του πολιτισμού.

Λεχ Βαλέσα, ειδικά για την Εικονική Πολωνία (portal : Wirtualna Polska, wp.pl, 25/02/2011)

Αναυδος είπε...

Το Τσαριτσιν μετονομαστηκε σε Σταλινγκραντ το 1925 για να τιμηθει η συμβολη του Σταλιν στην άμυνα της πολης το 1918 εναντια στους Λευκους