Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Στα άκρα

Εάν μιλάμε για τη θεωρία των άκρων υπάρχουν πολλοί τρόποι και τεχνικές να τη δέσεις.

Υπάρχει πχ το ιστορικό προηγούμενο της περεστρόικα, που για να την προωθήσει ο γκόρμπι χρησιμοποίησε έντεχνα την πίεση των ανοιχτών οπαδών της παλινόρθωσης (τύπου γέλτσιν και γιάκοβλεφ), βαφτίζοντας συντηρητικό το αντίπαλο μπλοκ, για να βγει στον αφρό ο ίδιος, ως ο συνετός ηγέτης κι ο εγγυητής της ενότητας και της πορείας της ένωσης, ο οποίος ορθώνεται πάνω από τις αντιθέσεις και κρατά σταθερά το τιμόνι, μολονότι βάλλεται πανταχόθεν. Παράλληλα το επιτελείο του κατάφερε μια τέλεια αντιστροφή των κλασικών όρων της πολιτικής γεωγραφίας, παρουσιάζοντας ως αριστερούς εξτρεμιστές τις αστικές δυνάμεις που ήθελαν άμεσες και γρήγορες αλλαγές, επιταχύνοντας τη διαδικασία της περεστρόικα, και ως συντηρητικούς οπαδούς της (μπρεζνιεφικής) στασιμότητας, όσους έβλεπαν πού πάει το πράγμα και πρόβαλλαν κάποια αντίσταση.

Όλα αυτά σε μια εποχή πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης, που έχαναν οι λέξεις το νόημά τους κι οι κομμουνιστές τη μαμά πατρίδα της εσσδ. Και με ένα δίπολο που πέρα από πλήρως αντεστραμμένο –με το κεφάλι κάτω, που θα έλεγαν κι οι κλασικοί- ήταν κι εν μέρει φτιαχτό, καθώς η περεστρόικα είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο, κι οι διάφορες απόψεις για το «πολιτικό μίγμα» και τους ρυθμούς εφαρμογής της (βλέπε περίπτωση λιγκατσόφ) δεν αντανακλούσαν σημαντικές διαφωνίες ως προς την ουσία της.

Με αυτή την έννοια η περίπτωση γκορμπατσόφ θυμίζει σε πολλά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και τα ψεύτικα διλήμματα που κατασκευάζει: ευρώ ή δραχμή, μνημόνιο ή σύριζα, κτλ. Κατά πρώτον γιατί κι εδώ υπάρχει (αντί του γέλτσιν) η χρυσή αυγή ως πολιτικός λαγός μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, ο οποίος λειτουργεί και τροχιοδεικτικά για τις επόμενες κινήσεις της. Το «σώφρον κέντρο» κηρύσσει διμέτωπο ενάντια σε δεξιό κι αριστερό ολοκληρωτισμό, ενώ αθωώνει τον πρώτο, συγκλίνοντας στην πράξη μαζί του. Η αφηρημένη καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται είναι (εκτός από υποκριτική και) προληπτική, ενάντια στην επαναστατική βία που θα γκρεμίσει την αστική εξουσία και μόνο μία προέλευση μπορεί να ‘χει: εργατική και κομμουνιστική.

Κατά δεύτερον γιατί ο άλλος πόλος προβάλλεται με τρόπο και σε εκδοχές (αναρχική τρομοκρατία, αριστερός κυβερνητισμός) που δεν αποτελούν κάποια ουσιαστική εναλλακτική στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά την άλλη όψη του νομίσματος, που ασκεί πίεση στις συνεπείς ριζοσπαστικές δυνάμεις κι απειλεί να τις ενσωματώσει. Κι είναι κρίμα να βλέπεις έναν κόσμο που συμμετέχει στο κίνημα και τους αγώνες του να μη μπορεί να ξεχωρίσει δυο λογιών άχυρα, την αριστερά από την «αριστερά» (εντός εισαγωγικών και με την πολύ ευρεία έννοια), και να εγκλωβίζεται στους όρους των διλημμάτων που μας βάζουν.

Αυτή είναι μέσες άκρες η λογική του συστήματος κι είναι αλάνθαστη: να παίρνει μια κοινωνία που κάθε της κύτταρο διαπερνάται από ακραίες αντιθέσεις και να κατασκευάζει μια σειρά από άλλα υποτιθέμενα άκρα, που συσκοτίζουν τη βασική και κυρίαρχη αντίθεση. Κι εδώ ερχόμαστε σε μια δεύτερη πτυχή των διλημμάτων αυτού του τύπου, όπου το ένα άκρο νίβει το άλλο και τα δυο το σύστημα. Κι η τεχνητή πόλωση εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις, τόσο στην παραδοσιακή μορφή του δικομματισμού, όσο και σε πιο σύγχρονες εκδοχές διπολισμού.

Ένα σχήμα που βρίσκει εφαρμογή και ιστορικό προηγούμενο στην κυρίαρχη κομματική αφήγηση για τα δυο αλληλοτροφοδοτούμενα φραξιονιστικά κέντρα που έδρασαν στις γραμμές του τη διετία 89-91, την ίδια περίοδο που έμπαινε στην τελική της φάση κι η περεστρόικα του γκορμπατσόφ. Με τη συνήθη ανατροπή των όρων –κατά το σοβιετικό πρότυπο- και το διαχωρισμό σε δογματικούς κι ανανεωτικούς. Και με την ιδεολογική σύγχυση που προαναφέραμε ως προς τις έννοιες και το περιεχόμενό τους· τι είναι δεξιά και τι αριστερά (με συνέπεια να υπογράφει σήμερα στις εφημερίδες ως αριστερό εξτρεμάκη ένας οπαδός του κουβέλη και της κυβερνητικής δημάρ)· τι είναι συντήρηση και τι πρόοδος –γιατί όταν δεν έχεις στρατηγική για το πώς να κινηθεί η κοινωνία προς τα μπρος στο σοσιαλιστικό της μέλλον, η υπεράσπιση των κεκτημένων μοιάζει ρετρό και συντηρητική. Η αντίδραση δεν καταπολεμάται με σκέτη αντίδραση, αλλά με θετικά προσδιορισμένη δράση για ένα στρατηγικό στόχο.

Πέρα από τα παραπάνω όμως η λογική των άκρων πατάει στη «σύνεση» του κεντρισμού, της μικροαστικής μετριότητας, της νοοτροπίας «μη με ανακατώνετε» του νοικοκυραίου, του έντιμου κυρ-παντελή, που πιστεύει ότι μπορεί να μείνει ουδέτερος έξω από τον χορό, να ακινητοποιήσει τον τροχό της εξέλιξης στη μέση μιας πλαγιάς. Κι επειδή δεν αντέχει τα ζόρια της ανηφόρας, κατρακυλάει σε έναν κατήφορο δίχως πάτο, ενώ φαντασιώνεται μια πορεία από κορυφή σε κορυφή, χωρίς γείωση στα πραγματικά δεδομένα –η οποία έρχεται πάντα απότομα κι επώδυνα.

Το αιωνίως άχρωμο κέντρο που μένει πάντα στο περιθώριο των εξελίξεων και τις συμπληγάδες του συστήματος, που το βάζουν στη μέση σαν σάντουιτς και το συνθλίβουν. Και αυτό αναπτύσσει το ψυχολογικό σύνδρομο της στοκχόλμης, την αγάπη προς το μονοπωλιακό άκρο που το συντρίβει, την κρυφή επιθυμία να του μοιάσει και να μπει στη θέση του. Και την απέχθεια για το κάτω άκρο προς το οποίο οδηγείται και με το οποίο συμπίπτουν αντικειμενικά τα συμφέροντά του.
Αλλά οι μικροαστοί το βλέπουν με τρόμο, ως εικόνα από τα προσεχώς κι από το άμεσο μέλλον τους, και προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν πολιτικά, για να μην το σκέφτονται. Αποκτούν ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά κι ακρωτηριασμένες συνειδήσεις. Ψάχνουν την ατομική λύση και διοχετεύουν τη συσσωρευμένη οργή τους σε extreme sports και λοιπά υποκατάστατα.

Αδυνατούν να βγάλουν μια άκρη και πολιτικά συμπεράσματα από τη συσσωρευμένη πείρα τους. Κι έτσι εμπιστεύονται πολιτικά την ασφάλεια του βιασμού τους. Αυτούς που προσπαθούν να τους χωρέσουν στο αταξικό καλούπι του μέσου πολίτη και της χειραγωγούμενης κοινής γνώμης. Τον φασισμό που θα ξεβρομίσει τον τόπο για πάρτη τους με την ανοχή ή και τη στήριξή τους.
Ή εναλλακτικά τη μικροαστική αριστερά με τις μεσοβέζικες πολιτικές, που θα κριτικάρει ακροθιγώς την αδικία, χωρίς να θίγει τα αίτια που τη γεννάνε. Θα τάσσεται κατά της ακραίας φτώχιας, διαιωνίζοντας τη μέση (φτώχια) που γενικεύεται και γίνεται καθολική. Θα προσπαθεί να συνταιριάξει τα ασυμβίβαστα και να τους ικανοποιήσει όλους, ώστε να μην υπάρχουν πια άκρα, απεργίες, ταξική πάλη κι άλλες τέτοιες ακραίες δυσάρεστες καταστάσεις που απειλούν τη γαλήνη του μικροαστού. Θα καταδικάζει μετριοπαθώς τις εξαλλοσύνες στα λιμάνια και τις ακρότητες στην ακρόπολη.

Μέχρι που τα άκρα να μετατραπούν διαλεκτικά στο αντίθετό τους. Η ακραία απάθεια μετατρέπεται σε αγωνιστική επαναστατική ανυπομονησία που απαιτεί λύσεις εδώ και τώρα (ή ένα απάνεμο ακρωτήρι να στεγάσει την κοινοβιακή της νησίδα) κι από αυτό περνάει πολύ γρήγορα στην απογοήτευση, για να επιστρέψει στην απάθεια. Ένα όπου φυσάει ο άνεμος (οφα), που έγινε προσωρινά θύελλα και μετά ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα, που τα μάζεψε ο αγέρας και τα σκόρπισε ο βοριάς, ενώ ψάχνει αντιανεμικό μέτωπο ενάντια στο σαρωτικό αέρα της αλλαγής.

Σήμερα όμως έχουμε πόλεμο, ταξικό κι αμείλικτο. Και είναι άκρως ανόητο να πιστεύει κανείς πως μπορεί να μείνει στη μέση ουδέτερος, για να μην πέσουν τα άκρα και τον πλακώσουν. Κι αν τελικά δε μοιραστεί τον αγώνα μας, θα μοιραστεί την ήττα μας…

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

35 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό κείμενο, αλλά γιατί υπογράφεις ως Βίκυ Φλέσσα; Έχασα κάτι ή τρολλάρεις όπως το τρομπαχτικό;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μα γιατί η βίκυ φλέσσα παρουσίαζει στη νετ την εκπομπή στα άκρα. Άμα πατήσεις στο σύνδεσμο πάνω στο όνομα θα φανεί

barche είπε...

Ο Βελβενδός, μας έχει ξεπεράσει.Το στομάχι μου εχει γίνει κόμπος.Θέλω να νοιώθω πατέρας των παιδιών.Κάτι ελπιδοφόρο γεννιέται;Τι συμβαίνει,Βασίλη; Γράψε,γράψε...

neophyte_commie είπε...

«Η αντίδραση δεν καταπολεμάται με σκέτη αντίδραση, αλλά με θετικά προσδιορισμένη δράση για ένα στρατηγικό στόχο.»

Αυτή είναι η ουσία, πράγματι. Και στρατηγικοί στόχοι υπάρχουν μόνο δύο: Η πλήρης κυριαρχία του κεφαλαίου και η πλήρης κυριαρχία του προλεταριάτου. Μέσος δρόμος πράγματι δεν υπάρχει και πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να συνταχθούμε καθείς εφ' ω ετάχθη.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ θετικο ότι ανογει η συζητηση περι κεντρισμού
και όχι απλά γενικώς περι οπορτουνισμού

Τώρα πρέπει να προσδιοριστεί ποια ειναι η κεντριστικη γραμμή σήμερα και ποια η γενικώς οπορτουνιστική

Υπενθυμιζω ότι οι όροι κεντρισμος και οπορτουνισμους χρησιμοποιούνται από τον Λένιν για το εσωτερικό των μαρξιστικων εργατικων κομμάτων
και όχι όπως έκανε το ΚΚΕ μεχρι προσφάτως για τον ΣΥΡΙΖΑ

εργαζόμενος των 600 ευρώ

Ανώνυμος είπε...

η κεντριστικη γραμμη των σοσιαλδημοκρατικων ηγεσιων προπολεμικα επι Λένιν ήταν αυτη που αποδεχόταν τον οπορτουνισμο στις γραμμές της

έτσι αναποφευκτα έπαιρνε συμβιβαστικές αποφάσεις, κράταγε ισσοροπίες, ζυμωνόταν και η ιδια στο οπορτουνιστικο πνευμα

Υπενθυμιζω επισης ότι ο suis generis εισοδισμος κατα πάμπλο δεν έχει σκοπό την μετατροπη των ρεφορμιστικων κομμάτων σε επαναστατικά
αλλά 1) την διαμορφωση μιας κεντριστικης γραμμής, 2) μιας επαναστατικης πτερυγας εντος τους και 3) επιλογη της καταλληλης στιγμης για την ρήξη
αλλιώς ο susi generis εισοδισμος μετατρεπεται σε κεντρισμο και αργοτερα σε ανοιχτο οπορτουνισμο ο ίδιος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μπαρ τσε, λες πως κάτι ελπιδοφόρο γεννιέται, από τι άραγε; Από τους συλληφθέντες του βελβεντού; Φοβάμαι τότε πως δεν αντλούμε από την ίδια πηγή τις ελπίδες μας.

Η συζήτηση ανοίγει για τη θεωρία των άκρων και του κεντριστικού φόβου των μικροαστών. Μη φιλοδοξείς να την στρέψεις αλλού, δε θα πιάσει. Ακόμα κι αν τυχόν θα 'θελες να υπερασπιστείς το σύριζα, που θα ήταν ομολογουμένως αρκετά διασκεδαστικό.
Τα εκτός θέματος σχόλια θα δημοσιεύονται με καθυστέρηση.

Ανώνυμος είπε...

πρώτα τα απ όλα δεν υπάρχει αντιφασιστικό κίνημα , έξω από μια λογική ενιαίου μετώπου . του κόσμου της εργασίας , και της αριστεράς .

Το θέμα είναι τι κάνεις , και πως αντιμετωπίζεις το 29 -34 . Είναι η εξαθλίωση και ο εκφασισμός προοίμιο της επανάστασης ?

το δεύτερο , είναι ότι πρέπει να ανοίγει μια κουβέντα για την στρατηγική . Οι παραλλαγές κρατικοποίησης των καπιταλιστικών σχέσεων δηλαδή ΑΑΔΜ και ΛΣ , και όλο αυτό το γαϊτανάκι ανάμεσα στα γράμματα και την κορώνα , δεν αφορά την εργαζόμενη πλειοψηφία .

Εδώ λυδία λίθος είναι αυτό που καταλαβαίνει ένας άνθρωπος , χωρίς σχέση με τον μαρξισμό απαραίτητα . Αν δεν υπάρχει άλλη πολιτική απέναντι στην ανεργία , την φτώχεια και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας , δεν υπάρχει και άλλη εξουσία .

Εδώ είναι η αναγκαιότητα του επαναστατικού μαρξισμού να πει ότι χωρίς επαναστατική στρατηγική δεν υπάρχει καν άλλη πολιτική .

Και ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος και πανίσχυρος . Αρκεί να τον βλέπουμε σαν αυτό που είναι , σαν καπιταλιστικές σχέσεις , και όχι σαν μια νομική μορφή " εποικοδομήματος "

οπότε , μιας και η συζήτηση για τον ορισμό της αριστεράς είναι επίκαιρη , ένας ορισμός είναι η άρνηση του there is no alternative .

οι στρατηγικοί στόχοι δεν είναι αυτοί που λέει ο σ neophyte . με την λέξη κυριαρχία υποθέτω εννοεί την εξουσία , ή ενδεχομένως το κράτος .

το πρόβλημα είναι ότι εξουσία , κυριαρχία και κράτος , είναι πάντα καπιταλιστικά .

και η περίοδος αντιπαράθεσης τους με την μη εξουσία , μη κράτος και μη κυριαρχία του κομμουνισμού , είναι ο σοσιαλισμός .

σας ευχαριστώ ,

κ . τ. α.

Ανώνυμος είπε...

ΣΥΡΙΖΑ είναι η ηγεσια του ΚΚΕ που δεν έχει αποκυρηξει τον Φλωράκη που δημιουργησε τον ΣΥΝ μαζί με τον Κύρκο

Ανώνυμος είπε...

ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ειναι οπορτουνιστικο κόμμα είναι αστικο σοσιαλδημοκρατικό τώρα πια καταλαβαιτε το επιτέλους

Ανώνυμος είπε...

οπορτουνιστες ειναι ο "εργατικος αγωνας" και η νεα σπορα
κεντριστικη η ηγεσια του ΚΚΕ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε γράφεις άπίστευτα..μου ενεργοποιείς τα μισοπεθαμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα σε κάθε κείμενο...

L. είπε...

Καλά το Βίκυ Παπαφλέσσα τα σπάει!
Το άρθρο σου δεν το διάβασα αλλά μπήκα σαν κουτσομπόλης κατευθείαν στα σχόλια...

ΥΓ Το Παπαφλέσα μπήκε από την αυτόματη διόρθωση της google.

άνεργος είπε...

εργαζόμενε των 600,
όπως θα παρατήρησες και από το προηγούμενο ποστ δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από συντρόφους κουκουέδες να συζητήσουν προβλήματα που μπαίνουν στο εργατικό ταξικό κίνημα από τη δράση και την παρουσία του ΚΚΕ.
Το ιδιο νομίζω προκύπτει από την εμπειρία με το παρόν ιστολόγιο, που είναι ίσως το ανοιχτότερο, αλλά και από μία πρόχειρη περιδιάβαση σε φιλικά προς το κόμμα μπλογκ.
Δεν αναφέρομαι σε πολεμικές ή ειρωνείες ούτε σε συνδικαλισμό τύπου φοιτητικού αμφιθεάτρου.
Αναφέρομαι σε ζητήματα που βάζει η ταξική πάλη και όχι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γιατί βέβαια δεν πρέπει να συγχέουμε αυτά τα δύο.
Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου μάζα ούτε εκπροσωπώ κανένα αλλά νομίζω πως οι σύντροφοι κουκουέδες οφείλουν να δουν το ζήτημα της αντιπαράθεσης με όσους δεν είναι στο κόμμα.
Γιατί η εξίσωση ΚΚΕ=εργατική τάξη είναι εμφανώς λανθασμένη. Όχι βέβαια ότι την εκπροσωπεί κανένας άλλος και παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που έχει οργανωμένη παρουσία στην εργατική τάξη. Δυστχυώς όμως πλέον πολύ μικρή και αδύναμη.
Είναι βέβαια απολύτως σεβαστό να νομίζει κάποιος ότι το ΚΚΕ είναι αλάνθαστο και ότι βασικά βαδίζει στο σωστό δρόμο.
Εν τούτοις, και θα μου επιτρέψει το αξιόλογο παιδί που έχει το μπλογκ, σιγά σιγά θυμίζουν τα σχόλια των κουκουέδων σχόλια σε οπαδικό σάιτ του παναθηναικού ή της αεκ που τα ρίχνουν όλα στους ολυμπιακούς, την παράγκα, τη διαιτησία και γενικά σε οποιονδήποτε εκτός των τειχών.
ΟΚ, αλλά τι λέει το γεγονός ότι το εργατικό κίνημα πάει από ήττα σε ήττα;
Μετά από τρία και βάλε γεμάτα χρόνια αντεργατικής επίθεσης;
Και δεν αναφέρομαι προφανώς στις εκλογές.
Φταίει (μόνον) ο ΣΥΡΙΖΑ γιά τις μεταφορές και τους ναυτεργάτες;
Εύκολα δεν είναι τα πράγματα σίγουρα και οι αντικειμενικές συνθήκες συντριπτικές. Ποιά είναι η παρακαταθήκη γιά το ακόμα ζοφερότερο μέλλον;
Να εμπιστευτούμε το κόμμα; Γιατί και με ποιά εχέγγυα; Ότι λέει το σωστό; Μάλιστα. Κάνει όμως το σωστό;
Επ αυτού δεν μπορεί κανείς παρά να έχει σοβαρές, σοβαρότατες αμφιβολίες.

Φώντας Φ. είπε...

προς ανώνυμο 6 Φεβρουαρίου 2013 - 6:45 μ.μ.

σοβαρά τώρα; να κράξουμε το ΚΚΕ για αυτό το θέμα; κράτησε την πλέον έντιμη (αν και τακτικώς αμφισβητίσημη ίσως) στάση, ξεκάθαρου μετώπου με το σύριζα όταν άλλοι κατέβαιναν μαζί του (και το συνεχίζουν ακόμα) αν όχι σε βουλευτικές τότε σίγουρα σε εκλογές σωματείων, συνελεύσεων κλπ. Σοβαροί να μαστε λίγο

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κι εσύ φίλε μου έγραψες ένα από τα πιο πρωτότυπα κολακευτικά σχόλια.
Τιμή και δόξα στα ηρωικά κύτταρα που καίγονται στα ρεντ μπλογκς για να αναστηθούν στην πραγματική ζωή.

-Άνεργε, αν και εκτός του θέματος της ανάρτησης, το σχόλιό σου εγκρίνεται κατ' εξαίρεση ως καλοπροαίρετο. Και ο μόνος λόγος που σκεφτόμουν να μην το βάλω αμέσως είναι ότι απευθύνεται σε ένα σχολιαστή, που κατά τη γνώμη μου δε δείχνει διάθεση για γόνιμο διάλογο, και κινδυνεύουμε για άλλη μια φορά να χάσουμε τη μπάλα στην εξέδρα. Σε περίπτωση που όντως επαληθευτεί αυτό το ενδεχόμενο, θα αναγκαστώ να καθυστερώ σκοπίμως τα σχόλια που θα απαντάν στο δικό σου.

Επί της ουσίας τώρα, καλό θα ήταν να ασκούμε κριτική επί πραγματικών γεγονότων και απόψεων. Την εξίσωση κκε=εργατική τάξη δεν ξέρω κανέναν σύντροφο που να την πιστεύει, για να του την χρεώσω. Και αν συναντάς κάποιον ταλιμπάν στο διαδίκτυο που να στο λέει, είναι εντελώς σίγουρο ότι δεν εκφράζει το κόμμα και την πολιτική του γραμμή και δεν πρέπει να βγάζουμε από αυτό συμπεράσματα.

Εγώ αυτό που βλέπω να γίνεται στη δοσμένη συγκυρία είναι ότι το κκε λέει στον κόσμο ότι μόνο εχέγγυο είναι να πάρει στα χέρια του την κατάσταση, οργανώνοντας τον αγώνα του. Κι όχι μια αριστερή κυβέρνηση ή ακόμα και μια αμιγής κυβέρνηση κκε με κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς συσχετισμούς μες στο κίνημα.
Κι ο πολύς κόσμος γκρινιάζει γιατί το θεωρεί δύσκολο και ζητά λύσεις εδώ και τώρα, χωρίς να βλέπει τους όρους που θα τις εξασφαλίσουν. Που λέει και ο στίχος του άσιμου:
πρότεινέ μου κάποια λύση
δε θα σου παρακοστίσει

Αυτό ως ένα γενικό πλαίσιο, χωρίς να αναιρεί επιμέρους αδυναμίες και την ανάγκη να γίνει κριτική, ακόμα κι αν δεν είναι τελείως σωστή και τεκμηριωμένη. Κι αν περιδιαβαίνεις γενικά τη μπλογκόσφαιρα δε νομίζω να βρεις σε κάποιο άλλο χώρο τόσο ανοιχτή, ουσιαστική συζήτηση, όπως στα κόκκινα ιστολόγια.

ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

@ Ο\Η Άνεργος 7 Φεβρουαρίου 2013 - 1:18 π.μ.

Για να απαντούν οι κομμουνιστές σε κάθε ενδιαφέρουσα ανάρτηση θετική, όπως αυτή, ή αρνητική,
άλλο τι δε θα πρέπει να κάνουν.

Κι όπως αναγνωρίζεις οι κομμουνιστές δρουν οργανωμένα μέσα στο λαό, που σημαίνει ότι ο χρόνος τους για γόνιμη συζήτηση μέσα απ' το ίντερνετ είναι κάπως περιορισμένος.

Όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΣΥΝ αυτώ, η ζημιά που κάνουν είναι ότι βάζουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, πουλώντας φρούδες ελπίδες για καλή διαχείριση του καπιταλισμού...

Όμοια, δρουν και στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Τις βρωμιές τους τις ξέρεις φαντάζομαι.

Αν όχι, ρώτα να μάθεις. Όποια "χορταριαρσένη" πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα τους βρεις.

Αν αυτό δεν είναι σημαντικότατη βοήθεια προς τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τι είναι;;;

Τούτο το κείμενο λοιπόν, του blog "ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ", αν μη τι άλλο, ζωγραφίζει τους ψηφοφόρους στους οποίους πετά τα δίχτυα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ΣΥΝοδοιπόροι τους.

Τους "πασοκοποιημένους" ψαρεύουν, ασχέτου ιδεολογίας.
Τυχαία άλλωστε όλο το πασοκοδυμανικό μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ που αποδείχτηκε ότι είναι ΠΑΣΟΚΟΣΥΡΙΖΑ;

Σκέψου λιγάκι. Έχει καμιά δουλειά μαζί τους το ΚΚΕ, είτε εκλογικά είτε στο συνδικαλιστικό κίνημα;

ΟΧΙ!!!

Αν το ΚΚΕ φουντάριζε στην αγκαλιά τής σοσιαλδημοκρατίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ,
τούτος ο λαός, τούτος ο τόπος, δε θά 'χε πια κανένα απάγκιο.

Τέλος πάντων, το κείμενο με την ευφάνταση υπογραφή, φανερώνει μεγάλες αλήθειες, σχετικά με τον εγκλωβισμό τού μεγαλύτερου μέρους τού πληθυσμού στον ατομικισμό και μια ανύπαρκτη ελπίδα, ότι ο καθένας μπορεί να σωθεί μόνος του και να καλοσωθεί μάλιστα.

Να κάπου εδώ πάλι, φανερώνεται ο ρόλος τού ΠΑΣΟΚΟΣΥΡΙΖΑ που τάζει γιατρειά τού καπιταλισμού.

Γιατρεύεται μωρέ η προχωρημένη γάγγραινα;;;

Για σκέψου και κάτι ακόμη.
Όλα όσα τάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ποιος άλλος τα τάζει;;;
Ξέρεις. Το φασιστοναζομόρφωμα Χρυσή Αυγή.
Ψάχτο λίγο και θα δεις ότι οι ανακοινώσεις τους και οι θέσεις τους για έξοδο απ' την κρίση, συγκλίνουν και συμπίπτουν.

Πρόσεξε, δε μιλάω για καμιά συμφωνία μεταξύ τους.

Εστιάζω στη χρησιμοποίηση του "παραμυθιού" που είναι εύπεπτο απ' τους μικροαστούς σε συνείδηση και τσέπη...

Κι οι δυο το ίδιο "παραμύθι" πουλάνε. Αυτό τού συμμορφώματος τού καπιταλισμού...

Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή, να τον ανθρωπέψουν υπόσχονται...

Τινί τρόπον έκαστος, δεν έχει σημασία στην κουβέντα μας.

Σημασία έχει, ότι και τα δυο αυτά κόμματα, παίζουν στα δάχτυλα το λαϊκισμό.

Ε, μοιραία, κάπου συναντιούνται οι τοποθετήσεις τους,
χωρίς να λέω ότι κλείνουν και ραντεβού...

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

ΑΝΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Πέρα απ' το ότι είναι στοχευμένο το άρθρο σου και χτυπά στην καρδιά τού στόχου,
είναι κι εξαιρετικά καλογραμμένο.

Μπράβο σου!

«Η αντίδραση δεν καταπολεμάται με σκέτη αντίδραση, αλλά με θετικά προσδιορισμένη δράση για ένα στρατηγικό στόχο.»

Συμφωνώ κι επαυξάνω, δίνοντας και το στίγμα τού μόνου στρατηγικού στόχου που ευτυχώς υπάρχει για την τάξη μας. Την εργατική τάξη. Τη σύγχρονη εργατική τάξη με τους συμμάχους της.
Εργατική-Λαϊκή Εξουσία. Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός επί το επιστημονικότερο.

Επομένως, "ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ, ΤΩΡΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ!!!".

Ανώνυμος είπε...

@Άνεργος και άφραγκος

Η πολίτικη Συριζα (όπως την καταλαβαίνω εγώ) άφορα καθαρά μια προσπάθεια συγκράτησης των των κατώτερων στρωμάτων στην ζωή. Με άπλα λόγια, περισσότερα συσσίτια και ίσως κάποιες φόρο-ελαφρύνσεις. Η λύση παραπέμπεται σε κάποιο διεθνή οργανισμό ( πχ ΕΕ, ΔΝΤ). Σε γενικές γραμμές αυτό είναι πολίτικη ενός ``ανθρωπιστικού'' κεντρώου κόμματος. Στα σημερινά πλαίσια, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί θα πρέπει από κάπου να βρει λεφτά να κάνει συσσίτια.

Η ηγετική ομάδα του Συριζα τρέμει ότι αν γίνουν κυβέρνηση, η προσπάθεια για συσσίτια θα οδηγήσει σε έξοδο από την Ευρωζωνη, και νέα δίκη τον έξι, και έτσι σε λίγο θα αναγκαστεί να γίνει κεντροδεξιά ``τουλάχιστον να μην βασανίζουμε πριν σκοτώσουμε''.

@Σφυροδρέπανος
Όσο αναφορά το ΚΚΕ τώρα, μου φαίνεται προσωπικά πολύ δύσκολο να καταφέρει να γίνει ο άλλος πόλος στην πολίτικη του κεφαλαίου (και να μαζέψει το ένα άκρο που λές). Δεν είναι τόσο η ανάλυση που κάνει, όσο το η πρόταση για σοσιαλισμό, η οποία είναι πολύ στενή, και στην πράξη μια αντιγραφή ότι σωστού και λάθους έγινε στην ΕΣΣΔ. Προσωπικά πχ. είμαι υπέρ της απελευθέρωσης των ναρκωτικών, μιας εντελώς διαφορετικής αντίληψης για την τεχνολογία από τον Φορντισμο, θέλω σαφέστατα πολύ μεγαλύτερη ελευθεριά λογού από ότι υπήρχε στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, δημοκρατία στην βάση των Σοβιετ (ίσως και εξουσία με κλήρο), οικογενειακή ζωή όπως αυτή που προωθούσε η Κολονται κτλ.

Από την στιγμή που δεν δέχεστε να συνεργαστείτε με άλλα κόμματα/οργανώσεις κομμουνιστικής αναφοράς, ούτε τώρα, ούτε στον σοσιαλισμό που προτείνετε. και ουσιαστικά με το καινούριο πρόγραμμα δείχνετε την πόρτα της εξόδου σε αρκετό κόσμο (έτσι νομίζω, δεν είμαι μέσα) – και, πάλι όπως το καταλαβαίνω εγώ, απαγορεύετε - περιθωριοποιείτε απόψεις σαν τις δίκες μου, αυτό αυτό πιστεύω που θα καταφέρετε είναι να δημιουργήσετε μια ομάδα οπαδών/Σταλινιστών, που αναγκαστικά θα είναι μικρή, και αν θέλεις την άποψη μου δεν εμπνέει.

Σπύρος

near east είπε...

Σε ένα διαλεχτικό σχήμα, τα άκρα θα μπορούσαν να ειδωθούν ως τα αντίθετα που -ενωμένα και αξεδιάλυτα- βρίσκονται σε αέναη πάλη, το αποτέλεσμα της οποίας είναι το ένα βήμα μπρος, στην πορεία της εξέλιξης.
Το κέντρο είναι μία ύπαρξη-θέση-στάση, εκ πρώτης όψεως ουδέτερη και αδρανής, που όμως τελικά συμβάλλει στη διατήρηση του εκάστοτε status quo και εκ των πραγμάτων αποτελεί κατάσταση συντήρησης και όχι προόδου. Από την άλλη, ακριβώς επειδή είναι αδρανής, ταλαντεύεται με το παραμικρό τράνταγμα, “σπάει” εύκολα και τελικά -ανάλογα με την κατεύθυνσή που παίρνει- καθορίζει ποιο “άκρο” θα επικρατήσει.
Μια αναγωγή αυτού του σχήματος στο χώρο της φιλοσοφίας, θα προσδιόριζε ως άκρα τον ιδεαλισμό και τον υλισμό, ενώ στο κέντρο θα έβαζε τον αγνωστικισμό, ο οποίος παλαντζάρει πότε από δω και πότε από κει, με ένα αιώνιο δεν (μπορώ να) ξέρω/δεν απαντώ ή όπως λέει και το ανέκδοτο: στο ερώτημα: ναι ή οχι, ο αγνωστικιστής απάντά με απόλυτη βεβαιότητα: Ίσως! Όμως η ιστορία (και της φιλοδοφίας) δεν γράφεται από τα μεγάλα “ίσως”, αλλά από τα μεγάλα “ναι” ή τα μεγάλα “όχι”.
Στο επίπεδο της πολιτικής αυτό το σχήμα αποτυπώνεται στη σύγκρουση “δεξιάς-αριστεράς”, την οποία έρχεται να εκτονώσει ο χώρος του κέντρου. Το πρόβλημα της πόλωσης μεταξύ ΕΔΑ-ΕΡΕ το 58 ήρθε να λύσει η δημιουργία της Ένωσης Κέντρου τρία χρόνια αργότερα, ενώ πολύ πιο γνωστός σε όλους μας είναι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ από τη μεταπολίτευση και μετά. Τώρα βλέπουμε το ΣΥΡΙΖΑ να την κάνει με ελαφρά (δεξιά) πηδηματάκια προς το κέντρο για να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.
Στην κοινωνία, βλέπουμε την πάλη των άκρων, πλούτου-φτώχειας, κεφαλαίου-εργασίας, να αμβλύνεται από μία (μέχρι πρότινος) διευρυμένη μεσαία τάξη, που έχοντας εξασφαλίσει ένα σχετικά καλό επίπεδο ζωής, δίνει με κλειστά μάτια ψήφο εμπιστοσύνης στον καπιταλισμό, ο οποίος είναι μια χαρά σύστημα, αν έχεις λεφτά.
Όμως η πρόοδος ποτέ δεν έρχεται από το κέντρο, από την αδράνεια, αλλά από την επικράτηση του ενός άκρου, αυτού που θέλει να τραβηξει μπροστά, επί του άλλου άκρου που θέλει να πάμε πίσω. Και έχω την εντύπωση ότι ο τίτλος της εκπομπής της Βίκυς Φλέσσα 'Στα άκρα” είναι ο τίτλος της εποχής που ζούμε και θα ζήσουμε. Όλα δείχνουν ότι το κέντρο “σπάει”. Η οικονομική κρίση, με τα παγκόσμια χαρακτηριστικά, οξύνει την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, καταστρέφοντας ραγδαία αυτή τη διερυμένη μεσαία τάξη, που δημιουργήθηκε σε άλλες εποχές και για να εξυπηρετήσει άλλες αναγκαιότητες. Οι φτωχοί γίνονται περισσότεροι και οι πλούσιοι λιγότεροι. Όλο και περισσότεροι οι “ακτήμονες” εργαζόμενοι και την ίδια ώρα όλο και λιγότεροι οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής.
Οι αντιθέσεις οξύνονται, τα “ακρα” δυναμώνουν. Η σύγκρουση επέρχεται. Και το ερώτημα πλέον δεν ειναι πως θα διατηρήσουμε την κατάσταση ως έχει. Η κατάσταση δεν μπορεί να μείνει ως έχει. Το ερώτημα είναι με ποιο άκρο θα πάμε και ενάντια σε ποιο.
Το ερώτημα σε τελική ανάλυση είναι, όπως λέει και το τραγούδι:
Which side are you on boys?
Which side are you on?

ANΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Στη σφιγμένη γροθιά είναι η δύναμη, κι όχι σ’ ένα-ένα δάχτυλο ξεχωριστά…

Έχουμε λοιπόν μια συγκριτικά μικρή, αλλά συμπαγή μάζα, παρόλο που στα σωθικά της υπάρχουν αντιθέσεις. Είναι οι αστοί. Οι καπιτα-ληστές. Η πλουτοκρατία. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο, που ως γνωστό δεν έχει πατρίδα, αλλά σαν μια «πατρίδα» διατηρεί ισχυροποιημένη τη θέση του.
Πώς; Με τις κυβερνήσεις του (ασχέτου …χρώματος), με τα συντάγματα-νόμους του, με τις μονοπωλιακές ιμπεριαλιστικές ενώσεις του (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ), με στρατούς και αστυνομίες στις διαταγές του, με εργατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες στην υπηρεσία του (π.χ. ΓΣΕΕ), με την επίσημη και ανεπίσημη «Εκκλησία» απάντων των θρησκευμάτων δική του, με κλπ.

Πρόκειται λοιπόν για μια συμπαγή μάζα με εξίσου συμπαγείς μηχανισμούς, εξίσου συμπαγή «αυλή», αλλά και «πεζοδρόμιο».

Κι αυτή η συγκριτικά μικρή με τον όλο πληθυσμό μάζα τού πληθυσμού, οι αστοί και οι μεσοαστοί δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε κι αν δεκαπλασίαζαν τούς κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, αν δεν στηριζόντουσαν στα ακριβώς επόμενα οικονομικά στρώματα. Τους μικροαστούς. Μα και οι οικονομικά μικροαστοί, δεν θα απολάμβαναν κανένα προνόμιο, αν δεν πάταγαν με τη σειρά τους στα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Αν δεν τα επηρέαζαν σέρνοντάς τα πολιτικά στα ίδια στενοσόκακα…

Όλο αυτό το σκηνικό όμως, δεν θα μπορούσε να προχωρά απ’ όταν ο καπιταλισμός βγήκε στο προσκήνιο τής ιστορίας, αν το εκπροσωπούσε μόνο ένα κόμμα, κι αν στο κάθε κόμμα δεν άλλαζαν σε ένα ποσοστό τα πρόσωπα κάθε τρεις και λίγο.
(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

ANΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Ας το συγκεκριμενοποιήσουμε όμως στην Ελλάδα με βάση τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Του καπιταλισμού υπηρέτες κι οι δυο, άσχετα αν σε κάποιες περιπτώσεις ο ένας υποστηρίζει το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ο άλλος το κατασκευαστικό κλπ.
Ταυτόχρονα βέβαια διατηρούσαν στο μούσκιο και παρακομματάκια αυτών των δύο:
Τα λεγόμενα οπορτουνιστικά σχήματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ με τα όποια ονόματα έπαιρναν κατά καιρούς (ντούρα σοσιαλδημοκρατικά κατά την άποψή μου), τα λεγόμενα οικολογικά, τα λεγόμενα αντικαπιταλιστικά τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων, τα φασιστοναζιστικά ΛΑ.Ο.Σ, Χρυσή Αυγή κλπ.

Τι εξασφάλισε λοιπόν αυτό το δικομματικό …παιχνίδι με τα παραμάγαζα …δεξιά κι …αριστερά;
Τον εγκλωβισμό τού υπόλοιπου πληθυσμού με τα πολλαπλά οικονομικά στρώματα από πάνω προς τα κάτω.

Με τη διαρκή εξέλιξη του καπιταλισμού όμως, την όλο και σκληρότερη βαρβαρότητά του δηλαδή, ο πληθυσμός άρχισε να τους φεύγει απ’ τα χέρια. Τι έγινε τότε;

Τότε το δικομματικό …παιχνίδι το μετέτρεψαν σε διπολικό, με τους ίδιους πάντα παίκτες φυσικά. Νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, φασιστοναζίδες.
Το έκαναν μάλιστα με τέτοιο τρόπο, ώστε παντού να υπάρχουν οι πάντες…, ώστε η βάση, το εκλογικό σώμα, να ικανοποιείται μερικώς απ’ εδώ, μερικώς απ’ εκεί…
Έτσι, με ευκολία θα πέφτει πότε στου ενός πόλου τα …καλούδια και πότε στου άλλου, μη εξαιρουμένων των φασιστοναζομορφωμάτων τα κελεύσματα, αφού ΛΑ.Ο.Σ, Χρυσή Αυγή, κι ό,τι παρόμοιο μας πλασάρουν στο μέλλον, δεν διαφέρουν απ’ τα …καλούδια, που χώρια ή μαζί, …προσφέρουν οι δυο πόλοι. Αυτός της ΝΔ με τους δορυφόρους της και αυτός τού ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους του…
(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

ANΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
Ανάμεσα σ’ όλο αυτό το στημένο απ’ τα μονοπώλια σκηνικό, το μόνο που δεν υπάρχει είναι το λεγόμενο «κέντρο». Όλοι τους απ’ την μια μπάντα βρίσκονται. Όλοι τους εντός των ορίων του καπιταλισμού κινούνται.
Απ’ αυτόν θρέφονται και χωρίς αυτόν δεν θα υπάρχουν. Θα είναι αχρείαστοι δηλαδή.

Κι επειδή αυτό το ξέρουν πάρα πολύ καλά, δημιουργούν ένα τεχνητό «κέντρο» στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων, όντως απαραίτητο, για να κρατά τη συνείδησή τους εγκλωβισμένη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού. Μα για να δικαιολογούν κιόλας τη συνείδησή τους αυτά τα λαϊκά στρώματα, ότι δεν τάσσονται με τη …Δεξιά…

Όχι, δεν είναι άμοιροι ευθυνών αυτοί που τάχαμου εγκλωβίζονται στο παραμύθι τού «κέντρου».
Δεν υπάρχει πολιτικό ενδιάμεσο σχήμα. Δεν υπάρχει ενδιάμεση πολιτική. Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει. Ή με το κεφάλαιο θα είναι κάποιος, (πολιτικός ή ψηφοφόρος), ή με τους εκμεταλλευόμενους απ’ το κεφάλαιο.

Επομένως, ψηφίζουν, υποστηρίζουν κόμματα σοσιαλδημοκρατικά, για να μην ταραχτεί η …φυσική συνέχεια τού καπιταλισμού, ακριβώς επειδή ψιλοβολεύτηκαν μέσα σ’ αυτόν. Κι αυτοί, σύρουν και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα πίσω τους, που ουδόλως έζησαν ή ζουν οικονομικά αξιοπρεπώς. Ακόμη κι αυτούς που κυριολεκτικά πεινάνε.
Κι ο καθείς εντέλει, νοιάζεται μόνο για το τομάρι του. Κάπου εκεί, στρώνεται και το έδαφος για εκφασισμό τους και για φασιστοναζιστική επίθεση του καπιταλισμού, που πράγματι την έχει ανάγκη στις μεγάλες καπιταλιστικές του κρίσεις.

Συνεπώς, το μεγαλύτερο μέρος τού πληθυσμού είναι αποδεδειγμένα ανίσχυρο, μια διασκορπισμένη μάζα δηλαδή κι όχι συμπαγής.
Παρότι λοιπόν αυτή η μάζα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ τη συμπαγή μάζα των αστών, καταντά φτερό στον άνεμο των καπιτα-ληστών.
(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

ANΕΡΓΟΙ και ΑΦΡΑΓΚΟΙ είπε...

ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ
Τέλος, υπάρχει και μια άλλη συμπαγής μάζα, μικρότατη δυστυχώς, (το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές), που παλεύει ν’ αφυπνίσει τα εκατομμύρια των διασκορπισμένων και να τα ισχυροποιήσει ωθώντας τα να ενωθούν σ’ εκείνην τη συμπαγή μάζα που θα διαλύσει, θα εκμηδενίσει, θα εξαερώσει τη συμπαγή μάζα των αστών.

Άρα, οι λεγόμενοι πληθυσμιακοί «κεντρώοι» είναι μέγεθος ανύπαρκτο. Στην πραγματικότητα είναι όλοι αυτοί που μολύνθηκαν απ’ την «πασοκιά», οι «πασοκοποιημένοι» ασχέτου χρώματος και κόμματος, που περιμένουν να τους λύσουν άλλοι τα προβλήματα, επιμένοντας να πορεύονται έρποντας και γλείφοντας…
Παρακολουθούν απ’ την κερκίδα, σίγουροι ότι ο καπιταλισμός θα νικήσει στον ταξικό πόλεμο, εφόσον οι ίδιοι, οι πολλοί, λείπουν απ’ το πεδίο τού αγώνα.

Είναι μακριά νυχτωμένοι όμως αυτοί οι δήθεν «κεντρώοι». Ο ίδιος ο καπιταλισμός, θα τους υποχρεώσει να πάρουν θέση στο πεδίο τού ταξικού αγώνα, που θα σκληρύνει όσο ποτέ άλλοτε ίσως.

Τότε, ή θα ξεμπροστιαστούν ως δοσίλογοι της πλουτοκρατίας, ή θα ταχτούν στο πλάι τής μαχόμενης εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Δεν θα μπορούν πλέον να το παίζουν «κεντρώοι»…

Όσο για εμάς, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, που ήδη είμαστε ταγμένοι με τα λαϊκά συμφέροντα και μόνο, γι’ αυτό και συστρατευμένοι με το ΚΚΕ για ό,τι μπορεί να κερδηθεί σήμερα και ταυτόχρονα για τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική επανάσταση αύριο,
όποιους από αυτούς, τους δήθεν «κεντρώους», δεν μπορέσουμε να κερδίσουμε, ας καταφέρουμε τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή να τους ουδετεροποιήσουμε όντως, ώστε να έχουμε λιγότερα λυσσασμένα σκυλιά ν’ αντιμετωπίσουμε.

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Ούτε καν

Το ΚΚΕ κράτησε καλή σταση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ
αλλά με τον μεσα οπορτουνισμο τι γίνεται?

Γιατί π.χ. τόσα αφιερωματα και τόσες τιμές στον Φλωράκη που δημιουργησε τον ΣΥΝ μαζί με τον Κύρκο

σκέψου λοιπόν λίγο παραπάνω

Ανώνυμος είπε...

Καπιτάνο, είναι προτιμητέο να μην απαντάμε σε σχολιαστές ή κατάλαβα λάθος; Γιατί θα ήθελα να απαντήσω σε μερικά σημεία στα όσα λέει ο Σπύρος.




metalorixos

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι εντάξει. Απαντάμε. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου -ότι δηλαδή δε γίνεται ουσιαστικός διάλογος, αλλά πηγαίνει η μπάλα στην κερκίδα.
Μέχρι στιγμής εξάλλου δεν υπήρχε πρόβλημα, ούτε με εσένα, ούτε με τον σπύρο. Άλλα είναι αυτά που θα μπουν με καθυστέρηση.

Ανώνυμος είπε...

Ωραία.

Λοιπόν:

Δεν είναι τόσο η ανάλυση που κάνει, όσο το η πρόταση για σοσιαλισμό, η οποία είναι πολύ στενή, και στην πράξη μια αντιγραφή ότι σωστού και λάθους έγινε στην ΕΣΣΔ.

Φίλε μου, έχει υπάρξει κοτζαμάν μελέτη, συλλογική, που κράτησε χρόνους και χρόνους, και κατέληξε σε συμπεράσματα. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, αυτή είναι η διαδικασία που έκλεισε με το 18ο συνέδριο και τις αποφάσεις για το σοσιαλισμό. Κάθε άλλο παρά προσπαθεί να αντιγράψει την ΕΣΣΔ. Και μπορώ να σου πω οτι προσωπικά θεωρώ την ανάλυση του ΚΚΕ την μόνη που με πείθει οτι έγιναν κατανοητοί οι λόγοι της κατάρευσης της ΕΣΣΔ και το τι γενικά πήγε στραβά.



μιας εντελώς διαφορετικής αντίληψης για την τεχνολογία από τον Φορντισμο

Κατ αρχάς ο φορντισμός δεν είναι "αντίληψη για την τεχνολογία", μορφή οργάνωσης της βιομηχανικής παραγωγής είναι. Και δεν έπεσε απο τον ουρανό, ούτε είναι θέσφατο. Οπως και η ίδια η τεχνολογία των μέσων παραγωγής, έτσι και η μορφή οργάνωση της εξαρτάται απο το επίπεδο της ανάπτυξης της. Δεν έχει κανένας κομμουνιστής το ιδεατό να είναι όλοι εργάτες σε εργοστάσια. Στάδιο, αναγκαστικό, είναι.

Κατα δευτερον, εσύ δηλαδή πως βλέπεις την παραγωγή στο τότε και στο σήμερα(για να μην πούμε για το αύριο), αν όχι φορντικά οργανωμένη;

θέλω σαφέστατα πολύ μεγαλύτερη ελευθεριά λογού από ότι υπήρχε στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη
Δηλαδή;

δημοκρατία στην βάση των Σοβιετ (ίσως και εξουσία με κλήρο)

Οπως και υπήρξε.

και, πάλι όπως το καταλαβαίνω εγώ, απαγορεύετε - περιθωριοποιείτε απόψεις σαν τις δίκες μου,

Εχεις παράπονο απο το μπλόγκ; Γιατί δεν νομίζω να έχεις πάρει και μέρος σε κομματικό διάλογο απο ότι λες. Απο που το συμπέρανες οτι "απαγορεύει" κάποιος μια άποψη;


metalorixos

Ανώνυμος είπε...

@Μεταλλωρύχος – thanks για το χρόνο να απαντήσεις. Πάμε τώρα ένα- ένα στα σχόλια.

> Φίλε μου, έχει υπάρξει κοτζαμάν μελέτη, συλλογική, που κράτησε χρόνους και χρόνους, και κατέληξε σε συμπεράσματα. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, αυτή είναι η διαδικασία που έκλεισε με το 18ο συνέδριο και τις αποφάσεις για το σοσιαλισμό. Κάθε άλλο παρά προσπαθεί να αντιγράψει την ΕΣΣΔ. Και μπορώ να σου πω οτι προσωπικά θεωρώ την ανάλυση του ΚΚΕ την μόνη που με πείθει οτι έγιναν κατανοητοί οι λόγοι της κατάρευσης της ΕΣΣΔ και το τι γενικά πήγε στραβά.

Αν έχω καταλάβει σωστά – και διορθωσε με – το ΚΚΕ θεωρεί ότι υπήρξε οπορτουνιστική στροφή μετά το 20ο συνέδριο, από τον Χρουτσοφ. Σωστά ? Δεν έχω διαβάσει την Μελέτη του ΚΚΕ – αλλά θα το κάνω. Ότι έχω καταλάβει στο θέμα είναι κύριος από άρθρα/σχόλια που αναφέρουν την μελέτη. Αν πράγματι ισχύει αυτό – διαφωνώ.

>Κατα δευτερον, εσύ δηλαδή πως βλέπεις την παραγωγή στο τότε και στο σήμερα(για να μην πούμε για το αύριο), αν όχι φορντικά οργανωμένη;

Κεφάλαιο Ι

“Before his time, spinning machines, although very imperfect ones, had already been used, and Italy
was probably the country of their first appearance. A critical history of technology would show how
little any of the inventions of the 18th century are the work of a single individual. Hitherto there is no
such book. Darwin has interested us in the history of Nature‘s Technology, i.e., in the formation of the
organs of plants and animals, which organs serve as instruments of production for sustaining life.
Does not the history of the productive organs of man, of organs that are the material basis of all social
organisation, deserve equal attention? And would not such a history be easier to compile, since, as
Vico says, human history differs from natural history in this, that we have made the former, but not
the latter? Technology discloses man‘s mode of dealing with Nature, the process of production by
which he sustains his life, and thereby also lays bare the mode of formation of his social relations, and
of the mental conceptions that flow from them. Every history of religion, even, that fails to take
account of this material basis, is uncritical. It is, in reality, much easier to discover by analysis the
earthly core of the misty creations of religion, than, conversely, it is, to develop from the actual
relations of life the corresponding celestialised forms of those relations. The latter method is the only
materialistic, and therefore the only scientific one. The weak points in the abstract materialism of
natural science, a materialism that excludes history and its process, are at once evident from the....”


Μια σοσιαλιστική κοινωνία (σήμερα – και κατά την γνώμη μου) επικεντρώνετε σε τέσσερις τεχνολογίες – 3D prinτing, Τεχνίτη Νοημοσύνη , βιοτεχνολογία και νανοτεχνολογια, με στόχο ο κάθε άνθρωπος να είναι ένα μικρο εργοστάσιο – έτσι ώστε να γίνει αδύνατη η ανακατάληψη των μέσων παραγωγής.

Στα περί ελευθερίας λογού και δημοκρατίας – τι να πω. Δες την ΛΔΚ σήμερα. Η δες με τι ταχύτητα άλλαζαν οι ηγέτες σε αυτά τα κράτη. Τις εκλογές με ένα υποψήφιο. Η τις μούμιες Λενιν και τις άλλες εκδηλώσεις λατρείας. Τις δίκες της Μόσχας. Η ακόμα και στην ανατροπή πόσο λίγο ρόλο είχε ο κόσμος.

> Εχεις παράπονο απο το μπλόγκ; Γιατί δεν νομίζω να έχεις πάρει και μέρος σε κομματικό διάλογο απο ότι λες. Απο που το συμπέρανες οτι "απαγορεύει" κάποιος μια άποψη;


Κανένα – το κάθε άλλο. Δεν έχω πάρει μέρος σε κομματικό διάλογο γιατί ``Ανακάλυψα'' το ΚΚΕ το προηγούμενο καλοκαίρι, όποτε δεν νιώθω ότι δικαιούμαι ακόμα να γκρινιάζω πέρα από blogs. Θα στο επιστρέψω το ερώτημα όμως. Αν εγώ άρχιζα καμπάνια (πες ότι ήμουν μέλος του κόμματος) υπέρ της απελευθέρωσης των ναρκωτικών θα κινδύνευα με διαγραφή;

Σε γενικές γραμμές το νόημα του σχόλιου μου ήταν ότι και τώρα και μέσα στον σοσιαλισμό δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προτεραιότητες. Και ενώ η αστική τάξη εκφράζετε με απίστευτο πλουραλισμό που χωράει πολλά, το ΚΚΕ τώρα, πάλι όπως το καταλαβαίνω εγώ, χωράει μόνο το Great Turn.

Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

σφυροδρεπανε πέρα από τον γονιμο διαλογο υπαρχει και η γονιμη αντιπαράθεση
δεν χρειάζεται πάντα να συμφωνούμε

ο σχολιαστης

Ανώνυμος είπε...

Ρε διαχειριστή, ρε παιδιά, ρε μεταλλωρύχε, έχετε εξετάσει το ενδεχόμενο ο «Τάκιτος» κι ο «Σπύρος» να είναι ένα και το αυτό πρόσωπο με διαφορετικό ψευδώνυμο; Σύγκρινα τις θέσεις και των δυο και μεγάλες διαφορές δεν βρήκα: Ο «Τάκιτος», ως συμπάσχων «φιλεύσπλαχνος» πνευματικός πατήρ μας οικτίρει «καταδεκτικά», γιατί δεν είμαστε αρκετά «αριστεροί» κι ο «Σπύρος», ως κυνικός μάνατζερ πολυεθνικού μονοπωλίου, μας απορρίπτει με κομπασμό, γιατί είμαστε «φανατικά προσηλωμένοι σε απαρχαιωμένα δόγματα και αποτυχημένες πρακτικές». Άλλαξε ο Μανωλιός (συγνώμη ο Σπυρέτος-Τάκιτος ήθελα να πω) κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

Ανώνυμος είπε...

Ανωνυμε των 11:03μμ, χωρις να βαζω το χερι μου στη φωτια οτι εχεις αδικο, να σου πω οτι πρωτον δεν το νομιζω και δευτερον δεν ειναι αυτο το μειζον. Μακαρι τετοιες διαδικτυακες περσονες τυπου τακιτου να συμπυκνωνονταν σε λιγοτερα φυσικα προσωπα, στην πραγματικοτητα θα ειχαμε μικροτερο προβλημα στην αληθινη ζωη εκει εξω. Το κακο ειναι οτι κατι τετοιοι τυποι, που θεωρητικοποιουν την πολιτικη τους δειλια και βγαζουν τετοιο αντικουκουεδισμο-αντικομμμουνισμο οσο βαθαινει η κριση, ειναι αρκετοι. Και η εργατικη ταξη πρεπει να αρχισει να ξεμπερδευει μαζι τους και με τα αφεντικα τους.

Ανώνυμος είπε...

@Μεταλλωρύχος

Για την τελευταία σου ερώτηση – δες τα σχόλια από τους δυο ανωνύμους. Τι να πει κανείς. Το Σύμπαν προφανώς χωρίζετε σε φανατικούς αντι-κκεδες, λακέδες των αστών, δειλά και ασπόνδυλα ερπετά που χρησιμοποιούσουν δυο ψευδώνυμα (έλεος!!!) – πιθανότατα επί πληρωμή – και αγνούς υποστηρικτές του κόμματος. Και αυτό σε κείμενο με θέμα τα ``άκρα''.

Σπύρος

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη, έχω ποστάρει απάντηση-κατεβατό στον Σπύρο απο χθές το βράδυ, που είναι;


metalorixos

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μεταλλωρύχε, μάλλον δεν έφτασε ποτέ η απάντησή σου, δε μου βγάζει τίποτα στα εκκρεμή ή στα ανεπιθύμητα (καμιά φορά πηγαίνουν εκεί από μόνα τους, πρωτόβουλα..). Αν θέλεις, κάνε έναν κόπο να το ξαναστείλεις (αν θες λέμε..).

Σπύρο, το κόμμα θα το ανακαλύψεις μόνο με πραγματική επαφή, όχι από το διαδίκτυο. Ο προσυνεδριακός διάλογος δεν είναι κομματικός, είναι δημόσιος κι έχει ακριβώς αυτό το νόημα, να "γκρινιάξουμε", με όποιο τρόπο καταλαβαίνει κανείς ως πιο ωφέλιμο. Ξεκίνα από αυτά τα δύο, γιατί κανείς μπλόγκερ δε θα σου τα λύσει σε μια κουβέντα από μακριά αυτά. Τα ιστολόγια μόνο βοηθητικό ρόλο μπορεί να έχουν, κι αυτόν δυστυχώς όχι πάντα.

Σχολιαστή εκτός από τη γόνιμη αντιπαράθεση, υπάρχουν και πολλοί που ψοφάνε να γράφουν προκλητικά σχόλια, για να φέρουν στα μέτρα τους μια συζήτηση και να κερδίσουν λίγη σημασία από τους άλλους -στην καλύτερη περίπτωση, γιατί υπάρχει και το σενάριο να το κάνουν εκ του πονηρού. Επίτρεψέ μου να κρίνω εγώ πότε γίνεται το ένα και πότε όχι -κι ας μην πέφτω πάντα μέσα.