Το τραγούδι της ενότητας

Λοιπόν ξέρεις δεν υπάρχει ίσως πιο δυνατό και λανθασμένο στερεότυπο απ' το ότι εμείς είμαστε οι κακοί σεχταριστές κι οι άλλοι οι καλοί ενωτικοί, που τους αποκρούουμε αναίτια κι ανεξήγητα.

Πάρε και μέτρα μόνο μερικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Στους αγρότες η τακτική μας είναι στο έπακρο ενωτική. Σε τέτοιο βαθμό που αν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια κάποιο σημείο για να γίνει κριτική, αυτό ήταν ότι ήμασταν υπέρ του δέοντος ενωτικοί (πχ με κάποιους δεξιούς αγροτοσυνδικαλιστές) κι όχι για το αντίθετο.

Στην απεργία των ναυτεργατών, την οργάνωση του αγώνα και την περιφρούρησή του, τα σήκωσαν σχεδόν εξ ολοκλήρου οι δικές μας δυνάμεις. Και μιλάμε για έναν χώρο, όπου δεν έχουμε καν την πλειοψηφία στο διοικητικό συμβούλιο της ομοσπονδίας -ο πρόεδρός του, ο νταλακογιώργος είναι συνδικαλιστικό στέλεχος του συνασπισμού. Παρόλα αυτά όταν ήρθε η κουβέντα στις ευθύνες της ομοσπονδίας, ο τσιμπόγλου έλεγε: δεν είναι της ώρας αυτά, θα τα δούμε αργότερα.

Στην απεργία του μετρό, που δεν είναι σωματείο που συσπειρώνεται στο παμε, οι δικοί μας έσπευσαν πρώτοι τα ξημερώματα, μετά την εισβολή των ματ στο αμαξοστάσιο. Και την επόμενη μέρα είχαμε συλλαλητήριο συμπαράστασης συνολικά στον αγώνα στις μεταφορές. Ενώ ο πρόεδρος του σωματείου (πασοκογενές στέλεχος, που στις τελευταίες εκλογές κατέβηκε με την ανταρσύα) έβγαινε στο ραδιόφωνο κι έλεγε ότι κρύβεται για να μην τον συλλάβουν, την ίδια ώρα που μοιράζονταν τα χαρτιά της επιστράτευσης στους απεργούς.

Στο περίφημο σουμουτου (σωματείο μισθωτών τεχνικών), όπου όλες οι άλλες δυνάμεις, από σύριζα μέχρι ελαφρά αναρχία, συμφωνούν σε κάθε συνέλευση σε ένα κοινό πλαίσιο απέναντι σε αυτό της εσακ, την τελευταία φορά τους κάναμε πρόταση να κατεβάσουμε κοινό πλαίσιο για όλα τα θέματα πλην της συγκέντρωσης, εφόσον δεν υπήρχε συμφωνία επ' αυτού. Αλλά απορρίφθηκε συνοπτικά, για να καταγραφεί η απόφαση του σωματείου στη συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων.

Εν τω μεταξύ στις συγκεντρώσεις του παμε (όπου μας έχουν γανιάσει για τα κομματικά καπέλα), δεν υπάρχει για δείγμα ούτε μία κομματική σημαία, ενώ κατεβαίνει ευρύτερα κόσμος, που είναι ζήτημα αν ψηφίζει το κόμμα στις εκλογές. Κι εσχάτως σπανίζουν και τα "αυτοαναφορικά" συνθήματα για το παμε καθαυτό.

Στη θεσσαλονίκη ειδικά, όταν η πορεία μας σταύρωσε με την προσυγκέντρωση της καμάρας, δεν είχαμε ούτε κορδόνια περιφρούρησης, ούτε ζώνες, ούτε τίποτα. Ενώ οι αναρχοσυνδικαλιστές της εσε θυμήθηκαν να φωνάξουν ούτε παμέ (ο τόνος στη λήγουσα για να βγαίνει η ρίμα) ούτε γσεε, και στη συνέχεια την έπεσαν ενωτικά στους καμένους των ανελ, που -αν δεν κάνω λάθος- προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στα δικά μας μπλοκ.

Τα βάζεις κάτω, τα ζυγίζεις και λες: φαντάσου δηλ να ήμασταν κι ενωτικοί, τι θα γινόταν..

Βάλ' τα τώρα κάτω να δεις κι από την άλλη πλευρά σε τι μεταφράζεται η ενότητα, σε διάκριση με το δικό μας σεχταρισμό.
Αν δεις τις απεργιακές συγκεντρώσεις της αθήνας πχ, ο μισός σύριζα καλεί (ως κόμμα) στο πεδίο του άρεως με τη γσεε, κι ο άλλος μισός στο μουσείο, για να ακολουθήσει από πίσω την πορεία της γσεε. Αν δεις την ανταρσύα το ίδιο. Ο κάθε χώρος έχει τη δική του συνδικαλιστική κίνηση και διαφορετική τακτική, ακόμα κι από τις δυνάμεις που βρίσκονται στο ίδιο μετωπικό σχήμα -και με τις οποίες συμμαχεί εκλογικά. Κι όλοι μαζί έχουν δεκάδες κομματικά πανό και σημαίες, και δυο-τρεις αλυσίδες ενδεικτικά πίσω από το καθένα, για να ακολουθήσει το επόμενο μπλοκ.

Τι ενότητα είναι λοιπόν αυτή που χτίζεται από τα πάνω με συμφωνίες εκλογικού (και οσονούπω κυβερνητικού) χαρακτήρα, χωρίς να περπατά στο εργατικό κίνημα; Και γιατί πρέπει να νιώθει υπόλογος και να απολογείται όποιος χώρος έχει διαλέξει να απέχει από τέτοια "ενωτικά" μαγειρέματα;

Θα μου πεις το ζητούμενο είναι η κοινή δράση στο σήμερα για το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός κι απαιτεί άμεση λύση, κτλ. Ωραία.
Δες λοιπόν αυτή την πρόταση εκπαιδευτικών του σύριζα, που δημοσίευσε τις προάλλες η αυγή, για μια αριστερή δοε (διδασκαλική ομοσπονδία). Στην ουσία μιλάνε για "αριστερά σωματεία", με δηλωμένη πολιτική κατεύθυνση. Τι είδους ενωτική αντίληψη μες στο κίνημα είναι αυτή που διαχωρίζει τους εργαζόμενους με βάση την κομματική-πολιτική τους ένταξη, αντί να επικεντρώνει στο κοινό ταξικό συμφέρον των εργαζομένων και τον κοινό αγώνα για να λύσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

Αυτοί που στις πλατείες υποτάχθηκαν πλήρως στην "αυθόρμητη" λογική του ακομμάτιστου -για να την εξαργυρώσουν εκλογικά- μιλάνε τώρα για αριστερά σωματεία. Αλλά όταν τους χρειάζεται, επαναφέρουν την ίδια λογική για να αποκλείσουν "ενωτικά" τους κακούς σεχταριστές από τη συνδικαλιστική δράση και τις αρχαιρεσίες του σωματείου, όπως πχ στην ικαρία, όπου οι "ενωτικές αριστερές δυνάμεις" της ελμε απέκλεισαν από το ψηφοδέλτιό μας μια εκπαιδευτικό, επειδή ήταν αποσπασμένη εδώ κι έναν χρόνο σε δουλειά του κόμματος.

Τι είδους ενιαίο εργατικό μέτωπο μπορεί να συγκροτηθεί άραγε με αυτόν τον τρόπο; Φαντάσου δηλ να ήταν τίποτα σεχταρισταί, σαν κι εμάς, και να μην ήταν έμπλεοι φιλικών κι ενωτικών διαθέσεων.

Τέτοιου είδους ενότητα όμως μπορούμε να τους την χαρίσουμε. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα πιο διαλυτικό (λικβινταριστικό, όπως το λέμε στη δική μας ορολογία) από αυτήν "την ενωτική" τακτική, που επικαλείται μηχανικά ή και υποκριτικά την ενότητα, χωρίς να την επιθυμεί κατά βάθος. Κι όταν την πετυχαίνει το κάνει κυρίως από τα πάνω, σε εκλογική κι ολοένα πιο δεξιά πολιτική βάση.

Ενώ κάθε φορά που εκφράστηκε πολιτικά κατά το παρελθόν -ενίοτε και με τη συμμετοχή των κομμουνιστών- προσθέτοντας το δικό της λιθαράκι στο μεταμοντέρνο πολιτικό χυλό, έγινε πολύ φανερό ποια ακριβώς ήταν η στόχευσή της ως προς το κόμμα: η διάλυσή του ως αυτοτελής κι οργανωμένη πρωτοπορία.
Τη στιγμή που οι ίδιες δυνάμεις "κλαψουρίζουν" με αστικά σχεδόν κριτήρια για το "μονοκομματικό μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού" που θα τους στερούσε μελλοντικά τη δυνατότητα να διατηρήσουν με συντεχνιακό σχεδόν πνεύμα το μαγαζάκι τους, που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης.

Είναι ελεύθεροι λοιπόν να συνεχίσουν χωρίς το κόμμα την "ενωτική" τους πορεία και να τραβήξουν πιασμένοι χέρι-χέρι προς το βούρκο, όπως έλεγε στον καιρό του ο βλαδίμηρος. Όταν μιλάνε για ενότητα και συμμαχία οι κομμουνιστές, εννοούν κάτι πολύ πιο βαθύ και στέρεο, για να το αφήσουν να κυλιστεί σε αυτό το βούρκο των τακτικισμών και να εκφυλιστεί.

Είναι εντελώς διαφορετικής ποιότητας ζήτημα το πώς την παλεύουν και την προωθούν και αν θα μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα. Είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα αν ο κάθε σύντροφος στον χώρο του μαθαίνει να είναι μαζικό στοιχείο και να συσπειρώνει τον κόσμο γύρω του, να τραγουδάει για να τον σμίξει κι όχι για να ξεχωρίσει από αυτόν. Το ίδιο κι η τακτική συμμαχιών του κόμματος και το πώς υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για το στρατηγικό στόχο.
Που μπορεί να συμπεριλάβει μελλοντικά κάποια κομμάτια του σύγχρονου "ενωτικού" μπλοκ, αλλά σε καμία περίπτωση το σύνολό τους και το είδος της ενότητας που προωθούν σήμερα.