Στη μνήμη του Γιώργου Χουρμουζιάδη

Σε τέτοιες περιστάσεις τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Γι' αυτό η κε του μπλοκ προτιμά να δανειστεί τα δικά της από τον ίδιο τον εκλιπόντα και τον πλούτο των ιδεών του, με ένα μικρό απάνθισμα από παλιότερα κείμενά του.

Πριν από αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ την ανακοίνωση του γραφείου τύπου της κετουκε και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα, όπου ξεχωρίζει η ένταξη του χουρμουζιάδη στο κόμμα σε αρκετά μεγάλη ηλικία (σχεδόν πενήντα χρόνων) και μάλιστα σε μια περίοδο που όλα τα σάρωνε ο άνεμος της αλλαγής, το 'σωτήριο' 1981.

Τον χουρμουζιάδη τον απασχολούσε συχνά στα κείμενά του το ζήτημα της γλώσσας, γιατί με αυτήν καταργούνται οι προσωπικές φυλακές, έρχονται οι άνθρωποι ο ένας κοντά στον άλλο, φτιάχνουν κοινότητες, οικογένειες, πολιτισμό. Προβληματιζόταν για την ικανότητα της πρωτοπορίας να συνδέεται, να πλησιάζει και να συγχωνεύεται με την πλατιά μάζα των εργαζομένων, όπως λέει ο βλαδίμηρος. Για το αν μπορεί (πέρα από την πρόθεση) να δείξει ένα άλλο πρόσωπο. Που ξέρει να γελάει και να καταυγάζει αισιοδοξία, να τραγουδάει και να λέει ποιήματα, να αναπαράγεται και να εμφανίζεται όποτε πρέπει ανανεωμένο. Αλλά προπαντός να μιλάει στον κόσμο τη δική του γλώσσα, χωρίς αυτό να σημαίνει ιδεολογική αναδίπλωση ή πολιτική αποπροσανατολισμό, γιατί μόνο όταν δε σκέφτεσαι σε προδίδει η γλώσσα. Εξάλλου για να ενωθείς με τους προλετάριους όλου του κόσμου, πρέπει να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους, για να σε καταλάβουν και να σε πιστέψουν. Αλλιώς θα σε καταπιεί η μοναξιά!

Γι’ αυτό είχε νιώσει την ανάγκη να 'απολογηθεί' για τον αλληγορικό τρόπο γραφής του και τους αναγνώστες που μένουν με απορίες και παράπονα από τα σημειώματά του, λέγοντας πως τα κείμενά του, γραμμένα με πολύ κόπο, είναι μια σειρά προσωπικές ασκήσεις για να βρει μια οποιαδήποτε αρμονία σχέσεων ανάμεσα στον εαυτό του και την πραγματικότητα ή ανάμεσα στους αναγνώστες του και την πραγματικότητα. Ενώ μια άλλη κυριακή στη στήλη του συμπλήρωνε πως προτιμά να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του με τη ‘μειοψηφία’, που ό,τι λέει το εννοεί.

Έβγαζε στον προσυνεδριακό του 15ου την αγωνία του για την αδυναμία μας να πάμε στις ραφές που κρατάνε την εργατική τάξη ενωμένη με μια κοινωνία άδικη και βάρβαρη μέσα στην αδικία της, πολλές φορές όμως και γοητευτική. Έλεγε πως αφήσαμε τη συνείδησή της έρμαιο των συνθημάτων. Τη χαιρετίσαμε μέσα στα τραγούδια μας "...γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά...", δεν της εξηγήσαμε όμως, γιατί είναι περήφανη. Ούτε της αναλύσαμε το νόημα της "αθανασίας" της.

Και σε άλλο σημείο σημείωνε πως θα ‘ταν λάθος, αν περιορίζαμε την οικοδόμηση της μεγάλης Αμφισβήτησης στη μηχανική αποστήθιση συνθημάτων και έτοιμων περιγραφών. Θα ήτανε λάθος, αν περιγράφαμε το Σοσιαλισμό με τις λέξεις των εγγράφων και όχι του νου και της κομμουνιστικής μας καρδιάς.

Σε ένα άλλο σημείωμά του για τις θέσεις του 17ου συνεδρίου, προέτρεπε όσους τις διαβάσουν να κάνουν το λενινιστικό ‘άλμα’ που μας βοηθά να πάμε στην ουσία των λέξεων και μετατρέπει την οριζόντια κι επιφανειακή πολλές φορές λειτουργία τους σε κάθετη διείσδυση στην επικίνδυνα στομωμένη συνείδηση της νεοελληνικής κοινωνίας.

Σε εκείνο το συνέδριο η τοποθέτησή του (δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη βρω στο αρχείο του ριζοσπάστη και πιθανόν να μην είχε ζητήσει κι ο ίδιος τη δημοσίευσή της) είχε συμπεριληφθεί από την αλέκα στην τελική της ομιλία, κατά το κλείσιμο της συζήτησης.

Ο σύντροφος χουρμουζιάδης έθεσε ένα ζήτημα το οποίο είναι βασικός άξονας αλλά η επίλυσή του δε λύνεται αυτόματα μέσα από την εισήγηση. Είπε πώς θα καταφέρουμε να δουλεύουμε κι ενιαία κι εξειδικευμένα, προσαρμοσμένα και διαφοροποιημένα στο μαζικό κίνημα, στις μαζικές οργανώσεις, στις συσπειρώσεις, που είναι πιο πολιτικοποιημένη μορφή οργάνωσης, δεν ταυτίζονται όμως με τη γραμμή του Μετώπου. Πώς θα γίνεται έτσι η εξειδίκευση που δε θα οδηγεί στην αποσπασματικότητα και στον κατακερματισμό, αλλά ούτε στο όνομα του ενιαίου να φτάνουμε στην ισοπέδωση.

Μπορείτε να διαβάσετε ακόμα από το αρχείο του ρίζου:

-Αποσπάσματα από έναν προ δεκαετίας χαιρετισμό του ως βουλευτής α’ θεσσαλονίκης στο συνέδριο του εργατικού κέντρου της πόλης, όπου εκθέτει τις αρχές της ταξικής πάλης, που ήταν και η βάση της ίδρυσης της ίδιας γσεε (παράλληλα με το σεκε).

Ένα πολύ ωραίο, μάλλον βιωματικό κείμενο για τις παρελάσεις, που είναι αρκετά επίκαιρο εν όψει και της φετινής επετείου της 28^ης οκτώβρη.

Δε θα πάνω ποτέ στην παρέλαση. Με καμιά δύναμη δε στέκομαι εγώ προσοχή μπροστά στα κανόνια τους!

Το κείμενό του μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007 (πιθανότατα το τελευταίο στη στήλη που διατηρούσε επί χρόνια στον κυριακάτικο ρίζο) για την πραγματική ουσία μιας εκλογικής νίκης.

Τη νίκη δεν μπορείς να τη μετρήσεις με αριθμούς, αλλά με την αλλαγή που συμβαίνει στο ίδιο σου το σώμα, με την ανατροπή της ίδιας της πραγματικότητας, που κάνει τη νύχτα μέρα, το κόκκινο κρασί, ποταμό τροπαιούχο. Την εκλογική του νίκη το κόμμα δεν πρέπει να τη μετρήσει με αριθμούς. Τι ρόλο έπαιξαν τα χαμόγελα κι οι σφιχτές χειραψίες, δεν έχει σημασία. Στο κάτω-κάτω κι οι άλλοι χαμογελούσαν κι οι άλλοι έσφιγγαν τα χέρια των άλλων. Σημασία έχει πως ο δικός μας ο λόγος ήταν αληθινός. Δεν περιγράφαμε εμείς ψεύτικους παραδείσους. Ούτε τάζαμε αυτά που δεν είχαμε να δώσουμε.
Άκρως επίκαιρες επισημάνσεις για τη σημερινή εποχή, που κάποιοι στριμώχνουν τους αριθμούς στα έτοιμα συμπεράσματά τους.

Και τον αποχαιρετισμό του στον χαρίλαο, που δεν ήτανε ένας, δεν ήτανε μονάχα αυτός. Ήταν όλοι μαζί. Κι εμείς και οι άλλοι. Κι αυτοί που τον αγαπούσαν και τον πίστευαν και οι άλλοι που τον πολεμούσαν. Εμείς που τον καταλαβαίναμε και οι άλλοι που δεν μπορούσαν να τον νιώσουν.

Για να φτάσει στην κατακλείδα: Οι Αντρειωμένοι δεν πεθαίνουν. Ταξιδεύουν για να γνωρίσουν από κοντά τους ανθρώπους για τους οποίους μάχονται. Καλό ταξίδι Σύντροφε, και καλήν Αντάμωση!

Με αυτή τη βεβαιότητα, μπορούμε να αποχαιρετήσουμε κι εμείς σήμερα το σύντροφο χουρμουζιάδη. Καλό ταξίδι..

Υστερόγραφο: ό,τι μπαίνει σε πλάγια γράμματα είναι ελαφρώς προσαρμοσμένο στη ροή του λόγου. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να βρει τα ακριβή λόγια, μπορεί να ανατρέξει στο πρωτότυπο και τις παραπομπές των συνδέσμων.