Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης γράφει…

Σήμερα γίνεται η πολιτική κηδεία του γιώργου χουρμουζιάδη. Που εκτός από διακεκριμένος αρχαιολόγος ήταν «το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προλεταριακής διανόησης». Και στο πρόσωπό του αναγνώριζες «το ελεύθερο, ανήσυχο, απείθαρχο πνεύμα, τις μαρξιστικές ιδέες, την αφομοιωμένη μόρφωση, τη διεισδυτική κριτική σκέψη και τη μαχητικότητα», όπως είχε πει εύστοχα ο ηρακλής κακαβάνης στο ευχαριστήριο σημείωμά του για την παρέμβαση του καθηγητή στη βιβλιοπαρουσίαση του «άγνωστου βάρναλη».

Σε αυτή την ανάρτηση η κε του μπλοκ συνεχίζει το κατευόδιο, αξιοποιώντας κάποιες απ’ τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις του χουρμουζιάδη στην προσωπική του σελίδα σε γνωστό χώρο κοινωνικής δικτύωσης (facebook). Από αυτήν προέρχεται και το σκίτσο, που πρόσθεσε στο προφίλ του ο ίδιος ο χουρμουζιάδης, με εμφανή διάθεση αυτοσαρκασμού. Καλή ανάγνωση.

15 Ιουνίου
Μωρό και παιδί με τον Μεταξά και την Κατοχή των Ναζί! Έφηβος με τον εμφύλιο, τον Παπάγο, τη Βάρκιζα, τα χαρτιά κοινωνικών φρονημάτων, την Ασφάλεια στη γωνιά του δρόμου. Νεοδιορισμένος σε ένα κουτσοχώρι, να πίνω νερό της βροχής και να διαβάζω με τη λάμπα του πετρελαίου, όλος χαρά: δολοφονία του Λαμπράκη, επιστρατευμένος απεργός. Ώριμος πια και "μυαλωμένος" και να η Χούντα του Παπαδόπουλου. Και όλος θέληση για αγώνα μέσα από το ΚΚΕ, χωρίς προκοπή. Συντρίμμια η Σοβιετική Ένωση. Πάνε τα όνειρα και οι ελπίδες: το "αντίπαλο δέος" στον καναβάτσο. Βουλευτής, μέλος ενός θεάτρου σκιών, να ασφυκτιώ στο ναό της Δημοκρατίας (Βουλή) και να μην μπορώ να ανασάνω. Και ένα απόγεμα τα ΜΑΤ στις κεραίες. Μαύρες οι οθόνες. Λουκέτο στα ματωμένα χείλια μιας Αρρωστημένης Δημοκρατίας. Καθισμένος στα κάρβουνα να παρακολουθώ την εκατοστή εκπομπή μαγειρικής. Και ο "Ανατολικός Τομέας" στο Δισπηλιό, γεμάτος νερά και καλάμια, βατράχια και μεταχειρισμένα προφυλακτικά. Και συ μου λες πως έζησα. Σκατά έζησα!

12 Ιουνίου
Μου έρχονται στο μυαλό πολλά "αστεία" να πω με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, αλλά δε θα πω κανένα από αυτά, γιατί όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να βρω καμιά διαφορά από την παρόμοια εικόνα που αντικρύσαμε το πρωί της 21ης Απριλίου του 1967. Και μέσα σε τέτοιες παρομοιώσεις δε χωράνε τα αστεία. Το κλάμα χωρά, το κλάμα το βαθύ, το πικρό. Το κλάμα του θανάτου, χωρίς ανάσταση και ομόηχες αηδίες. Έτσι νιώθω, τ' ορκίζομαι, ένας έγκαιρα πεθαμένος ρομαντικός που όταν έβλεπε την ελληνική σημαία, στα 14 χρόνια του, δάκρυσε. Μια ζωή ψέματα, ωρέ Πρόεδρε της Δημοκρατίας! Το μικρό σου το όνομα δε σου θυμίζει τίποτα;

17 Μαΐου
Αχ να μην ξέρω κινέζικα, να πάω στην Τιεναμέν, με δικά μου έξοδα. Να σταθώ απέναντι από το πορτρέτο του Μάο και να φωνάξω: αγοράστε με "σύντροφοι". Πουλιέμαι όσο-όσο, και με ευκολίες πληρωμής. Αγοράστε με! Θέλω να πάω στον Κίτρινο Ποταμό και να ξαναρχίσω από την αρχή τη "Μεγάλη Πορεία". Και να ξέρετε καλά: ανάμεσα σ' αυτά που σας πούλησε ο Σαμαράς δεν είμαι εγώ. ΟΧΙ!

10 Μαΐου

Για το μόνο που ήμουνα σίγουρος το Πάσχα που μας πέρασε, ήτανε η υπηκοότητα του οβελία που δοκίμασα. Ναι, ήτανε ελληνικό. Γι' αυτό και όσο το έτρωγα, είχα την αίσθηση ότι κάτι άλλαζε μέσα μου. Γινόταν πιο ελληνικό, πιο εθνικόφρον, να πούμε. Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά, τώρα που το θυμάμαι, κάτι σαν "Κική Δημουλά" έχει εγκατασταθεί μέσα μου, και βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Αυτά για τον πασχαλιάτικο οβελία. Το δεύτερο θέμα αφορά την ονομαστική μου εορτή, που την μετακίνησαν και πάλι, και δεν μπόρεσα να τη χαρώ, όπως τη χάρηκα εκείνη τη χρονιά που

"φύσαγε ο Βαρδάρης

το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ’ έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά".

Κι όμως εσείς δε με ξεχάσατε, μου στείλατε τις ευχές σας με πολλή αγάπη, μόνο που δεν μπόρεσα να τις ακούσω, γιατί είχε αποφορτιστεί το κινητό μου. Σας ευχαριστώ θερμά. Τί ωραία που είναι η σιωπή, στ' αλήθεια! Μια άλλη φορά, πάλι, κάναμε Πάσχα σε ένα νησί. Δε θυμάμαι πώς το έλεγαν. Θυμάμαι μόνο το χταποδάκι που μας σέρβιραν με τσίπουρο σπιτικό, και τα παιδιά που επέμεναν " Η ζωή εν τάφω κατετέθεις Χριστέ", με κόκκινα μάγουλα και μωβ πασχαλιές στο πέτο. Παρ' όλ' αυτά η κεραμεική μπορεί να είναι ΥΕ 3Β. Για φαντάσου!

Εκτός από αυτά αξίζει να διαβάσετε:

Την ανάρτηση που έκανε το φτερό στο πέλαγο με δυο πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του στο ριζοσπάστη για την τύχη των αρχαιοτήτων στην χώρα μας, την αρχαιολογία στην εκπαίδευση και τη σχέση της με τη μαρξιστική μεθοδολογία.

Τη γραπτή (και πιθανότατα τελευταία δημόσια) παρέμβαση του χουρμουζιάδη πέρσι τον απρίλη, στη βιβλιοπαρουσίαση του άγνωστου βάρναλη.

Και μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που είχε δώσει στο αριστερό βήμα, όπου μεταξύ πολλών άλλων λέει ότι η σχέση του με τη νέα γενιά τον κάνει να συνειδητοποιεί το μέγεθος του προσωπικού του χρόνου και να βιάζεται να προλάβει. Να προλάβει να γράψει αυτό που ήθελε πιο πολύ και δεν είχε γράψει ακόμη. Όπως ένα βιβλίο για τη θεωρητική αρχαιολογία, ενάντια στη διαβρωτική διείσδυση της μεταμοντέρνας σκέψης στην αρχαιολογική έρευνα. Ή ένα μυθιστόρημα με ήρωα τον εαυτό του, για να διαλέξει αυτός το τέλος του!...