Μπόλικη πέτρα, μπόλικη χολή

Κατεβαίνω με αργές, προσεκτικές κινήσεις, σαν ρωμαϊκή περίπολος στο δάσος -μα τον Τουτατί. Με βλέπει, εστιάζει κατευθείαν στον επίδεσμο.

-Έλα ρε, τι έπαθες;
-Τίποτα, αφαίρεση χολής, επέμβαση ρουτίνας.
-Δηλαδή τέρμα τώρα ζήλιες, γκρίνιες και κακίες, ε; Χα-χα...
-Κοίτα, βασικά...

ΚΑΤ
(Όχι ΚΑΤ, στο Γεννηματά ήταν).
Πάμε πάλι τη σκηνή.

***

Εν αρχή ην ο πόνος. Και δεν υπάρχει ύστερα (μονάχα αυτού του κόσμου). Ούτε κάτι άλλο.
-Πώς είσαι;
-Πονάω.

Πρώτο γρουκ, εμετική σκηνή -σαν ωμός αντικομμουνισμός.
-Σε ανακούφισε λίγο;
-Σχετικά.
-Πώς νιώθεις δηλαδή;
-Πονάω, λέμε.

***

-Πονάτε εδώ; Εδώ; Μήπως εδώ κατά τύχη;
-ΟΥΑΠ!
-Οβελίξ, μην αγγίζεις!
-Τι να μην αγγίζω;
-Αυτό.
-ΟΥΑΠ!

Ελάτε, παιδιά. Δεν είναι εθνική οδός το συκώτι του αρχηγού μας.
Για την ακρίβεια, η χολή. Ίσως φταίνε τα παϊδάκια. Μπορεί το λουκάνικο. Ή τα κεφτεδάκια. Κι η πρωινή γαλατόπιτα. Η χτεσινή φοκάτσια. Ή λες να ήταν η μπανάνα για τη χώνεψη; Τα βλέπεις να περνάνε μπροστά σου, σαν φιλμ των τελευταίων ωρών, διασχίζοντας ανάποδα τον οισοφάγο.
-Δεν το ήξερα πως μπορεί κανείς να παραφάει.

***

Καθ’ οδόν στη Μεσογείων, Σωτηρία δε βρίσκουμε, πάμε στο ΓΝΑ.
-Πώς είσαι;
-Πονάω, Νέμο.
-Γιατί με λες «Νέμο»;
-Εσύ γιατί με ρωτάς κάθε πέντε δευτερόλεπτα; 

Βρίσκουμε τα επείγοντα, ανανέωση πρωτοκόλλου και εθιμοτυπίας.
-Πώς είστε; -Πώς νιώθετε; -Είστε καλύτερα;
Ποια συλλαβή ακριβώς να τους δυσκολεύει από το «πονάω»; Συνηρημένο θα ’ταν σαφέστερο;
Μια μαρμότα στη γωνία, με τιρκουάζ στολή, μου γελάει ειρωνικά και ετοιμάζεται να ξαναρωτήσει.
-Πώς είστε, κύριε;
Λες να μας τραβά ο Μαστοράκης, για να δείξουν πως «όλα καλά»;
-Είμαι καλά. Υπογραφή, Μενέλαος Λουντέμης. Μακρόνησος.
Σε αφήνουν στον πόνο σου, σαν τον Τατάκη. Πριν επιστρέψουν δριμύτεροι.
Δεν ξέρεις αν είναι χειρότερο να πονάς ή που σε ρωτάνε συνέχεια.

***

Εν αρχή ην ο πόνος. Και μετά το μπουτόν πανικού. Καταφτάνει ο Σαλβαδόρ.
-Εσείς καλέσατε; Τι θα θέλατε;
-Σιγά... Σιγά... Σιγά...

-Κι εσείς τι μπορείτε να κάνετε για εμάς;
-Εδώ είναι μια λίστα με τη χαρτογράφηση, όσους σφους ξέρω, διευθύνσεις και ονόματα-ψευδώνυμα για να γλιτώνουμε χρόνο. Σας εσωκλείω μια βραχεία λίστα με φίλους, συνεργαζόμενους και ψηφοφόρους. Είναι όλα όσα θυμάμαι, αν ξέχασα κάτι, να το συμπληρώσω.
-Θα θέλατε να προσθέσετε κάποιον προβληματισμό πάνω στα όρια της ανθρώπινης αντοχής στον πόνο; Να εμπνευστείτε από τους αλύγιστους της ταξικής πάλης που τον περιφρόνησαν και τον νίκησαν;
-Αδελφή, μη με κάνετε να γελάω, πονάω χειρότερα.
-Είναι μέρος του βασανιστηρίου, είπε και μου έβγαλε το χιλιομασημένο φύλλο από το στόμα.

***

-Καλημέρα, λεβέντες! Ξύρισμα, κούρεμα;

Κάποτε το Γεννηματά είχε δικό του κουρέα, αλλά πήρε σύνταξη και δεν ήρθε ποτέ αντικαταστάτης. Οπότε η μαύρη αγορά το επιχειρηματικό δαιμόνιο της φυλής των κορακιών σπεύδει να καλύψει το κενό και κάθε είδους τρύπα. Σου νοικιάζει ασθενοφόρα, καθίσματα, τηλεοράσεις, ράντζα και αποκλειστικές. Και αν δεις φευγαλέα τις διαφημιστικές κάρτες, με τις ξανθιές, καλλίγραμμες νοσοκόμες, ίσως δυσκολευτείς να βρεις με την πρώτη τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Μαύρα κοράκια με κόμη ξανθιά, μέικ-απ και τορνευτές καμπύλες.

Οι υπεύθυνοι της κλινικής διώχνουν τους διαφημιστές απ’ τα δωμάτια και σου εφιστούν την προσοχή. Αν σε βρουν να κοιμάσαι, βουτάνε ό,τι βρουν, ιδίως στις εφημερίες, που γίνεται πανικός (όχι οι γιατροί, οι διαφημιστές). Κι εσύ μετά ψάχνεις μάταια τον κλέφτη και τα πράγματα, καθώς λοξοκοιτάς τον διπλανό. Ιδίως αν έχει λίγο σκούρα επιδερμίδα...

***

Η συνύπαρξη στον θάλαμο ήταν ειρηνική, σχεδόν ρεβιζιονιστική, με καλτ στοιχεία. Ο Βάγγος βογγούσε απ’ τον πόνο, έβλεπε στιγμιαία οράματα λόγω αϋπνίας. Η σύζυγος ξενυχτούσε στωικά δίπλα του, διαβάζοντας. Ήσυχο ζευγάρι, διακριτικό κι αγαπημένο, παλιάς κοπής, κατάλοιπο της μεσοαστικής Αθήνας που χάνεται στα χρόνια της κρίσης αλλά κρατά στόφα και εκτιμά τα δημόσια αγαθά. Ένα από τα βιβλία που είχαν ήταν της Χάρπερ Λι, Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, προσφορά από το «Πρώτο Θέμα». Στον καιρό του ήταν μανιφέστο κατά των διακρίσεων. Στον δικό μας σκόνταψε στις αντιφάσεις της πραγματικής ζωής και τον Κασμίρ.

Ο Κασμίρ είναι από της γης τους κολασμένους: άστεγος, μετανάστης, με ακρωτηριασμένα πόδια. Πέρασε χίλια βάσανα κι έχει χίλια δίκια, αλλά είναι σαν ρόλος-καρικατούρα που έγραψε η Δήμητρα για τους «Απαράδεκτους» -κι ας μην ξέρει ούτε η ίδια ότι την καλύτερη ατάκα την έδωσε στον Χαλακατεβάκη, με τον Μακεδόνα φίλο:
-Μη με λες πατριώτη. Αφεντικό να με λες...

Ο Κασμίρ δε βοηθούσε πολύ την «καλή κοινωνία» να δείξει αντανακλαστικά αλληλεγγύης στην «κακή πλευρά» της κοινωνίας. Γκρίνιαζε για το ανάλατο φαγητό του νοσκομείου και έλεγε «ντεν είμαι σκυλί» όταν του έφεραν δεύτερη μέρα σούπα. Φώναζε που δεν του έσβησαν το φως, μέχρι να του δείξουν πώς να το σβήνει ο ίδιος από το χειριστήριο. Τραβούσε το διαχωριστικό παραβάν, για να βλέπει το παράθυρο ή εσένα. Έπαιρνε ό,τι φαγώσιμο ήταν σε ακτίνα βολής -όχι απαραίτητα δικό του. Πήγαινε με το αμαξίδιο για επαιτεία στο κυλικείο, όπου αγόραζε τυρόπιτες και σοκολάτες, γεμίζοντας μετά ψίχουλα το κρεβάτι του. Και ήθελε να κάνει κράτηση 15 μέρες για κρεβάτι, γιατί δεν είχε πού να πάει. Αλλά στο βάθος είχε καλή ψυχή.

-Άντε φίλε, σιντερένιος.
Μη με λες σιδερένιο. Ατσάλινο να με λες...
Και έφτυσε αμάσητο το άλλο φύλλο.

***

-Και τον γιατρό από πού τον ξέρουμε;
-Είναι φίλος φίλου. Γνωστός του από τη ΔΕΑ.
-Τι; Τροτσκιστής είναι; Θα μας σφάξει με το νυστέρι.
-Δεν έχει νυστέρι, αφού θα γίνει λαπαροσκοπικά.
-Τότε τι; Με φαλτσέτα, όπως οι αχρείοι στον Μεσοπόλεμο;
-Όχι, με ορειβατικό πιολέ.

***

Δειλή βόλτα στον διάδρομο, σκοντάφτουμε σε γνωστή φυσιογνωμία. Λειτουργούν τα συνθηματικά. Κρατά έναν Μολότοφ (προς την ΚΕ του ΚΚΣΕ), κρατάω έναν Καλλιβρετάκη, για τις μέρες του Πολυτεχνείου, όπου έρχονταν τραυματίες στο Ρυθμιστικό για να ξεσαλώσουν οι ασφαλίτες και ο εθνικός κορμός, μπαίνοντας στα χειρουργεία, πιστοί στις αρχές της φιλελευθεροποίησης. Ναι αλλά ξέρεις ποιο ήταν το «Ρυθμιστικό»;

Η σφισσα δεν το ήξερε. Είχε τη μάνα της με χολή, δυο χρόνια στην αναμονή, μέχρι που αγανάκτησε και πήρε τηλέφωνο, για να επισπεύσουν τη διαδικασία, πριν αυτό γίνει με τον δύσκολο τρόπο -με κολικό χολής ή γενικώς κάποια κρίση κοιλαλγίας. Πόσο πλούσια η ελληνική γλώσσα και πόσο φτωχή για να περιγράψει την κατάντια.

***

Μερικά στοιχεία, ατάκτως ερριμμένα.

Στο νοσοκομείο υπάρχουν 12 χειρουργικές κλίνες, οι μισές σε αχρησία λόγω έλλειψης προσωπικού. Σε κάθε εφημερία έρχονται αντιμέτωποι με ημι-άγριες καταστάσεις. Οι κλινικές δεν έχουν κρεβάτια για όλους τους ασθενείς. Και τα «προγραμματισμένα» χειρουργεία δεν ξέρουν τι ώρα θα μπουν -εξαρτάται από τη ροή στα επείγοντα και τη σημασία τους. Στο προσωπικό, βλέπεις τα ίδια άτομα ανελλιπώς και διαπιστώνεις εμπειρικά την πίεση και την απουσία ρεπό. Το σύστημα σε σπρώχνει, πλαγίως και ευθέως, να πας σε ιδιώτη «για να κάνεις τη δουλειά σου». Κι αν προτιμάς από θέση αρχής -και όχι απλά τσέπης- το δημόσιο, ίσως χρειαστεί να καταπατήσεις τις αρχές σου, αν θες να τις κρατήσεις, βρίσκοντας πχ κάποιον γνωστό, για να μην πας σαν το σκυλί στο αμπέλι. Το ίδιο σύστημα σπρώχνει στον ιδιωτικό τομέα και τους υγειονομικούς -γιατρούς και νοσηλευτές. Και όσοι επιμένουν να εργάζονται στο δημόσιο, βαδίζουν καθημερινά σε τεντωμένο σχοινί. Και αν τους αντέξει το σχοινί, δε θα φανεί απλά σε ένα απλό χειροκρότημα -εν πολλοίς υποκριτικό, αν μιλάμε για κρατούντες.

***

Η μεγάλη των πλάβι χολή
Τα λογοπαίγνια, ξέρεις, είναι παρεξηγημένη έννοια. Είχαμε σπουδαία δείγματα, μέχρι που έπεσαν στο στόμα του Σεφερλή και τους βγήκε το όνομα για πάντα.
Χολή δημόσιας διοίκησης
Ο Σνάιπερ πάλι λέει πως φταίει το ελληνικό σταντ-απ, τα ξεχείλωσε και τα κατέστρεψε (με πιτατάκες κτλ), αλλά βρήκε άλλοθι στον Σεφερλή (αυτός, κυρία, αυτός το έκανε!). Και τώρα είναι άταφο πτώμα, σαν ΣΚ στου Μπέρνι, και τη σοσιαλδημοκρατία του άλλου Μπέρνι, που ξαναματαβγήκε παγανιά με τον Μαμντάνι. Στην τελική, να σου πω κάτι; Και η «Παρισινή Κομμούνα» ένα δημοτικό συμβούλιο ήταν, αν το δεις αυστηρά...
Μπόλικη πέτρα, μπόλικη χολή...

***

-Ξεκίνησε και ο προσυνεδριακός, όσο ήσουν μέσα.
-Είχε κάτι καλό;
-Γράφει ένας για τεχνητή νοημοσύνη και στατιστικά στο ποδόσφαιρο, πώς μεγαλώνουν τα κέρδη των ΠΑΕ...

Έχει προβλήματα ο (πρώτος) κόσμος. Αλλά το βασικό είναι να βρίσκεις τη βασική αντίθεση, πίσω από δέκα τόνους πλέγματα, πέμπτου και έκτου γκεστάλτ. Σαν εκείνο το κλισέ του Σωτηρακόπουλου, πριν τον βρει το Αλτσχάιμερ και αρχίσει να μπερδεύει τον Χάαλαντ με τον (κουφός ο) Σάλαχ (στραβός ο Χρηστάρας), πως το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας. Μα είναι ζωή αυτή;

-Κάτι άλλο ζουμερό;
-Είναι και ένας από το κόμμα της Αυστρίας. Του έκαναν εντύπωση οι μεγάλες προσδοκίες από τα μέλη και τα στελέχη μας και ότι στο δικό τους κόμμα αυτά δεν είναι εφικτά. Ίσως γιατί δεν έχουν μέλη, βασικά.
-Ναι αλλά η πολιτική είναι η τέχνη του αναγκαίου.
Κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Και πού να βρεις ποιότητα, χωρίς ποσότητα. 

***

Μικρή ομοβροντία ευχών από το προσωπικό, λίγο πριν τη θριαμβευτική έξοδο, πάνω στην ασπίδα της Αρβέρνης.
-Σιδερένιος! Σιδερένιος! Άντε σιδρένιος, σιδερέ-Σιδερ-δερένιος!
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ. Και μιας και το έφερε η κουβέντα και είπατε Σιδέρης, είδατε τη συνέντευξή του, πόσο καλά τα ’πε στην ΕφΣυν;

Η λύση για τη λίστα αναμονής είναι να ανοίξουν όλες οι κλειστές -περίπου 100- χειρουργικές αίθουσες στην Αττική, στελεχωμένες με το απαραίτητο προσωπικό, ώστε να χειρουργείται ο κόσμος άμεσα και δωρεάν.

-Πού τα είχε αυτά; Στο μηνιαίο τους ένθετο για την Υγεία;
-Όχι, αυτό που λες έχει χορηγούς και πληρωμένα κείμενα από ιδιωτικές ασφαλιστικές. Ενώ αυτό ήταν έρευνα - το θέμα της ημέρας, με αφορμή τη 48ωρη απεργία των νοσοκομειακών.

-Κι εσύ γιατί πήρες ΕφΣυν;
Ελαφρύ ανάγνωσμα, για να περνά η ώρα. Είχε προσφορά και βιβλιαράκι περί κλιματικής αλλαγής, με τον αναρχοπασόκο Νόαμ Τσόμσκι και έναν «προοδευτικό οικονομολόγο» -sic-, για να ξέρουν όλοι πως ό,τι τους καίει είναι η «Πράσινη Ανάπτυξη» και τα κεφάλαια που λιμνάζουν, όχι το περιβάλλον ή κάποια οικολογική ευαισθησία.

***

-Σου γράφω εδώ μια δίαιτα, για τις πρώτες μέρες.
Ελαφριά φαγητά, λίγα λιπαρά, μια ρώγα από σταφύλι.
-Αστούς μπορούμε να φάμε;
-Βραστούς ναι, ψητούς ίσως, αρκεί να μην έχουν πολύ λίπος για κάψιμο. 

Τις ιατρικές οδηγίες συμπληρώνουν τα σοφά αποφθέγματα ζωής του Μαζεστίξ.

Η κατάχρηση στη σάλτσα, φέρνει στην υγειά στραπάτσα.
Όταν έχεις ορεξούλα, όλα πάνε κατ’ ευχούλα.
Για να δεις καλό σαν πίνεις, να σε πίνει μην το αφήνεις.
Χώνεψε το γευματάκι, με ένα τόσο δα τυράκι.
Ναι αλλά χαμηλών λιπαρών.
ΝΙΑ-ΝΙΑ, ΝΙΑ-ΝΙΑ, ΝΙΑ-ΝΙΑ-ΝΙΑ...

-Είσαι καλά, αρχηγέ; Μήπως πονάς;
-Ανοησίες. Απλώς ήμουν λιγάκι πνευματικά κουρασμένος.
-Το ήξερα εγώ πως δεν μπορεί κανείς να παραφάει.
Ας ξαπλώσω λίγο κάτω από αυτό το δέντρο...

***

Πρώτη σκηνή, 132η λήψη, 3, 2, 1, πάμε...

-Έλα ρε, τι έπαθες;
-Τίποτα, αφαίρεση χολής, επέμβαση ρουτίνας.
-Δηλαδή τέρμα τώρα ζήλιες, γκρίνιες και κακίες, ε; Χα-χα...
-Κοίτα, βασικά αφαιρείς την κύστη όπου συγκεντρώνεται, όχι τη χολή.
-Οπότε τώρα είναι παντού και ανεξέλεγκτη;
-Κάπως έτσι...

ΚΑΤ, το έχουμε!
(Γννμτά, γμτσμ...)

***

Αίσιος επίλογος

YP.YGEIAS

ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ -sic-, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΤΟ Ε.Σ.Υ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΜΕ, ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ, ΑΝΩΝΥΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΣΑΣ ΕΔΩ:

ΕΚΤΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗΣ: 3’

 

Μωρ’ δε μου γ..σαι Σπυράδωνη, που θέλεις και αξιολόγηση του προσωπικού.
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά και αξιολογημένα σε μανικιουρίστα.

***

Παράρτημα Ι

1973: [...] Το ίδιο έτος συστήνεται στο Νοσοκομείο το Ρυθμιστικό Κέντρο Διαλογής Ασθενών. Ιστορική αναφορά πρέπει να γίνει στο Νοέμβριο του 1973, όπου το Νοσοκομείο κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Πολυτεχνείου, έπαιξε με την τότε ιδιότητα του Ρυθμιστικού Κέντρου, ουσιαστικό και αποτελεσματικό ρόλο στην αντιμετώπιση και διεκπεραίωση των τραυματιών και των νεκρών που προσκομίστηκαν.

(Από την ιστοσελίδα του νοσοκομείου «Γεννηματά»)

Ότε όμως ήρχισεν η διακομιδή των πρώτων τραυματιών, εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών η ανθρώπινη βαρβαρότης έδειξε το αληθές προσωπείον της, ημαύρωσε και διέσυρε πάσαν έννοιαν φιλαλληλίας και ανθρωπισμού. Οι τραυματίαι δεν απετέλουν εκεί αντικείμενον περιθάλψεως και μερίμνης, αλλά στόχον καννιβαλικών εκδηλώσεων εκ μέρους ευάριθμων, εκ των αυτόθι υπηρεσιακώς ευρισμένων, αστυνομικών υπαλλήλων, υπό τας ευλογίας και παροτρύνσεις του τότε διοικητικού Διευθυντού του Νοσοκομείου, όστις κραδαίνων παρανόμως περίστροφον, υβρίζων και απειλών και βλασφημών, περιεφέρετο εις τους χώρους του Νοσοκομείου ενσπείρων τον τρόμον (οράτε και κατάθεσιν του ιδίου). Υβρίζοντο αναιδώς και εκακοποιούντο βαναύσως ου μόνον οι τραυματίαι αλλά και οι συνοδοί των. Και υπήρξαν πολλαί περιπτώσεις βαρυτάτων τραυματισμών, υπό των «γενναίων» αυτών αστυνομικών προκληθέντων.

(Από το πόρισμα Τσεβά)

Πηγή: Πολυτεχνείο 1973, το αίμα το αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει
Επιμέλεια Ιερώνυμος Λύκαρης, Εκδόσεις Καστανιώτη

Παράρτημα ΙΙ

Τι είναι πραγματικά μίζερο; Οι νοσοκομειακοί γιατροί απαντούν: Μίζερο είναι ο ειδικευόμενος να αμείβεται με 5,38 ευρώ (μικτά) την ώρα της εφημερίας και ένας ειδικευμένος στον βαθμό του διευθυντή με 25 χρόνια προϋπηρεσίας 8,4 ευρώ. Είναι μίζερο να ισχύει το μνημονιακό πλαφόν του 12% στις δεδουλευμένες εφημερίες, την ώρα που στη μισή Ελλάδα -στα νησιά, στην επαρχία κ.λπ.- όπου οι γιατροί είναι λιγοστοί, κάνουν πολλές παραπάνω εφημερίες για να μην κλείσουν τμήματα και κυρίως για να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς. Μίζερο είναι να υπάρχουν σήμερα γιατροί-νομάδες που μετακινούνται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από νομό σε νομό, με «εντέλλεσθαι» μετακίνησης για να καλύψουν τρύπες που προκύπτουν καθημερινά από τις μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και να δημιουργηθούν νέες.

Είναι μίζερο οι ειδικευόμενοι νέοι γιατροί, αντί να εκπαιδεύονται, να επιφορτίζονται αποκλειστικά και μόνο με «λάντζα» στις κλινικές. Μίζερο είναι να νοσηλεύονται ασθενείς σε ράντσα, να υπάρχουν νοσοκομεία στην Αττική που οι εφημερίες τους κλείνουν με 100, 130 ή 150 ράντσα. Είναι μίζερο που σήμερα στο Λεκανοπέδιο είναι κλειστές οι 100 από τις 210 χειρουργικές αίθουσες και στη Θεσσαλονίκη οι 25 από τις 70, διότι λείπει προσωπικό. Αν λειτουργούσαν οι κλειστές χειρουργικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης, που απαιτούν την πρόσληψη 25 αναισθησιολόγων και 100 νοσηλευτών, θα είχαμε 15.000 περισσότερα χειρουργεία τον χρόνο και θα μηδένιζε η λίστα της Θεσσαλονίκης, ίσως και όλης της Βόρειας Ελλάδας. Μίζερο είναι να συζητιούνται νέοι οργανισμοί, συγχωνεύσεις νοσοκομείων, κλείσιμο τμημάτων και κλινικών, και οι ασθενείς κάθε μέρα που περνάει να βάζουν το χέρι στην τσέπη για υπηρεσίες που τα προηγούμενα χρόνια ήταν δωρεάν.

Είναι μίζερο να μην μπορεί να προγραμματίσει έγκαιρα ο πολίτης μια απλή εξέταση ή ένα ραντεβού με γιατρό στο δημόσιο σύστημα και να αναγκάζεται να καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα. Μίζερο είναι να διεκδικούν καλύτερες υπηρεσίες Υγείας για τους αρρώστους οι νοσοκομειακοί γιατροί και να τρώνε ξύλο, χημικά και δακρυγόνα, ακόμα και σε δημόσιο νοσοκομείο, όπως έγινε πριν από λίγες μέρες στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της χώρας, το «Αττικόν».

Πηγή: ΕΦΣΥΝ