Ανάλυση

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Αγαπημένο τραγούδι, ο καθένας μπορεί να καταλάβει το γιατί.
Μερικές δικές μου επισημάνσεις.

Τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα.
Η ιστορία θα δείξει έλεγε ο "μέγας" Γκόρμπι (η ειρωνεία είναι αυτονόητη, αλλά κάτσε να βάλουμε εισαγωγικά γιατί δεν ξέρεις ποτέ). Κι η ιστορία μας πέταξε στα σκουπίδια. Βασικά αυτόν και τη νέα (μα τόσο παλιά στην ουσία της) νέα σκέψη του.
Αλλά εκείνη την εποχή -και τώρα ακόμα στο σύνολό του- έμοιαζε κάτι δικό μας. Και μας πέταξαν και μας μαζί στα σκουπίδια.
Αλλά όχι απλά τη σκέψη μας, την ιδεολογία μας. Τις εμμονές μας.
Στην τελική ο μαρξισμός παραμένει ζωντανός. Όχι όμως κι αυτό που θέλαμε να πιστεύουμε ότι είναι σοσιαλισμός κι ότι θα θριαμβεύσει, την πίστη μας αυτή που ξέφυγε από λογικά δεδομένα κι έγινε εμμονή.
Δεν έζησα πολύ την Εσσδ, αλλά νιώθω ακόμα αυτή την λατρεία, την πίστη ότι ήταν σοσιαλισμός, αυτή την γλυκιά εμμονή να με κατακλύζει. Η Εσσδ ξεφεύγει από στενά καλούπια. Όλοι την αναθεματίζουν ή την λατρεύουν σα να 'ταν άνθρωπος κάποιος πολύ δικός μας που πέθανε ή μας πρόδωσε. Κι αυτό ακριβώς αποτυπώνεται στο μαμά-πατρίδα και στο πατερούλης Στάλιν, όσο ειρωνικά κι αν το βλέπουν έξω από το πλαίσιο της εποχής του κάποιοι ψευτοπροοδευτικοί του κ... της δεκάρας ήθελα να πω.
Στο σημερινό κόσμο κάθε κομμουνιστής, νιώθει να πνίγεται, νιώθει ανασφάλεια και θέλει κάπου να ακουμπήσει. Είναι αρκετά έξυπνος για να πιστεύει σε θεό και να το γυρίσει στη θρησκεία και στις θεολογικές αναζητήσεις και απλώς ψάχνει βουτηγμένος στην ανασφάλεια τη μαμά του για να πάρει κουράγιο. Τη μαμά πατρίδα.

Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
Σαν αμοιβάδα πίνοντας το αίμα μας. Αλλά η σαπίλα προχώρησε και φτάνει πλέον παντού. Πώς γίνεται να προχωράει το σάπιο; Αυτή η αντίφαση τρελαίνει τους ανθρώπους

Όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε.
Ναι, αλλά η Εσσδ ήταν κάτι παραπάνω από ξένο όνειρο, ξένη υπόθεση. Πόσο μάλλον ράκος. Άσε που το αλλότριο φέρνει στο νου και την αλλοτρίωση.
Όμως έτσι το βλέπαν τότε όλοι αυτοί που είχαν πιστέψει κάτι που ξεσκεπαζόταν στα μάτια τους.

Την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα;
Πότε έγινε αυτό;
Μα το 89 φυσικά. Που της δώσαμε πνοή με την κάθαρση. Θέλαμε να γίνουμε μέρος της λύσης και γίναμε μέρος του προβλήματος. Και υποστήκαμε συνέπειες πολύ χειρότετες από οποιονδήποτε άλλο εμπλεκόμενο. Μάθημα σοβαρό. Τώρα αν το πήραμε άλλη κουβέντα.

Στον ανεμόμυλο.
Για να παραπέμπει στην ουτοπία και τους ανεμόμυλους του Δων Κιχώτη

Ένιωσα σα να διαβάζω ποίηση.
Μεγαλοφυές. Το αγαπημένο μου ποίημα...