Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Συνομιλίες με την κρούπσκαγια

(Από το ομώνυμο ανέκδοτο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας
στο κεφάλαιο το σωστό τηλεφώνημα μιας τηλε-φόνισσας)

Όσοι έχουν δώσει την παιδιατρική μπορούν να καταλάβουν τι έχω περάσει (ως μάθημα κι ως κατάσταση).
Από χτες άρχισα να αποκτώ ξανά επαφή με τα πράγματα και να γίνομαι πολιτικό ζωάκι κι όχι σκέτο ζώο.

Πριν πάμε στην εκδήλωση του κμε για την κρίση, συντροφοπλακωνόμασταν με έναν σφο απ' το κόμμα για την τακτική μας στην ιατρική.
Απ' αυτό εμπνεύστηκε κι ο βλαντιμίρ ιλίτς το βιβλίο του δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην ιατρική, όπου αναπτύσσει την περίφημη θέση του για δημοκρατική δικτατορία του πρεκαριάτου και της φοιτητιάς, που αντικειμενικά είναι η μόνη λύση.
Κι ας ψαχνόμαστε ακόμα να βρούμε τι εννοούσε με αυτό. Ως γυναίκα του έχω πιστεύω ένα λόγο παραπάνω στην ερμηνεία του.

Η ιατρική είναι ταξική σχολή (με την κακή έννοια). Οι μισοί είναι γόνοι μεγαλογιατρών και δεν έχουν ταξικό συμφέρον να μας ακούσουν.
Ο τυπικός δαπίτης έρχεται στη σχολή του με τη μερσεντές. Οι εαακίτες είναι εναλλακτικοί κι έρχονται με τσερόκι.
Εγώ με το ποδήλατό μου νιώθω σαν μαοϊκό απολίθωμα της πολιτιστικής επανάστασης.

Έχοντας το πρόβλημα επιβίωσης βασικά λυμένο, η σχολή έχει αναπτύξει έναν σούι γκένερις γκεβαρισμό σε στιλ ημερολόγια μοτοσικλέτας. Αλτρουισμός, γιατροί χωρίς σύνορα, να βοηθήσουμε τους φτωχούς. Το τσερόκι παίρνει τη θέση της ποδερόσα και οι γκεβαρίστας τη θέση των μκο και της γιούνισεφ.

Άντε να αναπτύξεις ταξική συνείδηση σε τέτοια σχολή. Απ' τους συντρόφους τα 'χουν καταφέρει οι μισοί περίπου. Κι απ' τους εαακίτες της ιατρικής είναι ζήτημα αν χωράνε οι πέντε απ' τους πενήντα στο μέτωπο που θέλουμε.


(Σ.σ. μπ.απ.: σε αυτό το σημείο της επισήμανα την εκπληκτική ομοιότητα με τις νόρμες τύπου ένας στους δέκα που έβγαζε από τα κεντρικά ο σύντροφος με το μουστάκι για τις εκκαθαρίσεις. Κι οι επιτροπές περιοχής ξεχύνονταν μετά με σταχανοβίτικο ζήλο να υπερκαλύψουν το πλάνο.

Η ίδια σκέψη μου ήρθε κι αργότερα που μου έλεγε για έναν πουλημένο συνδικαλιστή πόσο ξύλο ήθελε (είχε συμφωνήσει για απλήρωτες κυριακάτικες υπερωρίες για το καλό της επιχείρησης). Ονόματα δε λέμε, παρατάξεις δε θίγουμε, αλλά συνασπισμένος ήτανε.
-Μα αν είναι έτσι, που διαφωνείς με τα γκούλαγκ για τους κουλάκους; τη ρώτησα.
Αλλά η ναντιέζντα ήταν υπέρμαχος της απογκουλαγκοποίησης.
-Όχι αυτό θα ήταν υπερβολή, μου είπε. Και μου θύμισε συνειρμικά τη σφοδρή κριτική του κόμματος για τα λάθη, τις υπερβολές και τις παραλείψεις επί στάλιν.
Μπορεί να τρώνε τα μουστάκια τους με το σύντροφο με το μουστάκι, αλλά κατά βάθος η ναντιέζντα είναι ό,τι ο μπρέζνιεφ για το ραφαηλίδη: στάλιν χωρίς αίμα. Τυπικό απολίθωμα δηλ κι αυτή. Όπως όλοι μας άλλωστε).

Στην ιατρική λοιπόν, πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο ενάντια και στα εαακ, όχι μόνο στη δαπ. Όπως κάνουμε δηλ και στο πολυτεχνείο, όπου η αντιπαράθεση με τους αριστεριστές είναι επιπέδου και γι' αυτό βγάζουμε τα καλύτερα στελέχη.
Οι εαακίτες της ιατρικής δεν είναι σύντροφοί μας. Δεν τρέμουν από οργή για την αδικία, αλλά στη σκέψη του κρύου της σιβηρίας που τους περιμένει.

Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν φίσκα
(σ.σ μπ.απ: από απολυμένα γκόλντεν μπόις και μη μονοπωλιακή αστική τάξη όπου κι απευθυνόμαστε πλατιά με την πρότασή μας για έξοδο απ' την κρίση).

Ο τρίτος ομιλητής από το κόμμα ήταν πολύ καλός, ο λόγος του χοροπηδούσε!
Αλλά ο πρώτος το έριξε στη βαριά κουλτούρα με αποσπάσματα από το κεφάλαιο και τον έχασα. Ούτε σημειώσεις δεν κράτησα, ήταν μάταιο. Ευτυχώς θα βγουν οι εισηγήσεις στην κομεπ, να τις δω ήσυχα κι απλά.

Έπιασα μόνο το σημείο που έλεγε για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού (κοινωνικός χαρακτήρας παραγωγής, αλλά ατομική ιδιοποίηση των καρπών της) και χάρηκα.
Ο κόσμος γενικά χαίρεται όταν του λένε κάτι που καταλαβαίνει. Σχεδόν κολακεύεται. Ίσως γι' αυτό να μη μας συμπαθεί τόσο. Σε αντίθεση με τους λαϊκιστές κάθε απόχρωσης.

Γιατί όμως τέτοια εμμονή με την οικονομία; Καμιά φορά καταντάει μονόπλευρο. Όπως στις θέσεις μας για τη σοβιετία.
Γιατί καθορίζει τόσο πολλά ο νόμος της αξίας; Μόνο τα οικονομικά μετρούσαν; Τι ήταν η σοβιετία μας, μια απέραντη εταιρεία;

(Τον ειρμό της σκέψης της έκοψαν άγρια κάτι βάρβαρες, γεωργιανές φωνές, που σκέπαζαν τη δική της.
-Πρέπει να κλείσω. Φωνάζει πάλι ότι κουράζω τον βλαντιμίρ ιλίτς περισσότερο απ' όσο επιτρέπουν οι γιατροί. Θα σε πάρω εγώ αργότερα.
Το αργότερα δεν ήρθε ποτέ...)

(της ανταποκρίτριας του σφυροδρέπανου στην αθήνα, ναντιέζντας κονσταντίνοβα
για την αντιγραφή και μεταφορά των σκέψεών της, μπρεσνιεφικό απολίθωμα)

Υγ: μια φαρμακόγλωσσα, αλλά έμπιστη πηγή μου είπε πως διασταυρωμένα ο λένιν είχε γκόμενα, αλλά δεν το πολυλέμε παραέξω για να μην χαλάσει το προφίλ του. Του το είπε ο πατέρας του που ήταν παλιά μουλάς.
Δίστασα, σκέφτηκα να της το πω. Αλλά όχι, δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των σταλινικών, να αναπαράγουμε τα ψέματά τους. Είναι γνωστό πόσο μισούν τη ναντιέζντα κι ότι λεν διάφορα για να την πληγώσουν.

Επιμύθιο

Αυτό που γίνεται με την ανάλυση της κρίσης είναι σκέτος παραλογισμός.
Οι ναρίτες έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση, αλλά κρίση με ένα σωρό καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πιστεύοντας έτσι ότι αποδεικνύουν την θεωρία τους για το νέο, ολοκληρωτικό στάδιο του καπιταλισμού. Απόδειξη δηλ του νέου σταδίου δια της κρίσης. Την οποία υποθέτω πως μπορούμε να ονομάσουμε ολοκληρωτική. Πριν μας έρθει στο καπάκι η νευρική.

Τι μπορεί να είναι όμως μια καπιταλιστική κρίση εάν δεν είναι κυκλική;
Μήπως η τελική κρίση του καπιταλισμού; Επιθανάτιος ρόγχος; Μόρταλ κόμπακτ; Φάιναλ κάουντ-ντάουν; Θανάσιμη αγωνία; Κατάρρευση;
Το δικό μου φτωχό, δογματικό μυαλό δε φτάνει να σκεφτεί κάτι άλλο.

Απ' την άλλη το κόμμα έχει τη λογική του λίνεκερ για το ποδόσφαιρο.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με 6 δισεκατομμύρια παίκτες, όπου παίζουν διάφορες αντίπαλες τάξεις και στο τέλος δικαιώνεται ο μαρξισμός κι οι εκτιμήσεις του κόμματος.
Ύφεση ο καπιταλισμός; Δικαίωση εμείς.
Κρίση του συστήματος; Το καλύτερό μας.
Άνοδος της οικονομίας; Δεν αλλάζει κάτι. Δικαίωση είναι κι αυτό.
Ό,τι γίνεται, συμβαίνει κατά τας γραφάς και βασικά το είχαμε προβλέψει.

Δε λέω, βασικά έτσι είναι και το δίκιο είναι με το μέρος μας.
Όμως πρέπει να βλέπουμε το καινούριο, πέρα από τη συνεχή δικαίωση του ότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Που ακόμα κι αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας (ειδικά αν σε έχει βαρέσει ο μεταμοντερνισμός κατακούτελα).
Το βασικό είναι να δούμε πώς θ' αφήσουμε τις θέσεις άμυνας για να κάνουμε την οικονομική κρίση συνολική κρίση του συστήματος. Σε αυτό χωλαίνουμε ακόμα.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κρούπσκαγια, μην παραπληροφορείς τον σφυροδρέπανο και κάνει χλιαρά ποστς...

Άκου εκεί οι "οι μισοί είναι γόνοι μεγαλογιατρών" (μικροαστοί το πολύ λέει ο λογικός τύπος- -> εγώ <- δηλαδή).

Ακόμα και ξεπερνώνας και τον κομματικό πατριωτισμό, τι τσερόκι ρε σύντρ- εεε συναγων- εεε συγκομμουν- μπα δε γαμιέται, συνάδελφε;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Έλα ρε συμπέθερε, μην κολλάς στα τσερόκι.
Ποιητική αδεία, λέμε και καμιά υπερβολή να το κάνουμε πιο δραματικό.

Για τα εαακ της ιατρικής πάντως η φήμη είναι γενική και ψιλοδιασταυρωμένη -ειδικά για τον συντεχνιασμό τους.
Αν δεν ισχύει, θα χαρώ να το διαψεύσεις συγκάτοικε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σύντεχνε (εκ του συντεχνία) θα πω στην ναντιέζντα κονσταντίνοβα να τοποθετηθεί επί του προσωπικού.
Αλλά γιατί, ρε τόσο χλιαρό ήταν δηλ;
Υγ: για σένα μπαγουδό...

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι συντέχνας ρε απολίθωμα. Άσε με να ασχοληθώ λίγο και μετα του κλάδου. Για τη δικιά σου υγεία παλεύω να πούμε, εγώ δε θα χω πρόβλημα περίθαλψης τουλάχιστον (<- βολεμένος εαακίτης)...

Ε ήταν χλιαρό γιατί επρόκειτο για απομαγνητοφώνηση... Ο λαός χρειάζεται ΧΙΟΥΜΟΡ, ΚΡΙΤΙΚΗ και απειλές για ΓΚΟΥΛΑΓΚΣ, όχι τέτοια:

"Έχοντας το πρόβλημα επιβίωσης βασικά λυμένο, η σχολή έχει αναπτύξει έναν σούι γκένερις γκεβαρισμό σε στιλ ημερολόγια μοτοσικλέτας."

Είναι άσχημο, όπως και να το κάνεις, να ακούγεται αυτό και από τις δυο μπάντες (δαπ και νάντια)...

Για τη δομική κρίση πάντως, αφού αποφάσισα που αποφάσισα να γράψω, δε νομίζω ότι είναι θέμα "τελικής" τέτοιας αλλά μάλλον είναι ένας (ναι ναι, το παραδέχομαι) αδόκιμος, ίσως και άστοχος όρος για να δείξει τη διαφορετική σημασία της. Και το πιο κρίσιμο είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείς μια Α ανάλυση για να προχωρήσεις στα επί του πρακτέου, όχι για βαθύτατες φιλοσοφίες (μόνο) και οικονομίστικους αυνανισμούς. Και το 29 κρίση κυκλική ήταν δηλαδή, αλλά χώρεσε και τόση ανάλυση όσο δεν πάει, δεν ξεμπερδέψαμε με ένα "χε... το περιμέναμε! τα χαμε πει αυτά, up yours now motherfucker".

Ανώνυμος είπε...

Συγκομμουνιστή μπαγούδο,

απότοκο της διαλεκτικής σύχευξης των αξιών της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής και του δημιουργικού μαρξισμού, η δημιουργική απομαγνητοφώνηση κάνει τις αρχικές θέσεις περίπου αγνώριστες.

Αφενός το κείμενο είναι σατιρικό, κι αφετέρου κακό είναι να λέγεται (ο ιδιότυπος γκεβαρισμός), αλλά πολύ περισσότερο αν γίνεται.
Κι απ' ό,τι έχω καταλάβει, το θέμα έχει να κάνει με την ιατρική, όχι με τα εαακ. Ξέρεις πόσες ιστορίες έχω να σου πω κι εγώ από τους γιατρούς κνίτες στη θεσσαλονίκη;

Τυχαία λες ήταν η υπόθεση των γιατρών το 52; Κι ήταν το ρέκβιεμ του μυστακοφόρου συντρόφου, η αρχή της αποσταλινοποίησης και για μερικούς της αντεπανάστασης.

Κατά τα άλλα το "εμείς ταε λεγαμε" έχει μια λογική και σημασία, με την ίδια έννοια που όλος ο κόσμος εγκαλεί το κόμμα που δεν τα έβλεπε(;) και δεν τα έλεγε πχ για τη σοβιετία. Απλά δε φτάνει μόνο αυτό, το παραδέχομαι.
Το θέμα όμως είναι πώς το κυνηγάς το καινούριο. Για να βρεις την αλήθεια και να ανανεώσεις τον μαρξισμό ή για να επιβεβαιώσεις ιδεοληψίες και παγκόσμιας αποκλειστικότητας θεωρίες;
Πίσω από αυτή την υστερική αναζήτηση του καινούριου κρύβεται μια μηδενιστική απόρριψη του παρελθόντος που πάλιωσε, χρεοκόπησε, κατέρρρευσε κοκ, είτε αυτό είναι η θεωρία, είτε η εφαρμογή της στην πράξη στη σοβιετία.
Κι αυτό, όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, διαλεκτική σκέψη δεν είναι.