Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου

Κόκκινη κλωστή δεμένη
Στην ανέμη τυλιγμένη
Δως της λένιν να κλωτσήσει
Σοβιετία να αρχινίσει


Μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν σοβιετική ατλαντίδα. Ήρωάς της ήταν ο σύντροφος με το μουσάκι που έκανε έφοδο στο χειμερινό παλάτι, σκότωσε τον κακό βασιλιά ρομανόφ και κυβερνούσε συλλογικά και δίκαια.
Αυτή η χώρα ήταν παραμυθένια, εξιδανικευμένη, χωρίς αντιφάσεις κι αντιφρονούντες. Όλοι ζούσαν ευτυχισμένοι και δούλευαν 41 ώρες το πολύ τη βδομάδα.

Παραμύθια με τη ρίγανη, λένε οι μετά θάνατον της μαμάς αντιφρονούντες.
Ο σοσιαλισμός της σοβιετίας ήταν ψεύτικος, ανύπαρκτος, λέρωσε και συκοφάντησε τα αγνά κι άσπιλα ιδανικά της γενιάς μας.
Είσαι απ’ τις γενιές που της αξίζουν των παραμυθιών οι θησαυροί
Όμως τα ματάκια σου δακρύζουν για μια σοβιετία ανύπαρκτη
.

Αλλά την πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα την κάνουν τα παραμύθια των αστών για τη σοβιετία. Τα καλύτερα είναι η φάρμα των ζώων του όργουελ κι η μυστική έκθεση του χρουτσώφ (ο αλή στάλιν κι οι σαράντα κομισάριοι που επέζησαν) που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Τα πιο πολλά είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, χολιγουντιανές παραγωγές που βάζουν εφέ και (σοβιετικές) αρκούδες στην ιστορία για να εντυπωσιάσουν το κοινό με την παιδική αφέλεια.

Αλλά οι σοβιετικοί έλεγαν τα καλύτερα παραμύθια, γιατί ήταν σαν αληθινά. Κι ο κόσμος τους πίστευε, γιατί πολύ θα ήθελε να είναι αληθινά.
Οι ηγέτες νανούριζαν τον κόσμο με όμορφα, παχιά λόγια για το βασίλειο της ελευθερίας που θα έρθει σε είκοσι χρόνια. Κι οι παραμυθάδες της πράβδα έλεγαν όμορφες ιστορίες για να τρώει ο κόσμος αμάσητη τη γραμμή μαζί με το φαΐ του.

-Γιατί πατερούλη έχεις τόσο μεγάλη NKVD;
-Για να ξεσκεπάζω τους τροτσκιστές καλύτερα.
-Και γιατί έχεις τέτοια γεωργιανή προφορά;
-Γιατί είμαι ασιάτης
.
Κι αργότερα που ο πατερούλης έγινε μπαμπούλας:
-Εσύ θείε νικήτα, γιατί έχεις τόσο μεγάλο νόμο της αξίας;
-Για να υπολογίζω καλύτερα τις ανάγκες σας.
Άδειασε τώρα το πιάτο σου, μη φέρω τον ασιάτη να σε δικάσει.
-Πες μου πάλι την ιστορία, που οι μπολσεβίκοι νικάν τους λευκοφρουρούς. Είναι η αγαπημένη μου
.

Όπως σε όλα τα παραμύθια, υπήρχαν καλοί και κακοί.
Εμείς κάναμε στα παραμύθια των ιμπεριαλιστών την αυτοκρατορία του κακού κι αυτοί στα δικά μας έπαιζαν τους κακούς με τους οποίους δεν είχαμε πόλεμο, αλλά ειρηνική συνύπαρξη.
Είχαν όμως και συνεργάτες που άλλαζαν συνεχώς και δεν ήταν εύκολο να τους βρεις. Πρώτα ήταν οι λευκοφρουροί, μετά οι μενσεβίκοι, οι αναρχικοί της κροστάνδης, οι τροτσκιστές, η μπουχαρινοζηνοβιεφική κλίκα και μετά οι σταλινικοί κι ο μπρέζνιεφ.

Στα χρόνια της περεστρόικα, ο σοβιετικός λαός με αφέλεια μικρής παρασκευούλας, άνοιξε αυτό το κουτί παραμύθι να ακουστεί. Αλλά ο γκόρμπι αποδείχτηκε μεγάλος ρούχλας (ή μήπως είμαστε τρελοί οπορτουνιστάδες;). Το κουτί ήταν της πανδώρας και το καπάκι που άνοιξε το τείχος του βερολίνου. Οι σοβιετικοί έμαθαν την αλήθεια για το ψέμα της περεστρόικα, αλλά έχασαν μέσα από τα χέρια τους τον παράδεισο. Τους ξεγέλασε ο καπιταλιστικός όφις με υποσχέσεις για βιτρίνες και πίτσα χατ.

Η μαμά πατρίδα έπαθε δύο εγκεφαλικά (89 και 91), ήταν κλινικά νεκρή για δυο χρόνια και τελικά μας άφησε χρόνους το 91. Ακριβώς ίδιο τέλος με το παλικάρι με το μουσάκι και τη φαλάκρα.
Κι έμειναν πίσω κάτι σκυλιά να μαγαρίζουν το πτώμα της. Εμείς τα ορφανά να κλαίμε την τύχη μας. Ο τρισκατάρατος ο ρούχλας. Κάποιοι ψαγμένοι που λένε πως είχαν δει εξ αρχής τι φάλτσος που είναι. Και στον πάτο του κουτιού φυλακισμένη η ελπίδα για το αύριο. Που μοιάζει κάθε μέρα και χειρότερο.

Οι σοβιετικοί κατάφεραν να κατεβάσουν το μύθο της σοβιετίας από τα σύννεφα στη γη. Κάποιο εγκάθετοι εστιάζουν στην προσωπολατρία, συγκρίνουν το στάλιν με φαραώ και κάνουν λόγο για ασιατικό τρόπο παραγωγής.
Αλλά αν ήταν έτσι, το σύντροφο με το μουστάκι θα τον έθαβαν μαζί με κτερίσματα, τις γυναίκες του κι όλο το πολίτμπιρό.
Καλύτερα δηλαδή γιατί θα γλιτώναμε κι απ’ τον χρουτσόφ.

Το παραμύθι της σοβιετίας δε συγκρίνεται με τα άλλα.
Ήταν το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου. Διδακτικό κι αξεπέραστο, παρά τις διάφορες (ου)τοπικές παραλλαγές. Αυτό που έφερε πιο κοντά στο όνειρο την πραγματικότητα. Η γλυκιά ουτοπία ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που η εργασία θα πάψει να είναι καταναγκασμός και θα γίνει ευχάριστη και δημιουργική σαν παιχνίδι.
Πάνω απ’ όλα αυτό που κρατούσε ζωντανή την ελπίδα για το αύριο. Και δυστυχώς το μόνο που είχε λυπημένο τέλος. Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς κι αληθινό.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι οι αστοί καλύτερα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το μελλον μας δεν ειναι το σεκ κι η ανταρσυα
ειν'το κκε και η νεα σοβιετια

μ'αυτην μου την συνεισφορα στην συνθηματολογια του εργατικου κινηματος θα'θελα να αρχισω.
1ον γιατι τοση νοσταλγια ρε απολιθωνα? ω γεγονε γεγονε.παμε για τα καινουργια και πιο ενδιαφεροντα προτσεςια που ειπε και η Αλεκα(μια ειναι)Θα αναστοχαστουμε που λενε και οι του ομιλου και θα αξιοποιησουμε ολη την θετικη και αρνητικη πειρα της αντιφατικης οικοδομησης τον 20ο αιωνα(με απαναστατικη καρτερικοτητα και αισιοδοξια).
2ον μια απορια: γιατι οι 71 της μοναδικης "σοβαρης συνιστωσας" δεν πανε στο εεκ και την ακ που ταιριαζουν καλυτερα?αντε και στο ιντυμεδια αμα λαχει να'ουμ'(και γιατι το ρευμα (ενα ειναι και αυτο) δεν παιρνει κανα ανυπαρκτο μεχρι τωρα οργανωτικο μετρο?).καλυτερα θα τους ερθει σε ολους
3ον ειδε κανεις ποση πασοκια εβγαλε ο συριζα το πσκ των προγραμματικων?Ελεος!Για να μην μιλησω για ταξικη συνεργασια(περιμενω απαντηση απο -ριζα να γελασουμε (με την καλη εννοια)
4ον υπαρχει κανενας εχεφρων ανθρωπος που να καταλαβαινει ποση διαφορα εχει το αμυντικοεπιθετικο αμεσομακροχρονο ΑΕΜ του ΝΑΡ απο το ΑΑΔΜ που σκοπευει να φερει την εργ.ταξη στην εξουσια (μονη της) οπως λεει το κομμα(που ειναι ενα) με την βοηθεια και των συμμαχων της? να μην αναφερθω και κουρασω εχουν πει αλλοι συναδελφοι.κι ενα προβοκατορικο ερωτημα: εχει μεγαλυτερη συναφεια το ΑΕΜ με το ΣΕΚ απο το ΑΑΔΜ?
5ον και τελευταιο(για τωρα) ποτε θα δουμε μια πανελλαδικη πρωτοβουλια απο τον Ομιλο (ενας ειναι κι αυτος) για μια σοβαρη μελετη με στοιχειοθετημενα επιχειρηματα για τον ιμπεριαλισμο του σημερα(δια-κρατικο-μονοπωλιακο καπιταλισμο) σε συνεργασια με δυναμεις που θελουν να σοβαρευτουν και γιατι οχι με μια νυξη προς το ΚΜΕ για απο κοινου σοβαρη ερευνα κι οχι μπιστολια στν αερα?

το μελλον μας δεν ειναι η εργ.δημοκρατια
ειν'του προλεταριατου η δικτατορια
(που η χειροτερη μορφη της ειναι 1000000 φορες δημοκρατικοτερη απο την πιο φιλελευθερη αστικη δημοκρατια?

Υ.Γ. ετσι για το προβοκατορικο γαμωτο της ιστοριας ποτε η κ.ο. ανασυνταξη θα παρει την πρωτοβουλια για την οργανωτικη συνενωση ολων των κομμουνιστων στο μεχρι τωρα(γιαυτην) ανυπαρκτο επαναστατικο κομμουνιστικο κομμα της εργατικης ταξης και θα εκθεσει στις μαζες το θεωρητικο κεκτημενο του μακαριτη του μπατικα?

κομαντο επιστημονικης αδιαλλαξιας

Ανώνυμος είπε...

τα παραμυθια δεν ειν αληθεια
αλλα τουλαχιστον δεν ειναι ψεμματα..

Η σοβιετία νομίζω πως δεν έφερε πιο κοντά το όνειρο στη πραγματικότητα.Το αντίθετο έγινε.Τα απομάκρυνε ακόμα περισσότερο το ένα απο το άλλο.Βέβαια δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν τοσο εύκολα αυτό οι σύντροφοι σε όλη την ευρώπη,γι'αυτό και έπεσαν με τα μούτρα όλοι στην αντιγρφή και τυποποίηση του μπολσεβίκικου παραδείγματος.Πολύ λογικό.Οι μπολσεβίκοι νίκησαν.Όχι σαν τους κομμουνάριους του Παρισιού που δεν έκαναν ντου στις τράπεζες και οταν είχαν την ευκαιρία δεν ισοπέδωσαν τους στρατηγους της τρίτης δημοκρατίας,ώσπου αυτοί ξαναγύρισαν και κατέσφαξαν τους πάντες.
Ίσως το ψυχανεμίστηκε όμως η μεγαλοφυία του Α.Μπρετόν, που το 1924-το όνειρο είχε ήδη διωχτεί από τον φαλακρό δικηγορίσκο με τη γραβάτα που πριν γυρίσει στη πατρίδα μποέμιζε στα καμπαρέ της πολιτισμένης ευρώπης- έβγαζε το πρώτο υπερρεαλιστικό μανιφέστο και τοποθετουσε,επαναστατικα και αντιαστικα,το όνειρο εκεί που του πρέπει:στη καθημερινή ζωή.Λίγο πιο πριν ο πανύψηλος Μαγιακόφσκι και η ρώσσικη πρωτοπορία έκαναν το βασίλειο της ελευθερίας να φαίνεται πιο κοντά απο ποτέ.
Μέτα ήρθε το κράτος, η καταργηση ουσιαστικά της πανρωσσικης συνέλευσης των αντιπροσώπων των σοβιετ.(γιαυτο ο ορος"σοβιετια" ειναι αδοκιμος)
Μετά ήρθε ο σοβιετικός ρεαλισμός του μουστακια και ο β παγκοσμιος και αστα να πανε..
Ο Μπρετον τασπασε με το ΚΚΓ,αυτοεξοριστηκε στην αμερικη και ο πανύψηλος Βλαντιμιρ αυτοκτόνησε.
Επίσης, παραμύθι με 41 ώρες δουλειάς τη βδομάδα δε γίνεται.Ούτε με διαστημικά προγράμματα γίνεται,που ο σοβιετικος κυριούλης λέει πως ήταν απολύτως αναγκαία,ότι ήταν η μελλοντική λύση στον υπερπληθυσμό κτλ( ακου να δεις! ).Για μένα ήταν απλά μια φαντασιακή εμμονή των σοβιετικών,προερχόμενη από την ιεροποίση της επιστήμης-καθαρά αστική λόξα αυτή-,στα πλαίσια του ηλίθιου,συμβολικού, αποτι φάνηκε εντελει,ανταγωνισμού με τους αμερικάνους.Και επειδή το όνειρο των σοβιετ΄μας είχε αποχαιρετήσει για τα καλά ψάχναμε το όνειρο της κατάκτησης του διαστήματος.

Εδώ υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Τρισταν Τζαρά -ηγέτης του κινήματος νταντα,ακραίος προδρομμος του υπερραελισμού- που απο το '19 επισημαίνανε ότι θα πρέπει να βρούμε τρόπους στη καθημερινή ζωή,ετσι ώστε ο προσανατολισμόσ του ελεύθερου χρόνου που θα προκύψει όταν η παραγωγική εργασία θα μειωθεί σε πολύ λιγες ώρες, να μη δημιουργήσει καινούργιες ανάγκες που με τη σειρά τους θα αυξήσουν ποσοτικά τις ώρες εργασίας σε βάρος του ίδιου του ελεύθερου χρόνου..(σημειωτεονοτι ο τζαρα μετα τη ρηξη των υπερρεαλιστων με το κκγ,ηταν απτους λιγους που παρεμειναν στο κομμα..)
Ο τζαρα προτεινε σα λύση την ποιητική δραστηριοτητα, ως μόνη ικανή να δώσει μια λύση ανθρώπινη απελευθερωτική.Οι σοβιετικοί μαλλον είχαν το νου τους στο διάστημα και στους εχθρους που δε φαίνονταν εύκολα που λες και συ και έτσι οι ώρες σοσιαλιστικής εργασίας ανέβηκαν..

Σκέψεις σαν του Τζαρά αποδεικνύουν το πόσο πίσω απο τις κατακτήσεις τις επαναστατικής σκέψεις των αρχων του αιώνα ήταν οι μπολσεβίκοι.
Γιαυτο και γω προτιμώ το σύντομο παραμύθι της κομμούνας του 71, και σταματώ εδω γιατι η ψυχοθεραπευτική δραστηριότητα εχει και καποιοα όρια.

Περιμενω σχόλιο για το κείμενο του Αρανίτση..

κομμαντο φθινοπωρινης εντροπιας
(o οριντζιναλ)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νέα σοβιετία! Έπρεπε να μαζέψουμε τους συντρόφους ρωσοπόντιους σε έναν καταυλισμό και να τον ονομάσουμε συμβολικά έτσι.

Σε καιρούς αντεπανάστασης η νοσταλγία είναι η προοδευτική συνείδηση της εποχής μας. Ειδικά όταν δε φαίνεται η εναλλακτική στον ορίζοντα κι αυτό δένεται με τρυφερές παιδικές αναμνήσεις, σαν τα παραμύθια της μακαρίτισσας της γιαγιάς.
Δεν είναι μόνο οι εβδομηνταένα που εκδηλώνονται. Δε φεύγεις από κάπου όταν πιστεύεις ότι είσαι (ή ήσουν στο πρόσφατο παρελθόν) πλειοψηφία. Τουλάχιστον όχι αμαχητί. Ειδικά αν έχεις αναγκάσει κάποιους απέναντι να σιχτιρίσουν και πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις το ίδιο και με τους υπόλοιπους. Ή τουλάχιστον να τους υπερκεράσεις με νέο αίμα από τη νεολαία που από ιδιοσυγκρασία βρίσκεται πιο κοντά στο δικό σου παλιμπαιδισμό (θα φανούν κάποια πράγματα στο συνέδριο της νΚα). Ή να καρπωθείς ότι εσύ τα έλεγες όταν το σεκ φτάσει τις αντιφάσεις της ανταρσύα στη διάλυση.
Κι όμως το αεμ της σοβαρής συνιστώσας είναι πιο κοντά στην κλασική ενιαομετωπική λογική των τροτσκιστών κι ασκούν την ίδια ουσιαστικά πολεμική στο λαϊκό μέτωπο (ααδμ). Οι τροτσκιστές μας κατηγορούσαν ότι κάνουμε μέτωπο με την αστική τάξη ξεπουλώντας την προοπτική της επανάστασης και το ναρ θεωρεί τη λαϊκή εξουσία μικροαστική σύλληψη που αφήνει την επανάσταση έξω από την οπτική της.
Αλλά το σεκ αναφέρεται στα εργατικά κόμματα του τριάντα κι εννοεί μέτωπο με τη βάση του πασόκ. Δεν το ξέρουν αυτό στο ναρ; Σαφώς και το ξέρουν. Καθείς εφ ω ετάχθη...
Κάτι οργανωμένο από τον όμιλο δεν ξέρω αν μπορεί να βγει, πιο πιθανό είναι ο σκληρός διαλεκτικός να ασχοληθεί πιο συστηματικά στο άμεσο μέλλον με αυτό το ζήτημα. Το κμε δυστυχώς είναι κλινικά νεκρό (από διανοούμενους μας έμεινε μόνο ο σκαμπαρδώνης!!). Αλλά ο σκληρός διαλεκτικός έχει άσχημες αναμνήσεις κι από τότε που βρισκόταν εν ζωή.
Το τρίτο δεν το ξεχνάω, θέλω να γράψω κάτι σχετικό αύριο (μάλλον στα σχόλια). Το έκτο και να ήθελα δεν είμαι σε θέση να το απαντήσω...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αν τη συγκρίνεις με αυτό που ονειρεύεσαι θα σου φανεί εφιάλτης. Αλλά και μόνο η παρουσία της κρατούσε το όνειρο ζωντανό.
Το ξυπνητήρι της ιστορίας χτύπησε -όχι ακριβώς πάνω στο καλύτερο παρόλα αυτά- μας στέρησε τη γλύκα του ονείρου κι άφησε ξωπίσω της υπνοβάτες και φαντάσματα να πλανώνται και να ζητάν δικαίωση, χωρίς να συμβιβάζονται με τον αιώνιο ύπνο. Η αρκούδα βρίσκεται απλώς σε χειμερία νάρκη. Ώσπου να έρθει η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες...

Το μεγαλύτερο παραμύθι είναι να πιστεύεις σε μια μεταβατική κοινωνία χωρίς αντιφάσεις, ό,τι δηλ κάνουν διάφορες εκδοχές του εξωκοινοβουλίου. Η σοβιετία τουλάχιστον είχε ηθικό δίδαγμα. Τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα απ' όσο τα φανταζόμασταν, πχ μετά το βιετνάμ, ή τότε που λες με τον μαγιακόφσκι.

Τα υπόλοιπα είναι πολύ ενδιαφέροντα, έχω να προσθέσω αποσπασματικά κάποια πράγματα.
Οι μπολσεβίκοι την επανάσταση την έκαναν όταν ωρίμασαν κι άφησαν πίσω τους τη φάση με τις τράπεζες.
Το μετά ήρθε το κράτος (και χάσαμε τον έρωτα;) μου θυμίζει τίτλο μυθιστορήματος. Έχεις υπ' όψιν σου να παίζει κάτι σε ακρατική μορφή εδώ και τώρα;
Οι σοβιετικοί είχαν πολύ πιο πεζά πράγματα από τις φαντασιακές τους εμμονές να τους απασχολούν. Τα αναφέρεις και μόνος σου, αλλά τα υποβαθμίζεις. Μπορεί ο πόλεμος των άστρων να μην ήταν στρατηγικής σημασίας για την υπεροπλία των αστών. Αλλά ήταν το ιδανικό τυράκι για να ακολουθήοσυν οι σοβιετικοί και να γονατίσουν λόγω χρεών. Ακούγεται συνωμοσιολογία, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ σοβαρή κι απολύτως υπαρκτή διάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σοβιετικοί ζητούσαν συνεχώς μειώσεις εξοπλισμών. Και σε φιλειρηνισμό να μην το αποδώσουμε, έχει να κάνει με τα οικονομικά τους προβλήματα που μόνο φαντασιακές εμμονές δεν ευνοούσαν.

Στην αρχή διάβασα διαγώνια το σχόλιο και νόμιζα ότι αυτοκτόνησε ο τσατσένκο. Με κοψοχόλιασες με τον ψηλό αυτόχειρα βλαδίμηρο.
Ο τσατσένκο ζει μαζί με τον μάικλ τζάκσον. Ο αρανίτσης πρέπει να πεθάνει μαζί με τον παπούλια.
Το κείμενο δεν έφτασε στα χέρια μου, αλλά από ό,τι μου περιέγραψαν, βγάζει τον τζάκσον κάτι σαν τρίτο δρόμο που υπερέβαινε μια σειρά διλήμματα (άσπρο-μάυρο, άνδρας-γυναίκα κτλ).
Η κε του μπλοκ έχει τοποθετηθεί σχετικά με τις αντεπαναστατικές τριτοδρομικές επινοήσεις σε προηγούμενο ποστ και δεν κρίνει σκόπιμο να ασχοληθεί περαιτέρω με κατασκευασμένα ρεπορτάζ μιας κιτρινοφυλλάδας που τα βγάζουν από την κοιλιά τους οι λιβελογράφοι.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Μερικά σπαρταριστά από την πρωτολογία της αλέκας στο πλαίσιο των προγραμματικών:

-Σε μία Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφασίστηκε η αύξηση της άδειας μητρότητας και της άδειας λοχείας. Στην επόμενη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έγινε στις 17 και 18 Ιουνίου, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, έφυγε ο τίτλος "άδειες μητρότητας" και έγινε "γονική άδεια". Είμαστε εμείς αντίθετοι στο να υπάρχει η έννοια "γονική άδεια"; Βεβαίως και όχι, γιατί στο μεγάλωμα των παιδιών συμμετέχουν και οι δύο γονείς και όχι μόνο η γυναίκα. Αλλο πράγμα, όμως, είναι η άδεια μητρότητας και λοχείας για έξι μήνες κι ένα χρόνο μετά τη γέννα, παίρνοντας υπόψη και την κατάσταση στην Ελλάδα, τις διαμορφωμένες καταστάσεις, αλλά και την ιδιαίτερη συμβολή που έχουν οι μητέρες στην ανάπτυξη του παιδιού.
Ποιο είναι το επιχείρημα; Το επιχείρημα δεν είναι η ισότητα κλπ. και το χτύπημα των πολιτιστικών αναχρονιστικών αντιλήψεων. Διότι λέει, αν την άδεια την έχει μόνο η μητέρα, θα γίνει ασύμφορη για την εργοδοσία. Ομολογείται, δηλαδή, από την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι η μητρότητα ή, αν θέλετε, το δημογραφικό πρόβλημα που έχει όλη η Ευρώπη, εάν συνοδευτεί με μέτρα προστατευτικά, κάνει ασύμφορη τη γυναίκα για την εργοδοσία, άρα να μοιραστεί και ο άντρας, ο οποίος τελικά και αυτός θα γίνει ασύμφορος για την εργοδοσία όταν θα λέει, ξέρετε θα κάνω εγώ χρήση της γονικής άδειας. Ελπίζω να μην κάνει χρήση της άδειας λοχείας και θηλασμού, γιατί δεν μπορεί να το κάνει ο άντρας!

-Και να σας πω κάτι; Βεβαίως προβληματίζει γιατί βγήκε αυτό το βιβλίο των Ιγνατίου - Ελλις και ποιο σκοπό έχει. Από τη μια πλευρά αδειάζει την κυβέρνηση Σημίτη, της οποίας ήσασταν υπουργός. Θα μου πείτε: "Ολα όσα λένε ισχύουν;". Εγώ δεν άκουσα κανένα σχόλιο και εδώ υπάρχουν έγγραφα επίσημα. Και εμείς ρωτάμε: Οι συνομιλίες του τότε υπουργού Εξωτερικών Πάγκαλου με τους Γουόρεν Κρίστοφερ και Χόλμπρουκ εκείνη την περίοδο που αναφέρεται, ισχύουν ή δεν ισχύουν; Μακάρι να μην ισχύουν, λέμε εμείς. Εγινε πρόταση από την αμερικάνικη πλευρά για την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου; Τι έγινε; Εμείς θέλουμε απάντηση.
Θα μου πείτε "ένα βιβλίο κυκλοφόρησε". Ναι, με συγχωρείτε, αλλά εδώ στην Ελλάδα έχουμε και μία παράδοση. Βγαίνει μία φυλλάδα της παράγκας, γράφει στα ψιλά γράμματα κάτι για το ΚΚΕ ανεπιβεβαίωτο και γίνεται κύριο θέμα σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης και μας καλείτε να απολογηθούμε για τα ψιλά που έγραψε μία εφημερίδα, μία φυλλάδα κυριολεκτικά κίτρινη τρίτης κατηγορίας, η γνωστή εφημερίδα της παράγκας. Και όταν βγαίνει ένα βιβλίο αρμοδίων, γνωστών δημοσιογράφων, σε μεγάλα κανάλια και παρουσιάζονται ντοκουμέντα, εκεί σιγή. Και η Νέα Δημοκρατία δε λέει κουβέντα και τα άλλα κόμματα δε λένε κουβέντα. Πού πάει το πράγμα;

Η κιτρινοφυλλάδα είναι η ελευθεροτυπία; Κι η παράγκα ποια είναι; Του πασοκ;
Πρόσεξε και το ξεκίνημα της αλέκας: και να σας πω και κάτι; Πραγματικά κλασικό (μαζί με το: κι αν θέλετε).

-Δε μας διαφεύγει καθόλου το γεγονός ότι γίνεται προσπάθεια να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό στη Βουλγαρία και στην Ιταλία. Και ας μην πούμε τώρα ότι τους πείραξαν οι ιδιομορφίες της σεξουαλικής ζωής του Μπερλουσκόνι. Εχουν γίνει χειρότερα στην Ιταλία, στη Γαλλία και αλλού. Εάν θέλετε, και κάποια άλλα ζήσαμε και στην Ελλάδα.
(Ποια να λέει, ποια να λέει; Με το βαμβάκι τους σφάζει...)

Λέει κι άλλα (τι βαθύ, τι επιφανειακό κράτος ενιαία είναι η πολιτική της τουρκίας) και μαζί ένα καλτ τέλος που τους χώνει για τη σύζευξη πολιτισμού-τουρισμού (ολίγον σουβλάκι, τζατζίκια και ολίγον Ακρόπολη και Μουσείο Ακρόπολης) και στο καπάκι (Δεν ξέρω, γι' αυτό δίνω και ένα προσωπικό τόνο, δεν το έχουμε μελετήσει ακόμα συλλογικά, αλλά αν είναι υπερβολικό αυτό, να μου πείτε).
Ή έχεις συλλογική λειτουργία ή δεν έχεις. Ούτε η αλέκα δε μπορεί να είναι σίγουρη αν δεν πάρει συλλογική έγκριση.

Ανώνυμος είπε...

den htane reportaz. O aranitshs exei mia monimh sthlh sto 7 ths royfianotypias. "paradoksa" legetai.Einai poly dynatos.aksizei.
Den exei sxesh to keimeno mayto poy soy hpane. einai poly kalo.des to ama thes apo e-net.aksizei


kommanto

Μάκης Μαΐλης είπε...

Ναι, ρε συ. Το ρεπορτάζ στον ξεφτίλα τον παπούλια πήγαινε. Αλλά βάζω και λίγη συλλογική ευθύνη