Στις 18 Σοσιαλισμός

Οι πρώτες σκέψεις έγιναν δεύτερες, ωρίμασαν, έγιναν παραγινωμένες, σχεδόν μπαγιάτικες. Και βγαίνουν σήμερα στην επιφάνεια πριν σαπίσουν τελείως.

Η επόμενη μέρα των εκλογών μας βρήκε γι’ άλλη μια φορά στους δρόμους. Μπανιαριστήκαμε (δεύτερη φορά φέτος ένεκα ευρωεκλογών), παρφουμαριστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας για την έναρξη του σοσιαλιστικού προτσές και τελικά μείναμε σπίτι.
Το αγωνιστικό ραντεβού ανανεώνεται για την επόμενη μέρα των επόμενων εκλογών.

Βασική εκλογική εκτίμηση της κε του μπλοκ είναι ότι τα καλύτερα γράφονται από τους αναγνώστες όταν δεν υπάρχει εισήγηση να μανιπουλάρει τη σκέψη.
Λαογέννητη μορφή έκφρασης, κληρονομιά προς αξιοποίηση στο μέλλον. Στο απολίθωμα δε μένει παρά να συμπληρώσει μερικές εύθυμες νότες.

Ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν η περιφερειακή αστική ανάπτυξη που συγκέντρωσε οχτώ ψήφους (από πέντε στις προηγούμενες εκλογές) καταγράφοντας τη μεγαλύτερη ποσοστιαία άνοδο (60%) απ’ όλους τους συνδυασμούς.
Ακολούθησαν πασοκ, καρατζαφέρης κι ανταρσύα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που λέει και μια απερχόμενη ψυχή.

Η κυβέρνηση καραμανλή κατέρρευσε σα σταλινικό φρούριο αποδεικνύοντας το ανέφικτο της οικοδόμησης νεοφιλελευθερισμού σε μία μόνο χώρα και τις σαθρές βάσεις του ρωσόφιλου μπλοκ (γραμμή σεκ με δάνειο οακκε).
Η κε του κόμματος εκτίμησε ότι έχουμε αλλαγή καπετάνιου χωρίς αλλαγή πορείας (με μούτσο τον ανδρουλάκη).
Συνολικά θριάμβευσε η προεκλογική γραμμή του σεκ, μαύρο στη νδ, όχι στο πασοκ. Όλοι οι υπόλοιποι ας συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι καλούμαστε να αλλάξουμε μια κοινωνία που ψηφίζει πασόκ και σκέφτεται σεκίτικα.

Ο γιωργάκης σχημάτισε κυβέρνηση με αντιεξουσιαστές και προσωπικότητες εκτός κοινοβουλίου. Μία ακόμη νίκη του κινήματος.
Τα αστικά μέσα έθαψαν την πρόταση που έγινε στον γκαργκάνα να αναλάβει το υπουργείο αμύνης που θα μετονομαζόταν σε υπουργείο σταματήστε τον πόλεμο.
Κύκλοι του τροτσκιστικού χώρου αναφέρουν πως η πρόταση απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι απευθυνόταν μεμονωμένα σε πρόσωπο κι όχι συνολικά στην κοινοβουλευτική ομάδα της ανταρσύα που απέτυχε να σχηματιστεί εξαιτίας του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος (με αναλογική οι αντάρτες εξέλεγαν έναν δεσύλλα).

Καλύτερα πό μια άποψη γιατί θα γίνονταν μαλλιά κουβάρια. Εδώ δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά για το ευρωψηφοδέλτιο που χωράει δυο ενδεκάδες, θα τα έβρισκαν για τη μία έδρα; Μόνο η οκδε θα ήθελε δύο (κι ας έχει φύγει).

Η απόφαση τελικά δεν άλλαξε παρά τις παρασκηνιακές πιέσεις στο σεκ και την επίκληση του τζέφρυ στο πρωτοσέλιδο της εργατικής αλληλεγγύης το 96: ψηφίζουμε πασοκ χωρίς αυταπάτες (αφού όλες τις έκαψε κι εμείς αλήθεια, τόσο τις θέλαμε). Συνεκτιμήθηκε κι η μαοϊκή παρέκκλιση του προέδρου του πασοκ που προεκλογικά δήλωσε στον κόσμο του επενδυτή πως δεν αρκεί να είναι πράσινη η γάτα, αλλά πρέπει να πιάνει και ποντίκια…

Κάθε που έχει εκλογές μαζευόμαστε σπίτι με γείτονες και φυσάμε όλοι μαζί μπας κι ανέβει το ποσοστό του κόμματος. Όποιος καεί στο 17% φυσάει και το 8,2.

Η δική μου περίπτωση είναι πιο προχώ. Ξενυχτάω να δω που θα κάτσει το δεύτερο δεκαδικό μας που κάνει τη διαφορά. Δυο φορές σερί έφτασε στο πέντε και το μισό πήγαινε υπέρ του μαθητή της κουτβ (8,15 πρόπερσι και 8,35 το καλοκαίρι). Αλλά φέτος ο λήγοντας κόλλησε στο τέσσερα (7,54) και μείναμε στο εφτάμιση. Ενώ το 7,6 όσο να 'ναι σου δίνει άλλο αέρα…

Ευτυχώς που υπάρχει κι ο άβερελ σπίτι και παρηγοριέμαι ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τη βγάζει με στοίχημα και ταινίες στη νόβα και τις εκλογές τις γράφει κανονικά. Απλά με ρωτάει δύο μέρες μετά τι ποσοστό πήρανε.
Ευτυχισμένη (παιδική) ηλικία χωρίς προβλήματα κι εκλογικές αγωνίες…

Ενώ εμείς κάθε φορά με την αγωνία τι θα μείνει στο πηλίκιο από τις κάλτσες.
Αυτή τη φορά τουλάχιστον ξεκινάμε από κοινή αφετηρία. Όπως και να το μετρήσει κανείς, το κόμμα έπεσε. Άλλο θέμα πώς θα το ερμηνεύσει.
Εδώ ο ρίζος της πέμπτης των εκλογών (όπως λέμε πέμπτη του πάσχα) δημοσίευσε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από (κατά κόσμον) κομμουνιστικά κόμματα της αλλοδαπής. Ανάμεσά τους φαρδύ πλατύ το όνομα του κκσε (κκ σοβιετίας)!
Η σοβιετία γοργόνα μου ζει, μαζί με τον αλέξανδρο και τον μάικλ τζάκσον. Και στις εκλογές το κόμμα έσκισε κι είναι άξιο συγχαρητηρίων. Άμα το λέει το κκσε είναι γραμμή.

Κοινή συνισταμένη της (κατά κόσμον) καλόπιστης εξωκομματικής κριτικής είναι ένα παλλαϊκό (σαν κράτος του μπρέζνιεφ) αίτημα αλλαγής του κόμματος και κάποιων κακώς κειμένων.
Αλλαγή που συνήθως γίνεται αντιληπτή με ποδοσφαιρικούς όρους.
Κάνε καμιά αλλαγή, βάλε το μπογιόπουλο σέντερ-φορ, να αλλάξουμε προπονητή, η αλέκα είναι άμπαλη.
Να παίξουμε φουλ επίθεση, όχι κατενάτσιο με αντεπιθέσεις (εξ ου και αντεπίθεση λαέ στο σύνθημα). Τέρμα στην τακτική γκράμσι (πόλεμος χαρακωμάτων) και στις συνταγές ήττας του σάντος (ήττες σε όλα τα ντέρμπυ).

Στον αντίποδα η συνήθης οπαδική υπεράσπιση.
Το 8,2% ήταν το έπος της πορτογαλίας που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Για την πτώση φταίει το σύστημα (το καπιταλιστικό), η διαιτησία, οι δημοσιογράφοι που προβοκάρουν την ομάδα, ο βαρύς αγωνιστικός χώρος και κάτι αηδίες που φάγανε τα αγριογούρουνα (και τα γουρούνια της φάρμας των ζώων).
Η ομάδα πήγαινε καλά μέχρι το 91, αλλά τελικά το έφαγε στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Η άμυνα ζώνης κατέρρευσε, αλλά υπήρχε καθαρή ανατροπή κι ο πουλημένος ο ρουφ δεν το έδωσε.

Με τέτοιους όρους θα γίνεται η συζήτηση, όσο δεν την κάνει από μόνο του το κόμμα. Γιατί ανάγκη για συζήτηση υπάρχει. Κι αν δεν την καλύψει το κόμμα στο σύντροφο, θα του την καλύψει η παραοικονομία. Αυτό ακριβώς είναι και το μπλοκ που διαβάζετε. Παρα-οικονομία της συζήτησης (ουδεμία σχέση έχουσα με την οικονομία της).
Το πρόβλημα είναι ότι έτσι χάνουμε και σοβαρές ποδοσφαιρικές αναλύσεις.

Μπορεί όμως να αλλάξει το κόμμα;
Μερικοί πιστεύουν πως ματαιοπονούμε. Καληνύχτα σύντροφε, το κόμμα αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. Ενενήντα χρόνια τώρα έχει μείνει το ίδιο. Αλλάζει μόνο ρούχα και τα φορά αλλιώς (παμε, πανσπουδαστική, εδυεθ).
Το κκε δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.

Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή α(λ)ήθεια. Γιατί αλλαγή χωρίς το κκε δε γίνεται.
Το κόμμα είναι βαθιά διαλεκτικό, μια αναλλοίωτη σταθερά που αλλάζει συνέχεια. Ακολούθησε ευθέως τα ζιγκ-ζαγκ της σοβιετικής ηγεσίας. Σταλινικοί που διαγράφουν ζαχαριαδικούς, δογματικοί που στηρίζουν τον γκορμπατσόφ, κομμουνιστές που παλεύουν για αλλαγή, πριν αλλάξουν και γίνουν πασόκοι νέας κοπής.
Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.

Η σοβιετία έμοιαζε πολύ δύσκαμπτη για να αλλάξει. Ο γκόρμπι της έκανε εγχείριση αλλαγής συστήματος και την αποτελείωσε.
Το κόμμα τράβηξε χειρόφρενο στον κατήφορο και την έβγαλε φτηνά με μια μικρή μετάλλαξη εξ αριστερών (τρανς κνίτες) γλιτώνοντας στο παραένα τον πολιτικό θάνατο.
Μόνο αυτός κατάφερε να μας χωρίσει. Η πρώτη φορά που παρεκκλίναμε της γραμμής και δεν αυτοκτονήσαμε μαζί με τη μαμά πατρίδα (προς απογοήτευση πολλών).

Ανάμεσα στους πολλούς κι οι σεναριογράφοι του αστικών φυλλάδων.
Από λογοτεχνική σκοπιά, το πρόβλημα με τα προβοκατόρικα κείμενα δεν είναι η νοσηρή φαντασία, αλλά η πλήρης έλλειψη φαντασίας.
Από πολιτική σκοπιά το πρόβλημα είναι ότι αυτό που προβοκάρουν σε τελική ανάλυση είναι η αυτοκριτική ικανότητα του κόμματος. Ακόμη και μένα μου βγήκαν αντανακλαστικά και με πιάσαν τα δογματικά μου. Άντε να ξεχωρίσεις μετά την καλόπιστη κριτική.

Με τα ποσοστά μπρεζνιεφικά στάσιμα, το κόμμα μοιάζει να εξαντλεί τα όρια της εκτατικής ανάπτυξης μετά την καταστροφή του 91. Ζητούμενο των καιρών παραμένει η εντατική ανάπτυξη μέσα από την ένταση των αγώνων του κινήματος και τη διαλεκτική αντιστροφή του προεκλογικού συνθήματος.
Δυνατός λαός, δυνατό κκε.
Χωρίς το πρώτο το δεύτερο δε γίνεται. Κι αν ποτέ γίνει θα έχει κοντά ποδάρια.

Υστερόγραφο

Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκεια και ζεστά
Που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν τη ζωή τους με λύπη με χαρά
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν αριστερά
Και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός
Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός

Μιλάω για κάποιες που ζήσανε αλλιώς
Και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω μπρος
Που κάνανε πράματα αντρίκια και ζεστά
Που εκείνες τα πιστέψαν για σωστά

Που δώσαν την ψυχή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα μπαίνει σπίτι τους η πληροφορική
Που σπούδασαν παιδιά κι αυτές με χρέη και δανεικά
Κι αισθάνονται σα βλάκες ξαφνικά

Που δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και τώρα σκοτάδι κι απέραντη σιωπή
Και δώσαν τη ζωή τους που ήταν πάντα εκεί
Και κάποιος πρέπει κάτι να τους πει

Δεν ξέρω γιατί εξέπληξε δυσάρεστα κάποιους η μάγια τσόκλη (εκλέχτηκε ως επικρατείας του πασοκ) και δεν έγινε αντίστοιχος ντόρος με την περίπτωση της άννα βαγενά, που έχασε για λίγες ψήφους την έδρα και για μια έδρα την υστεροφημία της.

Δύο δεκαετίες πριν ο κηλαηδόνης έγραφε (εμπνευσμένος από τη γυναίκα του πιθανότατα) το εμβατήριο της σιωπής. Τώρα μείναμε μόνοι μας να το τραγουδάμε και να αισθανόμαστε για άλλη μια φορά σα βλάκες. Ενώ η άννα βαγενά έβαλε σπίτι της την πληροφορική και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του γιωργάκη.
Και κάποιος πρέπει κάτι να της πει…