Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Πρωτοπόρος θα πει

Τι είναι η πρωτοπορία; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά; Το κόμμα μας το εργατικό κι οι οργανώσεις του εξωκοινοβουλίου; Μην είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα συγχρόνως;

Μην είναι το εκδοτικό που εξαγόρασε τη Γνώση με τα διαμαντάκια από την ακαδημία επιστημών της εσσδ; Κι αγοράζει όλο το στοκ φτιάχνοντας μονοπώλιο με φτηνότερες τιμές που κανείς δε μπορεί να χτυπήσει. Ακόμα και την ουτοπία τη δίνει με έκπτωση σαν βιβλίο. Αν μπορείς να τα αγοράσεις φτηνότερα όμως, αυτό είναι το τελευταίο που θα σε απασχολήσει.

Αλλά τι σημασία έχει; Τώρα πια αγοράζουμε αυστηρά και μόνο από παλαιοπωλεία. Φτηνά και καλά καλτ βιβλία που είναι εκτός εμπορίου και τα παίρνεις με το κιλό. Οτιδήποτε άλλο είναι οικονομικό έγκλημα που εμπίπτει στην αρμοδιότητα του σδοε -όπως και τα σι-ντι από τότε που υπάρχει το ίντερνετ.
Πόλεμος στον πόλεμο των αυθεντικών.

Μην είναι οι δεξιοί κύπριοι φοιτητές που σπάνε νεύρα σε κάθε καταμέτρηση;
(μ)Πρωτο(μ)πορία, (μ)πρωτο(μ)πορία! Ε κι αυτούνο αγγελούδι είναι! (το σήμα της παράταξής τους). Οπότε δεν κρατήθηκαν κι οι δικοί μας κι άρχιζαν να του φωνάζουν: βάλ’ το αγγελάκι μες στον πόλο.
Μετά μεγαλώσαμε, καταλάβαμε τι είναι το ακελ και πηγαίναμε στις καταμετρήσεις από υποχρέωση. Κι έκτοτε εύχεσαι να μην τύχει στον χώρο σου κανένα ψήφισμα για το ρόλο του ακελ στο θέμα της γάζας κι άντε να τα μπαλώσεις μετά.

Μην είναι οι αδερφοί ράιτ που έδειξαν στους μπολσεβίκους το δρόμο για την έφοδο στον ουρανό; Κι εμείς λοιπόν θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας. Αρκεί να μην κάνουμε αριστερισμούς σαν τον ίκαρο και μας κάψει η φωτιά του ονείρου μας. Να μην αεροβατούμε στα σύννεφα. Γιατί η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα (για βόμβα στο αεροπλάνο) είτε ως (αεροπορική) τραγωδία.

Πρωτοπορία είναι οι φουτουριστές σαν το μαγιακόφσκι. Και το σοβιετικό κυριούλη που πέρυσι στις αναιρέσεις τους έλεγε για το διάστημα και την προοπτική να ζήσουμε σε άλλο πλανήτη. Ένα σοβιετικό απολίθωμα έτη φωτός μπροστά από την εποχή του. Με το παρόν να δούμε πότε θα συντονιστούμε.

Πρωτοπόρος είναι αυτός που μελετά τα διδάγματα του παρελθόντος για να σχεδιάσει το μέλλον και να τα εφαρμόσει στο σήμερα. Το παρόν είναι η γέφυρα του χρόνου που ενώνει το Πριν με το ριζοσπάστη και το Μετά του μίμη και γίνεται αμέσως παρελθόν για να έρθει η επόμενη μελλοντική στιγμή και να ακολουθήσει κι αυτή την ίδια διαδρομή. Κι αυτό είναι το μόνο μεταβατικό που καταλαβαίνουμε.

Πρωτοπορία είναι αυτοί που τραβάν το κάρο στην ανηφόρα. Το συνειδητοποιημένο κομμάτι που με δουλειά μυρμηγκιού και δύναμη βοδιού το τραβάει να ξεκολλήσει απ’ τη λάσπη που μας πετάνε και το βούρκο του τέλους της ιστορίας.
Τι τραβάμε κι εμείς οι πρωτοπορίες.

Κι υπάρχουν κι αυτοί που βάζουν τη θεωρία πάνω απ’ την πράξη και το κάρο μπροστά απ’ τα βόδια.
Βγαίνουν πολλοί και λεν πως δεν κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ε λοιπόν, εμείς την κατέχουμε. Θεωρητικά είμαστε η θεωρητική πρωτοπορία της πρωτοπορίας. Ο όμιλος πήρε το απ’ έξω του λένιν και το επέκτεινε. Τα κόμματα κι οι οργανώσεις λένε θεωρία έχουμε και νιώθουν θεωρητικά αυτάρκεις. Η περαιτέρω ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας μπορεί να τους έρθει μόνο απ’ έξω. Και σε αυτό το απ’ έξω μπαίνει ο όμιλος. Θέλω να βγω από δω έξω, που λέει και στον αρκά.

Μπρεζνιεφική αυταρέσκεια κι εισοδισμός τύπου ποσάδα (αν το συνδέσεις και με τους φουτουρισμούς για το διάστημα). Και ποιος ασχολείται μαζί μας;
Α, δεν είναι ότι αδιαφορούν και μας θεωρούν αμελητέα ποσότητα. Φοβούνται να μας αντιμετωπίσουν. Αλλά ακούνε στα κρυφά και μητροπάνο.
Κι αν βάλουν καμιά διατύπωση παραπλήσια με τη δική μας για πρώιμο κομμουνισμό που το ‘λεγε κι ο λένιν. Ή αν φτάσουν σε ίδια συμπεράσματα μ’ εμάς. Τότε πάει να πει πως μας αντέγραψαν χωρίς να αναφέρουν καν την πηγή. Μόνοι τους αποκλείεται να τα έβγαλαν.

Η ώρα των πρωτοποριών με το γιάννη καραλή. Στο τέλος όμως μόνο ένας θα μείνει πρωτοπόρος, όπως στο χαϊλάντερ. Προς το παρόν το κόμμα νικάει στα σημεία και στη διαφορά τερμάτων, ελλείψει άλλου καλύτερου. Πάντα υπάρχει ένας πρωτοπόρος. Έστω κι ο λιγότερο κακός απ’ τους χειρότερους.

Η ανάγκη να πρωτοπορήσουμε μας ωθεί να πρωτοτυπήσουμε. Να ξαφνιάσουμε τον ταξικό εχθρό με πράγματα ενδιαφέροντα και πρωτότυπα. Σαν τη θεωρία για τον ολοκληρωτικό. Το πρωτότυπο είναι ο ιδιότυπος τρόπος του πατρός διαλεκτικού να σου πει πόσο άστοχο του φάνηκε αυτό που μόλιες είπες. Σοφή η μ-λ κία σου, που λέει κι ο γεωργίου.

Γινόμαστε πρωτοπόροι σαν τον κολόμβο και τους μπολσεβίκους. Που ξεκίνησαν να ανακαλύψουν τις ινδίες και την παγκόσμια επανάσταση, αλλά τελικά τους προέκυψε η αμερική κι ο σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα.
Ενώ η αναρχία των βίκινγκς και των λοιπών βαρβάρων λέει ότι την είχε ανακαλύψει πολύ πιο πριν με μικρές κοινότητες από την αρχαιότητα που ζούσαν ζωή χαρισάμενη χωρίς αφεντικά.

Έκτοτε πολλοί είναι αυτοί που ανακαλύπτουν εκ νέου την αμερική νομίζοντας πως κομίζουν γλαύκας εις αθήνας. Αλλά το πουλί της σοφίας έρχεται μόνο στο τέλος της μέρας, όπως μας λέει ο χέγκελ. Και η διαφορά του από τους διάφορους μπούφους είναι πολύ λεπτή. Κι επειδή άλλα τα μάτια του μπούφου κι άλλα της κουκουβάγιας, ο καθένας βλέπει το δικό του φορέα ως τον πιο όμορφο και πρωτοπόρο απ’ όλους.

Αλλά όπως θα έλεγαν κι οι σοβιετικοί σύντροφοι (που έχουν περίεργους κανόνες στη γλώσσα τους κι όπου βρουν όνομα να αρχίζει από χι, το αλλάζουν και το προφέρουν ‘γκ’).
Η αλήθεια βρίσκεται στο μαρξ. Γκέγκελ;

.

Πορεία του παμε με γκεστ σταρ τον κομάντο που ήρθε ινκόγκνιτο. Ντου στα υπουργεία και φωτιά μες στον υδράργυρο. Κι ο ιδρώτας ποτάμι που δε γυρίζει πίσω πια. Άντε να τελειώνουμε να μας απλώσουν με μανταλάκια να στεγνώσουμε.

Είχε όμως ωραία συνθήματα για τους εργατοπατέρες. Είστε η ντροπή των εργατών... Μέχρι και στον κομάντο άρεσαν.
Και πιο πίσω κάτι άλλοι να αγωνιούν να διαφοροποιηθούν με ένα σύνθημα για τις ταξικές δυνάμεις. Τι πάει να πει αυτό; Αφού όλες ταξικές είναι. Στις μέρες μας ουδείς άτακτος. Κι ας τον χαριτόπουλο και την χαρι-τάση να λένε.

Εγώ το κομάντο τον περίμενα ξανθό μου λέει ο κάσπερ. Εγώ τον περίμενα και μελαχρινό ταυτόχρονα. Με πιο πολλή όρεξη για καβγάδες και κουβέντα με όρους εμφύλιου σπαραγμού. Κι αυτός φαντάζομαι κάτι αντίστοιχο θα περίμενε.
Τελικά κανονικοί (λέμε τώρα) σύντροφοι είμαστε. Πηγαίνουμε σε καφέ διανοούμενων και κερνάμε καφέ στον χρόνη που κάθεται νοητικά δίπλα μας και σχολιάζει τα κορίτσια που περνάνε. Εμένα με περνάνε για λογοτέχνη κι αυτόν για μαρξιστή. Ενώ αμφότεροι διατηρούμε επιφανειακή σχέση με τα εν λόγω αντικείμενα. Αν τα ανταλλάξουμε κάπως σώζεται.

Όταν ήμουν πιο μικρός έπαιρνα το φεστιβάλ του ναρ στο ψιλό.
Γεια σας είμαστε από τις κομμουνιστικές αναιρέσεις. Αναιρούμε τον κομμουνισμό.
-Κι από ποια νεολαία είστε; -Από την κομμουνιστική απελευθέρωση. Απελευθερώνουμε τις μάζες από τους κομμουνιστές.

Χιούμορ επιπέδου κοντόχοντρου.

Γυρνώντας απ’ την αθήνα, πλάι στον κομάντο, το φιλοσόφησα αλλιώς.
Ακούς διάφορες μ-λ κίες που σε εξοργίζουν και συνεχίζεις να τρως στωικά τα σουβλάκια που είναι εντελώς ξερά, αλλά είσαι συγκινημένος γιατί μετά από καιρό πήρες αυτό που ζήτησες με το όνομά του, χωρίς καλλιτεχνικό ψευδώνυμο (καλαμάκι). Κι εξάλλου εδώ είναι πολύ φτηνότερα από το κυριλέ φεστιβάλ της αθήνας. Κι εκεί είναι όλο το ζουμί. Δεν χρειάζεται να το έχουν και στην πραγματικότητα τα σουβλάκια.

Κι όταν αρχίσει ο καζάκης κι οι βερμπαλισμοί πετάς ένα ευκρινές φτλοφπτ μασπψατς με γεμάτο στόμα και τα ψίχουλα φτάνουν στον απέναντι. Αρχίζεις την στραβοκατάποση και τις σταυροπαναγίες και ξηγιέσαι καφρίλιον με άναρθρες κραυγές, ή επευφημίες όταν συμφωνείς. Αληθινές στιγμές ανθρωπιάς.

Έτσι κι αλλιώς μεταξύ μας είμαστε. Μη βλέπεις που το πριν πρέπει να γράψει για καλή κουβέντα και μεγάλη συμμετοχή. Οι πιο πολλοί περίμεναν τις συναυλίες. Στη συζήτηση ούτε εκατό άτομα δεν ήμασταν.
Πολλοί εξ αυτών αλεξιπτωτιστές για να κρατήσουν ισορροπίες. Δε μπορεί να μιλάει η τάδε οργάνωση και να μη μιλήσουμε εμείς. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν έχεις ακούσει τι προηγήθηκε. Σημασία έχει πως έχεις άποψη κι ότι μπορείς να την πεις ελεύθερα. Και μόλις τελειώσεις να φύγεις για να περάσει ο επόμενος αλεξιπτωτιστής.
Σύντροφοι, τις ισορροπίες.

Εντάξει καλά τα είπες. Αλλά λίγο πιο επικολυρικά απ’ όσο έπρεπε. Κι ο έμπειρος ακροατής καταλαβαίνει ότι δεν είναι γνήσιο, αλλά ρητορικό κόλπο. Ο ενθουσιασμός δεν απορρέει ως κορύφωση από το περιεχόμενο (που κατά τα άλλα μπορεί να είναι κι αξιόλογο) αλλά βγαίνει εκβιαστικά εξ αρχής. Κι εγώ ως κοινό υποτίθεται ότι πρέπει να τον συμμεριστώ και να χειροκροτήσω.

Χειροκρότα ρε τι σου ζητάνε;

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω πρεπει να πιασεις δουλεια...

sniper είπε...

Τις αδειες μου μεσα..... Κοιτα τι χανω υπηρετωντας το ΝΑΤΟ.... Και "κατα τα αλλα τι νεα?" Τι αλλα νεα ρε φιλε? Σημερα ειχα περιπολο... Ουαου. Εμεις περναμε πιο συναρπαστικα ρε. Και κοντεψαμε να συγκρουστουμε ταξικα με τον Ταγματαρχη σε μια εφοδο.

Μην ακους τον Ανωνυμο Τζωρτζ Μπους Απολιθωμα. Κι αυτο δουλεια ειναι. Μην την περιφρονας. Αυτη (δεν) σε δινει για να φας.

Κλεινοντας: Τον Κομμαντο τον περιμενα ξανθο ΚΑΙ με μακρια μαλλια.

ουγκ, ουγκ! είπε...

(πρωτοπόρος θα πει)..ολα όσα δεν είσαι κι όλα όσα μιμείσαι.. (συνεχίζω σε ρυθμούς σφακιανάκη απο κει που τ'αφησες και το αφιερώνω στο φετ ντελ ουμανιτέ, την εμποροπανήγυρη που κάποιοι ονομάζουν φεστιβάλ πολιτικής οργάνωσης..)

http://www.youtube.com/watch?v=hbHYgyVubL4&feature=related

Ανώνυμος είπε...

Eίμαστε και οι δύο μαρξιστές λογοτέχνες.
Απλά εσύ πλατσουρίζεις στα ρηχά της πολιτικής, ενώ ο υποφαινόμενος στα ακόμη ρηχότερα της κριτικής.
Θα'ρθεί(και θαναι νταλα μεσημέρι) η μέρα που θα βουτήξουμε στα βαθιά νερά της ΤΕΧΝΗΣ.

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_43/i43_p03_hell.html


κομμαντο αποτυχημενης εντροπιας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νομίζω πρώτα πρέπει να αρχίσω να ψάχνω. Αν έχεις κάτι καλοδεχούμενο.

Στρατιώτης θα πει όλα όσα δν είναι ο κάσπερ εκεί που βρίσκεται.Το πιο πιο τραγικό που μπορεί να συμβεί στο στρατό πάντως είναι να βγεις έξω και να βαριέσαι περισσότερο απ' ό,τι μέσα. Κ δεν είναι σπάνιο.

Πολύ καλή αφιέρωση. Καταλαβαίνεις πάντως ότι δεν τα ακούμε αυτά έτσι;

Μετά το αν αυτό είναι μαρξισμός τότε δεν είμαι μαρξιστής που είπε ο μαρξ πρέπει να βρούμε αντίστοιχο τσιτάτο και για τη λογοτεχνία τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Αναμένουμε άποψη για τα απομνημονεύματα της Έλλης Παππά. Κατά την γνώμη μου είναι σπουδαίο βιβλίο και αποκαλύπτει πολλά. Έπρεπε να μιλήσει πολύ πιο νωρίς....Βέβαια το "κόμμα" από τα δημοσιεύματα του ρίζου και τις ατάκες παλίοτερα στο indymedia... δεν ακούει τίποτα. Το τσιμέντο είναι πανίσχυρο...

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΠΠΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥΣ.
εμεις κραταμε μπελογιαννη. τον παλιο που ειναι αλλιως. τον νεο τον πηρε ο λαμπρακης με συμβαση αοριστου.
το μονο που με στενοχωρει ειναι που ακομα δεν εχει γραψει ο μαιλης στον ριζο. Αναμενω τον κυριακατικο.
Βιργ

Ανώνυμος είπε...

Όπως έδειξε κιολας η παραπάνω το τζιμέντο στα αυτιά είναι πανίσχυρο...Κάποιος πάντως έγραψε ένα αρθρο το Σάββατο στο ρίζο καταγγέλοντας το βιβλίο ως αντικκε όπλο των αστών....

Ανώνυμος είπε...

ουστ ρε τρολ καθυστερημενο.
Βγες στο δρομο και πουλα το βιβλιο σαν καλος αδωνις. Ετσι κι αλλιως το ιδιο ποσοστο εγκεφαλικων κυτταρων εχετε με την μανωλια.
σορρυ απολιθωμα για τον τροπο αλλα τις τελευταιες μερες δεν μπορω με τους καθυστερημενους

Ανώνυμος είπε...

Τόσο τσουξιμο δεν το περίμενα...καμία κριτική για τίποτα...οπλισμένο σκυρόδεμα...κρίμα που δνε αλλα΄ζει τίποτα...όσο για τον άδωνη ..ε ας μη μιλαει κάποιος που πήγε με ζουράρι και συνεχίζει και με λιανα...

Ανώνυμος είπε...

ειχα καιρο να κανω τετοια σοβαρη αντιπαραθεση αλλα μ'αρεσει. Να σου πω ανωνυμε σε ποιον απο ολους τους αντικομμουνιστικους χωρους ανηκεις?? ετσι για χαβαλε ρε παιδι μου

Ανώνυμος είπε...

Μα "σύντροφε" το κλίμα το ρήμαξες από την αρχή με τις εξθπνάδες περί άδωνη και μανωλιάς...Μέχρι να θυμηθώ ποια είναι η μανωλιά ζορίστηκα λίγο. Λοιπόν για το βιβλίο έχεις να πεις τίποτα η απλά παραμένεις στο "εμείς εμείς οι μονοι συνεπείς"; Η Παππά μιλάει με ονόματα και με καταστάσεις. Προφανώς είναι τραγικό (αλλά πρώτη φορά θα είναι) ανθρώπους που έχουν φάει με το κουταλι το ίδιο το κόμμα, τους μηχανισμούς του, τις εξορίες και τις φυλακές να το αφορίζετε τόσο απλά κι εύκολα. Πέρα από τα κλασικά: δυσκολα χρόνια..., οι συνθήκες..., όλοι κατήγγειλαν όλους...και το γνωστό όποιος κατακρίνει είναι αντικομμουνιστής τελικά για την ταμπακέρα έχετε να πείτε κάτι; Γίνανε λάθη ή όλα τέλεια? Διάφορα στελέχη συμπεριφέρονταν έτσι ή όχι; Προσωπικές και πολιτικές έριδες οδήγησαν ανθρώπους στην απομόνωση ή στο απόσπασμα ή όχι? Από την αντίδραση σου όμως διαπιστώσω ότι όλα τα ίδια...οποιος πει κάτι διαφορετικό από την εκάστοτε γραμμη κατευθείαν στον καιάδα...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ δύσκολο θέμα. Δεν είναι τυχαίο που δεν έγραψα τίποτα όταν πέθανε (στον ένα χρόνο επέτειο θα το ξανασκεφτώ). Είχα ξεκινήσει να γράφω κάτι με τίτλο η έλλη παππά χωρίς λογοκρισία κι εκτός μαυσωλείου αλλά το είχα αφήσει στη μέση.
Κι έτσι ακριβώς πρέπει να τη δούμε. Η επιλογή της να μη μπλέξει σε τέτοιες έριδες όσο ζούσε είναι ανθρώπινη αλλά λανθασμένη. Τώρα λειτουργεί εκ των πραγμάτων λίγο και το ο νεκρός δεδικαίωται.

Επί της ουσίας. Τα άρθρα του τμήματος ιστορίας της κε, δηλ του μαΐλη, είναι αρκετά τεκμηριωμένα, χωρίς υστερικούς χαρακτηρισμούς. Έτσι νομίζω δηλ.
Αυτά περί χαρακτηρισμών και συνωμοσιολογιών αφορούν δυστυχώς πρώτα απ' όλα την ίδια την παππά με αυτά που καταλογίζει πχ στη ρόζα ιμβριώτη. Τις παθογένειες της εποχής τις καταδεικνύει πρωτίστως αποτελώντας κι η ίδια κομμάτι τους.
Ο γιος της έχει πέσει πολύ χαμηλά και δεν τιμάει το όνομα που έχει. Δεν ξέρω πόσο άσχετο είναι αυτό με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε κ αυτά που έχει ακούσει.

Κι αν κάποια πράγματα μπορεί να ερμηνευτούν και να συχωρεθούν εκείνη η φοβερή ερμηνεία της στα τελευταία λόγια του μπελογιάννη -εσύ πρέπει να ζήσεις για το παιδί μας, για την εκδίκηση- όπου θεωρεί πως της ζητούσε να εκδικηθεί τον ζαχαριάδη και το κόμμα φεύγει από κάθε όριο. Και μας πονάει ακριβώς επειδή η έλλη παππά είναι μες στις καρδιές μας. Για οποιονδήποτε άλλο έλεγε κάτι τέτοιο οι χαρατηρισμοί θα πήγαιναν σύννεφο. Όχι από τον ρίζο. Από μένα κι άλλους που δεν είναι απαραίτητα κομματικοί.

Τα απομνημονεύματά της δεν τα έχω διαβάσει ακόμα. Διάβασα όμως τη μποροσούρα ο λένιν χωρίς λογοκρισία κι εκτός μαυσωλείου, όπου αναφέρεται στο κόμμα νέου τύπου και τη συγκυρία του 13ου συνεδρίου που στην ουσία αφορούσε ακριβώς αυτό.
Έχει πολλές, καλές ενδιαφέρουσες επιμέρους επισημάνσεις, αλλά και αρκετά τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα για να φέρει το λένιν στα μέτρα της και να τον απορρίψει κι αυτόν στη συνέχεια υιοθετώντας την κριτική της λούξεμπουργκ.

Μπορούμε να πούμε πολλά για αυτά που λέει, αλλά πάνω απ' όλα εμένα μου μένει η συγκυρία κ το πολιτικό της κριτήριο. Ήθελε τη διάλυση του κκε και τη διάχυσή του στον συν. Και δεν είναι θέμα να πούμε είδατε που σας τα λέγαμε, αλλά μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα γινόταν αν είχε επικρατήσει αυτή η άποψη;
Άκουσα προχτές την αλέκα να μιλάει στους κήπους του πασά. Κι είπε ότι οι κομμουνιστές σαφώς θα συνέχιζαν τη δράση τους μετά το 91 αλλά από μηδενική βάση, θα έπρεπε να κάνουν τα πάντα από την αρχή. Όπου έγινε αυτή η μετάλλαξη τα κκ υπάρχουν κ συνεχίζουν, αλλά δεν έχουν σηκώσει ακόμα κεφάλι. Το πολιτικό κριτήριο της παππά ήταν εντελώς λανθασμένο. Κι αν είχαν επικρατήσει οι απόψεις της σήμερα δε θα μιλούσαμε για την περίφημη ελληνική ιδιαιτερότητα. Ή θα λέγαμε για τις θάλασσες και τα βουνά, την ανατολή και τη δύση και θα έλειπε το σημαντικότερο. Το κκε και το κομμουνιστικό κίνημα γενικά.
Κι αυτό δεν είναι τσιμέντο ούτε χλέυη, αλλά πραγματικότητα -όπως τουλάχιστον εγώ την αντιλαμβάνομαι.