Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Λδ Καζακ(η)στάν

Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτή την κοινωνία
Μια μέρα η αρας δε θα ‘ναι συμμορία


Ξεκινάμε δυναμικά με σύνθημα. Και συνεχίζουμε έτσι, με κείμενο του καζάκη από τον καιρό που ήταν κουκουέ, συνεργάτης του τμήματος οικονομίας της κε.

Η «ενιαία αγορά» και το μάαστριχτ

Η συνθήκη του μάαστριχτ δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά υποτίθεται πως έρχεται να ολοκληρώσει την πορεία που ξεκίνησε με τη σύνοδο κορυφής της εοκ στο λουξεμβούργο το δεκέμβρη του 1985, όπου υιοθετήθηκε η «ενιαία ευρωπαϊκή πράξη», με στόχο τη διαμόρφωση της «ενιαίας εσωτερικής αγοράς» μέχρι το 1992. Έτσι λοιπόν η συνθήκη του Μάαστριχτ, το περιεχόμενό της, οι προεκτάσεις της κι οι συνέπειές της, τόσο για την χώρα μας, όσο και για την ευρώπη συνολικά, δε μπορεί να εξετάζονται ξεκομμένα απ’ τη μέχρι σήμερα πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της «ενιαίας αγοράς».

Η ενιαία ευρωπαϊκή πράξη του 1985 φιλοδοξούσε να υπερβεί μια παρατεταμένη περίοδο κρίσεων στο εσωτερικό της κοινότητας, οικονομικών αποτυχιών και φυγόκεντρων τάσεων, που εκπορεύονται πρώτα και κύρια από τις πιο ισχυρές χώρες. Ποια είναι τα αποτελέσματα; Καθώς ήδη βρισκόμαστε στα μέσα του 1992, της «χρονιάς-ορόσημο» για την «ενιαία αγορά», φαίνεται καθαρά ότι η πορεία της εοκ περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο σε αντιθέσεις και συγκρούσεις που πυροδότησε η ίδια. Η αναζωογόνηση της οικονομίας της εοκ, η ενίσχυση της θέσης της στο διεθνή ανταγωνισμό, η κοινωνική άνοδος κλπ που υποσχόταν η ενιαία αγορά, παρέμειναν φρούδες ελπίδες, όχι μόνο για την εξαρτημένη περιφέρεια, αλλά και για τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό πυρήνα της.

Η εικόνα που παρουσιάζει η οικονομία της εοκ στα χρόνια που προωθείται η ενιαία αγορά είναι αποκαρδιωτική. Η κατά μέσο όρο άνοδος της παραγωγής της εοκ έχει ήδη καταρρεύσει απ’ το 4% που ήταν πριν πέντε χρόνια, σε λίγο περισσότερο από 1% σήμερα, με ακόμη πιο δυσμενή προοπτική για τα επόμενα χρόνια. Την ίδια ώρα η ανεργία αρχίζει ξανά να καλπάζει, με πρόβλεψη σύντομα να πιάσει το 10%. Κι όλα αυτά, όταν πριν 6 χρόνια εκθέσεις σαν του τσεκίνι –η οποία εκπονήθηκε κατ’ εντολή του διευθυντηρίου το 1985, περισσότερο για προπαγανδιστικούς λόγους- αλλά κι εκτιμήσεις των βρυξελλών, πρόβλεπαν απογείωση των ρυθμών ανάπτυξης της εοκ που θα κυμαίνονταν γύρω στο 7% ετήσια, ενώ θα άνοιγαν περίπου 5 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας.

Ταυτόχρονα η εοκ στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων δε μπόρεσε να ξεπεράσει σε ρυθμούς ανόδου τόσο την ιαπωνία, όσο και τις ηπα.
{Εδώ παραλείπω κάποιους αριθμούς που παραθέτει ο καζάκης για το αεπ, την ανεργία, τον δείκτη τιμών καταναλωτή και τη βιομηχανική παραγωγή στις χώρες της εοκ, τους οποίους συγκρίνει μετά με τα αντίστοιχα μεγέθη σε ηπα κι ιαπωνία για να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα}: Η διαφαινόμενη νέα οικονομική ύφεση φαίνεται να πλήττει περισσότερο την ίδια την εοκ, παρά τους αντιπάλους της στο διεθνή ανταγωνισμό.

Γίνεται φανερό πως η πορεία προς την «ενιαία αγορά» με τις αντιθέσεις που πυροδότησε και την περιπλοκή της με τις διαδικασίες νέας οικονομικής ύφεσης, όχι μόνο δεν απογείωσε την οικονομία όπως ονειρεύονταν τα επιτελεία των βρυξελλών, αλλά την προσγείωσε σε μια νέα περίοδο έντασης και συγκρούσεων, που ίσως προοπτικά απειλήσει και την ίδια την υπόσταση της εοκ. Το μόνο αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμά της είναι πως μετέτρεψε το εσωτερικό της εοκ σε μια ανοιχτή αρένα ξέφρενου ανταγωνισμού ανάμεσα σε τμήματα του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ένας ανταγωνισμός που διαχέεται σε όλες τις σφαίρες της οικονομίας, της κοινωνίας και της πολιτικής, παίρνει σύγχρονες μορφές και γίνεται πιο εξουθενωτικός.

Έτσι η «ενιαία αγορά» πυροδότησε ένα νέο κύμα ανταγωνισμού, που αντί να ισχυροποιήσει –όπως περίμενε το «διευθυντήριο»- αδυνάτισε τις δομές και τις αντοχές της οικονομίας της εοκ, την αποσταθεροποίησε και διευκόλυνε το αμερικανικό και ιαπωνικό κεφάλαιο να μεταφέρουν τη διεθνή σύγκρουση στο εσωτερικό της. Και ταυτόχρονα να συνδέσουν την ίδια την πορεία προς την ευρωπαϊκή ένωση με την αποφασιστική προώθηση των θέσεών τους στην ευρώπη. Προς μεγάλη απογοήτευση όλων εκείνων που βαυκαλίζονταν με την ιδέα του φωτισμένου εοκικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο σκοτεινό ιμπεριαλισμό των ηπα.

Τα δεδομένα αυτά έχουν απελευθερώσει την «ενιαία αγορά», περισσότερο όμως το καταστροφικό της δυναμικό, παρά τις εκσυγχρονιστικές της διαστάσεις έστω κι απ’ τη σκοπιά του αναπτυγμένου καπιταλιστικού πυρήνα της εοκ. Γι’ αυτό κι αρκετοί ειδικοί επισημαίνουν πως μόνο μία στις τρεις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα μπορέσουν να επιβιώσουν στις διαδικασίες της «ενιαίας αγοράς». Κύκλοι επίσης των ευρωπαίων βιομηχάνων τονίζουν πως χρειάζεται μια πρόσθετη δεκαετία για να καταστήσουν τις επιχειρήσεις τους αρκετά παραγωγικές, ώστε να ανταγωνιστούν τους ιάπωνες και τους αμερικάνους.

Αυτό ακριβώς αναγκάζει και το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο να αναθεωρήσει την εκτίμησή του για τις δυνατότητες της ενιαίας αγοράς. Έτσι ένα από τα μεγάλα αφεντικά της εοκ, ο μεγαλοβιομήχανος ουμπέρτο ανιέλι, θεωρεί πως «καθώς πλησιάζουμε στα 1993, είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε πως η δημιουργία ισχυρής κοινοτικής βιομηχανικής διάρθρωσης απέχει πολύ από το να είναι το φυσικό αποτέλεσμα της ‘ενιαίας αγοράς’».
Με ανάλογο τρόπο ο αλέν γκομέζ, πρόεδρος του γαλλικού συγκροτήματος ηλεκτρονικών τόμσον, τονίζει πως «το δόγμα του ελεύθερου εμπορίου δε μπορεί να σταθεί πια στην εποχή των βιομηχανιών υψηλής τεχνολογίας». Και απαιτεί μια μακροπρόθεσμη αποτελεσματική πολιτική δασμολογικής προστασίας του σκληρού πυρήνα της βιομηχανίας, σα βασική προϋπόθεση για να υπάρξουν παράλληλα πολιτικές εκσυγχρονισμού της. Κι αν αυτός ο σκεπτικισμός αναπτύσσεται από τέτοιους κολοσσούς, τότε τι πρέπει να κάνει μια μικρή, εξαρτημένη χώρα σαν τη δική μας;

Αυτός είναι ο λόγος που αρκετοί ιθύνοντες της εοκ εκτιμούν πως οι χαμηλοί ρυθμοί και η ύφεση αυξάνουν το οικονομικό κόστος των πολιτικών συμβιβασμών κι έχουν επιβραδύνει σημαντικά τη διαδικασία ολοκλήρωσης. Ενώ ζητήματα ελεύθερου εμπορίου και προστασίας τομέων κι επιχειρήσεων συγκεντρώνουν σοβαρότατες συγκρούσεις, ιδίως ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες. Έτσι, ο επίτροπος ανταγωνισμού της εοκ, λ. μπρίταν, διαπιστώνει πως «απλά δεν υπάρχει συμβιβασμός σε αυτούς τους τομείς, ούτε είναι πιθανό να υπάρξει στα χρόνια που έρχονται».

Έκφραση αυτής της συσσωρευμένης αρνητικής εμπειρίας από την ενιαία αγορά είναι και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη δανία. Το «ΟΧΙ» δεν αφορούσε απλά τη συνθήκη του μάαστριχτ, αλλά τη συνολική εξαπάτηση των λαϊκών προσδοκιών απ’ τη συνολική πορεία της εοκ.

Επομένως, η πορεία προς την «ενιαία αγορά», μ’ όλες τις αντιφάσεις της, συσσώρευσε σοβαρά προβλήματα, ιδίως βέβαια σε χώρες με ασθενή παραγωγική-τεχνική βάση, όπως η χώρα μας. Τις οδηγεί πιο γρήγορα στο περιθώριο, τις μετατρέπει σε χώρους αποβλήτων, που προέρχονται απ’ την έξαρση του μονοπωλιακού ανταγωνισμού τόσο στο εσωτερικό της εοκ, όσο και διεθνώς.
Έτσι οι ευρύτερες «αποκλίσεις» ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, σε αναπτυγμένες και υποβαθμισμένες περιοχές κλπ στο εσωτερικό της εοκ, δεν είναι αποτέλεσμα απλά κάποιων «πολιτικών επιλογών», είτε κάποιων κακών κυβερνήσεων, όσο κι αν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού φρόντισαν με το παραπάνω για να δραματοποιήσουν ακόμη περισσότερο αυτή την κατάσταση. Αντίθετα, πηγάζουν από την εσωτερική λογική της «ενιαίας αγοράς», η οποία είναι ενιαία μόνο τυπικά, εξωτερικά, ενώ εσωτερικά και ουσιαστικά είναι ανισότιμη. Κι αυτό γιατί επιδιώκει να εξασφαλίσει ευνοϊκότερους όρους δράσης για το πολυεθνικό κεφάλαιο. Δημιουργεί νέους μηχανισμούς επιβολής της θέλησής του. Οι αρχές λειτουργίας της ενιαίας αγοράς δεν οδηγούν στη διάχυση της τεχνολογικής προόδου προς τις πιο καθυστερημένες περιοχές, αλλά σε μια νέα μεγάλη συγκέντρωση τεχνολογικών επιτευγμάτων, εφαρμογών και οικονομικών ωφελειών στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό πυρήνα της εοκ.

Ριζοσπάστης, 7.6.1992.


Και στον επίλογο κάποιες δικές μου παρατηρήσεις.
Νοσταλγούμε χωρίς πολιτικό άλλοθι, την εποχή που παλεύαμε ενάντια στις συνέπειες της ένταξης με κατεύθυνση την αποδέσμευση και για αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Κατ’ επέκταση έχω αδυναμία σε όσα κείμενα αναφέρουν ακόμα ως εοκ τη σύγχρονη ιερά συμμαχία. Άσε που κάνει ομοιοκαταληξία με το πασόκ.

Στο μυαλό μου το 92 ήταν χρονιά ορόσημο από τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης και το σήμα έναρξης των Αυθαίρετων με πολλές καλτ μορφές, από αυτές που ο κομάντο συνηθίζει να αποκαλεί τελευταίους έλληνες. Τώρα το θυμάμαι για τους ολυμπιακούς της βαρκελώνης και τους ταβάριτσι αθλητές της κοινοπολιτείας με τις σοβιετικές σημαίες και το σφυροδρέπανο στην καρδιά.

Τι άλλο χρήζει της προσοχής μας;
Τα εισαγωγικά που χρησιμοποιεί ο καζάκης στον όρο ενιαία αγορά με τον ίδιο ζήλο που τα βάζουν οι μουλάδες στο κάπα όταν μιλάν για το κόμμα.
Ότι ασπάζεται ως καλός μουλάς τη θεωρία της εξάρτησης. Κάτι που καθιστά ακόμα πιο παράξενους τους ασπασμούς και τις πολιτικές του φιλίες στο σήμερα με ρεύματα που μιλάν για την ιμπεριαλιστική ελλάδα και το ρόλο της στα βαλκάνια.

Κι η συντριπτική κριτική του στις συνέπειες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που πηγάζουν από την εσωτερική λογική της 'ενιαίας αγοράς' και δεν είναι απλά αποτέλεσμα κάποιων πολιτικών επιλογών ή κάποιων κακών κυβερνήσεων. Σε πλήρη αντίθεση με όσα λέει σήμερα περί άρνησης χρέους και κυβερνητικής αλλαγής για ένα δημοκρατικό κράτος που θα πατάξει τη διαφθορά.

Αλλά ο βασικός λόγος της αναδημοσίευσης είναι άλλος. Είναι η μοναδική του ανάλυση –απ’ όσες κυκλοφορούν- όπου δε μιλάει για το χρέος και τα πολιτικά, δημοκρατικά αιτήματα που θ’ ανοίξουν το δρόμο για το σοσιαλισμό. Αν θέλει, μπορεί να μιλήσει και για άλλα πράγματα.

Σπάνιο ντοκουμέντο, συλλεκτικής αξίας. Μπορείτε να το βρείτε στη σύγχρονη εποχή στη συλλογή κριτικών σημειωμάτων με τον τίτλο για την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση –έκδοση της ιε της κε του κκε- μαζί με άρθρα και κείμενα της μπέλλου, του παφίλη, του μάκη παπαδόπουλου κι άλλων παλιών συντρόφων.

Καλή ανάγνωση.

58 σχόλια:

Pablo Rabia είπε...

προβοκάρεις λίγο. εγώ δεν συμφωνώ με τον Καζάκη, αλλά ο η αλήθεια είναι πως δεν μιλάει για "κυβερνητική αλλαγή για ένα δημοκρατικό κράτος που θα πατάξει τη διαφθορά."

δλδ προφανώς έχει και καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να βγει μια "λαϊκή κυβέρνηση" μέσα από εκλογές που θα διαγράψει το χρέος, θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες, θα προβεί σε έλεγχο των ροών κεφαλαίαου κτλ, αλλά τέτοιες αντιλήψεις (για "μεταβατικές κυβερνήσεις") υπήρχαν στο εσωτερικό του ΚΚΕ και υπάρχουν σε κάποιο βαθμό ακόμα και σήμερα.

για το ζήτημα του χρέους, η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά έπρεπε να πει: "στο σήμερα δεν αναγνωριζουμε το χρέος και αρνούμαστε να πληρώσουμε τις συνέπειες της εξυπηρέτησής του" και να τονίσει πως "όταν οι εργάτες και τα σύμμαχα στρώματα πάρουν την εξουσία (και μόνο τότε)θα ακυρωθεί το σύνολο των κρατικών χρεών"

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα ήσουν ο πρώτος που θα σχολίαζε σε αυτό το κείμενο.

Προβοκάρω, αλλά λίγο. Στη διατύπωση μόνο, όχι στην ουσία.
Αν μπορείς να το βρεις κάπου, άκου ξανά -μεταξύ άλλων- το κλείσιμο που κάνει στις αναιρέσεις της αθήνας πχ. Κάνει λόγο γι' αυτό ακριβώς: ένα άλλο δημοκρατικό κράτος που δε θα είναι διεφθαρμένο. Κι ο μαρξισμός στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτή είναι η στρατηγική του πρόταση. Και την ουσία της επανάστασης του οκτώβρη την αντιλαμβάνεται ως δημοκρατική, όχι σοσιαλιστική. Δες πχ τι έλεγε στις εκδηλώσεις του ναρ για τα 90χρονα.
http://1584581941568457111-a-1802744773732722657-s-sites.googlegroups.com/site/tashepanathmeliosh/Δ.Καζάκης-ΗιστορικήδιάστασητηςΟκτωβριανήςεπανάστασης.pdf?attachauth=ANoY7cp9Ef5aMGaMzkaSiDIzhlO4Zk4CU1LoowTJLOWqWxVGIaSLG1BV2Ff27-kUHcW_tNMtDKwjWy8sjEIZa9xmRQCkDV_-ASPal3BOkub9l7wXQVwJtQaqGWGLvrtTBppjreoS3joT2tvdKWJyyxp6AdJf0p_-lxIHKfmp8eXjfThw_HOZHYO4WeXKgxoOCT3tBq2Oyg1olrJD9edbSwNDr1u2bntmWKYzqV45ejehazI9s6abArW2lh_Kx5GLWhMOmYPUqT3M6qUi2PxGnTDrQVC6_vAE3Qel3IPPFXJIPes9uBjiNGvQIK6OyXOA_VPqfMVEbr9sexA2m5n_7Vef-yc5sWM3C_PDH-3-Gf0W8n64Wl8R5xpbt8OMiTAxaE3MJUWlPK4bu9FCfX_BtfAujG4fKkGTa09qqaq0H0FLeQzDxIHCwcNqm5I7_BmyqjEMBGkP4F0QJC6fhxtidDq1h_tn27WX3EdwayeufHmtRXJH9B-qjrUekXBbT5qeeyNZvjVwtVnFJTnlCdWdysx48Gg_aEjdZTejcfKtwPXwki70Wdu2BKUMpZ9nmuwz1kEMpP61KAmQHrj4b0dHSYuUyB-ztLRurg%3D%3D&attredirects=0&d=1
Τέτοια πράγματα το κουκουέ δε λέει.

Για το χρέος οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν θέση διαχρονικά κι όχι επειδή στη συγκυρία της κρίσης τους τσίμπησε η μύγα των αριστερών οικονομολόγων που προβάλλουν την αναδιαπραγμάτευση, ή στην καλύτερη περίπτωση τη διαγραφή του ως έξοδο από την κρίση που απαντάει στη συγκυρία κι ανοίγει το δρόμο προς το σοσιαλισμό.
Αν συμφωνήσουμε σε αυτό -και δεν εννοώ με σένα- θα έχουμε μια βάση και για τα υπόλοιπα. Αποκαλυπτικές σχετικά κι οι τελευταίες δηλώσεις των τροϊκάνων για το μνημόνιο και τις πραγματικές του στοχεύσεις.

Pablo Rabia είπε...

το επίμαχο:

Η διάσωση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον λαό στον «γύψο» ούτε με «εθνικές» ή «υπερκομματικές» κυβερνήσεις εκφασισμού της πολιτικής ζωής. Η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη και όχι λιγότερη δημοκρατία.

Απαιτεί τον λαό στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων.

Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας.

Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
______________________________
------------------------------

Αυτά είπε.. Εγώ δεν συμφωνώ προφανώς..

Αν βάλουμε το ζήτημα στη σωστή του βάση θα δούμε πως ο Καζάκης μάλλον σκέφτεται πως μια ενδεχόμενη άμεση παύση πληρωμών μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια κάποια αντιιμπεριαλιστική λαϊκή κυβέρνηση της αριστεράς που θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ, θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες και τις λεγόμενες ΔΕΚΟ, θα προβεί σε ελέγχους στις ροές κεφαλαίων, θα προωθήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) κτλ

Για εμένα αυτό είναι ο ορισμός της "θεωρίας των σταδίων", στην καθαρά μπρεζνιεφική εκοδόχη της.

Return of the King είπε...

Σύντροφε Μπρεζνιεφικέ, υπάρχει μια αστική δωρεάν υπηρεσία που μικραίνει τις διευθύνσεις bit.ly

http://bit.ly/dBO5FP (π.χ το link σου)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Για θεωρία των σταδίων οι τρότσκες μας κατηγορούν από τη δεκαετία του 30 ακόμα (βλ και το σχήμα της λδ που κινείται μάλλον σε αυτή τη λογική). Τη μπρεζνιεφική της εκδοχή πρέπει να τη δούμε σε συνδυασμό με τη συγκυρία, το αντιαποικιοκρατικό κίνημα και τη νίκη του σε μια σειρά χώρες που δε μπορούσαν να είναι σοσιαλιστικές.
Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι στη διάκριση φάσεων σε ένα ενιαίο επαναστατικό προτσές, γιατί έτσι πάμε στο άλλο άκρο. Πρόβλημα συνιστά η άρνηση της δυνατότητας σοσιαλιστικού μετασχηματισμού κι η αντ' αυτού προβολή άλλων 'εφικτών' και 'ρεαλιστικών' λύσεων. Αυτό που κάνουν δηλ λίγο-πολύ οι αριστεροί οικονομολόγοι στο σύνολό τους.

-Πολύ χρήσιμη. Τη σνομπάρουμε λόγω άγνοιας, όχι επειδή είναι αστική υπηρεσία.

Ανώνυμος είπε...

Nα παρατηρήσω μόνο πως το '92 ήταν φυσικό να μιλάει ο Κιργίσιος για εξαρτημένη χώρα.
Η μεγάλη ιμπεριαλιστική έξοδος του ελληνικού κεφαλαίου στα βαλκάνια (από γάλατα κ' τηλεπικοινωνίες μέχρι τράπεζες) έγινε κατα τη διάρκεια της χρυσής δεκαετίας του '90 και βέβαια έπειτα από την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας(στην οποία οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είχαν παρει μέρος -σρεμπρένιτσα κτλ).
Ως εκ τούτου, δεν είναι και τόσο παράξενο που εν έτει 2010 κάνει παρέα με αυτούς που μιλάνε (αν μιλάνε πλέον..) για ελληνικό ιμπεριαλισμό.


κομμαντο φθινοπωρινής εντροπιας

Ανώνυμος είπε...

akougetai kati gia gio xalvatzh?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, αλλά κωλύομαι.
Το μόνο ανακοινώσιμο είναι δεξιά στη στήλη με τα προτεινόμενα ιστολόγια.

Κομάντο δεν είμαι σίγουρος ότι ο ουζμπέκος έχει αλλάξει γνώμη σχετικά με το θέμα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα και από εμένα. Μερικά σχόλια πάνω στο θέμα:

Πρώτον, για τα στάδια κλπ. Ο χαρακτήρας της επανάστασης καθορίζεται από την εξουσία που εγκαθιδρύει και, κατ'επέκταση, από τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να την εγκαθιδρύσουν και να την ασκήσουν. Όλα αυτά, τελικά, καταλήγουν στο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αστικοδημοκρατικό στάδιο της επανάστασης έχει νόημα (αυτό ήταν η θέση του Λένιν και της ΚΔ) για χώρες που ο καπιταλισμός δεν έχει αναπτυχθεί ως το ανώτατό στάδιό του, την κρατικομονοπωλιακή βαθμίδα. Επομένως, σωστά είχαμε στρατηγική αστικοδημοκρατικού σταδίου τη δεκαετία του '30 (εκτός αν κανείς αποδείξει ότι στη μεσοπολεμική Ελλάδα υπήρχε κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός, που το θεωρώ περίπου ανέκδοτο) και επίσης σωστά σήμερα δεν έχουμε, μιας και ο σύγχρονος ελληνικός καπιταλισμός αναμφίβολα έχει φτάσει στην ανώτατη βαθμίδα ανάπτυξής του. Επίσης, η στρατηγική του αστικοδημοκρατικού σταδίου σωστά βρίσκει και πρέπει να βρίσκει ακόμα και σήμερα εφαρμογή στις χώρες εκείνες που ο καπιταλισμός δεν έχει ακόμα φτάσει στην ΚΜΚ βαθμίδα - και είναι πάρα πολλές αυτές οι χώρες...

Δευτέρον, για το ζήτημα της κυβέρνησης κλπ. Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να υπερασπιστώ το σημερινό Πρόγραμμα του ΚΚΕ, αλλά και τις μετέπειτα αποφάσεις των συνεδρίων του. Καταρχάς, η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αυτοτελής στόχος, ούτε τακτικά, ούτε πολύ περισσότερο στρατηγικά. Σε αυτό τα ντοκουμέντα είναι σαφή και όποιος ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό, απλώς διαστρεβλώνει. Υπάρχουν εδώ, όχι λιγότερα από τρία ερωτήματα: ένα, μπορεί να προκύψει «αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση» σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, δυο, μπορεί η κατάκτηση της κυβέρνησης να αξιοποιηθεί σαν εργαλείο για την επανάσταση και τρία, αν το επαναστατικό κόμμα πρέπει να επιδιώκει την κατάκτηση της κυβέρνησης σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας.

Στο πρώτο ερώτημα, η διεθνής πείρα που υπάρχει αφορά χώρες του μη αναπτυγμένου ΚΜΚ (Χιλή, Βενεζουέλα, Βολιβία, Νικαράγουα κλπ.), στο δε κοινωνικοπολιτικό συνασπισμό που πήρε την κυβέρνηση στις χώρες αυτές συμμετείχαν και τμήματα της αστικής τάξης με τους αντίστοιχους πολιτικούς της εκπροσώπους. Δεν υπάρχει πείρα κατάκτησης της κυβέρνησης από «αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο» σε χώρα του ΚΜΚ, χωρίς συμμετοχή της αστικής τάξης. Σημαίνει αυτό ότι η συγκεκριμένη εξέλιξη πρέπει να αποκλειστεί; Κατά τη γνώμη μου, όχι σύντροφοι, δε σημαίνει. Θεωρητικά, δε μπορεί να αποκλειστεί αυτή η δυνατότητα μόνο και μόνο εκ του λόγου ότι ο καπιταλισμός είναι στην ανώτατη βαθμίδα του και δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, ανάμεσα στην αστική και την προλεταριακή. Η «αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση» είναι μορφή της αστικής εξουσίας, η πιο «προοδευτική» μορφή μεν, αλλά ακόμα αστική. Επομένως, το πρόβλημα δε λύνεται δια της απαλοιφής του.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Ομοίως δεν υπάρχει διεθνής πείρα και για το δεύτερο ερώτημα. Ωστόσο και εδώ δε μπορεί να αποκλειστεί τίποτε. Η απάντηση που δίνει το ΚΚΕ είναι ότι θα εξαρτηθεί από το αν στον κοινωνικοπολιτικό συνασπισμό που θα πάρει την κυβέρνηση, το «πάνω χέρι» (από άποψη στρατηγικού, ιδεολογικού και πολιτικού, προσανατολισμού) θα το έχει η εργατική τάξη και το κόμμα της, το βαθμό επαναστατικής ενεργοποίησης και ετοιμότητας των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων αλλά και από την ικανότητα του κόμματος να καθοδηγήσει σωστά τις εξελίξεις, να επιλέξει τις μορφές, τις χρονικές στιγμές των συγκρούσεων, τις εσωτερικές και διεθνείς κοινωνικές εφεδρείες της επανάστασης κλπ. Υπάρχει κανείς που μπορεί θεωρητικά (το τονίζω αυτό) να τεκμηριώσει ότι μια τέτοια προοπτική είναι εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση;

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Αντικειμενικά, λοιπόν, το πιο σημαντικό ερώτημα είναι το τρίτο. Των δυο άλλων θεμάτων δοθέντων, τι πρέπει να κάνουμε; Καταρχάς, κάθε «άμεσο» πολιτικό πρόγραμμα που δεν ταυτίζεται μεν με το πρόγραμμα του σοσιαλισμού, αλλά του ανοίγει το δρόμο, αποτελεί εν δυνάμει μια βάση διαμόρφωσης ενός «αντιιμπεριαλιστικού κυβερνητικού προγράμματος». Το έχω ξαναγράψει, άλλωστε, ότι η εθνικοποίηση της γης, των μονοπωλίων, της πίστης και του εισαγωγικού-χονδρικού εμπορίου και η κεντρικά σχεδιασμένη λειτουργία τους, η συνένωση των μικρομεσαίων στρωμάτων σε συνεταιρισμούς και η ένταξή τους στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, η έξοδος από ΕΕ-ΝΑΤΟ, το ξήλωμα των βάσεων και η καταγγελία κάθε συνθήκης που υποτάσσει τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά δεσμά, η δήλωση για μη αναγνώριση και μελλοντική διαγραφή του χρέους από την εργατική εξουσία, συνολικά παρμένα σαν «άμεσο» πολιτικό πρόγραμμα, είναι σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, αλλά όχι – βέβαια – ακόμα σοσιαλισμός. Στη βάση αυτού του πολιτικού προγράμματος μπορεί να διαμορφωθεί η κοινωνική και πολιτική συμμαχία, το μέτωπο που λέμε, που θα βάλει στόχο την εξουσία. Το αν θα χρειαστεί να περάσουμε πρώτα από την κατάκτηση της κυβέρνησης ή όχι, ούτε το ξέρουμε, ούτε και μπορούμε να το ξέρουμε. Θα το δείξει η ζωή και η δυναμική της ταξικής πάλης. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να ζυμώνουμε πλατιά το συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα και να οικοδομούμε την κοινωνική και πολιτική συσπείρωση με βάση τους στόχους του. Για τα υπόλοιπα, εδώ είμαστε και θα τα βρούμε...

Μαξιμιλιανός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλημέρα. Να ρωτήσω κι εγώ κάτι που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό.
Η λαϊκή εξουσία είναι σοσιαλιστική ή προοδευτική μορφή αστικής εξουσίας μεταβατικού χαρακτήρα;

Pablo Rabia είπε...

εγώ λέω ότι οι κομμουνιστές μπαίνουν σε μια τέτοια κυβέρνηση μόνο με την προϋπόθεση πως ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάνει αυτή η κυβέρνηση θα είναι το να εξοπλίσει το λαό. αλλιώς @@.

επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και το αστικό σύνταγμα.. μια κοινοβουλευτικά εκλεγμένη κυβέρνηση όσο καλές προθέσεις και να έχει δεν μπορεί να κάνει και πολλά. και η αναθεώρηση του συντάγματος δεν είναι κάτι έυκολο. εντός καπιταλισμού οι όποιες εθνικοποιήσεις δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο παρα εξαγορές. και ποιος θα πληρώσει τις εξαγορές;

σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Αυτοί που λένε (εδώ και 80 χρόνια!) ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική, είναι οι ίδιοι που τώρα τραβάνε τα βυζιά τους για την κατοχική κυβέρνηση, τη χούντα της τρόικας, κλπ.

Άβυσσος η ψυχή του τροτσκιστή...

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με την ερώτηση του σ. απολιθώματος, απαντώ με τα σχετικά αποσπάσματα από την πολιτική απόφαση του 17ου Συνέδριου (σελ. 12-13):

"(...) Το Μέτωπο πρέπει να έχει πρόταση προς το λαό και στο επίπεδο της εξουσίας. Το Κόμμα έχει διατυπώσει μια γενική ιδέα για το θέμα της εξουσίας, η οποία μπορεί να λειτουργήσει ενοποιητικά, αφού περιέχει βασικές κατευθύνσεις που τη διαχωρίζουν από τη σημερινή εξουσία και τις διάφορες παραλλαγές διαχείρισής της. Η ιδέα της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας μπορεί να συστεγάσει τους συμμετέχοντες στο Μέτωπο. (...) Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ αναφέρεται ότι σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του κινήματος, εφόσον έχει ξεκινήσει αντικειμενικά η επαναστατική διαδικασία, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (σημ. τα κεφαλαία δικά μου, για έμφαση) χωρίς γενικές εκλογές. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της."

Από το απόσπασμα αυτό προκύπτουν τρια, κατά τη γνώμη μου, συμπεράσματα:

(α) πρώτον, το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας σηματοδοτεί τη κοινή συμφωνία των κοινωνικών δυνάμεων του μετώπου ότι για την πλήρη υλοποίηση του προγράμματός του δεν αρκεί η κατάκτηση της κυβέρνησης, αλλά η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν περιγράφει, δηλαδή, μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας, αλλά την ανάγκη κατάκτησής της από το μέτωπο των επαναστατριών τάξεων και στρωμάτων.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

(β) δεύτερον, με δεδομένο ότι ανάμεσα στην εξουσία των μονοπωλίων και στην δικτατορία του προλεταριάτου δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, αντικειμενικά η λαϊκή εξουσία Ή θα πάρει το χαρακτήρα της δεύτερης Ή δε θα υπάρξει.

(γ) τρίτον, υπάρχει η ιδιαίτερη περίπτωση να πάρει το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας και μια συγκεκριμένη μορφή στο πρόσωπο της κυβέρνησης του μετώπου, χωρίς κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σε συθήκες επανασταστικής κατάστασης και έναρξης της επανάστασης. Το ΚΚΕ τονίζει ότι η μορφή αυτή, ταχύτατα, θα "μεταπέσει" στην "κλασσική" μορφή της προλεταριακής δικτατορίας.

Πιστεύω ότι απάντησα.
Μαξιμιλιανός

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν θεωρώ πως δεν απάντησες αλλά εξακολουθώ να έχω σκοτεινά σημεία για τη λαϊκή εξουσία. Ειδικά όσο 'δεν περιγράφει μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας, αλλά την ανάγκη κατάκτησής της από το μέτωπο'.

Αλλά αν δεν καούμε εσύ κι εγώ κι όλοι μαζί ομαδικώς πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως; Φτάνει μόνο να μην τρομάξουμε με αυτό που θα δούμε όταν έρθει η φώτιση.

Ανώνυμος είπε...

Τι ακούγεται; Τι ακούγεται;

Από χτες (Παρασκευή) ακούγεται έντονα ότι ο Αλέκος Χαλβατζής(γιος του Σπύρου), παρέδωσε έγγραφη καταγγελία στο κόμμα με την οποία δηλώνει την αποχώρηση του. Ξέρει κανένας κάτι παραπάνω??

Ανώνυμος είπε...

Θα βοηθούσε, σ. απολίθωμα, αν εξέθετες κιόλας αυτά τα σκοτεινά σημεία - την ύπαρξη των οποίων φυσικά και δε μπορώ διόλου να αποκλείσω - ώστε να μπορέσουμε να τα συζητήσουμε...

Όσο για το φόβο της "φώτισης" που λες, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ως κίνδυνος. Πρέπει να μάθουμε - μιλάω για όλους μας - να ζούμε μαζί του, χωρίς να μας επηρεάζει όσο γίνεται...

Ανώνυμος είπε...

...συγγνώμη, άφησα ανυπόγραφη τη σύντομη απάντησή μου.

Μαξιμιλιανός

Ανώνυμος είπε...

Το σκοτεινό σημείο είναι ένα: Πως θα αποφευχθεί η δικτατορία του κυβερνητικού ΚΚ πάνω στην εργατική τάξη.

Ας επι κάποιος για την αποχώρηση από το ΚΚΕ του Αλέκου Χαλβατζή.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα αναδημοσιεύσω ένα άρθρο απο την Κόντρα για σχόλιο γιατί εδώ κυκλοφορούν πολλοί κνίτες!

Οσα δε φτάνει η αλεπού…

Αρχισαν κιόλας οι του Περισσού την καμπάνια κατά της αποχής. Οπως πληροφόρησε τους αναγνώστες του ο «Ριζοσπάστης» (21.9.10), η «πριμοδότηση της αποχής προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο οργανωμένο χαρακτήρα (από κυβέρνηση και ΜΜΕ)».

Βεβαίως, τέτοια πριμοδότηση κανείς άλλος δεν βλέπει, ούτε καν στο βαθμό που παρατηρήθηκε πριν τις περσινές ευρωεκλογές (πριμοδότηση που άρχισε όταν πια είχε διαφανεί η τάση της αποχής και αποσκοπούσε –η πριμοδότηση– στον έλεγχο αυτής της τάσης). Υπάρχει, όμως, και η απλή λογική: γιατί να πριμοδοτήσει το σύστημα –και μάλιστα με τόσο καλά οργανωμένη συνωμοσία– την αποχή στις τοπικές εκλογές; Θα τους βόλευε –γράφει η φυλλάδα του Περισσού– «η αηδία και η οργή που καθόλα δικαιολογημένα αισθάνεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, να εξαντλούνταν στην αδιέξοδη και ανώδυνη στάση της αποχής. Αυτό που τους πονάει είναι να πάνε στις εκλογές και να μαυρίσουν τα κόμματα της αστικής τάξης, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. Πολύ περισσότερο όμως τους πονάει αν υπερψηφιστεί το ΚΚΕ».

Για σιγά, γιατί μας μπερδέψατε. Θέλει ή δεν θέλει το σύστημα την αποχή; Τι θα σήμαινε μια μαζική αποχή στις σημερινές συνθήκες; Θα σήμαινε απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα και τάση αποδέσμευσης από τον έλεγχό του. Σε άλλες εποχές, μπορεί να το έριχναν και στο καλαμπούρι, για να ξεφτιλίσουν την αποχή, στις σημερινές συνθήκες, όμως, διαβλέπουν έναν ευρύτερο κίνδυνο. Ολος ο αστικός κόσμος –στην Ελλάδα και το εξωτερικό– εκφράζει ανησυχία για επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Η αποχή ενισχύει αυτή την τάση, γι’ αυτό και την αποστρέφονται.

Αντίθετα, η συμμετοχή στις τοπικές εκλογές και η επιλογή υποψηφίων από το κοινοβουλευτικό φάσμα δείχνει πολιτικό έλεγχο αυτού του φάσματος πάνω στους πολίτες. Φυσικά και οι κορυφές του συστήματος θα επιθυμούσαν να μη πληγεί ιδιαίτερα η κυβέρνηση, όμως ξέρουν πως αυτό δεν είναι στο χέρι τους. Μπορούν να κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν την κυβέρνηση, μέσω των μηχανισμών μαζικής προπαγάνδας, δεν μπορούν όμως να τους υποχρεώσουν να ψηφίσουν την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τις εναλλακτικές της λύσεις και μάλιστα ευρέως φάσματος. Για να διοχετεύεται σ’ αυτές η λαϊκή δυσαρέσκεια. Οταν η δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε γενική απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η μαζική αποχή είναι ένδειξη γενικής απέχθειας –ανεξάρτητα από το βαθμό ωριμότητάς της– και σε συνθήκες κρίσης αυτό θεωρείται βόμβα στα θεμέλια της συναίνεσης και της ταξικής ειρήνης.

Ακόμη κι ένας πρωτάρης στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες μπορεί να το καταλάβει αυτό. Κι αν δεν το καταλάβει με τα δικά του εφόδια, μπορεί να το δει να αναφέρεται –πότε υπαινικτικά και πότε ανοιχτά– από πλειάδα αστών δημοσιολόγων (μια ματιά στα όσα γράφουν διάφοροι πανεπιστημιακοί και επικοινωνιολόγοι δεν αφήνει αμφιβολία). Η ψήφος στον Περισσό ή στον ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με βαριά καρδιά, είναι λύση προτιμότερη από τη μαζική αποχή. Γιατί αυτές οι δυνάμεις αποτελούν παράγοντες εξισορρόπησης της ταξικής πάλης προς όφελος του συστήματος. Εχουν δώσει πολλές φορές με επιτυχία τις εξετάσεις τους (η τελευταία το Δεκέμβρη του 2008).

Μη «τσιμπάτε», λοιπόν, στην αντι-αποχική προπαγάνδα. Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Ο Περισσός (και οι υπόλοιποι που σίγουρα θ’ ακολουθήσουν) ψήφους θέλει και τίποτ’ άλλο.

Π.Γ.


Θανάσης

Dimitrov είπε...

Τα μετρά που περνάνε τώρα είναι μετά από από εκλογές με αποχή 30%!!!, πραγματικά σου μιλάω δεν νομίζω ότι σκιαχτήκανε ,νομίζω ότι η κόντρα θα έπρεπε να ξανακοιτάξει την άποψη της για το κέρδος που μπορεί να επιφέρει η αποχή στην ταξική πάλη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οι φετινές εκλογές συμπίπτουν με την επέτειο της οκτωβριανής -οπότε είναι ευκαιρία για διαλεκτική υπέρβαση στο δίλημμα εκλογές ή επανάσταση.
Και τα αρχικά πγ δεν είναι πολιτικό γραφείο, αλλά πέτρος γιώτης από την παλιά σακε.

Κατά τα άλλα. Σκοτεινό σημείο -αν και δεν τα έχω συστηματοποιήσει μέσα μου είναι οι αντιφάσεις που διακρίνω κατά καιρούς.
Είχα ρωτήσει κάποτε στο περιστέρι την αλέκα για τη λαϊκή εξουσία που μπαίνει -κι από μια άποψη καλά κάνει γιατί χωρίς την εξουσία οι κατακτήσεις κι οι νίκες θα είναι προσωρινές- ως μίνιμουμ τακτικός στόχος για συμφωνία με τους συμμάχους στο μέτωπο, ενώ στην ουσία ταυτίζεται με το στρατηγικό μας στόχο που είναι ο σοσιαλισμός με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό, κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής κτλ.
Κι η αλέκα είπε ότι αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται, γιατί στη λαϊκή εξουσία δεν έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου όπως στο σοσιαλισμό κι άρα δε μπαίνει θέμα σύγχυσης τακτικής-στρατηγικής. Είπε κι άλλα αλλά η ουσία αυτή ήταν -ή εγώ έτσι τη θυμάμαι τουλάχιστον.

Επομένως τι απ' όλα; Ταυτίζονται, τα χωρίζει τυπική απόσταση ή είναι διαφορετικά πράγματα; Μήπως το ένα προετοιμάζει το άλλο; Πώς γίνεται να ταυτίζονται οικονομικά κι όχι πολιτικά; Το αντίστροφο μπορεί να σταθεί λογικά. Αυτά ενδεικτικά.

Το σκοτεινό σημείο της εποχής μας εν γένει είναι πώς θα φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο, ποιες μορφές και ποια βήματα μας οδηγούν εκεί.
Πάνω σε αυτό χρειάζονται πειστικές αναλύσεις κι επεξεργασίες για να πατάμε γερά στα πόδια μας και να καθορίσουμε αντίστοιχα την τακτική μας. Κι επειδή ακριβώς χρειάζονται αναλύσεις κι όχι προφητείες θεωρώ πως όσο πιο επιτακτικά μπαίνουν απ τη ζωή θα διαμορφώνουμε αντίστοιχα και τις απαντήσεις που στο σήμερα μοιάζουν θολές και γενικόλογες.

σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Εντάξει, πέρα απ' τις βαρύγδουπες μαλακίες που μας έχει χορτάσει τόσα χρόνια, το να αναφέρεται η Κόντρα στο Ριζοσπάστη ως φυλλάδα αγγίζει τα όρια του κωμικού.

Ίσως ο Π.Γ. να αποκτούσε συναίσθηση των πραγματικών μεγεθών, αν σταματούσε να παριστάνει τον ηγέτη ζώντας απ' τα σφραγίσματα της γυναίκας του και έριχνε κανένα μεροκάματο -έτσι γι αλλαγή.

Ανώνυμος είπε...

Ενώ ο Αρβανιτάκης, ο Πρωτούλης, ο γκιώνης και τόοοοσοι άλλοι αγαπητέ σχιζοφρενή οικοδόμε, δουλεύουν στη φάμπρικα έτσι;

Αχ, είναι κάτι αυταπάτες, ΚΚΕδικες απάτες! (μετα μουσικής).

Ανώνυμος είπε...

Το ότι αυτό το 30% αποχή δεν εμπόδισε τα μέτρα είναι γεγονός. Τα μέτρα μπορεί να τα ανακόψει μόνο η ανάπτυξη της ταξικής πάλης και παραπέρα η βίαιη απάντηση στην ταξική καταπίεση.

Εσύ ξεκάθαρα έχεις αυταπάτες ότι τα μέτρα μπορούν να εμποδιστούν εκλογικά. Αυτό να το κοιτάξεις. Όχι τίποτα άλλο γιατί υποτιμάς τραγικά πολύ τη δύναμη του εχθρού.

Εκτός αν το είπες απο την αγωνία σου να βρεις κάτι για να βγάλεις την Κόντρα εκτός τόπου και χρόνου.

Αρα αυτό που έχει ουσία να δούμε είναι εάν η τακτική της αποχής απο αυτές τις εκλογές βοηθάει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Εμείς λέμε ότι η αποχή έχει χαρακτήρα απέχθειας προς το πολιτικό σύστημα γενικότερα. Και αυτή η συνολική απέχθεια είναι πιο εύκολο να πάρει χαρακτήρα ταξικής πάλης απο την αγανακτησμένη ψήφο.

Δεν συμμετέχουμε στις εκλογές γιατί η ισχυρή πλεοψηφία της εργατικής τάξης δεν ψηφίζει έχοντας στο μυαλλό της κάποιες διεκδικήσεις. Ψηφίζει απο συνήθεια και με το κεφάλι κάτω.

Όσο για τις παπαριές που λες για το Γιώτη πήγαινε να του τα πεις του ίδιου στα γραφεία όπου καθημερινά δουλεύει για να βγεί η εφημερίδα.

Θανάσης

Ανώνυμος είπε...

τα σχόλια είναι πιο ενδιαφέροντα από το αρχικό ποστ καθώς το μπρεζνιεφικό απολίθωμα οδηγείται να αποδείξει μόνο του ότι το κκε έχει κυλήσει σε μια νέα θεωρία σταδίων. και προκειμένου να το συγκαλύψει αυτό, η αλέκα καλεί ΄σε αγώνα "για τη λαική εξουσία, το σοσιαλισμό΄" όπως είπε στην ομιλία της στο φεστιβαλ

υ.γ. οι τροτσκιστές είχαν δικιο να κατηγορουν την ΚΔ για τη θεωρία των σταδίων από το '30 αφού είχαν δει την καταντια της κινεζικης επαναστασης του '27

Dimitrov είπε...

Η απάντηση μου ήταν πάνω στο άρθρο της Κόντρα για την αξία της αποχής, αφτί μου η άποψη τροφοδοτείτε από το ότι πιστεύω ότι θα ήταν καλυτέρα να ισχιροπιηθη το ΚΚΕ στης εκλογές παρά να ύπαρξη αποχή, συγκριτικά το βάζω (θα προτιμούσα το ένα, από το άλλο) και αυτό διότι πιστεύω ότι αυτό θα βοηθούσε η ταξική πάλη στην Ελλάδα, αφτί την χρονική στιγμή, αυτά… πραγματικά θα ήθελα να καταλάβω πως έβγαλες τα συμπεράσματα που έβγαλες από αυτό το που έγραψα…

raskolikas είπε...

Οι διάφοροι ανώνυμοι: Γιατί δεν υιοθετείτε ένα συγκεκριμένο ψευδώνυμο? Ακόμα κι αν δεν είναι το ίδιο κάθε φορά, απλά μη γράφεται ως "ανώνυμοι", για να διευκολύνουμε το διάλογο, δενε είναι δυνατόν να απαντάμε "στον δεύτερο από πάνω ανώνυμο".

Όσο για τη "νέα θεωρία σταδίων" του ΚΚΕ, δε συμφωνώ. Το ΚΚΕ στο πρόγραμμά του και στο 18ο συνέδριο ξεκαθαρίζει ότι ενδιάμεσο σύστημα δεν υπάρχει, ή καπιταλισμό θα έχουμε ή σοσιαλισμό. Η διαφοροποίηση γίνεται στο είδος της διαχείρισης της (όποιας) εξουσίας, που μπορεί να είναι προοδευτική ή συντηρητική με την ανάλογη κατεύθυνση. Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά απ' όλες τις πλευρές, αναφέρω ένα από την καθεμία:
1) Η Χιλή του Αλιέντε ήταν προφανώς ένα καπιταλιστικό καθεστώς, μόνο που στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία ένα μπλοκ φιλολαϊκών δυνάμεων με ταξικές αναφορές ανέλαβε τη διαχείριση της αστικής εξουσίας.
2) Η ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ (σόρρυ σφε μπρεζνιεφικέ), δεν αμφισβητείται από κανένα σοβαρό άνθρωπο ότι εξακολουθούσε να διατηρεί τη σοσιαλιστική της βάση, όμως τη διαχείριση της εργατικής εξουσίας πλέον δεν την ασκούσε η ίδια η εργατική τάξη, αλλά παρασιτικά στρώματα με συντηρητική πολιτική κατεύθυνση, που βέβαια οδήγησε στην ολοκληρωτική ανατροπή.

Βάση και εποικοδόμημα δεν ταυτίζονται: Η οικονομική βάση και το πολιτικό εποικοδόμημα δεν ταυτίζονται.

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

Η άποψη του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία είναι λίγο θολή, κι αυτό γιατί ούτε το ίδιο έχει ξεκαθαρίσει πώς την αντιλαμβάνεται, όμως αυτό γίνεται σκοπίμως.
1) Εάν το ΚΚΕ όριζε τη λαϊκή εξουσία ως σοσιαλισμό (aka δικτατορία του προλεταριάτου κλπ) τότε δεν υπήρχε λόγος χρήσης της έννοιας "λαϊκή εξουσία", αφού η έννοια του "σοσιαλισμού" υπερκαλύπτει, και δεν υπάρχει λόγος επινόησης νέων εννοιών από τη στιγμή που δεν εμφανίζονται ανάγκες.
2) Εάν το ΚΚΕ προσδιόριζε τη λαϊκή εξουσία με ένα κλειστό σύστημα πολιτικών εννοιών, δηλαδή ως κάτι συγκεκριμένο και διακριτό, τότε προφανώς θα το κατηγορούσαμε προφανώς για αναθεωρητισμό και παρέκκλιση.

Το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας νομίζω ότι είναι ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα, που σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο ταυτίζεται με μία από τις πολλές μορφές της διαδικασίας μετάβασης. Σίγουρα όχι η μοναδική, και κατά τη γνώμη μου όχι η αποτελεσματικότερη. Το ΚΚΕ είναι σταθερά προσανατολισμένο στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, διαβλέπει όμως ότι δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί για κάτι τέτοιο. Καλεί λοιπόν σε εκλογική ενίσχυση με το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας, σε μέτωπο συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων, που ως ελάχιστο όριο πολιτικής συμφωνίας έχουν την αντίθεση στον ιμπεριαλισμό και στα μονοπώλια. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο:

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

α) Αποδέχεται ότι υπάρχει η δυνατότητα σε κάποια ιστορική συγκυρία να κληθεί μπλοκ προοδευτικών δυνάμεων να κυβερνήσει. Ταυτόχρονα όμως έχει αφομοιώσει ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι προσωρινή αφού πολύ γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με τα μονοπώλια, την κυριαρχία των οποίων θα προσπαθήσει να ανακόψει. Μια τέτοια προοδευτική κυβέρνηση έχει ημερομηνία λήξης πολύ σύντομη, και ή θα προχωρήσει σε επαναστατική διαδικασία, ή θα υποχωρήσει με άγριες και σκληρές μορφές αστικής δικτατορίας και διώξεων.

β) Βάζοντας τη γραμμή της συμμαχίας στη λαϊκή εξουσία, δηλαδή σε βάση αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική: Πρώτον σε επίπεδο συμμαχιών έχει από πριν ξεκάθαρο ότι στο μέτωπο δεν θα μπει καμία αστική δύναμη. Δεύτερον σε επίπεδο εκλογικής απεύθυνσης έχει ήδη από τώρα κάνει δουλειά ώστε να ζυμώσει τις μάζες με αντιμονοπωλιακά-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, ως εκ τούτου οι ψηφοφόροι που θα αναδείξουν μια τέτοια κυβέρνηση να έχουν ληγμένο στη συνείδησή τους ότι πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από μια "προοδευτική μορφή διακυβέρνησης", να έχουν συναίσθηση της σύγκρουσης που πρόκειται να επέλθει.

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

Καταφέρνει έτσι να εφαρμόσει στην πράξη διαλεκτικά το δίπολο, αφενός προσέλκυσης ψήφων σε επίπεδο συμφωνίας χαμηλότερο απ' το σοσιαλισμό, αφετέρου ζύμωσής τους στην κατεύθυνση της ανατροπής. Άλλωστε οι συνειδήσεις δεν είναι on-off διακόπτης, ή με τη μία ή με την άλλη, υπάρχει κόσμος μπερδεμένος και εγκλωβισμένος, και επίσης υπάρχει και κόσμος που παρασύρεται από την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και, ενώ στο βάθος της συνείδησής του πιστεύει στα ιδεώδη του σοσιαλισμού, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποδεχθεί τη χρήση της λέξης, βγάζει σπυράκια σε οτιδήποτε θυμίζει σοβιετία. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους απομακρύνεις (βλ. δογματισμός τύπου "Ανασύνταξη για ένα μαρξιστικο-λενινιστικό-σταλινικό-χοτζικό-ζαχαριαδικό-τρεχαγύρευε ΚΚΕ") αλλά ούτε να τους αφήσεις εγκλωβισμένους, η ζύμωση γίνεται σιγά-σιγά.

(συνεχίζεται)

raskolikas είπε...

Όπως είπα λοιπόν και πιο πάνω, το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας νομίζω ότι είναι ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα, που σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο ταυτίζεται με μία από τις πολλές μορφές της διαδικασίας μετάβασης. Η μορφή αυτή, είναι αυτή που περιέγραψα, δηλαδή να αρχίσει να κινείται μια μεγάλη πλειοψηφία λαού σε κατεύθυνση πολιτικής αμφισβήτησης που θα εκφραστεί κυρίως μέσω εκλογών. Ένα ΚΚ δεν είναι δυνατόν να απορρίψει την πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης, και οφείλει να την εκμεταλλευτεί για να την υποτάξει στην ταξική πάλη.

Σε περίπτωση απότομης αλλαγής των συνθηκών, π.χ. κύρηξης πολέμου, μεγάλης φυσικής καταστροφής, οικονομικού κραχ μεγάλου βεληνεκούς, που ενδεχομένως να επιφέρει μεγάλης κλίμακας κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις, ενδεχομένως να τεθεί σε πρώτη γραμμή ζήτημα αμφισβήτησης εξουσίας, εκεί το μεγάλο στοίχημα είναι το ΚΚΕ να φανεί αρκετά έτοιμο ώστε να αφήσει τις τακτικές κινήσεις στην άκρη και να ρίξει το κατάλληλο σύνθημα για την επαναστατική ανατροπή. Προφανώς το τι θα κάνει δεν το ξέρουμε, και σίγουρα χρέος κάθε ανθρώπου που διατείνεται ότι ανήκει στον κομμουνιστικό χώρο, έστω κι εκτός κόμματος, είναι να κριτικάρει το ΚΚΕ, να το "τσιγκλίζει" για να το φέρνει σε ετοιμότητα, να μην εφησυχάζεται ο μηχανισμός. Προσωπικά έχω μια σχετική αισιοδοξία, και θεωρώ ότι το ΚΚΕ έχει ωριμάσει αρκετά ώστε να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη.

Εγώ τουλάχιστον έτσι τα βλέπω τα πράγματα.

(δεν συνεχίζεται, τέλος!!)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καιρό είχαμε να κάνουμε σοβαρή και μεγάλη κουβέντα. Ας την κρατήσουμε σε καλό επίπεδο.
Αφού το θέμα έχει πέραση αποφεύγω να ανεβάσω ένα άλλο κείμενο που έχω έτοιμο. Αν παρόλα αυτά το κάνω μες στη μέρα ή αύριο-μεθαύριο δε σημαίνει ότι κλείνω τη συζήτηση.
Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι για άλλη μια φορά το βασικό θέμα ήταν άλλο και τελικά καταλήξαμε στο κόμμα και την πρόταση εξουσίας του. Να πω ότι εκπλήσσομαι θα ήταν ψέμα. Και στην τελική δεν το θεωρώ και κακό.

@ανώνυμο
Κατά τα άλλα. Είμαστε κατά του κινήματος των αποδείξεων. Καθένας βέβαια είναι ελεύθερος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα σχετικά με το ποιος αποδεικνύει τι-αρκεί να μην τα έχει έτοιμα από τα πριν και περιμένει απλά την επιβεβαίωση.

@θανάση
Θεμιτή η κριτική στη λογική της ανάθεσης και τον κοινοβουλευτικό κομφορμισμό -ή και κρετινισμό αν προτιμάς- αλλά δε βλέπω πως τα χτυπάει η αποχή όλα αυτά. Και δε μπορώ να βρω σύνδεση με όσα λέει ο βλαδίμηρος στον αριστερισμό για τη συμμετοχή και στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια για λόγους ζύμωσης κι όχι μόνο. Όσοι δίνουν τόση σημασία στην αποχή πέφτουν στη λούμπα και θεωρούν κομβικές τις εκλογές από την ανάποδη.
Δεν είναι το κόμμα πάντως αυτό που βερμπαλίζει ενάντια στο μνημόνιο κ την απόκρουσή του μέσα από δήμους προπύργια της αντίστασης.

Στο ρασκωλικό σχόλιο προλαβαίνω να πω τα εξής μόνο:
-το ειρηνικό περάσμα με κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας ανιχνεύεται απλώς ως μία δυνατότητα στο πρόγραμμα του κόμματος. Ο άλλος δρόμος είναι που θεωρείται πιο πιθανός αλλά δεν υπάρχει μια συνολική επεξεργασία που να τον αναλύει -τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ.
-σε μπέρδευα πολύ συχνά με τον ρασκόλνικοφ, αλλά τώρα το έχω λυμένο.

Περισσότερα το βράδυ και στην πορεία της συζήτησης.

Ανώνυμος είπε...

Καλά τόσα χρόνια το ΚΚΕ είναι στο 7%. Και τι έγινε; Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο...

Όσο για τα σεντόνια των μελών του ΚΚΕ για το τι εξουσία θέλουν, καταρχήν λενε ξανά ναι στη θεωρία των σταδίων και μετά είναι και το τι κοινωνία ονειρεύονται. Αστα να πάνε, μόνο το ΚΚΕ θα υπάρχει και τίποτα άλλο.

Ανώνυμος είπε...

Δημητρόφ ίσως να μην κατάλαβα καλά. Σίγουρα η στάση ιδιαίτερα της εργατικής τάξης απενταντι στις εκλογές παίζει ρόλο. Αλλά απο τα λεγόμενα σου εγώ κατάλαβα πως έχεις αυταπάτες ότι μπορούν να ανακοπούν τα μέτρα με την εκλογική ενίσχυση του κκε.

Η αποχή δεν χτυπάει μόνο τον κομφορμισμό αλλά γενικά την τακτική των εναλλακτικών λύσεων, που η πράξη έχει δείξει ότι σήμερα δεν μπορεί να παίξει προωθητικό ρόλο για την ταξική πάλη. Ίσα ίσα δημιουργεί αυταπάτες (βλ. "η αγανάκτιση να γίνει δύναμη"). Εύκολα, ακόμα και 15% να φτάσει το "Κ"ΚΕ, απο τη στιγμή που είναι ψήφος απογοήτευσης χωρίς διάθεση διεκδικήσεων, ενσωματώνεται πλήρως απο το σύστημα. Γιατί να μην είναι τάση διεκδικήσεων? Γιατί αυτές δεν θα περίμεναν τις εκλογές για να εκδηλωθούν.

Και η αποχή δεν είναι το πρόταγμα της Κόντρας. Το πρόταγμα μας είναι η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Όταν υπάρξει αυτή η οργάνωση, αυτή η πρωτοπορία, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν και οι εκλογές.

Θανάσης (γράφω λίγο χύμα αλλά δείξτε κατανόηση!)

Ανώνυμος είπε...

Πως τίθεται λοιπόν το θέμα; Οι σύντροφοι που αναρωτήθηκαν – μιλώ πάντα για τους καλοπροαίρετους – θα πρέπει, εκτός από το κύριο που είναι η φάση ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού (ΚΜΚ) να σκεφθούν και τις ιδιαιτερότητες, τις ιδιομορφίες του. Εκείνα δηλαδή τα χαρακτηριστικά του που τον καθιστούν διαφορετικό π.χ. από τον ΚΜΚ της Μ. Βρετανίας και της Γερμανίας. Αν θέλουμε να το πούμε με μια φράση, θα λέγαμε ότι η ιδιομορφία του ελληνικού ΚΜΚ έγκειται στο ότι η εμφάνιση και κυριαρχία των μονοπωλίων και η σύμφυσή τους με το κράτος συντελέστηκαν στο έδαφος μιας χώρας σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Μια από τις πολλές συνέπειες αυτής της ιδιομορφίας – που σχετίζεται άμεσα με το θέμα που συζητάμε – είναι και η συγκριτικά αρκετά σημαντική παρουσία, τόσο αριθμητικά, όσο και από την άποψη του οικονομικού βάρους, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης (μικρομεσαίοι βιοτέχνες, έμποροι και αυτοαπασχολούμενοι) και του χωριού (μικρομεσαία αγροτιά), τα οποία από τη φύση και τη θέση τους, είναι δυνάμεις που έχουν και πρέπει να έχουν χώρο στο μέτωπο που θα αμφισβητήσει την αστική εξουσία.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Είναι, όμως, προφανές ότι οι κοινωνικές αυτές δυνάμεις δεν έχουν ταύτιση συμφερόντων, τόσο μεταξύ τους, όσο και με την εργατική τάξη σε όλη τη γραμμή του μετώπου και ιδιαίτερα στο ζήτημα της εξουσίας. Αντικειμενικά, το κατώτερο τμήμα τους είναι πιο κοντά στην εργατική τάξη, τα συμφέροντά του – σε γενικές γραμμές – αν δεν ταυτίζονται, πάντως είναι πολύ κοντά στα δικά της, στην κοινωνικοποίηση της παραγωγής, στον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό, στον εργατικό-λαϊκό έλεγχο. Από την άλλη, οι μεσαίοι αγρότες και βιοτέχνες έχουν πιο ισχυρές αντιστάσεις σ’αυτή την προοπτική, τα συμφέροντά τους ως ατομικών εμπορευματοπαραγωγών θα τους οδηγήσουν στρατηγικά σε αντίθεση με την εργατική εξουσία, αντίθεση όχι κατ’ ανάγκην ανταγωνιστική, αντίθεση που μπορεί να λυθεί χωρίς κοινωνική σύγκρουση, αλλά που οπωσδήποτε δε μπορεί να αγνοηθεί. Επιπλέον, πρέπει να παρθεί υπόψη, όχι απλά η ποιοτική αποτύπωση του ταξικού μωσαϊκού της ελληνικής κοινωνίας, αλλά συγχρόνως και η δυναμική της εξέλιξής του: η βαθύτερη συμμετοχή της χώρας στις δομές της ΕΕ, οι αναδιαρθρώσεις και η κρίση οδηγούν στα άκρα την κοινωνική πόλωση στο εσωτερικό των μεσαίων στρωμάτων, αδυνατίζουν αντικειμενικά το ενδιάμεσο και πιο ταλαντευόμενο στρώμα, του οποίου το βάρος και γενικά, αλλά και στα πλαίσια του Μετώπου, προοπτικά θα υποχωρεί.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω να είναι ορατή πλέον η ιδιομορφία που έπρεπε να παρθεί υπόψη, προκειμένου να διατυπωθεί ορθά το σύνθημα-πρόταση εξουσίας του Μετώπου. Από την άποψη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου δε μπορεί παρά να κινείται πέραν της εξουσίας των μονοπωλίων (άρα δε μπορεί να είναι τίποτε άλλο από εργατική εξουσία), από την άποψη, όμως, των αντικειμενικών συμφερόντων του ΣΥΝΟΛΟΥ των δυνάμεων που το συγκροτούν αυτό δε μπορεί να γίνει. Τι μπορούσε και τι έπρεπε να γίνει λοιπόν, τη στιγμή που τέθηκε το πρόβλημα; Να διατυπωθεί έτσι το σύνθημα εξουσίας, ώστε να διασφαλίζει τον αντικαπιταλιστικό του χαρακτήρα (ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι απλά κυβερνητική διαχείριση στο έδαφός της), χωρίς από την άλλη να τραυματίζει την ενότητα των αντιμονοπωλιακών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υποχώρηση που ζητάμε από τα μεσαία στρώματα είναι να δεσμευθούν στην προοπτική της ανατροπής. Η υποχώρηση που κάνουμε εμείς γι αυτό, είναι να μη μιλήσουμε ευθέως για εξουσία της εργατικής τάξης, αλλά να αφήσουμε τη δυναμική της ταξικής πάλης να κρίνει το ζήτημα στην πορεία. Και εδώ, νομίζω, δεν υπάρχει κάποιο «σκοτεινό» σημείο.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να τονιστεί, επίσης, τούτο: το Κόμμα δεν έμεινε δογματικά αδρανές στο σύνθημα που διατύπωσε. Από το 16ο συνέδριο μέχρι σήμερα, πέρασε καιρός – όχι πολύς σε χρόνο, αλλά αρκετός για να καταγράψει αξιοσημείωτες αλλαγές στο κοινωνικοταξικό προφίλ της ελληνικής κοινωνίας. Η δυναμική αυτή, που περιγράψαμε και παραπάνω, οδηγεί και το Κόμμα στα ντοκουμέντα του να αντιστοιχίζει το περιεχόμενο της Λαϊκής Εξουσίας, όλο και περισσότερο προς το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής, εργατικής εξουσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει επ’ουδενί ότι πρέπει να αποσυρθεί. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από την πολιτική απόφαση του 18ου Συνεδρίου, στο οποίο ένα από τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος περιγράφεται ως εξής:

«Προσέλκυση στην οργανωμένη δράση νέων εργατικών λαϊκών μαζών, ενεργητική συμμετοχή τους στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος, διαμόρφωση ενιαίου μετώπου πάλης ως κοινωνικής συμμαχίας, που μέσα από τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες του κάθε κινήματος αντιμετωπίζουν ενιαία τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Ενώνονται στον κοινό στόχο - αγώνα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων για να διαμορφωθεί μια νέα εξουσία. Η Λαϊκή Εξουσία, ως προς το περιεχόμενο και τις μορφές άσκησής της, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, είναι αποτέλεσμα ανατροπής της»

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Και παρακάτω:

«Tο αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας. Να αρχίσει και σε μαζικό επίπεδο να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκλέγεται από το λαό και στηρίζει το σύστημα, από μια κυβέρνηση που είναι λαϊκή, γιατί εκφράζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και είναι «προϊόν» της νίκης του λαού σε βάρος της αστικής εξουσίας και της κυριαρχίας των μονοπωλίων».

Η λαϊκή εξουσία, λοιπόν, δεν είναι προϊόν ούτε θεωρητικής σύγχυσης, ούτε τακτικίστικης σκοπιμότητας. Αντίθετα, είναι προϊόν μελέτης και εφαρμογής στην πράξη κι όχι στα λόγια, στα βιβλία και στα εγχειρίδια, της λενινιστικής αρχής της «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης».

Μαξιμιλιανός

Ανώνυμος είπε...

Για κάποιο λόγο "κόπηκε" η αρχή του κειμένου και άρχισε να φαίνεται από κάποιο σημείο, έτσι ώστε αρκετοί πιθανά να μη βγάζουν νόημα. Ξαναβάζω λοιπόν το αρχικό κομμάτι:

Η συζήτηση είναι όντως σε καλό επίπεδο, πραγματικά βοηθά στο ξεκαθάρισμα ζητημάτων. Ξεκαθαρίζω, βέβαια, ότι αυτό δεν αφορά όλους και ας με κατακρίνει – δικαίως ίσως από την πλευρά του – ο καλός μας οικοδεσπότης. Ξεκαθαρίζω ότι δε με αφορούν και δε συζητώ με «συνομιλητές» που έρχονται για να που εκ των προτέρων το δικό τους ξανά και ξανά, αγνοώντας τα επιχειρήματα που παραθέτουν οι άλλοι, συχνά μάλιστα αγνοώντας και την προφανή πραγματικότητα. Δεν αισιοδοξώ ιδιαίτερα ότι το σχόλιο αυτό θα τους ευαισθητοποιήσει ιδιαίτερα, αλλά αν μη τι άλλο ας είμαι «αθώος του αίματος τούτων»...

Τι είναι λοιπόν η λαϊκή εξουσία; Στάδιο, έστω και συγκεκαλυμμένο; Προπαγανδιστικό πυροτέχνημα; Μορφή μεταβατικής κυβέρνησης; Όλα αυτά και τίποτε; Ήταν αναγκαίο ως σύνθημα; Μπορούσε και να μην τεθεί; Το ΚΚΕ σκόπιμα «θολώνει τα νερά» ως προς τη στρατηγική του ή και το ίδια καλά-καλά δεν ξέρει που ακριβώς θέλει να πάει; Ερωτήματα που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αναδείχθηκαν στη συζήτηση.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Σε ό,τι με αφορά, «σκόπιμα» επέλεξα να τοποθετηθώ με ντοκουμέντα του ίδιου του Κόμματος, αντί για τοποθετήσεις δικές μου ή οποιουδήποτε άλλου. Και το έκανα για να αποφύγω κινδύνους παρανοήσεων: για παράδειγμα, τι νόημα έχει να μιλάμε για στάδια κλπ., όταν το πρόγραμμα του ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, ανάμεσα στην εξουσία των μονοπωλίων (δηλ. το αστικό κράτος στην βαθμίδα του ΚΜΚ) και στη δικτατορία της εργατικής τάξης; Ο ίδιος τόνισα ότι μιας και η λαϊκή εξουσία είναι – όπως άλλωστε το λέει και η ονομασία της – ΕΞΟΥΣΙΑ, δηλαδή ΚΡΑΤΟΣ, δεν είναι φανερό το συμπέρασμα που ανέφερα, ότι Ή θα είναι εργατική εξουσία (και με αυτή την έννοια «λαϊκή», μιας και η εργατική τάξη είναι ηγέτιδα τάξη του «λαού») Ή δε θα υπάρξει; Υπάρχει εδώ κάποιο σκοτεινό σημείο; Επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.

(συνεχίζεται)

Ανώνυμος είπε...

Παραδέχομαι ότι υπάρχει εδώ ένα ζήτημα. Έπρεπε, ήταν αναγκαίο το ΚΚΕ να ρίξει αυτό το σύνθημα, αντί να πει καθαρά ότι παλεύει για τη δικτατορία του προλεταριάτου; Κάποιος σύντροφος απέδωσε αυτή την ανάγκη στο συσχετισμό, στο ότι δηλαδή το Κόμμα εκτίμησε ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για να ρίξει «καθαρά» το σύνθημα. Όμως, τα ζητήματα στρατηγικής – στις βασικές τους γραμμές – δε μπορεί να καθορίζονται από συσχετισμούς, αλλά από την αντικειμενική εκτίμηση του βαθμού ανάπτυξης του καπιταλισμού. Και εφόσον δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι «υπερώριμος» από τη σκοπιά της φάσης ανάπτυξής του για να ανατραπεί, η αιτίαση αυτή δε με βρίσκει σύμφωνο. Άλλωστε, σε καμία τοποθέτησή του (ντοκουμέντο, δημόσια παρέμβαση, ανακοίνωση κλπ.) το Κόμμα δεν έβαλε ποτέ με τέτοιο τρόπο το ζήτημα.

(εδώ τελειώνει το κομμάτι που κόπηκε και συνεχίζεται κανονικά όπως μπήκε - Μαξιμιλιανός)

raskolikas είπε...

Για κάποιο λόγο εξαφανίζεται διαρκώς ένα σχόλιο που αναρτώ, μάλλον το blogspot τα 'χει παίξει...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στείλ' το στο μέιλ που φαίνεται στο προφίλ και θα προσπαθήσω να το σηκώσω εγώ με υπογραφή ρασκώληξ

raskolikas είπε...

Μαξιμιλιανέ,

πολύ καλό το κείμενό σου γενικά, αλλά νομίζω ότι περισσότερο μπέρδεψε παρά ξεκαθάρισε την κατάσταση. "Σε τελευταία ανάλυση" το κράτος θα είναι είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλιστικό.
Έχει ξεκαθαριστεί ήδη ότι η "λαϊκή εξουσία" δεν είναι κάποιο ενδιάμεσο στάδιο.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι κατά πόσον η "λαϊκή εξουσία" αποτελεί μια συγκεκριμένη πολιτική μορφή διαχείρισης της εργατικής εξουσίας (στο σοσιαλισμό) ή της αστικής εξουσίας (στον καπιταλισμό).

Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως αποτελεί ένα από τα πολλά πιθανά σενάρια μετάβασης, περιλαμβάνοντας το πρώτο βήμα (κατάκτηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από προοδευτικές δυνάμεις εντός του καπιταλισμού) αλλά καί το δεύτερο που είναι η ρήξη με την οικονομική βάση του καπιταλισμού και η εκκίνηση της οικοδόμησης.

(συνεχ.)

raskolikas είπε...

Πιθανόν να έχω καταλάβει λάθος, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι διαφορετικό. Το αντιλαμβάνομαι ως τακτική κίνηση (αφού η στρατηγική είναι ο σοσιαλισμός) και γραμμή προπαγάνδισης για να ζυμωθούν οι ευρύτερες μάζες, σε μια εποχή όπου η προέλαση της αντεπανάστασης στις συνειδήσεις δεν έχει ακόμα ανακοπεί. Αντιλαμβάνομαι τη λαϊκή εξουσία ως ένα σενάριο (και όντας το πιο αναίμακτο, ίσως ως το επιδιωκώμενο σενάριο) που περιλαμβάνει τη συνολική πορεία, από την έναρξη της αντεπίθεσης του κινήματος μέχρι την εδραίωση της οικοδόμησης.

Προφανώς, όπως έγραψα και πιο πάνω, εάν οι συνθήκες αλλάξουν ραγδαία, αναμένεται και επαναπροσανατολισμός - ελπίζουμε, και παλεύουμε, να είναι σωστός.

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφε ρασκώληκα, το ζήτημα που θέτεις για ξεκαθάρισμα είναι – σε ό,τι με αφορά τουλάχιστον – ξεκαθαρισμένο, ήδη από το δεύτερο κείμενό μου (αυτό στο οποίο παρέθετα αποσπάσματα από το 17ο Συνέδριο), στο οποίο έγραφα:

«(...) το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας σηματοδοτεί τη κοινή συμφωνία των κοινωνικών δυνάμεων του μετώπου ότι για την πλήρη υλοποίηση του προγράμματός του δεν αρκεί η κατάκτηση της κυβέρνησης, αλλά η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν περιγράφει, δηλαδή, μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας, αλλά την ανάγκη κατάκτησής της από το μέτωπο των επαναστατριών τάξεων και στρωμάτων».

(συνεχ.)

Ανώνυμος είπε...

Και στη συνέχεια, συμπλήρωνα:

«(...) υπάρχει η ιδιαίτερη περίπτωση να πάρει το σύνθημα της λαϊκής εξουσίας και μια συγκεκριμένη μορφή στο πρόσωπο της κυβέρνησης του μετώπου, χωρίς κοινοβουλευτικές διαδικασίες, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και έναρξης της επανάστασης. Το ΚΚΕ τονίζει ότι η μορφή αυτή, ταχύτατα, θα "μεταπέσει" στην "κλασσική" μορφή της προλεταριακής δικτατορίας».

(συνεχ.)

Ανώνυμος είπε...

Επομένως, είναι σαφές ότι – όπως το βλέπω εγώ – η λαϊκή εξουσία δεν περιγράφει μια συγκεκριμένη μορφή εξουσίας, παρόλο που το περιεχόμενό της δε μπορεί να είναι άλλο από την εργατική εξουσία. Κι αυτό το αποφεύγουμε σκόπιμα, για λόγους που εξήγησα στο προηγούμενο, μακροσκελές κείμενό μου. Ωστόσο, δε μπορεί να αποκλειστεί η μεταβατική μορφή μιας κυβέρνησης του μετώπου, η οποία θα προκύψει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν θα’χει πια ξεκινήσει η επανάσταση, χωρίς κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η μορφή αυτή – που δε μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά βραχύβια – αναπόφευκτα θα «μεταλλαχθεί» σε εργατική εξουσία, θα αξιοποιηθεί δηλαδή για την ταχύτατη εγκαθίδρυση των νέων, «σοβιετικού τύπου», θεσμών άσκησης της εξουσίας, σε συνθήκες φυσικά οξύτατης ταξικής πάλης.

(συνεχ.)

Ανώνυμος είπε...

Διευκρινίζω εδώ ότι δε μπορεί να θεωρείται μορφή «λαϊκής εξουσίας» καμιάς μορφής κυβέρνηση του μετώπου η οποία θα λειτουργεί στο έδαφος του κοινοβουλευτισμού. Μπορεί να είναι ένα «εργαλείο» προσέγγισης – υπό προϋποθέσεις – της επαναστατικής ανατροπής, αλλά αυτή καθαυτή δε συνιστά άλλο τύπο εξουσίας.

Μπορεί η ανάλυση αυτή να μην είναι όσο σαφής θα ήθελαν κάποιοι σύντροφοι, το κατανοώ. Στην πραγματικότητα, είναι η ιδιομορφία της κατάστασης αυτή που προσδιορίζει και τα ιδιόμορφα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης γραμμής. Όπως σωστά έγραψε ο σ. απολίθωμα, πέρα από το σημείο αυτό, μόνο προφητείες μπορούν να γίνουν – και φυσικά δεν είμαστε προφήτες.

(συνεχ.)

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ζυμώνουμε δραστήρια τη γραμμή συσπείρωσης που αποτυπώνεται στα ντοκουμέντα μας με το πλαίσιο ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΠΑΣΕΒΕ-ΜΑΣ-ΟΓΕ, που δένει τις άμεσες διεκδικήσεις του κινήματος (για τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις, τις συντάξεις κλπ.) με τους ευρύτερους πολιτικούς στόχους πάλης (εθνικοποίηση της γης και των μονοπωλίων, σταδιακή συνένωση των μικρομεσαίων σε συνεταιρισμούς, έξοδος από ΕΕ-ΝΑΤΟ κλπ.) που ανοίγουν το δρόμο και αντικειμενικά μας προσεγγίζουν στην επαναστατική διαδικασία. Η δυναμική της ταξικής πάλης θα κρίνει τη μορφή με την οποία θα γίνει η προσέγγιση και η έναρξη της επανάστασης, αν λ.χ. θα γίνει μέσα από κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα, τη μετατροπή του σε πολιτική απεργία και εξέγερση ή αν θα περάσει μέσα από κάποιας μορφής κυβέρνηση του μετώπου, που θα προκύψει με ή χωρίς κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Νομίζω ότι κάπου εδώ το θέμα εξαντλείται προς το παρόν.

Μαξιμιλιανός

Ανώνυμος είπε...

Ρε μαξιμιλιανέ τι το κουράζεις και γράφεις σεντόνια;

Σοσιαλισμός δεν γίνεται, με το 1 κόμμα στην πρωτοπορία, στην κυβέρνηση, στο κράτος, πανταού παρών και τα πάντα ορών. Και όλοι οι υπόλοιποι κομμουνιστές, αριστεροί, αναρχικοί, δεξιοί στα γκούλαγκ.

Πάρτο χαμπάρι μαξιμιλιανέ, εάν ποτέ επικρατούσε η άποψή σου (που δεν πρόκειται και ευτυχώς), θα είχαμε ξανά αστυνομικό κράτος και όχι βέβαια σοσιαλισμό.

Αλήθεια, γιατί κατά τα άλλα λαλίστατοι φίλοι, δεν είπατε τίποτα για το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ; Πήγα από περιέργεια και ήταν δεν ήταν 4-5.000 με πολλά στελέχη να λείπουν. Και με τον σ. Α. Χαλβατζή τι γίνεται;

Γιατί δεν μιλάτε; Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική που έλεγε ο γερο Κάρολος.

Ανώνυμος είπε...

Ανέκαθεν με διασκέδαζαν εκείνοι - "ανώνυμοι, επώνυμοι και γενικώς" για να θυμηθώ το στίχο του Μούτση - που "πετάγονται" σα να μην πω τι σε συζητήσεις που κατ'ουσίαν δεν τους αφορούν και δεν τους νοιάζει καν το θέμα τους, μόνο και μόνο για να πουν αυτό που είχαν προαποφασίσει να πουν. Όταν μάλιστα, αυτό είναι μια reproduction της αρθρογραφίας της "Καθημερινής", του "Βήματος", των Πρετεντέρηδων και των Πορτοσάλτηδων, η διασκέδασή μου καταλήγει σε ομηρικά γέλια. Μπορείς, φίλε ανώνυμε, να συνεχίσεις. Όσο περισσότερο το κάνεις, τόσο καλύτερα για όλους μας, μιας και ο ρόλος σου αποκαλύπτεται όλο και καθαρότερα...

Μαξιμιλιανός
(σύντομος και λακωνικός αυτή τη φορά)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πώς να κρυφτείς απ' την τσε κά
έτσι κι αλλιώς τα ξέρει όλα

Τα συλλαλητήρια του παμε είχαν κόσμο αλλά ήταν πίσω από τις απαιτήσεις. Μπορεί εσείς σήμερα να έχετε πιο πολύ κόσμο -αν και δεν το νομίζω.
Ο χαλβατζής είχε πολιτικές διαφωνίες κι έφυγε, αλλά δε θέλει να τις κάνει βούκινο και να αξιοποιηθεί το θέμα από τα αστικά μέσα. Λογικό ε;

Κάτι άλλο;

Εγώ κρατάω σχεδόν αυτούσια τα σκοτεινά σημεία μου κι ότι έγινε σοβαρή συζήτηση παρά τον περίγυρο κι επιφυλάσσομαι να επανέλθω με εισηγητικό κείμενο μόλις κατασταλάξω σε μερικά πράγματα.

Υ είπε...

Τα σχόλια Μαξιμιλιανού - Ρασκόλικα με βοηθάνε πολύ στην κατανόηση τόσο της έννοιας της 'λαϊκής εξουσίας' όσο και των αντικειμενικών δυνατοτήτων μετάβασης.

(Ο Καζάκης θεωρώ ότι αδικείται πάλι από τον Μπρέζνιεφ και τον Rabia που νομίζω ότι βλέπουν τους οικονομολόγους σταθερά από θέσεις καχυποψίας και ιδεολογικής καθαρότητας)

Στα του Μαξιμιλιανού και Ρασκόλικα το δικό μου σκοτεινό σημείο είναι το πώς γίνεται η προετοιμασία για τα δύο ενδεχόμενα μετάβασης.

Κι έχω την εντύπωση ότι αφηνόμαστε σε ένα είδος αγνωστικισμού επαναλαμβάνοντας συνέχεια 'κανείς δε μπορεί να πει' κλπ.

Κανένα από τα δύο ενδεχόμενα δε μπορεί να προκύψει αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος πολιτικός σχεδιασμός και στοχεύσεις που να περιλαμβάνουν την πρόκληση συνεχών κλυδωνισμών στο αστικό σύστημα με πολύμορφους τρόπους.

Η προετοιμάσια για τα δύο ενδεχόμενα δεν είναι τόσο διαφορετική όσο μπορεί να φαίνεται. Μπορεί σε μεγάλο βαθμό να είναι ενιαία.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού μπορούν να προσεγγιστούν μόνο εκλογικά για διάφορους λόγους και η ταξική οργάνωση πρέπει να αποτυπώνεται και εκλογικά ώστε να μεγενθύνεται.

Το παν είναι η συνειδησιακή αφύπνιση και η συσπείρωση γύρω από στόχους όσο πιο πλατιών στρωμάτων γίνεται και δυστυχώς γι'αυτό δεν υπάρχει άπειρος χρόνος δεδομένου ότι η επελεαύνουσα οικονομική εξουθένωση των λαϊκών στρωματων θα περιορίζει αντικειμενικά και τις δυνατότητες δράσης τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που εντοπίζω είναι ότι οι δομές που επιχερείται να γίνουν οχήματα της κοινωνικής συμμαχίας (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ κλπ.) δεν έχουν τη δυνατότητα την εκφράσουν και να την εξελίξουν σε όλο το δυνητικό εύρος της γιατί είναι δέσμιες πολών βραχυπρόθεσμων κομματικο-οργανωτικών σκοπιμοτήτων και περισσότερο αναζητούσες τεχνητών πολλές φορές διαχωριστικών γραμμών παρά μιας πλατιάς συμφωνίας πάνω σε ουσιαστικά ζητήματα.

Χρειαζόμαστε ευρύτερα σχήματα μέσα στα οποία θα παρθούν πολιτικά ρίσκα και η πολιτική κατεύθυνση δε θα είναι δεδομένη. Οι αντιπαραθέσεις αυτές όμως είναι αναπόφευκτες και είναι καλυτερο να γίνονται στο γήπεδο του λαϊκού κινήματος αναταράσοντας παρά προστατεύοντας - όπως γίνεται σήμερα - το αστικό καθεστώς.