Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Στην πράξη τι κάνουμε σύντροφε;

Να το δούμε συγκεκριμένα. Εξαρτάται ποια πράξη εννοείς.
Υπάρχει πχ η πρόσθεση κι η συγκόλληση ετερώνυμων δυνάμεων με διαφορετικό πρόγραμμα, με πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη, που σπανίως εκφράζει μια ευρύτερη δυναμική και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα που είναι μικρότερο κι απ’ το άθροισμα των προηγούμενων μερών.

Κλασικό παράδειγμα ο χώρος του συν, με τις σαρανταπέντε τάσεις του κι εξήντα συνιστώσες. Και δεν είναι τυχαία η σημειολογική σύμπτωση με το όνομά του (συν) που είναι το σύμβολο της πρόθεσης και μιας μηχανικής ενότητας που την επικαλούνται μόνο οι μαρξιστικά αναλφάβητοι –καλοπροαίρετοι και μη- που αντί για υπογραφή βάζουν σταυρό [+] (δηλ συν).

Εμείς πάλι, δηλώσεις μετανοίας δεν υπογράφουμε, αλλά έχουμε μετανιώσει πικρά για τη δεκαετία της βάτας και του αθροίσματος των δυνάμεων της αλλαγής, όπου τραβήξαμε το συν του μαρτυρίου μέχρι τον ενιαίο συνασπισμό και την κατάληξη που είχε.

Εκτός κι αν εννοείς την αφαίρεση. Εδώ τα καταφέρνουμε περίφημα.
Με την αφαίρεση, ο κομμουνιστής βρίσκεται στο στοιχείο του. Μπορεί να γενικεύει και να αναλύσει τα αίτια, πέρα από τα φαινόμενα και τον εμπειρικό τρόπο σκέψης. Εκεί δηλ που μένουν οι περισσότεροι και σου δίνουν καμιά φορά την αίσθηση ότι έχουν μόνο τις πέντε αισθήσεις και δεν επεξεργάζονται τίποτα θεωρητικά –πέρα από το μαμ, κακά και νάνι ως φιλοσοφία ζωής.

Ωστόσο, η σπουδαία αφαιρετική ικανότητα μπορεί να οδηγήσει το σύντροφο σε απόσπαση από την πραγματικότητα. Με αποσπάσματα μαρξ και το ριζοσπάστη στο χέρι, να σπάμε επίμονα τα νεύρα του κόσμου που είναι κοντά μας και να αντιμετωπίζουμε ατρόμητοι το εκτελεστικό απόσπασμα και κάθε διασπαστικό στοιχείο.

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε
Και να φτιάξω μια καινούρια, κοινωνία άλληνε

Ή αλλιώς, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, όπως λέει κι η αντικαπιταλιστική αριστερά του σεκ.

Αναρχική πρακτική και σεκίτικη φρασεολογία που λίγο-πολύ καλύπτουν όλο το φάσμα της πλην (-) λακεδαιμονίων αριστεράς. Ανάμεσά τους κι αρκετοί πρώην λακεδαιμόνιοι που αψήφησαν θεούς και δαίμονες κι έγιναν λακέδες του συστήματος πηδώντας απ’ το καράβι την πιο κρίσιμη στιγμή.

Τα πάθη μεταξύ μας είναι οξυμένα και τους εγκαλούμε για μειοδοσία, κομματική κι εθνική. Κομματική απέναντι στο κόμμα, που ένα είναι, αλλά έβγαλε απ’ τα σπλάχνα του καμιά δεκαριά ακόμα που ακόμα διασπώνται σαν αμοιβάδες, αλλά εσχάτως άρχισαν να ενώνονται στα εξ ων συνετέθησαν. Κι εθνική απέναντι στον κομματικό πατριωτισμό, το έθνος των εργαζομένων και τη μαμά πατρίδα. Ειδικά γι’ αυτή την τελευταία, οι διαφωνίες μας για την κοινωνική της φύση είναι κάθετες, όσο και η κάθετη γραμμή που κάνει το μείον συν κι αλλάζει ταξικό πρόσημο στο σοβιετικό εγχείρημα.

Οι άλλοι μας κατηγορούν για σεπαρατισμό και την αυτοδιάθεση του κκ και των πορειών του. Και φτιάχνουν ένα πανηγύρι των φυλών της –πλην λακεδαιμονίων- αριστεράς και του εξωκοινοβουλίου, που καταλήγει συνήθως πανηγύρι σκέτο, με βεγγαλικά και μπαλωθιές στο φινάλε κάθε πορείας.

Μειονοτικές διαφορές θα μου πεις. Γιατί κι όλοι μαζί να ενωθούμε, πάλι μειονότητα θα ήμασταν. Κι ας έμεινε για ιστορικούς λόγους να μας λένε μπολσεβίκους. Κι αυτοί στην αρχή μειοψηφία ήταν. Σαν την κοινοβουλευτική μας ομάδα, μετά τη διάσπαση του 91. Κι είναι πολύ συχνό φαινόμενο να στρέφεται η μία μειονότητα εναντίον της άλλης, για να επιζήσει.

Κι έτσι φτάνουμε στη διαίρεση και την κάθε λογής αίρεση κατά της κομματικής μας ορθοδοξίας, όπου επικρατεί το διαίρει και βασίλευε. Και τελικά μηδέν εις το πηλίκο γιατί ο διαιρέτης της αριστεράς είναι ένα μεγάλο μηδενικό. Κι αυτό σημαίνει ότι παραμένουμε διαιρεμένοι γιατί είμαστε αδύναμοι, κι όχι το αντίστροφο, όπως πολλοί πιστεύουν.

Ζητούμενο παραμένει ο πολλαπλασιασμός δυνάμεων που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και θα αυξήσει εκθετικά την επιρροή μας. Που δε βασίζεται σε μίνιμουμ προγράμματα κι ελάχιστα κοινά πολλαπλάσια ούτε στο άθροισμα διαφόρων δυνάμεων, κατά το ένα κι ένα κάνουν δυο (δε θέλει δα πολύ μυαλό).
Αλλά στο μαρτύριο και στην διαλεκτική της σταγόνας που ενώνεται με άλλη μια και γίνονται ένα. Κατά το ένα επί ένα, ίσον με ένα. Που μετά θα γίνει 4, 9,16,64… αλλά θα μένει πάντα ένα, ενιαίο κι αδιαίρετο, σαν την ομοούσιο τριάδα των κλασικών (μαρξ, ένγκελς, λένιν) που τη συμπληρώνει ο καθένας κατά το δοκούν.

Το δια [:] είναι η πρόθεση της διαλεκτικής κι η διαίρεση είναι ένας αντίστροφος πολλαπλασιασμός στην ουσία, αρκεί να βρούμε το σωστό διαιρέτη-μέτωπο που να χωρίζει την ήρα από τους συμμάχους στην ταξική διαίρεση της κοινωνίας.

Όποιος ξέρει να προσθέτει, ξέρει να κάνει κι αφαίρεση. Όποιος ξέρει να αγαπά, ξέρει και να χωρίζει. Χωριστά να βαδίζουμε, μαζί να χτυπάμε. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε. Το κλειδί σε όλα αυτά είναι η διαλεκτική. Με άλλα λόγια, αναλύουμε, διαλύουμε και συνθέτουμε. Όπου η ανάλυση είναι αφαίρεση, η διάλυση διαίρεση και η σύνθεση μπορεί να έχει την πρόθεση της πρόσθεσης (συν), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με κακές προσθέσεις και συγκολλήσεις μετωπικών σχημάτων. Ενώ ζητούμενο της σύνθεσης παραμένει το γινόμενο του πολλαπλασιασμού.

Τώρα πια είμαστε σε θέση να διακρίνουμε σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από τη μία η θεωρητική αφαίρεση που χάνει την ουσία των γεγονότων και μένει στους –μαθηματικούς- τύπους, το κόμμα νέου τύπου και την τυπική καταδίκη της τυπολατρίας (κεκτημένη ταχύτητα, τα δύο τελευταία είναι από άλλο ανέκδοτο). Κι από την άλλη ο επιστημονικός θετικισμός που τα προσεγγίζει όλα εμπειρικά και χάνει την ουσία από την ανάποδη, αγνοώντας τη διαλεκτική.

Υπάρχει κι η αρνητική διαλεκτική κάποιων αναρχικών που αποσυνδέουν το κίνημα από τα κόμματα κι εκφράζεται με το σύνθημα το κόμμα σκοτώνει το κίνημα και τον μαθηματικό τύπο: κίνημα = -κόμμα, όπου αν πάμε να συνδέσουμε κόμμα και κίνημα, κάνουμε μια τρύπα στο νερό και μας βγαίνει μηδέν.
Αυτοί λοιπόν φαντάζονται ότι ο μηδενισμός τους υπερβαίνει διαλεκτικά το πιο πάνω δίπολο και μιλάν για τους φανταστικούς αριθμούς και τη φαντασία στην εξουσία, που είναι όμως καθαρή ουτοπία.

Σε παλιότερο κείμενο είχαμε αναλύσει τη σημειολογία του αριθμού του 28 και των πολλαπλάσιών του (το 28’ η εξορία του τρότσκι, το 56’ το 20ό συνέδριο, το 84’ η ουσιαστική ανάδειξη του γκορμπατσώφ στα πράγματα) που μας κάνει να περιμένουμε με αγωνία το 2012.
Ένας ακόμα αριθμός με ιστορική σημασία για τον χώρο μας είναι ο αριθμός 17, όχι μόνο λόγω της οκτωβριανής επανάστασης, αλλά και του μαγικού 17% που θα μας περνούσε στη δεύτερη κατανομή, αλλά έμεινε άπιαστο όνειρο, μέχρι που το έφτασε ο συριζα στις δημοσκοπήσεις.

Πολλοί βλέπουν μηχανιστικά τη σημερινή συγκυρία και την κατανοούν ως μια εξίσωση δεύτερου βαθμού, όπου το χρέος θεωρείται ως η ρίζα του προβλήματος. Με άλλα λόγια √προβλήματος=χρέος, οπότε πρόβλημα=χρέος στο τετράγωνο.
Και γενικά χρέος μονάχοι μας να σηκωθούμε, χωρίς να περιμένουμε λύσεις μεσοβέζικες εντός του συστήματος. Η φράση του ένγκελς για την ιστορία που δεν είναι απλή εξίσωση πρώτου βαθμού, αλλά ανώτερα μαθηματικά, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ.

Κι όπως λέει κι ένας απ’ τους κλασικούς…

Δέκα μείον πέντε μείον πέντε, έξι δια δύο συν οκτώ,
Είκοσι φορές το δεκαπέντε, έντεκα κι επτά δεκαοκτώ
Σύνολο δεκάξι, μάλλον είναι εντάξει
(…)

Κι όμως κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος
κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο

35 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Δεν θα διαφωνήσω στο ελάχιστο με αυτά που γράφεις απλώς θα ήθελα να προσθέσω και την ταξική πλευρά του όλου ζητήματος.
Στα πλαίσια της κρίσης παύει η δωροδοκία του κεφαλαίου στην εργατική αριστοκρατία αλλά και η ανοχή του στο μικρό κεφάλαιο και τους αυτο-απασχολούμενους. Βλέπουν κυριολεκτικά το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Επειδή όμως
- είναι μικροαστοί ή διαβρωμένοι
- η επιφοίτηση έγινε μόνο μια φορά πριν από 2000 περίπου χρόνια
θέλουν να ηγηθούν του αγώνα ενάντια στα μέτρα, ψάχνουν εναγωνίως συμμαχίες εκεί που λοιδορούσαν, τα σπάνε κλπ κλπ κλπ.

Ο στόχος τους είναι η επιστροφή στην κευνσιανο-νεοφιλελεύθερη ρύθμιση και αν πασπαλίζουν με λίγο αντικαπιταλισμό και σοσιαλισμό τα λόγια και τις θέσεις τους δεν το εννοούν.

Τι πρέπει να κάνουμε
- Αν τους αφήσουμε να ηγηθούν θα οδηγήσουν το κίνημα σε ήττα αποσπώντας μόνο κάποιοι από αυτούς κάτι
- Αν σχηματιστεί μία συμμαχία ίσων η προπαγάνδα των αστών θα τους μετατρέψει σε ηγέτες σε βάρος των κομμουνιστών (θυμίζω τους σταρ Δαμανακι, Ανδρουλάκι κλπ και τα τέρατα Γοντικα κλπ)
- Η μόνη λύση είναι η τμηματική τους απόσπαση τόσο από την ιδεολογία τους όσο και από τους φορείς τους και η πρόσδεση τους στο ΠΑΜΕ

βουρνουκιος είπε...

Μια πρώτη προσσέγγιση: Η σωστή γραμμή ενώνει. Όταν δεν υπάρχει, ή είναι ακόμα πολύ αδύναμη για να εμπνεύσει, τότε η πολυδιάσπαση κυριαρχεί..

Επίσης εδώ μπαίνει το πολυβασανισμένο ζήτημα του ΠΩΣ δομείται η ενότητα θεωρίας και πράξης εντός ενός χ επαναστατικού κόμματος, όπως και ΠΩΣ η διαπάλη απόψεων εντός παλι ενός χ κόμματος -που είναι κάτι φυσιολογικότατο- δεν θα εκτρέπετε σε ανθρωποφαγία. Ενδημικό φαινόμενο της κομμουνστικής αριστεράς παγκόσμια -και στην Ελλάδα- το οποίο σε συνάρτηση με την έλλειψη πειστικής και μαζικής επαναστατικής γραμμής στο σήμερα, καθιστούν αναποφευκτες τις διασπάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Αρκετα καλό κείμενο για φιλο-ΚΚΕ...

Τα κριτηρια σκέψης μου θυμιζουν Πέτρο Παπακωνσταντίνου όσο και αν τον "απεχθάνεται" (ταχατες) ο συγγραφέας.

Ωστόσο το πρώτο σχόλιο εκτός τόπου και χρόνου.

-Που η εργατική αριστοκρατία (Παναγόπουλος - μηχανισμός ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ)

έδειξε διάθεση να ηγηθεί του αγώνα ενάντια στα μέτρα;

ψάχνει συμμαχίες;

τα σπάει;

πασπαλίζει με αντικαπιταλισμό;

Και αναλύει και στη συνέχεια πιθανότητα συμμαχίας με δαύτους!

Μάλλον το ΚΚΕ προτιμάει να συνεργαστεί με δεξιούς, παρά να δεχθεί ότι κάτι κινείται στην Ανεξάρτητη Αριστερά...

Για το αδελφό σας κόμμα σε Ινδία θα μας πείτε;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παύλο περιμένουμε και μια δεύτερη.

Επτέλους τα κατάφερα. Έμοιασα στον πι-πί!
Ο άναυδος μάλλον εννοεί τον χώρο του σύριζα.

RedBoy είπε...

Συφωνα με πληροφοριες: ενω δεν φαινεται να συμμετεχει στις εκλογες, το κκ ινδιας στηριξε ενα κεντροαριστερο κομματων.

Οδευουν ολοταχως προς το '89 τους.

βουρνούκιος είπε...

Θέτω κάποιες σκέψεις/προβληματισμούς σε συζήτηση...

Εάν κάποιος σκάψει λίγο πιο βαθιά θα αντιμετωπίσει ενδεχομένως ένα κομβικό ερώτημα: Τίνος παιδί είναι ένα χ κομμουνιστικό κόμμα ή μια χ κομμουνιστική οργάνωση;;

Η πρώτη φυσιολογική και σωστή απάντηση είναι η εξής: Είναι τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής. Και πράγματι οι κομμουνιστικές προτοπορίες (ό,τι ιδιαίτερο και να πρεσβεύει η καθεμια, είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί) είναι γεννήματα της αντικειμενικής πραγματικότητας και της ταξικής πάλης στην εποχή του καπιταλισμού.

Είναι όμως μόνο αυτό;; Κατα πόσο άραγε η ίδια η πραγματικότητα που τις γεννά (τις κομμ. πρωτοπορίες) τις σημαδεύει κιόλας; Κατά πόσο δλδ οι κομμουνιστικές πρωτοπορίες κουβαλούν εντός τους τα σημάδια, τις αντιλήψεις, ακόμα και τις δομές της ταξικής κοινωνίας του καπιταλισμού;;

Η απάντηση είναι εύκολη, η εξήγηση το ίδιο.. Αλλο είναι το δύσκολο. Και για να μην κουράζω πολύ:

Οι κομμουνιστικές προτοπορίες χτίζονται από ανθρώπους. ΑΠό ανθρώπους που έχουν από τη μια τη φλόγα, τη μόρφωση (ενδεχομένως), το αντικειμενικό συμφέρον, την αντίληψη, για την υπέρβαση/ανατροπη του καπιταλισμού, όμως κουβαλούν από την άλλη όλα τα σημαδια της κοινωνίας που τους γέννησε και που εντός της ζουν: Τον εγωϊσμό, την μικροϊδιοκτησία, την στενότητα αντίληψης, τον ανταγωνισμό κλπ.

Και τα θετικά και τα αρνητικά τα φέρνουν στις οργανώσεις τους. Οι κομμ,ουνιστές λοιπόν αποτελούν απο τη φύση τους μια υβριδιακή προσωπικότητα: ΕΚπροσωπούν το παλιό που παλεύουν για να πεθάνει, μα εκπροσωπούν και το νέο ταυτόχρονα που ΔΕΝ υπάρχει αλλά που πασχίζει να γεννηθεί...

Τέτιες άλλωστε είναι και οι οργανώσεις μας: Θέλουν να εκπροσωπούν το νεο, την ταξική κοινωνία που δεν υπάρχει παρά μόνο ως λανθάνουσα τάση μέσα στην παραγωγή και την κοινωνία, και την ίδια στιγμή για να κανουν πολιτική είναι υποχρεωμένες να έχουν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ιεραρχία, διαχωρισμό σε διευθυντες/στελέχη και εκτελεστές/βάση, σε θεωρητικούς και σε πρακτικούς/λαντζιέρηδες κλπ, στοιχεία αστικά που τείνουν να αναπαράγουν τον εαυτό τους...

Ετσι ήταν πάντα οι κομμουνιστικές οργανώσεις, έτσι είναι και τώρα, έτσι θα έιναι και στο μέλλον..

βουρνούκιος είπε...

Μια διόρθωση: Την Αταξική κοινωνία (το νέο) εκπροσωπούν οι κομμουνιστικές οργανώσεις, καιόχι φυσικά την...ταξική.

ΚΑΙ η συνέχεια:

Συεπώς, από την ίδια τη φύση τους και την αντικειμενική πραγματικότητα, και οι κομμουνιστές και οι κομμουνιστικές οργανώσεις είναι υβρίδια. Είναι και κομμουνιστικές, αλλά και αντικειμενικά επηρεασμένες από τις αστικές αντιλήψεις και πρακτικές (αλλά και τις δομές) της ταξικής κοινωνίας που εντός της δρούν ως ιστορικά προσδιορισμένα υποκείμενα!

ΝΑ, λοιπόν το κλειδί που λέει και ο μπρεζ! Όλοι οι κομμουνιστές πρέπει να έχουν ΣΑΦΗ επιγνωση του υβριδιακού χαρακτήρα των οργανώσεών μας! Δρ Τζέκυλ και μίστερ Χαϊντ λοιπόν; Όχι ακριβώς... Ομως αυτό το συμπέρασμα θαρρώ πως πρέπει να το κρατήσουμε ως ένα -από τα πολλά- στοιχείο της συνολικής αντίληψης του καθενός για το επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο και της σχέσης του με την τάξη...

Το δύσκολο ερώτημα είναι το εξής: Σε συνθήκες καπιταλισμού κατά πόσο είναι δυνατό να μην ηγεμονεύσουν τα αστικά στοιχεία αντίληψης και δομής (έμφαση στην ανορθολογική πίστη, στο αλάθητο της ηγεσίας, μικροϊδιοκτησία της άποψης κλπ) εις βάρος των κομμουνιστικών (εργατική δημοκρατία, αμφίδρομη σχέση ηγεσίας/βάσης, ουσιαστική υλιστικη μόρφωση των μελών κλπ);;

Εδώ η απάντηση είναι δύσκολη. Ίσως το πρώτο βήμα να είναι η επίγνωση του υβριδιακού χαρακτηρα που ανέφερα παραπάνω. Μια διαλεκτική επίγνωση που δεν θα αφήνει χώρο σε αυταπάτες και στη θεολογική πίστη στα μέλη μιας οργάνωσης. Και που ταυτόχρονα ενώ θα κρατα ενσυνείδητα όλα τα αστικά στοιχεία δομής και αντίληψης που είναι απαραίτητα για την άσκηση αποτελεσματικής πολιτικής (ιεραρχία, ύπαρξη θεωρητικών που δυστυχώς δεν θα τους δούμε να κολλάν αφίσες ή να μοιράζουν προκυρήξεις), θα ενισχύει πάλι συνειδητά όλα τα κομμουνιστικά στοιχεία εντός της χ οργάνωσης τα οποία στο σήμερα συμβάλλουν στην ουσιαστική χειραφέτηση (προσπάθεια για πολύπλευρη μόρφωση των μελών, ελευθερία αντιπαράθεσης γνωμών εντός της ογάνωσης χωρίς ταμπέλες, υπόγεια καρφώματα, συκοφαντίες που όλοι μας ξέρουμε ότι παίζουν πολύ, εναλλαγή στα όργανα, μείωση στο απολύτως αναγκαίο του αριθμού των επαγγελματικων στελεχών κλπ).

βουρνούκιος είπε...

Τα παραπάνω, ανήκουν στη σφαίρα του εποικοδομήματος που λέει -και σωστά- ο μπρεζ. Εάν έρθουν και συναντήσουν ως κομμουνιστική αντίληψη, τη σύγχρονη εργατική τάξη που είναι σαφώς πιο μορφωμένη από το '50, σε μια καπιταλιστική παραγωγή που είναι σαφώς -και εν δυνάμει βέβαια- πολύ πιο κοινωνικοποιημένη από το '50, τοτε το νέο κομμουνιστικό εγχείρημα εφόδου στον ουρανό ίσως να πάει πολύ πιο μακριά αυτή τη φορά...

Παντα βέβαια στο φόντο κατάληψης της εξουσίας που είναι το εναρκτήριο πολιτικό λάκτισμα για την κολοσσιαία προσπάθεια αλλαγής του τρόπου παραγωγής από καπιταλιστικο σε κομμουνιστικό.

Κάπως έτσι βλέπω το όλο ζήτημα...

Αναυδος είπε...

@Ανωνυμο 4/1
Αναφερομαι σε ΣΥΝ & Ανταρσυα. Οταν η σοσιαλδημοκρατία προσχωρά και ιδεολογικά στο΄κεφάλαιο (γιατί πολιτκά και οικονομικά το έχει ήδη κάνει από τα μέσα του 1940) η αριστερά της εξεγείρεται

Ανώνυμος είπε...

αναυδε, ανταρσυα και ενα κομματι του συριζα ανήκουν στην αντικαπιταλιστικη κομμουνιστικη αριστερα. η σοσιαλδημοκρατια εκφραζεται προγραμματικα και πολιτικα απο πασοκ, δηαρι, και την πλειοψηφια του συν.

αυτη ειναι η αληθεια

RedBoy είπε...

Εγω το βγαζω το ΠΑΣΟΚ πλεον απο τη σοσιαλδημοκρατια. Δεξια ειναι (βλ. τοιχη στα συνορα, γενικοτερη μεταναστευτικη πολιτικη...και οικονομικη) με ακοροδεξιες τασεις. Τελειωσαν οι αυταπατες.

RedBoy είπε...

Mη σου πω κομματια απ'το δηαρι

RedBoy είπε...

Προγραμματικα και πολιτικα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ειναι σοσιαλδημοκρατια. Μην λεμε οτι θελουμε. Το εκκε π.χ. ειναι σοσιαλσημοκρατια που δεχεται την ΕΣΣΔ ως σοσιαλισμο?

κόκκινοςδρόμος είπε...

το σεκ ρεντμπόι;;

RedBoy είπε...

To ΣΕΚ ειναι τρoτσκυστικο κομμα. Τον Τροτσκυ σοσιαλδημοκρατη θα τον χαρακτηριζες με οτι εχεις διαβασει εδω μεσα απο σεκ και αντι-σεκ?

RedBoy είπε...

Περιμενω απαντηση. Αν θελετε να βγαλετε τις κοντρες σας στη φορα και να αρχισει ο ενας για το '89 κι αλλος για τη στροφη του τροτσκυ καντε το.

Ανώνυμος είπε...

To ΣΕΚ είναι τροτσκιστικό κόμμα. Αν αφήσουμε τον Τρότσκι και τι έλεγε, εδώ έχουμε ένα κόμμα που μέχρι πριν 6 χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες, έχει πικέτες με το φοβερό σύνθημα να πληρώσουν οι κερδοσκόποι και ακόμα έχει κόλλημα με τη ΓΣΕΕ.Δεν είναι τυχαίο ότι το ΣΕΚ (και οι όποιες δυνάμεις του) δε συμμετείχαν σε καμία απεργία εκτός ΓΣΕΕ. Με αυτά τι έχεις να πεις?

RedBoy είπε...

Δηλωνω πληρη αγνοια για αυτα που περιγραφεις και δεν μπορω να τα σχολιασω. Αληθεια το λεω.

RedBoy είπε...

Κι ας υποθεσουμε οτι αληθευει. Αν σου πει ο αλλος οτι συμμετειχες σε κυβερνηση εθνικης ενοτητας τι θα του πεις?


Σημειωτεον: Eχω καταθεσει αλλου την αποψη μου το '89 και δεν ταυτιζεται με αυτη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλα εσυ τι θα του πεις?

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα το τι αληθεύει είναι εύκολο να το βρεις με μια αναζήτηση στο ιντερνετ. Τελευταία ψήφος χωρίς αυταπάτες ήταν ο δεύτερος γύρος των δημοτικών του 2006 εκεί που ήταν ΠΑΣΟΚ-"δεξιάς".Φίλοι μου σεκίτες ψήφισαν και τώρα καμίνη αλλά αυτό δεν το χρεώνω στο σεκ, είναι απλώς η λογική που έχει περάσει.
Κατά τ άλλα η δική μου άποψη (αποκλειστικά δική μου) είναι ότι αυτή ήταν μια απόφαση που πρέπει να την κρίνεις με την εποχή και το συσχετισμό και εντός του κόμματος τότε. Δεν είναι τυχαίο ποιοι πήραν τα υπουργεία και που ήταν και είναι τώρα.
Επίσης για τότε το σκάνδαλο κοσκωτά ήταν κάτι πρωτόγνωρο και νόμιζες ότι έπρεπε να έρθει η κάθαρση.
Πάντως 22 χρόνια μετά δεν μπορείς να κατηγορήσεις το ΚΚΕ ότι έχει οποιαδήποτε τέτοια τάση.

κόκκινοςδρόμος είπε...

διάλογος με σεκίτη στην ναυαρίνου

σεκίτης- θα μας στηρίξεις σύντροφε;;
εγώ- μπα, εγώ είμαι "σταλινικός"
σεκίτης -ααα ε δεν πειράζει και στην ανταρσυα έχουμε σταλινικούς
εγώ -!!!
σεκίτης -το ΝΑΡ!!!
κλπ,κλπ,κλπ

RedBoy είπε...

Οχι, δεν κατηγορω το ΚΚΕ οτι εχει τετοιες τασεις.

Απλως (χιουμοριστικα) αν εσυ περιμενεις καποια χρονια μετα να σε σε αναγνωρισουν οτι δεν εχεις τετοιες τασεις, ο ΣΕΚιτης ποσα χρονια πρεπει να περιμενει? Μην πω ο ΝΑΡιτης...

Αναυδος είπε...

1. Δεν μίλησα για το πως αυτοκαθορίζονται σχηματισμοί όπως ο ΣΥΝ και η Ανταρσυα αλλά ποιά κοινωνικά στρώματα και συμφέροντα εκπροσωπούν. Κάποιος που διαβάζει τα εκλογικά αποτελέσματα σε πολιτικό και συνδιακαλιστικό επίπεδο μπορεί εύκολα να καταλήξει.
2. Σημερα βλέπουμε μία προσέγγιση της "αριστερής" πτέρυγας του συν/συριζα με την ανταρσυα. Η ώσμοση αυτή έχει αφαιρέση μεγάλο μέρος από την αντικαπιταλιστική ρητορία της ανταρσυας.
3. Για ΕΚΚΕ και ΣΕΚ η ανάλυση προσεγγίζει την ψυχιατρική περισσότερο παρά την πολιτική (επιστήμη).

Ανώνυμος είπε...

Αναυδε, Ποια είναι τα στοιχεία σου σύμφωνα με τα οποία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ψηφίζεται από μικροαστικά στρώματα σε μεγαλύτερο βαθμό απ,ότι το ΚΚΕ;

βουρνούκιος είπε...

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να λύσει κρίσιμα ζητήματα της προγραμματικής της φυσιογνωμίας το '11. Μεχρι τώρα, η προγραμματική της φυσιογνωμία καθορίζεται από μια αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτική αντίληψη με κομμουνιστικά στοιχεία.

Πρέπει να τα βαθύνει συγκροτώντας έναν πιο ισχυρό και γειωμένο προγραμματικό λόγο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές του ΣΕΚ με το ΝΑΡ, την ΑΡΑΝ, την Κ.ΑΝ. κλπ. Το ΣΕΚ έχει ήδη δεχτεί ήττες, τόσο στο εργατικό (Η λογική και το περιεχόμενο του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ κερδίζουν διαρκώς έδαφος), όσο και στη νεολαία.

Από την άλλη πάλι, κοντός ψαλμός αλληλούϊα! Μέχρι τέλη Μαρτη έχει προγραμματιστεί να διεξαχθεί η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με εκλεγμένους αντιπροσώπους από τις τκ) η οποία θα ψηφίσει πολιτική απόφαση και θα εκλέξει νεο ΚΣ.

Ανώνυμος είπε...

Ο σεκίτης δε χρειάζεται καμία μετάνοια. Απλώς όταν ένα βασικό σου σύνθημα είναι να πληρώσουν οι κερδοσκόποι, αυτό παραπέμπει στο πασοκ. Και όταν στο tvxs ο υποψ. δήμαρχος αθηναίων πέτρος κωνσταντίνου λέει ότι ελπίζει στη γσεε και γενικά στα συνδικάτα δε μου δίνει και πολλές ελπίδες. Είναι σα να λες ότι ελπίζεις στο ΣΥΝ που στηρίζει το ευρωομόλογο.
Το θέμα αν "παρασύρει" και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια τέτοια λογική.

RedBoy είπε...

aυτο με τα μικροαστικα στρωματα δεν ειναι ωραιο και δεν λεει τπτ. για την πολιτικη των κομματων. Κοινωνιολογισμος ειναι του κωλου.
Ξερετε ποσα τετοια εχω ακουσει για ΚΚΕ και ριχνω μουτζες?

Νέος υλιστής είπε...

Μακάρι να ψηφιζόταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τα μικροαστικά στρώματα περισσότερο από το ΚΚΕ! Θα χτύπαγε 10%! Και το ΠΑΣΟΚ ψηφίζεται από τα εργατικά στρώματα σε μεγαλύτερο βαθμό (συγκριτικά) από ότι το ΚΚΕ που ψηφίζεται περισσότερο από στρώματα μεσαίας/ανώτερης μόρφωσης. Και πολλά καθυστερημένα εργατικά στρώματα ψηφίζουν ακροδεξιά και ο Καρατζαφέρης αυτά που λεει είναι πιο εύκολο να τα καταλάβεις από τα κηρύγματα της Αλέκας. Τώρα ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει μεγαλύτερη επιρροή σε μικροαστικά στρώματα απ'ότι σε εργατικά ισχύει. Αυτό είναι πρόβλημα όλης της αριστεράς. To ότι το ΚΚΕ είναι πρώτη δύναμη στους οικοδόμους έχει επίσης πολλές ερμηνείες. Π.χ αυτοί που διοικούν το σωματείο είναι οι εργολάβοι και όχι οι εργάτες. Δεν νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς.

RedBoy είπε...

Σκασαν τα λαμογια...

Ανώνυμος είπε...

εκαμαμε τον κουκο μπουφο συντροφοι του κκε.
η ανταρσυα σοσιαλδημοκρατια και το κομμα σας η απολυτη επανασταση ..να σας χαρω εγω.
σαν τα ποντικακια βρισκομαστε ολη η αριστερα στην γωνια ..και αντι να κειταμε το γατο παιζουμε με τηνουρα του διπλανου μας.
δημητρης λαρισα ανταρσυα (σοσιαλδημοκρατης απο τα νιατα του τοτε που ηταν μελος της κνε "89)

Αναυδος είπε...

Για όποιον ενδιαφέρεται:
Η δύναμη της Ανταρσύας (0,5% το 2009)είναι σε
- ΔΟΕ/ΟΛΜΕ (διψήφιο ποσοστό και για ιστορικούς λόγους)
- φοιτητές στο 6-7%
- σε κάποια επιμελητήρια 5-6%
- τα περίφημα α'βαθμια αποτελούνται το 1/3 περίπου από εκπαιδευτικούς και κάποια άλλα δεκο (εθν. θέατρο, μοδ ???).
Στη γσεε το ποσοστό της δεν ξεπερνά το 1%.

Επίσης το ΝΑΡ (βασική συνιστώσα της ανταρσυας) δημιουργηθηκε κυρίως από στελέχη της σπουδάζουσας της ΚΝΕ το 1989

Για τον συριζα το μόνο που θα αναφέρω είναι η δυναμική του σε ψυχικό, και β.προάστεια.

Το ΚΚΕ (7,5% το 2009) έχει ένα περίπου 21% στη γσεε και αν αφαιρέσεις τις δεκο ανεβαίνει στο 35% περίπου

Αρα ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Αναυδος είπε...

@Νεος Υλιστης
Στη στατιστική υπάρχει λεγόμενη correspodence analysis με βάση την οποία κάποιος που έχει στα χέρια τους αποτελέσματα exit poll και ορθη κατηγοριοποίηση επαγγέλματος θα καταλήξει στο ότι:
- το ΚΚΕ ψηφίζεται κατά αναλογία από περισσότερους εργάτες και μισθωτούς από οποιαδήποτε άλλο κόμμα στην ελλάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι και μικροαστικά στρώματα αλλά και αγρότες κλπ δεν ψηφίζχουν το ΚΚΕ. Το ποσοστό τους όμως είναι μικρότερο από το συνολικό ποσοστό τους στον πληθυσμό.
- εννοείται ότι η εργατική τάξη κατα πλειοψηφεία στηρίζει τα 2 κόμματα του δικομματισμού (κυριως όμως το ΠΑΣΟΚ)
- οι κάποιας ηλικίας μικροαστοί ψηφίζουν των συν/συριζα και οι γόνοι τους την ανταρσυα

βουρνούκιος είπε...

αναυδε: Τα στοιχεία που παραθέτεις έχουν το εξής πρόβλημα: Στα συνδικαλιστικά αναφέρεσαι χωρίς να λές πόσοι εργαζόμενοι είναι συνδικαλισμένοι!!

Στον ιδιωτικό τομέα, το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργατών φτάνει το 12%. Συνεπώς, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ πιάνει το 35% (ας δεχτώ αυτή την αφαίρεση) αλλά του 12% των συνδικαλισμένων! Η αναγωγή μας κάνει ένα ποσοστό κάτω του 8%. ΓΙα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ποσοστό φτάνει στο όριο της ανυπαρξίας.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι για όλους μας. Και αν προχωρήσει περαιτέρω η αποσάρθρωση του συνδικαλισμού, μαυρο φίδι για ΟΛΟΥΣ μας!

βουρνούκιος είπε...

ΕΠίσης, βάσει ποιών στοιχείων οι γόνοι των μικροαστών ψηφίζουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Αναυδος είπε...

@Βουρνούκιε
1. Ορθή η παρατήρηση σου αλλά θα εκπλαγείς για τον αριθμό των ψηφοφόρων του ΚΚΕ που δεν είναι συνδικαλισμενοι.
Ωστόσο η αναφορά στους μαζικούς φορείς δείχνει το κέντρο βάρους του κάθε κόμματος δηλ. τις ταξικές του καταβολές
2. Για την κατάσταση στα συνδικάτα έχεις πιο πολύ κι από δίκιο. Την αποσάθρωση την πληρώνουμε ήδη τώρα με το μνημόνιο και την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων.
3. Βάλε π.χ. σε αντιδιαστολή τα αποτελέσματα των φοιτ. εκλογών στο ΕΜΠ και αυτά του ΤΕΕ.