Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Το εβραϊκό ζήτημα

Σε κάποια φάση είχα ξεκινήσει να γράφω ένα κείμενο για το μέτωπο, που κάθε χώρος το βλέπει σαν πάρτι όπου προσκαλεί τους άλλους να έρθουν χωρίς φόβο και δώρα φέροντες. Και προτάσσει ένα πλατύ μέτωπο για να αποφύγει το μέτωπο. Πλατειάζει, το φέρνει από εδώ, το φέρνει από εκεί, εγώ ξανά στο τίποτα, στο γενικά εσύ.

Κι έτσι όπως δεν ενώνονται τα μέτωπα –γιατί για ένα καθαρό κούτελο ζούμε στην κοινωνία και δεν θα το λερώσουμε με πολιτικές εκπτώσεις- έρχονται σε μετωπική σύγκρουση, μέτωπο με μέτωπο και τρίβουν τις μύτες τους σαν τους εσκιμώους. «Με» (απ’ το μέτωπο) από εδώ και «με» από εκεί, μας κάνουνε ένα ωραίο ζευγάρι μεμέ. Κι εμείς τραβάμε τα μεμέ μας απ’ το κακό μας, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες, αντί να παίζουμε με τις τάπες και τους πάτους των βαρελιών, να δούμε αν μας παίρνει να πάμε και πιο κάτω.

Και την παράταξη στους οικοδόμους θα κολλούσε να την βγάλουνε μπετοναρισμένο αριστερό μέτωπο, με αρχικά μπετόν αρμέ και σύνθημα άρμεγε λαγούς και κούρευε μισθούς και το δημόσιο χρέος.

Κι εκεί θυμήθηκα ένα εκλογικό αστερίξ με το μαθουσαλίξ που –αν και ήθελε να διώξει τους ξένους από το γαλατικό χωριό- ήταν σαν οργάνωση του εξωκοινοβουλίου και κουβαλούσε ένα πλακάτ που έγραφε: όλοι μαζί μου, αν κι ήταν μόλις ένα άτομο.

Κι εκεί ο ειρμός ξεστράτισε και το κείμενο έγινε πασχαλιάτικο. Γιατί οι υπόλοιποι μπορεί να μας βλέπουν σα μαθουσάλες του κινήματος, 93 χρονών κόμμα κι ακόμα δυνατό κι ακμαίο. Αλλά στην ουσία οι δικές τους θέσεις είναι ακόμα πιο παλιές. Σάπια σοσιαλδημοκρατικά κηρύγματα κι απλά ευχολόγια παπάδων που πατάνε σε δυο βάρκες, τη στιγμή που η κρίση σα μωυσής σκίζει τη θάλασσα στα δύο κι αυτοί πέφτουν στο θεωρητικό κενό και τα κάνουν μούσκεμα.

Έτσι κι αλλιώς η θάλασσα θα γίνει κόκκινη και θα ονομαστεί ερυθρά. Το αίμα νερό δε γίνεται, αλλά το νερό μπορεί να γεμίσει με αίμα και να γίνει κόκκινο από θάνατο. Θα φροντίσουν οι αιγύπτιοι εχθροί μας κι ο στρατός του φαραώ γι’ αυτό. Αλλά όσοι εβραιομπολσεβίκοι τα καταφέρουν θα φτάσουν στη γη της επαγγελίας που είναι περικυκλωμένη από ποτάμια και ιμπεριαλιστές (χάρτινες τίγρεις κι ευφράτηδες).

Αυτό είναι το πέρασμα (πεσάχ) στο σοσιαλισμό που γιορτάζουμε τέτοιες μέρες οι κομμουνιστές. Επειδή όμως δεν είχαμε μαγικά ραβδιά για να υπερβούμε τις δυσκολίες, πέσαμε κατευθείαν στα βαθιά και τα κάναμε κι εμείς μούσκεμα. Κι έκτοτε ψάχνουμε τους υπαίτιους, αποδιοπομπαίους τράγους κι αρνιά, να τα θυσιάσουμε στη σούβλα για εξιλέωση.
Για δες καιρό που διάλεξε ο γκόρμπι να την πάρει
Τώρα που είναι αντικειμενικά εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό
Κι ο καπιταλισμός σαπίζει νομοτελειακά κι απειλεί να μας πάρει μαζί του στον τάφο

Κι έτσι έμεινε το έθιμο της σούβλας που παραπέμπει συνειρμικά στις δίκες της μόσχας. Έχει προηγηθεί η σαρακοστή και το κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου γκόρμπι που είχε μετ-αμφίεση κομμουνιστή και τον υποδέχτηκαν σαν μεσσία με βάγια στα χέρια. Φάτε μάτια-ψάρια και χάμπουργκερ από τα μακ ντόναλντ, ή μια πίτσα χατ. Ενώ εμείς χρειαζόμασταν άλλου είδους θάμα κι έναν ιησού να μπει να διαλύσει τους πάγκους των εμπόρων και την παρασυναγωγή των μαυραγοριτών.

Και κάπου εκεί κολλάνε η σολομώντεια λύση του σοσιαλισμού με αγορά που έκοψε το παιδί στα δύο και το σκότωσε. Οι δέκα νομοτέλειες που παραβιάστηκαν μαζί με τη βασική εντολη «ουκ αποκτήσεις κεφάλαιο». Η μεγάλη μαοϊκή πορεία του επιτάφιου, όπου πρέπει κάποια φορά να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το μέρα μαγιού μου μίσεψες. Το δίλημμα τρότσκι η βαραββάς, όπου βαραββάς ήταν ο μπουχάριν και τελικά τους φάγαμε και τους δυο. Ο ιωσηφ τζουγκασβίλι κι οι δώδεκα φυλές του ιακώβ που έγιναν σοσιαλιστικές δημοκρατίες, συν άλλες τρεις βαλτικές που προστέθηκαν αργότερα κι ήταν οι πρώτες που αποσπάστηκαν. Η ελεγχόμενη σταυροδοσία στις εκλογές, για να βγάλουμε αυτούς που θέλουμε. Ως και στο εξωκοινοβούλιο το κάνουν κι ας μην εκλέγουν κάποιον (ακόμα).

Και την ατέλειωτη εβδομάδα των παθών που περνάνε οι κομμουνιστές μετά τις ανατροπές. Ανεβαίνουν το γολγοθά με το σταυρό στο χέρι, αλλά μια μέρα –την Τρίτη κατά τας γραφάς- θα τον αντικαταστήσουνε τα όπλα και θα αναληφθούν με έφοδο στους ουρανούς, μαζί με την επ-ανάσταση των λαών. Πρόσχωμεν..

Ας διαβάσουμε όμως κάτι πιο ελαφρύ από τον χώρο του πολιτικού άρλεκιν.

Το πάσχα πλησιάζει και καθώς είμαι ο μόνος πρέσβης που αντιπροσωπεύει μια χώρα που έχει επίσημη θρησκεία την ορθοδοξία, πληροφορώ την ΑΜ τον πατριάρχη ότι θα παραστώ στην λειτουργία της ανάστασης. Πληροφορώ και τους συνεργάτες μου που μου λένε ότι πρέπει να φτάσω πολύ νωρίς στον καθεδρικό ναό γιατί κάθε χρόνο οργανώνεται διαδήλωση των αθέων ακριβώς τη στιγμή που ο ιερεύς ανακράζει χριστός ανέστη.

Φτάνω λοιπόν μία ώρα πριν από την ανάσταση με την ελληνική σημαία στο αυτοκίνητο, κι όμως είμαι αναγκασμένος να κατέβω εκατό περίπου μέτρα από την εκκλησία. Τόσο πυκνό είναι το πλήθος. Έχουν ληφθεί θεαματικά μέτρα ασφαλείας –έφιππος αστυνομία επαγρυπνεί ώστε να μην σημειωθούν επεισόδια ανάμεσα στους πιστούς που χώνονται ανάμεσα στην εκκλησία και τους αθέους που είναι συγκεντρωμένοι στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Χωρισμένοι από ολόκληρο το φάρδος του δρόμου που το κατέχει η αστυνομία, οι δυο παρατάξεις αγνοούν η μία την άλλη προς το παρόν, αν και μερικές μεμονωμένες κραυγές ακούγονται από την πλευρά των αθέων. Υποπτεύομαι ότι είναι στελεχωμένοι από μερικούς κομσομόλους.

Στο εσωτερικό της εκκλησίας βασιλεύει σκοτάδι. Μερικά κεριά, αφιερώματα πιστών, καίνε μπροστά στις εικόνες. Το πλήθος –ηλικιωμένοι οι περισσότεροι- είναι σιωπηλό. Ένας διάκος ο αναγνώστης, διαβάζει πολύ βιαστικά, μια σειρά προσευχές σε σλαβονική γλώσσα, λειτουργική της ρωσικής ορθοδοξίας.

Δεξιά κι αριστερά απ’ την κεντρική αψίδα είναι οι χοροί, γυναίκες οι περισσότερες, που περιμένουν το σύνθημα. Σκοτάδι και κρύο. Ο χριστός βρίσκεται ακόμη στον τάφο και θα αναστηθεί σε λίγο.

Έξαφνα η μεγάλη καμπάνα αρχίζει να χτυπά αλλά δεν κατορθώνει ο ήχος της να σκεπάσει εντελώς τις απειλητικές ιαχές των αθέων που αρχίζουν τα ουρλιαχτά τους. Μία από τις πλάγιες πύλες φέρνει ως εμάς την προσποιητή, άλλωστε, οργή του πλήθους και τούτο σου προκαλεί ένα ελαφρό ανατρίχιασμα φόβου στον τράχηλο, σα να ήσουν πρωτοχριστιανός μέσα στις κατακόμβες της ρώμης κι άκουγες να πλησιάζουν οι ρωμαίοι κεντηρίωνες. Όσο χτυπά η καμπάνα, τόσο δυναμώνουν τα ουρλιαχτά. Στο μεταξύ η ωραία πύλη ανοίγει ορθάνοιχτα και ο κλήρος κατάχρυσος, εμφανίζεται κρατώντας αναμμένες λαμπάδες, με τον πατριάρχη επικεφαλής.

Η πομπή κάνει τον γύρο της εκκλησίας απέξω αλλά πάντα μέσα στο περίβολο του ναού, που προστατεύεται από κάγκελα. Συνοδεύεται από διάκους με καταπληκτικές φωνές. Στο εσωτερικό της εκκλησίας οι χοροί έχουν αρχίσει ένα λειτουργικό ύμνο εις δόξαν χριστού αλλά έξω δε μπορεί κανείς να ακούσει τίποτε άλλο παρά το πλήθος των αθέων που έχει φτάσει στο βαθμό της φρενίτιδας, ουρλιάζει και ρίχνεται με λύσσα επάνω στα κάγκελα του περιβόλου.

Οι συνοδοί μου προσπαθούν να με πείσουν ότι όλα αυτά είναι σκηνοθεσία αλλά ως πού; Όταν η πομπή ξαναμπαίνει στην εκκλησία ο πατριάρχης ανακράζει χριστός βασκρεσε και όλοι οι πιστοί το επαναλαμβάνουν με θέρμη και φιλιούνται σταυρωτά. Τότε αρχίζει η λειτουργία. Θα κρατήσει δυο ώρες. Βγαίνω και γυρίζω στο αυτοκίνητό μου.


Ρίγη συγκίνησης. Οι αθέοι με κατεβασμένο επίτηδες τον τόνο να θυμίζει το τέλος από την ισπανική ταινία η γλώσσα της πεταλούδας, όπου τα παιδάκια πετούσαν πέτρες στον κομμουνιστή και του φώναζαν με μίσος ρόχο και ατέο. Κι ο κριτικός αναγνώστης να μην ξέρει αν πρέπει να χαρεί με τον μαχητικό αθεϊσμό των ηρωικών κομσομόλων, να γελάσει με τις υπερβολικές περιγραφές, ή να κλάψει που στα 1968, μετά από 50 χρόνια επανάστασης, το όπιο του λαού επιβίωνε ακόμα, με την ανοχή του σοβιετικού κράτους.

Όλα αυτά στο πολιτικό άρλεκιν με τίτλο πράσινη μόσχα και συγγραφέα τον άγγελο βλάχο, που πέραν όλων των άλλων διετέλεσε πρέσβης της ελληνικής χούντας στη σοβιετία από το κοσμοσωτήριο 68 μέχρι το 71’.
Από τα τελευταία αποκτήματα της μπρεζνιεφικής βιβλιοθήκης της κε του μπλοκ.

Κλείνουμε με ένα ακόμα ντοκουμέντο στο κλίμα των ημερών, που εξασφάλισε για την κε του μπλοκ ένας διατατικός (ττ) αναγνώστης:

"Σύλληψις Κατά την Ώρα της Αναστάσεως

Η Αστυνομία του Πειραιώς, ανεκοίνωσεν ότι συνελήφθησαν κατά την λειτουργία της Αναστάσεως στον Άγιο Παντελεήμονα Δραπετσώνας οι Ν. Αθηναίος, ετών 25, Στ. Κοιλάκος, ετών 23 και Παν. Κυριάκης, ετών 24, γιατί είπον την φράσιν: «Και του χρόνου ανταρτοκρατούμενοι».
Οι τρείς συλληφθέντες εδήλωσαν στην Γενική Ασφάλεια ότι και αυτοί άκουσαν την φράσιν: «Και του χρόνου Λαϊκή Δημοκρατία», αλλά οι ίδιοι δεν είπον τίποτα. Η σύλληψις των τριών νέων κατά την χαρμόσυνη στιγμή της Αναστάσεως και ενώ κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες δημιούργησε δυσμενέστατην εντύπωσιν στο εκκλησίασμα."

Η Αυγή, 7 Απριλίου 1953


Υγ: μην παρεξηγείτε τη σνομπ διάθεση στα σχόλια. Αυτές τις μέρες η κε του μπλοκ δεν έχει ούτε καν υπολογιστή και τη βγάζει στη γύρα με δανεικά.

5 σχόλια:

Αναυδος είπε...

Να καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου μετά από δεκάωρο οδήγημα. Η προσπάθεια στα χρόνια του Σταλιν και πριν από τον πόλεμο για την προπαγάνδιση του αθεισμού τεράστια. Οχημα η Λιγκα των Στρατευμένων Αθεων με επικεφαλής τον Ιαροσλαφσκι.. Επίσης στις δεκαετίες ’20-’30 η θρησκεία και οι παπάδες χτυπήθηκε αποφασιστικά στο χωριό. Παρόλα αυτά πιστοί εξακολουθούσαν να υπάρχουν και θα συμφωνήσω με την ανοχή πλέον της ηγεσίας. Πέρα από πολλά άλλα αυτό δείχνει την αντοχή της παλιάς νοοτροπίας ακόμη και 50-60 χρόνια μετά.
Δεν είναι άσχετο με τα παραπάνω το άρθρο του Λενιν η Μεγάλη Πρωτοβουλία που δημοσίευσε ο Ρ την Κυριακή

Κινεζομπολσεβίκος είπε...

Πολύ μεγάλο ρόλο στην επιβίωση του θρησκευτικού συναισθήματος (πέρα από τη σχετική κοινωνική αδράνεια που δεν αντιστοιχίζει αμεσως και ευθύγραμμα τη βάση με το εποικοδόμημα) στη μετεπαναστατική Ρωσία και στις άλλες σοσιαλιστικές δημοκρατίες έπαιξαν δύο παράγοντες:

1. Η τρομερή καθυστέρηση του ρώσικου χωριού, ειδικά στη μη ευρωπαϊκή ΕΣΣΔ, καθυστέρηση οικονομική που αντανακλούσε και λόγω της τρομερά οπισθοδρομικής - φεουδαρχικής ιδεολογίας του τσαρισμού και σε βαθιά ιδεολογική καθυστέρηση, απερίγραπτη ακόμη και για σημερινή τριτοκοσμική χώρα. Να προσθέσουμε εδώ και τη συμμαχία - μέτωπο παπαδαριού - κουλάκων κατά της σταλινικής - μπολσεβίκικης κολλεκτοβοποίησης.

2. Η αναγκαστική συμμαχία του καθοδηγητικού, επαναστατικού σταλινικού, απαράτ του ΠΚΚ(μπ.) με το άντρο του μεγαλορώσικου σωβινισμού, τη ρώσικη εκκλησία, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Είναι στο βάθος αυτή η συμμαχία που γέννησε, μάλλον που γονιμοποίησε το αυγό του φιδιού μέσα στο ΠΚΚ(μπ.), δηλαδή το αυγό του μεγαλορώσικου ιμπεριαλιστικού επεκτατικού σωβινισμού, που στη συνέχεια τά 'βαλε πρώτα με τα μη ρώσικα έθνη της ΕΣΣΔ τσακίζοντας την προλεταριακή σταλινική πολιτική για τις εθνότητες και στη συνέχεια ξεκινώντας σταυροφορία υποταγής της Ανατολικής Ευρώπης και του Τρίτου Κόσμου στο νέο μεγαλορώσικο "ράιχ".

Δεν είναι τυχαίο που και οι τρεις "μεγάλοι" ανατροπείς της διχτατορίας του προλεταριάτου αρχιρεβιζιονιστές στην ΕΣΣΔ (Σουσλόφ - Μπρέζνιεφ - Χρουστσόφ) είχαν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην μεγαλορώσικη επιβολή στα μικρά έθνη της χώρας με διοικητικές και αντιδημοκρατικές μεθόδους (Σουσλόφ - Λιθουανία, Χρουστσόφ - Ουκρανία, Μπρέζνιεφ - Καζαχστάν).

Μετά το 1960, στο βάθος το καθεστώς ήθελε την επιρροή της ρώσικης εκκλησίας, που την είχε υποτάξει εντελώς, για την καλλιέργεια στις μάζες και της παθητικότητας και μοιρολατρείας, αλλά και της ιδεολογίας του ορθόδοξου τόξου, του πανσλαβισμού με επιθετικό περιεχόμενο κλπ.

Δεν είναι τυχαία η μετά το 1985 έκρηξη του θρησκευτικού συναισθήματος στη Ρωσία. Πράγματι η Ένωση των Μαχόμενων Άθεων του '20 - '30 έκανε σημαντική ιδεολογική δουλειά στις μάζες, αλλά κατά τα τέλη της δεκαετίας του '30 είχε βαλτώσει λιγάκι(νομίζω το αναφέρει και ο σ. Ζντάνοφ σε μια εισήγηση του 1937)...

raskolikas είπε...

Σχετικά με το φετίχ της προφοράς: "διχτατορία", "Καζαχστάν"...

Σύντροφε οπορτουνίζεις επικίνδυνα, ανιχνεύω δεξιά παρέκλιση στο λόγο σου, και πρόσεχσε γιατί η σταλινική προλεταριακή επαναστατική ηγεσία του Κόμματος δεν συχωρεί τέτοια λάθη...

Γιατί δηλαδή σωστά εκλαϊκεύεις την αστικότροπη-μπουρζουάδικη "δικτατορία" σε "διχτατορία", και το εξ ιμπεριαλισμού προερχόμενο "Καζακστάν" σε "Καζαχστάν", και δεν κάνεις το ίδιο με την "Ουκρανία" σε "Ουχρανία"? Μήπως είσαι κι εσύ πράχτορας των αντιδραστικών χρουστσοφοτροτσχοαναρχικών ουχρανών εθνικιστών και προσπαθείς να μπάσεις απ' την πίσω πόρτα τα αντιδραστικά ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα περί Holodomor? Και δεν είναι μόνο αυτό σύντροφε:

1) Οι παράγοντες "έπαιχσαν" ρόλο, κι όχι "έπαιξαν".
2) Είναι "οπιστοδρομική" η ιδεολογία, μην πω "πισωδρομική", και όχι "οπισθοδρομική"!! (καθαρευουσιάνος είσαι σύντροφε?)
3) Είναι "απερίγραφτη", και όχι "απερίγραπτη" (η φτώχεια της Ισταμπούλ - άσχετο αλλά το θυμήθηκα...)
4) Ακούς εκεί "επεκτατικός"? Το "επεχτατικός" δεν σου το 'μαθε κανένας?
5) Στα νέα προλεταριακά ελληνικά το αστομπουρζουάδικο υποκριτικό "συναίσθημα" λέγεται "συναίστημα".

Τέλος, ούτε μπορώ να βάλω στο νου μου ποιος καθοδηγούσε το χέρι σου όταν έγραφες για "κολλεκτοβοποίηση", ούτε καν "κολλεκτιβοποίηση" δηλαδή, αντί του προλεταριακώς ορθότερου "κολλεχτιβοποίηση".

Η στάση σου είναι ύποφτη σύντροφε και καλό θα ήταν να κάνεις άμεσα λίγη αυτοχριτική...

κόκκινοςδρόμος είπε...

Η εξάλειψη του θρησκευτικού συναισθήματος δεν πραγματώνεται βουλησιαρχικά. Η θρησκεία είναι άμεση αντανάκλαση των παραγωγικών σχέσεων, και στο βαθμό που αυτές αναπτύσσονται (οι σοσιαλιστικές σ.π), το φαινόμενο της θρησκευτικής πίστης αργοπεθαίνει. Οι όποιες πρωτοβουλίες για την κατάργηση της θρησκείας αν δεν παίρνουν υπόψιν το παραπάνω είναι καταδικασμένες στην αποτυχία.

κόκκινοςδρόμος είπε...

α και καλημέρα...