Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο

Αλλά τι είναι ο κόσμος τη σήμερον; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά κι η εγκαταλειμμένη ύπαιθρος; Μην είναι οι γκρίζες πόλεις που σε μαυρίζουν κάθε μέρα και τα πλημμυρισμένα με όνειρα υπόγεια; Μην είναι οι πλατείες κι οι ελεύθεροι χώροι που επανοικειοποιούμαστε; Μην είναι ο κόσμος του μόχθου, της δουλειάς, της μισθωτής εργασίας; Γιατί ο κάρολος λέει ότι η ουσία του ανθρώπου είναι το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, και στην καρδιά αυτών των σχέσεων βρίσκεται η εργασία.

Τι γίνεται όμως όταν δε μπορείς να επιβεβαιώσεις την ουσία του είδους σου στον χώρο δουλειάς; Ψάχνεις να φωτίσεις τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό, με ένα φορτίο αδιοχέτευτο, συσσωρευμένη δύναμη που ψάχνει διέξοδο, να εκφραστεί, να διαμορφώσει προσωπικότητα. Και βρίσκει τρόπο να το κάνει λαθραία, έξω από την ανθρώπινη ουσία, στο περιθώριο της πραγματικής ζωής, αναπαράγοντας την αρχική αλλοτρίωση που αποκόμισε στον χώρο εργασίας.

Ο αποξενωμένος –από τα μέσα παραγωγής, το σκοπό και το περιεχόμενο της εργασίας- άνθρωπος αποξενώνεται από το περιβάλλον του και συνάπτει σχέσεις τυπικές, σαν εμπορευματικές συναλλαγές, με δούναι και λαβείν, κουβαλώντας αυτούς τους περιορισμούς σε κάθε πτυχή της ζωής του. Μένει χωρίς προσωπικότητα, αλλά την αναπληρώνει με το προφίλ του στο διαδίκτυο.

Το «πλασματικό κεφάλαιο» στην παραγωγή βρίσκει διαλεκτικό συμπλήρωμα στο εποικοδόμημα, σε έναν πλασματικό διαδικτυακό κόσμο, που σταδιακά γίνεται κυρίαρχος και γεννάει εικονικές διεργασίες, χωρίς τη μαγεία και τη ρευστότητα των ζωντανών διαδικασιών. Διεργασίες με επίφαση κοινωνικότητας, αλλά όχι γνήσια κοινωνικές. Κι είναι ζήτημα αν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ. Οι ντομάτες του θερμοκηπίου δε μπορούν να αποκτήσουν τη γεύση των φυσικών και τα ρομπότ δε θα γίνουν ποτέ άνθρωποι, γιατί η τεχνητή νοημοσύνη αρκείται μόνο στις πληροφορίες που της δίνουν έτοιμες, δε μπορεί να το ψάξει παραπάνω.

Αυτές τις μέρες όλοι μιλάνε για παλλαϊκό ξεσηκωμό, ακόμα κι όσοι αποστρέφονταν με βδελυγμία τα διάφορα λαϊκά και παλλαϊκά συνθετικά (λαϊκή εξουσία, λαϊκό μέτωπο, παλλαϊκό κράτος κτλ). Ο μεγάλος κίνδυνος ωστόσο είναι να μείνουμε με το πρώτο συνθετικό και να χάσουμε το δεύτερο. Να μας μείνει (η κίνηση που είναι) το παν και να χαθούν όλα τα υπόλοιπα: ο λαϊκός χαρακτήρας και ο τελικός στόχος μαζί με τον ταξικό μπούσουλα. Να κατέβει δηλ ο κόσμος στις πλατείες, μια σύναξη μαζική, καθολική, αλλά χωρίς τίποτα λαϊκό και γνήσιο μέσα της.

Το θρησκευτικό αφιόνι δίνει σκυτάλη στα ηλεκτρονικά μέσα. Οι μάζες παρακολουθούν ευλαβικά τις νέες θεότητες, που είναι πανταχού παρούσες κι ελέγχουν απ’ την οθόνη τις πράξεις μας. Τα κανάλια και το ίντερνετ έδωσαν το σύνθημα για την έναρξη της αγανάκτησης. Φωνή θεού οργή λαού. Η λαϊκή θυμοσοφία αντιστρέφεται διαλεκτικά και ο λαϊκός θυμός εκδηλώνεται κατά παραγγελία. Στην τελευταία δημοσκόπηση της εταιρίας του αλαφούζου, υπήρχε μεταξύ άλλων και η ερώτηση: πόσο οργισμένοι είστε;

Ο κόσμος κατέβηκε, μούντζωσε, έβρισε, εκτονώθηκε, κι έμεινε αμήχανος να περιμένει οδηγίες για το κάτι παραπάνω. Κάποιοι άλλοι έστησαν πιο κάτω μια καρικατούρα λαϊκής συνέλευσης για να παρέμβουν και να τον εκφράσουν. Αν αυτά είναι τα όρια της αυθόρμητης λαϊκής αυτενέργειας και της συνειδητής παρέμβασης της πρωτοπορίας, τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα απ’ όσο πιστεύαμε.

Κι εδώ μπαίνει το βασικό ερώτημα. Αυτό το κίνημα είναι κατά βάση δικό μας ή δικό τους; Έχουμε δυνατότητα παρέμβασης σε αυτό, ή οι όροι διαμόρφωσής του αποκλείουν εξ αρχής κάτι τέτοιο;

Τούτη η πλατεία είναι δική τους και δική μας, δε μπορεί κανείς να μας την πάρει. Πολλοί θεωρούν ότι τα χαρακτηριστικά του κινήματος είναι ρευστά κι η –απ’ έξω- παρέμβασή μας μπορεί να είναι καταλυτική. Μόνο που απέξω από απέξω διαφέρει.

Το απέξω του λένιν στην επαναστατική συνείδηση έρχεται έξω από τους αυθόρμητους εργατικούς αγώνες που μπορούν να φτάσουν μέχρι τον οικονομισμό. Αλλά εκεί το απέξω παρεμβαίνει σε κάτι υπαρκτό, που μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο και να γίνει πολιτική συνείδηση. Μια μετατροπή που προκύπτει διαλεκτικά κι όχι μεταφυσικά από το μηδέν.

Αυτές είναι εξάλλου κι οι δυο βασικές κατηγορίες σκέψης: η διαλεκτική κι η μεταφυσική. Άλλο αν κάποιοι επικαλούνται την πρώτη κι ακολουθούν τη δεύτερη. Σαν εκείνα τα διαλεκτικά που έλεγε ο πι-πι στις περσινές αναιρέσεις για το χρέος, αλλά δε μας έλεγε ποιος θα τα κάνει κι έρεπε σε έναν μαρξισμό μεταφυσικό, ου μην και παρά φύση.

Ενώ το άλλο είναι το κίνημα του σκέτου έξω. Έξω από τάξεις, σωματεία, κόμματα, από αγώνες εν γένει –οικονομικούς έστω. Χωρίς πάλη, με θολά αιτήματα, δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάτζα καμιά. Στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ. Venceremos.

Εξάλλου δεν είμαστε πια στην εποχή των μαζικών χώρων εργασίας και του πουτίλοφ (για λένιν και μπολσεβίκους, ούτε συζήτηση). Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μαζικούς χώρους συνεύρεσης για να σπάσουν την αποξένωση. Ο μόνος χώρος όπου συναντιούνται μαζικά είναι το διαδίκτυο, κι οι χώροι κοινωνικής δικτύωσης. Οπότε πάρε κι ένα «κίνημα του φέις μπουκ» και τρέχα-γύρευε τώρα πώς έχασες την επαφή κι έμεινες στην απέξω, για να παρέμβεις απ' έξω.

Είναι γενικώς το κίνημα του έξω. Κόσμος που το ρίχνει έξω τα απογεύματα μετά τη δουλειά, ή μετά τον πρωινό καφέ του άνεργου. Έξω όλοι, να φύγουν, ουστ, όξω πούστη απ’ την παράγκα. Έξοδος για ποτό, που δένει διαλεκτικά με την έξοδο από το ευρώ και τον καπιταλισμό.
Θέλω να βγω από δω έξω. Θέλω να βγω, απ’ το αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω. Μα τις πλατείες τις φοβάμαι κι είναι αλήθεια, την αγανάκτηση τη ζω, τη ζωγράφισα στα στήθια.

Κι όπως λέει ο κόκορας του αρκά, προσπαθώ να βγω, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από πού μπήκα. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τι μας έφερε, τι φταίει; Το 89’, η βάρκιζα, η εοκ; Ο καποδίστριας με τα πρώτα χρέη από τα δάνεια; Η επανάσταση του 21 που δεν είχε έγκριση απ’ τον σκάι;

Υπάρχει κι η άλλη άποψη που λέει ότι όλο αυτό μπορεί να ξεκίνησε από τα κανάλια που στόχευαν σε μια ανώδυνη εκτόνωση, αλλά ξέφυγε από τον έλεγχό τους και μπορεί να γυρίσει εναντίον τους. Όπως το 1905 με τον παπα-γκαπόν που ήταν πράκτορας της οχράνα και οδήγησε τους πιστούς στο στόμα του λύκου κρατώντας εικόνες του τσάρου στα χέρια. Αυτό όμως άναψε το φιτίλι της οργής κι η συνέχεια ήταν εκρηκτική.

Ή σαν αυτό που λένε πως έκανε ο διορατικός βενιζέλος με το εργατικό κίνημα, που το βοήθησε να ιδρύσει γενική συνομοσπονδία κι αμέσως μετά κόμμα, για να το έχει υπό τον έλεγχό του και να το ποδηγετεί. Τελικά όμως του γύρισε μπούμερανγκ. Το κουκουέ συνδέθηκε με την τρίτη διεθνή και με το προσφυγικό στοιχείο, αύξησε την επιρροή του κι ο βενιζέλος υποχρεώθηκε να αλλάξει τακτική και να το κυνηγήσει με το ιδιώνυμο.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε ότι το κόμμα ήταν ήδη από τότε σταλινικό και προδοτικό κι ότι η κίνηση-προφητεία του βενιζέλου εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται διαχρονικά. Γι’ αυτό πηγαίνουν στις πορείες της γενικής συνομοσπονδίας που ιδρύθηκε στα χρόνια του λευτεράκη.

Κάποιοι λοιπόν, βλέπουνε παπάδες στο πλήθος της πλατείας και τους βαφτίζουν με μικροαστική ανυπομονησία παπα-ανυπόμονους του νέου εαμ και νέους παπα-γκαπόν(τηδες). Ας προσέχουμε όμως, γιατί αντί για το πέτρογκραντ του 1905, μπορεί να μας προκύψει γερμανία του μεσοπολέμου λίγο μετά το κραχ του 29’. Κι ο αδόλφος «γραμμή μαζών» είχε και πολύ αποτελεσματική μάλιστα. Κι από σοσιαλφασίστες σήμερα, άλλο τίποτα...

Αντί επιλόγου ας επαναλάβουμε το επιμύθιο. Ο βασικός προβληματισμός δεν είναι αν πρέπει να παρέμβουμε σε αυτό το κίνημα, αλλά αν πραγματικά μπορούμε να το κάνουμε (ουσιαστικά, όχι κατά φαντασίαν) και με τι όρους θα μπορούσε να γίνει αυτό. Πέραν της απαισιόδοξης διαπίστωσης δεν υπάρχουν πολλά για να πει κανείς επί του πρακτέου. Αυτά τα θέματα δε λύνονται θεωρητικά από ένα μπλοκ.

Πόσο μάλλον που ούτε αυτό είναι λαϊκό ακριβώς. Μπορεί να είναι καλό, φιλολαϊκό ακόμα, σαν του λαϊκού στρώματος αλλά δεν είναι λαϊκή μορφή έκφρασης. Μάλλον υποκατάστατο και παραφθορά της αποτελεί. Μαζική ενδεχομένως, αλλά όχι γνήσια.

Υγ: The Revolution Will Not Be Televised
http://www.youtube.com/watch?v=qGaoXAwl9kw&feature=player_embedded

27 σχόλια:

koukos είπε...

Εγω είμαι ενα απο αυτούς που παρακουλουθούν τακτικά την συνέλευση του λευκού πύργου.Σε πολλά απο αυτά που λες έχεις δίκιο.
Ο κόσμος σε μεγάλο βαθμο ψάχνει το κόλπο που θα λύσει μαγικά το πρόβλημα.Μια ΕΛΕ, μια δίκη των πολιτικών, μια νεα διαπραγμάτευση των όρων δανεισμού, δημοψίφισμα, μια άλλη κυβέρνηση κια πάει λέγοντας...
Σιχάθηκε με τεράστια ευθύνη της αριστεράς παρατάξεις, κόμματα και το χειρότερο απο όλα σιχάθηκε τους συνδικαλιστες.Ετσι φτάσαμε εδω που φτάσαμε λόγω των τόσων προδομένων αγώνων απο κόμματα και πουλημένους ηρθε η ώρα που οι σύλλογοι διώχνονται απο τις πλατειες...

koukos είπε...

σιχαθηκε τα σωματεία ήθελα να πω..

Αντικειμενικά το πράγμα είναι απλό αυτό το κίνημα ή θα πολιτοποιηθεί θα προσπαθήσει να βάλει ζήτημα απεργιας στα σωματεία ή θα μαραθει..
Είναι σίγουρα νίκη οτι ο κόσμος συζήτησε και έβαλε κάποια σωστά προτάγματα.Δεν χρωστάμε-δεν πληρώνουμε- δε πουλάμε, να μην περασει το μεσοπροθεσμο προγραμμα, αντιΕΕ και αντιΔΝΤ συνθηματα κτλ.
Αυτή τη στιγμή δίνεται μάχη απο την αριστερά (την όποια αριστερά υπάρχει εκει) για ενα κομβικο ζητημα: το άνοιγμα στα σωματεια, να παλευοθν απεργιες όπου είνια δυνατόν.Το κκε πρεπει να μεσω του ΠΑΜΕ να κάνει δυναμικά εμφάνιση κια να πιέσει.Κανεις δεν θα τολμήσει αν εφμανιστει κοσμος των σωματειων να τα διωξειΌπως εγινε και πρεπει να ξαναγινει στην ΑΘΗΝΑ.

καλημερες...

Αναυδος είπε...

Σίγουρα το να είναι κάποιος στο Σύνταγμα είναι ένα βήμα μπροστά από το να κάθεται στον καναπέ του. Από την άλλη ισχύει και το παραφρασμένο σύνθημα: στην πλατεία μάγκας και στο αφεντικό μαλάκας. Ο κόσμος στην πλατεία περισσότερο περιμένει κάποιος να τον λυπηθεί παρά είναι διατεθειμένος να κάνει κάτι γι’ αυτό. Η παρέμβαση σε αυτό το πλήθος είναι υπερεκτιμημένη και εν πολλοίς μια φενάκη. Αν το κόμμα περίμενε να μαζευτούν 100-200χιλ σε μια πλατεία για να έρθει σε επαφή μαζί τους δεν θα υπήρχε σήμερα. Δεν ισχύει το ίδιο για τους αριστεριστές με τη μηδαμινή επαφή στην κοινωνία. Γι αυτούς είναι μεγάλη ευκαιρία και γι’αυτό κάνουν σαν τα παιδάκια μπροστά στο καινούργιο παιχνίδι. Επίσης η παρέμβαση στις πλατείες έρχεται σήμερα σε αντιπαράθεση με πολλές άλλες φωνές με αποτέλεσμα να χάνεται στο πλήθος. Πιστεύω ότι η παρουσία (όπως έγινε το Σάββατο) και το μοίρασμα των προκηρύξεων είναι αρκετά ώστε να μη θεωρηθεί ότι το ΚΚΕ έρχεται σε αντιπαράθεση με όλο αυτόν τον κόσμο

ναντέζντα είπε...

Δεν ξερω αν οντως θα μπορουσαμε να παρεμβουμε ουσιαστικα στο κινημα της πλατειας καθως η λογικη μας ειναι εντελως διαφορετικη. Προσωπικα πιστευω οτι θα αξιζε η προσπαθεια να κατεβει τραπεζακι της ΟΓΕ, της ΕΕΔΥΕ, των επιτροπων αγωνα φοιτητων, κτλ. ας συσπειρωνονταν γυρω απο αυτο το τραπεζακι τουλαχιστον τα ατομα του κκε που κατεβαινουν κατω αντι να περιφερονται μεσα στο ανωνυμο πληθος. βαρεθηκα να κατεβαινω στη πλατεια κ να δεχομαι μηνυματα απο ολους τους αλλους πλην του κκε.

δεν υποτιμω ουτε βαζω σε δευτερη μοιρα την καθημερινη παρεμβαση στο χωρο εργασιας για την αναγκαιοτητα αλλαγη εξουσιας, τη δουλεια και τη συσπειρωση για την γενικη απεργια, τη προπαγανδιση της οργανωσης του κοσμου στα σωματεια. ο τροπος που θα το μεταβιβασεις θελει φαντασια και οχι μονο απαγγελια για να τραβηξεις τον αλλον

υγ σημερα η κνε εχει πορεια στις 7. "ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ"...ας ειμαστε ολοι εκει

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ελπίζω να μην είμαστε εμείς οι τρεις κι ο κούκος..

Κουκουέ ισχυρό, η ναντιέζντα είναι εδώ

Και καλησπέρες σε όλους

koukos είπε...

Αναυδε προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου αν το ΚΚΕ θα κανει κομματική παρέμβαση για να έρθει με επαφη με τις μάζες των πλατειών.
Αν έχει επαφη με τον κόσμο ή οχι, αν το ΚΚΕ σαν κόμμα έχει ανάγκη να παρέμβει.(που κατ εμε έχει και μάλιστα τεράστια αλλά αυτό είναι αλλο θέμα).
Αυτο που με νοιάζει είναι αν θα συμβάλει στην πολιτικοποίηση αυτού του τεράστιου κινήματος, αν θα δώσει τη μάχη για τη σύνδεση του με τα σωματεία (πράγμα δύσκολο).
Ναντιέζντα τι περίμενες να βγει ο κόσμος με προσανατολισμό ΚΚΕ.Η πολιτικοποίηση δεν διδάσκεται κατακτέται απο τις μάχες με την πάλη τους.Το ΚΚΕ είναι καιρος να σταθει στο πλευρό του λαού και να του συμβάλει με ολες τις δυνατοτητες και αδυναμιες του.

Αναυδος είπε...

@Κουκε
Μου φαίνεται ότι με παρεξήγησες. Αυτό που λέω είναι ότι το ΚΚΕ έχει ήδη έρθει σε επαφή με αυτόν τον κόσμο εκτός και έξω από το Σύνταγμα πριν τώρα και αύριο.

Ανώνυμος είπε...

α

Ανώνυμος είπε...

Εγω ενα μονο σχολιο εχω να κανω , στην λαικη συνελευση το καθηκον του καθε πραγματικου αγωνιστη ειναι να μπει και να δωσει μαχη εναντια σε ολες τις αποψεις που στρεφονται εναντιον του λαικου κινηματος οπως το να μην ερχονται τα σωματεια , οι συλλογοι και οι υπολοιπες δομες οργανωσης . . . Εκει θα κριθουμε ολοι μας , για το αν θα καταφερουμε να απομονοσουμε τις επικυνδυνες θεσεις και να δωσουμε συγκεκριμενα πολιτικα χαρακτηστικα σε αυτο το κινημα που ναι γεννηθηκε στο διαδυκτιο , ομως συνεχως μαζικοποιειται και γινεται ολοενα και περισσοτερο πολιτικα επικυνδυνο για το πολιτικο συστημα κι ισως οχι μονο . . .
ΥΓ. Οι κουμουνιστες αν πανε στις συνελευσεις εστω και σαν ατομικοτητες μπορουν να παιξουν καταλυτικο ρολο στην μετασχηματιση και προσανατολισμο του κινηματος των αγανακτησμενων . . .

Ανώνυμος είπε...

έχουν πάει κομμουνιστές στις λαϊκές συνελεύσεις. παιδιά απο ανταρσυα, απο συριζα κ ανένταχτοι κομμουνιστές δίνουν μεγάλη μαχη μέσα σε αυτές.

Ανώνυμος είπε...

TALIBAN

http://avantgarde2009.wordpress.com/2011/06/06/συμμετέχουμε-σαν-άτομα-προβληματιζό/

Πολύ σημαντική τοποθέτηση από Τροτσκιστική Κομμουνιστική ομάδα.
Κρίνω πως πρέπει να μελετηθεί και να βγούν ΑΜΕΣΑ συμπεράσματα για το τί κάνουμε.
Επίσης ανακοίνωση του ΚΚΕ(μ-λ) για επίθεση κατά μελών του που προσπάθησαν να μοιράσουν προκυρήξεις.
Οι εξελίξεις τρέχουν !

http://radicaldesire.blogspot.com/2011/06/blog-post_6924.html

Ανώνυμος είπε...

Οι αγανακτισμένοι αν θέλουν να καταφέρουν κάτι καλά θα κάνουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Με περισσή περηφάνια ουρλιάζουν κάτω τα κόμματα, τα συνδικάτα, α ου όλοι ίδιοι κ.τ.λ κ.τ.λ. Ποιοί μιλάνε και σε ποιους αναφέρονται; Αυτοί που ψήφιζαν τόσα χρόνια Πασοκ ΝΔ; Αυτοί που όταν τους έλεγες για Ε.Ε σε γελοιοποιούσανε και σου πιπιλάγανε την καραμέλα για επιδοτήσεις; Αυτοί που λέγανε έλα μωρέ ποιος ασχολείται με την πολιτική και μετά πέρνανε μια γενναία ρουφηξιά από τον φραπέ και αλλάζανε σελίδα στην αθλητική; Αυτοί που όταν την βολέβανε λέγανε ποιος τους γαμάει τους υπόλοιπους; Όχι κύριοι τέρμα τα αστεία. Γιατί κάποιοι σας τα είπανε .Κάποιοι αγωνίστηκαν. Κάποιοι σας λέγανε για Ε.Ε για σύνταξη στα 70,για φτώχεια και ανεργία που έρχονται και εσείς γελάγατε. Και τώρα αντί να αναλογιστείτε τι πήγε στραβά και τι φταίει κραυγάζετε, ουρλιάζετε και στρώνετε το έδαφος για νέες χειρότερες λύσεις.
Η αγανάκτηση δεν είναι συνείδηση και δεν είναι απαραίτητα προοδευτική. Επίσης η μεγάλη μάζα του λαού δεν είναι συγκαταλέγεται στους αγανακτισμένους. Ευτυχώς.
Αυτά τα γράφω όχι να πάρω το αίμα μου πίσω ούτε γιατί είμαι γαμάω. Αλλά αν θες να πας μπροστά δεν γίνεται να χαϊδεύεις τα αυτιά κανενός.
Το ζήτημα δεν είναι χωροταξικό. Σήμερα απαγορεύουν κόμματα και συνδικάτα στο Σύνταγμα, αύριο στους χώρους δουλειάς, μεθαύριο παντού.
Υ.γ. αφορμή για την "αγανάκτηση" μου ο τραμπουκισμός μελών του κκε-μλ στο Σύνταγμα, του οποίου μ-λ δεν είμαι βέβαια μέλος.

admin είπε...

Για να μην πλατιάσω γράφοντας
παραθέτω το link http://diagrafixreous.blogspot.com/2011/06/blog-post_486.html

νομίζω ότι απλά και σύντομα περγράφει το τι έχουμε να πούμε στο κόσμο των πλατειών

Ερμής είπε...

Για ποιό λόγο η λογική "πλατεία μας-πλατεία σας, δικό μας-δικό σας" ; Αν όντως κάθε άτομο το οποίο στήριζε, στηρίζει, ή έχει στηρίξει δυνάμεις της αριστεράς, ή ευρύτερων προοδευτικών χώρων, δε νομίζω να χρειάζεται να οδηγείται σε τέτοια διλλήματα. Δε χρειάζεται μετέπειτα να οδηγεί και άλλους καημένους σε τέτοια διλλήματα. Αν όλοι μαζεύονται κάπου, διεκδικώντας κάτι, με σαφές πολιτικό πλαίσιο (αμεσοδημοκρατία) νομίζω πως αρκετοί μπορούμε να βρεθούμε εκεί. Το αν στις συγκεντρώσεις έρχεται ο κάθε αδιάβαστος πικραμένος, είτε απόγονος του περικλή, ίτε ο κακομοίρης που δεν του πέτυχε το κομματικό βύσμα, είναι δικό του πρόβλημα. Ο καθένας πρέπει να βρεθεί εκεί, προκειμένου να συζητήσει τις απόψεις του, και να βοηθήσει την κατάσταση να πάει ένα βήμα παραπέρα από το να χτυπάμε μπακίρια μπροστά στο μέρος που αράζουν 300 πουλημένοι (ναι δυστυχώς). Μπορεί ο καθένας να βρίσκεται εκεί και να συνδράμει με το δικό του τρόπο, ξεχνώντας ιδιοκτησιακά σύνδρομα και κηδεμονευτικές τάσεις κινημάτων. Η πλατεία σα δημόσιος χώρος ανήκει κατηγορηματικά σε όλους. Ας είμαστε όλοι εκεί, αφήνοντας ο καθένας τη σημαιούλα του στο πατάρι. Γύρω από σύμβολα σύνορα και όρια έχει χυθεί αρκετό αίμαι αθώων, προς όφελος παρεμφερών ηλιθίων με αυτούς που εξουσιάζουν σήμερα.
Καλή συνέχεια

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ερμή στο κείμενο γράφω ότι τούτη η πλατεία είναι δική τους και δική μας. Από εκεί και πέρα το δικό τους και δικό μας, νοούμενο με την έννοια της τάξης, είναι απαραίτητο να μπει, χωρίς αυτό δεν πάμε πουθενά.
Ο καθένας μπορεί να πάει, αλλά όταν δέχεσαι να αφήσεις όχι μόνο τη σημαιούλα αλλά και την πολιτική σου ταυτότητα εκτός, τότε μπαίνεις οικειοθελώς στο πατάρι. Κι είναι ζήτημα αν μπορείς να επηρεάσεις από εκεί τα πράγματα -εάν υποθέσουμε ότι οι συνελεύσεις αυτές έχουν καταφέρει ουσιαστικά να παρεμβαίνουν και να επηρεάζουν κάποιον κόσμο.

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ όφειλε όχι απλά να παρέμβει στις πλατείες, αλλά να πρωτοστατεί ώστε το κίνημα, να έχει προσανατολισμό και στόχους που μπορούν να το πάνε ένα βήμα μπροστά. Όταν γίνεται κριτική του τύπου: δεν είστε πολιτικοποιημένοι και αργά ή γρήγορα θα ξεφουσκώσει αυτό που κάνετε.... είναι σαν να απαρνιέσαι τον χαρακτήρα του κόμματος και την ανάγκη ύπαρξή του. αν ο κόσμος απο μόνος του είχε σωστό προσανατολισμό, τότε δεν χρειάζεται η πολιτική πρωτοπορία.

Τώρα για την προσπάθεια λογοκρισίας που κάνουν ορισμένες δυνάμεις στις πλατείες, νομίζω οτι τα πράγματα είναι καθαρά: Η άρχουσα τάξη κάνει οτι μπορεί για να αποπρωσανατολίσει, να απογοητεύσει και τελικά να περάσει τα μέτρα της, με τις λιγότερες απώλειες. Ο αντίπαλος έχει σχέδιο.
Η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, τι σχέδιο έχει?
Φοβάμαι, οτι για ακόμα μια φορά το ΚΚΕ περιμένει να ξεφουσκώσει και να πει: το είχα προβλέψει και αυτό.....
Η ικανότητα πρόβλεψης που έχει ένα κόμμα, χρειάζεται να αξιοποιείται για να πετύχει τους στόχους του. οχι για να το λέει στα κανάλια και να αυτοικανοποιείται (εκτός και αν αυτός είναι ο σύγχρονος στόχος του ΚΚΕ..)

Ερμής είπε...

Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα, σίγουρα δεν εννοώ να αφήσει ο καθένας την ιδεολογία του (όπως σωστά λες, αν συμβεί αυτό πάμε από εκεί που ήρθαμε), παρά να δούμε τα κοινά σημεία και πόσο μπορούμε να δουλέψουμε με αυτά. Περισσότερο θέλω να θίξω το "απόλυτο" που κρατάνε ορισμένοι σε τέτοιες συγκεντρώσεις, από πολλούς χώρους. Αυτό εννοώ ως σημαία ;)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε δε νομίζω ότι η κριτική γίνεται από τη σκοπιά που λες. Αλλά όποιος δεν τρέχει χωρίς σχέδιο πίσω από το αυθόρμητο πρέπει να του ασκεί κριτική και να πει κάποια αυτονόητα πράγματα. Όπως ότι αν δεν αποκτήσει κάποια χαρακτηριστικά -πολιτικά και ταξικά- δε μπορεί να έχει βαθύτερη στόχευση και θα ξεφουσκώσει. Μια κριτική που δε γίνεται στη λογική σας τα 'λεγα. Όσοι την ασκούν θα προτιμούσαν να διαψευστούν κι ας βγουν οι κακοί της υπόθεσης.

Με τους όρους που διαμορφώθηκαν τα πράγματα, είναι ζήτημα αν υπήρχανε περιθώρια παρέμβασης. Είναι ζήτημα επίσης αν η συνέλευση παρεμβαίνει ουσιαστικά στον έξω κόσμο ή απλώς βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας. Κι όσο πλησιάζει το μεσοπρόθεσμο πρέπει να προβληματιστούμε κ να σκεφτούμε μήπως όλα αυτά λειτούργησαν τελικά ως βαλβίδα ασφαλείας για το σύστημα
Το βάζω ως προβληματισμό, όχι ως συμπέρασμα.

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/06/blog-post_08.html

Ανώνυμος είπε...

Το ερώτημα είναι ποιός θα βάλει τα "βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά"? το αυθόρμητο απο μόνο του? ή κάτω απο την ουσιαστική παρέμβαση του συνειδητού??
και ουσιαστική παρέμβαση δεν γίνεται καθ έδρας. γίνεται παντού. και στους χώρους δουλειάς και στην πλατεία του Συντάγματος και στο καφενείο του χωριού. Ο εκλεκτικισμός στην παρέμβαση - δεν πάω στο σύνταγμα γιατι μαζεύονται ανώριμοι- είναι επι της ουσίας ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ, για να μη το πω φόβος προς τις μάζες και παρεξηγηθώ.
Το ΚΚΕ για να παίξει το ρόλο του πρέπει να είναι εκεί που είναι ο κόσμος που δεν συμφωνεί, που προβληματίζεται, που έχει ένα κάρο πράγματα στο κεφάλι του.
Με Κινέζους δεν θα γίνει η επανάσταση. Θα γίνει με αυτούς που σήμερα βγαίνουν και είναι "ανώριμοι".
Το γεγονός οτι το ΚΚΕ δεν πάει στις πλατείες, είναι αποφασιστικός παράγοντας για να εκφυλιστεί και να ξεφουσκώσει αυτή η κατάσταση. Μόνο αν συγκροτημένα παρενέβαινε το ΚΚΕ μπορούσε να έχει προοπτική. Και αυτό είναι γνωστό και στην ηγεσία του κόμματος και παντού. Το οτι δεν το κάνει, εμένα με προβληματίζει. Αρνείται την δυνατότητα.
βέβαια το ζητούμενο είναι άντε και πας στο Σύνταγμα. Τι θα πεις? εδω χρειάζεται ο ελιγμός, η προσαρμοστικότητα σε νέα δεδομένα, το σχέδιο και η εξειδίκευση. Πράγματα που το ΚΚΕ τα έχει προπολού απολέσει, στο όνομα της στρατηγικής.
Προϋποθέτει ιεράρχηση στόχων πάλης, και ταυτόχρονα συγκροτημένη πρόταση διεξόδου απο την κρίση.
Δεν ξέρω γιατί δεν είναι παντιέρα του ΚΚΕ ο στόχος: να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο, Άρνηση του χρέους, έξοδο απο το ευρώ και την ευρωζώνη. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας

Πως θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για ριζικές αλλαγές στην χώρα?
πως θα γίνει κτήμα του κόσμου η ανάγκη για θυσίες με στόχο αυτή την έρμη ¨λαική εξουσία"?
Αντί το ΚΚΕ να κάνει αναλύσεις για το πόσο κακό θα είναι για την αστική τάξη να φύγουμε απο το ευρώ, ας τριφτεί με τον κόσμο, ας φάει και τη γίουχα στο σύνταγμα στο τέλος τέλος. εδώ υποτίθεται οτι τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά έχουν ανέβει??? δεν έχει συκώτια για τέτοια τριβή?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τριβή το παμε έκανε τις κυριακές που είχε και κόσμο. Κι έφαγε γιούχα από κόσμο που μόνο ανοργάνωτος δεν ήταν. Η κάτω πλατεία θέλει γερό συκώτι για να την αντέξεις, αν και μπορείς να κάνεις καινούριο από τα γέλια. Στον πολύ κόσμο μια φορά δεν παρεμβαίνει, ούτε είναι επί της ουσίας συνέλευση.
Στα υπόλοιπα δεν έχω κάτι καινούριο να πω. Αλλά η σπόντα περί ευρώ είναι αστειότητα και φανερώνει την προαίρεση.

Ανώνυμος είπε...

Φανερώνει προαίρεση?? μάλλον "αγανάκτηση" που είναι και επίκαιρο. τέλος πάντων τα ραντεβού με την ιστορία είναι μπροστά που έλεγε και ένας φίλος...
(για την ιστορία όμως, η κατάσταση μοιάζει πολύ με την "Ματωμένη Κυριακή" των Ρώσων το 1905. Eκεί να δεις πράκτορες που είχε ο Τσάρος και εκεί να δεις και τους μπολσεβίκους να μπαίνουν στις ομάδες, να παρεμβαίνουν και να σκοτώνονται κιόλας, για να αποδείξουν ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν). Τροφή για ιστορική αναζήτηση (απο την Ιστορία του ΚΚΣΕ).

Ο ανώνυμος που ακόμα ψάχνει όνομα

alekos είπε...

Η τρέχουσα πολιτική του ΚΚΕ είναι όχι μόνο εσφαλμένη αλλά και επικίνδυνη, αφού δεν στρατεύεται στο λαϊκό ξεσηκωμό αλλά στην πραγματικότητα εύχεται την ήττα του για να μπορέσει να επιστρέψει στην οικεία πολιτική του κομματικού ιδρυματισμού και των κομματικών παρελάσεων. Ταυτόχρονα, στις πλατείες είναι σε εξέλιξη το μεγαλύτερο πείραμα αυθεντικής λαϊκής δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Οι συνελεύσεις, η δυνατότητα συμμετοχής σε άλλους, η αυστηρή τήρηση κανόνων ισηγορίας και αλληλοσεβασμού, η προσπάθεια για συλλογική επεξεργασία θέσεων, έστω και στοιχειωδών, δείχνουν το δρόμο για μια δημοκρατική διαδικασία που θα υπερβαίνει και τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και την κονταρομαχία της «πλατφόρμας» που ταλανίζει το συνδικαλιστικό ή το φοιτητικό κίνημα. Εξέφρασαν και οι συνελεύσεις και όλες οι μορφές αυτοοργάνωσης την ιδιαίτερη ανάγκη ενός ευρύτερου δυναμικού για μια άλλη ποιότητα συλλογικότητας και αυτοδιάθεσης του χώρου και του χρόνου. Αυτό από μόνο του είναι ένα κρίσιμο βήμα πολιτικοποίησης.

alekos είπε...

Αυτό που ζούμε σήμερα, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι αντικειμενικά η μορφή που θα έπαιρνε ο ξεσηκωμός του πραγματικού λαού, της πραγματικής ελληνικής κοινωνίας, των πραγματικών λαϊκών στρωμάτων: άρα ένα αντιφατικό μείγμα οργής αγανάκτησης, «αντιπολιτικών» αντανακλαστικών, προωθημένης αγωνιστικότητας αλλά και ιδεολογικών αντιφάσεων, προχωρημένων πολιτικών συνθημάτων αλλά και γηπεδικών τόνων. Αλλά αυτός είναι ο λαός και είναι λάθος να έχουμε το αντανακλαστικό που κάποτε σατίρισε ο Μπρεχτ με το «ας εκλέξουμε έναν άλλο λαό». Η ηγεμονία της Αριστεράς, του λόγου, ακόμη και της αισθητικής της είναι ζητούμενο ποτέ προαπαιτούμενο.

alekos είπε...

Οι κινητοποιήσεις στις πλατείες αποτελούν τομή ακριβώς επειδή αποτελούν τη συνάντηση ανάμεσα στον κόσμο του αγώνα και τα αναγκαστικά αντιφατικά κομμάτια που κατεβαίνουν για πρώτη φορά. Αυτό τις κάνει και πιο απειλητικές γιατί "οπτικοποιούν" μια πραγματική κρίση νομιμοποίησης για το αστικό μπλοκ, που άλλωστε δεν κρύβει την αμηχανία του ούτε όταν προσπαθεί να τις "εγκολπωθεί", ούτε όταν τις αποσιωπά

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλά ρε αλέκο, τι μου ποστάρεις ανυπόγραφες, χωρίς παραπομπή, τις εκνευριστικές κοινοτυπίες ενός αυθεντικού αλτουσεριανού, σα να 'ναι τσιτάτα κλασικού; Το λινκ δηλ δε θα 'φτανε; Να το βάλω εγώ αν δε μπορείς: http://aristerovima.gr/blog.php?id=2412

Αλλά αυτό με τν αυθεντική εξέγερση χρήζει προσοχής. Γιατί η έννοια θα ξεφτίσει από την άσκοπη επανάληψη και μετά θα την πατήσουμε σαν το βοσκό με τα πρόβατα και δε θα μας πιστεύει κανείς.

alekos είπε...

δεν εβαλα τα link ακριβως επειδή δεν ήθελα να εμφανιστουν σαν τσιτατα κλασσικού απλά τα χα διαβασει μου χαν φανει ενδιαφεροντα και επειδή μου αρεσει να διαβάζω και εσένα καθώς και κάποια σχόλια που μου φαίνονται ενδιαφέροντα είπα νόμιζα ότι θα ωφελούσαν τον διάλογο.
δεν ήθελα να το παίξω ούτε έξυπνος ούτε κάτι άλλο.
anyway όντως το θέμα της εξέγερσης ή μη θέλει προσοχή.
Απο κει και πέρα ήθελα να προσθέσω και την αφήγηση του δεξιού παππού μου από το πολυτεχνείο του 73.
Έμενε στη στουρνάρη με μπαλκόνι θέα πατησίων. Και έλεγε: τις πρώτες ημέρες όσο ήταν οι φοιτητές όλα πήγαιναν καλά, ειρηνικά και κουβέντες του κόσμου για το που πάμε. Όταν ένα πρωί είδα τους εργάτες τους κκεέδες να ανεβαίνουν από την ομόνοια κατάλαβα ότι τα πράγματα θα σκουρήνουν... Αυτοί φταίνε για όσα έγιναν μετά (τις κοινοτυπίες για την καλή χουντα δεν θα τις αναφέρω δεν έχουν κάποια επιπρόσθετη αξία)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν εννοώ ότι το έπαιξες έξυπνος, αλλά δεν είχα καταλάβει τι εξυπηρετούσε. Εμένα πάντως ως κείμενο δε μου είχε αρέσει