Φρηκ Άουτ

Κι εναλλακτικός τίτλος: Μ for Μιζέρια. Σαν το V for Vendeta που έδειχνε ψες το βράδυ το σταρ που είναι πρωτοπόρο τούτες τις μέρες.

Μιζέρια για να ισοφαρίσει λίγη από την χαζοχαρά που κυκλοφορεί τριγύρω. Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι κομμουνιστικά αισιόδοξο, δόξα τω φέισ-μπουκ και τω ελ ες ντι, το δίκτυο είναι γεμάτο με τέτοια κείμενα. Γιατί ελ ες ντι; Γιατί όταν το πάρεις βγάζεις συσσωρευμένη ενέργεια κι ύστερα μένεις τέζα για πολύ καιρό, σαν το κίνημα ένα πράγμα, εκτός από κάτι τροτσκιστές που έπεσαν στην χύτρα όταν ήταν μικροί και φαντασιώνονται παντού νίκες, άλλο αν τους διώχνει ο κόσμος στις πλατείες.

Κάτι αλλάζει είπε ο ομιλητής (ο καιρός, τα πουλιά πετάνε χαμηλά). Κάτι αλλάζει κι ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο. Κι οι αναιρέσεις είναι μια προσπάθεια να συναντηθούμε.
Α ναι; Λάθος ραντεβού δώσαμε, αλλά δεν πειράζει. Τις άλλες μέρες όμως, πηγαίναμε εκεί που πήγαιναν όλοι, να νιώσουμε μέλος της παρέας.
-Μα αυτόν τον ξέρει κανείς;
-Όχι, πρώτη φορά τον βλέπω. Ποιος τον κάλεσε;

Κι έτσι καταλήγεις στο σιντριβάνι, στην κάτω πλατεία, όπου όλα σου είναι οικεία, γνωστοί-άγνωστοι μεταξύ μας. Πας να δεις μια λαϊκή συνέλευση, να μεθύσεις από το εξεγερσιακό άρωμα της πλατείας και νιώθεις σαν την καρέζη μεθυσμένη: Μπα! Σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες... Κι η δεσποινίς διευθυντής της συζήτησης (που έχει ένα μούσι να, σαν τράγος) να αρχίζει τις σαχλίτσες, τις κορδελίτσες. Οπότε παμε να φύγουμε: Αθηνά-ααα... Αθηνά-ααα...

Και γιατί δε συναντηθήκαμε με το αυθόρμητο ρε αλέκο; Γιατί αυτό ανέβαινε με το ασανσέρ, ενώ εμείς κατεβαίναμε από τις σκάλες. Κι εμείς πήγαμε στην κάτω έξοδο του μετρό, ενώ αυτό βγήκε από πανεπιστημίου και βρήκε τους τρακόσιους. Αλλά μας έμεινε ο αλέκος.

Γιατί να σε χαλάσει όμως; Αφού κι εσύ τα ίδια λες κατά καιρούς. Για ανεξάρτητο κι ακηδεμόνευτο, χωρίς κόμματα κι εργατοπατέρες. Με άμεσα προτάγματα, όχι προοπτικές που χρονίζουν και θέλουν ζύμωση στις μάζες. Οπότε δέκα μέρες κοσκινίζουμε στο σύνταγμα.

Λείπουνε λέει τα κομματόσκυλα και πάνε άλλα σκυλάκια, αδέσποτα. Μαζί και κάτι άλλα που έβγαλαν το κολάρο να μη φαίνεται, αλλά τους έχουν μείνει τα σημάδια στο λαιμό. Μα το σημάδι στο λαιμό μου απ’ το κολάρο, θα μαρτυράει πως με στείλανε στη γυάρο. Αλλά άμα σε πιάσουν με πλακάτ στην τσάντα, σε διαπομπεύουν και γίνεσαι ρεζίλι των σκυλιών.

Ενώθηκε λοιπόν το σκυλολόι κι έγινε ολόκληρο μια σκυλίσια ουρά του κινήματος, που το εξυμνεί και το γλείφει, και κουνιέται συνέχεια δεξιά-αριστερά από την χαρά του, σαν το εκκρεμές του οπορτουνισμού. Κι είναι σαν αυτό που λέει ο βλαδίμηρος για τον κάουτσκι, τυφλοκούταβα που πάνε από δω κι από εκεί, και πότε-πότε σκοντάφτουν και σε καμιά αλήθεια, αλλά τα κάνουν μούσκεμα με τη μουσούδα τους και με τα σάλια από το γλείψιμο στο ακηδεμόνευτο.

Το κόμμα λέει, είναι σα σταματημένο ρολόι, που σπάνια λέει την αλήθεια και δεν κρατά επαφή με την πραγματικότητα. Ενώ οι άλλοι είναι πάντα επίκαιροι κι όπου φυσάει ο άνεμος. Καμιά φορά και στο σωστό σημείο, αλλά ουδέποτε σταθεροί. Τα φτερά στον άνεμο πετάνε για λίγο, αλλά ποτέ δε θα ‘ναι ικανά για την έφοδο στον ουρανό.

Και γιατί είναι τυφλά τα κουτάβια; Γιατί ο έρωτας είναι τυφλός κι αυτά ερωτεύονται οτιδήποτε κινείται χωρίς να ενδιαφέρονται για τον τελικό στόχο. Βρίσκουν φανταστικούς συντρόφους (ερωτικούς), δίνονται με πάθος και τρώνε χυλόπιτα απ’ την πραγματικότητα. Η αγωνία να δείξεις ότι ζεις, υπάρχεις, πως δεν είσαι μαγκούφης.
Σαν το ξέσπασμα του σπύρου στους απαράδεκτους: δεν είμαι μαλάκα-ααας. Που είναι ο μεγαλύτερος, υπαρξιακός φόβος κάθε κομμουνιστή, γι’ αυτό προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο, στον εαυτό του κυρίως.

Τυφλά επίσης γιατί το δίκιο το ‘χουνε οι εξεγερμένοι κι η δικαιοσύνη είναι τυφλή και κατά βάση αταξική. Τάξη; Ποια τάξη; Ποιος μίλησε για τάξη; Μα τι τη θέλετε λοιπόν αυτή την τάξη; Αφού ηττήθηκε, πάει, έχασε, ας την ξεχάσουμε, μαζί με τις οργανώσεις της, πολιτικές ή συνδικαλιστικές. Κι εσύ ψάχνεις να δεις πώς να την κάνεις δι’ εαυτή, αντί να γίνουμε αρχηγοί των ατάκτων.

Κάποιοι θυμούνται το μάη του 68 και την κομμούνα, τη στιγμή που το ψήφισμα της λαϊκής συνέλευσης καλεί όλη την κοινωνία να παλέψει για ισότητα-δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια. Ήξερα ότι μετά τις ανατροπές η τάση είναι να επιστρέψουμε στον ουτοπικό σοσιαλισμό του 19ου αιώνα, τότε που όλα ήταν ακόμα αγνά κι ο μπακούνιν στην πρώτη διεθνή. Αλλά δεν ήξερα ότι θα φτάναμε τόσο πίσω, στη γαλλική επανάσταση, διακόσια χρόνια πριν το αξέχαστο 89 κι εκατό πριν την ίδρυση της σοσιαλιστικής διεθνούς. Τον κάουτσκι και τον μπερνστάιν ουδείς αγάπησε, αλλά τις ιδέες τους πάρα πολλοί. Και τις αναμασάνε ακόμα και σήμερα, τάχα ως κάτι φρέσκο και ριζοσπαστικό.

Εν τω μεταξύ στην κατάληψη του παμε στο υπουργείο σήμερα, ήρθε ένας χίπστερ γείτονας από το σύνταγμα για να πει να χαμηλώσουν λίγο τη μουσική, γιατί κοιμήθηκε κάπως αργά, ή τουλάχιστον να την αλλάξουνε, αν γίνεται. Όπως στους απαράδεκτους, στο επεισόδιο με την κατάληψη, αλλά με αντεστραμμένους ρόλους.
Όπου η μουσική ενοχλεί έως και φρικάρει τους γείτονες και πάει η δήμητρα, γίνεται ένα με την παρέα, αλλάζει τη μουσική και βάζει μια κασέτα με άντζελα δημητρίου. Ντάξει μωρέ, την πάμε την τύπισσα, νο πρόμπλεμ, αλλά όχι νταλάρα, γιατί θέλει να τα πει όλα και μας την σπάει.

Ενώ ο σπύρος που είναι κομμουνιστής δυσκολεύεται να καταλάβει τα νέα κινήματα (τι κίνημα; άμα δεν έχεις πουλήσει εφημερίδα στ’ αγιάζι...), παίρνει τηλέφωνο έναν παλιό του καθοδηγητή για να πάρει οδηγίες κι όταν τελικά πάει στις μάζες για να παρέμβει, αρχίζει να τους μιλάει για την εξέγερση του πολυτεχνείου και τρώει κατάμουτρα ένα γιαούρτι (να του ‘ρθει;).
Πάλι καλά, γιατί παλιά μας πετούσαν γιαούρτια με πρόκες, αποφαίνεται η εμπειρία του παλαιοκομμουνιστή. Και να φανταστείς ότι τους είπε για το πολυτεχνείο, που υπηρετεί τον εθνικό συλλογικό μύθο του ακομμάτιστου κι ακηδεμόνευτου. Πού να τους έπιανε και τα πιο βαριά.

Όσο είναι εκεί η δήμητρα αναρωτιέται μήπως τους άρχισε πάλι τα κομμουνιστικά. Γιατί ξέρει και κάτι άλλο να πει; της λέει ο γιάννης. Έλα ντε.
Στο τέλος, κι ενώ όλος ο κόσμος είναι στο δρόμο, ο σπύρος μένει μαζί με τον χαλακατεβάκη, που είναι φιλοχουντικός κι έχει καλέσει το εκατό, κίνηση με την οποία ο σπύρος διαφωνεί ιδεολογικά. Αλλά η ταύτιση στο τέλος παραμένει.

Λίγο πριν διυλίζει τον κώνωπα μαζί με τον καθοδηγητή του κι αναλύει μεταξύ άλλων πόσα λιπαρά είχε το γιαούρτι. Κρίνοντας από το κίνημα και τους στόχους του, μάλλον ήταν λάιτ. Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά. Ακόμα και το όνομα του καθοδηγητή έχει τη σημασία του όμως. Στάθης παπασταύρου. Πρόκειται πιθανότατα για κάποιο συγγενή του κύριλλου...

Αυτό με το γιαούρτι πάντως μπορούμε να το καθιερώσουμε κι εδώ στο μπλοκ, ως μια λαογέννητη μορφή, που συνδυάζει διαλεκτικά την αμεσοδημοκρατία με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ας πούμε την επόμενη φορά που θα τρολάρει κάποιος –ακόμα κι εγώ- θα ρωτάει ένας: να του ‘ρθει; Κι οι υπόλοιποι θα αποφασίζουν και θα γράφουν όποιο όνομα θέλουν πάνω στο όστρακο. Υπ’ αριθμόν ένα υποψήφιος ο βουρνούκιος, που τον τελευταίο καιρό περνάει μεγάλα ζόρια με τη δουλειά και ξεσπάει στο διαδίκτυο.

Εν τω μεταξύ ο βουρνούκιος κι οι σύντροφοί του για να μιλήσουν στη λαϊκή συνέλευση, αφήνουν στην είσοδο την κομματική τους ταυτότητα, μαζί με τα προσωπικά τους αντικείμενα, και συστήνονται στο σώμα με το όνομά τους.
Πχ, γεια χαρά, σπύρο παπαδόπουλο με λένε.
–Ε χεστήκαμε τώρα πώς σε λένε, τι θέλεις;

Αυτό δηλ είπαν στον σπύρο. Στην πλατεία δεν το λένε, αλλά καμιά φορά το εννοούν. Και δεν είναι τυχαίο ότι στο σίριαλ μπήκε το μέγκα στην κατάληψη για να την καλύψει (δεν τρέχει τίποτα, το μέγκα είναι κολλητάρια! Φιλάκια στον κ. χατζηνικολάου!).
Σήμερα μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει.

Αν θέλετε κάποια πιο σύγχρονη τηλεοπτική σημειολογία με το κίνημα της πλατείας, μπορείτε να την αναζητήσετε στο πολιτικό επεισόδιο της σειράς κινουμένων σχεδίων «ουκ αν λάβοις» και το πολιτικό κόμμα που ίδρυσε ο μένιππος με τα αρχικά μαλάκας (δεν είμαι μαλάκα-αααας...). Το οποίο κέρδισε τις εκλογές έχοντας στο πρόγραμμά του δύο βασικές θέσεις: παροχή δωρεάν ίντερνετ -το σύνταγμα έχει- και νομιμοποίηση της φούντας –που έχει ήδη κατέβει ως πρόταση σε κάποια λαϊκή συνέλευση.
Ένα διονυσιακό καρναβάλι όπου έχουμε ντυθεί όλοι ακομμάτιστοι κι αγανακτισμένοι. Δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Απαγορεύονται τα κόμματα, τα συνδικάτα κι ο ντέιβιντ από το μπέβερλι χιλς.

Ποιο είναι το συμπέρασμα απ’ όλα αυτά; Ότι ο ράστα-μαν απ’ το σύνταγμα μας επισκέφτηκε, αλλά δεν σκέφτηκε για ποιο λόγο πρώτη φορά σήμερα τα ματ της πλατείας ανησύχησαν και κινητοποιήθηκαν τόσο έντονα. Τα άλλα ηθικά διδάγματα, ας τα κρατήσουμε για επόμενο κείμενο. Με την υπόμνηση ότι είναι τα συμπεράσματα ενός κουκουέ, με την ευρεία έννοια, αλλά όχι του Κουκουέ. Το λέω για όσους τα διαβάσουν με κεκτημένη ταχύτητα κι αγανάκτηση απ’ τις πλατείες.

Βοηθητικά βίντεο για την κατανόηση του κειμένου

http://www.youtube.com/watch?v=0DCsNiRLAs0
http://www.youtube.com/watch?v=ABQqtovlqWU&feature=related

Κι εδώ ολόκληρο το επεισόδιο για τους μερακλήδες
http://www.youtube.com/watch?v=ZKW8Gui5HBI&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=zmFsAmt4aaY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=OUNjeMW1PYI&feature=related

Εδώ κι η δεύτερη σειρά που αναφέρεται στο κείμενο
http://www.youtube.com/watch?v=3ILEFyWkxLw
http://www.youtube.com/watch?v=Z7d2tRsJWv4

Και μια ιδέα από την ταινία δεσποινίς διευθυντής
http://www.youtube.com/watch?v=LY3Ob-4veJs
http://www.youtube.com/watch?v=XHyTJi56sRE&feature=related