Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Ορισμένες διεργασίες στον οπορτουνιστικό χώρο

Η κομεπ που κυκλοφορεί αυτό το μήνα περιέχει μεταξύ άλλων ένα άρθρο του τραβασάρου των λαών, σεμνού τροβαδούρου της εργατικής τάξης και της ορθοδοξίας ενάντια στα οπορτουνιστικά ρεύματα, που είναι μέλος της ιδεολογικής επιτροπής –μέχρι πρότινος του κσ και πλέον της κετουκέ– και συνεχίζει με αντίστοιχη θεματολογία, από εκεί που είχε σταματήσει ο κύριλλος. Το τελευταίο του πόνημα έχει τον τίτλο του κειμένου κι έκταση περίπου σαράντα σελίδων, όπου το δεύτερο –και μεγαλύτερο- μέρος αφορά τις διεργασίες στα μετωπικά σχήματα του σύριζα και της ανταρσύα.

Το απολίθωμα, ως ιδεολογικός υπεύθυνος της κε του μπλοκ, δε θα σχολιάσει το άρθρο του τραβασάρου επί της μορφής ή της ουσίας, αλλά θα παραθέσει κάποιες ιδέες σαν προσχέδιο για το πώς θα έγραφε αυτό ένα τέτοιο άρθρο.

Εισαγωγική παρατήρηση. Η κε του μπλοκ διαφωνεί από θέση αρχής με την κρατούσα ερμηνεία περί δύο αλληλοτροφοδοτούμενων κέντρων στο κόμμα και τη νεολαία, κατά τη δεκαετία με τις βάτες, που έφυγαν, το ένα το 89 από τα αριστερά (σκέτα, χωρίς κάτω) και το άλλο από τα δεξιά προς τον συν, δυο χρόνια αργότερα. Κυρίως γιατί δε θεωρεί ίδιας ποιότητας και προθέσεων τον κόσμο που έφυγε το 89 με τον δεξιό οπορτουνισμό των συνασπισμένων.

Έλα όμως που η μετέπειτα πορεία τους τα τελευταία χρόνια οδηγεί τα δύο "κέντρα" σε μια σύγκλιση, τακτική και προγραμματική, που βαθαίνει με τον καιρό κι αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Και η οποία μπορεί να δικαιώσει αναδρομικά το σχήμα των δύο κέντρων, αριστερού και δεξιού, τα οποία συμμάχησαν -παρά τις διαφορετικές τους αφετηρίες- ενάντια στο κέντρο.

Η σύγκλιση αυτή μεταξύ των μετωπικών σχημάτων σύριζα κι ανταρσύας έγινε ευρύτερα φανερή στην παρούσα συγκυρία της οικονομικής κρίσης, έχοντας ως άξονα το μεταβατικό πρόγραμμα και τα αιτήματα των αριστερών οικονομολόγων σχετικά με το δημόσιο χρέος: στάση πληρωμών, έξοδος από την ευρωζώνη, εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών παραγωγικών κλάδων. Συγκρότηση της επιτροπής λογιστικού ελέγχου -ελε- που θα αποφανθεί ποιο μέρος του ελληνικού χρέους είναι απεχθές και δεν πρέπει να πληρωθεί. Επαναδιαπραγμάτευση με στόχο τη διαγραφή –ενός μέρους ή και του συνόλου- του χρέους.

Γύρω από αυτόν τον άξονα υπάρχουν ορισμένες παραλλαγές κι επιμέρους διαφοροποιήσεις. Πχ η ανταρσύα προβάλλει ως στόχο την έξοδο από την εε –που δεν είναι ωστόσο η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση που έλεγε παλιότερα το μέρα- αλλά δέχεται την έξοδο από την ευρωζώνη, ως ένα πρώτο βήμα ρήξης με την ευρωπαϊκή ένωση. Επίσης η ανταρσύα υποστηρίζει τη διαγραφή του χρέους, αντί της επαναδιαπραγμάτευσης. Αλλά την ίδια στιγμή στηρίζει κριτικά την ελε, για να βρούμε ποιο κομμάτι του δημόσιου χρέους είναι παράνομο, με προμετωπίδα το ντοκιμαντέρ του χατζηστεφάνου που έσπασε ταμεία. Ενώ ένα άλλο στέλεχός της, ο πι-πι, λέει να προτείνουμε την επαναδιαπραγμάτευση κι αν δεν το δεχτούν οι δανειστές μας, να προχωρήσουμε τότε στο μέτρο της διαγραφής.
Το ερώτημα είναι ποιοι ακριβώς είμαστε εμείς, αλλά αυτό θα το δούμε λίγο παρακάτω.

Το βασικό αγκάθι στη σύγκλιση είναι ο έξαλλος κι ανοιχτός φιλοευρωπαϊσμός του συνασπισμού και της ηγεσίας του, που απορρίπτει την έξοδο από το ευρώ κι αναζητά λύσεις στο ευρω-ομόλογο. Αλλά εντός του αριστερού ρεύματος υπάρχει μια σχετική διαπάλη, ακόμα και φωνές αυτοκριτικής για το μάαστριχτ, η οποία μπορεί να είναι κι έντιμη, σε ευθεία αντιστοίχιση με τον οπορτουνισμό της.

Το βασικό ερώτημα βέβαια, όπως είπαμε και πριν, είναι ποιος θα κληθεί να πραγματοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Κι εκεί διαπιστώνουμε τη βασική, ουσιαστική σύγκλιση των δύο χώρων.
Καταρχάς ελλοχεύει ο γλυκός πειρασμός να σκεφτεί κανείς πως αυτά τα συγκεκριμένα, μεταβατικά, αντικαπιταλιστικά αιτήματα, τα υλοποιεί σήμερα η δεξιά κυβέρνηση της ουγγαρίας, ή η κυβέρνηση του ομπάμα, που κρατικοποίησε τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές που χρεοκόπησαν, ενώ βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη στάση πληρωμών. Αλλά δε θα υποκύψουμε.

Η επόμενη λογική υπόθεση είναι ότι αυτά τα αιτήματα θα τα πραγματοποιήσει το κίνημα και μια άλλη εξουσία, που θα ανατρέψει την αστική. Αυτό όμως θα μετέθετε την εφαρμογή τους στην δευτέρα παρουσία –σύμφωνα με τη λογική του χώρου, τότε τοποθετείται χρονικά η επανάσταση- και δε θα έδινε «εδώ και τώρα» διέξοδο στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα λαϊκά στρώματα.

Οπότε τι μας μένει; Μια προοδευτική κυβέρνηση που θα τα εφαρμόσει υπό τον έλεγχο του λαϊκού κινήματος. Αυτό στη γλώσσα του συν λέγεται αριστερό, αντιμνημονιακό μέτωπο και συνασπισμός εξουσίας για μια προοδευτική διακυβέρνηση. Και στη γλώσσα της ανταρσύα μεταφράζεται σε μια αδύναμη, αστική κυβέρνηση που θα αναγκαστεί να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα υπό την πίεση και το μαζικό, πολιτικό εκβιασμό του κινήματος.

Κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει περιπτώσεις, όπου η αστική τάξη αδυνατούσε να προχωρήσει σε έναν στοιχειώδη εκσυγχρονισμό κι έτσι η επανάσταση κλήθηκε να επιλύσει και ζητήματα αστικο-δημοκρατικού χαρακτήρα. Αυτή ωστόσο είναι η πρώτη φορά που μια αστική κυβέρνηση καλείται να επιλύσει και να ικανοποιήσει επαναστατικά αιτήματα. Πώς θα γίνει αυτό; Με μαζικό, πολιτικό εκβιασμό του κινήματος. Το οποίο θα είναι αρκετά δυνατό να εκβιάσει την αστική εξουσία, αλλά όχι και να την ανατρέψει. Πώς θα την εκβιάζει τότε; Μια ιδέα είναι να κρατάμε την αναπνοή μας, όπως έκανε ο μικρός πέπε από το αστερίξ στην ισπανία, μέχρι να του γίνει το χατίρι.

Επί της ουσίας, συν κι ανταρσύα μιλάνε για το ίδιο πράγμα. Ο συνασπισμός θέλει να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση –αριστερών, αντιμνημονιακών δυνάμεων- για να γλείψει επιτέλους το κοκαλάκι της εξουσίας. Κι η ανταρσύα την ίδια ακριβώς κυβέρνηση για να μπορεί να την ελέγχει και να την εκβιάζει. Κάτι σαν την κυβέρνηση του κερένσκι –εν αναμονή των μπολσεβίκων. Αλλά δε θα μπορεί να πάρει η ίδια μέρος σε αυτήν, γιατί αυτό θα έθιγε το συλλογικό φετίχ του χώρου για το 89 και τον τζανετακισμό –ανώτερο στάδιο του κυβερνητισμού. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου τουλάχιστον.

Στην πραγματικότητα, η σύγκλιση των πάλαι ποτέ κέντρων οδηγεί στο αφετηριακό σημείο από το οποίο ξεκίνησαν –κι από το οποίο έφυγαν τη διετία 89-91: το κουκουέ της δεκαετίας του ογδόντα –και δη- στις χειρότερές του πολιτικές στιγμές.
Γιατί τι άλλο είναι το μεταβατικό πρόγραμμα των αριστερών οικονομολόγων, παρά μια νεότερη εκδοχή της «αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» που ευαγγελιζόταν το κόμμα στα χρυσά 80’ς; Και σε τι διαφέρει επί της ουσίας ο αγώνας για την εξάλειψη του χρέους –ως συνέπεια της κρίσης- και την έξοδο από το ευρώ, από την πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης στην εοκ, στα τέλη της δεκαετίας με τις βάτες, λίγο πριν υπογραφεί το κοινό πόρισμα με τη φιλοεοκική εαρ;

Η λογική αυτή των μικρών αλλαγών, που θα ανοίξουν σταδιακά ένα δρόμο για το σοσιαλισμό, μου θυμίζει το ρεφραίν από ένα παλιό τραγούδι του θέμη αδαμαντίδη, που ακούγεται στην καλτ ταινία «Βασικά καλησπέρα σας».
Λίγο-λίγο, θα τη βρούμε την χαρά. Λίγο-λίγο κι όχι βιαστικά.
(http://www.youtube.com/watch?v=I6FMwkrnaFU)

Κι η λογική που μιλάει για κρίση χρέους και θέτει στο επίκεντρο της ανάλυσής της το δημόσιο χρέος και τα «μεταβατικά αιτήματα» που απορρέουν από αυτό, θα μπορούσε να παραφράσει τη γνωστή φράση του μπιλ κλίντον, ή ακόμα τον τίτλο από το τελευταίο βιβλίο του μπογιόπουλου και να μας πει: είναι το χρέος ηλίθιε.
It's the public depth, stupid.

Αλλά ο εργατικός έλεγχος είναι γνήσιος όταν αφορά πρώτα και κύρια το κράτος και την εξουσία. Κι οι εθνικοποιήσεις είναι υπέρ του λαού, όταν δεν υποτάσσουν το έθνος των εργαζομένων στην αταξική σούπα του έθνους γενικά κι υπεράνω τάξεων. Οι κρατικοποιήσεις δεν αποκτάν φιλολαϊκό περιεχόμενο, αν δε λύσουμε το βασικό ζήτημα του κράτους που θα τις κάνει. Ή αλλιώς –πράγμα που είναι το ίδιο- της εξουσίας που θα τις πραγματοποιήσει.

-Παράρτημα πρώτο

Είχα ξεκινήσει να κρατάω σημειώσεις για αυτό το κείμενο, όταν διάβασα στον κυριακάτικο ρίζο ένα άρθρο του λουκά που έβαζε όλη την ουσία του θέματος και λέει αρκετά από αυτά που ήθελα να γράψω κι εγώ. Ένα βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι ασκεί κριτική επί πραγματικών θέσεων –που μας τις παραθέτει εκτενώς- χωρίς να τις διαστρεβλώνει, ή να τις «ερμηνεύει δημιουργικά».

Παραθέτω με τη σειρά μου μία από τις παραθέσεις του σ.λ. από το πριν που είναι ενδεικτική για τη λογική -και τα όρια- του μαζικού πολιτικού εκβιασμού.
«Μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων, του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις».

Η αμέσως προηγούμενη παράθεση είναι από το γνωστό κείμενο του δεσύλλα που κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες. Μια σειρά άμεσων «πολιτικών στόχων» στο πνεύμα της πραγματικής δημοκρατίας των πλατειών –που ήταν κι αυτές πεδίον δόξης κι ενωτικής όσμωσης με τον συν και τη ρίζα του. Στόχοι που έχουν ως βάση το πολιτικό «γλείψιμο» στους αγανακτισμένους, στη συνέχεια μπερδεύονται με σοσιαλιστικά αιτήματα (βουλευτές αιρετοί κι ανακλητοί από χώρους δουλειάς) και καταλήγουν σε μια σούπα εκσυγχρονισμού του αστικού, πολιτικού συστήματος.

Μια ενδιαφέρουσα κριτική στο κείμενο του δεσύλλα μπορείτε να βρείτε στη σελίδα της κόντρας: http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=12593&cat_id=32

Παράρτημα δεύτερο

Παράλληλα με το πολιτικό –κι ως απόρροιά του- υπάρχει και το οργανωτικό ζήτημα. Προσωπικά πιστεύω ότι τα οργανωτικά του σύριζα δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με την έννοια ότι πρόκειται για ένα πολιτικό προξενιό με προίκα τα λεφτά της κρατικής επιχορήγησης για τις διάφορες συνιστώσες. Χωρίς αυτά πιθανότατα θα είχε διαλυθεί προ πολλού.

Ωστόσο κάποια από τα οργανωτικά ζητήματα που είχαν αντιμετωπίσει στην πρώτη ρομαντική τους περίοδο, φαίνεται να απασχολούν τώρα και την ανταρσύα. Η οποία δυόμισι χρόνια μετά τη συγκρότησή της, εξακολουθεί να πορεύεται χωρίς σαφές πρόγραμμα και καταστατικό, με καθοδηγητικό όργανο κορυφών που δεν έχει εκλεγεί από τα μέλη της, αλλά ορίζεται με κοοπτάτσια από κάθε συνιστώσα.

Τον τελευταίο περίπου χρόνο, το μετωπικό σχήμα της ανταρσύα βρίσκεται εν όψει της πρώτης πανελλαδικής της συνδιάσκεψης με εκλεγμένους αντιπροσώπους, η οποία ωστόσο πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή. Βλέπε και το σχετικό ποστ του ανένταχτου αντάρτη χαρίδημου (http://ashtonhar.blogspot.com/2011/07/blog-post_2397.html) που μοιάζει να είναι από τους λίγους που έχουν πάρει ζεστά την υπόθεση της συνδιάσκεψης και την περιμένουν εναγώνια μαζί με τον γκοντώ...

Τον περασμένο μήνα βγήκε με μεγάλη καθυστέρηση το κείμενο της πολιτικής εισήγησης που θα συζητηθεί στις τοπικές συνελεύσεις εν όψει της συνδιάσκεψης. Παρόλα αυτά δεν κατορθώθηκε να βγει ενιαία εισήγηση επί του οργανωτικού κι έτσι κυκλοφορούν διάφορα κείμενα με τις προτάσεις της κάθε οργάνωσης επί του θέματος.
(http://ashtonhar.blogspot.com/2011/07/blog-post_17.html)

Βασικό επίδικο φαίνεται να είναι το μέτρο της εκπροσώπησης και των ποσοστώσεων. Θεωρητικά οι ποσοστώσεις μπαίνουν για να εξασφαλίσουν την παρουσία ανένταχτων μελών, που δεν ανήκουν σε οργανώσεις, η οποία θα δείχνει την ευρύτερη δυναμική της ανταρσύα ως κάτι παραπάνω από ένα απλό άθροισμα των οργανώσεων που την αποτελούν.

Τελικά αποδείχτηκε ότι ο καβγάς για τις ποσοστώσεις αφορά την εξασφάλιση της παρουσίας των ίδιων των οργανώσεων και τους μεταξύ τους συσχετισμούς. Κι αυτός είναι ο βασικός ίσως λόγος που δεν κατέστη δυνατή η συμφωνία στην εισήγηση επί του οργανωτικού κι η συνδιάσκεψη παίρνει τη μία αναβολή μετά την άλλη.

Με βάση αυτά τα δείγματα γραφής, ο βασικός κίνδυνος για τη συνδιάσκεψη είναι να εξελιχθεί σε ένα αντίγραφο του διήμερου των σχημάτων της εαακ, με παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ των οργανώσεων και το ανένταχτο δυναμικό σε διακοσμητικό ρόλο.
Σε κάθε περίπτωση το οργανωτικό ζήτημα είναι μια επιμέρους πτυχή –κι ως ένα βαθμό απόρροια- του πολιτικού, και δεν πρέπει να ιδωθεί ξεκομμένα απ’ αυτό.

34 σχόλια:

demis είπε...

Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν ηλίθιοι και Μπογιόπουλοι..
(Σε παρακολουθώ εκστασιασμένος! Αχ, αθάνατα 80's!)
http://demispoetry.blogspot.com/2011/08/blog-post_10.html

demis είπε...

Θόδωρος Τερζόπουλος: «Τώρα είναι το ιστορικό momentum της Αριστεράς»

Η σημερινή Αριστερά δεν μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο;

Όσο ποτέ άλλοτε είναι σήμερα η μεγάλη ευκαιρία να δημιουργηθεί μια ενιαία δημοκρατική Αριστερά, την οποία πιστεύω ότι θα ακολουθούσε ένα συντριπτικό ποσοστό πολιτών. Κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της εποχής δεν είναι η κρίση. Είναι η τυφλότητα της Αριστεράς, που την εμποδίζει να δει τη μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία της, και είναι μεγάλη η ευθύνη της γι’ αυτό. Τώρα είναι το ιστορικό momentum της Αριστεράς. Τώρα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν τα πάντα, με μια εντελώς νέα δυναμική. Τώρα πρέπει να γεννηθούν νέες ιδέες, καινούργια συστήματα, άλλο Σύνταγμα, το υπάρχον εξάλλου υπήρξε άλλοθι μεγάλων εγκλημάτων. Αντ’ αυτού βλέπουμε μια κοντόφθαλμη, εγωπαθή, αυτιστική Αριστερά. Είμαι βαθύτατα απογοητευμένος από την Αριστερά που δεν κάνει το παν για να δημιουργήσει μια νέα προοπτική ώστε να γεννηθεί μια καινούργια ελπίδα. Είμαι βαθύτατα θλιμμένος διότι είμαι ένας πολίτης σκληρά εργαζόμενος και βλέπω τον καθέναν από αυτούς στο μαγαζάκι του να φοβάται μήπως του φύγουν οι πελάτες, αναπαράγοντας παρωχημένα μοντέλα. Η Αριστερά χάνει τη μεγαλύτερη ιστορική ευκαιρία της. Ουαί και αλίμονο. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα όλοι αυτοί να μη σέβονται ούτε το μέλλον των παιδιών τους ούτε καν τους νεκρούς τους.

Είμαστε ορφανοί; Χωρίς πολιτικούς, χωρίς Αριστερά, χωρίς πίστη στον εαυτό μας;

Δεν είμαστε μετέωροι. Έχουμε πάντα το momentum τού κάθε ενός από εμάς που μπορεί να αποκτήσει αυτοσυνείδηση, να αλλάξει τον εαυτό του, να γίνει παρεμβατικός και μαχόμενος πολίτης και να απαλλαγεί από τις σαπισμένες, σκουριασμένες δομές των εκφραστών τους, οι οποίοι, ας το καταλάβουν επιτέλους, πρέπει να μας αδειάζουν τη γωνιά.

Ναι, να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Αλλά πώς;

Με την κριτική στάση μας κάθε στιγμή. Δεν γίνεται να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο με αφελή και αφηρημένα συναισθήματα. Ας σοβαρευτούμε. Ας δουλέψουμε. Αγώνας, διάβασμα, αυτοσυγκέντρωση, διεκδίκηση. Είναι ο μόνος τρόπος.

http://topontiki.gr/article/20170

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, συμφωνώ στα βασικά του σημεία.Πιστεύω πώς ένα ζήτημα που βάζεις είναι η διαφορά αριστερού από δεξιού οπορτουνισμού, διαφορά προθέσεων και πρακτικών... Οπωσδήποτε οι σφ που πολύ σωστά έβαζαν το ζητημα πως με το να μπει το κομμα σε κυβερνηση συνεργασιας το 89 αστικοποιείται(υπαρχει τέτοιος ορος?) ήταν σε πρώτη φάση...σύντροφοι. Όμως ο τρόπος που προσπαθησαν να κανουν ότι έκαναν δεν ήταν στα όρια της αντεπαναστατικότητας; Δεν υπήρξε φραξιονισμός και υπόγειες διαβουλεύσεις ; Δεν εγινε προσπάθεια να αποκοπεί το κομμα από την ΚΝΕ ; Απ την αλλη καποιος μπορει να πει πώς οι εν λογω σφ ειχαν καθε δικαιωμα να δρασουν και ετσι αφού το κομμα κινδυνευει να χασει τον επαναστατικό του χαρακτήρα καιμονο κομμα της εργατικής ταξης να μην είναι...Μεγάλο θέμα...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ντέμη μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία.
Αν περισσεύει κάτι πάντως σήμερα δεν είναι οι μπογιόπουλοι.
Το κείμενο του τερζόπουλου δεν ξέρω αν σε εκφράζει, εμένα πάντως δε μου λέει και πολλά. Αν θες το συζητάμε.

-Μεγάλο θέμα για να το πιάσουμε στα σχόλια. Αλλά όσα βάζεις είναι πολύ εύστοχα.

λαμογιος είπε...

εκεινο το αφιερωμα στο ναρ που εκανες τον οκτωβρη του '08 το τελειωσες ποτε?εψαξα λιγακι αλλα περα απ την αναρτηση ''Γραμματα απο μακρια''(http://sfyrodrepano.blogspot.com/2008/10/blog-post_6792.html) δεν βρηκα επομενη αναρτηση σχετικα με αυτο το αφιερωμα.ειχες πει οτι θα σχολιαζες εκει τις θεσεις της σοβαρης συνιστωσας για την εσσδ.βεβαια,οι τιτλοι σου δεν αφηνουν παντα τον αναγνωστη να καταλαβει ποιο θα ειναι το θεμα,και βαριομουν να κοιταξω ολες τις αναρτησεις για να βρω το επομενο κομματι.

demis είπε...

Η σύγκλιση δεν είναι απαραιτήτως και εκ προοιμίου κακή. Όσο για τις συνιστώσες και τη δυναμική τους, μου ακούγονται πολύ ανώτερα μαθηματικά.. , ίσως ανεπινόητα.
Έχεις δίκιο ότι δεν μπορούμε να επεκταθούμε εδώ, αλλά -νομίζω- πως η ταξική συνειδητοποίηση και ο ορίζοντας επίτευξής της είναι η γάτα που κυνηγάει την ουρά της. Κάποια -ελάχιστη- στιγμή μπορεί και να την πιάσει, μα πάντα ξεγλυστράει, και φτου κι απ' την αρχή!
Το ερώτημα που -κατά τη γνώμη μου- θέτει ο Τερζόπουλος είναι άλλο: Πώς, όσοι έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε με κρουαζιερόπλοιο, θα γνωρίζουμε την ώρα και το σταθμό επιβίβασης, τη στιγμή που το πλήρωμα διαφωνεί ακόμη και για αυτόν, τoν ορισμό του πλοίου;
Είμαστε πολλοί οι συνωστισμένοι (για να θυμηθώ τη Ρεπούση), και όχι απαραίτητα "αγανακτισμένοι".
Και επειδή -ακριβώς- δεν υπάρχει αθανασία, όλος ο χρόνος ΔΕΝ είναι με το μέρος μας (αν υποθέσουμε ότι θα καταλήξουμε ποιό ή με ποιούς είναι αυτό..)

Αναυδος είπε...

Η ελε ομοιάζει με το κοινο πορισμα κκε - εαρ το 1987 τα καλλυτερα υποθετω επονται

για τα πρωτα βηματα του ναρ εχω μια νοστιμη ιστορια που περιλαμβανει και λιγο σπρωξιμο απο πασοκ επιφυλλασομαι για το μελλον

βουρνούκιος είπε...

Η ίδια κριτική από τον βασίλη που περίμενα! Δεκτή στα σημεία που το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν όντως ανεπάρκειες, απορριπτέα στα υπόλοιπα!

Ο Βασίλης στο άρθρο του αυτό τι λέει;

1. Το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το θεωρεί πως είναι ρεφορμιστικό. Γιατί -γραφει- θα κληθεί να το εφαρμόσει μια αδύναμη αστική/αριστερή κυβέρνηση υπό την πίεση του εργατολαϊκού κινήματος.

Πράγματι αυτή είναι η 1 οπτική για το ζήτημα.

Δενν βλέπει όμως ο Βασίλης -και φυσικά δεν βλέπει ούτε και ο Τραβασάρος που είναι και θεωρητικά σε χαμηλό επίπεδο- πως το πρόγραμμα αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το απευθύνει στο εργατολαϊκό κίνημα για να γίνει πρόγραμμα αντίληψης κα ιπάλης του ίδιου του κινήματος. Και με βάση τη λογική του μεταβατικού προγράμματος και των στόχων του, η ε.τ. και τα σύμμαχα στρώματα μπορούν να κατανοήσουν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το ΓΙΑΤΙ και το ΠΩΣ η εργατική εξουσία είναι αφενός αναγκαία και αφετέρου επιτεύξιμη!

Αντιθέτως η λογική που υπερασπίζεται ο Βασίλης και το ΚΚΕ στερεί το εργατολαϊκό κίνημα από στόχους που θα έχουν αυτόν τον μεταβατικό χαρακτήρα. Με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να ευαγγελίζεται μια θολή και απροσδιόριστη λαϊκή εξουσία -που δεν είναι εργατική ούτε σοσιαλισμός φυσικά γιατί θα τρομάξουν οι μικροαστοί άρα ΤΙ είναι;- η οποία ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΩΣ, ΚΑΠΟΤΕ θα λύσει τα προβλήματα.

βουρνούκιος είπε...

2. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν αυτό το μεταβατικό πρόγραμμα το επευθύνει στο εργατολαϊκό κίνημα. Με αυτό το πρόγραμμα και τη λογική του το κίνημα αποκτά υλικούς στόχους και τους παλεύει. Η ταραγμένη περίοδος που έχουμε ήδη μπει, επιφυλλάσσει απότομες καμπές και περιόδους αστάθειας.

Μπορεί κα ινα προκύψουν κυβερνήσεις αδύναμες, ασταθείς οι οποίες να είναι αδύναμες στην πίεση του κινήματος.

Αυτά ο Βασίλης και φυσικά το ΚΚΕ ούτε που τα βλέπει! Τα βαφτίζουν και αυτά ρεφορμισμό και νομίζουν πως καθάρισαν! Αμ δε!

Το εργατολαϊκό κίνημα ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΣΔΗΠΟΤΕ σε θέση τουλάχιστον να μπορεί να επιβάλλει ΛΥΣΕΙΣ ασταθείς, μα προς οφελος του στην πορεία του να γίνει ικανό για να πάρει και την εξουσία! Το ΚΚΕ αφελώς -τουλάχιστον- πιστεύει πως ξαφνικά από την παρακμή που βρισκόμαστε τώρα, θα μπορέσει ξαφνικά το εργατολαικό κίνημα να πάρει την εξουσία!!

Αφέλεια το λιγότερο Βασίλη και του ΚΚΕ και δική σου...

Γιατί;;

Γιατί όσο ωριμάζει και δυναμώνει το εργατολαϊκό κίνημα, τόσο ΘΑ ΦΡΕΝΑΡΕΙ, ΘΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΤΙς ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ, και τόσο ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥΣ και τις λύσεις υπέρ του!

Αυτό σημαίνει λοιπόν, πως ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ ΑΣΤΑΘΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ!

Δεν θα είναι όμως ακόμα ικανό ούτε απο θέμα περιεχομένου, ούτε απο θέμα συμμαχιών να πάρει την εξουσία!

Αυτό Βασίλη το προσπερνάς ελαφρά τη αφελεία και συ, και ο Τραβασάρος και το ΚΚΕ.

Αντιθετως ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ!

βουρνούκιος είπε...

3. Σε αυτές τις ασταθείς κυβερνήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΔΕΝ συμμετέχει!

Η πάλη έχει προοπτική της εργατική εξουσία/δημοκρατία και τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό και αυτή είναι η όλη προγραμματική συμφωνία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

4. Για τα του οργανωτικού η κριτική σου είναι κατά βάση σωστή.

Εχει ήδη καθυστερήσει και οι αιτίες αναγονται ακριβώς στη μη κατανόηση της αναγκης κάθε συνιστώσα να παραχωρήσει μέρος της αυτοτέλειας της για την υπόθεση της αποτελεσματικής οργανωτικής συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απο αυτό προκύπτουν όλα τα ζητήματα.

Το ΝΑΡ έχει καταθέσει οργανωτική πρόταση στην οποία συμφωνούν όλοι πλην ΣΕΚ.

Θα το παλέψουμε μέχρι τέλους, έτσι ώστε συντομότατα να βγει το οργανωτικό κείμενο!

βουρνούκιος είπε...

Τέλος, το κακό με το ΚΚΕ είναι πως δυστυχώς ολοένα και περισσότερο βυθίζεται σε μιαν νοσταλγική αναπόληση μερικών από τις χειρότερες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος, όπως τη Ζαχαριάδικη περίοδο!

Αραγες, το να σφάζουν κομμουνιστές, όχι μόνο οι αστοί αλλά και οι -υποτίθεται- σύντροφοί τους (πχ τα άθλια και ξεφτιλισμένα γεγονότα της Τασκένδης που οι μέν χαφιέδιζαν, λάσπωναν και έδερναν του δε καιτούμπαλιν) είναι..."ηρωϊκή" περίοδος του κομμουνιστικού κινήματος;;

Ή μήπως -λέω εγώ- η αντίληψη αυτών των...κομμουνιστών, η ανθρωποφαγία που ταιριάζει σε αστούς και φεουδάρχες με βάση την οποία χτεσινοί συμπολεμιστές είναι οι σημερινοί ανειρήνευτοι εχθροί και χωρίς τσίπα ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον για να τον φάει, μήπως λοιπόν συν τοις άλλοις αυτή η αντίληψη έκανε τον κόσμο να σιχαθεί το σφυροδρέπανο;;

Απαντώ ναι.

Αυτά τα γράφω, γιατί όσοι νομίζουν πως αρκεί ο επαναστατικός βερμπαλισμός και η τρεχάλα για να συσπειρωθεί ο κόσμος και δη προς τον σοσιαλισμό, θα πιαστούν για μιαν ακόμα φορά στον ύπνο!

βουρνούκιος είπε...

Επίσης να τονίσω κάτι στο οποίο έχει δίκιο ο Δρέπανος:

Και μεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ΣΥΡΙΖΑ -αλλά και στο ΚΚΕ συμπληρώνω- υπάρχει διαπάλη αντιλήψεων.

Αφορά τον χαρακτήρα του μετώπου, το πρόγραμμα αυτού, τους στοχους κλπ.

Η διαπάλη αυτή τουλάχιστον όσον αφορά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμώ πως πρέπει να οδηγήσει σε επίσημη πρόταση σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με στόχο την εργατική εξουσία/δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -προς ωρας;;- οδηγείται στη λογική της αριστερής κυβέρνησης. Λαθος αυτό και το επισημαίνει σωστά ο δρέπανος!

Ωστόσο η κρούση πρέπει να γίνει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Λαμόγιε, ειδικό κομμάτι δεν έκανα τελικά για το θέμα. Διάφορα πράγματα που είχα ξεκινήσει τότε, τα άφησα στη μέση και μετά δε μπορούσα να βρω το νήμα για να τα ξαναπιάσω.
Τις θέσεις του ναρ για τη σοβιετία, θυμάμαι να τις πιάνω σε κάποια φάση που συζητούσαμε με τον βουρνούκιο -τότε υπέγραφε σίγουρα κάπως αλλιώς- αλλά δε θυμάμαι σε ποιο κείμενο ήταν αυτό -γιατί κι η κουβέντα με τον βουρνού, δεν έχει απαραίτητα κάποια σύνδεση με το αρχικό κείμενο, ξέρεις πώς πάνε αυτά.
Σε γενικές γραμμές τα τρία συστατικά του ναρίτικου μαρξισμού στην προσέγγισή του για τη σοβιετία, είναι κλιφ, αναρχία και κάππος. Κλιφ για να αποδείξουν την ύπαρξη κάποιας μορφής υπεραξίας κι εκμετάλλευσης. Την ιδέα του κάππου ότι τα καθεστώτα αυτά ήταν κάποιος ανέκδοτος ιστορικά κοινωνικός σχηματισμός -ούτε καπιταλισμός, αλλά ούτε και σοσιαλισμός. Και δάνεια από την αναρχία που λέει ότι η ύπαρξη του υπαρκτού δεν τεκμηριώνεται από την ιδιοκτησία και την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, αλλά από άλλες σχέσεις παραγωγής, όπως η διεύθυνση κτλ. Με αυτό το σκεπτικό κρίνουν ότι στη σοβιετική ένωση τα λάθη ξεκίνησαν ήδη από το 18 -με την μονοπρόσωπη διεύθυνση του λένιν- χωρίς μάλλον να σκέφτονται πολύ σοβαρά τους υλικούς όρους της κάθε εποχής. Βασικό κριτήριο μοιάζει να είναι ο ώριμος κομμουνισμός και η ανώριμη βαθμίδα του φαίνεται να είναι ένας μικρός κομμουνισμός χωρίς αντιφάσεις.
Βασικό στοιχείο είναι επίσης ότι οι άνθρωποι που έφυγαν από το κκε και συγκρότησαν το ναρ, το έκαναν το 89, χωρίς αυτό να συνδέεται με τις εξελίξεις στον υπαρκτό και την εσσδ. Επομένως είναι ρεύμα ανάδελφο, χωρίς διεθνή αναφορά και κάποια έτοιμη ανάλυση, όπως συμβαίνει ως ένα βαθμό με τα μ-λ και σε ένα μεγαλύτερο με τους τρότσκες. Είναι λογικό από αυτή την άποψη να δανείζονται διάφορες ιδέες από άλλα ρεύματα για να συγκροτήσουν μια δική τους επεξεργασία. Η οποία παραμένει ίδια από το 98' με το πρώτο συνέδριο του ναρ κι έκτοτε δεν έχει εμπλουτιστεί ιδιαίτερα. Το ρεύμα βασικά δεν το απασχολεί η σοβιετική πείρα, την ξεπετά με αφορισμούς, κι αυτό είναι ένα από τα βασικά μειονεκτήματά του. Αλλά αυτό ισχύει και για άλλους χώρους πιο ψαγμένους. Νομίζω ότι ο μόνος πολιτικός χώρος που ασχολείται με τη σοβιετική ένωση σοβαρά σήμερα είναι το κόμμα.

Ντέμη στο προηγούμενο σχόλιο, το δεύτερο σκέλος ήταν για το ανώνυμο σχόλιο, αλλά έχω την κακή συνήθεια να απαντάω κατά σειρά εμφάνισης -συνήθως- χωρίς να διευκρινίζω σε ποιον αναφέρομαι.
Η κριτική δε γίνεται στη σύγκλιση καθαυτή, αλλά στη βάση της και την ουσία της.
Αυτό που λες με τα πλοία έχει πολλές συνειρμικές προεκτάσεις: ταξικά ναυάγια, τιτανικός, το παράδειγμα του ένγκελς με τον καπετάνιο για τη σημασία του κύρους κ.ά. Επιφυλάσσομαι να τα πιάσω σε ξεχωριστό κείμενο.
Ο προορισμός μπορεί να είναι κοινός αλλά το πώς θα φτάσουμε εκεί είναι ένα ζήτημα και δεν συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Άσε που την τελευταία φορά που είχαμε ταξιδέψει όλοι μαζί, το πλοίο είχε πάει αύτανδρο και μετά ψάχναμε να βρούμε τους ναυαγούς και τα ποντίκια.
Όσοι θέλουμε πάντως να ταξιδέψουμε περιμένουμε καρτερικά τους ούριους ανέμους, σφαζόμαστε μεταξύ μας σαν ιφιγένειες για να εξευμενίσουμε το κακό το ριζικό και περιμένουμε να δώσει το σήμα ο τσιμπόγλου για να ξεκινήσουμε. Την κρίσιμη στιγμή θα είμαστε εκεί, μην ανησυχείς.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τζακ-ποτ σήμερα βουρνού. Έχω χρόνο, αϋπνίες και διάθεση για κουβέντα -μέχρι να μου την κόψεις.

Σημείο προς σημείο.
1. Η λογική που βάζεις κινείται ακριβώς στη λογική της αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Είναι ρεφορμιστική γιατί βλέπει τη μετάβαση γραμμικά, ζητάει αλλαγές που θα της ανοίξουν το δρόμο και ψάχνει έξοδο από την κρίση εντός του συστήματος. Οι μεταρρυθμίσεις κατανοούνται ως κάτι διαφορετικό και ξεκομμένο από την επανάσταση, η οποία βρίσκεται κάπου χαμένη στη μετάβαση. Αυτό που περιγράφεις ως εφικτό και κατανοητό, είναι αυτό που -όχι απλά δεν τρομάζει αλλά- εκφράζει ταξικά τους μικροαστούς. Το κόμμα κάνει λόγο για εργατική-λαϊκή εξουσία και την ταυτίζει με το σοσιαλισμό -παρά τις αντιφάσεις που μπορεί να έχει αυτή η πρόταση. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια.

2. Βασικό στοιχείο μιας πρότασης είναι να εξηγείς ποιος καλείται να την υλοποιήσει. Αυτό θα κρίνει και την ουσία της απεύθυνσής σου. Τόσο στις παραθέσεις του κειμένου, όσο και στο δικό σου σχόλιο η μοναδική άμεση προοπτική που φαίνεται είναι να γίνουν από μια αστική κυβέρνηση υπό την πίεση του κινήματος. Γιατί αυτό το ρωμαλέο κίνημα θα μπορεί να επιβάλλει το αντικαπιταλιστικό του πρόγραμμα στην κυβέρνηση αυτή, αλλά δε θα μπορεί να την ανατρέψει αυτό μόνο εσείς το ξέρετε. Εμείς οι αφελείς το αγνοούμε.
Επίσης. Άλλο πράγμα να έχεις κάτι στο μυαλό σου ως ενδεχόμενο -κάτι που κάνει και το κκε στο πρόγραμμά του- κι άλλο να το έχεις ως σημαία και ταβάνι της στρατηγικής σου. Ειδικά στην περίπτωση της ελλάδας, με τις κοινωνικοποιήσεις του πασοκ του ανδρέα και την ενσωμάτωση ενός μεγάλου κομματιού από την εργατική τάξη, θα περίμενε κανείς κάποιοι σφοι να μην έχουν τόσο κοντόθωρη μνήμη. Αλλά θα μου πεις το 89 ήταν το έτος μηδέν.

Η μετάβαση δε θα προκύψει από το μηδέν, αλλά ούτε και γραμμικά. Θα προκύψει διαλεκτικά και με άλματα. Κρατάω τα υπόλοιπα προς το παρόν, για να γράψω μελλοντικά κάτι πιο αναλυτικό για το πώς καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον -κι εγώ είμαι με το κόμμα, αλλά δεν είμαι το κόμμα, ούτε μες στο κόμμα- την έννοια της μετάβασης.

4. Το οργανωτικό συμβαδίζει με το πολιτικό. Όταν κάνεις μια συμμαχία εκλογικού χαρακτήρα, είναι λογικό μετά κάθε μέρος να μη βλέπει τους άλλους ως συντρόφους του, αλλά ως κάποιους που μπορεί να τον ρίξουν στη μοιρασιά και στην εκπροσώπηση μες στο μετωπικό σχήμα. Από εκεί προκύπτουν και τα όποια ζητήματα.

Τα υπόλοιπα για το ζαχαριάδη είναι ένα παραλήρημα χωρίς σύνδεση με το θέμα. Τα εξαρτημένα αντακλαστικά δε θα μπορούσαν να λείπουν από μια τέτοια τοποθέτηση.

βουρνούκιος είπε...

Δρέπανε καλημέρα!

Θα απαντήσω σε μερικά σημεία της αποπάνω τοποθέτησής σου!

1. Θα είχες απόλυτο δίκιο να ταυτίζεις την πολιτική γραμμή του ΝΑΡ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την γραμμή του ΚΚΕ το '80 "αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" εάν η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε σαν στόχο/ταβάνι που λές και συ τη συγκρότηση μιας αριστερής κυβέρνησης εντός του καπιταλισμού!

Τότε θα είχες δίκιο!

Αυτή όμως είναι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποδέχεται τη συμμετοχή της σε μια τέτια κυβέρνηση ούτε πολύ περισσότερο εξαντλεί την γραμμή της μέχρι εκεί!

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ συνδέουν το μεταβατικό πρόγραμμα τους, ΟΧΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, αλλά με τον γενικό στόχο της πειόδου που είναι η αντικαπιταλιστική ανατροπή. Που είναι η χρονική περίοδος κατά την οποία έχει δυναμώσει το εργατολαϊκό κίνημα τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε δυναμική, συσπείρωση κλπ που πιέζει και πετυχαίνει προς όφελός του ανασχεσεις σε κεντρικό πλέον επίπεδο ΚΑΙ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Είναι μια περίοδος που εγκαινιάζεται η δυαδική εξουσία.

Αυτή είναι η ουσία της αντίληψης του ΝΑΡ.

Σαφώς και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτό δεν το έχει ξεκαθαρισμένο, διότι -και εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου- είναι ακόμα ουσιαστικά ένα μέτωπο που δεν έχει καμμία ουσιαστική οργανωτικοπολιτική δομή.

Για αυτό δίνουμε τη μάχη και θα έχει ευθύνη και το ΝΑΡ εάν αυτή η μάχη δεν λυθεί προς όφελος της οργανωτικοπολικτής σοβαρής συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

βουρνούκιος είπε...

2. Μια αδυναμη αστικοδημοκρατική κυβέρνηση μπορεί όντως να προκύψει!

Αυτό δεν είναι να το προσπερνάς έτσι απλά όπως κάνει το ΚΚΕ, διότι συνολικά αυτή η περίοδος θα είναι πολύ κρίσιμη για το αν θα υπάρξει επόμενος νικηφόρος γύρος!

Δυο λάθη μπορούν να κάνουν οι κομμουνιστές τότε: Το ένα είναι να υποταχθούν σε μια τέτια κυβέρνηση θεωρώντας την ως το "άπαν" της πολιτικής τους. Οπως έγινε πχ με τον Αλλιέντε αν δεν απατώμαι, όπως έγινε το '44 με την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αυτή, το '46 αντίστοιχα σε Γαλλία-Ιταλία, όπως γίνεται σήμερα με τον Τσάβες και τον Μοράλες και τα αντίστοιχα ΚΚ.

Η τακτική αυτή είναι καταστροφική διότι γίνεσαι έρμαιο των αστικών παλινωδιών, αντιφάσεων κα ιτελικά της αστικής παλινόρθωσης.

Το 2ο λάθος είναι να περιφρονήσεις/υποτιμήσεις αυτή την περίοδο, να μην κάνεις τις απαραίτητες συμμαχίες σε πολιτκό/κοινωνικό επίπεδο και μένοντας στην επαναστατική σου "καθαρότητα" να μείνεις τελικά και στη γωνία, ανίσχυρος να στρέψεις σε επαναστατική κατεύθυνση αυτές τις εξελίξεις. Ετσι πχ την πάτησε το Γερμανικό ΚΚ όταν υιοθέτησε τη γραμμή του "σοσιαλφασισμού" που το οδήγησε σε έναν ακραίο σεχταρισμό και σε ένα αλλοιθώρισμα προς τον Χίτλερ, μέχρι που λίγο πριν το τέλος το καταλαβε, αλλα ήταν πια αργά.

Η στάση σου απέναντι σε τέτιες κυβερνήσεις που μπορεί να προωθήσουν με παλινωδίες και ταλαντέυσεις ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ χρειάζεται να καθορίζεται από τα στοιχεία της πολιτικής ανεξαρτησίας του εργατολαϊκού κινήματος από αυτή, της πίεσης προς αυτή για βαθαιμα των πολιτικων που ενισχυουν τα εργατικά αιτήματα, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ της συμβολής στην οικοδόμηση μορφών "δυαδικής εξουσίας", οργάνων εργατικής πολιτικής όπως τα ονομάζει το ΝΑΡ.

Με στόχο η αντικαπιταλιστική ανατροπή να οδηγήσει τελικά στην εργατική εξουσία/δημοκρατία.

Δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση η χρονική περίοδος αστάθειας κατα την οποία "οι πάνω δεν μπορούν και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνώνται όπως πριν".

Δες πόσες επαναστατικές καταστάσεις έμεινα στα μισά του δρόμου ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ επειδή ο υποκειμενικός παράγοντας (εργατολαϊκό κίνημα και κόμματα) είναι ανίκανος τελικά να στρέψει στην εργατική εξουσία/δημοκρατία τις εξελίξεις...

Και για να προλάβω τυχόν υπενθυμίσεις για τα "2/3 που οικοδομούν τον σοσιαλισμό", από τις χώρες του πρώην "υπαρκτού", με επανάσταση προεκυψαν μόνο οι Ρωσία, Κίνα, Βιετνάμ, Κορέα και φυσικά η "λεπτή διαφοροποίηση", η πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια αυτής της εποχής, η Κούβα.


οι υπόλοιπες ήταν καθεστώτα φυτεμένα από τον Κοκκινο Στρατό.

βουρνούκιος είπε...

Τέλος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μέτωπο μιλά για την τακτική της αντικαπιταλιστικης ανατροπή ςκαι του αποκλεισμού της συμμετοχής σε αδυναμες κυβερνήσεις που ενδέχεται σοβαρά να προκύψουν.

Ομως έχει ακόμα μεγάλη καθυστέρηση στην παραπέρα επεξεργασία αυτής της τακτικής, για τους λόγους που προανέφερα.

Το ευρύτερο μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙ!

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν και για τους κομμουνιστές και για την κοινωνία που δαφώς και την ενδιαφερει μια τέτια συζήτηση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ωραία. Στα εγκαίνια της δυαδικής εξουσίας να με καλέσεις. Θα φέρω ταπεράκι και καναπεδάκια.

βουρνούκιος είπε...

Επίσης, εννοείται πως η στάση σου απενται σε τέτιες κυβερνήσεις ΔΕΝ είνα ιη ίδια όπως απέναντι σε καθαρόαιμες αστικές.

Πχ τι λές για τον Τσάβες και τον Μοράλες;;

Είναι οι ίδιας ποιότητας κυβερνήσεις με αυτές που υπήρχαν πριν;;

Εφαρμοσαν την ίδια πολιτική;;

Το λαϊκό κίνημα σε αυτές τις χωρες ΕΠΕΒΑΛΛΕ πολιτικές και μεταρρυθμίσεις προς όφελός του χωρίς δυστυχώς να μπορεί να πάει τις εξελίξεις προς την εργατική εξουσία/δημοκρατία (τουλάχιστον ακόμα) ναι ή όχι;;;;

Ο Αλλιέντε κα ιη κυβέρνησή του είταν καθαρόαιμη αστική ή η τραγωδία του ΚΚ Χιλής ήταν πως δεν προετοιμάστηκε συνολικά για τον επόμενο γύρο;;

Να λοιπόν μερικά παραδείγματα που φρον΄'ω πως αποδυκνύουν την ρηχότητα της σκέψης του ΚΚΕ συνολικά, και τον επαναστατικό βερμπαλισμό/φλυαρία που τελικά το διακατέχει!

Οσο για την Τασκένδη, υπήρξε ένας ενδιαφέρον διαλογος στο "Βαθύ Κόκκινο" αυτές τις μέρες με αφορμή την αυτοκτονία "ή το ξεπέταγμα του Ζαχαριάδη από τους Σοβιετικούς".

Και το σύνδεσα με την παρούσα συζήτηση θεωρώντας αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής του κάθε κόμματος ή μετώπου το ΤΙ κοινωνία θέλει να οικοδομήσει!

Ε, όταν βλέπεις την αγιοποίηση του τραγέλαφου της Τασκένδης από το ΚΚΕ και τα μλ και τον ζόφο που εκτιλύχτηκε εκεί ενθεν/κακείθεν, δεν ελπίζεις και πολλά σε αυτό το κόμμα για την ποιότητα της "νέας κοινωνίας" που θέλει να οικοδομήσει.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οι συνδέσεις μένουν υποθετικές κι αφηρημένες όσο δεν απαντάνε επί της ουσίας και συγκεκριμένα στο πλέον συγκεκριμένο ερώτημα: ποιος καλείται να εφαρμόσει τι. Η λογική της εισήγησης του συντονιστικού ως προς τα άμεσα κι ορατά περνάει μέσα από μια αστική κυβέρνηση που θα ενεργεί υπό κινηματική πίεση. Το αν αυτό ανοίγει δρόμους για να συνδεθεί με κάτι άλλο επαφίεται απλώς στην καλή θέληση του καθενός να το πιστέψει. Και στην ιστορία θα βρούμε πολλά παραδείγματα που δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Το ενδεχόμενο δεν μπορεί να γίνεται τακτική σημαία. Η μεταρρύθμιση δε μπορεί να νοείται αντιδιαλεκτικά ως ξεχωριστό στάδιο που θα ανοίξει το δρόμο για την επανάσταση. Πότε ακριβώς προκύπτει η τελευταία μες σε αυτή τη μετάβαση; Και με ποιον τρόπο; Πότε γίνονται τα εγκαίνια; Δε γίνεται να ψάχνουμε διέξοδο από την κρίση εντός του συστήματος. Να μιλάμε για το χρέος, όταν η κρίση θέτει επί τάπητος θέμα υπέρβασης του συστήματος. Να βάζεις σύνθημα κάτω η κυβέρνηση και να επιδιώκεις να έρθει μια άλλη που να μπορείς να την πιέζεις. Κι αυτό τη στιγμή που θεωρείς το κίνημα της πλατείας λαϊκή εξέγερση και εκτιμάς ότι οι από πάνω δε μπορούν κι οι από κάτω δε θέλουν. Να πετάς για κερασάκι κι ένα χαριτωμένο για το ζαχαριάδη και την κοινωνία που θέλουμε, όταν το μετωπικό σου σχήμα δεν έχει καν επεξεργασία για αυτά τα θέματα και δε δίνει και τα καλύτερα δείγματα στο εσωτερικό του, αν υποθέσουμε ότι λειτουργεί ως μικρογραφία των σχέσεων που θέλει να επικρατήσουν στην κοινωνία του μέλλοντος.

Ανώνυμος είπε...

8ANATOS STOUS OPORTUNISTES-PEMPTOFALLAGITES!!

KOMMANTO είπε...

" Πότε ακριβώς προκύπτει η τελευταία μες σε αυτή τη μετάβαση; Και με ποιον τρόπο; Πότε γίνονται τα εγκαίνια;"

Ραντεβού να δώσουμε δηλαδή για το πότε ακριβώς θα συρρεύσει το πλήθος για να εφορμήσει μέσα στο κοινοβούλιο.
Αυτό μάλλον θέλει να ακούσει ο απολίθωμας.
Επηρρεασμένος από τον -αριστουργηματικό κατά τα άλλα- οκτώβρη του Αϊζενστάιν πιστεύει ότι τα πραγματα θα γίνουν έτσι και πάλι.
Μια φορά οκτωβριανή επανάσταση πάντα οκτωβριανή επανάσταση.

Η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Ορισμένα επιχειρήματα είναι τόσο παρανοϊκά που δεν παίρνουν υπόψη τους την αντικειμενική πραγματικότητα. Μόνο τα γραπτά ντοκουμέντα παίρνουν υπόψη και ό,τι κατάλαβες κατάλαβα και το αντίστροφο.
Σύμφωνα με τον Απολίθωμα λοιπόν, οι πασόκοι παρολίγο να σκοτώσουν τον Καυκιά επειδή ζητούσε πέραν του δέοντος επίμονα από την κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Ανταρσύα.

Το στενάχωρο είναι ότι επειδή ακριβώς το ΚΚΕ περιμένει τη αιζενσταϊνική επάνασταση έτσι ακριβώς όπως την έχει στο κεφάλι του, όταν θα γίνετε το ΣΩΣΕ ή θα κοιτάει αλλού ή θα πάθει νευρικό κλονισμό. Στην πρώτη περίπτωση το κόστος για τον κόσμο της εργασίας θα είναι μεγάλο. Στη δεύτερη ίσως να σπάσει σε δυο-τρία κομμάτια και μπορέσουμε να κάνουμε καμμιά σοβαρή αντικαπιταλιστική προσπάθεια.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κομμάντο το σχόλιό σου, ειδικά στο σημείο για τον καυκιά είναι τραγικό. Ευθέως αντίστοιχο της θεωρητικής σου κατάρτισης και της σοβαρότητάς σου, όταν το πράγμα πηγαίνει στα πολιτικά.
Ραντεβού στα γουναράδικα.

KOMMANTO είπε...

Eίναι η τραγική απόληξη της τραγικής θέσης σου ότι τα αιτήματα και οι προτάσεις της ανταρσυα προβάλλονται -και με το τρόπο του Καυκιά, δηλ. πηγαίνοντας σε μια απεργιακή πορεία με συγκεκριμμένο πολιτικό στίγμα- έτσι ώστε μα ζητήσουμε να τα κάνει ένα αστικό γκουβέρνο.
Και γω σ'αγαπώ και σου αφιερώνω κι αυτό το κομματάκι:

http://www.youtube.com/watch?v=vRnrLLwntmY&feature=related

sniper είπε...

"Αιζενσταϊνική επάνασταση". Ή αλλιως, "η πραγματικοτητα αντιγραφει την τεχνη". Αλλα τι τα θες, παντα κουλτουριαρηδες και οπισθοδρομικοι ημαστε εμεις στο ΚΚΕ. Αντι να το παμε χαλαρα πλατεια-πλατεια......

KOMMANTO είπε...

Κάσπερ

αυτό για σένα που είσαι ρομαντικός

http://www.youtube.com/watch?v=mljcSX2s_38

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παλαβάρχη κομμάντο. Και ο συν έχει να καταγγείλει παρόμοια περιστατικά κρατικής καταστολής εις βάρος των μελών του. Αυτό καθιστά μήπως επαναστατική την πολιτική του; Είναι ανόητος ο τρόπος που το βάζεις.

Η κριτική είναι σε επίπεδο τακτικής-στρατηγικής. Επ' αυτού έχεις να πεις κάτι σοβαρό; Ότι θες να σπάσουν δυο-τρία κομμάτια από το κκε. Κι επίσης, τα μεταβατικά είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα. Και πώς θα γίνει η επανάσταση; Ω, άμα αρχίσουμε τις θεωρίες.. Τι σχολαστικοί που είστε πια..

Υγ: στην πραγματική επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα κομμάτι.
2: θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο..

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

for the record:
1) Ο Καυκιάς δεν ανήκει σε καμιά πολιτική οργάνωση
2) Από Ομίχλη άλλο τραγούδι περίμενα να αφιερώσεις
3) Ζέστη, ε;

Ονειρμός είπε...

Eγώ θα πω κάτι ασήμαντο, ότι είτε στο σάιτ του ΚΚΕ μπεις, είτε στην Κομέπ ψάξεις, έχουμε πραγματικά πήξει στα ''θεωρητικά'' κείμενα για τον οπορτουνισμό. Κάποτε, θεωρητικό κείμενο ήταν κάποιο για την υλιστική διαλεκτική, κάποιο για την θεωρητική προσοικείωση των δυναμικών αλλαγών του καπιταλισμού, κάποιο για τις μορφές κοινωνικής συνείδησης και την ιδεολογία. Αντί αυτών, οπορτουνισμός, οπορτουνισμός, οπορτουνισμός, οπορτουνισμός, που ενώ έχει βάση ως κριτική, είναι η καραμέλα στα χείλη μελών του κόμματος που αν τους ρωτήσεις, κάποιοι ξεχνούν ότι το εποικοδόμημα ''αντεπιδρά'' στην βάση. Έχει καταντήσει ο οπορτουνισμός κλισέ και ατάκα, όπως η πλουτοκρατία. Και δεν ανοίγει μέτωπο ιδεών, όπως έκανε ο Λένιν ακόμη και με τους καντέτους, παρά γίνονται παράλληλοι μονόλογοι σε κομματικά όργανα. Αυτά από έναν ανένταχτο απογοητευμένο loser.

sniper είπε...

Μα πού με καταλαβε? Και με επιασε κι αδιαβαστο.... Αντε καλη επαναστα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εγώ θα συμφωνήσω στο εξής.
Το κείμενο του τραβασάρου δεν ήταν θεωρητικό. Δεν ήταν τουλάχιστον αυτό που περιμένει κανείς να διαβάσει σε ένα θεωρητικό όργανο από μέλος ιδεολογικής επιτροπής. Κι αυτό ισχύει και για άλλα κείμενα. Αλλά υπάρχουν κ άλλα τόσα που είναι πολύ ενδιαφέροντα, περί σοσιαλισμού, ιστορίας, πολιτικής οικονομίας.

Επίσης είναι σημαντικό να υπάρχει μέτωπο στον οπορτουνισμό. Τα κλισέ είναι αναπόφευκτα, αλλά δεν νομίζω ότι η σχετική αρθρογραφία κινείται μόνο σε τέτοιο επίπεδο.

Μπρεζινσκι είπε...

1. Για να μπορέσει ένας κομμουνιστικος φορέας, κομμα, οργάνωση, άνθρωπος να διατυπώσει ένα οποιοδήποτε πρόγραμμα απαιτείται να απαντήσει σε 2 βασικά ερωτήματα:
ΕΝΑ: Περι επαναστατικού υποκειμένου. Απλα ποια τάξη νετα σκέτα θα είναι ο αιμοδότης και ο φορέας της επανάστασης. Και φυσικα λαμβάνοντας υπόψιν την βαθια διαστρωμάτωση ποιο κομμάτι αυτής θα είναι η λοκομοτίβα. Κατόπιν τα στρώματα που θα αποτελέσουν είτε ενεργητικούς συμμάχους στην πιο μαζική ερωτική πράξη είτε απλους μπανιστηρτζήδες που όμως θα χειροκροτουν κάθε κορύφωση.
ΔΥΟ: Το χαρακτήρα της επανάστασης που φυσικα καθορίζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες.
Το Κειμενο (με ιερατικο Κ κεφαλαίο) δεν ξεκαθαρίζει τίποτα απο αυτά, ίσως γιατι ευαγγελίζεται μια αλλαγή που θα μοιάζει στον Αρνολντ. Τίγκα στα μούσκουλα αλλα εγκέφαλος καρύδι.

2. Στο Κείμενο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η κριτική που γίνεται στο Συνταγμα. Γιατι απλά δεν υπάρχει. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφού δεν έχει υπάρξει από αυτό καμία απάντηση στα ερωτήματα ΕΝΑ και ΔΥΟ του 1.Ο Αρνολντ δεν έχει χρόνο για θεωρητικές αναλύσεις. Ο Αρνολντ είναι μπερσταινικος απλά κινείται.

3. Το κείμενο είναι μια απλή ξεπατίκωση του 13ου αν δεν απατώμαι με πιο πολυ επαναστατική φρασεολογία(που άλλωστε λειτουργεί σαν άλμη για την εσώτερη μιζέρια μας/σας). Και εκει γινονταν του μεταβατικού το κάγκελο, και εκει παρα τα λόγια του Βου ο στόχος έμενε ο σοσιαλισμός, αλλα όπως και στο Κειμενο απλά σε μια γωνια. Ολο το υπόλοιπο όπως και το Κείμενο άλλωστε, αναλώνονταν στην περιγραφή του μεταβατικού, και στο βαπτισμα της στρατηγικής σε τακτική και τουμπαλιν. Και εκεί υπήρχε η καψα να μπολιαστεί το κίνημα με υλικούς στόχους και να τους παλέψει. Γιατι ως γνωστον υλικοι είναι μόνο οι ενδιάμεσοι ενώ ο τελικος αφου είναι στο επέκεινα είναι άυλος μακρινος και μη πραγματοποιήσιμος. ΑΞΙΩΜΑ: Οτι δεν θα προλάβω να το δω είναι της δευτέρας παρουσίας. Ρημαδιασμένη μικρούλα ανθρώπινη ζωη.

4. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ έχει εκδοθεί και είναι διαθέσιμο. Και οι αποφάσεις των συνεδρίων βεβαίως. Και για Ενδιάμεσες εξουσιες που μπορεί να προκύψουν λέει εκει μέσα και το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι σε αυτές. Το Κειμενο βεβαίως κάτι λέει για εκβιασμούς και λύτρα(πέραν του απαράδεκτου της ορολογίας)σε τετοιες εξουσίες. Καλα και αφού ΜΠΟΡΕΙ να προκύψουν τέτοιες (το λεει και ο Βου), μπορεί και να μην προκύψουν. Σε αυτή την περίπτωση τι θα έχει το μενου, αφου υλικός στοχος εξουσίας δεν μπαίνει;(είπαμε όμως μουσκουλα όχι μυαλο)

5. ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. Πανε κάποια χρόνια από εκεινο το Πολυτεχνείο. Μολις ειχαν διαγραφει Κωστοπουλοι και Θεωνοκοψιδηδες. Καπου εκεί το ΠΑΜΕ ήταν στην μεταβρεφική του ηλικία. Και ο ΝΑΡίτης ή νΚΑιτης ,δεν θυμαμαι άλλωστε αυτες οι οργανώσεις δεν επικοινωνουν μεταξύ τους, Χριστός (αυτος ο γαλαζοματης με τα μακρια μαλλια που είναι σα να τον εφτιαξε ο Τζεφιρέλλι και μετα τον πήρε η Τρεμη καθε βραδυ στις οχτω τον μαjuni σαν εκπρόσωπο του Συντονιστικού) εκεί στο διάδρομο με τα τραπεζάκια και τις αυταπάτες, έξω από το Γκίνη ανέλυε για το έωλο και την ατιμία των συμμαχίων που δεν έχουν ξεκάθαρο προσανατολισμό στόχων και σύστασης, που απευθυνονται με σκαιο τρόπο στους εργάτες χωρίς να βάζουν στην ημερήσια διάταξη τον αγώνα για τον σοσιαλισμό... Στερνη του γνώση να σε είχε πρώτη.

ΠΑΜΜΕΓΓΙΣΤΟΣ ΕΡΜΗΣ, ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΗΣ

raskolnikov είπε...

δυστυχώς για τη λογική του κειμένου δεν ισχύει μια βασική παράμτετρος που συνεπάγεται όλη τη λογική. Αντιγράφω από το κείμενο θέσεων του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την 1η Συνδιάσκεψη: "Γι’ αυτό και το αίτημα για τη ρήξη με την ΟΝΕ και το ευρώ και για την αντικαπιταλιστικήαποδέσμευση από την ΕΕ, συνολικά η πάλη για τη διάλυση της ΕΕ, αποκτά ξεχωριστή ιστορικήεπικαιρότητα.
Αυτό που προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν ως αδιανόητο, δηλαδή η έξοδος χώρας απότο ευρώ και την ΟΝΕ, τώρα παρουσιάζεται ως ιστορική πιθανότητα αλλά και αναγκαιότητα." H ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάει σαφέστατα για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ... και φυσικά όταν λέει αντικαπιταλιστική εννοεί έξω από τον καπιταλισμό, μη καπιταλιστική... Αντίθετα, η Λαϊκή Εξουσία ποτέ και πουθενά δεν είπε κάτι τέτοιο. Η Λαϊκή Εξουσία μπορεί να φέρει την έξοδο από την ΕΕ, αλλά θα παραμείνει στον καπιταλισμό...
Νομίζω ότι μια σωστή αντιπαράθεση πολιτικών γραμμών θα πρέπει τουλάχιστον να βασίζεται σε αυτό που λέει και πιστεύει ο καθένας και όχι να διαγράφονται φράσεις για να ταιριάξει με την καταγγελία.

Πολλά φιλιά

raskolnikov είπε...

Αλλού γράφει:Από αυτή τη σκοπιά, πιστεύουμε ότι το κίνημα και η δυναμική του δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σεαυταπάτες για μια «προοδευτική εναλλακτική αριστερή διακυβέρνηση» ή για μια για μια «λαϊκήεξουσία» στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Τέτοιες κυβερνήσεις θα είναι έκθετες στη συνεχήκαι αντικειμενική πίεση του κράτους, των επιχειρήσεων, των διεθνών οικονομικών οργανισμών." .... "Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικήςεπαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαράαστικές κυβερνήσεις,
ωστόσο σε κάθε περίπτωσή(μας)η θέση μας είναι ότι μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας.
Γι’ αυτόκαι επιμένουμε ότι σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής και πραγματικής εργατικήςδιεξόδου περνάει από τη συγκρότηση αυτοτελών μορφών της πάλης για την εργατική εξουσία,ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και τηςήττας θα παραμένει ανοιχτός."