Ένας λόγος του Καραγιώργη

Ένας λόγος του καραγιώργη θα μπορούσε να έχει και από μόνος του ενδιαφέρον. Αλλά αποκτά ακόμα περισσότερο εξαιτίας μιας σειράς στοιχείων που τον καθιστούν ιδιαίτερο. Πρώτα και κύρια επειδή έλαβε χώρα στα πλαίσια των διαλέξεων-συζητήσεων μεταξύ του κκε και των τροτσκιστών του κδκε -που ήταν τμήμα της 4ης διεθνούς- σε ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό πλαίσιο: τέλη του 46’, λίγους μήνες μετά την αποχή από την εκλογική παρωδία και την επίσημη έναρξη του εμφυλίου. Και λίγους μήνες πριν την κλιμάκωση του και την κήρυξη του κόμματος ως παράνομου.

Κι επιπλέον γιατί ο λόγος του έχει άκρως ενδιαφέρουσες αποστροφές και φράσεις, όπως η ακόλουθη: εμείς οι σταλινικοί, δηλαδή οι μαρξιστές-λενινιστές, που ακριβώς επειδή είμαστε μαρξιστές-λενινιστές, είμαστε και σταλινικοί (…) Η οποία αποκτά ίσως διαστάσεις τραγικής ειρωνείας, αν αναλογιστεί κανείς το τέλος του καραγιώργη στις φυλακές της ρουμάνικης ασφάλειας.

Γιατί έγιναν όμως αυτές οι συζητήσεις; Τι το ιδιαίτερο σηματοδοτούσαν;
Η ερμηνεία των τροτσκιστών -που έβγαλαν σε ξεχωριστή μπροσούρα τα πρακτικά των συζητήσεων- είναι ότι η ηγεσία του κουκουέ φοβόταν την εσωτερική αμφισβήτηση και ήθελε να προλάβει τυχόν διεργασίες και διαφοροποιήσεις της βάσης από τη γραμμή της. Το οποίο μου θυμίζει ένα σχόλιο σφου αναγνώστη από την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν ασχολείσαι με το (εκάστοτε) κδκε, φοβάσαι την αντιπαράθεση. Ασχολείσαι με το κδκε, τότε σίγουρα έχεις διεργασίες στο εσωτερικό σου.

Ο καραγιώργης λέει πάντως σχετικά: εμείς οι σταλινικοί θα είμαστε ευχαριστημένοι αν όλοι οι οπαδοί μας περνούσαν από μια τέτοια συζητητική συνάντηση με όλες τις παρατάξεις του πολυκέφαλου τροτσκισμού, γιατί έχουμε την πεποίθηση ότι θα έβγαιναν από τη συνάντηση πιο σταλινικοί.
Επισήμανση που διατηρεί στο ακέραιο τη σημασία της και σήμερα. Κι αν το σκεφτόμασταν καλύτερα εμείς οι σταλινικοί (που πλέον δε λεγόμαστε έτσι, αλλά μας λένε οι άλλοι, οπότε το ίδιο κάνει) θα έπρεπε να ακολουθήσουμε την ίδια ακριβώς τακτική. Ο πιο σύντομος δρόμος σήμερα για να γίνουν όλοι σταλινικοί είναι να σκεφτούν ότι έτσι θα γλίτωναν μια και καλή πχ από τους σεκίτες.

Ας δούμε μερικά ακόμα αποσπάσματα από τη διάλεξη του καραγιώργη με θέμα: Η σημερινή εσωτερική κατάσταση και τα καθήκοντα της εργατικής τάξης. Η διάλεξη ξεκινά με μια μάλλον αισιόδοξη εκτίμηση για τη μεταπολεμική κατάσταση, η οποία δεν αντιστοιχούσε πλήρως στην πραγματικότητα.

Σε όλες τις χώρες της ευρώπης είναι διαμορφωμένη μετά τον πόλεμο μια κατάσταση που όπως είναι φυσικό, είναι ακόμα γερά δεμένη με την κληρονομιά του πολέμου. Αλλά παντού έχει αποκατασταθεί μια σχετικά ομαλή , εσωτερική εξέλιξη και αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις που προσπαθούν να αμβλύνουν τις συνέπειες του πολέμου. Σε όλες σχεδόν τις χώρες η δημοκρατική αριστερά, συγκεντρωμένη γύρω από την εργατική τάξη, βρίσκεται μες στις κυβερνήσεις ή κυριαρχώντας σε αυτές, όπως στις χώρες της ανατολικής ευρώπης ή παίζοντας σοβαρό ρόλο σ’ αυτές όπως στη γαλλία, την ιταλία κλπ. Η εργατική τάξη σαν άξονας των εθνικών κινημάτων εξασφάλισε ή τον αποφασιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας, στην ανατολική ευρώπη ή τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την ταξική πάλη, στις χώρες της δυτικής.

Ο κομμουνισμός δεν είναι πια το μακρινό φάντασμα που τριγύριζε την ευρώπη και ήταν ο εφιάλτης του μέτερνιχ και της ιερής συμμαχίας. Ο κομμουνισμός είναι σήμερα μια πραγματικότητα, είτε σαν εξουσία είτε σαν άμεση διεκδίκηση εξουσίας. (Μια φράση που θυμίζει κάπως το σκεπτικό με το οποίο ο σουσλόφ εισηγήθηκε τον όρο υπαρκτός σοσιαλισμός, είκοσι χρόνια αργότερα).

Η ελληνική κατάσταση αποτελεί μια ιδιομορφία. Όπως στα 1918-22, όταν για όλες τις χώρες είχε τελειώσει ο παγκόσμιος πόλεμος, για την ελλάδα κρατούσε ακόμα, για να καταλήξει στη μικρασιατική πανωλεθρία, έτσι και τώρα η πολεμική ανωμαλία ούτε τελείωσε και το χειρότερο δεν μπήκαν καν οι βάσεις για να τελειώσει. Η ξένη φασιστική κατοχή αντικαταστάθηκε από μια νέα στρατιωτική κατοχική, συμμαχική, την εγγλέζικη που έχει την έγκριση και των αμερικανών. Αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός της ξένης κατοχής δεν χρειάζεται πια περιγραφές και θεωρητικές αναλύσεις.

Ο καραγιώργης το εντοπίζει σε τρεις βασικούς άξονες:
- στρατιωτικά: (γιατί οι άγγλοι δεν άφησαν να διαμορφωθεί εθνικός στρατός από τις ένοπλες δυνάμεις της αντίστασης και χρησιμοποίησαν τα χιτλερικά τάγματα ασφαλείας)
- πολιτικά: (έφεραν στην επιφάνεια από τα υπόγεια όπου είχε καταφύγει το δεκέμβρη όλη τη σαβούρα του παλιού πολιτικού κόσμου και διαμόρφωσαν από αυτήν τη μεταδεκεμβριανή εξουσία της αγγλοκρατίας)
- κι οικονομικά (η ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου δε γίνεται ανοικοδόμηση. Η βιομηχανία δουλεύει όπως επί της άλλης κατοχής. Το εσωτερικό εμπόριο χαντακώνεται, ενώ το 10% του εξωτερικού που ξαναμπήκε μπρος, προσανατολίζεται αποκλειστικά στις αγγλοσαξονικές αγορές).

Σε αυτούς προσθέτει και την παράμετρο της «εθνικής χρεωκοπίας» της ελλάδας στο διεθνή στίβο ως προς τις εθνικές της διεκδικήσεις (εδαφικές και οικονομικές αποζημιώσεις). Και καταλήγει: όποιος δεν χωνέψει αυτές τις βασικές διαπιστώσεις για τη σημερινή κατάσταση της ελλάδας και το συσχετισμό των εθνικών και ταξικών δυνάμεων ή κλείνει μόνος του τα μάτια μπρος στα γεγονότα γιατί του τα τσουρουφλίζουν, ή απλούστατα είναι στραβός και ανάξιος για κάθε ιδεολογική συζήτηση.

Τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη στην κατάσταση αυτή;
Αφού η χώρα βρίσκεται κάτω από ξένη κατοχή, στόχος της εργατικής τάξης είναι και δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, ‘να φύγουν οι άγγλοι’. Φεύγοντας οι άγγλοι με το καλό ή με το κακό, αφήνουν το έδαφος ελεύθερο για την ανάπτυξη του λαϊκοδημοκρατικού αγώνα με βάση τις ελληνικές πια δυνάμεις κι αξίες, προοδευτικές ή αντιδραστικές. Κι ο εσωτερικός αυτός αγώνας θα γίνει ή ομαλά, αν θέλουν οι αντίπαλοι μας ομαλά, ή ανώμαλα, αν θέλουν ανώμαλα. Την τέχνη την ξέρουμε έτσι κι αλλιώς.

Και συνεχίζει: Ο αγώνας για την εσωτερική δημοκρατία με προϋπόθεση τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, αποτελεί τη βάση για τον ταξικό, οικονομικό και πολιτικό αγώνα της εργατιάς. Γιατί η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην ελλάδα θα ανοίξει πλατύ δρόμο στην εργατική τάξη και για την ιδιαίτερη ταξική της πάλη.

Σήμερα η πολιτική αυτή του κουκουέ έχει βρει θριαμβευτική επιβεβαίωση στην πράξη. Περισσότερο από αυτό, το σύνθημα «να φύγουν οι άγγλοι» έχει περάσει σε πλατύτερη λαϊκή μάζα, όχι μόνο της αριστεράς ή του λεγόμενου κέντρου, αλλά και σε μάζα της δεξιάς. Δεν είναι χωρίς σημασία η ενδεικτική λεπτομέρεια των μοναρχικών διαδηλωτών που απογοητευμένοι από το ναυάγιο των εθνικών διεκδικήσεων φασκέλωναν τους άγγλους. Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να δει ότι το σύνθημα γίνεται συνείδηση μες σε τεράστια στρώματα πληθυσμού που δεν είναι επηρεασμένα από εμάς.

Αν κάποιοι μπαίνουν στον πειρασμό να κάνουν παραλληλισμούς με τα φάσκελα, τις πλατειές λαϊκές μάζες και τον πολιτικό αγώνα, ας κρατήσουν λίγη αντιδιαλεκτική διάθεση και για τον επίλογο της διάλεξης του καραγιώργη, που παρατίθεται ολόκληρος.

Η τροτσκιστική γραμμή είναι αντίθετη από το κκε και με συνθήματα ταξικό μέτωπο και δικτατορία του προλεταριάτου οδηγεί θαυμάσια στην απομόνωση της ιδεολογικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του κόμματος, από κάθε μαζική σύνδεση με την ίδια την εργατική τάξη, με τη δήθεν επαναστατική φλυαρία για επανάσταση και δικτατορία προλεταριάτου.

Ο τροτσκισμός πάει να σκεπάσει τη βασική του εσφαλμένη πολιτική γραμμή ή μάλλον την ανυπαρξία κάθε πολιτικής γραμμής στο βασικό, στο κεφαλαιώδες ζήτημα του χθες, την αγγλική κατοχή. Μη βάζοντας ζήτημα να φύγουν οι άγγλοι, οι τροτσκιστές μένουν πολύ πίσω και από το σοφιανόπουλο, ακόμα και από οπαδούς του μοναρχισμού και αντικειμενικά (αν όχι και υποκειμενικά) στηρίζουν έτσι την πολιτική κατοχή από τα αριστερά και βοηθούν τη διαιώνιση της.

Το βασικό συγκεκριμένο ζήτημα στην επανάσταση, είναι το πώς θα πιάσεις το πρωταρχικό ζήτημα που πονάει τώρα και όχι στο μέλλον την εργατική τάξη και όλα τα στρώματα των εργαζομένων. Όποιος σήμερα δε βάζει ζήτημα να φύγουν οι άγγλοι και δε δουλεύει πρακτικά για να φύγουν, αυτός βοηθάει τους άγγλους να μείνουν. Κι αν αυτό το σκεπάζει με υπερεπαναστατικά συνθήματα, δεν παύει να κάνει αντεπαναστατική φλυαρία. Αυτό κάνει σήμερα ο πολυκέφαλος τροτσκισμός, που όσο κι αν είναι αλληλομπλεγμένος σαν τα μαλλιά της τρελής, ωστόσο σε ένα συμφωνάει: στο να μη θίγει την αγγλική κατοχή.

Συμπέρασμα
Στην πολιτική υπάρχει ένα αξίωμα. Κάτι που είναι σήμερα αίνιγμα και προοπτική, αύριο, όταν τα γεγονότα έχουν αποκρυσταλλωθεί πια σε ιστορία και τα μικρά παιδιά ακόμα καταλαβαίνουν ποια έπρεπε να είναι τότε η ορθή γραμμή.

Αλλά ποια κόμματα αμείβονται από τη μάζα με την υποστήριξη της και γίνονται δικά της; Εκείνα που δεν έχουν την εκ των υστέρων πολιτική σοφία των μικρών παιδιών αλλά την εκ των προτέρων ορθή πολιτική γραμμή που βρίσκει την επιβεβαίωση της μες στα πράγματα. Μια τέτοια πολιτική γραμμή δημιουργεί τα μεγάλα, μαζικά, επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου που γίνονται μαζικά ακριβώς γιατί η μάζα είδε με τη δική της πείρα επιβεβαιωμένη στην πράξη, τη γραμμή του μαρξισμού-λενινισμού.

Η κε του μπλοκ αφήνει ελεύθερους τους συνειρμούς για τον αναγνώστη και προτείνει ως λέξεις-κλειδιά τις εξής: τακτική, νέο εαμ, κατοχή, μηχανιστικές αναγωγές, στρατηγικό έλλειμμα, β’ τόμος δοκιμίου. Ας δούμε όμως πώς κλείνει το λόγο του ο καραγιώργης.

Κοντεύει τριάντα χρόνια η ιστορία του εργατικού-επαναστατικού κινήματος στην ελλάδα. Από τότε υπάρχει και δρα το κκε, αλλά από τότε σχεδόν υπάρχει ο τροτσκισμός μαζί με το αρχειομαρξιστικό του παρακλάδι. Κι ο πιο στραβός μπορεί να δει τα αποτελέσματα της μιας και της άλλης γραμμής, όπως παρουσιάζονται σήμερα στη δύναμη των δύο ιδεολογικών παρατάξεων.

Οι ίδιοι οι τροτσκιστές μιλούν για την τεράστια και «τερατώδη» ανάπτυξη του κκε. Δεν μπορούμε να τους ανταποδώσουμε το κομπλιμέντο. Μετριούνται περίπου στα δάχτυλα και οι ισχνές, άμαζες, τροτσκιστικές ομάδες τρώγονται άγρια μεταξύ τους, όπως άλλωστε και παντού αλλού όπου υπάρχει ακόμα κάποια τροτσκιστική κίνηση.

Εδώ οι συνειρμοί με το σήμερα είναι προφανείς κι επιβαλλόμενοι. Γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Προτεινόμενες λέξεις κλειδιά: σεκ, δεα, οκδε σπάρτακος, οκδε σκέτο, και λοιπά σύμμαχα σχήματα που μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους.

Ας κλείσουμε αυτήν την ανάρτηση με την ευχή για ανάληψη αντίστοιχων πρωτοβουλιών στο άμεσο μέλλον. Μια συζήτηση-αντιπαράθεση με μαΐλη, μπογιό, κωνσταντίνου, γκαργκάνα και σία ξεπερνά ακόμα και την πιο νοσηρή φαντασία στην εξουσία.


*Πηγή: Διαλέξεις-Συζητήσεις του ΚΚΕ και του ΚΔΚΕ, εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη.