Πώς πήραμε το ΣΜΤ

Μερικές εντυπώσεις από την προχτεσινή απεργιακή συγκέντρωση.
Η συμμετοχή ήταν σχετικά πεσμένη. Όλοι μαζί οι άλλοι άντε να ‘ταν καμιά τρεις χιλιάδες κι ο κούκος της γσεε, μονός και μόνος του. Ο ήλιος του κοινωνικού πασόκ οδεύει προς την δύση και τα ποντίκια εγκαταλείπουν με σχεδίες το κατάστρωμα και καταστρώνουν σχέδια για το καινούριο πασοκ και τις ενσωματώσεις της νέας εποχής. Κήρυξαν και μια εθιμοτυπική απεργία για τον προϋπολογισμό, που δεν την έτρεξαν καν, και δεν έπεισαν ούτε τους δικούς τους στις δεκο, για να δικαιολογήσουν κάπως την ύπαρξή τους. Και τιμωρήθηκαν σε απομόνωση.

Εμείς κινηθήκαμε σε γνώριμα επίπεδα, χωρίς μέγα πλήθος και πάθος, αλλά με σταθερούς δεσμούς σε κάποιους χώρους και καινούρια πρόσωπα σε κάποιους άλλους. Πχ όπως στο μπλοκ των μισθωτών τεχνικών, όπου η μεγάλη είδηση ήταν η ειρηνική συνύπαρξη και συμπόρευση με την λαϊκή βάση του αριστερισμού στην πορεία του παμε. Που ήρθε μαζί μας υλοποιώντας την απόφαση της τελευταίας συνέλευσης του σωματείου του (σμτ), σε μια σκηνή από την ενότητα του μέλλοντος.

Τι είναι όμως αυτό το σου μου του; Γιατί έχασαν τη συνέλευση οι αριστεριστές; Και γιατί είναι τόσο μεγάλη υπόθεση που την πήραμε εμείς; Ας τα δούμε ένα-ένα.

Καταρχάς, σχετικά με το αποτέλεσμα της συνέλευσης. Που ήταν 87-72, με οριακή απαρτία, δύο ψήφους κάτω απ’ τον απόλυτο συμβολισμό του 89’. Μία άποψη –ενός δικού τους- το αποδίδει στην –ελαφρώς- μικρότερη συμμετοχή και τη διασπορά δυνάμεων στο μέτωπο της κατάληψης της δεη στον χολαργό, που γινόταν ταυτόχρονα. Αλλά η διασπορά αυτή αφορά εξίσου και εμάς. Πολλοί δικοί μας δε μπόρεσαν για διάφορους λόγους να δώσουν το «παρών» στη συνέλευση –μεταξύ άλλων κι ο μάκης παπαδόπουλος, που είναι συνήθως ο κεντρικός μας ομιλητής.

Μία άλλη άποψη –δικού μας- λέει ότι τη συνέλευση την πήραμε, επειδή για πρώτη φορά στα χρονικά τελείωσε νωρίς, δηλ στην ώρα της και δεν τράβηξε όπως οι άλλες ως τα μεσάνυχτα, κατά τα συνήθη φοιτητικά πρότυπα.
Και μία τρίτη –δικού τους πάλι- υπενθυμίζει τη διδακτική παραβολή με εκείνο τον τσοπάνη που έλεγε ψέματα στους συγχωριανούς του και στο τέλος δεν τον πίστευε κανένας. Ελάτε στη συνέλευση, γιατί αλλιώς θα την πάρει το κουκουέ, έλεγαν στους δικούς τους. Κι αυτοί τους πίστευαν και ερχόντουσαν να ψηφίσουν. Μια, δυο, τρεις, ώσπου κάποιοι κουράστηκαν και δεν πήγαν. Και όταν τελικά ήρθε ο λύκος του παμε, καλούσαν απεγνωσμένα οι βοσκοί σε βοήθεια, αλλά το ποίμνιο δεν ήταν εκεί, για να ψηφίσει. Κι έτσι χάθηκε το σου μου του.

Τούτες οι απόψεις περί ποιμενικής είναι δικές τους και δικές μας. Δε μπορεί κανείς να μας τις πάρει. Υπάρχει όμως κι η παράμετρος του εργατικού κέντρου όπου έγινε εκτάκτως η τελευταία συνέλευση κι έπαιξε το ρόλο της. Η μία πλευρά λέει ότι ο χώρος δεν ήταν αμφιθεατρικός, ώστε να αντιληφθούν με το μάτι τους συσχετισμούς της αίθουσας και να κάνουν εγκαίρως τις απαραίτητες ειδοποιήσεις. Ενώ η άλλη είναι λιγότερο (μισθωτή) τεχνική και προτιμά να σταθεί στον ιδιαίτερο συμβολισμό του χώρου. Το σωματείο προσέγγισε την εργατική τάξη, αρχικά χωρικά με τη διεξαγωγή της συνέλευσης στο εργατικό κέντρο και στη συνέχεια πολιτικά με την απόφαση που πήρε. και το συνεπές ρεύμα της

Πάμε σε ερωτήματα γενικότερης φύσης. Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του σου μου του; Θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε δύο στοιχεία.
Πρώτο χαρακτηριστικό. Ο πιο δεξιός χώρος που δραστηριοποιείται στο σωματείο είναι ο συνασπισμός –που κι αυτός μέχρι πρότινος δεν υπήρχε. Όλες οι άλλες δυνάμεις εντάσσονται, με την αρχή του αυτοπροσδιορισμού, στην κομμουνιστική και την επίδοξη (wanna be) αριστερά. Έτσι κάθε συνέλευση θυμίζει αμφιθέατρο του πολυτεχνείου στους ρυθμούς, το περιεχόμενο, τη λειτουργία κτλ.

Δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι οι φορείς του πολυκέφαλου οπορτουνισμού (sic) ενώνουν τις δυνάμεις τους και συνασπίζονται σε ένα κοινό πλαίσιο, για να υπερκεράσουν το πάμε. Συνήθως το καταφέρνουν. Όλοι εναντίον λακεδαιμονίων.

Γι’ αυτό κι είναι σημαντικό που πήραμε την συνέλευση. Κι επιπλέον γιατί την πήραμε σε ένα κάστρο του εξωκοινβουλίου, που είναι το βασικό στήριγμα του συντονισμού των πρωτοβάθμιων, μαζί με το σωματείο βιβλίου-χάρτου. Αλλά στο ένα έχασαν τη συνέλευση, ενώ το άλλο αλληθωρίζει προς την αναρχία κι είναι φορές που μοιάζει να κινείται με το ένα πόδι εκτός συντονισμού.

Κατά τα άλλα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αν θέλαμε τους συσχετισμούς στο σωματείο, θα μπορούσαμε πιθανότατα να τους έχουμε υπέρ μας. Αλλά η βασική μας επιλογή είναι να φτιάξουμε περισσότερο «κλαδικά» σωματεία και να γράψουμε κόσμο λχ στο σετηπ, που πιάνει όλο τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής.

Στην πορεία της πέμπτης κάποιοι εξωκοινοβουλευτικοί τηρώντας το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, που δεν ισχύει κατά βάση στις περισσότερες οργανώσεις του χώρου, υλοποίησαν την απόφαση του σωματείου κι ήρθαν στη συγκέντρωση του παμε, πίσω απ’ το πανό του σου μου του. Μπορεί να μην ήρθαν βασικά στελέχη, όπως ο πι μαυροειδής κ.ά., αλλά το κλιμάκιό τους ήταν εκλεκτό κι ευάριθμο.

Μπήκαμε προτελευταίο μπλοκ, μπροστά από τους οικοδόμους –αν και τιμής ένεκεν έπρεπε να μπει πρώτο- συνυπήρξαμε ειρηνικά και συμπορευτήκαμε ως το σύνταγμα. Σταματήσαμε για πέντε λεπτά μπροστά στο μεγάλη βρετανία και προλάβαμε να κάνουμε τον αναπόφευκτο συνειρμό με το διήμερο του περασμένου οκτώβρη. Αν ερχόταν κανείς πίσω μας και γινόταν καμιά στραβή, εμάς θα έπαιρναν πρώτους τα σκάγια. Κι οι αλυσίδες του ηρωικού σου μου του θα ‘ταν αυτές που θα είχαν κλείσει στα παιδιά το δρόμο για την έφοδο στη βουλή και τα χειμερινά ανάκτορα.

Παλιότερες ενωτικές στιγμές της κε του μπλοκ μπροστά από τη βουλή

Τελικά τίποτα απ’ όλα αυτά δε συνέβη. Προχωρήσαμε και διαλυθήκαμε συγκροτημένα, ενώ οι φίλοι μας έμειναν πίσω να περιμένουν τους δικούς τους –αν κι οι πιο πολλοί είχαν ήδη φυλλορροήσει στη διαδρομή. Φεύγοντας πετύχαμε τους έλληνες γιουτιούμπερς κι έναν δημοσιογράφο του αλ τζαζίρα, που έπαιρνε δηλώσεις από τους διαδηλωτές. Ο οποίος μου θύμισε μια ιστορία που μου είπανε στο πολυτεχνείο, για έναν έλληνα ανταποκριτή της ελληνικής τηλεόρασης, που του έκοβαν το 90% των ρεπορτάζ που τους έστελνε. Κι όταν ρώτησε να μάθει το λόγο η απάντηση ήταν αφοπλιστική. Επειδή στα πλάνα φαίνοhttp://www.blogger.com/img/blank.gifνταν γυναίκες ακάλυπτες.

Την ίδια μέρα μάθαμε και τους επόμενους σταθμούς για το κίνημα. Συλλαλητήριο ανέργων -που είναι ανάγκη των καιρών, καθώς η κατάσταση με την κρίση έχει γίνει εκρηκτική. Απογευματινή πορεία στη δεη, στις 6 δεκέμβρη, που θα συμπέσει χρονικά –κι ίσως όχι μόνο- με αυτή για τον γρηγορόπουλο. Κι αύριο κυριακή συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώνει το σωματείο των απεργών της χαλυβουργίας.

Για τον ίδιο σκοπό σήμερα, το αδελφό blog Γκράνμα διοργανώνει πάρτι οικονομικής ενίσχυσης, στον χολαργό. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Υγ: ο Χ.Μ. προσφέρει μέσω της κε του μπλοκ 5 ευρώ για τους απεργούς της χαλυβουργίας.