Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Σκούπισε τα μάτια σου

Ή αλλιώς, μια εκδήλωση στην ασοεε για το δεκέμβρη, με ομιλητή τον αναστάση γκίκα, συνεργάτη του τμήματος ιστορίας της κετουκε, δηλ της κε του κόμματος. Πριν αρχίσει, κάναμε βόλτες στον πάγκο με τα βιβλία με τον ολόφρεσκο τόμο του δοκιμίου και στο φουαγιέ με τη διακριτική περιφρούρηση, γιατί οι αναρχικοί έχουν δυνατό στέκι στην ασοεε.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με την απαγγελία ενός σύντομου ποιήματος για το κόμμα και το δεκέμβρη όπου ξεχώριζε ο λυρικός στίχος: Κάπα-Κάπα-Έψιλον, σκούπισε τα μάτια σου...!
Προσωπικά ομολογώ ότι μου θύμισε τη διαφήμιση με το σλόγκαν, όχι πια δάκρυα. Αλλά εγώ, έτσι κι αλλιώς, δε σκαμπάζω πολλά περί τέχνης και δεν έχω βαρύνουσα άποψη επί του θέματος.

Στη συνέχεια είδαμε ένα πολύ ωραίο βιντεάκι για το δεκέμβρη και τον ένοπλο αγώνα του δσε, με την βραχνή αφήγηση του θανάση παπαρήγα και τους συντρόφους να χειροκροτάνε σε διάφορα σημεία, μέχρι να τελειώσει το βίντεο. Το κακό με τα βιντεάκια βέβαια, σε αντίθεση με τις ομιλίες, είναι ότι δε μπορείς να τα διακόψεις όσο κρατάει το χειροκρότημα και να βάλεις μετά να παίξει η συνέχεια. Κι έτσι χάσαμε δυο-τρία σημεία.

Κρατήσαμε όμως το σηματάκι του δσε, πάνω δεξιά στα πλάνα, σα να ήταν ένδειξη καταλληλλότητας του προγράμματος (αυστηρά ακατάλληλο για αστούς και ρεφορμιστές, απαραίτητη η έγκριση του πολιτικού φορέα). Ένα εξώφυλλο απ’ το ρίζο της εποχής με τον πρωτοσέλιδο τίτλο: Σκοτώθηκε ο άρης! Κι ένα τραγούδι του ξυλούρη, σε σύνθεση λεοντή, για τους νεκρούς της πλατείας, που κάποιοι σφοι το συνέδεσαν συνειρμικά με τον κοτζαρίδη και το ανέβασαν αφιερωμένο στη μνήμη του στο youtube.

Κι ύστερα άρχισε η ομιλία, με γκολ απ’ τα αποδυτήρια, και το γκίκα να καλωσορίζει φίλους και σφους, λέγοντας στους πρώτους να γίνουν γρήγορα σύντροφοι, γιατί δεν επιτρέπεται –από τις συνθήκες- να έχουν δισταγμούς. Και τους προέτρεψε να πάρουν και να μελετήσουν το δεύτερο τόμο του δοκιμίου ιστορίας, χωρίς να τρομάζουν από το βάρος του, γιατί το πολιτικό του βάρος είναι μεγαλύτερο.

Γενικώς ο γκίκας είναι ένας ωραίος τύπος, σχετικά νέος, που δεν χάνει ευκαιρία να αστειευτεί. Μια με τα φώτα που χαμήλωσαν ξαφνικά για να φτιάξουν ατμόσφαιρα, μία με την ηλικία του, όταν κάποιος του μίλησε στον πληθυντικό, ή και με πιο πολιτικά πράγματα. Όπως σε κάποια φάση που μιλούσε για το συνασπισμό του εαμ και το κκε ως βασική του συνιστ... εεε... ας μην πούμε συνιστώσα καλύτερα, γιατί παραπέμπει αλλού.

Ξεκίνησε την ομιλία του με την καίρια παρατήρηση ότι η ιστορία γράφεται από τους λαούς, αλλά καταγράφεται από τους νικητές. Οι οποίοι προσπαθούν, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης, να ελέγξουν τις συνειδήσεις, και να ανακατασκευάσουν την ιστορική μνήμη, ειδικά τις σελίδες που έχουν να κάνουν με την ιστορία του κόμματος. Έτσι ο αντάρτης βαφτίζεται κόκκινος τρομοκράτης κτλ. Κατά συνέπεια η ιστορική αλήθεια δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα.

Λίγες σελίδες της ιστορίας έχουν δεχτεί τόση σπέκουλα, όσο τα δεκεμβριανά. Αλλά το σημαντικό είναι να δούμε πώς φτάσαμε ως εκεί. Μας ανέλυσε λοιπόν την χρεοκοπία του αστικού, πολιτικού κόσμου και την άνοδο του εαμ και του κουκουέ –που κάποιοι τείνουν να υποβαθμίζουν το ρόλο του. Πριν τον δεκέμβρη, το κόμμα είχε φτάσει τα 400 χιλιάδες μέλη κι ο ελας αριθμούσε 120 χιλιάδες στρατιώτες. Ενώ μόνο οι απώλειες της κοα σε έμψυχο δυναμικό, κατά τη διάρκεια της αντίστασης, έφταναν τις πέντε χιλιάδες. Μια βρετανική έκθεση του 43’, αναγνώριζε ότι δεν υπήρχε ουσιαστική αντιπολίτευση στο εαμ.

Ποιοι ήταν όμως αυτοί που πολέμησαν στα δεκεμβριανά;
Το νοέμβρη του 44' ο παπανδρέου έστελνε αγωνιώδη έκκληση στον τσώρτσιλ για στρατιωτική βοήθεια, λέγοντας ότι τα πολιτικά μέσα δεν ήταν πλέον επαρκή. Στις εκθέσεις των βρετανών ήταν φανερό ότι αντιλαμβανόντουσαν πολύ καλά τον ταξικό χαρακτήρα του ελληνικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα –ίσως μόνο σε εμάς να μην ήταν τόσο καθαρό τελικά.

Οι άγγλοι απέσπασαν 60 χιλιάδες στρατιώτες από το ιταλικό μέτωπο ενώ βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη οι επιχειρήσεις κατά των χιτλερικών. Αυτό πρέπει να ιδωθεί παράλληλα με τη –μοναδική στα χρονικά του β ππ- συμφωνία με τους ναζί για την ειρηνική αποχώρηση των δεύτερων από τη θεσσαλονίκη, που θύμιζε τελετή παραλαβής-παράδοσης υπουργείων. Ο ελας τους χάλασε ως ένα βαθμό τα σχέδια αλλά οι ναζί είχαν την ευκαιρία να μεταφέρουν στρατιωτικές μονάδες στο μέτωπο εναντίον των σοβιετικών, που μόνο στις μάχες στη γερμανική επικράτεια, είχαν τριακόσιες χιλιάδες νεκρούς.

Ποιους άλλους είχαμε στο αστικό στρατόπεδο;
Το βασιλιά, ο οποίος κλωτσούσε αρχικά στο ενδεχόμενο να μείνει μακριά από την ελλάδα, αλλά τελικά παρέμεινε στην βρετανία, για λόγους τακτικής. Παρόλα αυτά ορκίστηκε αντιβασιλέας ο δαμασκηνός, χωρίς να υπάρχει καν βασιλιάς!
Τον παπαδόπουλο και τον μακαρέζο.
Και τους μισούς από τους αιχμάλωτους ταγματασφαλίτες, όπως παραδέχτηκε σε ένα άρθρο του, με τριάντα χρόνια καθυστέρηση, ο λέων σπαής, που αν σημείωσα καλά ήταν υπουργός στρατιωτικών σε εκείνη την κυβέρνηση.

Ο γκίκας μας εξήγησε επίσης το ρόλο του διευθυντή χωροφυλακής άγγελου έβερτ και του υιού μιλτιάδη, που ήταν αρχηγός της εκοφ.
Και για όσους δεν ξέρουν τι είναι η εκοφ... εδώ μπορεί να στενοχωρήσω τον φίλο μου τον κοντόχοντρο, αλλά όχι δεν είπε για τα εαακ. Άρχισε όμως να τραγουδάει ένα σύνθημα, εκοφίτες, χίτες... και το έκοψε στη μέση γιατί αυτολογοκρίθηκε.

Αυτά ήταν λοιπόν τα μπουμπούκια που πολέμησαν το δεκέμβρη εναντίον του ελας. Ή όπως λέει κι ο σύγχρονος μπουμπούκος, απέκρουσαν τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Σε αυτό το σημείο ο γκίκας άρχισε ένα μονόλογο, που μόνο αυτολεξεί μπορεί να μεταφερθεί.
Πέτυχα μια βιβλιοπαρουσίαση με τον... εμ... χμ... πώς να τον πούμε... εμ... με τον αξιότιμο υφυπουργό ναυτιλίας, που μιλούσε για το δεκέμβρη. Και ξέρετε πώς φουσκώνει όταν μιλάει για την χωροφυλακή, εκείνη η φλέβα με το μωβ χρώμα, ε; Θα μου πεις, τι κάθεσαι και βλέπεις τον γεωργιάδη; Μαζοχισμός, αλλά πρέπει να ξέρεις τι λέει κι ο εχθρός.

Μετά από τα γεγονότα περάσαμε στα διδάγματα του δεκέμβρη.
Αντίθετα με ό,τι μας πλασάρουν πολλοί ακαδημαϊκοί για το κουκουέ που έκρυβε σατανικά τα σχέδιά του για βίαια κατάληψη της εξουσίας, πίσω από απελευθερωτικά κι αντιφασιστικά μέτωπα, το κόμμα δεν έκρυψε ποτέ τη στρατηγική του, και δε θα άξιζε να λέγεται κομμουνιστικό, αν το έκανε. Μελετάει τη στρατηγική του πάλη και βγάζει διδάγματα από αυτήν, από την θετική κι αρνητική του πείρα.

Τον οκτώβρη του 44' υπήρχε επαναστατική κατάσταση στην ελλάδα, όπου οι από πάνω δε μπορούσαν και οι από κάτω δεν ήθελαν, κατά τον ορισμό του βλαδίμηρου. Με άλλα λόγια είχε μπει το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας. Ουσιαστικά, το θέμα ποιος-ποιον είχε τεθεί για όλη σχεδόν την ευρώπη, μετά το 43’ και τη μάχη του στάλινγκραντ.

Το κουκουέ είχε την εξουσία στα χέρια του και μπορούσε να αξιοποιήσει τις εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ ηπα και αγγλίας, για να την κρατήσει. Αλλά δεν το έκανε. Συνεπώς, ένα βασικό δίδαγμα είναι ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία, ανάμεσα στην αστική και την εργατική. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αν είχαμε σωστή στρατηγική, σώνει και καλά θα κερδίζαμε, γιατί υπήρχαν κι άλλες προϋποθέσεις για την τελική νίκη. Θα είχαμε όμως περισσότερες πιθανότητες.

Αυτό το τελευταίο ειδικά μας το είπε με τη λατρεμένη μορφή των αντιρητορικών ερωτήσεων. Μήπως αυτό σημαίνει ότι αν είχαμε εντοπίσει σωστά το ζήτημα της εξουσίας, η τελική νίκη θα ήταν σίγουρη; Όχι, σύντροφοι. Έτσι το βάλαμε στην καρδιά μας, ως μορφή κι ως περιεχόμενο.

Τα επόμενα διδάγματα ήταν:
-η αυτοτελής οργανωτική ύπαρξη της πρωτοπορίας, ως προϋπόθεση για τη δράση της (να ανεβάζει το επίπεδο της συνείδησης των μαζών, να οξύνει την ταξική πάλη κτλ)
-ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης στη λαϊκή πάλη –που γενικά σωστό είναι, αλλά νομίζω ότι εν προκειμένω, μάλλον η σημασία της συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα ήταν που αναδείχτηκε.

-ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους, που δε μπορεί να κρυφτεί και να καλλωπιστεί με δημοκρατικούς μανδύες. Στη γερμανία οι ίδιοι επιχειρηματικοί όμιλοι έκαναν κουμάντο τόσο στα χρόνια των ναζί, όσο και μεταπολεμικά. Και στη σύγχρονη εε, οι «δημοκρατικές», εκλεγμένες κυβερνήσεις είναι αυτές που απαγορεύουν τα κκ και το σφυροδρέπανο ως σύμβολο.

-τέταρτο και τελευταίο, ότι η αστική τάξη δεν αποδυναμώνεται, αλλά τουναντίον ισχυροποιείται όταν συμμετέχει σε διεθνείς, ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Για να κλείσει με αυτό που είπε και στην αρχή, διαλεκτικά αντεστραμμένο. Η ιστορία μπορεί να καταγράφεται από τους νικητές, αλλά δεν παύει να γράφεται από τους λαούς. Που ως γνωστόν, όταν έρχονται αντιμέτωπο με την τυραννία, επιλέγουν: τις αλυσίδες ή τα όπλα.

Ένα ιστορικό σύνθημα του εαμ, που παραμένει επίκαιρο. Κι έτσι κάποιοι αναρχικοί σκέφτηκαν να το (αντι)γράψουν στο πανό τους, στη φετινή πορεία του πολυτεχνείου. Αλλά αντέδρασαν οι σύντροφοί τους, από θέση αρχής, γιατί αναπαρήγαν τα συνθήματα των κομμουνιστών...

Εμένα πάλι μου έρχεται στο νου ένας γίγαντας αναλυτής, να επαναλαμβάνει το σύνθημα, να λέει ότι οι λαοί έχουν να επιλέξουν τις αλυσίδες ή τα όπλα, και να επεξηγεί: και οι λαοί έχουν τα δικά τους όπλα, τις εκλογές, την απεργία κλπ. Δυστυχώς δε θυμάμαι ποιος ήταν και πού τον είχα πετυχει.

Στο δεύτερο γύρο με τις ερωτήσεις, ξαναμπήκε με διάφορες μορφές το βασικό ερώτημα για τους λόγους της ήττας. Το πιο σημαντικό από τις απαντήσεις του γκίκα ήταν μια εκπληκτική προτροπή, με αφορμή μια ερώτηση: μην παίρνετε τοις μετρητοίς όσα λέμε εμείς εδώ. Ψάχτε το και μόνοι σας. Οι κομμουνιστές φτάσαμε όπου φτάσαμε αμφισβητώντας.
Να αγιάσει το στόμα του. Αλλά σε αυτό που λέει υπάρχει κι αντίστροφη ανάγνωση. Όσες λίγες φορές τα κάναμε μούσκεμα, εμείς οι κομμουνιστές, την πατήσαμε γιατί δεν είχαμε πνεύμα αμφισβήτησης. Συμφωνώντας άκριτα, φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

Στο τέλος ο γκίκας έκλεισε με μια ευχή, που έμοιαζε με στίχο από το imagine του λένον, λόγω και της ημέρας (8 δεκέμβρη). Να είμαστε στο ίδιο αμφιθέατρο, σε 30-40 χρόνια, και να μελετάμε την τωρινή στρατηγική του κόμματος, του 10’ και του 20’, κάτω από άλλε, νικηφόρες συνθήκες.

Και κάπου εκεί το κλείσαμε, για να πάμε για κανονική τροφή, μετά από τόση τροφή για σκέψη. Γιατί όπως λέει κι ο αναστάσης, νηστικό αρκούδι δεν χορεύει –κι ας είναι σοβιετικό, προσθέτω εγώ. Αν και ο ραφαηλίδης, θα είχε πολύ διαφορετική άποψη επ’ αυτού. Φωνάξαμε για επίλογο το σύνθημα εαμ-ελάς-επόν-οπλα-δσε –μαζί κι ο γκίκας- και στο καπάκι μας είπε: έτοιμους για αντάρτικο σας βλέπω..

Κι έτσι φύγαμε με το χαμόγελο, και το όπλο παρά πόδα. Κι ανανεώσαμε το ραντεβού μας, σε τριάντα-σαράντα χρόνια από τώρα, στο ίδιο αμφιθέατρο, σε μια λεύτερη, σοσιαλιστική ελλάδα.
Venceremos…

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

«Η δική μας διετής διακυβέρνηση οδήγησε σε αδιέξοδα, κοινωνικά, οι­κονομικά, εθνικά. Οδήγησε σε φτώ­χεια και κοινωνική αποσύνθεση, πρω­τοφανή οικονομική ύφεση που φτάνει το τουλάχιστον 8% και πλέον, σε εθνική ταπείνω­ση, εθνική αναξιοπρέπεια και κρατική αποδιοργάνωση»
ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ, και συνέβαλαν από της 3ης Δεκεμβρίου 1944, γενικότερα και ειδικώότερα στην εθνι­κή ταπείνωση και την εθνική αναξιο­πρέπεια. Η ανατροπή του ΠΡΑΞΗΚΟΠΗΜΑΤΙΚΟΥ κα­θεστώτος της υποτέλειας, της πτώχευ­σης και της εξαθλίωσης ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. (ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ).
(ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΟΛΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΙΝΗ !).

Ευμένης είπε...

Ωραίο κείμενο, ελπίζω και τα σχόλια να μην το αδικήσουν, προσπαθώντας να γεμίσουν 10 τενεκέδες λίπος από εκεί που δεν υπάρχει ίχνος.
Όντος η ιστορία γράφεται από τους λαούς αλλά πλαστογραφείται από τους νικητές.
Έτσι ο πατριώτης γίνεται εαμοβούλγαρος, ο δωσίλογος και ταγματαλήτης πατριώτης.
Και ας μην ξεχνάμε και την "αριστερή" αντιπολίτευση που κάτι θα βρεί να προσάψει στους αγώνες που η ίδια ήταν απούσα.
Είναι πλέον παραδεκτό και αποδεδειγμένο, ότι η τότε ηγεσία του κόμματος [Σιάντος, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, ο αυλοκόλακας Μπαρτζώτας, και ο Ανδρουλάκης της εποχής Τσιριμώκος] ήταν κατώτερη των περιστάσεων, κατάφερε μια νικηφόρα επανάσταση να την οδηγήσει στην ήττα, και στην παράδοση στον ταξικό εχθρό.
Να συμφωνήσω διαφωνώντας με τον σ Γκίκα, ότι η νίκη δεν ήταν δεδομένη τον Δεκέμβρη του 44, ήταν όμως μάλλον δεδομένη τον Οκτώβρη του 44.
Γιατί και στρατηγική και σχέδιο υπήρχε για την κατάληψη της Αθήνας,[σχέδιο Μακρίδη] αλλά η τότε κομματική εξουσία ήθελε να τιμήσει τις υπογραφές της συμφωνίας του Λιβάνου και της Καζέρτας, έδωσε δηλαδή εξετάσεις καλής διαγωγής, και πολύτιμο χρόνο στον ταξικό εχθρό.
Αν ο Άρης έμπαινε μετά την Πελοπόννησο με τον τακτικό ΕΛΑΣ στην Αθήνα θα δημιουργούσε τετελεσμένο γεγονός.
Που σε συνδυασμό με την είσοδο του Μάρκου στην Θεσσαλονίκη, θα έλυνε και τα χέρια του σύντροφου με το μουστάκι που ήταν αναγκασμένος να κρατάει αποστάσεις.
Οπότε η αντίδραση των Άγγλων δεν είναι δεδομένο ότι θα ήταν η ίδια, αλλά ακόμη και αν ήταν θα ίσχυε ο νόμος του φον Κλαούζεβιτς, ότι σε μια μάχη νικητής είναι ο στρατός εκείνος που έχει περισσότερους λόγους να πολεμήσει για την νίκη.
ΥΓ οι συνθήκες βοηθούν να υπάρξει πάλι μια επαναστατική κατάσταση, θα πρέπει ίσως και το κόμμα να οξύνει τις μορφές ταξικής πάλης, μήπως και προλάβουμε και εμείς οι μεγαλύτεροι το ραντεβού σας με τον σ Γκίκα στα αμφιθέατρα.
venceremos

Ευμένης είπε...

Ωραίο κείμενο, ελπίζω και τα σχόλια να μην το αδικήσουν, προσπαθώντας να γεμίσουν 10 τενεκέδες λίπος από εκεί που δεν υπάρχει ίχνος.
Όντος η ιστορία γράφεται από τους λαούς αλλά πλαστογραφείται από τους νικητές.
Έτσι ο πατριώτης γίνεται εαμοβούλγαρος, ο δωσίλογος και ταγματαλήτης πατριώτης.
Και ας μην ξεχνάμε και την "αριστερή" αντιπολίτευση που κάτι θα βρεί να προσάψει στους αγώνες που η ίδια ήταν απούσα.
Είναι πλέον παραδεκτό και αποδεδειγμένο, ότι η τότε ηγεσία του κόμματος [Σιάντος, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, ο αυλοκόλακας Μπαρτζώτας, και ο Ανδρουλάκης της εποχής Τσιριμώκος] ήταν κατώτερη των περιστάσεων, κατάφερε μια νικηφόρα επανάσταση να την οδηγήσει στην ήττα, και στην παράδοση στον ταξικό εχθρό.
Να συμφωνήσω διαφωνώντας με τον σ Γκίκα, ότι η νίκη δεν ήταν δεδομένη τον Δεκέμβρη του 44, ήταν όμως μάλλον δεδομένη τον Οκτώβρη του 44.
Γιατί και στρατηγική και σχέδιο υπήρχε για την κατάληψη της Αθήνας,[σχέδιο Μακρίδη] αλλά η τότε κομματική εξουσία ήθελε να τιμήσει τις υπογραφές της συμφωνίας του Λιβάνου και της Καζέρτας, έδωσε δηλαδή εξετάσεις καλής διαγωγής, και πολύτιμο χρόνο στον ταξικό εχθρό.
Αν ο Άρης έμπαινε μετά την Πελοπόννησο με τον τακτικό ΕΛΑΣ στην Αθήνα θα δημιουργούσε τετελεσμένο γεγονός.
Που σε συνδυασμό με την είσοδο του Μάρκου στην Θεσσαλονίκη, θα έλυνε και τα χέρια του σύντροφου με το μουστάκι που ήταν αναγκασμένος να κρατάει αποστάσεις.
Οπότε η αντίδραση των Άγγλων δεν είναι δεδομένο ότι θα ήταν η ίδια, αλλά ακόμη και αν ήταν θα ίσχυε ο νόμος του φον Κλαούζεβιτς, ότι σε μια μάχη νικητής είναι ο στρατός εκείνος που έχει περισσότερους λόγους να πολεμήσει για την νίκη.
ΥΓ οι συνθήκες βοηθούν να υπάρξει πάλι μια επαναστατική κατάσταση, θα πρέπει ίσως και το κόμμα να οξύνει τις μορφές ταξικής πάλης, μήπως και προλάβουμε και εμείς οι μεγαλύτεροι το ραντεβού σας με τον σ Γκίκα στα αμφιθέατρα.
venceremos

Rizobreaker είπε...

Σωστός ο Αναστάσης στο "μην παίρνετε τοις μετρητοίς όσα λέμε εμείς εδώ. Ψάχτε το και μόνοι σας. Οι κομμουνιστές φτάσαμε όπου φτάσαμε αμφισβητώντας."

Σωστός κι εσύ στο "Όσες λίγες φορές τα κάναμε μούσκεμα, εμείς οι κομμουνιστές, την πατήσαμε γιατί δεν είχαμε πνεύμα αμφισβήτησης. Συμφωνώντας άκριτα, φτάσαμε εκεί που φτάσαμε."

Γενικά ο Αναστάσης, αν δεν ξέρεις ποιος είναι, δεν πάει το μυαλό σου ότι είναι και ΚΚΕς και διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών με "έφεση" στη Σύγχρονη Ιστορία κτλ κτλ... Μάλλον για αναρχο-αριστεριστής φέρνει... :p

Είναι ωραίος τύπος και με χιούμορ. Μακάρι να 'χε πιο πολλούς τέτοιους το Κόμμα!

Ανώνυμος είπε...

Πρεπει να σου αρεσε πολυ η εκδηλωση. Ποτε δεν εχεις ξαναγραψει ετσι.

Απλα να πω μονο οτι μια νικη ποτε δεν μπορει να θεωρειται δεδομενη, παρα μονο οταν ειναι γεγονος. Εχουν συμβει τεραστιες ανατροπες στην στρατιωτικη ιστορια και οσον αφορα τη χωρα μας, ακομα και με τους συσχετισμους υπερ μας δε νομιζω οτι ημασταν το φαβορι για την κατακτηση του τιτλου, ποσο μαλλον να τον εχουμε και σιγουρο πριν καν τη μαχη.

Κασπερ

Αντ' αυτού είπε...

Eκ της κ.ε. του μπλοκ

Για να συνεχίσω τις αθλητικές προεκτάσεις του κάσπερ. Η αστοχία μας το τρίμηνο οκτ-δεκ 44 ως προς την εξουσια, είναι η απόδειξη πως όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται. Αντίθετα με τα σπορ, η νίκη έχει μόνο έναν πατέρα, άντε κι έναν πατερούλη, αλλά για την ήττα φταίνε όλοι και βάσικα το λάθος ήταν εξαρχής. Ο τροτσκιστής είναι ο προπονητής της κερκίδας που παρακολουθεί από μακριά κι έχει πάντα δίκιο, είτε χάνουμε είτε κερδίζουμε. Και το θέμα με τη συμφωνία του λιβάνου είναι ότι άλλα είχαμε πει στο ταιμ αουτ και άλλα καναμε μες στο γήπεδο. Αλλά θεωρητικά το είχαμε πιάσει σωστά. Πώς είναι δηλ θέμα στρατηγικής η ήττα;

Visca el barca

KOMMANTO είπε...

@Κάσπερ

Αυτή η παράγραφος που έγραψες πού ακριβώς στοχεύει?
Έχεις κάποιο πόιντ συγκεκριμμένο ή είναι απλά μια επιστημολογική, ας πούμε, υπενθύμιση ουδέτερη και θετικιστική?
Εάν ισχύουν αυτά που γράφεις, μήπως οδηγούμαστε σε κάποια συγκεκριμμένη ερμηνεία της ήττας του Δεκέμβρη, στην οποία ο αντικειμενικός παράγων έχει τα πρωτεία?

tsimarasm είπε...

Κομάντο!
Ακόμα και λίγο πριν την Οκτωβριανή επανάσταση, ο Λένιν έδινε ποσοστά συντριπτικά εις βάρος της!
Η επανάσταση είναι αναγκαιότητα, η επικράτηση δυνατότητα. Τώρα αν έχει δίκιο ο Κάσπερ, δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Στην εκδήλωση αυτή, που περιγράφει με δημοσιογραφική γλαφυρότητα ο ¨σφυροδρέπανος¨ δεν θα πήγαινα ούτε με σφαίρες( το κομματικό καθήκον υπερισχύει βέβαια, οπότε αφού πρώτα προσπαθούσα λίγο να το αποφύγω, τελικά θα ενέδιδα). Τα ιστορικά θέματα όταν συζητούνται έτσι(δεν θα πώ πως για να μην βρίσω), μου ανάβουν τα λαμπάκια! πχ Τι πάει να πεί ¨ήμασταν ανεπαρκείς¨ ή ¨γίναν λάθη¨ ή το περισπούδαστο ¨δεν εντοπίστηκε σωστά ο χαρακτήρας της εξουσίας¨;
Το γιατί μας νοιάζει! Πές το(Αναστάση, τυχαίο το όνομα) κι ας πέσει κάτω!
Και βάζω μιαν πλευρά που την αποφεύγουμε σαν τον διάολο το λιβάνι(σημ.: το ¨λιβάνι¨ σε αυτήν την φράση μπορεί να γραφτεί και ως ¨Λιβάνη¨.Το νόημα μπορεί να αλλοιώνεται, αλλά αποκτά έναν άλλο αέρα.έτσι δεν είναι;!) : Ο κόσμος ήταν χωρισμένος! Όχι σε χαρτάκια που κάναν βόλτες κάτω από τραπέζια, αλλά στον χάρτη της Ευρώπης τον ίδιο, ο οποίος αναγιγνώσκεται καλύτερα αν λάβουμε υπ'όψη την μεταβολή στην θέση της Σοβιετικής Ένωσης για τους συμμάχους, από ¨κοινή ιμπεριαλιστική επίθεση(Άξονα-Συμμάχων) εναντίον της Σ.Ε.¨, σε ¨να μην διαρραγεί το μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων¨. Αυτή η κάθετη μαχαιριά στον χάρτη, από το Βερολίνο ως την Αλβανία, και από την Αλβανία μέχρι την Βουλγαρία, δείχνει ότι τα πράγματα είχαν έρθει σε μια νέα κατάσταση ¨ισορροπίας¨, πρώτα στρατιωτική και μετά πολιτική.
Αυτό πάλι σημαίνει(δεδομένων των συσχετισμών) οτι η παρτίδα στην Ελλάδα, ήταν χαμένη από χέρι; Όχι λέω εγώ, και απόδειξη, ο εμφύλιος που ακολουθεί, ενώ προσπάθησαν ένθεν και ένθεν να τον αποφύγουν. Η ελληνική επανάσταση βρέθηκε στο ιστορικό προσκήνιο και την επέβαλε τελικά η λαϊκή θέληση.
Και εδώ ανοίγει άλλο κεφάλαιο(-α). Για το που και πως τραβάει η επανάσταση μετά από αυτήν την πρώτη εξέγερση.

bye!

haridimos είπε...

Δυο επισημάνσεις.
1/ ο Άγγελος Έβερτ, δεν ήταν στη χωροφυλακή, αλλά στην Αστυνομία Πόλεων. Ξέρω, για τους γεννημένους μετά το 1983 είναι δύσκολο να βρουν τις διαφορές, όμως υπήρχανε. Άλλο ο μπάτσος άλλο ο μπασκίνας .

2/ Δεν ξέρω για πιο πανώ στο Πολυτεχνείο μιλάς, πάντως στις 19-20 (και στις 17/11) το ΣΜΤ είχε αυτό
foto 19/10

foto 20/10

foto 17/11

Ανώνυμος είπε...

Για Αστυνομία Πόλεων είπε και ο Αναστάσης όσον αφορά τον Έβερτ, τονίζοντας ότι ήταν διευθυντής και επί Κατοχής και επί κυβέρνησης Παπανδρέου. Όχι πως έχει και ιδιαίτερη σημασία, αλλά αφού το είπε ο άνθρωπος, να μη τον βγάλουμε και ανιστόριτο!

Γενικά, η εκδήλωση ήταν εξαιρετική και καθόλου "αναμενόμενη" για όσους έχουν παρακολουθήσει εκδηλώσεις, ομιλίες, κλπ., από κομματικά στελέχη.

Η ομιλία ήταν φρέσκια, καθόλου τυπική, με διάθεση αυτοσαρκασμού (σπάνια "αρετή" στις μέρες μας), καθόλου "τυπική" ή "ξύλινη", αλλά με ουσία και περιεχόμενο. Δεν τα έλεγε για να τα πει. Τα είπε όλα (θετικά και αρνητικά), επί της ουσίας και χωρίς να κουράσει.

Για μένα ήταν πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν ξέρω αν πρόκειται για γενικότερη "ποιοτική αναβάθμιση" του ΚΚ ή για μεμονωμένη περίπτωση. Ξέρω όμως πως μας άφησε όλους ενθουσιασμένους και με ηθικό επαναστατικά ακμαιότατο!

Ανώνυμος είπε...

Ησυχασε ρε Κομμαντο, δεν ηταν τοσο βαθυστοχαστο το σχολιο μου. Ασε που αποφευγω συνειδητα να κανω τετοια. Ουτε πηγα να υποβαθμισω τα λαθη της ηγεσιας του κομματος αν εννοεις αυτο. Αλλα ακομα κι αν πεις οτι δεν ειναι λαθη απλα, αλλα τρομερη ανικανοτητα και να βγαλουμε σκαρτη και προδοτικη ολη την ηγεσια εκτος απο τον Αρη, ε.... καποιες αντικειμενικες συνθηκες βοηθησαν παρα πολυ στο να ειναι ανικανοι και καποια βαση τους εσπρωξε στην κορυφη. Αυτο που ειπα ηταν απλα οτι ποτε μια νικη δεν μπορει να θεωρειται δεδομενη. Δεν πα να χεις συσχετισμους, υπεροπλια και τον ρου της ιστοριας με το μερος σου, αν κανεις λαθη θα χασεις. Γι αυτο καλυτερα να εισαι υπερβολικα προσεκτικος (το οποιο δεν σημαινει πως δεν εχεις εμπιστοσυνη στις δυναμεις σου) κι ας σε λενε μερικοι μιζερο και ηττοπαθη, παρα να εισαι ενας υπεραισιοδοξος χαχας.

Τυπικα παραδειγματα υπεραισιοδοξων χαχων που ειχαν θεωρητικη υπεροπλια και τελικα τους κλαψανε οι ρεγγες, απο τα βαθη του χρονου μεχρι σημερα: Ξερξης, Αθηναιοι πριν τη σικελικη εκστρατεια, Γαλλοι πριν τη μαχη του Αζενκουρ, Ναπολεων, Μουσολινι πριν την εισβολη του στην Ελλαδα, Γαλλοι πριν την εισβολη των Ναζι (γενικα πολλοι Γαλλοι), Χιτλερ πριν την εισβολη στην ΕΣΣΔ, Αμερικανοι στο Βιετναμ κλπ κλπ.

Βασικα Βασιλη (και νομιζω θα συμφωνησεις) το θεμα δεν ειναι οτι ημασταν αστοχοι. Το θεμα ειναι οτι δεν πολυσουταραμε προς την αντιπαλη εστια. Κι αμα δεν σουταρεις δεν κερδας, γιατι σε τετοια ματς δεν υπαρχει περιπτωση να παρεις πεναλτι.

Κασπερ

Ανώνυμος είπε...

Ελειπε ο αλκετας κασπερ...

http://www.youtube.com/watch?v=vWC74lc29L0

Που πας με τον σιαντο μωρε...

Ανώνυμος είπε...

kikloforoun fimes gia fraxionistikh drash mesa stn kne...logw ts diarohs tou dokimiou tou kommatos gnwrizete kati gi auto?

KOMMANTO είπε...

@Κάσπερ

"..καποιες αντικειμενικες συνθηκες βοηθησαν παρα πολυ στο να ειναι ανικανοι και καποια βαση τους εσπρωξε στην κορυφη."

Καμμία βάση δεν τους έσπρωξε στην κορυφή. Η βάση του κόμματος το 44 ήταν ανανεωμένη κατά χιλιάδες και η κορυφή ήτανε ίδια. Όταν γίνονται τέτοιου είδους ιστορικές μαζικοποιήσεις πρέπει να γίνεται και συνέδριο δε νομίζεις? Πλατιά ΠΕΕΑ ξέρουμε να κάνουμε, αλλά ο σκληρός πυρήνας του κόμματος νέου τύπου δεν αλλάζει με τίποτα -μόνο με ξύλο και εξαγωγές αυτιών, κατόπιν εορτής.


@εμού του ιδίου

Δεν μιλάμε για την Οκτωβριανή επανάσταση. Μιλάμε για την Ελλάδα του φθινοπώρου χειμώνα του 1944.
Ταχουμε πει χιλιάδες φορές σε παλαιότερες αναρτήσεις δε θα τα ξαναπω, βαρέθηκα. Όσοι δίνουν έμφαση στον αντικειμενικό παράγοντα ή προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα λάθη των ιστορικών υποκειμένων μέσω μιας αντικειμενικής τάξης ('Ο κόσμος ήταν χωρισμένος!') δεν αναγνωρίζουν, σε τελική ανάλυση, τη δυνατότητα των υποκειμένων να προβούν σε ιστορικές πράξεις.

Ανώνυμος είπε...

κυκλοφορουν φημες οτι ενας ανωνυμος χτενιζεται ενω ο κοσμος χανεται, ξερετε κατι γι αυτο?

Ανώνυμος είπε...

Κομμαντο κατσε να καταλαβω: αυτο που ουσιαστικα λες ειναι οτι η βαση του κομματος ηταν μεχρι την κατοχη για τα σκυλια και οι υπολοιποι που μπηκαν μεχρι το Δεκεμβρη του 44 ηταν οι γαματοι που θα αναδεικνυαν μια ηγεσια ανταξια των προσδοκιων μας, αλλα επι της ουσιας φιμωθηκαν?

Λες επισης οτι, εν καιρω πολεμου, κατοχης, αντιστασης θα επρεπε να τεθει θεμα ηγεσιας στο ΚΚΕ? Σα να λεμε δηλαδη οτι θα επρεπε να τεθει θεμα ηγεσιας στη Σοβιετικη ενωση την ωρα της χιτλερικης επιθεσης. Ε οχι. Μηδεν στα δυο.

Και το "Όσοι δίνουν έμφαση στον αντικειμενικό παράγοντα ή προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα λάθη των ιστορικών υποκειμένων μέσω μιας αντικειμενικής τάξης ('Ο κόσμος ήταν χωρισμένος!') δεν αναγνωρίζουν, σε τελική ανάλυση, τη δυνατότητα των υποκειμένων να προβούν σε ιστορικές πράξεις." που ειπες, μη ξεχνας οτι διαβαζεται κι απο την αναποδη.

Κασπερ

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=C7DsC_GropA

Ο Γκικας εν δρασει!Μου κεντρισε το ενδιαφερον η αναρτηση σου και εψαξα να βρω μηπως υπαρχει καποια ομιλια του στο ιντερνετ.

φιλος του ΚΚΕ

KOMMANTO είπε...

@ Κάσπερ

Η αναλογική μέθοδος είναι η πιο επισφαλής ως προς την εξαγωγή συμπερασμάτων. Οπότε αυτό που λές για τη Σ.Ε. το εκλαμβάνω ως συνδικαλιά και δεν απαντάω.

Αυτό που λέω είναι ότι το πολιτικό γραφείο που εξακολουθούσε να ορίζει την τακτική (η στρατηγική είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία, όπως και η "συμμαχική" πολιτική της Σ.Ε. που πολύ σωστά επισημαίνει αυτός ο ίδιος) αντιστοιχούσε σε μια προηγούμενη κατάσταση πολύ διαφορετική από την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί από τη γιγάντωση του εαμ-ελας. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι αυτό το πολιτικό γραφείο ήταν απομονωμένο στην Αθήνα, καταλαβαίνεις ότι τα περιθώρια για σωστές κινήσεις προσεγγίζαν το μηδέν.

Οπότε ή ο oργανωτικός μηχανισμός του σταλινικού κόμματος νέου τύπου στην ελληνική εκδοχή του δεν μπορούσε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης σε συνθήκες πολέμου και αντικατοχικού αγώνα (η δική σου εκδοχή: "συνέδριο εν καιρώ πολέμου?") ή κάποιοι αποφάσισαν πως δεν υπήρχε ανάγκη για ανακατατάξεις και χάσιμο καρεκλών -άσε που ο Αρχηγός ήταν στο Νταχάου...- όπότε κάνανε του κεφαλιού τους κρατώντας μόνο το συγκεντρωτισμό και όχι τη δημοκρατία. Μόνο που εκείνη τη στιγμή η δημοκρατία μπορούσε να δώσει άμεσα πρακτικά αποτελέσματα.

Και, επαναλαμβάνω, ΠΕΕΑ πώς έγινε?
Ας γινόταν και συνέδριο.

KOMMANTO είπε...

Επίσης σύντροφε φάντασμα

μπορείς να μου διαβάσεις ανάποδα το τελευταίο που -λες ότι- λέω?
γιατί εγώ δε μπορώ.

Ανώνυμος είπε...

Η ΠΕΕΑ δεν ήταν κομματικό όργανο, θεσμός λαϊκής εξουσίας ήταν, επί του οποίου το κόμμα είχε καθοδηγητικό ρόλο (ούτε κάν το κόμμα αυτοτελώς, το ΕΑΜ ήταν)

Αν δεν καταλαβαίνεις τη διαφορά μεταξύ ενός θεσμού λαϊκής εξουσίας, που καθοδηγείται από το κόμμα (και μάλιστα σε δεύτερο βαθμό) με το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος, τότε δεν έχει νόημα να συζητάμε.

Ανώνυμος είπε...

Κομμαντο, τα τελευταια σου σχολια τα ειδα τωρα και δεν εχει νοημα να απαντησω τοσο καθυστερημενα, μιας και εχουμε μεινει πισω κατα δυο κειμενα. Το Σαββατο εχουμε μεγαλη εκδηλωση στο περιπετρο 8 της Εκθεσης για τα 20 χρονια απο την παλινορθωση στην ΕΣΣΔ. Αν δε δουλευεις, ψησου.

Κασπερ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ παραδέχεται τίμια και οπορτουνιστικά το λάθος της για τον έβερτ. Με πρόδωσαν οι σημειώσεις μου που ήταν βιαστικές.