Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Το Πεσάχ στο σοσιαλισμό

Το κομμουνιστικό κίνημα έχει μια ιστορία πλούσια, γεμάτη –μεταξύ άλλων- με διασπάσεις και σχίσματα, ορθοδοξίες κι αιρέσεις. Μουσάτους αντάρτες και γενειοφόρους ιεραπόστολους του κομμουνιστικού ιδεώδους, ανώνυμους αγίους του κινήματος και οσιομάρτυρες που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους. Μέχρι και σέχτες με ολιγομελή ιερατεία, που προστατεύουν το δόγμα τους και το –εξίσου ολιγομελές- ποίμνιό τους.

Το κόμμα μπορεί σε μια εξιδανικευμένη μορφή να ενσαρκώσει την ιδέα του απολύτου καλού, αλλά την ίδια στιγμή να συνεργαστεί και με το διάβολο ακόμα για τον τελικό του σκοπό και να βγάλει μέσα από τις γραμμές του έκπτωτους αγγέλους, που το προδίδουν και εκπίπτουν στο άλλο στρατόπεδο. Ή άλλους που ισχυρίζονται ότι το έχουν απομυθοποιήσει, αλλά εξακολουθούν να το αντιμετωπίζουν ως παντοδύναμη αφαίρεση και να το θεωρούν μεταφυσικά υπεύθυνο για κάθε τι στραβό που συμβαίνει.

Το κόμμα δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά {είναι} τα μέλη του, οι σύντροφοι που το αποτελούν. Για την ακρίβεια είναι μια αφαίρεση που βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα. Συγκεντρώνει τα καλύτερα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε ξεχωριστής περίπτωσης, τις καλύτερες ιδιότητες των πιο ξεχωριστών συντρόφων, σε μια ενιαία ολότητα και μπαίνει στη σφαίρα των μυθικών, συλλογικών ηρώων.

Για μερικές συνειδήσεις το κόμμα γίνεται ένα είδος θρησκείας, όπιο του εργαζόμενου λαού, με την έννοια του παυσίπονου. Σαν αποκούμπι, όπου μπορεί να αποθέσει τις ελπίδες του, πριν τη συντεταγμένη χρεοκοπία και την ασύντακτη απελπισία. Το κόμμα είναι η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, που κολυμπάει στην κοιλάδα των δακρύων.

Οι κομμουνιστές διαφέρουν επί της ουσίας από τους χριστιανούς, γιατί θυσιάζονται για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς να περιμένουν να απολαύσουν τους καρπούς της θυσίας τους. Χωρίς να υπόσχονται τη δευτέρα παρουσία (όπου επιμένουν να μεταθέτουν κάποιοι τον σοσιαλισμό, κρίνοντας μάλλον από τις δικές τους μεταφυσικές ανησυχίες τα αλλότρια) ούτε μάννα εξ ουρανού και θαυματουργές λύσεις «εδώ και τώρα», του τύπου: «δεύρο έξω από το ευρώ, για να μην πληρώσουμε την κρίση». Δεν ελπίζουν στη νεκρανάσταση του παρελθόντος, αλλά στην επ–ανάσταση «νεκρών» λαϊκών συνειδήσεων και της πτωματικής τους απραξίας –όπως έλεγε η ρόζα, τον καιρό του οκτώβρη, για το γερμανικό προλεταριάτο.

Όλα αυτά μας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουμε για το δικό μας πεσάχ, το πέρασμα στο σοσιαλισμό και τη γη της επαγγελίας. Κι όταν λέμε δικό μας, εννοούμε εμάς τους εβραιομπολσεβίκους, όπως μας έλεγαν εκείνα τα χρόνια, που καταφέρναμε να συνδέουμε διαλεκτικά τις πιο αντιφατικές ιδιότητες. Να είμαστε εβραίοι και άθεοι ταυτόχρονα, να αναγνωρίσουμε πρώτοι απ’ όλους το κράτος του ισραήλ (1948), αλλά την ίδια περίοδο να διενεργούμε πογκρόμ εναντίον του εβραϊκού πληθυσμού, σύμφωνα με την αντισταλινική μυθολογία. Και παράλληλα να στηρίζουμε διακριτικά τον απελευθερωτικό αγώνα των παλαιστίνιων, ενώ το ισραήλ είχε ρόλο τοποτηρητή των αμερικάνων στην ευρύτερη περιοχή της μέσης ανατολής.

Εβραιομπολσεβίκοι σαν το μαρξ και τον τρότσκι, που ‘χαν εβραϊκή καταγωγή. Αν και ο κάρολος δε συνέπεσε χωροχρονικά με το πολιτικό ρεύμα των μπολσεβίκων για να δικαιολογήσει το δεύτερο συνθετικό. Κι ο λέοντας συνέπεσε περιστασιακά, μόλις για μερικά χρόνια. Κατά βάση μάλλον τίμιος κεντριστής ήταν –στη διαμάχη με τους μενσεβίκους- και κατά άλλους μισομενσεβίκος.

Οι οπαδοί του βέβαια πιστεύουν ότι αυτός ήταν ο γνήσιος κι ουσιαστικός συνεχιστής της πολιτικής του λένιν και των μπολσεβίκων. Αλλά ο ίδιος ήταν μάλλον αρκετά περήφανος για να δεχτεί ότι πρέσβευε την συνέχεια κάτι άλλου (λενινισμός, μπολσεβικισμός) κι όχι κάτι δικό του. Έτσι πολλοί τροτσκιστές λένε ότι ο λένιν και οι μπολσεβίκοι ήταν βασικά που προσχώρησαν με τις θέσεις του απρίλη στη θεωρία του τρότσκι για τη διαρκή επανάσταση, παρά το αντίθετο.

Κι έτσι αρχίζει μια σειρά παραδόξων με τους διάφορους –ισμούς. Ο τρότσκι–εξ όσων γνωρίζω- δεν εισήγαγε κάποιον –ισμό για τις θέσεις και τις απόψεις του. Το έκαναν όμως οι οπαδοί του, που αυτοπροσδιορίζονται ως τροτσκιστές.
Ο ζηνόβιεφ εισηγήθηκε τον όρο λενινισμός, ως τον μαρξισμό της εποχής του ιμπεριαλισμού. Ενώ τα επόμενα χρόνια ο μαρξισμός-λενινισμός εμπλουτίστηκε με δεύτερη παυλίτσα και τον –ισμό του συντρόφου με το μουστάκι. Τότε οι ορθόδοξοι σύντροφοι δήλωναν σταλινικοί, συμπληρώνοντας κατά το δοκούν την τριάδα με τις παυλίτσες και τις προτομές –με το μαο, το ζήτα του ζαχαριάδη, κοκ.

Σήμερα όμως σχεδόν κανείς δεν αυτοπροσδιορίζεται ως σταλινικός κι οι περισσότεροι οπαδοί του συντρόφου με το μουστάκι θεωρούν τον όρο αδόκιμο κι αντι-επιστημονικό. Έτσι, έχει μείνει κυρίως στη φρασεολογία των τροτσκιστών, που είναι τέτοιοι ακριβώς σε αντίθεση με τους σταλινικούς. Γιατί ο ένας πόλος της αντίθεσης δεν έχει νόημα ύπαρξης, χωρίς τον άλλο.

Κι είναι ζήτημα αν αυτή η αντίθεση έχει σήμερα αντικειμενική βάση ύπαρξης, πέρα από ιστορικούς λόγους.
Τι υποδηλώνει άραγε ο όρος σταλινικός στις σημερινές συνθήκες; Αυτόν που συμφωνεί με την αντίληψη του στάλιν για τις εμπορευματικές σχέσεις στο σοσιαλισμό και τη μπροσούρα του για τα οικονομικά ζητήματα της εσσδ; Αυτό όμως είναι κάτι μερικό, σχετικό με την πολιτική οικονομία του σοσιαλισμού (αν είναι δόκιμος ως όρος, γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτόνομη βαθμίδα κοινωνικής εξέλιξης, ούτε συνιστά κάποιον ξεχωριστό τρόπο παραγωγής).
Ή μήπως κάποιον που συμφωνεί με το σύνθημα για οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια χώρα; Αυτό ήταν όμως σύνθημα που υπαγορεύτηκε στις συγκεκριμένες συνθήκες μιας συγκεκριμένης χώρας –που ήταν το ένα έκτο του πλανήτη κι όχι μια οποιαδήποτε χώρα. Κι είναι μάλλον ανόητο να εξεταστεί γενικά ως θεωρία, έξω από το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο.

Ταυτόχρονα όμως, τίποτα από αυτά δε στερείται νοήματος. Η διαρκής επανάσταση, η ιμπεριαλιστική αλυσίδα που σπάει σε μια μικρή ομάδα χωρών, όπου νικάει πρώτα η επανάσταση, η σχεδιασμένη υπέρβαση της εμπορευματικής παραγωγής και των κατάλοιπων της, είναι ζητήματα που θα ξαναβρούμε μπροστά μας. Κι οι σχετικές αντιλήψεις θα καταστούν εκ νέου επίκαιρες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι στείρες βυζαντινολογίες, αλλά αρχαιολογίες του μέλλοντός μας κι εργαλείο πολύτιμο για την κατανόησή του.

Όποιος κλείσει τα μάτια του και τις προσπεράσει, είναι καταδικασμένος σε πισωγύρισμα. Νομοτελειακά θα σκοντάψει πάνω τους και μπορεί να σπάσει τα μούτρα του. Όποιος αγνοήσει τις υπαρκτές διαφορές πάνω σε αυτά τα θέματα, μπορεί να βαυκαλίζεται ότι πετυχαίνει τη διαλεκτική υπέρβαση των αντιθέσεων, αλλά απλώς εσωτερικεύει την πάλη τους και πετυχαίνει τεχνητές συγκολλήσεις με ημερομηνία λήξης. Άλλωστε ένα βασικό χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού είναι να επιχειρεί να κρύψει τις διαφορές και τις διαφωνίες, επικαλούμενος την ενότητα.

Τι γίνεται λοιπόν με το δικό μας πεσάχ; Κάποιοι περιμένουν τον μωυσή με το μαγικό ραβδάκι να ανοίξει τη θάλασσα στα δύο, για να περάσουν ειρηνικά, χωρίς να βρέξουν τα πόδια τους. Διάφοροι επίδοξοι μωυσήδες τα κάνουν μούσκεμα και μας οδηγούν σαν πρόβατα για σφαγή. Και άλλοι μαλώνουν για την γη της επαγγελίας, που την βρήκανε φτωχική και τους γέλασε. Γιατί στην επουράνια έφοδο δε βρήκαν μάννα εξ ουρανού, ούτε τον τίγρη να ενώνεται με τον ευφράτη και να ευφραίνει την ψυχή μας με όλα τα καλά του κόσμου. Δε βρήκαν να ρέει μέλι και γάλα, παρά μόνο άφθονο αίμα, όπως στην πηγάδα του μελιγαλά.


Το βασικό λοιπόν είναι να ορίσουμε τι ακριβώς είναι για εμάς η γη της επαγγελίας. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει σε επόμενη ανάρτηση.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά και καλή ανάσταση λαού παιδιά!

Η εβραιοχριστιανική μυθολογία μπορεί να δώσει άφθονο υλικό για ανάλογες δημοσιευσεις.

* Οι εβραίοι αποτελούσαν την εργατική τάξη της Αιγύπτου.
* Ενας εβραίος ο οποιος έτυχε να ανατραφεί απο την ηγετική κάστα της αιγυπτιακής άρχουσας τάξης αναλαμβάνει να συγκροτήσει τους καταπιεζόμενους εβραίους σαν έθνος.
* Η εξοδος γίνεται μετα απο ενα ιδιαίτερα σκληρό χτυπήμα (πεθαίνουν ολοι οι πρωτότοκοι γιοί των αιγυπτίων).
* Υπαρχει μια γενικολογη υπόσχεση της γης της επαγγελίας που όμως δεν γνωρίζουν που ακριβως θα την βρούν, με αποτέλεσμα να περιπλανηθούν για πάνω απο 40 χρόνια προτου φτάσουν σε αυτη.
* Δεν λοιπουν αυτοι που στην αρχή της περιπλάνησης μιζεριάζουν και δειλιάζουν απο τις δυσκολίες και λένε τι καλά που ειμαστε στην σκλαβιά της αιγύπτου, τουλάχιστον εκει ειχαμε ενα πιάτο φαϊ.
* Ο μωυσής ιδιαίτερα σκληρός και αποφασιστικός δεν διστάζει να περασει απο λεπίδι με τους πιστους σε αυτον λευϊτες αρκετες χιλιάδες εβραίων που λιποψύχησαν και λάτρεψαν ξένους θεούς.
* Στην γη της επαγγελίας φτάνει τελικά μόνο η νέα γενιά, ουδείς απο την παλια γενιά που έφυγε απο την αίγυπτο. ο μωυσης που τόσο πάλεψε για αυτη την βλέπει απο μακρία!

JHWH είπε...

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι σήμερα μας λείπει ένας Μεσσίας που ακόμα βρίσκεται εν τω γίγνεσθαι και είναι συνεχώς "ο Ών και ο Ερχόμενος" χωρίς να έρχεται για να μας οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας και τον Επίγειο Παράδεισο με το άλμα στους Ουρανούς. Μέχρι τότε πολλοί που θα περιμένουν τον Κόκκινο (εξιδανικευμένο) Μεσσία θα τρομάξουν όταν έρθει ο πραγματικός (με τις αντιφάσεις του) ΚΚΕδοΜεσσίας της Νέας Σοβιετείας και θα τον δαιμονοποιήσουν σαν "Αντίχριστο". Κατά τα άλλα πολύ καλή ανάρτηση και επίκαιρη.

Αναυδος είπε...

Πισαχ το περασμα του ηλιου πανω από τον ισημερινο
Αρχαια αιγυπτιακη γιορτη της εαρινης ισημεριας που την πηραν οι εβραιοι και από αυτους οι χριστιανοι

Η γιορτη της ανοιξης με τους συμβολισμους από τον κυκλο των φυτων την ανασταση κλπ

Καταρχην για την ιστορία το περασμα ηταν αυτό του ηλιου από τον ισημερινο κατά την εαρινη ισημερια που συμβολιζε την αρχη της ανοιξης. Ηταν αρχαια αιγυπτιακη γιορτή που μεσα από τους μαιανδρους της ιστορίας εγινε η κορυφαια γιορτη των εβραιων και της πιο πετυχημενης αιρεσης τους των χριστιανών.

Κατά δευτερο θα συμφωνησω μαζι σου ότι όλα σχεδον τα προβλήματα της οικοδομησης του σοσιαλισμου θα τα βρουμε μπροστα μας αλλα μην ανησυχεις ηδη επιδρουν και στο σημερα όταν βλεπεις την ανταρσυα και αλλους να παραπεμπουν την σοσιαλιστική προοπτικη από το σημερα στο αγνωστο μελλον γιατι απλουστατα δεν πιστευουν σε αυτη.

Δυστυχως πολλοι είναι αυτοι που αν και φοραν το καπελο του μαρξιστη αδυνατουν να αναλυσουν την ιστορια και την πραγματικότητα διαλεκτικά και αντιλαμβάνονται τα γεγονοτα αχρονα χωρις συνδεση το ένα με το άλλο.Περιμεναν το ευρωπαικο προλεταριατο να παρει την εξουσια και όταν αυτό δεν τα καταφερε στην ουσια το εβαλαν στα ποδια λοιδορωντας τους μπολσεβικους που με ηγετη τον Σταλιν ξεκινησαν από την ΕΣΣΔ το σοσιαλιστικο μετασχηματισμό όλου του κοσμου

Ανώνυμος είπε...

Στην εσσδ υπηρχε σοσιαλισμος 'η γινοταν προσπαθεια οικοδομησης του; Το λεω γιατι αν δεχτουμε οτι ειχε επιτευχθει ο σοσιαλισμος ανακυπτουν σημαντικα ζητηματα. Τεινω προς την κατευθυνση οτι οικοδομειτο κατω απο ιδιαιτερα αντιξοες συνθηκες οι οποιες σταδιακα οδηγησαν τα πραγματα στη λαθος κατευθυνση. Παρολαυ αυτα υπηρξαν μεγαλες κατακτησεις για την ανθρωποτητα κ δε χωρα καμια λοιδωρια στην προσπαθεια οικοδομησης του.

Επισης ενα ερωτημα (εχω περιορισμενες θεωρητικες γνωσεις αλλα νιωθω οτι παιρνω λαθος απαντησεις απο καποιους): Ειναι σωστο οταν υποστηριζω οτι η σειρα ειναι σοσιαλιστικη επανασταση-δικτατορια του προλεταριατου-σοσιαλισμος κομμουνισμος 'η λεω λαθος;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο σοσιαλισμός είναι μεταβατικό διάστημα -κι όχι κάτι περατό που επιτυγχάνεται- το οποίο φέρει τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας κι έχει αντιφάσεις που το κινούν. Επομένως ναι, κατά τη γνώμη μου η σοβιετία οικοδομούσε σοσιαλισμό και προσωπικά δε βλέπω τι ζητήματα προκύπτουν από μια τέτοια παραδοχή.
Αν θες γίνε πιο συγκεκριμένος.

Ο μαρξ λέει στο πρόγραμμα της γκότα ότι η δτπ (δικτατορία του προλεταριάτου) είναι η πολιτική μορφή που αντιστοιχεί στο μεταβατικό διάστημα μεταξύ της αστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Επ' αυτού υπάρχουν δυο αναγνώσεις. Πρώτον να πούμε ότι ο μαρξ εννοούσε την κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, δηλ το σοσιαλισμό, οπότε προκύπτει ότι η δτπ είναι η μορφή που αντιστοιχεί στο μεταβατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, μέχρι την εξάλειψη των υπολειμμάτων των εκμεταλλευτικών τάξεων του παρελθόντος. Αυτό το υποστηρίζουν σε γενικές γραμμές ο κάππος στο βιβλίο του για το σοβιετικό σχηματισμό, κι η κοα ανασύνταξη.
Η άλλη ανάγνωση είναι ότι ο μαρξ εννοούσε τον ώριμο κομμουνισμό, επομένως η δτπ είναι η πολιτική μορφή που αντιστοιχεί στο σοσιαλισμό και με αυτήν την έννοια βασικά ταυτίζονται. Αυτή πχ είναι η ανάγνωση του κόμματος, εάν την έχω καταλάβει σωστά -ο πολυμερίδης πχ είχε απαντήσει με ένα κριτικό άρθρο στο βιβλίο του κάππου, πριν από μια δεκαετία περίπου. Μπορείς να βρεις ένα σχετικό βιβλίο του πολυμερίδη, από τις εκδόσεις εντός στην καισαριανή -που έχουν πολλά αξιόλογα βιβλία παρεμπιπτόντως.
Οπότε... διαλέγεις και παίρνεις, με τι συμφωνείς και με τι όχι.

Υγ: η κε του μπλοκ θα αξιοποιήσει το σχόλιο του μικροαστού για την πασχαλινή ανάρτηση του 13', μαζί με κάποια υπόλοιπα από τη φετινή.

Ανώνυμος είπε...

Ειναι ενα μεταβατικο διαστημα λες. Δεν υπαρχει ομως καποιο σημειο που να μπορουμε να πουμε οτι η κοινωνια ειναι πια σοσιαλιστικη; Υποθετω οτι την επαυριο της σοσιαλιστικης επαναστασης δε μπορουμε να πουμε οτι η κοινωνια εγινε αυτοματα σοσιαλιστικη. Φανταζομαι οτι το ποιοτικο εκεινο σημειο για να πουμε οτι η κοινωνια εχει πια γινει σοσιαλιστικη θα πρεπει να ειναι οταν η πλειοψηφια τουλαχιστων των πολιτων εχει αφησει τον παλιο τροπο σκεψης κ σκεφτεται κ συμπεριφερεται σοσιαλιστικα. Στην εσσδ ομως η ανατροπη εγινε απο το κεφαλι. Οταν το κεφαλι δε σκεφτεται σοσιαλιστικα πως μπορουμε να δεχτουμε οτι σκεφτεται κ δρα ετσι η υπολοιπη κοινωνια (οταν μαλιστα παρακολουθησε απαθης τις εξελιξεις);

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστω για το βιβλιο που μου συνεστησες. Θα προσπαθησω να το βρω αν κ ειμαι πια εκτος Αθηνων.

Με το "ποιοτικο σημειο" εννοω κατι σαν το σημειο βρασμου. Δηλαδη η δικτατορια του προλεταριατου μου φαινεται πιο λογικο να ειναι κατι σαν το ζεσταμα του νερου στο μπρικι που θα οδηγησει την κοινωνια στο σοσιαλισμο (κι απο κει κ περα στον κομμουνισμο).

Ο Καππος δεν ειχε επιστρεψει στο ΚΚΕ; Το βιβλιο του θεωρειται αντικομματικο; Εννοω με βαση την κριτικη που γραφτηκε για αυτο.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νομίζω ότι το σημείο αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε στην παραγωγή κι όχι στη σφαίρα των συνειδήσεων οι οποίες καθορίζονται από το κοινωνικό είναι, το οποίο είναι αντιφατικό γιατί έχει στοιχεία του παλιού που πεθαίνει και του καινούριου που δεν έχει γεννηθεί ακόμα ή γεννιέται και διαμορφώνεται.

Βασική σοσιαλιστική σχέση παραγωγής, είναι ο κεντρικός σχεδιασμός κι η κρατικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής. Προϋπόθεση σε πολιτικό επίπεδο είναι η σοβιετική εξουσία. Αυτά νομίζω ότι μπορούν να θεωρηθούν ως ένα μίνιμουμ σημείο αφετηρίας.
Από αυτήν την άποψη νομίζω ότι είχαν δίκιο οι σοβιετικοί και ο σφος με το μουστάκι, που είπε το 34' ότι είχαν τεθεί οι βάσεις του σοσιαλισμού στην εσσδ μετά τη νίκη της κολεκτιβοποίησης. Υπ' όψιν ότι μιλάμε για τις βάσεις κι όχι την τελική νίκη, που δε μπορεί παρά να είναι ο κομμουνισμός.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο κάππος ήταν κοντά στο κκε αλλά δεν επανεντάχθηκε. Κατά μία έννοια όμως ποτέ δεν έπαψε να είναι με το κόμμα.

Όχι, το βιβλίο του δε θεωρείται αντικομματικό. Απλώς, δε συμφωνεί με την αντίληψη του κόμματος για τον σοσιαλισμό.

Ανώνυμος είπε...

Μα δε θα επρεπε να υπαρχει ενας αντικτυπος κ στο πεδιο των συνειδησεων; Οι ανθρωποι που γεννηθηκαν κ μεγαλωσαν μετα το 34 μεσα στις νεες σχεσεις παραγωγης δε θα επρεπε να ανεπτυσσαν σοσιαλιστικη συνειδηση; Μου φαινεται πιο λογικο να δεχτουμε οτι μπηκαν το 34 οι βασεις για να οδηγηθουμε στο σοσιαλισμο αλλα οτι λογω των αντιφασεων κ αντιξοοτητων αυτο δεν στεφθηκε απο επιτυχια απο το να δεχτουμε οτι επιτευχθηκε ο σοσιαλισμος το 34 κ καποιες δεκαετιες μετα οι επικεφαλεις σκεφτηκαν τελειως καπιταλιστικα ανατρεποντας τον.

Κ κατι ακομα. Καποια χρονια πριν ειχα διαβασει,πολυ φευγαλεα οντως, το "κρατος κ επανασταση". Ειχα σχηματισει την εντυπωση οτι αυτο που λεμε κρατικη διοικηση θα μειωνονταν. Οτι η δουλεια ενος ΔΥ θα ηταν πολυ απλοικη ωστε αυτος που θα την εκανε θα αμοιβονταν με μισθο ανειδικευτου εργατη. Δε νομιζω να ειχε γινει αυτο δυνατο στην ΕΣΣΔ. Δε θα επρεπε να ειναι κ αυτο αναμεσα σε αυτα που χαρακτηριζονται βασεις του σοσιαλισμου;

RedBoy είπε...

To καπιταλιστικό κράτος είναι η αποξενωμένη μορφή ύπαρξης του πολιτικού.

Η άρση του διαχωρισμού μεταξύ πολιτικού και κοινωνικού, μεταξύ κοινωνίας και κράτους που επιβάλλεται στην καπιταλιστική εποχή στη βάση της αποξενωμένης εργασίας, ονομάζεται κρατικός σοσιαλισμός (state socialism). Γι’ αυτό τον τύπο οργάνωσης νομίζω ότι μάχονται σήμερα οι κομμουνιστές.

Υπ’ αυτήν την έννοια η ΔΤΠ δεν είναι ένα στάδιο μετά τον σοσιαλισμό, αλλά η αναγκαία μορφή ύπαρξης του κρατικού σοσιαλισμού ως υλική ενότητα άρσης του διαχωρισμού μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Μία τέτοια εξέλιξη έρχεται με την κατάργηση της αποξενωμένης εργασίας και, συνεπώς, το κράτος δεν εμφανίζεται ως αποξενωμένη πολιτική μορφή ύπαρξης της κοινωνίας αλλά υπάρχει σε ενότητα με την κοινωνία και η εργασία σε ενότητα με τον εαυτό της όντας διαμεσολαβημένη απ’ την συνείδηση της κοινωνικής της ουσίας.

Συνεπώς, ουσιώδης όρος μίας τέτοιας εξέλιξης δεν είναι μία ασαφής «εργατική δημοκρατία», αλλά η άρση του διαχωρισμού σε κοινωνικό επίπεδο μέσα από μία κοινωνική επανάσταση. Η απαλλοτρίωση των καπιταλιστών είναι προϋπόθεση για την εργατική δημοκρατία κι όχι το αντίστροφο.

Η ύπαρξη της ΣΕ στον 20ο αιώνα συνιστά απόδειξη ότι αυτή η επανάσταση έχει ήδη ξεκινήσει ή τέλος πάντων ότι μπορεί να υπάρξει σε διαφορετικές χώρες με τις τελευταίες να είναι ακόμα εγκλωβισμένες στον εθνοκεντρικό καταμερισμό εργασίας που έχει προκύψει μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών.

ΔΤΠ, λοιπόν, ονομάζουμε την ενότητα κράτους και κοινωνίας μέσα από την κατάργηση της αποξενωμένης εργασίας. Ή παραφράζοντας κάπως το ΚΚΕ: To κράτος ανήκει στον λαό

KOMMANTO είπε...

"Οι κομμουνιστές διαφέρουν επί της ουσίας από τους χριστιανούς, γιατί θυσιάζονται για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς να περιμένουν να απολαύσουν τους καρπούς της θυσίας τους. "

Μήπως τα μπέρδεψες λίγο εδώ? Εύχομαι να παρενέβην ο δαίμων του πληκτρολογίου, άλλως φαίνεσαι να έχεις ενσωματώσει πλήρως τη δευτέρα παρουσία της χωρίς σύγκρουση 'λαϊκής εξουσίας'. Δεν πίνεις κιόλας να το αποδώσω στην κραιπάλη των ημερών..


-Και οι δύο θέλουν να απολαύσουν τους καρπούς της θυσίας τους. Απλά οι κομμουνιστές θέλουν να τους απολαύσουν εδώ και τώρα(έχουν συνείδηση θανάτου, είναι υλιστές). Ενώ οι χριστιανοί ενδιαφέρονται κυρίως για τη 'μετά θάνατο ζωή'.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Βεβαίως και έπρεπε να υπάρχει. Αλλά δεν ξεκινάμε να εξετάζουμε τον κοινωνικό χαρακτήρα, το αν είχε σοσιαλισμό ή όχι, από εκεί.
Κατά δεύτερον, ποιος είπε ότι δεν είχε θετικό αντίκτυπο; Ίσως ξενίσει κάποιους αυτό που θα πω, αλλά ένα από τα στοιχεία που δείχνουν αυτόν τον αντίκτυπο, ήταν ακριβώς η απάθεια των μαζών κατά την περίοδο της αντεπανάστασης το 91. Ο σοσιαλισμός έλυνε βασικά προβλήματα των μαζών, που δεν είχαν μάθει να αυτενεργούν, γιατί σε μεγάλο βαθμό δεν χρειαζόταν. Σε επίπεδο κορυφής οι τάσεις παλινόρθωσης, που δεν εκδηλώθηκαν σε όλο το στελεχικό δυναμικό, ούτε τους επηρέασαν με τον ίδιο τρόπο, δικαιολογούνται από το αντιφατικό περιεχόμενο του σοσιαλισμού, όπου επιβιώνουν κι αναβιώνουν στοιχεία του παλιού, που δεν έχει πεθάνει ακόμα.

Αυτό που βάζεις για το λένιν είναι μεγάλο κεφάλαιο, δε θα μπορούσα να το πιάσω συνολικά σε ένα σχόλιο. Μπορείς να πεις πάντως ότι είδαμε τα όρια της πράξης των σοβιετικών -υπό τις δοσμένες συνθήκες- όσο και της θεωρίας. Είναι ζήτημα με άλλα λόγια αν μπορούσαν να γίνουν αυτά που έβαζε ο βλαδίμηρος ακόμα και σε ένα ανεπτυγμένο, καπιταλιστικό κράτος. Και δεν εννοώ ότι ο λενιν είχε άδικο, αλλά ότι τα καθήκοντα που είχαν να λύσουν οι μπολσεβίκοι αποδείχτηκαν πολύ πιο σύνθετα, από ό,τι φαντάζονταν προ-επαναστατικά.
Για το φαινόμενο της γραφειοκρατίας στην εσσδ θα σου πρότεινα να διαβάσεις και το βιβλίο του περικλή παυλίδη από τις εκδόσεις προσκήνιο -κατά τη γνώμη μου ό,τι πιο ολοκληρωμένο επί του θέματος. Επειδή δύσκολα θα το δεις πλέον σε βιβλιοπωλεία, μπορείς να το βρεις κι εδώ: http://vivlio2ebook.blogspot.com/2009/12/blog-post_903.html

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε κομμάντο, όταν θυσιάζεται ο μπελογιάννης -γιατί από την απολογία του είναι παρμένη η φράση- το κάνει περιμένοντας μετά θάνατον δικαίωση, σαν τους πρώτους χριστιανούς;
Θυσιάζεται έγραψα, όχι αγωνίζεται. Νιώσε τη διαφορά. Αν κι εσύ έχεις άλλοθι..

Ανώνυμος είπε...

Ωφειλω να ομολογησω οτι με φορτωσες μελετη που θα μου παρει αρκετο χρονο λογω δυο αφηνιασμενων διδυμων που ειναι ησυχα μονο οταν κοιμουνται (πραγμα που συμβαινει οχι συχνα-κ τοτε πρεπει συνηθως να κοιμηθω κ γω). Ευχαριστω παντως κ ειναι μια δικαιη τιμωρια γιατι ως πολυ προσφατα τσαλαβουτουσα τα θεωρητικα ποδαρακια μου δεξια κι αριστερα αντι να ανοιξω τα γκαβα μου να μελετησω τα πραγματα.

Δεν απορριπτω παντως συνολικα σε καμια περιπτωση τη προσπαθεια οικοδομησης που εγινε στην ΕΣΣΔ. Αναμφισβητητα υπηρξαν μεγαλες κατακτησεις τοσο για τους πολιτες της οσο κ για τους πολιτες των καπιταλιστικων χωρων. Σιγουρα ολα αυτα που εγιναν κατορθωτα σε ιδιαιτερα δυσκολες συνθηκες δεν ειναι δυνατο να πεταχτουν.

Πρεπει ομως να πω (αν κ υποσχομαι να μελετησω-οσο μπορω-αυτα που μου προτεινες) οτι οι μαζες-αν ειχε επιτευχθει ο σοσιαλιστικος μετασχηματισμος της κοινωνιας- να ειχαν εκπαιδευτει στη συμμετοχη 'η τουλαχιστον η συμμετοχη να βαινει αυξανομενη. Αυτο ομως δε μου φαινεται να ισχυε. Σιγουρα η συμμετοχη των μαζων επι Σταλιν ηταν μεγαλυτερη απο οτι επι Μπρεζνιεφ για παραδειγμα. Θα επρεπε δηλαδη οι μαζες να ειχαν τη συνειδηση οτι η συμμετοχη τους ειναι αυτη που κυριως λυνει τα προβληματα κ οχι καποιος αυτοματος πιλοτος 'η καποια "καλη" κυβερνηση αντιπροσωπων (κατι που θα εκανε ευτυχη τον Τσιπρα κ την "αριστερη" κυβερνηση του).

Το ιδιο θα ελεγα κ για τη περιπτωση του κρατους (γραφειοκρατιας). Χωρις να υποτιμω τα προβληματα κ τις λυσεις αναγκης που υπαγορευαν, νομιζω οτι θα επρεπε να γινεται ορατη μια ταση μειωσης στο περασμα των δεκαετιων. Κατι που δε μου φαινεται να ισχυε.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Προαιρετικά είναι, δεν τα πρότεινα σαν τιμωρία. Και σίγουρα όχι από τη θέση του ειδικού

Καλή τύχη με τα δίδυμα και βάλ' τους τις βάσεις απ' την αρχή

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνα με την μαρξιστικη αντιληψη,καθε συγκεκριμενη ιστορικη περιοδος,με ενα ορισμενο επιπεδο ανπτυξης των παραγωγικων δυναμεων,θα πρεπει να την διακρινουμε σε ενα πρωιμο και σε ενα ωριμο σταδιο.Στο πρωιμο σταδιο κυριαρχει μια τυπικη υπαγωγη των παραγωγικων δυναμεων στις αντιστοιχες παραγωγικες σεχεσεις,ενω στο ωριμο σταδιο γινεται η ουσιαστικη υπαγωγη στις δοσμενες παραγωγικες σχεσεις.Οι παραγωγικες σχεσεις με τη σειρα τους διαμορφωνουν την κοιωνικη οργανωση,και εκφραζονται στους πολιτικους θεσμους.Επομενως την ιδια διακριση θα πρεπει να την κανουμε για την κοινωνικη οργανωση και για τους θεσμους.

Αυτη η διακριση σε πρωιμη και ωριμη φαση,αφορα βεβαια και την ιδια την σοσιαλιστικη κοιωνια.Η ιδεολογικη διαπαλη που διεξηχθη στη Σοβιετικη Ενωση ηταν πανω σε αυτη τη βαση,δηλαδη κατα ποσο ειναι καθηκον της σοσιαλιστικης οικοδομησης η εμβαθυνση των σοσιαλιστικων σχεσεων,η θα πρεπει να κατευθυνεται μονομερως στην αντιμετωπιση των πρακτικων ζητηματων.Ενα συμπτωμα της τυπικης υπαγωγης των παραγωγικων δυναμεων στις σοσιαλιστικες σχεσεις,δηλαδη της μη εμβαθυνσης των σοσιαλιστικων σχεσεων,ηταν και η γραφειοκρατεια.

Προλεκαλτ