Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ή ταν ή επί τας

Ο κύρκος είχε πιάσει πολύ καλά την ουσία του πράγματος, όταν είχε μιλήσει για το μακεδονικό και τα συλλαλητήρια των σκοπιανοφάγων στη συμβασιλεύουσα, που γιόρταζε πέρυσι τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της: είμαστε εδώ όλοι οι έλληνες πλην λακεδαιμονίων.
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι (λακέ)δαιμόνιοι, που πολεμάνε με τη γενναιότητα των 300 (χωρίς τον λεωνίδα που λάκισε) τους λακέδες της αστικής τάξης και στοιχειώνουν σα δαίμονες τον ύπνο της;

Οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι είναι οργανωμένοι σε (κ)οβες που θυμίζουν τις ωβές των αρχαίων σπαρτιατικών φυλών. Σκληραγωγήθηκαν στο βουνό και το αντάρτικο, όπου τρέφονταν με μέλανα ζωμό και ξεδιψούσαν από το πηγάδι του μελιγαλά – εκεί όπου ξεκίνησαν παλιότερα οι μεσσηνιακοί πόλεμοι.

Αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και να δώσουν γη και νερό στους πέρσες φονιάδες των λαών. Κι οι νεότερες γενιές εμπνέονταν από το παράδειγμά τους κι υπόσχονταν πως «μια μέρα εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σας», άλλο αν δεν κατάφεραν τελικά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Οι λακεδαιμόνιοι παλεύουν ενάντια στη σύγχρονη αχαϊκή συμπολιτεία, που κάποιοι θέλουν να την πλασάρουν ως τον «καλό ιμπεριαλιστή» της εποχής, ενώ ένα βιβλίο ιστορίας του δημοτικού καλούσε τους μαθητές να κάνουν «αυθόρμητους συνειρμούς» με την εε και τις πόλεις κράτη που ενώνονταν σε κάτι ευρύτερο.
Τα (πιο) παλιά ένδοξα χρόνια οι σπαρτιάτες πολέμησαν ενάντια στη νατοϊκή αθηναϊκή συμμαχία που είχε ανεξάντλητους πόρους από το θησαυροφυλάκιο της δήλου (απέναντι απ’ τη μύκονο, το σύμβολο της σύγχρονης αυτοκρατορίας του life style) κι έκανε κατ’ επανάληψη ωμές στρατιωτικές επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις των «συμμάχων» της, τάχα για να τους προστατέψει.

Όταν ο αντίπαλος επιχείρησε ευθεία επίθεση με τα όπλα εναντίον της σπάρτης, οι λακεδαιμόνιοι πολέμησαν ηρωικά και τους κατανίκησαν. Ηττήθηκαν όμως δια της πλαγίας οδού, όταν παρήκμασαν και διαβρώθηκαν εκ των έσω, από τους σύγχρονους εφιάλτες που βρέθηκαν στην ηγεσία και έγιναν ριψάσπιδες. Και έτσι αυτοί που τρέφονταν με ζωμό και πάλευαν τίμια για να κερδίσουν το ψωμί τους και να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη, βρέθηκαν να σχηματίζουν ουρές έξω από τα μακ ντόναλντς που άνοιξαν στην πόλη τους για να πάρουν μια πρόγευση της φτώχιας και της βαρβαρότητας που τους περίμενε, από τους πέρσες δανειστές τους.

Οι νικητές που γράφουν την ιστορία, διαδίδουν τον ψευδή αστικό μύθο για τον καιάδα, όπου οι κομμουνιστές πετούσαν τάχα τους οπορτουνιστές και τους αντιφρονούντες για να παραμείνουν τα υγιή στοιχεία στις γραμμές του κόμματος.
Ο «λαμπρός» χολιγουντιανός πολιτισμός της νατοϊκής συμμαχίας κρατούσε για τον εαυτό του το προφίλ του «ράμπο μαχητή της δημοκρατίας», μολονότι είχε μια κοινωνία με (μισθωτούς) δούλους και τη γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι, σε πλήρη αντίθεση με την «βάρβαρη και καθυστερημένη» σοβιετία. Με τη δύναμη της προπαγάνδας έκανε λόγο για κομμουνισμό του στρατώνα και μια χώρα που την περιέγραφε σαν ένα απέραντο στρατόπεδο, όπου όλοι οι κάτοικοι έμοιαζαν είτε με τον πρωτόγονο ιβάν ντράγκο από το ρόκι 4, είτε με τους ένστολους αξιωματικούς που έβλεπαν από τις πρώτες σειρές τον πυγμαχικό αγώνα. Ενώ αμέσως μετά το τέλος του ψυχρού πελοποννησιακού πολέμου αναρωτιόταν αθώα τι κατακτήσεις άφησε πίσω του ο πρωτόγονος κοινοτισμός του σπαρτιατικού σοσιαλισμού και γιατί δεν τον υπερασπίστηκε κανείς, όταν έπεφτε, αφού ήταν τόσο σπουδαίος.

Έκτοτε στο στρατόπεδο των λακεδαιμονίων επικρατεί ομφαλοσκόπηση (στους δελφούς) και ψάχνουν να βρουν μαζί με την πυθία τους λόγους της ήττας, για να βγουν τα απαραίτητα διδάγματα. Κάποιοι λένε ότι χάσαμε επειδή παραβιάσαμε τις βασικές αρχές του λυκούργου, όπως τις είχε περιγράψει στο πρόγραμμα της γκότα, την υποδιαίρεση Ι (καθώς βγάζαμε περισσότερους πολεμιστές και λιγότερους φιλοσόφους) και την βασική νομοτέλεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που λέει «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» και ότι το απόλυτο κριτήριο της θεωρίας δεν είναι οι φλύαρες αμπελοφιλοσοφίες, αλλά η πράξη.

Κάποιοι άλλοι λένε το ίδιο πράγμα από την ανάποδη. Ότι δηλ γίναμε φλύαροι στην αυταρέσκεια και τους μεταξύ μας επαίνους, αλλά λακωνικοί στην αυτοκριτική και στη φιλοσοφία που δεν ξεπέφτει στο επίπεδο μιας εκ των υστέρων απολογητικής των πεπραγμένων, αλλά εξετάζει τα πράγματα ως έχουν. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι τα εγχειρήματά μας ήταν κατά βάση ουτοπικά, σαν του κλεομένη και του άγη, και πως είναι αδύνατον να οικοδομήσεις μια κοινωνία χωρίς φυλές και γένη σε μία πόλη-κράτος.

Τι ακριβώς έκαναν ο άγης κι ο κλεομένης; Η κε του μπλοκ παραπέμπει το σφο αναγνώστη σε τρεις πολύ κατατοπιστικές και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις (1, 2, 3) του παλιού red blogger σφου φάντασμα (που, μην ανησυχείς βιργινία, μια χαρά είναι), τις οποίες θεωρεί και σα βάση, για να προβεί στους παρακάτω συνειρμούς, υπό τη μορφή διακριτών σημείων.

-Η σπάρτη ήταν μια κλειστή κοινωνία, που δε δρούσε με βάση το οικονομικό συμφέρον.
Ο άγης κι ο κλεομένης επιχείρησαν την πλήρη κατάργηση της δουλείας κι οι σπαρτιάτες της εποχής τους ήταν οι τελευταίοι ελεύθεροι άνθρωποι της αρχαιότητας. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι οι σύγχρονοι λακεδαιμόνιοι της σοβιετικής ένωσης δε θα είναι οι τελευταίοι ελεύθεροι πολίτες της ανθρωπότητας.

-Ο άγης είχε τις πασιφιστικές αυταπάτες του αλιέντε και είχε τραγική κατάληξη. Αλλά αυτή η πικρή αλήθεια της «unidad popular» ήταν ένα πολύτιμο μάθημα τακτικής για τον κλεομένη, σχετικά με την διαλεκτική σκοπού-μέσου. Στην απολογία του πάντως ο άγης κατάφερε να μετατραπεί σε κατήγορος των κατηγόρων του, όπως έκανε πολλά χρόνια αργότερα και ο μπελογιάννης, από τη γειτονική ηλεία.

Όλες αυτές οι αναλογίες κι οι παραλληλισμοί βέβαια έχουν μια ακαταμάχητη αντιδιαλεκτική γοητεία χωρίς ωστόσο κάποια επιστημονική αξία. Οι φυλές κι οι τάξεις εκείνης της εποχής δε θα μπορούσαν ποτέ να χτίσουν στις δοσμένες συνθήκες μια αταξική κοινωνία, χωρίς θεσμούς και γένη· πόσο μάλλον με μια επανάσταση από τα πάνω, χωρίς την αυτενέργεια των μαζών –όπως έγινε στην περίπτωση της σπάρτης.

Η ιστορία εξάλλου δε γράφεται με τα αν (πχ, αν οι σοβιετικοί είχαν το φυσικό αέριο…). Γράφεται από τους ισχυρούς, που δεν τους συμφέρει προφανώς να διδάσκουν στα σχολεία την ιστορία του άγη και του κλεομένη, που ήταν προοδευτικοί για τα δεδομένα της εποχής, όχι μόνο της δικής τους, αλλά ακόμα και της δικής μας, με τη (μισθωτή) σκλαβιά και τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει καθηλώσει την ανθρωπότητα στο σκοτάδι της βαρβαρότητας, όσο δεν επιλέγει την πάλη για το σοσιαλισμό.

Ο επίλογος περιλαμβάνει μια αρχαία σοβιετική επιγραφή, που είχε σωθεί από την πλημμύρα στον περισσό κι αναγράφει: ω ξειν αγγέλειν λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι (ου) πειθόμενοι. Που θα πει: ξένε να πεις στους λακεδαιμόνιους, ότι είμαστε εδώ θαμμένοι, επειδή δεν υπακούσαμε στους νόμους και τις εντολές τους. Και αυτό το πληρώσαμε ακριβά. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο, στην χαμένη μας ζωή. Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή από ζωή, ή από θάνατο.
Θα φροντίσουν για αυτό οι λακεδαιμόνιοι..

Υστερόγραφο

Και μία ακόμα, γιατί εσείς το ζητήσατε...


20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η αναρτιση είναι ωραία
αλλά λιγο τρέλα, δεν περιράζει βεβαια

Singularity είπε...

Αν και με συγκίνησες μιας και είμαι από τις Θερμοπύλες και τις ανέλπιδες μάχες τις έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας, εκ πείρας θα σου απαντήσω: Επί τας!

Ανώνυμος είπε...

και μένα με συγκίνησες γιατί είμαι από τη Σπάρτη... εύγε για την ανάρτηση
άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες
revolt

demis είπε...

Είναι διάχυτη μια μελαγχολία και μια τελεολογική βεβαιότητα. Ως προς το ερμηνευτικό εργαλείο, θα μένει αξεπέραστο. Ως προς τη βεβαιότητα...
Μπορεί να υπάρχει η αίσθηση του "κύκλου", αλλά κύκλος δεν υπάρχει. Μπορεί τα πράγματα να μοιάζουν, μα δεν επαναλαμβάνονται ποτέ τα ίδια. Κι εκεί είναι τα ζόρια! Ο πόλεμος μέσα απ' το ταξικό μετερίζι του σήμερα. Η συνεχής εγρήγορση. ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑ!

Ανώνυμος είπε...

Άντε κι ένα κουΐζ

Αφού «προσχώρησες» στους Δωριείς, φίλε Βασίλη, ας βάλω κι εγώ ένα κουΐζ σε δωρική.

Πού, πότε και από ποιον γράφτηκε το παρακάτω μήνυμα:

Ἔρρει τὰ κᾶλα. Μίνδαρος ἀπεσσύα. Πεινῶντι τὤνδρες. Ἀπορίομες τί χρὴ δρᾶν.


Ο/Η ευρών/ούσα θα αμειφθήσεται δι’ ευφήμου μνείας…

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Δικό μου «σαρδάμ»

Όχι βέβαια θα αμειφθήσεται αλλά αμειφθήσεται χωρις θα.

Pardon!

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Ανώνυμος είπε...

Αυτες οι αναλογιες δεν μου πολυ αρεσουν.. βαζουν τον φασισμο απο την ισω πορτα..

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"...Εν δε ταις Αθήναις της Παράλου αφικομένης νυκτός ελέγετο η συμφορά, και οιμωγή εκ του Πειραιώς δια των μακρών τειχών εις άστυ διήκεν, ο έτερος τω ερέρω παραγγέλλων. Ωστ' εκείνης της νυκτός ουδείς εκοιμήθη, ου μόνον τους απολωλότας πενθούντες, αλλά πολύ μάλλον έτι αυτοί αυτούς...."

Α, ρε μεγάλε της Βαλτικής, τι θύμησες μου ξεσήκωσες!
Κι από την άλλη ο απίθανος Μπρέζνιεφ με αυτή την εκπληκτική του ικανότητα να ανακαλεί συνειρμούς για οτιδήποτε, να τα βάζει στο μπλέντερ και να βγαίνει ο ιστορικός Μελιγαλάς, του Κώστα Μπασακίδη και του Κώστα Κανελλόπουλου, τρία χιλιόμετρα και τέσσαρα χρόνια πριν από κει που "αναστήθηκα", όταν η ιστορία ήταν ακόμη ζωντανό παρόν και η φοβέρα των ψευτο"νικητών" δεν έπιανε...

Νάστε καλά όλοι, και αύριο...
ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ!
έστω και νοερά, οι ξενητεμμένοι.


Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"...ο έτερος τω ετέρω..." και όχι το ερέρω, που ήθελε η βιασύνη μου.

Ανώνυμος είπε...

Νέο ενδιαφερον ιστολόγιο
http://geonaphta.blogspot.gr/

Μαγιακόφσκι

Ανώνυμος είπε...

Γιατί;

όταν η ιστορία ήταν ακόμη ζωντανό παρόν και η φοβέρα των ψευτο"νικητών" δεν έπιανε...

@ Σεχτάρ ο Τρομερός

Αχ, ρε Σεχτάρ, γιατί ξύνεις παλιές πληγές και με κάνεις να αιμορραγώ, γιατί;

Μακάρι ν’ αξιωθούμε κάποτε να πιούμε έναν καφέ μαζί άμα κατέβω κάτω…

Να ’σαι πάντα καλά!

Νοερά μαζί σου και μαζί μ’ όλους σας αύριο,

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ χαίρεται και με το παραπάνω για τις αντιδράσεις των σφων σχολιαστών και αναρωτιέται πώς ακριβώς μπορεί να μπαίνει ο φασισμός -από την πίσω πόρτα έστω- με βάση το κείμενο...

Ανώνυμος είπε...

Ε, δυο πόρτες έχει η ζωή. Άνοιξε μια και μπήκε.
Να' σαι καλά ρε τυπάκο, ωραίο το κειμενο.

2va

Ανώνυμος είπε...

Ἔρρει τὰ κᾶλα. Μίνδαρος ἀπεσσύα. Πεινῶντι τὤνδρες. Ἀπορίομες τί χρὴ δρᾶν.

"Χάθηκαν τα πλοία, o Μινδαρος πέθανε, οι άνδρες πεινούν, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε."

Στάλθηκε απ τον Ιπποκράτη υποναύαρχο υπό τον Μινδαρο, στους Σπαρτιάτες μετά την ήττα τους στην ναυμαχία της Κυζικου το 410πχ, και αποτελεί το Λακωνικότερο και το ποιο απελπισμένο μήνυμα στην στρατιωτική ιστορία … Το γράμμα όμως δεν έφτασε πότε στην Σπάρτη γιατί το πιασα οι Αθηναίοι καθ οδον,.

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΝΟΜΗ ΕΥΦΗΜΟΥ ΜΝΕΙΑΣ

Στον/στην Ανώνυμο/η της 20ής Φεβρουαρίου 2013, ώρα 10:24 π. μ. απονέμεται μετ’ επαίνων εύφημος μνεία γιατί έλυσε μ’ απόλυτη επιτυχία το χθεσινό κουΐζ που έβαλα παρακινημένος από την παρούσα ανάρτηση του φίλου Βασίλη.

Συμπληρωματικά στα όσα εντελώς και πλήρως σωστά γράφει ο/η Ανώνυμος/η της 20ής Φεβρουαρίου 2013, ώρα 10:24 π. μ.:

— Το κείμενο του μηνύματος του Ιπποκράτη αποτελεί υπόδειγμα λακωνισμού («Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν») και δείχνει την παροιμιώδη ψυχραιμία και αποφυγή πανικού που επέδειχναν οι Σπαρτιάτες ακόμη και σε στιγμές που όλα φαίνονταν να δείχνουν ότι τα πάντα είχαν χαθεί (η ήττα τους στην ναυμαχία της Κύζικου ήταν η συντριπτικότερη στην ιστορία του σπαρτιατικού στρατιωτικού ναυτικού). Οι Σπαρτιάτες πρότειναν αμέσως ειρήνη στους Αθηναίους με βάση το statu quo ante, αλλά οι Αθηναίοι απέρριψαν την σπαρτιατική πρόταση με αποτέλεσμα να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι το 404/403 π. Χ., οπότε τέλειωσε με δική τους ήττα.

— Η επιτυχία των Αθηναίων αποτέλεσε συλλογικό επίτευγμα των ναυάρχων Αλκιβιάδη, Θρασύβουλου και Θηραμένη, αλλά και του στρατηγού του πεζικού Χαιρέα που έσπευσε με τους οπλίτες του να παράσχει αποφασιστική βοήθεια στον αττικό στόλο. Όπως λέει κι ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης θριάμβευσαν το τολμηρό σχέδιο του Αλκιβιάδη, το μέχρι αυτοθυσίας θάρρος του Θρασύβουλου, η τέχνη αυτοσχεδιασμού του Θηραμένη, αλλά και τα «άρβυλα του Χαιρέα».

— Το κείμενο του κρυπτογραφημένου μηνύματος που ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του γιατί το ’πιασαν οι Αθηναίοι, διάσωσαν ο Ξενοφώντας (Ελληνικά Α΄ 1, 18–23), ο Διόδωρος (Ιστορική Βιβλιοθήκη ΙΓ΄ 51) και ο Πλούταρχος (Βίος Αλκιβιάδη 28). Οι ενδιαφερόμενοι/ες μπορούν για περισσότερες πληροφορίες να ανατρέξουν στους παραπάνω συγγραφείς αλλά και στον Θουκυδίδη (Ιστορίες βιβλίο Η΄) για τα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν. Την μακροσκελέστερη περιγραφή δίνει ο Διόδωρος.

Συγχαρητήρια στον/στην Άγνωστο/η που έδωσε την σωστή απάντηση,

Μη απολιθωμένος (ακόμα!) από τις ακτές της Ανατολικής Βαλτικής

Αναυδος είπε...

Αμιλλομενος τον οικοδεσποτη το Φαντασμα αλλα και τους δυο σοφους του blog να αναφερω τον τελευταιο τον Σπαρτιατών το Ναβιδα (Ναβις) ο οποίος
Το 206 Π.Χ
(...)
Αμέσως μετά την πλήρη εδραίωση της αρχής του, ο Νάβις, ο «τύραννος» για τους αναμασητές, επραγματοποίησε, με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα και δυναμισμό, την κοινωνική επανάσταση που είχαν οραματισθεί οι Άγις και Κλεομένης αλλά είχαν και οι δύο ατυχήσει στην πραγμάτωσή της. Επροχώρησε αμέσως σε διάλυση της Ολιγαρχίας δημεύοντας τις περιουσίες των πλουσίων ολιγαρχικών, τις οποίες παρεχώρησε σε «νέους πολίτες», δηλαδή σ’ εκατοντάδες Υπομείονες, Περιοίκους και Είλωτες που προηγουμένως είχε απελευθερώσει και στρατολογήσει δια νόμου. Επροχώρησε επίσης σ’ επιμελή οχύρωση της πόλεως της Σπάρτης και δημιουργία ισχυρού στρατού 10.000 ανδρών, καθώς και εξίσου ισχυρού στόλου, με τον οποίο άρχισε να πραγματοποιεί επιδρομές κατά των εχθρικών πλοίων, συνεργαζόμενος ακόμη και με Κρήτες πειρατές. Παραλλήλως, έσπασε την συμμαχία Σπάρτης - Ρώμης με αφορμή το ότι οι εχθροί της πατρίδας του Αχαιοί είχαν γίνει δεκτοί ως σύμμαχοι της Ρώμης, καθώς επίσης και το ότι, οι Ρωμαίοι και οι Αχαιοί εκ συστήματος εστήριζαν τα ολιγαρχικά καθεστώτα της εποχής.
(...)
σνχ

Αναυδος είπε...

Για να τα βαλει και με τους Ρωμαίους
(...)
Με υποδαύλιση υπό των Αχαιών, ο Τίτος Κόϊντος Φλαμινίνος, ο οποίος το ίδιο έτος είχε κηρύξει στον Ισθμό, την αυτονομία όλων των Ελληνικών πόλεων που απελευθερώνοντο από τους Μακεδόνες, συνεκάλεσε νέο Συνέδριο όλων των αντισπαρτιατικών πόλεων στην Κόρινθο και εξασφάλισε την περαιτέρω ενίσχυση του στρατού του, ο οποίος ήδη προσέβαλλε τον Νάβιδα. Ο Φλαμινίνος είχε πλέον στην διάθεσή του 50.000 Ρωμαίους λεγεωνάριους, 10.000 οπλίτες και 1.000 ιππείς Αχαιούς, 1.500 ολιγαρχικούς Μακεδόνες οπλίτες, 400 Θεσσαλούς ιππείς, 100 εξορίστους Λακεδαιμονίους υπό τον έκπτωτο Αγησιπόλιδα, και περίπου 40 Ροδιακά και Περγαμινά πλοία. Ο τεράστιος αυτός στρατός, επολιόρκησε την Σπάρτη, όπου όμως ο Νάβις προέβαλε πείσμονα αντίσταση στον Φλαμινίνο, κρατώντας τον επί μακρόν εκτός της πόλεως. Προς βοήθεια του Τίτου Φλαμινίνου, ήλθε ο ρωμαϊκός στόλος υπό τον αδελφό του Λεύκιο Φλαμινίνο, ο οποίος κατέλαβε ευκόλως τις πόλεις Λά, Ασίνη καί Έλος και επολιόρκησε ασφυκτικώς το Γύθειο. Το Γύθειο εκείνη την εποχή απετέλη την μοναδική ναυτική βάση των Σπαρτιατών, και εφιλοξενούσε εντός των ισχυρών τειχών του, που το επροστάτευαν από ξηράς και θαλάσσης, μεγάλα πλήθη Λακεδαιμονίων που είχαν παλαιότερα δει τους οικισμούς τους να καταστρέφονται υπό των αλλεπαλλήλων επιδρομών των Θηβαίων, Αρκάδων, Ηπειρωτών και Μακεδόνων.

Και τελος να δολοφονηθει από τους συμμαχους της Ρωμη το 192 ΠΧ
(...)
Λίγο μετά την ανακατάληψη του Γυθείου όμως, η Λακωνική εδέχθη την άγρια επίθεση των Αχαιών υπό τον Φιλοποίμενα. Ο Νάβις έσπευσε προς συνάντησή τους, και οι δύο στρατοί συνεπλάκησαν εν τέλει κοντά στο όρος Βαρβοθένη, μία παραφυάδα του Πάρνωνος, όπου οι Σπαρτιάτες και οι υπόλοιποι μισθοφόροι του Νάβιδος, ηττήθησαν κατά κράτος και κατεσφάγησαν. Τα λείψανα του στρατού του, κατέφυγαν στην Σπάρτη και ο Φιλοποίμην εγκατέλειψε για την ώρα την Λακωνική, έχοντας όμως θέσει σ’ εφαρμογή ένα άλλο σχέδιο για την εξόντωση του Νάβιδος, που δεν ήταν άλλο από την ανάθεση στον αρχηγό των Αιτωλών, της δολοφονίας του βασιλέως των Σπαρτιατών με ανταμοιβή να αφεθεί ανενόχλητος να λεηλατήσει την Σπάρτη και το πλούσιο θησαυροφυλάκιό της. Περιεκύκλωσαν λοιπόν οι Αιτωλοί τον βασιλέα των Σπαρτιατών σε κάποια στιγμή που εξεγύμναζε προσωπικώς τον στρατό του και, εκμεταλλευόμενος ο Αλεξαμενός την εμπιστοσύνη του, τον επλησίασε, τον αιφνιδίασε και τον εγκρέμισε εκ του ίππου του φονεύοντάς τον με την βοήθεια των υπολοίπων Αιτωλών, δια πολλών σπαθισμών και λογχισμών

Ανώνυμος είπε...

@ Μη απολιθωμένος (ακόμα!)

Παρά την αίγλη της Σπάρτης εγώ θα τονίσω πως χρειαζόμαστε έναν Αλκιβιάδη, ήρωα και εραστή του Δήμου για να νικήσουμε τους ολιγαρχικούς λακωνίζοντες.

TALIBAN

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Μη Απολιθωμένε από την Βαλτική,
μετά χαράς και για καφέ και για ρακές. Οποτε είναι να κατέβεις, ειδοποίησε έγκαιρα, εσύ, εκ των πραγμάτων, έχεις την πρωτοβουλία.
Ο Βασίλης έχει τα στοιχεία μου.
----
Σήμερα η απεργία πρέπει να πήγε καλά - τα είδα όλα κλειστά στο κέντρο. Είδα και πολλούς αδρανοποιημένους πρώην συντρόφους και στο μπλοκ του Λαού (ΠΑΜΕ) και, (μου είπαν, γιατί δεν έκατσα να δω το υπόλοιπο της πορείας) και στο γενικό οπορτουνιστικό-αντιλαϊκό μπλοκ των λοιπων δημοκρατικών δυνάμεων, ΓΣΕΕ, κλπ, που ακολουθούσε.
Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Ανώνυμος είπε...

Για την ιστορια (και για τον χαβαλε),οι εχθροπραξιες μπορει να σταματησαν το 404 π.χ. με νικη των σπαρτιατων,αλλα ο πελοποννησιακος πολεμος εληξε το 1996 μ.χ. με πρωτοβουλια του αβραμοπουλου και κοινη ανακοινωση των δυο δημων...

Προφανως,οι σπαρτιατες φοβοντουσαν ενα rematch...

LS