Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη

Στη σημερινή ανάρτηση η κε του μπλοκ παρουσιάζει κάποια αποσπάσματα από το πολυσυζητημένο βιβλίο του κουφοντίνα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις λιβάνη με τον –αμερικάνικης μάλλον έμπνευσης, όπως επισημαίνει η κανέλλη- τίτλο «γεννήθηκα 17 νοέμβρη». Παρακάμπτοντας όσα ειπώθηκαν με αρκετή δόση υποκρισίας για τα ευγενή κερδοσκοπικά κίνητρα του λιβάνη από το πολιτικό προσωπικό του αστικού κόσμου του κέρδους και της εκμετάλλευσης, θα σημειώσω ότι στο εξώφυλλο της έκδοσης, δεν υπάρχει απλώς μια εικόνα από την εξέγερση του πολυτεχνείου, αλλά ένα κολάζ που συμπεριλαμβάνει μια εικόνα από το αντάρτικο και το σύνθημα της «λαϊκής εξουσίας», για να μη μείνει τίποτα έξω από το κάδρο των πηγών και των αναφορών της 17Ν.

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και της πορείας του νεαρού τότε κουφοντίνα από τις μαθητικές οργανώσεις του πασοκ στην εργατική αυτονομία. Το πολιτικό στίγμα του χώρου αυτού φαίνεται αρκετά καθαρά από την υποκειμενική εικόνα που δίνει ο κουφοντίνας για τις πολιτικές δυνάμεις της εποχής, με σταθερά την πολεμική ενάντια στη «συμβιβασμένη, ρεφορμιστική επίσημη αριστερά» και το «γραφειοκρατικό κομμουνιστικό κόμμα». Παραθέτω επίσης ένα απόσπασμα με την εκτίμηση του κουφοντίνα και του ελα, στην αρχική του φάση, για την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και τον εξαρτημένο του χαρακτήρα, που παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον.


Μέσα στην ενωμένη κίνηση της λαϊκής μάζας, έβλεπα τις πολιτικές ομάδας που ένιωθα πιο κοντά μου να προσπαθούν να φτιάξουν ιδιαίτερες νησίδες. Κάθε ομάδα φαινόταν σα να έψαχνε το δικό της εσωτερικό λόγο, σε μια αγχώδη, θαρρείς, προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τις άλλες. Τόνιζε τις διαφορές μεταξύ τους, τις αναδείκνυε, τις διεκδικούσε με πάθος σε ατέλειωτες διαμάχες, σε μια ακατάληπτη γλώσσα όλο ορολογίες και δυσνόητες λέξεις, σκορπίζοντας στις παθιασμένες συζητήσεις όλη την ενέργεια που ένιωθα ότι έπρεπε να κατευθυνθεί προς τα έξω, προς το πλήθος τριγύρω.

Από ένστικτο και αργότερα από λογική ανάλυση με ενοχλούσε αυτή η ηθελημένη και επιδιωκόμενη πολυδιάσπαση. Μέσα στο σώμα των κινητοποιημένων ανθρώπων, των απλωμένων διαδηλώσεων που ένωναν φωνές και δράση, έβλεπα με στενοχώρια που έφτανε στην απόγνωση τις ομηρικές μάχες των μικρών ομάδων γύρω από μια λέξη, έναν όρο, ένα τσιτάτο κάποιου θεωρητικού μας.
Ήταν όμως, ο φυσικός μου χώρος, τα αδέρφια της κοινότητας του αγώνα –και οι αδερφικοί καβγάδες ήταν για μένα οι χειρότεροι.

Διερευνούσα αυτό το χώρο. Με ένα συμμαθητή πήγαμε σε μια συνάντηση της ομάδας που συμμετείχε ο ίδιος, μια τροτσκιστική οργάνωση, ίσως η μεγαλύτερη τότε. Μόλις είχα διαβάσει τη Ζωή μου του Λ. Τρότσκι και περίμενα να βρω εκεί κάτι από το πνεύμα του συγγραφέα. Γύρευα μια γόνιμη αίρεση – βρήκα μια διακήρυξη ορθοδοξίας. Όλη η κουβέντα αφορούσε τις διαφορές με τις άλλες τροτσκιστικές ομάδες, τη διεκδίκηση του αλάθητου. Έριξα όμως πρόθυμα το χαρτζιλίκι μου στο δίσκο που περιέφεραν στο τέλος.

Διάβαζα, τότε, τους κλασικούς του μαρξισμού. Πάλευα με τις δυσκολίες των κειμένων τους, με τις αναφορές σε ιστορικές εποχές και γεγονότα που χρειαζόταν να μάθω. Γοητευόμουν από τον κόσμο που άνοιγε μπροστά μου, φωτιζόταν το μυαλό από την ερμηνεία των νόμων κίνησης της Ιστορίας.

Ιδιαίτερα με είχε ελκύσει ο Μάο, με είχε εντυπωσιάσει η γραφή και η σκέψη του. Πιο πολύ από όλα, όταν ανακάλυψα την Πολιτιστική Επανάστασή του, την επανάσταση μέσα στην επανάσταση. «Βομβαρδίστε τα επιτελεία», «Το δέντρο θα προτιμούσε την ηρεμία, αλλά ο άνεμος αρνιέται να υποχωρήσει»… Τα βιβλία του για την Πράξη, για τις Αντιθέσεις, για την ενότητα που συνυπάρχει και προκύπτει μέσα από την πάλη των αντιθέτων, προσανατόλιζαν το μυαλό μου.

Λογικά, προσπάθησα να προσεγγίσω την ΟΜΛΕ, με τραβούσε η σοβαρότητα και η συνέπειά της. Διάβασα στην εφημερίδα τους για σεμινάρια μαρξισμού. Ενθουσιάστηκα. Με σταμάτησε στην είσοδο μια βλοσυρή περιφρούρηση: Μόνο για μέλη. Άλλη μια ορθόδοξη αίρεση. Άλλο ένα εκκλησίασμα για μυημένους μόνο; Έμεινε πάντως για μένα ο πιο συγγενικός πολιτικός χώρος.

Έμεινα και εγώ έξω από τις οργανώσεις της άκρας Αριστεράς. Η ταξική πάλη που διεξαγόταν στο εσωτερικό αυτού του χώρου έφερνε την επικράτηση στοιχείων δογματισμού, σεχταρισμού, ως μοναδικών κατόχων της επαναστατικής αλήθειας, ηγεμονισμού. Ένιωθα ακόμα, και έβλεπα πιο συνειδητά αργότερα, ότι δρούσαν σα να ήθελαν να περιοριστούν στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, σα να τους αρκούσε να κινούνται στις άκρες του επίσημου συστήματος, στις παρυφές των θεσμών του. Ωστόσο, αυτός ο χώρος έδινε και λαμπρά παραδείγματα συγκρουσιακής δράσης, πρόσφερε αλληλεγγύη σε αυτόνομες μορφές οργάνωσης του κινήματος, παρότι προσπαθούσε να τις κατευθύνει μέσα στην ιδιαίτερη, κάθε φορά, λογική του. Πρωτοστατούσε στα κινήματα αλληλεγγύης, σε αγώνες για πολιτικούς κρατούμενους.

Με την επίσημη Αριστερά είχα ξεκαθαρίσει νωρίς τους λογαριασμούς μου. Από τις πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης είχα αναζητήσει τα σύμβολα του κόμματος που θεωρούσα επαναστατικό. Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, ο Μαρξ, ο Λένιν, τα σύμβολα που από τον παππού είχα μάθει να θαυμάζω και να εμπιστεύομαι (τόσο που να κατεβαίνω επί χούντας στον Πειραιά και να συγκινούμαι στη θέα του σφυροδρέπανου στο φουγάρο κάποιου σοβιετικού πλοίου) δεν αντιστοιχούσαν στη μετριοπαθή και φοβική στάση της ηγεσίας του κόμματος μετά το 1974.

Αρχικά, η ρήξη μου με το κόμμα ήταν συναισθηματική. Δεν δεχόμουν ότι αποδέχτηκε την απόφαση του Καραμανλή για εκλογές στις 17 Νοεμβρίου 1974, για να χτυπήσει όλα αυτά που συμβόλιζε η 17 Νοέμβρη, μεταθέτοντας την εκδήλωση μνήμης μία βδομάδα αργότερα. Πολύ περισσότερο με εξόργισε η απόφαση του κόμματος να στείλει οικοδόμους να χτυπήσουν τους αγωνιστές που είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο, λέγοντάς του ότι πρόκειται για προβοκάτορες. (Αργότερα θα μάθαινα ότι κάποιοι οικοδόμοι είχαν αποχωρήσει από το κόμμα ακριβώς για αυτό: Αντί για χουντικούς ασφαλίτες, αναγνώρισαν μέσα στο Πολυτεχνείο παλιούς συντρόφους του αγώνα).

Είχε προηγηθεί άλλη μια προσωπική τραυματική εμπειρία. Με ένα φίλο, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του 1974, πήγαμε να πετάξουν με προεκλογικά τρικάκια σε μια συγκέντρωση της ενιαίας, τότε, εκλογικά Αριστεράς, στη Νεάπολη, πάνω από τα Εξάρχεια. Περήφανοι για τα κατακόκκινα φεϊγβολάν με το τεράστιο σφυροδρέπανο και την υπογραφή της ΚΝΕ. Μόλις που γλιτώσαμε τη χειροδικία από την άλλη τάση της Ενιαίας Αριστεράς, που είδε «προβοκάτσια» στη θέρμη δύο μαθητών.

Όσο περνούσαν οι μέρες –και πραγματικά μέσα σε λίγες μέρες μάθαινες όσα άλλοτε χρειάζονταν μήνες- συνειδητοποιούσα ότι δεν χωρούσα στο πλαίσιο της επίσημης Αριστεράς. Έβλεπα ολοένα και πιο καθαρά ότι σε εκείνη την πολιτική κοσμογονία, την απίστευτη λαϊκή δυναμική, τον απέραντο ενθουσιασμό του κόσμου, μπροστά στην πρωτοφανέρωτη ιστορική ευκαιρία να προχωρήσουν τα πράγματα με γοργούς ρυθμούς, η επίσημη Αριστερά προσπαθούσε να τα φρενάρει. Αποδεικνυόταν συντηρητική. Η λαϊκή ορμή την ξεπερνούσε. Προέβαλε μόνο γενικά και ακίνδυνα συνθήματα, δεν οργάνωνε τους δυναμικούς κοινωνικούς αγώνες με ορίζοντα την κοινωνική χειραφέτηση. Εγώ ήθελα την Αριστερά πρωτοπόρα δύναμη σύγκρουσης και ανατροπής. Την ήθελα επαναστατική, όχι φοβισμένη και συμβιβαστική.

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, που δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1974, δεν έδειχνε πολιτικά φοβισμένος. Προωθούσε την αυτοοργάνωση, είχε ριζοσπαστικό λόγο, διακήρυσσε την έξοδο από το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των βάσεων, την άρνηση στην ΕΟΚ των μονοπωλίων, μιλούσε ανοιχτά για σοσιαλισμό, υπαινισσόταν μια παράνομη παράλληλη οργάνωση «επειδή οι αστοί δε θα μας παραδώσουν ειρηνικά την εξουσία». Επειδή, όπως έλεγαν τότε, δείχνοντας ένα παλιό κείμενο του Ανδρέα Παπανδρέου, του Νοέμβρη του 1973, «ο ένοπλος λαός στην πράξη είναι η μόνη μακροπρόθεσμη εγγύηση του απαραβίαστου της κυριαρχίας του». Βέβαια, αυτός ο πολυθρύλητος «κρυφός» μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε μόνο εσωκομματικά, ως κομματική μυστική αστυνομία εναντίον όσων διαφωνούσαν (οι περίφημοι «καραφλοί πράκτορες»).

Σε αυτό τον πολιτικό χώρο προσχώρησαν πολλοί ριζοσπαστικοποιημένοι νέοι, σεβαστοί αντιδικτατορικοί αγωνιστές, παλιοί αντάρτες και καπεταναίοι του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Πέρα από παγιωμένο κόμμα ήταν ένας πολιτικός χώρος στον οποίο συνυπήρχαν όλες οι τάσεις της Αριστεράς. Τα γραφεία των τοπικών οργανώσεων στολίζονταν με αφίσες του Μαρξ και του Άρη.

Λίγο αργότερα άνοιξαν τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, Πανεπιστημίου και Μπενάκη, κάτω από τα γραφεία της Ελευθεροτυπίας. Βρισκόμουν εκεί καθημερινά. Μπορούσες, τότε, να βρεις εκεί αξιόλογους ανθρώπους, αγωνιστές με ιστορία σε όλη τη διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών, ανθρώπους σεμνούς, συγκροτημένους, με πραγματικό ενδιαφέρον για την τύχη αυτού του λαού. Οι συζητήσεις μαζί τους ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Σπούδαζα τη συλλογική μνήμη, μάθαινα την πραγματική ιστορία, τη ζωντανή προφορική ιστορία που ανέτρεπε τα στερεότυπα των σχολικών εγχειριδίων. Μπορούσες ακόμα να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους του κομματικού μηχανισμού: Στενόμυαλοι, τυπολάτρες, με όλες τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, επιφυλακτικοί σε οτιδήποτε καινοτόμο. Που από τότε ονειρεύονταν αυτό ακριβώς που θα γίνουν αργότερα: Κρατικά στελέχη, διοικητές τραπεζών και οργανισμών, γραμματείς υπουργείων, βουλευτές και υπουργοί. Πλούσιοι. Οσμιζόσουν ήδη πάνω τους την αποφορά της διαφθοράς και των μελλοντικών τους σκανδάλων.

Στεκόμουν ενστικτωδώς απέναντί τους. Εξαρχής είχα διαμορφώσει μια ριζικά αντίπαλη αντίληψη των πραγμάτων με αυτούς, καθώς και με τις επίσημες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Εγώ έλεγα, και πάλευα με όλες μου τις δυνάμεις για αυτό, ότι προτεραιότητα σε κάθε χώρο (μαθητικό, σπουδαστικό, εργατικό, αγροτικό, τοπικό) είναι η ανάπτυξη του κινήματος ανάλογα με τη δυναμική του κάθε χώρου και αναζητώντας την ενότητα με όλες τις ζωντανές δυνάμεις του. Ζητώντας το συντονισμό με τα άλλα επιμέρους κινήματα, πάντα στο πλαίσιο ενός σχεδίου για την ανάπτυξη του ευρύτερου εργατικού λαϊκού κινήματος.

Διαφωνούσα με τους «κομματικούς» που έβλεπαν τα κινήματα στενά κάτω από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος, με αποκλειστική επιδίωξη την αύξηση και μόνο της κομματικής επιτροπής, που οδηγούσε στις μικροκομματικές διαμάχες και τη διάσπαση της αναγκαίας ενότητας για τη συλλογική δράση. «Κόμμα» ή «κίνημα», έλεγα σχηματικά. Επέμενα ότι αυτά τα δύο δε βρίσκονταν σε αντίθεση, ότι μέσα από τη δυναμική ανάπτυξη του κινήματος θα αντλούνταν ταυτόχρονα μέλη και στελέχη για το κόμμα. Επιπλέον, από άποψη «μορφής» στην πολιτική και συνδικαλιστική παρέμβαση αρνιόμουν την ειδική πολιτική γλώσσα με την ακατανόητη στους κοινωνικούς χώρους ορολογία. Όπως και τους ατέλειωτους καβγάδες για μια λέξη, τις διαμάχες και τις απέραντες θεωρητικολογίες.

Αυτές τις απόψεις τις πάλευα από την αρχή της πολιτικής μου πορείας, τις υπεράσπιζα από τα πρώτα άρθρα μου, από το 1975, στη μαθητική εφημερίδα Μαθητικός Αγώνας της ΠΑΜΚ (Πανελλήνια Αγωνιστική Μαθητική Κίνηση). Ιδρυτικό πυρήνα της μαθητικής παράταξης αποτελέσαμε οι λίγοι μαθητές που περνούσαμε από τα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Στη διακήρυξη θέσεων της παράταξης έμπαιναν αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, σοσιαλισμό. Θυμάμαι ότι μόνιμη επωδός στα άρθρα μου, τότε, ήταν ότι ο αγώνας για την παιδεία που ονειρευόμασταν συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για τη σοσιαλιστική κοινωνία.

-.-.-

Η ιστορία της χώρας είναι η ιστορία της εξάρτησής της από τους ξένους ισχυρούς, η ιστορία της λεηλασίας της από αυτούς και τους εγχώριους ενδιάμεσους και μεσίτες της. Όπως έγραφαν τα «Λιπάσματα»: «Οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας καθορίζονταν πάντα από κέντρα αποφάσεων που βρίσκονταν και λειτουργούσαν έξω από την Ελλάδα». Όταν αρχές Αυγούστου του 2011 ο τότε υφυπουργός Δικαιοσύνης κατέβηκε στο υπόγειο κελί να δει αν μαλάκωσε το ξεροκέφαλο (όπως μαλάκωναν τα ξερά φύλλα του καπνού στην υπόγεια υγρασία στα καπνοχώρια μας) του είπα: «Καταντήσατε τη χώρα μας προτεκτοράτο, αποικία». «Πάντα έτσι δεν ήταν»; με αποστόμωσε. Σε τελική ανάλυση είχε δίκιο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, στη δεκαετία του 1960, το είχε πει καθαρά: «Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικόν και έναν αμερικανικόν». Πιο πριν, όταν τα αγγλικά, ληστρικά δάνεια είχαν αλυσοδέσει τη χώρα που έβγαινε με το αίμα των παιδιών της από την τούρκικη κατοχή και οι δύο πνεύμονες ήταν αγγλικοί. Το 1840 ο Άγγλος έπαρχος με την τυπική ιδιότητα του πρεσβευτή, ο σερ Λάιονς, δήλωνε: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ποτέ πραγματικά ανεξάρτητη, αυτό είναι παραλογισμός. Θα είναι ή ρωσική ή αγγλική και, αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι αναγκαστικά αγγλική». Για να συνοψίσει, χρόνια αργότερα, στα 1912, ο Λόιντ Τζορτζ: «Το μέλλον της Ελλάδας αποφασίζεται στο Λονδίνο, όχι στην Αθήνα».

Η ιστορία αυτής της χώρας είναι ταυτόχρονα η ιστορία των λαϊκών αγώνων για την απεξάρτησή της, για να σταματήσει η λεηλασία της από ξένους και εγχώριους ισχυρούς, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στο σπίτι του. Η ιστορία των αγώνων του, που είναι αντιιμπεριαλιστικοί μαζί και αντικαπιταλιστικοί. Η ιστορία των αγώνων του, που ιδιαίτερα από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 «δεσμεύτηκαν και μπλοκαρίστηκαν από την πολιτική ηγεσία», όπως έγραφε το κείμενο των ιδρυτών του ΕΛΑ. Από μια πολιτική ηγεσία που αναζητούσε την «εθνική» αστική τάξη για να συμμαχήσει μαζί της και περιόριζε το αντικείμενο των λαϊκών αγώνων στον «εκδημοκρατισμό» της πολιτικής ζωής.

21 σχόλια:

AGIS είπε...

Το πρόβλημα, που είναι αδύνατο να βρει λύση, στα θεωρητικά ή "θεωρητικά" κείμενα της "ατομικής τρομοκρατίας", είναι η καταδίκη τους να παραμένουν αποσπασμένα από την πράξη την οποία υποτίθεται "θεμελιώνουν".

Τα αποσπάσματα που παρατίθενται στην ανάρτηση λένε ό,τι λένε, και ας υποθέσουμε ότι είναι ολόσωστα. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τη χ ή την ψ προκήρυξη ανάληψης ευθύνης. Το αδύνατο όμως είναι να συνδεθεί αιτιακά η όποια υποτιθέμενη θεωρητική ανάλυση της κοινωνίας, της αριστεράς κλπ κλπ, με την συγκεκριμένη μορφή δράσης, κι ακόμα περισσότερο με την "τυχαιότητα" της επιλογής του α ή του β ανθρώπινου ή υλικού στόχου. Κι έτσι στο τέλος δε μένει επ' αυτού παρά ένας διαχωρισμός καλού - κακού, με το δεύτερο να αποτελεί μια τεράστια δεξαμενή "στόχων" στην οποία πού και πού χώνουμε το χέρι και τραβάμε ό,τι λάχει. (Φυσικά στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν μπορεί να είναι καθόλου τόσο απλοϊκά).

Τα αποσπάσματα που παραθέτεις είναι "θεωρητικά" (από βιωματική σκοπιά βέβαια). Διάβασα κι αυτά που παρέθεσε το "βαθύ κόκκινο", τα οποία είναι το άκρως αντίθετο, δηλ. είναι εντελώς περιπετειώδη, με πυροβολισμούς, αδρεναλίνη, τεχνικές λεπτομέρειες γύρω από τον επικρουστήρα και την υγρασία που επηρεάζει τα 38άρια.

Αναρωτιέμαι αν σε κάποιο σημείο του βιβλίου υπάρχει έστω η προσπάθεια να διατυπωθεί ένας αιτιακός δεσμός ανάμεσα στην (όποια) θεωρητική ανάλυση και τη συγκεκριμένη μορφή δραστηριότητας.
Διατηρώ όμως τη βεβαιότητα ότι και να υπάρχει τέτοια προσπάθεια, δεν μπορεί να είναι πετυχημένη, είναι αδύνατο όση προσπάθεια κι αν κάνει κανείς να αναιρέσει την πραγματική και οριστική, "καταστατική", απόσπαση της θεωρίας από την πράξη.

Εντύπωση μου κάνει επίσης η κριτική φράση για τις αριστερές οργανώσεις περί "μοναδικών κατόχων της επαναστατικής αλήθειας". Φυσικά δεν πρόκειται για ανύπαρκτο φαινόμενο, αλλά τι να πει κανείς όταν μια τέτοια κριτική προέρχεται από την μορφή δραστηριότητας που την "μοναδική κατοχή της επαναστατικής αλήθειας" τη μετέτρεψε σε απόλυτη τιμή υπό τη μορφή ρουκέτα - ανακοίνωση.

Το εξώφυλλο, πράγματι, ενταγμένο στη "νεωτερική" παράδοση της φωτοσοπιάς (βλ. εξαφάνιση σφυροδρέπανου από σημαία της ΚΟΕ, αλλαγή των συνθημάτων στα πανώ του ΚΚΕ κλπ). Προφανής η στόχευση: Δημοκρατικός Στρατός (διαμέσω ΠΑΜΚ κτλ), Πολυτεχνείο, Λαϊκή Εξουσία (μα καλά ήταν ανάγκη να παραχαράξουν τη φωτογραφία για να βάλουν το σύνθημα, ή θέλανε να δώσουν "εμβληματικό" χαρακτήρα στο "μανιφέστο" με το σύνθημα ζωγραφισμένο στην πύλη;), για την εξυπηρέτηση της εξελισσόμενης διαδικασίας που αποσκοπεί στην ποινικοποίηση του σύγχρονου επαναστατικού πολιτικού λόγου όχι για το περιεχόμενό του και για τη δική του δυναμική (αυτό θα ήταν "αντιδημοκρατικό"), αλλά για τη "συνειρμική" σύνδεση του με το συγκεκριμένο είδος πράξης το αποσπασμένη από τη θεωρία του και από κάθε θεωρία σε τελική ανάλυση. Στο μοτίβο που κινήθηκε η δραστηριότητα της οργάνωσης κινείται και η αξιοποίηση των αναμνήσεών της.

Αναυδος είπε...

Η συγχυση του ατομου αυτου είναι εμφανης από τους τροτσκιστες στην ΟΜΛΕ μοιραζει προκυρηξεις της ΚΝΕ για να καταληξει στο ΠΑΣΟΚ δικαιολογωντας μαλιστα την επιλογη του

Κατά την προσωπικη μου γνωμη ο κουφοντινας παρα το μυθο που του εχουν πλεξει οι διαφοροι αναρχοαυτονομοι και οι αριστεριστες είναι μια το λιγοτερο υποπτη προσωπικοτητα. Γεννημενος το 1958 ισχυριζεται ότι ηταν παρον στη δολοφονια γουελς το 1975 δηλ σε ηλικια 17 ετων (δεν είναι αδυνατο είναι όμως απιθανο) συνδεει κασσιμη τσοουτσουβη με 17 Ν Ο Ξηρος τραυματιζεται μπροστα του ωστοσο τον εγκαταλειπει στο ελεος των μπατσων Χρησιμοποιει το αυτόκινητο του στην αποπειρα κατά ραυτοπουλου που εντοπιζεται από την αστυνομια ωστοσο παραμενει ανενοχλητος είναι βεβαιο ότι καποιοι στη δικη της 17ν είναι αθωοι αλλα ο ιδιος τηρει σιγη ιχθυος κλπ κλπ

Ολη η 17Ν αν δεν ηταν ενεργουμενο δρουσε σε γνωση της ασφαλειας πιθανα το βιβλιο είναι η αμοιβη του (?)

Η προβοκατσια του εξωφυλου εμφανης τι δουλια εχει εκει το σημερινο συνθημα του ΚΚΕ

anonymous anonymous είπε...

Άναυδε, ρωτάς, ρητορικά υποθέτω, "τι δουλια εχει εκει το σημερινο συνθημα του ΚΚΕ". Απαντώ: ο προβοκάτορας, πάντα προβοκατόρικα θα δρα. Δεν γίνεται αλλιώς -διαφορετικά δεν θα ήταν προβοκάτορας.

Ανώνυμος είπε...

ΕΔΩ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ:

Βέβαια, αυτός ο πολυθρύλητος «κρυφός» μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε μόνο εσωκομματικά, ως κομματική μυστική αστυνομία εναντίον όσων διαφωνούσαν (οι περίφημοι «καραφλοί πράκτορες»).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΑΥΤΟ;

ΘΕΡΣΙΤΗΣ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Οταν ξεφυλλίζει κανείς την Ιστορία εντυπωσιάζεται από ....την άγνοια όλων μας γι αυτήν!
Ακόμη και όσοι, λόγω ένταξης, υποψιαζόμαστε κάτι-τις, παρασυρόμαστε από το γενικό κλίμα, που η Αντίδραση στοχοπροσηλωμένα καλλιεργεί όπως μπορεί.
Πόσοι ξέρουν, για παράδειγμα, τι πράγματι ήταν, και για ποιόν δούλευαν ο Νετσάγιεφ η ο Μπακούνιν, η μια ατελείωτη σειρά αναρχικών τρομοκρατών; Με τελευταίο χτυπητό παράδειγμα τις περίφημες "Ερυθρές Ταξιαρχίες", σύμφωνα και με ομολογίες των Ιταλών ομολόγων του ...Κουφοντίνα; Κάπου διάβασα πως εκτελέσαν τον Αλντο Μόρο κατά διαταγήν της CIA, λίγες ώρες πριν υπογράψει τον "Ιστορικό Συμβιβασμό" με τον Μπερλίγκουερ; [Χωρίς να υπεισερχόμαστε στο αν ορθώς η μη εκτιμούσε η CIA την συνδιαλλαγή συντηρητικών με οπορτουνιστές - προβλήματα μονολιθικότητας έχει και το αντιδραστικό στρατόπεδο, όπως φάνηκε και με την δολοφονία Κέννεντυ].
Κι όμως, στην δεκαετία του '70, και ακόμη στην με τις βάτες επακολουθήσασα, δεν υπήρχε αριστεριστής η πασόκας, που να μην έπινε νερό για τις Ε.Τ. Χώρια οι αναθεωρητές-οπορτουνιστές (τότε "εσωτερικάκηδες"), που από θέση αρχής ήταν (και είναι διαχρονικά) και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ, και με τον τρομοκράτη και με τον νοικοκυραίο.
Μια καλή επιτροχάδην ανασκόπηση του θέματος και εδώ:
http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/11/marx-engels-lenin.html

Με βάση τα παραπάνω, θά αναρωτιόταν κανείς, γιατί όλη αυτή η κακόγουστη, κακότεχνη και ανιαρή επανάληψη χιλιοπαιγμένου θεάτρου, αυτή τη φορά με την 17Ν, ξεκίνησε και εξακολουθεί να παίζεται από την CIA και το σύστημα;
Θάλεγα, πως πρέπει να μελετήσουμε βαθύτερα τον ρόλο των "αστικών μύθων" στην συγκρότηση της κυρίαρχης ιδεολογίας και κύρια του ΦΟΒΟΥ, που αυτή θέλει να εγκαταστήσει πάνω στην κοινωνία, βαδίζοντας ακριβώς πάνω στα δοκιμασμένα χνάρια της Θρησκείας. [ Η κυρίαρχη τάξη εξασφαλίζει με τον Φόβο την Κυριαρχία της, κι ο Φόβος θεμελιώνεται από την Θρησκεία.] Οσοι υπηρετήσαμε στο Μηχανικό, θα θυμόμαστε τον αφελέστατο φανταρίστικο ναϊβ μύθο για την "Τιμωρία του Μηχανικού". Πόσοι αναρωτήθηκαν άραγε γιατί εκείνο το τερατωδώς βλακώδες παραμυθάκι παρόλα αυτά συντηρούνταν και αναπαραγόταν από σειρά σε σειρά και από γενηά σε γενηά κληρωτών του Μηχανικού; Οι αστικοί μύθοι συντηρούνται όχι γιατί είναι πειστικοί, αφού δεν είναι, αλλά ακριβώς γιατί είναι εξώφθαλμα αβάσιμοι, κι έτσι υποβάλλουν την πεποίθηση για την υπερφυσική δύναμη, την υπεροχή εκείνου, που τους καλλιεργεί. Η αποδοχή και η διάδοση του Παράλογου από όλους, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, είναι στην πραγματικότητα ο κώδικας της υποταγής στη Δύναμη του Ισχυρού, που μπορεί και επιβάλλει το Παράλογο. Οσοι θέλουν να συμβιβαστούν με τον Ισχυρό, την Κυρίαρχη Τάξη, αλληλοαναγνωρίζονται και συνεννοούνται αναπαράγοντας αυτούς τους παραλογισμούς.
Ετσι, μη μας εντυπωσιάζει που ο συριζαίος Γιαννόπουλος εκθειάζει εισαγωγικά τον γραφικό ....Κουφοντίνα, ο πασόκας Λιβάνης του χρηματοδοτεί-εκδίδει βιβλίο, άλλοι αριστεροί πήγανε στη δίκη του σαν μάρτυρες υπεράσπισης (Φωτόπουλος, Ελισ. Βακαλοπούλου, ο Π. Γιώτης της "Κόντρα" κλπ.) ενώ άλλοι, δεξιοί αυτοί, π.χ. η Ντόρα, τον κατηγορούν σαν "αριστερό τρομοκράτη", "αιμοσταγή κομμουνιστή" κλπ. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ είναι στην πραγματικότητα από την ΙΔΙΑ ΠΛΕΥΡΑ: Αναπαράγουν τον ίδιο αστικό μύθο, οι μεν θετικά, οι δε αρνητικά. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι τούτο: Και οι δύο αποσιωπούν, η απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών του αστικού κράτους στην υπόθεση 17Ν, που είναι η μόνη λογική εξήγηση σε μια παράλογη υπόθεση.
Είπαμε: Η εμμονή στην αυθεντικότητα της 17Ν σαν αριστερής, "τρομοκρατικής οργάνωσης", είναι ο κώδικας επικοινωνίας των υποταγμένων, που θολώνουν τα νερά της υποταγής με φανφαρόνικες αλληλοκατηγορίες στην κοινή τους γλώσσα.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ κολλάω λίγο στις τελευταίες δυο παραγράφους (από "Η ιστορία της χώρας είναι..." ως "στον "εκδημοκρατισμό" της πολιτικής ζωής").

Ξεκινά αναφέροντας τους ξένους ως ισχυρούς και τους ντόπιους ως ενδιαμεσους και μεσίτες (δηλαδή δεν αναγνωρίζει τους ντόπιους ως ισχυρούς).
Στη συνέχεια γράφει ότι η φράση "πάντα ήμασταν-ως χώρα-προτεκτοράτο" τον αποστομώνει.
Ακολουθούν τρία ιστορικά παραδείγματα, του Παπανδρέου, του Λάιονς και του Λόυντ Τζωρτζ. Δε γνωρίζω αν όντως ισχύουν-πχ το περί πνευμόνων μπορεί να το είχε πει ο Πλαστήρας-δεν έχει όμως καμιά σημασία. Τα αναφέρει ως παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την αντίληψή του ότι η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο με τους ξένους να αποφασίζουν για τις τύχες της χώρας και τους ντόπιους αδύναμους που εκτελούν.

Ως το σημείο αυτό η σκέψη του έχει συνοχή.

Εκεί όμως κάνει-με μηδέν επιχειρηματολογία-ένα κατά τη γνώμη μου μεγάλο λογικό άλμα που έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τα όσα είχε γράψει πριν. Οι ντόπιοι γίνονται μεμιάς ισχυροί ώστε το μέτωπο να είναι ανάγκη να είναι όχι μόνο αντι-ιμπεριαλιστικό αλλά και αντικαπιταλιστικό ενώ ψέγει τη πολιτική ηγεσία για την αναζήτηση "εθνικής" αστικής τάξης όταν το σκεπτικό της αναζήτησης συμμάχου "εθνικής" αστικής τάξης είναι ακριβώς το σκεπτικό της χώρας-προτεκτοράτο που αποδέχεται ο ίδιος.

Είναι κάτι όχι απλά ξεκάρφωτο αλλά κόντρα στη ροή της σκέψης του Κουφοντίνα ως εκείνο το σημείο. Τολμώ να πω (με επιφύλαξη γιατί ουδέποτε διάβασα,ολόκληρες τουλάχιστον, προκηρύξεις της 17Ν-για τον απλό και καθόλου τιμητικό λόγο της βαρεμάρας) ότι έρχεται σε αντίθεση και με τα ίδια τα κείμενα της 17Ν καθώς έχω την αίσθηση ότι στη πορεία του χρόνου (κ όσο ο Κουφοντίνας αποκτούσε εύλογα περισσότερο "βάρος" μέσα σε αυτή) η αντικαπιταλιστική ρητορική όλο και υποχωρούσε έναντι στον "εθνικό"-"αντι-ιμπεριαλιστικό" λόγο.

Για άλλους λόγους πιστεύω ότι το έβαλε (κ σίγουρα το κολλάζ της φωτογραφίας του εξωφύλλου δεν είναι τυχαίο), έτσι όπως το έβαλε, και όχι για να αποτυπώσει το πώς σκέφτονταν τότε.

ρα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Απαντώντας στα σχόλια του άγη και του άναυδου, θα παίξω αναγκαστικά το δικηγόρο του διαβόλου εν μέρει. Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου -που έχω διαβάσει- η λογική του κουφοντίνα μπορεί να συνοψιστεί σε ένα σύνθημα των τουπαμάρος που παραθέτει: τα λόγια διαιρούν, η πράξη ενώνει. Από αυτό το πρίσμα δικαιολογεί τις ένοπλες ενέργειες -υπάρχουν επίσης συχνές αναφορές στο λένιν και στο συνδυασμό μορφών πάλης, νόμιμης και παράνομης και στο κουβανικό παράδειγμα με τις επαναστατικές εστίες -φοκισμός. Με αυτό το σκεπτικό υποτιμά ίσως και τις διαφορές στην 'άκρα αριστερά', όπως την αναφέρει, (υιοθετώντας έναν αστικό μάλλον όρο) σχετικά με ένα τσιτάτο (λες και διαφωνούσαν για το 'φιλιόκβε').
Οι αντιφατικές επιλογές-προσωρινές στρατεύσεις μπορούν ίσως εν μέρει να δικαιολογηθούν από το νεαρό της ηλικίας του, τα διάφορα ζιγκ-ζαγκ της πολιτικής του ενηλικίωσης και διαμόρφωσης, το πολύχρωμο πανηγύρι της μεταπολίτευσης -όπως ο ίδιος το περιγράφει- κτλ. Αυτό που εγώ ήθελα να καταδείξω -ίσως σε κάποια επόμενη ανάρτηση πιο αναλυτικά- είναι η συνέχεια που υπάρχει σε αυτές τις φαινομενικά αντιφατικές πολιτικές επιλογές και η σταθερά της εναντίωσης στο παραδοσιακό, "συμβιβασμένο, γραφειοκρατικό" κκ, που κατατάσσει κατά τη γνώμη μου όλο αυτό το ρεύμα στην ίδια πλευρά με τον αντίπαλο -όπως αναλύει κι ο σεχτάρ.

Θερσίτη, δε γνωρίζω κάτι ειδικά για τους καραφλούς πράκτορες που αναφέρει ο κουφοντίνας, αλλά δε θα ήταν έκπληξη να έχει ο ανδρέας ένα μηχανισμό για να ελέγχει το κόμμα και τα στελέχη του. Τώρα, αν αυτό έφτανε στη συγκρότηση ενός είδους εσωτερικής κομματικής αστυνομίας, ομολογώ πως δεν το γνωρίζω.

Ρα, οι δύο όροι (αντικαπιταλιστικός κι αντι-ιμπεριαλιστιός) μπλέκονται αρκετά συχνά στο λόγο του, χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής διάκριηση -κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τους όρους 'καπιταλισμός' και 'ιμπεριαλισμός'. Ως ένα βαθμό δείχνει μάλλον και το θεωρητικό ταβάνι του κουφοντίνα.

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα να μην είναι ο άνθρωπος αυτός ελεύθερος το 11 να ζήσει την πολιτική του ολοκλήρωση στις πλατείες.

ΓΜ

AGIS είπε...

@απολίθωμα

Δεν μου ειναι βέβαια αρκετά σαφές ποια σημεία της "συνηγορίας" αφορούν το δικό μου σχόλιο, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Αυτά που έγραψα πάντως και νομίζω ότι θίγει η απάντησή σου, είναι (εκτός από το εξώφυλλο), δυο:
Η απόσπαση της θεωρίας από την πράξη και
η "κατοχή της μοναδικής επαναστατικής αλήθειας".

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, κατά τη γνώμη μου οι ιδεολογικές αναφορές που σημειώνεις, δεν μπορούν να το αναιρέσουν. Προφανώς κάποια θεωρητική αναφορά θα υπάρχει, το ερώτημα όμως είναι πώς μπορεί το σύνολο αυτών των αναφορών να κριθεί σαν ενότητα, και παραπέρα πώς μπορεί να βρεθεί η αιτιακή σχέση αυτής της όποιας θεωρητικής "ενότητας" με το συγκεκριμένο είδος πράξης γενικά και, παραπέρα, με τις εκάστοτε συγκεκριμένες εξειδικεύσεις της.

συνεχιζεται

AGIS είπε...

συνεχεια

Σε ανάρτηση άλλου μπλογκ είχα δει τοποθέτηση του Κουφονίνα ότι η "17Ν" ήταν τακτική ενταγμένη σε ένα γενικό σχέδιο που θα οδηγούσε στην εξέγερση κλπ (το λέω όπως το θυμάμαι). Η τοποθέτηση είναι προφανώς συνδεμένη με τον λεγόμενο "φοκισμό".
Κρίμα όμως που οι επαναστατικές εστίες που σκέφτηκε και επιχείρησε να επεκτείνει πέρα από την Κούβα στη Βολιβία ο Γκεβάρα, δεν σχετίζονται ούτε κι αυτές με το είδος των μεμονωμένων ενεργειών (μια βόμβα εδώ, μια "εκτέλεση" αργότερα κλπ), αλλά ήταν εστίες κατά μέτωπο αντιπαράθεσης με τη μορφή του ανταρτοπόλεμου εναντίον ενός αντίπαλου στρατού με σκοπό τη συντριβή του αντίπαλου και την κατάληψη της εξουσίας.
Δεν έχει σημασία η αποτυχία του Τσε στη Βολιβία. Ούτε θα επιχειρησω να κρίνω τη θεώρηση αυτή στη βάση αυτής της αποτυχίας. Απλά είναι άλλο ο Τσε στη Βολιβία, που επιχείρησε να ξεκινήσει την ένοπλη πάλη και να την συνεχίσει ως το τέλος κατά το παράδειγμα της Κούβας και κατά τους νόμους της ένοπλης πάλης που ή την αρχίζει κανείς ως το τέλος ή δεν την αρχίζει καθόλου, κι άλλο η τακτική της "17Ν" και των ομοειδών της που κυκλοφοράνε με το κράνος κρεμασμένο στον αγκώνα εξηγώντας ότι στο μέλλον θα αγοράσουν και μοτοσικλέτα. Να προσθέσω επίσης -και για τους τύπους- ότι δε θα έβλεπα την Ελλάδα σήμερα σα χώρα κατάσλληλη για την αντιγραφή της τακτικής στην Κούβα ή τη Βολιβία. Αλλά έτσι κι αλλιώς μιλώντας για τη "17Ν" δε μιλάμε γι' αυτή την τακτική.
Καλός, τέλος, ο "φοκισμός" κι ο Γκεβάρα, αλλά ούτε λόγος για τη συγκεκριμένη ανάλυση του Γκεβάρα, ούτε ότι και κατ' αυτόν αυτή η τακτική δεν είναι τυφλοσούρτης, ούτε για τις απόψεις του Γκεβάρα σχετικά με την "ατομική τρομοκρατία", και το "σαμποτάζ", ακόμα και μέσα στις συνθήκες του επαναστατικού πολέμου. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω συγκεκριμένα λόγια του Τσε αλλά δεν το κάνω εδώ, ίσως σε άλλο σχόλιο.
Τι μένει λοιπόν από αυτόν τον εκλεκτισμό: "Ένοπλη πάλη" ο Γκέβάρα, "ένοπλη πάλη" κι εμείς. Κι ο μπάτσος και το μπουζούκι: όργανα.

Δεν θα κάνω εδώ ανάλυση και των αναφορών στο Λένιν. Απλά κι από τον "λενινιστικό" εκλεκτισμό δεν μπορεί να μένει παρά μόνο το "συμπέρασμα": παράνομη δράση ο λένιν, "παράνομη δράση" και μείς.

Αλλού υπάρχει και η διατύπωση περί "ένοπλης κριτικής". Και μάλιστα μπορεί κανείς να τη συναντήσει με αναφορά στην "κριτική των όπλων". Οι 3 αυτές λέξεις είναι του Μαρξ και πάνω σε αυτές τις 3 λέξεις "θεμελιώνεται θεωρητικά" και "μαρξισμός" της "17Ν' και της "ατομικής τρομοκρατίας". Είναι κρίμα να χρειάζεται κανείς να εξηγήσει, πως όταν ο Μαρξ μιλούσε για την ώρα που το όπλο της κριτικής δίνει τη θέση του στην κριτική των όπλων, δεν εννοούσε το συνδυασμό ρουκέτα-προκήρυξη, αλλά μιλούσε για τη στιγμή που στην ημερήσια διάταξη έρχεται η ένοπλη εξέγερση όπως το 1848, το 1871, το 1905 και το 1917 (θα μπορούσαμε να προσθέσουμε) κλπ.
Αλλά δε χρειάζεται: "Κριτική των όπλων είπε ο Μαρξ, "κριτική των όπλων" κάνουμε κι εμείς. Αυτό είναι αρκετό.

"Η πράξη ενώνει και τα λόγια διαιρούν": Είναι τόσο ενοχλητικό το ερώτημα, ποία πράξη είναι αυτή που ενώνει; Κάθε πράξη; Αν η απάντηση είναι ναι, θεμελιώνει αυτό το "ναι" κάτι άλλο εκτός από ένα γενικευμένο "ό,τι να'ναι" και μια ένοπλη κολοκυθιά του είδους "να φάμε αυτόν; - και γιατί αυτόν; - αμ ποιόν να φάμε"; Κι αν "τα λόγια διαιρούν", τότε πώς συμβιβάζεται με αυτό το "δόγμα" ο ατελείωτος βερμπαλισμός (η μοναδική επαναστατική αλήθεια) των προκηρύξεων και των αναλήψεων ευθύνης; Και γιατί, ως προκήρυξη, να μη στέλνουν (τώρα με τα στικάκια είναι κι εύκολο) τους 3 τόμους του "Κεφαλαίου" εξηγώντας στο τέλος του 3 τόμου ότι "γι' αυτό" πήγαμε να ρίξουμε ρουκέτα στον χ, ψ, στόχο αλλά δυστυχώς έπιασε υγρασία ο επικρουστήρας;

AGIS είπε...

Γύρω από το σχόλιο του Σεχτάρ, χωρίς να εντοπίζω κάτι που θα ήθελα να διαφωνήσω:

Η εγκατάσταση του φόβου είναι η μια πλευρά του ζητήματος, που στη συγκεκριμένη δράση της "17Ν" (και δε μιλάω για τυφλά χτυπήματα του είδους βόμβα στο παζάρι και βόμβα στο μετρό, ελεύθεροι σκοπευτές που ρίχνουν κατά πάντων, φωτιές στον Κατράτζο και το Μινιόν, εμπρησμοί σε δεκάδες επιλεγμένα κτίρια της Αθήνας για χάρη του μεσοπρόθεσμου κλπ, τα οποία απαιτούν διαφοροποιημένους μηχανισμούς) αφορά τα αντανακλαστικά μιας μεγάλης μάζας συντηρητικών ιδεολογικά και πολιτικά λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου με την ενεργοποίηση αυτών των αντανακλαστικών να εμποδιστούν να σκεφτούν με βάση την κοινωνική-ταξική τους θέση.
Πρόκειται για τη χρησιμοποίηση ενός ούτε κάν κακέκτυπου της "κριτικής των όπλων" προκειμένου να αφοπλιστεί, να μπλοκαριστεί το όπλο της κριτικής. Η "κριτική των όπλων" ΕΝΑΝΤΙΟΝ του όπλου της κριτικής.

Όμως αυτή η πλευρά δεν είναι η μοναδική.
Υπάρχει κι η πλευρά η συμμετρικά αντίθετη (άλλη όψη του νομίσματος), που ποντάρει στο ακατέργαστο, στοιχειακό ταξικό μίσος ενάντια στους καταπιεστές, για να δρέψει χειροκρότημα, για να αυτοϊκανοποιηθεί και να κολακευτεί με το χειροκρότημα, και για να διατηρήσει αυτό το ταξικό μίσος στο κατώτατο υπανάπτυκτο πολιτικά επίπεδο. Να μην του επιτρέψει να μετατραπεί σε συνειδητή πολιτική θέση και στάση, να το διατηρήσει εγκλωβισμένο σε όρους θεάματος μέχρι εκφυλιστικό βαθμό, επιτεινόμενο (κατά την εμπειρία) κι από την "στασιμότητα" των μεταπολιτευτικών δεκαετιών κυρίως μετά το 80, την αυταπάτη για τη μονιμότητα ενός "μέσου" επίπεδου διαβίωσης και την επίδραση του ρεφορμισμού.

Το ότι μέσα από αυτή τη σχέση θεάματος, κάποιοι θέλησαν να μην βρίσκονται στην παθητική της πλευρά αλλά να γίνουν ενεργητικοί πρωταγωνιστές της, δεν αλλάζει την ουσία του θεάματος που απαιτεί όχι μόνο θεατές αλλά και πρωταγωνιστές. Όμως επειδή πρόκειται για σχέσεις που αναπαράγονται, πρέπει νομίζω να διαχωρίζει κανείς με ευκρίνεια την χειραγωγούμενη και παγιδευόμενη στη χειραγώγηση "επαναστατική" πλάνη και τους φορείς της από τον μηχανισμό της εξουσίας (και τους φορείς του, υπηρεσίες, "σύνδεσμους" κλπ κλπ) που τη χειραγωγούν και την παγιδεύουν.
Σ' αυτή την πλευρά αυτό που μετράει είναι η ιδεολογική αντιπαράθεση για τις πραγματικές μορφές πάλης και για τις μορφές πάλης που από την πάλη δεν παίρνουν μόνο παρά μια μορφή που της μοιάζει. Το ότι αυτά έχουν "λυθεί" από παλιά, το ότι είναι "παιδικές αρρώστιες" δεν έχει να κάνει. Αν κάθε άνθρωπος ζει συμπυκνωμένες ως την ενηλικίωσή του όλες τις φάσεις της ανθρώπινης εξέλιξης κι ιστορίας (περίπου Χέγκελ αν δεν κάνω λάθος), τότε κάθε άνθρωπος που υποκειμενικά εντάσσεται στο λαϊκό κίνημα, ζει κι αυτός ως την πολιτική του ενηλικίωση όλες τις φάσεις της ιστορίας του κινήματος, μαζί και τις παιδικές του αρρώστιες.

Τέλος εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και μια τρίτη πλευρά, πιο ωμά υπολογιστική, και πιο "υλική": Η χρησιμοποίηση αυτής της δραστηριότητας για την επικοινωνιακή προβολή εικονικών συνθηκών πολέμου (μικρής ή μεγαλύτερης έντασης), απέναντι στις οποίες και στο όνομα των οποίων όμως τα αντιλαϊκά κατασταλτικά μέτρα για τη δήθεν αντιμετώπισή τους δεν είναι εικονικά αλλά πραγματικά. Είναι προφανώς άλλο να αντιμετωπίζει κατασταλτικά μέτρα πολεμικού τύπου ένας λαός που πραγματικά βρίσκεται σε πόλεμο, κι άλλο τέτοια κατασταλτικά μέτρα να παίρνονται (και για να παίρνονται χρειάζεται η τήρηση ορισμένων προσχημάτων, να υπάρχει μια λαΪκή μάζα που το θεωρεί "λόγικό" να τα υποστεί) για να ματαιώσουν ή έστω να επιβραδύνουν την πραγματική ανάπτυξη του πραγματικού λαϊκού κινήματος αυτού που αναπτύσσεται "μπροστά στα μάτια όλων".

AGIS είπε...

5:14 "Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω συγκεκριμένα λόγια του Τσε αλλά δεν το κάνω εδώ, ίσως σε άλλο σχόλιο."

Συγκεκριμένα λόγια του Τσε για την τρομοκρατία, και του Λένιν για την παράνομη επαναστατική οργάνωση, εδώ:

http://die3odos.wordpress.com/2014/03/11/ο-τσε-για-την-τρομοκρατία-ο-λένιν-για-τ-2/

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άγη, το κομμάτι της 'συνηγορίας' που αφορούσε το δικό σου σχόλιο ήταν αυτό που δικαιολογούσε τις ένοπλες ενέργειες της 17ν με αναφορές στο λένιν (συνδυασμός νόμιμης-παράνομης δράσης) και το κουβανικό παράδειγμα του φοκισμού στα οποία απαντάς αναλυτικά. Στη συνηγορία ξέχασα να προσθέσω για το κομμάτι του άναυδου, πως σύμφωνα με τον κουφοντίνα, μετά τη μοιραία έκρηξη, ο ίδιος ο ξηρός του λέει να φύγει για να γλιτώσει, πριν πλακώσει η αστυνομία, ενώ ο κουφοντίνας σπεύδει να ειδοποιήσει ένα παρακείμενο ασθενοφόρο, για να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.

Ανώνυμος είπε...

ρουφιάνο-ασφαλίτη-άτομο της αστικής τάξης να τρώει ισόβια,να μην βγει ποτέ σε άθλιες συνθήκες,να μην ζήσει τον γιο του πρώτη φορά βλέπω
-άσχετος-

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Σωστά!
Ενώ έχεις ξαναδεί μυστική επαναστατική οργάνωση, που έχει παραβιάσει όλο τον ποινικό κώδικα και το αστικό Σύνταγμα, βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με την CIA και το USA, απειλεί με ένοπλο αγώνα ολοκληρωτικά/συνολικά τον καπιταλισμό και παρόλα αυτά παραμένει ανέγγιχτη επί ~27 χρόνια!
Κι όλα αυτά στελεχωμένη με άτομα της διανοητικής οξύτητας των αδελφών Ξηρού, του Τζωρτζάτου και εγκέφαλο τον ...Κουφοντίνα...
Θα τους είχε φάει το μαύρο σκοτάδι, μανάρι μου, αμέσως μετά την (λέμε τώρα) δολοφονία του Γουέλς, σε λιγώτερο από πέντε-έξι μήνες, και χωρίς τα επιδεικτικά καραγκιοζιλίκια της "σύλληψης" του 2003.
Οποιος έχει κάνει, έστω και απόπειρα σύστασης παράνομής επαναστατικής ομάδας, έστω και για ....προκηρύξεις, όχι για ένοπλο αγώνα, ξέρει πόσα απίδια βάνει ο σάκκος...
Τα άλλα είναι για τους επαναστατημένους με τις παντούφλες μικροαστούς, κι απο τέτοιους έχει μπόλικους η καταρρέουσα μικροαστική ελληνική κοινωνία.

Ανώνυμος είπε...

δεν νομιζω ακομη και οι Γερμανοι ειχαν εκτελεσει αρκετους συνεργατες τους

οταν τελειωνει η χρηση απλως πετιεται σαν στυμενη λεμονοκουπα ιουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος

- σχετικος -

AGIS είπε...

Το σχόλιο αυτό το κάνω αποκλειστικά για να διορθώσω ένα λάθος σε προηγούμενο σχόλιό μου (10 Μαρτίου 2014 - 6:10 μ.μ).
Γράφω εκεί ανάμεσα σε άλλα: "...Το ότι αυτά έχουν "λυθεί" από παλιά, το ότι είναι "παιδικές αρρώστιες" δεν έχει να κάνει. Αν κάθε άνθρωπος ζει συμπυκνωμένες ως την ενηλικίωσή του όλες τις φάσεις της ανθρώπινης εξέλιξης κι ιστορίας (περίπου Χέγκελ αν δεν κάνω λάθος), τότε κάθε άνθρωπος που υποκειμενικά εντάσσεται στο λαϊκό κίνημα, ζει κι αυτός ως την πολιτική του ενηλικίωση όλες τις φάσεις της ιστορίας του κινήματος, μαζί και τις παιδικές του αρρώστιες..."

Αυτό λοιπόν που αποδίδω στον Χέγκελ, στην πραγματικότητα έπρεπε να το αποδώσω (και όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο) στον Χαίκκελ.
Συγκεκριμένα, στο ευρετήριο ονομάτων του "Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός" (άπαντα Λένιν, τόμος 18, σελ. 509) διαβάζω:
"Χαίκκελ (Haeckel), Ερνστ (1834-1919)-γερμανός υλιστής φυσιοδίφης, ένας από τους μεγαλύτερους βιολόγους της δεύτερης πεντηκονταετίας του 19ου - αρχών του 20ου αιώνα∙ από το 1862 ως το 1909 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας. Συνέβαλε στην ανάπτυξη και τη διάδοση του δαρβινισμού, επεξεργάστηκε μιαν υλιστική στη βάση της διδασκαλία για τις νομοτέλειες της καταγωγής και της ιστορικής ανάπτυξης της ζωντανής φύσης. Το 1866 διατύπωσε και θεμελίωσε τον βιογενετικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο οργανισμός στην ατομική του ανάπτυξη επαναλαβαίνει τις πιο βασικές αλλαγές της μορφής από τις οποίες πέρασαν οι πρόγονοι του είδους..."

Αυτό λοιπόν είχα στη μνήμη μου όταν παραπάνω έγραψα Χέγγελ αντί για Χαίκκελ.
Κατά τα άλλα σε γενικές γραμμές το νόημα παραμένει το ίδιο: Κατ' αναλογία με τη βιογενετική εξέλιξη, έτσι και οι πολιτικές "παιδικές αρρώστιες" δεν είναι φαινόμενο της γενικής ιστορικής ανάπτυξης μόνο, αλλά και της ατομικής ανάπτυξης των ανθρώπων.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

"Η Οντογένεση ανακεφαλαιώνει την Φυλογένεση"!
Και τι μου θύμησες, ρε Αγη!
"Η Καταγωγή του Ανθρώπου", Ερνέστου Χαίκελ, Εκδόσεις Φέξη(;). Ενα αραχνιασμένο βιβλίο με κιτρινοπράσινο εξώφυλλο, σε ένα διασωσμένο άθλιο μπαούλο με τα λιγοστά υπάρχοντα ενός δολοφονημένου από τους ταγματασφαλίτες κουκουέ σε ένα σπίτι καμμένο από τους ταγματασφαλίτες, λίγο έξω από τον Μελιγαλά. Κανένας δεν τα πείραζε, μέχρι που το ιερόσυλο χέρι ενός περίεργου πιτσιρικά 10-11 χρονώ, το "ψάρεψε" στα κρυφά από τους "μεγάλους", και κρυφά το διάβασε. Τον μάγεψε παρά την καθαρεύουσα, γιατί ήταν "διαφορετικό", έγραφε πράματα τρομερά, ο άνθρωπος από τον πίθηκο κι άλλα τέτοια ιερόσυλα, που αν τάλεγε στο σχολείο μπορεί και νάτρωγε αποβολή "από όλα τα Γυμνάσια του νομού", όπως ο μακαρίτης... Ετσι ξεκίνησε, η μάλλον συνεχίστηκε, μια ακόμη μικρή ιστορία, από αυτές τις χιλιάδες "ασήμαντες", που γράφουν την μεγάλη, που όλοι ξέρουμε....
Νάσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Να προσθέσω εδώ 2-3 πληροφορίες:

- Ο Χαικκελ εισήγαγε την έννοια της οικολογίας (oekologie) ως τη σχέση/μελέτη των οργανισμών με το περιβάλλον τους, προς το τέλος του 19ου αιώνα

- Ήταν φοβερός σχεδιαστής/ζωγράφος, με αποκορύφωμα το Kunstformen der Natur (Μορφές τέχνης στη φύση), δείτε εδώ καταπληκτικές είκόνες https://en.wikipedia.org/wiki/Kunstformen_der_Natur

- Είχε μια συγκεκριμένη άποψη για τις ανθρώπινες φυλές, την οποία ο μεγάλος εξελικτικός (και επηρεάσμενος απο Μαρξ/Ενγκελς) SJ Gould χαρακτηρισε φυλετικό ρατσιμό, και άλλοι ως πρόδρομο των φυλετικών θεωρίων του 3ου ράιχ.

ΑΠ

AGIS είπε...

@ΑΠ "...Είχε μια συγκεκριμένη άποψη για τις ανθρώπινες φυλές, την οποία ο μεγάλος εξελικτικός (και επηρεάσμενος απο Μαρξ/Ενγκελς) SJ Gould χαρακτηρισε φυλετικό ρατσιμό, και άλλοι ως πρόδρομο των φυλετικών θεωρίων του 3ου ράιχ"

Αναφέρεται, πράγματι, και στο λήμμα που χρησιμοποίησα στο παραπάνω σχόλιο, ότι ο Χαίκκελ κήρυσσε τον "κοινωνικό δαρβινισμό". Το παρέλειψα γιατί το κυρίως θέμα του σχολίου αφορούσε τη σχέση ιστορικού - ατομικού σε αναλογία (καθόλου μηχανική βέβαια) με τα αντίστοιχα φυσικοϊστορικά ("η Οντογένεση ανακεφαλαιώνει την Φυλογένεση", όπως το διατυπώνει και ο Σεχτάρ). Και γιατί απλώς ήθελα να διορθώσω το όνομα: όχι Χέγγελ, αλλά Χαίκκελ.
Χρήσιμη πάντως η επισήμανση μια και το έφερε η κουβέντα: πόσο ο φυσικοϊστορικός υλισμός μπορεί να μετατραπεί σε ανορθόλογη μεταφυσική όταν - χωρίς υλιστική και ιστορική διαλεκτική - "εφαρμόζεται" στην ιστορία και την κοινωνία...
(Επ' ευκαιρία επίσης, αυτή η μηχανική μετάβαση από τη φύση στην ιστορία δικαιώνει και τον χαρακτηρισμό του μη-διαλεκτικού υλισμού ως "μεταφυσικού". Ομολογώ ότι μόλις τώρα συνειδητοποιώ αυτό το περιεχόμενο του όρου).

Ανώνυμος είπε...

Ποσο τυχαιο μπορει να ειναι οτι απο τα γραφεια και τις οργανωσεις του πασοκ που το ιδιο το πασοκ τοτε μιλαγε για ενοπλο αγωνα,βρεθηκε μυημενος και μελος της ηδη υπαρχουσας 17Ν. Ποιοι ησαν πριν απο αυτον; ποιοι μεγαλοπολιτικοι; ποιοι πλουσιοι; ειναι βαθια η 17Ν και αυτοι απλα ηταν το deal για την εξαρθρωση της με ολες τις συμφωνιες κρατους-παρακρατους