Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Διατροφικός υλισμός κι αριστερισμός

Η βασική παρέκκλιση του δια-ματ, με την έννοια του διατροφικού υλισμού, αυτές τις (φ)άγιες μέρες είναι ο αριστερισμός. Πώς εκδηλώνεται όμως αυτή η αριστερή παρέκκλιση;

Ο αριστερισμός εκδηλώνεται πχ στη σπαραξικάρδια ατάκα της χήρας από την ταινία «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»: «δεν το ‘φαγες το αρνί μιχαλάκη μου, αυτό σε έφαγε». Αν και όπως λέει απορημένος στην ασπίδα της αρβέρνης ο οβελίξ: «δεν ήξερα πως μπορεί κανείς να παραφάει».

Κι εντάξει ο οβελίξ έπεσε μικρός στην χύτρα με το μαγικό ζωμό και δικαιολογείται. Αριστερισμός όμως είναι η στάση του αρχηγού μαζεστίξ στην ίδια περιπέτεια, που αγνοώντας τις δραματικές συνέπειες του τελευταίου τσιμπουσιού και ότι η μιμίνα ξόδεψε τα καλύτερα χρόνια της ζωής της με ένα βάρβαρο χοντροαγριογούρουνο, μετατρέπει τη διαδρομή του προς τα ιαματικά λουτρά για τη θεραπεία του σε ένα γαστριμαργικό μαραθώνιο, επενδυμένο –όπως κάθε αριστερισμός άλλωστε- με το καταστάλαγμα της λαϊκής σοφίας και τα τσιτάτα των κλασικών: «η κατάχρηση στη σάλτσα, φέρνει στην υγειά στραπάτσα» (από τον κρυφό τρίτο τόμο της γερμανικής ιδεολογίας), ή «όταν έχεις ορεξούλα, όλα πάνε κατ’ ευχούλα». Μετά όμως νιώθει «λίγο βαρύς παιδιά» και ξαπλώνει κάτω από ένα δέντρο, για να ανακαλύψει το νόμο της βαρύτητας του συκωτιού, με ένα φύλλο (συκής) που πέφτει στο στομάχι του, ξεσκεπάζοντας τον πόνο και την αδυναμία του.

Οργανωμένη έκφραση του αριστερισμού, με παντελή απουσία της αίσθησης του μέτρου, είναι πχ κάτι μαζικά τσιμπούσια στα χωριά της θεσσαλίας, από τα μέρη του άβερελ, όπου βρίσκεσαι περικυκλωμένος από θείες και γιαγιάδες εξασκημένες στο «φάε-φάε», που πάντα πιάνει. Κι όπου κάθονται για κάνα μεζέ το πρωί, για να σηκωθούν ξανά κατευθείαν για ύπνο, μια και καλή το βράδυ. Αν δε βρεθούν ξάπλα πιο πριν δηλ να τους κουβαλάν άλλοι, από το πολύ τσίπουρο. Και εδώ χαϊδεύουμε τις παρυφές του πηρήνα του αριστερισμού: το αλκοόλ απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Η πιο τυπική μορφή του φαινομένου ωστόσο είναι ο ενθουσιώδης αριστεριστής που χωρίς να το πολυσκεφτεί, θα παραγγείλει (όλο) τον κατάλογο, το κάτι παραπάνω, για τη δόξα και τη γουρουνιά και δε θα φάει ούτε τα μισά. Οπότε ο κλήρος πέφτει στο γενναίο και καλείσαι εσύ σφε αναγνώστη να καθαρίσεις πάλι για αυτόν, να τον καλύψεις πολιτικά –τραβώντας πχ μόνος σου την απεργία- και να πληρώσεις το τίμημα. Αντί για αναγνώριση και ευχαριστίες όμως, θα συγκεντρώσεις τη γενική κατακραυγή και την απαξίωση για τις στρεβλώσεις και τις υπερβολές των διατροφικών νομοτελειών. Ενώ ο πραγματικός υπεύθυνος της κατάστασης, λογίζεται ως οραματιστής, ο ρομαντικός ονειροπόλος που δε δείλιασε στιγμή. Και συνάμα ο πολιτικά λάιτ, με τους λεπτούς τακτικούς χειρισμούς και τη λεπτή περιφέρεια, που είναι πιο ελκυστικός προς τις (θηλυκές) μάζες, μακριά από τα λίπη και τις αρτηριοσκληρώσεις της κομματικής γραφειοκρατίας.

Αριστερισμός είναι τα μεγάλα λόγια κι οι στομφώδεις εξαγγελίες, η πολλή φασαρία για το τίποτα. Γιατί πόσο μπορεί να φάει νομίζεις ένα μικρό κι ευαίσθητο πολιτικά στομαχάκι, που βρυχάται ότι ο τρίτος γύρος θα ‘ναι ο τελικός, ενώ δεν μπορεί να φάει ούτε έναν καλά-καλά; Όσο πιο μικρό είναι όμως ένα στομάχι, τόσο πιο μικροαστικά ανυπόμονο γίνεται, απαιτώντας εδώ και τώρα τη μισή μερίδα που αναλογεί στο «μισή μερίδα άνθρωπο» κύριό του.

Η αποθέωση των πολλών μικρών γευμάτων και των μικρών μπουκιών στο σήμερα, περνάει αμάσητη την κυρίαρχη προπαγάνδα περί σταδιακών μεταρρυθμίσεων και ψευτοβελτιώσεων, που θα ξεγελάσουν την πείνα του λαού με αέρα κοπανιστό και αεροφαγία. Οι μικροαστοί έχουν ίσως ακόμα λίγο λίπος να κάψουνε, αλλά δεν έχουνε συνείδηση, αποθέματα, υπομονή κι εφεδρικό σχέδιο. Και είναι γενικώς ζήτημα ποια τακτική θα αποδειχτεί κατάλληλη στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης και ποιοι θα αντέξουν περισσότερο: οι ολιγαρκείς ή οι έχοντες και κατέχοντες λίπος κι αποθέματα, ως επένδυση για το αβέβαιο μέλλον;

Με το λαϊκό στρώμα είχαμε υπολογίσει επιστημονικά κάποτε πως απαιτείται χοντρικά –όνομα και πράγμα- ένα κιλό για κάθε ποσοστιαία μονάδα του χρέους επί του αεπ της χώρας –που τώρα κυμαίνεται σταθερά σε επίπεδα μεγαλύτερα του 150%. Η ουσία όμως είναι πως αυτός που είχε μια περιουσία απογοητεύεται και παραιτείται πιο γρήγορα από κάποιον που δεν είχε ποτέ τίποτα και δεν έχασε και κάτι στην τελική. Η εξαθλίωση που οδηγεί ένα τμήμα του πληθυσμού στη λουμπενοποίηση δεν καθορίζεται μόνο από τους υλικούς όρους, αλλά πρωτίστως στο επίπεδο της (ταξικής) συνείδησης, του ηθικού, της διεκδίκησης και του αγωνιστικού φρονήματος.

Ο αριστερισμός ενεργοποιεί «κατώτερα, ταπεινά ένστικτα» που αντιστοιχούν στα λεγόμενα ‘θανάσιμα αμαρτήματα’ και βασικά στη λαιμαργία –διατροφική και σεξουαλική. Ενεργοποιεί παράλληλα όμως και μηχανισμούς φετιχοποίησης, θεωρώντας πχ πιο σημαντική την εικόνα και τη φωτογράφηση ενός πιάτου από το άδειασμά του, φτάνοντας ενίοτε στα πρόθυρα της διατροφικής πορνογραφίας. Και τα πιάτα παραμένουν απελπιστικά μισοάδεια ή μισογεμάτα –όπως και να το δεις, το ίδιο απελπιστικό είναι- ενώ τα παιδάκια στην αφρική πεινάνε –πήγε όμως ο κανάκης και τους έκανε «κόλλα το» χαρίζοντάς τους στιγμές ευτυχίας.

Όπως γίνεται αντιληπτό, ο αριστερισμός είναι υπεράνω οργανωτικής ένταξης, διαχέεται σε ευρύτερους χώρους και δεν έχει να κάνει με κάποιες απόλυτες τιμές και ποσότητες, αλλά με τη λανθασμένη εκτίμηση της συγκεκριμένης κατάστασης, την υπερτίμηση των δυνατοτήτων του υποκειμενικού παράγοντα, το αχόρταγο μάτι, που είναι ρεαλιστικό και τα θέλει όλα, τα λιμπίζεται, τα λιγουρεύεται. Στην πραγματικότητα ωστόσο, ο μέσος, τυπικός αριστερισμός καταλήγει στο ακριβώς αντίθετο άκρο των εξαγγελιών του, διαπλάθοντας φουρνιές ολάκερες λιπόσαρκων οδοντογλυφίδων, χορτοφάγων και εναλλακτικών, που έχουν ως βασικό κίνητρο το υγρό στοιχείο, τους χυμούς της ζωής, με άλλα λόγια το αλκοόλ. Και αποτελούν συνήθως την εξαίρεση σε μια σχεδόν παχύσαρκη γενιά, όπου κάθε σύγκριση με τις προηγούμενες μας δίνει εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Υπάρχουν βέβαια μερικά ζητήματα πιο ακανθώδη κι από το αγκάθινο στεφάνι του ιησού, όπου είναι δύσκολο να αποφανθούμε και συνήθως προσαρμόζουμε τη θεωρία στην πράξη και σε προειλημμένες αποφάσεις, για να τις δικαιολογήσουμε εκ των υστέρων.

Εγώ πχ ως σαρκοφάγο, που δεν προτιμά ωστόσο τα πασχαλινά αμνοερίφια, εκνευρίζομαι που η περίοδος της νηστείας επηρεάζει άμεσα την κατανάλωση στα γυράδικα –αν και στην τούμπα όχι τόσο. Και δε θεωρώ αριστερισμό αλλά αυτονόητο ότι τις παρασκευές πριν από το πάσχα τρώμε κρέας. Αριστερισμός θα ήταν αν ψήναμε έξω και γεμίζαμε όλη τη γειτονιά τσίκνα, για να προκαλέσουμε ή αν λέγαμε στους πιστούς πως μεγάλες εβδομάδες υπάρχουν μόνο σε μικρά μυαλά. Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι με την κρίση πολύς κόσμος μοιάζει να στρέφεται στα δύο άκρα: είτε έχει δηλ σταθερή παρουσία τη μεγάλη (χάριν συνεννόησης) εβδομάδα στα γυράδικα, γιατί η φτηνή παχυσαρκία είναι η μόνη προσιτή λύση όλο τον χρόνο, είτε επιστρέφει αναγκαστικά στην πατροπαράδοτη νηστεία και τα χρόνια που το κρέας θεωρούνταν και ήταν είδος πολυτελείας.

Οι ίδιοι προβληματισμοί επεκτείνονται και πέραν του διατροφικού ζητήματος. Προσωπικά θεωρώ δεξιά παρέκκλιση στην ψυχολογία της μάζας να πηγαίνει κανείς την ανάσταση στην εκκλησία για 3.. 2.. 1.. και δεύτε λάβετε, εφόσον δεν πιστεύει, για να μην απομονωθεί απλώς από τις μάζες. Ή να συμμετέχει στον επιτάφιο γιατί μοιάζει λέει με πορεία. Κι εδώ δηλ γιατί κανείς δε μιλάει για τις πολλές ξεχωριστές πορείες που παραλύουν την κυκλοφορία και για τον ενοριακό σεχταρισμό εις βάρος της ενότητας;

Στα πλαίσια του εφηβικού μου σεχταρισμού, θυμάμαι πως είχα φτιάξει στο λύκειο με μαρκαδόρο κάτι καρτελάκια που έγραφαν «επίσης» και τα έδινα μετά τις γιορτές σε όποιον συμμαθητή ερχόταν χαρούμενος και με απλωμένο χέρι να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελα να αποφύγω: δηλ να ανταλλάξουμε ευχές. Το μόνο πρόβλημα ήταν πως το πάσχα δεν κολλούσε πάντα το ‘επίσης’ γιατί αυτός που θα σου απευθύνει το «χριστός ανέστη», περιμένει θεωρητικά τη δική σου επιβεβαίωση με το «αληθώς». Αν κι εγώ προτιμώ ως πιο ειλικρινή απάντηση το «είναι κι αυτή μια άποψη».


Η ακόμα καλύτερη απάντηση βέβαια θα ήταν να πηγαίνουμε κι εμείς την πρωτομαγιά –που πέφτει πάντα κοντά στο πάσχα- και να λέμε «χρόνια πολλά» σε κάθε εργάτη, για την γιορτή της τάξης μας. Ή να βγάζουμε κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι για τη δική μας εθνική εορτή, του έθνους των εργαζομένων. Αριστερισμός του κερατά, θα μου πεις κι ίσως να έχεις δίκιο. Αλλά το βρίσκω απείρως προτιμότερο από το χιλιοειπωμένο κλισέ για την καλή επ-ανάσταση, κάθε λαμπρή. Όχι άλλη επ-ανάσταση ρε συ, ας ρεφορμίσουμε και λίγο και την ξαναπιάνουμε από βδομάδα, δεν τρέχει τίποτα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να ευχηθω καλη δυναμη και κουραγιο σε ολους να εχουμε υγεια και πιστη στην υποθεση της εργατικης ταξης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

anonymous anonymous είπε...

Το κείμενο είναι ανάλαφρο στο πνεύμα των γιορτών. Όμως με αφορμή την αναφορά στον αριστερισμό, θα ήθελα να επισημάνω τα εξής (λιγότερο ανάλαφρα) θέματα:

1) Ένα μεγάλο μέρος του παραδοσιακού αριστερισμού, δηλ. του παραδοσιακού αριστερού οπορτουνισμού, έχει μετατοπιστεί/διολισθήσει σε θέσεις δεξιού οπορτουνισμού. Το Κόμμα μας πάντα έλεγε ότι ο δεξιός και ο αριστερός οπορτουνισμός είναι αλληλοτροφοδοτούμενοι (κλασικό παράδειγμα οι δύο αντικομματικές ομάδες που κορύφωσαν τη δράση τους το 87-91). Αυτό επιβεβαιώνεται πολύ καθαρά και σήμερα, με τον "ιστορικό αριστερισμό" να προπαγανδίζει τα "μεταβατικά προγράμματα" και τελικά την "κυβέρνηση της αριστεράς". Συγκολλητική ουσία του δεξιού με τον αριστερό οπορτουνισμό είναι ο αντικομμουνισμός, ο οποίος με τη σειρά του αντανακλά τα αδιέξοδα των μικροαστών που ενώ καταστρέφονται νομίζουν ότι θα καταφέρουν να ξαναγίνουν μικροαστοί.

2) Έχω μια δυσκολία να προσδιορίσω φορείς/ομάδες/γκρουπούσκουλα που να έχουν *σήμερα* αριστερίστικη πλατφόρμα. Νομίζω ότι για λόγους ιστορικούς πολλές από αυτές τις ομάδες τις αποκαλούμε (λαθεμένα) ακόμα και σήμερα αριστερίστικες ενώ στην πραγματικότητα έχουν περάσει στο δεξιό οπορτουνισμό (κάποιες από αυτές άνετα θα μπορούσαν να ήταν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ).

3) Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το Κόμμα έχει αδυνατίσει το μέτωπό του ενάντια στον αριστερό οπορτουνισμό. Και σωστά! Όταν υποτιμάς κάτι, αυτό θα το βρεις μπροστά σου αργότερα (κάποτε είχαν ρωτήσει το Στάλιν: "Σύντροφε Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, τι είναι πιο επικίνδυνο για το Κόμμα, ο δεξιός ή ο αριστερός οπορτουνισμός;" Και ο Στάλιν απάντησε "ο κίνδυνος είναι είναι που τον υποτιμάς").

anonymous anonymous είπε...

Διόρθωση:

Στην τελευταία πρόταση του κειμένου μου (20 Απριλίου 2014 11:21 μ.μ), η φράση
"ο κίνδυνος είναι είναι που τον υποτιμάς" να γίνει "ο κίνδυνος είναι εκεί που τον υποτιμάς".

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω οτι σημερα δεν βλεπω σε καποιον φορεα εκφραστη του αριστερου οπορτουνισμου οπως τον γνωρισε ο Λενινι στης αρχες του 1920. Ισως μονο ο φορεας που εκδιδει αυτη την φυλλαδα την "κοντρα" μονο. Η πολιτικη που εκφραζει θυμιζει οντως αριστερο οπορτουνισμο. Θεωρω οτι ακομα και στα τελη του 80 και στις αρχες του 90 ουτε το Ναρ ηταν αριστερος οπορτουνισμος με την εννοια της αρνησης της δουλειας σε αντιδραστικα συνδικατα, κοινοβουλιο ή με την αρνηση οποιουδηποτε συμβιβασμου- ελιγμου. Γενικα ο αριστερος κομμουνισμος οπως εκφραστηκε απο καποια ΚΚ την εποχη του Λενιν ηταν ακριβως αυτο. Παιδικη αρωστια. Οποιος δεν γιατρευεται μετεξελισετε γοργα σε εκφραστη του συγχρονου δεξιου οπορτουνισμου. Ετσι και αλλιως η αλληλοτροφοδοτηση δεν υπηρξε το 89-91 ιδιομορφια στο εσωτερικο του κομματος. Ειναι συμφωνα με την θεωρια μας νομοτελιακη η συγκλιση αυτων των 2 αποψεων αν και εκκινουν απο αλλες αφετηριες. Εκει που καταληγουν και οι 2 ειναι 1) στο οτι δεν χρειαζεται το προλαιταριακο κομμα νεου τυπου , 2) στο οτι η επαναστατικη κατασταση δεν δημιουργειται αντικειμενικα , 3) στον πληρη διαχωρισμο της πολιτικης απο την οικονομια ,4) στην αποθεωση μορφων παλης και υποτιμιση του περιεχομενου. Δηλαδη να οριζουν ψς εξεγερση ή και επανασταση οτιδημοτε εχει μαζικοτητα και συγκρουση με κατααταλτικους μηχανισμους ανεξαρτητα απο το περιεχομενο της πολιτικης,τα αιτηματα κλπ Για τους κομμουνιστες επανασταση ειναι αυτη η κατασταση που αλλαζει ριζικα την κοινωνια με βαση το κυριο που ειναι η οικονομια και οι σχεσεις που διαμορφωνονται στο εδαφος της (σχεσεις παραγωγης) και καθοριζουν το επικοδομημα. Για τους οπορτουνιστες αριστερους και δεξιους εξεγερση ηταν η αραβικη ανοιξη, η πορτοκαλι επανασταση, ο Δεκεμβρης του 2008 , η Συρια κλπ...

ratm

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Παναγιώτη, θα έλεγα επίσης, αλλά μου τελείωσαν τα καρτελάκια ;)

Κάτι πιο σοβαρό περί αριστερισμού -πέρα από όσα έχουν γραφτεί και εδώ παλιότερα- θα μπει προσεχώς, μες στις επόμενες ημέρες. Κρατήστε, αν θέλετε, για εκεί τα σχόλια και την όρεξη.

Ανώνυμος είπε...

ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ. χρονος απεριοριστος λογο καταστασεων αλλα παντα με κεφι για τετοια ωραια θεματα. Τωρα αν καμμια φορα το παρακανω οταν συνανταω αυτους που ξερουμε τοτε να με επανα φερης στην ταξη. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ανώνυμος είπε...

Ο αριστερισμος ειχε περαση πριν το 1991 και παρεσυρε και συντροφους λογο της καταστασης που επικρατουσε στο κομμουνιστικο κινημα διεθνως και στο ΚΚΕ Με της δεξιες ιδιεολογικες παρεκλισεις που υπηρχαν εμφανιζονταν ταυτοχρονα και αυτοι και υπηρχε μεγαλη συγχηση στην κορυφωση των γεγονοτων το 1989 παρασυρθηκε κοσμος και εφυγε απο το κομμα οχι επειδη συμφωνουσε με το ΝΑΡ απλα επειδη απεναντι εβλεπε τειχος και τα πραγματα φαινοτανε τελειωμενα το οτι σημερα δεν υπαρχουνε εχει παιξει καθοριστικο ρολο η αποκατασταση του προγρα μματος του κομματος που δεν τους δινει χωρο για σπεκουλα ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ