Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015

Θα σε ξανάβρω στις Βρυξέλες

...τους δανειστές να προσκυνάς

Τα γενέθλια του Πασοκ εξελίσσονται σε ένα είδος εθνικής γιορτής, χωρίς συγκεκριμένο εορτάζοντα, αλλά με πολλούς μνηστήρες-διεκδικητές του θρόνου. Που όλοι γεύονται λίγο από την Πηνελόπη, αλλά κανείς δε φτάνει στο ύψος του Οδυσσέα, για να περάσει το βέλος του από 12 πελέκια στα σειρά, και τα Μεσογειακά Προγράμματα Στήριξης από τα 12 μέλη της ΕΟΚ. Γατάκια, που θα πείτε εσείς στον Ανδρέα για διαπραγμάτευση...

Του Κ. Ρουγγέρη
Θα είχε ενδιαφέρον η συνέχεια του παραλληλισμού με την Οδύσσεια του ελληνικού λαού, όσο εμπιστεύεται τα διάφορα Πασοκ για να τον σώσουν, ή τους μονόφθαλμους Κύκλωπες, που βασιλεύουν στους τυφλούς –πάντα με τη λογική του «μικρότερου κακού» και την αθώα συνείδηση του λαού των Λωτοφάγων, που είναι πρόθυμος να επαναλάβει τα ίδια λάθη και να διαλέγει εσαεί κάτι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στις εκλογές και στο δημοψήφισμα. Ή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τους συντρόφους του Οδυσσέα που τους μεταμορφώνει η Κίρκη σε χοντρογούρουνα αστικά και μνημονιακά, αλλά τώρα λιγοστεύουν ένας-ένας και πηδάνε από τη σχεδία του, για να γλιτώσουν και να επανεκλεγούν. Ή για τα προλεγόμενα, με το Δούρειο Ίππο της (πρώτη φορά) «Αριστεράς», που ο λαός το δέχτηκε με ελπίδες και ενθουσιασμό, για να φάει κατακέφαλα το μνημόνιο Τρ(ο)ία. Και τώρα κανείς δε συμπαθεί και δε θέλει να ψηφίσει τις κόκκινες «Κασσάνδρες», που τον είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους και του θυμίζουν το λάθος του. Φοβού τους οπορτουνιστές και δώρα φέροντας.
Αλλά αυτά θα μας έβγαζαν εκτός θέματος, που είναι η σημερινή επέτειος.

ΙΒ Ριζοσπάστης
Ο Σύριζα γιορτάζει την 3η Σεπτέμβρη με ομιλία του Τσίπρα στην Πλατεία Εσταυρωμένου, στο Αιγάλεω, που συμβολίζει ίσως το Πασοκ που πέθανε και αναστήθηκε ή το Γολογοθά που σηκώνει ακόμα ο ελληνικός λαός, ενώ οι Ρωμαίοι δίπλα του ρίχνουνε ξίδι στις πληγές του. Θα μπορούσε να υπάρχει επίσης κι εκλογικός συμβολισμός, αλλά δεν κολλάει σε αυτή την αναμέτρηση, που διεξάγονται με έτοιμες λίστες.

Το Πασοκ γιορτάζει 41 χρόνια ζωής και λίγους ακόμα μήνες που του μένουν, με πρόεδρο τη Φώφη, που έχει παρουσιαστικό καλής οικοδέσποινας σε πάρτι με καναπεδάκια και με σπιτική λεμονόπιτα (φαντάσου πόσες στυμμένες λεμονόκουπες θα χρειάστηκαν, για να μπορεί να κεράσει τόσο κόσμο).

Η Δημαρ γιορτάζει σκορπίζοντας την τέφρα της μεταξύ Συριζα και Πασοκ κι ελπίζοντας να αναγεννηθεί στα κοινοβουλευτικά έδρανα και να (κοινο)βολέψει τα στελέχη της.
Κι ο Λαφαζάνης δημιουργώντας ένα ακόμα Πασοκ, για να μη μείνει ο λαός απότομα χωρίς αντιμνημονιακό δούλεμα και μελαγχολήσει.
Πόσα Πασοκ θα δεις ακόμα, για να κολλήσεις πάνω μου;

ΙΒ - Ριζοσπάστης
Καθώς λοιπόν τα φετινά γενέθλια συμπίπτουν με την προεκλογική περίοδο κι εξελίσσονται σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατικών καλλιστείων για την ανάδειξη της Μις Σόσιαλ 2015, και επειδή έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα για τη σημερινή επέτειο, η κε του μπλοκ περιορίζεται σε δύο-τρεις πολιτικές σημειώσεις.

Εάν για τους σύγχρονους σοσιαλδημοκράτες ιστορικούς, το «δράμα» της Ελλάδας του Μεσοπολέμου και των αρχών του περασμένου αιώνα ήταν πως δεν υπήρχε κάποιο ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, για να εκτοπίσει το Κουκουέ και την απήχησή του (και έτσι να «γλιτώσουμε» από τον Εμφύλιο και τις περιπέτειες τις δεκαετίας του 40’), το μεταπολεμικό Κκε κι η Εδα απολυτοποιούσαν την πείρα αυτής της περιόδου, εκτιμώντας ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος κι οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση κι ανάπτυξη κάποιας μορφής σοσιαλδημοκρατίας. Η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι πως εκείνο ακριβώς το διάστημα (τη δεκαετία του 60’) άρχισαν να διαμορφώνονται τα πρώτα σπέρματα του κατοπινού Πασοκ, που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά πως αρκετά στελέχη που συμμερίζονταν αυτή την εκτίμηση, δηλ ένα τμήμα του Κκε (που κατέληξε στο λεγόμενο Εσωτερικού) και της ΕΔΑ (με προεξάρχοντα το Γλέζο, που έχει πείρα από όλα σχεδόν τα Πασοκ της εποχής μας) κλήθηκε να παίξει σημαντικό κι ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και ανάπτυξη της ελληνικής μορφής της σοσιαλδημοκρατίας, σε διάφορες ιστορικές συγκυρίες, και να γίνουν οργανικό της κομμάτι, αυτό δηλ που προέβλεπαν πως δεν μπορεί να γίνει και να στεριώσει στη χώρα μας.

Η προϊστορία του σημερινού Σύριζα δεν είναι άλλη παρά η ιστορία δύο Πασοκ. Αυτού που ίδρυσε και ηγήθηκε ο Ανδρέας, εκμαυλίζοντας ριζοσπαστικές συνειδήσεις και σκοτώνοντας κάθε πραγματική ελπίδα (που βρίσκεται στο δρόμο και μόνο εκεί)· και του υποκατάστατού του, που είχαν σκοπό να φτιάξουν οι λεγόμενοι ανανεωτές, επιχειρώντας να μεταλλάξουν οπορτουνιστικά το Κκε –και κατ’ ουσίαν να το διαλύσουν. Αλλά δεν τους βγήκε ούτε το 68’, ούτε το 91’ –και ίσως να μπορούσαμε να προσθέσουμε και την πρόσφατη εμπειρία του 12’. Το προνόμια και η ατυχία του σημερινού Σύριζα είναι ότι δρώντας σε μια συγκυρία πυκνών εξελίξεων, και συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου, αναγκάστηκε να διανύσει τα 40 χρόνια ζωής του Πασοκ, σε επτά μόλις μήνες: από την 3η Σεπτέμβρη, στο πρώτο μνημόνιο και το Καστελόριζο. Κι είναι πλέον πολύ πιθανό να ακολουθήσει σταδιακά την πολιτική κατάληξή του, στα αζήτητα της ιστορίας.

Όσο για τους όρους εμφάνισης κι ανάπτυξης της σοσιαλδημοκρατίας, η ιστορική πείρα μας έχει δείξει –και το σημειώνει πολύ εύστοχα στη μελέτη του για τον ευρωκομμουνισμό και ο Σκολαρίκος- πως δε σχετίζεται ευθέως με το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας. Τα κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν επικράτησαν μόνο στις ανεπτυγμένες χώρες, με το υψηλό βιοτικό επίπεδο, και τα διευρυμένα στρώματα εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και σε χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης και εκτεταμένα μεσαία στρώματα.

Επιπρόσθετα, οι αυταπάτες για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό δεν ανθούν μόνο στις περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Οι ιδέες έχουν την τάση να αυτονομούνται σχετικά από το ιστορικό περιβάλλον που τις γέννησε και να επιβιώνουν έξω απ’ αυτές τις συνθήκες. Διαφορετικά, στις σημερινές συνθήκες κρίσης, που το καπιταλιστικό σύστημα έχει αντικειμενικά δυσκολίες να δώσει παροχές, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του πρόσφατου παρελθόντος, η σοσιαλδημοκρατία δε θα είχε καμία πολιτική αξία χρήσης για το σύστημα, και θα γλιτώναμε μια και καλή απ’ τα φληναφήματά της (που είναι της μόδας να λέγονται αφηγήματα, παραπέποντας άμεσα στην παραμυθία).

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα...

12 σχόλια:

Redfly είπε...

Άσχετο με το θέμα αλλά πρέπει να αλλάξεις το στιχάκι που έχεις στην διπλανή στήλη : Ο Σάββας ήταν κομμουνισταράς και δεν παρέδωσε ποτέ σε ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ ... καθώς σε ΣΕΚ παρέδωσε τελικά, δεν άντεξε.

Ανώνυμος είπε...

Ατιμουληδες τίποτα δεν σας ξεφεύγει
Όλο εμάς παρακολουθείτε

Αντ...

Ανώνυμος είπε...

Ατιμουλιδες τίποτα δεν σας ξεφεύγει

Όλο με εμάς ανακατώνεστε

ΑΝΤ...

λαθραναγνώστης είπε...

Αναφερόμενος σε προηγούμενο σχόλιο του Σεχτάρ:
Το ΚΚΕ, κινδυνεύει να του κάτσει "βαρέλι δίχως πάτο" που νομίζει(το βαρέλι) ότι είναι φλουρί κωνσταντινάτο!
Ο Γλέζος "τους" απείλησε ότι αν δεν κάνουν αντιμνημονιακό μέτωπο, θα τους τιμωρήσει ψηφίζοντας ΚΚΕ!
http://www.enikos.gr/politics/337612,Glezos-8a-yhfisw-KKE-an-den-yparxei-koino-antimnhmoniako-metwpo-BINTEO.html

Ήμαρτον αυτές οι αριστερές περσόνες!

Ανώνυμος είπε...

@ANT...
Και εσείς όμως κερατούκληδες μόνιμα τους απατημένους παίζετε για να μας τραβάτε την προσοχή. Αλήθεια, το ΑΝΤ από που βγαίνει; Απ' το ΑΝΤικαπιταλιστής, ΑΝΤιμνημονιακός ή απλά ΑΝΤικομμουνιστής. Κάτι για την παρηγοριά https://www.youtube.com/watch?v=EFa6-ipIppg.

Β.Δ.

Θανάσης είπε...

"Επιπρόσθετα, οι αυταπάτες για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό δεν ανθούν μόνο στις περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Οι ιδέες έχουν την τάση να αυτονομούνται σχετικά από το ιστορικό περιβάλλον που τις γέννησε και να επιβιώνουν έξω απ’ αυτές τις συνθήκες. Διαφορετικά, στις σημερινές συνθήκες κρίσης, που το καπιταλιστικό σύστημα έχει αντικειμενικά δυσκολίες να δώσει παροχές, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του πρόσφατου παρελθόντος, η σοσιαλδημοκρατία δε θα είχε καμία πολιτική αξία χρήσης για το σύστημα, και θα γλιτώναμε μια και καλή ..."
Οι ιδέες πάντα χρειάζονται μια υλική βάση/υποστήριξη για να συντηρηθούν. Γι αυτό στις "σημερινές συνθήκες" (που χρονικά περιλαμβάνουν και την περίοδο ουσιαστικής οικονομικής στασιμότητας για τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν από την τρέχουσα δραματική κρίση)η σοσιαλδημοκρατία πνέει τα λοίσθια και επιβιώνει μόνο ως συμπλήρωμα των καθαρά αστικών κομμάτων, όπου αυτό χρειάζεται (βλέπε Γερμανία). Αντί λοιπόν να τονίζεται η μετατροπή ή και η αρχική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ με την κλασική σοσιαλδημοκρατία είναι προτιμότερο νομίζω να δίνεται έμφαση στον παροδικό χαρακτήρα της επιτυχίας του (αν και όποιος καεί στο ΠΑΣΟΚ για τριάντα χρόνια φυσάει και το εφτάμηνο γιαούρτι της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ). Πολύ απλά, όσο ο καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι αδύνατος λόγω της άσχημης κατάστασης του συστήματος, σοσιαλδημοκρατικά παπατζηλίκια είναι ανέφικτα και δεν πρέπει να το φοβόμαστε. Μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος επικράτησης για πρώτη φορά στην ελληνική κοινωνία των πραγματικά νεοφιλελεύθερων ιδεών (όχι ότι δεν έχουν προχωρήσει επικίνδυνα) αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Αναυδος είπε...

πάντως το στελεχος του ναρ και υπαλληλος του αλαφουζου π.π ηταν παρον στην παρουσιαση του προγραμματος της λαε. ειναι ο ιδιος που διεψευδε οτι ηταν συν-συγγραφεας του προγραμματος αυτου. σαλτιμπαγκος φορ εβερ να τον χαιρονται οι συντροφοι του στο ναρ και την ανταρσυα

Ανώνυμος είπε...

Έχει απόλυτο δίκαιο ο Σκολαρίκος, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην καπιταλιστική ανάπτυξη η σοσιαλδημοκρατία καλλιεργεί τη λογική της ταξικής συνεργασίας ως μία αμοιβαία επωφελή σχέση. Στην καπιταλιστική κρίση πάλι καλλιεργεί την ίδια λογική ως αναγκαίο συμβιβασμό για να αποφευχθούν τα χειρότερα.

@θανάση

Η επικράτηση των νεοφιλελεύθερων ιδεών και πολιτικών έρχεται ως αποτέλεσμα της νομοτελειακής στρατηγικής του κεφαλαίου και της περαιτέρω ταξικής υποχώρησης του εργατικού κινήματος. Η τελευταία μάλιστα έρχεται ως αποτέλεσμα της δράσης του εργοδοτικού συνδικαλισμού και του οπορτουνισμού στους κόλπους της εργατικής τάξης. Δεν μπορείς να οραματίζεσαι μια ολομέτωπη επίθεση με το κεφάλαιο, όταν έχεις ένα εσωτερικό εχθρό, ο οποίος πείθει μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης να παρατάνε τα όπλα και να οπισθοχωρούν τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια ως παραπέτασμα καπνού προκειμένου να καλυφθεί η αιτία της ήττας, που δεν είναι άλλη απ' την ιδεολογική γύμνια του εργατικού κινήματος. Η αντεπίθεση περνά μέσα από την αφαίρεση αυτού του καρκινώματος. Δεν πρόκειται ούτε για συμμάχους της εργατικής τάξης, ούτε για αμελητέα ποσότητα. Δεν επικεντρώνει τυχαία το κόμμα τις δυνάμεις του προς αυτήν την κατεύθυνση.

Β.Δ.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Η βενιζελικη παραταξη και αργοτερα το κεντρο,λειτουργουσαν πρακτικα σα σοσιαλδημοκρατια,σε ολα εκτος απο το περιτυλιγμα ισως.

Για την ΕΤ,ηταν ευτυχια που οργανωθηκε σε κομμα,λιγο μετα την Οκτωβριανη Επανασταση.Αυτο επετρεψε στον μαρξισμο να εχει απο την αρχη πολυ μεγαλυτερο κυρος στην ΕΤ απο καθε αλλη σοσιαλιστικη θεωρια,σε αντιθεση με τις ευρωπαικες χωρες που ο μαρξισμος ειχε συνεχεια να αντιπαλεψει ουτοπικους σοσιαλιστες,αναρχικους,γιακωβινους κλπ.

Επισης,ευτυχως επικρατησαν απο το πρωτο συνεδριο του ΣΕΚΕ οι μαρξιστες,και οχι οι αλλες τασεις.

Θανάσης είπε...

@Β.Δ.
Δεν λέω ότι έχεις άδικο αλλά είναι θέμα α)προτεραιοτήτων (καπιταλισμός-σοσιαλισμός) και β)των ριζικά διαφορετικών σημερινών συνθηκών σε σχέση με την περίοδο αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με τη ραγδαία οικονομική ανάπτυξη και τον ενισχυμένο ρόλο των (ενσωματωμένων) εργατικών συνδικάτων και της πολιτικής σοσιαλδημοκρατίας. Η ζημιά που έκανε η τελευταία δεν μπορεί να ξανασυμβεί τουλάχιστον με τους ίδιους όρους. Όσοι από την ευρύτερη αριστερά επιχειρούν να επαναλάβουν το κόλπο δεν φτουράνε για πολύ, εξ' ού και η διαφαινόμενη (και προβλεφθείσα από πολλούς) κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ σε χρόνο ρεκόρ. Όμως ακόμη και αν αυτός επανέλθει πολύ σύντομα στην πραγματική του απήχηση στην ελληνική κοινωνία (3-4%), οι κομμουνιστές πάλι θα έχουν να απαντήσουν πειστικά στον κόσμο, ερωτήματα όπως σχεδιασμένη οικονομία ή "ελεύθερη" αγορά, πως διασφαλίζουμε εγγυημένη πλήρη απασχόληση με ψηλή αποδοτικότητα, πως εξασφαλίζουμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, αναψυχή, πολιτισμό, κα, ποιούς οικονομικούς κλάδους επιλέγουμε να ενισχύσουμε και με τι κριτήρια, πως θα φαίνεται και πως θα λειτουργεί μια σύγχρονη οικονομία που δεν θα έχει, Λάτσηδες, Κοπελούζους, Στασινόπουλους ως "captains of industry" αλλά συμμετοχικές αποφάσεις από όλους σε ισότιμη βάση, και άλλα τέτοια ζητήματα που νομίζω ότι η απουσία εξειδίκευσης πάνω σε αυτά κρατάει την απήχηση των κομμουνιστικών ιδεών σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.

Neophyte_commie είπε...

Έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα βιβλίο* του ΚΜΕ Θεσσαλονίκης για την Φεντερασιόν (πρόγονο της ΚΟΘ, πιο σωστά όλης της ΚΟΚΜ, συνιστώσα οργάνωση του ΣΕΚΕ), που καταλήγει ότι, παρά τον ολοφάνερο ρεφορμισμό της (που οι συγγραφείς τον χρεώνουν κατά μεγάλο βαθμό στην καθοδήγηση της Βʹ Διεθνούς), κατάφερε να συσπειρώσει τεράστιες (και για σήμερα ακόμη) μάζες εργαζομένων (και εξαιρετικά επιτυχή καθοδήγηση απεργιών), ακριβώς γιατί σε εκείνη την περίοδο (1908–1918) δεν υπήρχε στην πόλη εργατική αριστοκρατία, ενώ από την άλλη μεριά υπήρχε κρατική καταστολή (η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε εκτοπίσει ήδη από τότε τον Μπεναρόγια). Από την άλλη η κοινοβουλευτική της δύναμη ανήρχετο στον ιλλιγιώδη αριθμό των δύο βουλευτών.

Έπεται ως συμπέρασμα ότι όσο έχουμε κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό δεν μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, αντιθέτως η εκλογική απήχηση έχει ελάχιστη σημασία.

* http://www.sep.gr/cms/site/booksview.php?read=909&view1=26&view2=81&psearch=%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%BD

λαθραναγνώστης είπε...

Αυτά είπε ο παραλίγο Γ.Γ του ΚΚΕ το 91!!
http://www.902.gr/eidisi/ekloges-septemvri-2015/74511/g-dragasakis-synevale-kai-o-syriza-na-daimonopoiithei-mnimonio