Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Η Ρωσία κι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις

Πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει χτες, με μια δεύτερη και τελευταία συνέχεια με αποσπάσματα από το άρθρο του Βαγενά στην Κομεπ για τη στρατιωτικο-πολιτική εξίσωση στη Συρία και το κεφάλαιο, που απαντά σε διάφορα ιδεολογήματα για τη δικαιολόγηση του πολέμου. Το άρθρο προφανώς πρέπει να κριθεί συνολικά, αλλά τα αποσπάσματα επιλέχθηκαν κι αντιγράφονται, γιατί αφορούν επίμαχα ζητήματα της διαπάλης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (και γενικότερα).

Η στάση στήριξης της λιγότερο ισχυρής δύναμης

Ορισμένοι σύντροφοι άλλων ΚΚ εκτιμούν πως η Ρωσία είναι μεν ένα καπιταλιστικό κράτος, αλλά «περιφερειακή δύναμη» στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα που, όπως και άλλα κράτη των BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), τηρούν τους «κανόνες του Διεθνούς Δικαίου», και μάλιστα δεν εντάσσονται στον «παγκόσμιο ιμπεριαλισμό», ο οποίος θεωρείται ως «ο πυρήνας του χρηματιστικού κεφαλαίου».

Κάτι τέτοιο όμως, συνιστά απόσπαση της οικονομίας από την πολιτική, αφού σήμερα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες κυριαρχεί το χρηματιστικό κεφάλαιο που αποτελεί σύμφυση του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου. Τόσο στις πιο «πλούσιες» όσο και στις πιο «φτωχές» καπιταλιστικές χώρες, κυριαρχούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι που συγκεντρώνουν μετοχικές εταιρίες, βασικό γνώρισμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού.

Η διαίρεση των καπιταλιστικών χωρών σε «μητρόπολη», που σε μια από τις εκδοχές της περιγράφεται ως «χρυσό δισεκατομμύριο» (σ.σ.: του παγκόσμιου πληθυσμού) και σε «περιφέρεια» στενεύει την έννοια του ιμπεριαλισμού, περιορίζοντάς την σε ζητήματα εξάρτησης κι εκμετάλλευσης από τις καπιταλιστικές «μητροπόλεις». Η λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού, στη βάση της ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού την εποχή της διατύπωσής της, έθεσε σωστά το ζήτημα της ύπαρξης μιας «χούφτας» μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που εκμεταλλεύονται όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Η σχηματική μεταφορά στο σήμερα μιας ταυτόσημης διάκρισης των χωρών στην παγκόσμια καπιταλιστική πυραμίδα, παραγνωρίζοντας τα σημερινά επίπεδα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε πολύ περισσότερες χώρες, συνιστά μια καρικατούρα λενινισμού. Οδηγεί τελικά στη συνεργασία με την αστική τάξη των λιγότερο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, ή με ένα τμήμα τους που θεωρείται «πατριωτικό», «μη μονοπωλιακό», «εθνικά σκεπτόμενο». Πρόκειται, ειδικά όταν μιλάμε για ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για μια καταστροφική για το λαϊκό κίνημα αντίληψη.

Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί πως η Ρωσία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «περιφέρεια», επειδή εξάγει πρώτες ύλες, όπως άλλωστε δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «περιφέρεια» οι ΗΠΑ, κι ας είναι σήμερα η πιο υπερχρεωμένη χώρα του κόσμου. Επίσης, είναι γνωστό πως ΕΕ και Κίνα παρουσιάζουν σημαντική ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία, η οποία, εκτός των αστείρευτων πρώτων υλών, έχει πυρηνικό οπλοστάσιο ικανό να απαντήσεις στις ΗΠΑ, έχει τεχνογνωσία, υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, εξάγει κεφάλαια. Από την άποψη αυτή, βρίσκεται μεταξύ εκείνης της «χούφτας» των κρατών που ξεχωρίζουν στην «ατμομηχανή» για όλες τις ενώσεις των καπιταλιστικών κρατών στην Ευρασία, όπως και για το ρόλο που παίζει στις παγκόσμιες εξελίξεις.

Βεβαίως, η οικονομική ισχύς της αστικής τάξης της Ρωσίας είναι σαφώς μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ, αλλά αυτός δεν είναι λόγος επιλογής της ως συμμάχου του εργατικού κινήματος. Αξίζει να διδαχτούμε από τη μεθοδολογία του Λένιν, πώς τοποθετούσε το συγκεκριμένο ζήτημα:

«Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα ¾ της Αφρικής, ενώ η δεύτερη το ¼. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος, ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το «δικαίωμά» της στα ¾ της Αφρικής, ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν αυτή έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα ¾.

Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι «και οι δυο τους είναι η μία χειρότερη από την άλλη», στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δε θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό [...] Στην πραγματικότητα, όμως, σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι η σύγχρονη δημοκρατία δεν μπορεί να σέρνεται στην ουρά της αντιδραστικής, ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης –αδιάφορο τι «χρώμα» θα έχει αυτή η αστική τάξη...» (Λένιν, Κάτω από ξένη σημαία, Άπαντα τ. 26, ΣΕ, σελ 140, 141, 146)

Η στάση της Ρωσίας έχει υστεροβουλία, στόχους εξυπηρέτησης συμφερόντων των μονοπωλίων, αλλά στηρίζει ένα «πατριωτικό» καθεστώς, που διεξάγει από μέρους του «δίκαιο πόλεμο», για αυτό είναι θετική και αξιοποιήσιμη από το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

Εδώ, συχνά, ως ενισχυτικό στοιχείο, αναφέρονται οι σχέσεις της ΕΣΣΔ με τη Συρία, παρακάμπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα της Συρίας, το γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια της αστικής τάξης. Το καθεστώς του Μπάαθ, που κυβερνά τη χώρα από το 1963, κυριάρχησε μετά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν χάρη στην επιρροή της ΕΣΣΔ, στη συνεισφορά της στην Αντιφασιστική Νίκη, της δημιουργίας σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, την κατάρρευση της αποικιοκρατίας, συντελέστηκαν θετικές διεργασίες στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Τότε στη Συρία, αλλά και στη γενική γραμμή του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, κυριάρχησε το ζήτημα της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας ως πρώτης προϋπόθεσης για το ξεπέρασμα της καθυστέρησης που επικρατούσε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη διαμόρφωσαν μια πολιτική οικονομική και άλλη συνεργασίας και στήριξης των νέων καθεστώτων, μεταξύ άλλων και της Συρίας, με στόχο να μην ενσωματωθούν στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αλλά να ενισχυθούν οι δυνάμεις που στο εσωτερικό του κυβερνητικού μετώπου τοποθετούνταν υπέρ του σοσιαλιστικού προσανατολισμού.

Η προσπάθεια αυτή της Σοβιετικής Ένωσης να αναπτύξει οικονομικές σχέσεις, ακόμη και συμμαχίες, με κάποια καπιταλιστικά κράτη, ενάντια σε ισχυρότερες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ήταν θεμιτή, κατανοητή, αφού στόχευε στην αποδυνάμωση του ενιαίου μετώπου των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, αποσπούσε από αυτό δυνάμεις, έστω προσωρινά, χρησιμοποιούσε αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η συγκυριακή (κρατική) επιλογή της ΕΣΣΔ, που εκδηλωνόταν σε οικονομικό, διπλωματικό ή άλλο επίπεδο, με ορισμένες χώρες, αναγόταν σε αρχή, θεωρητικοποιήθηκε και γινόταν λόγος για το λεγόμενο «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» σε αυτές τις χώρες, που συνδεόταν με την αντίληψη περί «ειρηνικού περάσματος» στο σοσιαλισμό και τελικά οδήγησε κομμουνιστικές δυνάμεις, και το εργατικό κίνημα, να επιδείξουν ανοχή ή ακόμα και να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης.

Μάλιστα, μέχρι σήμερα κατανοείται λαθεμένα από κομμουνιστικές δυνάμεις η λενινιστική θέση ότι «ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, το σκαλοπατάκι εκείνο της ιστορικής κλίμακας που ανάμεσα σε αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπάτια» (Λένιν, η επερχόμενη καταστροφή και πώς πρέπει να την καταπολεμήσουμε, Άπαντα, τ. 34, ΣΕ, σελ 193). Σε αυτή τη βάση, δηλαδή στο δήθεν στόχο ωρίμανσης των υλικών προϋποθέσεων, δικαιολογείται η ενεργή στήριξη και συμμετοχή των κομμουνιστών στην αστική διαχείριση και στη Συρία. Πέρα από το ότι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός κατανοείται απλώς ως η ύπαρξη ισχυρού κρατικού τομέα στην οικονομία, και όχι ως ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, όπως τον περιέγραφε ο Λένιν, πρέπει να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμη: Ποτέ ο Λένιν δεν κάλεσε τους κομμουνιστές να συμβάλουν από κυβερνητικές ή άλλες θέσεις στη διεύθυνση κι ενίσχυση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Συνεπώς, πρόκειται για λαθεμένη ερμηνεία λενινιστικών θέσεων, για να δικαιολογηθεί η συμμετοχή κομμουνιστών σε αστικές κυβερνήσεις, «αριστερές», «πατριωτικές», κοκ. Λίγο παραπάνω από το συγκεκριμένο σημείο ο Λένιν γράφει πως ο «ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης», ωστόσο αυτό καθόλου δε σημαίνει πως οι κομμουνιστές πρέπει να χαιρετίζουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να συμμετέχουμε στο πλευρό της αστικής τάξης της χώρας μας σε αυτόν. Όπως γνωρίζουμε από τη ζωή, ο Λένιν ήταν αυτός που ύψωσε τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού ενάντια στη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σημαία που είχε εγκαταλείψει η Β’ Διεθνής.

Έτσι, και ο λαθεμένος διαχωρισμός της αστικής τάξης σε «πατριωτική» και σε «ξενόδουλη», η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, μπορεί να οδηγήσει το ΚΚ και τους εργαζόμενους να παλεύουν κάτω από «ξένη σημαία», κίνδυνο για τον οποίο προειδοποίησε ο Λένιν. Πολύ περισσότερο, που αποδείχτηκε και στην πράξη πως «τρίτος δρόμος για το σοσιαλισμό» δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν κι ενδιάμεσες εξουσίες μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, κάτι που φαίνεται και στην περίπτωση της Συρίας.

Μετά από την αντεπανάσταση και την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, το συριακό κράτος ευνόησε τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ανέπτυξε παραπέρα τις σχέσεις με μονοπωλιακά συμφέροντα, εφάρμοσε πολιτική αναδιαρθρώσεων, πήρε αντιλαϊκά μέτρα.

Στόχος της αστικής τάξης κάθε καπιταλιστικού κράτους, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική του δύναμη, είναι η διεκδίκηση καλύτερης θέσης στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, του νερού, των ενεργειακών αγωγών και μεταφορικών «αρτηριών», για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη τα μονοπώλια  κακακτώντας μεγαλύτερα μερίδια στις αγορές, ενισχύοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Από το γενικό αυτό «κανόνα» δεν ξέφυγε η Συρία. Το 2010 είχε αναδείξει τον Ερντογάν και την Τουρκία ως «στρατηγικό σύμμαχο», ανατρέποντας μεταξύ άλλων, μια στάση «φιλοξενίας» προς το ΡΚΚ και τον Οτσαλάν. (Δεν πρέπει να ξεχνάμε από πού ξεκίνησε η «Οδύσσεια» του Οτσαλάν, για να καταλήξει τελικά αυτός στο νησί-φυλακή του Ιμραλί). Ψήφιζε νόμους, παρά την αντίδραση των κομμουνιστών, υπέρ της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς», με σοβαρότατες αρνητικές αλλαγές για τους εργαζόμενους (πχ χειροτέρευση εργασιακών σχέσεων, μεταξύ άλλων και την απελευθέρωση των απολύσεων, αυξήσεις στις τιμές προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης, κ.ά) Έτσι, πριν και πολύ περισσότερο στις αρχές του 2011, εκδηλώθηκαν κινητοποιήσεις που εξέφρασαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας που ακολουθούσε η κυβέρνηση Άσαντ. Αναπτύχθηκε κίνημα που διεκδικούσε αυξήσεις στους μισθούς, διεύρυνση δημοκρατικών δικαιωμάτων, μεταρρυθμίσεις στο Σύνταγμα. Στον ένα ή τον άλλο βαθμό αρκετά αιτήματα ικανοποιήθηκαν, αλλά ήδη ήταν σε εξέλιξη σχέδιο εξωτερικής επέμβασης, στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή». Το σχέδιο αυτό προωθήθηκε για τη δρομολόγση αλλαγών που αποσκοπούν στην αναχαίτιση και ακύρωση τάσεων που εκδηλώθηκαν σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και άλλων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως της Γαλλίας, αφού κράτη της περιοχής έκαναν άλλες επιλογές, κοιτώντας προς την πλευρά της Κίνας, της Ρωσίας και της Ινδίας, που βελτίωσαν τη θέση τους στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και απειλούν την αμερικάνικη πρωτοκαθεδρίας στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Έτσι, συνοπτικά για το ζήτημα αυτό μπορούμε να πούμε πως ο χαρακτήρας μιας εξουσίας δεν ορίζεται από τα κοσμητικά επίθετα «ξενόδουλη» ή «πατριωτική» που μπορεί κάποιος ή η ίδια να χρησιμοποιεί, αλλά από το ποια τάξη έχει στα χέρια της την εξουσία, σε ποιον ανήκουν τα μέσα παραγωγής. Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε η Συρία, που είναι ένα καπιταλιστικό κράτος όπου η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της αστικής τάξης, η συμπεριφορά της οποίας, ιδιαίτερα μετά από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, προετοίμασε εκτός των άλλων και το «έδαφος» για τις σημερινές εξελίξεις· με την έννοια ότι η Συρία συμμετείχε στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, προχώρησε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο τη βαθύτερη συγχώνευσή της στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία, χωρίς μάλιστα να διστάσει να χτυπήσει κατακτήσεις των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων, και τέλος μπλέχτηκε στο κουβάρι των μονοπωλιακών αντιθέσεων για το μοίρασμα των καπιταλιστικών αγορών.

Βεβαίως αυτή μας η εκτίμηση καθόλου δεν παραγνωρίζει και το γεγονός πως το συριακό καθεστώς, για τους δικούς του λόγους, αντιτάχτηκε κατά καιρούς σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή, υποστήριξε το δίκαιο του Παλαιστινιακού λαού, ήρθε σε σύγκρουση με το Ισραήλ, το οποίο κατέχει ακόμα συριακά εδάφη από τον πόλεμο των 6 ημερών του 1967. Η ανατροπή του συγκεκριμένου καθεστώτος ή η αναμόρφωσή του μπορεί να διευκολύνει ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όπως μια επίθεση κατά του Ιράν, ή ακόμη να οδηγήσει σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής και σε ντόμινο αποσταθεροποίησης κι αιματοχυσιών.

Έτσι και δε μας διαφεύγει πως το συριακό καθεστώς, αναπτύσσοντας τις προηγούμενες δεκαετίες τις οικονομικο-πολιτικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, χωρίς να αποκόβεται από τη συνεργασία με καπιταλιστικές χώρες, αντιτάχτηκε κατά καιρούς σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, υποστήριξε το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού, ήρθε σε σύγκρουση με το Ισταήλ, το οποίο κατέχει ακόμα συριακά εδάφη από τον πόλεμο των 6 ημερών του 1967. Κατανοούμε πολύ καλά πως σήμερα η αποδυνάμωση αυτών των πολιτικών δυνάμεων στις οποίες ηγήθηκε ο Πρόεδρος Άσαντ, ή ακόμη κι η ανατροπή του, μπορεί να οδηγήσει σε νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις.

Είμαστε αντίθετοι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλούμε σε οργάνωση της πάλης του λαού ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε αυτόν, ενάντια στη χρησιμοποίηση των εδαφών, των θαλασσών και του εναέριου χώρου της χώρας ως «ορμητήριου» για την επίθεση σε ξένα εδάφη, καθώς κι ενάντια στη συμμετοχή ελληνικών ένοπλων δυνάμεων. Για το λόγο αυτό εναντιωνόμαστε στις επιλογές και στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης της χώρας μας, τους οποίους εξυπηρετεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δηλώνει την ετοιμότητά της να σπρώξει την Ελλάδα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας».


Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο κομμουνιστικό κίνημα στη Συρία, που σαφώς και δεν μπορεί να είναι αδιάφορο απέναντι στην ξένη ιμπεριαλιστική επέμβαση που σημειώνεται τώρα στη χώρα του, και ούτε στα σχέδια κατοχής και διαμελισμού της. Αναλύοντας την ιστορική εμπειρία του ελληνικού και Διεθνούς Εργατικού και Κομμουνιστικού Κινήματος, πιστεύουμε επιπλέον πως η πάλη του κάθε λαού μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα στο βαθμό που συνδέεται με την πάλη για μια πατρίδα απαλλαγμένη από τους κεφαλαιοκράτες, έξω απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, μια πατρίδα όπου η εργατική τάξη θα είναι στην εξουσία, ιδιοκτήτης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και του πλούτου που παράγει. Μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος σε εκείνες τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές αιτίες που δημιουργούν και τις πιο αποκρουστικές μορφές της καπιταλιστικής διαχείρισης, όπως είναι ο φασισμός και οι δολοφόνοι του Ισλαμικού Κράτους.

43 σχόλια:

Φώντας Φ. είπε...

Σε μεγάλο βαθμό άψογο

Ανώνυμος είπε...

Που είναι κάποιος να μας πει για το πόσο βλάκας είναι ο Βαγενάς, που χρησιμοποιεί την λέξη "καθεστώς" και για τα σοσιαλιστικά κράτη;

Ιβάν Τζόνι

Neophyte_commie είπε...

Πολύ καλό. Δίνει γραμμή για το τί πρέπει να κάνουν οι Έλληνες κομμουνιστές, και επίσης γνωμοδοτεί (γιατί δεν αρμόζει να πάρει απόφαση) τι πρέπει να κάνουν οι Σύριοι και οι Ρώσοι. Γίνεται σαφές πως δεν υπάρχει κανείς δισταγμός (παρά μόνον κοινή ευγένεια). Ότι έχει να πει το ΚΚΕ, το λέει.

Neophyte_commie είπε...

Πολύ καλό. Δίνει γραμμή για το τί πρέπει να κάνουν οι Έλληνες κομμουνιστές, και επίσης γνωμοδοτεί (γιατί δεν αρμόζει να πάρει απόφαση) τι πρέπει να κάνουν οι Σύριοι και οι Ρώσοι. Γίνεται σαφές πως δεν υπάρχει κανείς δισταγμός (παρά μόνον κοινή ευγένεια). Ότι έχει να πει το ΚΚΕ, το λέει.

Neophyte_commie είπε...

Πολύ καλό. Δίνει γραμμή για το τί πρέπει να κάνουν οι Έλληνες κομμουνιστές, και επίσης γνωμοδοτεί (γιατί δεν αρμόζει να πάρει απόφαση) τι πρέπει να κάνουν οι Σύριοι και οι Ρώσοι. Γίνεται σαφές πως δεν υπάρχει κανείς δισταγμός (παρά μόνον κοινή ευγένεια). Ότι έχει να πει το ΚΚΕ, το λέει.

Ανώνυμος είπε...

Αρα ο βαγενας εννοει οτι η αστικη ταξη της συριας ειναι ιμπεριαλιστικη κ ο πολεμος απο μερους της αδικος;γιατι εγω αυτο καταλαβα απο το κειμενο
Π-ξ

zoot horn rollo είπε...

Mπράβο Π-ξ.

zoot horn rollo είπε...

Καμμία έκληξη, "σοβαροί".

zoot horn rollo είπε...

*έκπληξη.

Ανώνυμος είπε...

Μεγαλος ο καημος για τα δικια της αστικης ταξης. Για τα δικια της εργατικης απο την αλλη κανενα σεντονι δεν θα γραφτει απο οτι φαινεται και κανενας "σοβαρος" δεν θα κλαψει. Της μενει να συρθει πισω απο την πρωτη γιατι "οι εποχες ειναι δυσκολες".

Ο.Χ.Ε.Π.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Καποιοι κομμουνιστες (εντος ή εκτος εισαγωγικων) ειναι λες και ζουν ακομα στα 60ς,με τους ρωσους και τους συρους να ναι οι ''καλοι'' και οι δυτικοι οι ''κακοι'',ενω η συμμαχια με την ''εθνικη'' ''μη ιμπεριαλιστικη'' αστικη ταξη ειναι το peak της μ-λ σκεψης και τακτικης.

Το αρθρο του Βαγενα ειναι υποδειγμα εφαρμογης του μαρξισμου στις συγκεκριμενες σημερινες συνθηκες,χωρις παρεκκλιση απο τις αρχες του.

Δυστυχως,το ΚΚΣΕ απο ενα σημειο και μετα,ειδε τις διακρατικες σχεσεις με μια γεωπολιτικη και μηχανιστικη ματια,και αυτο αποτυπωνεται στη στρατηγικη του για χωρες οπως την Συρια και στις αντιληψεις των περισσοτερων ΚΚ ακομα και σημερα

Ανώνυμος είπε...

μαλλον οπως τα λες ειναι γατε.πολλες φορες η μετασταλινικη εσσδ συνεργαστηκε και συνεδραμε κινηματα οπως το μπααθ με γεωπολιτικες και οικονομικες βλεψεις παρολο που ειναι γνωστο πως μπααθιστες αιματοκυλισαν τα εκαστοτε ΚΚ στις μεσανατολικες χωρες.οπως και στην αιγυπτο του νασερ.οικονομικα συμφεροντα και αδρες πωλησεις οπλων.το "σοσιαλιμπεριαλιστικη" απο ενα σημειο και μετα δεν ειναι αδοκιμος ορος κατ εμε.επισης μιας και αναφερθηκε στο πρωτο μισο του αρθρου(προηγουμενο ποστ)η ρωσια εκτος απο πετρελαιο εξαγει και οπλα.παααααρα πολλα οπλα.οπως επισης και διαδικτυακες υπηρεσιες,κατι που ειναι μη μετρησιμο με τα κλασικα κριτηρια.η πειρατεια και το downloading παει γονα απο ρωσικα σαιτς.οχι οτι με χαλαει βεβαια αλλα δεν το θεωρω και διεθνισμο.
ασχετο αλλα και σχετικο.αυτο που κανουν οι κινεζοι παλι δε θα μπορουσε να χαρακτηριστει σοσιαλιμπεριαλισμος(αντι για κλασικος ιμπεριαλισμος)?οχι οτι το αποτελεσμα εχει καποια διαφορα...κρατικοι κολοσσοι κανουν τεραστιες επενδυσεις εκτος κινας.σημερα λεει ολοκληρωθηκε η εξαγορα του λιμανιου του πειραια απο την cosco.πλακα θα ειχε το κομμα να εστελνε ενα κειμενο στο αντιστοιχο κινεζικο ζητωντας μια διευκρινηση με μαρξιστικους ορους,τι διαολο ειναι αυτο που κανουν οι κινεζοι.και γιατι να μη θεωρουν οι απανταχου κομμουνιστες οτι η λαικη δημοκρατια της κινας ειναι οι νεες ηπα,δηλαδη ο νεος παγκοσμιος δυναστης

σαρτζεντ εκο

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω οτι αυτη η ΚΟΜΕΠ βαζει τα πραγματα στη θεση τους σε ενα πολυ σοβαρο θεμα.
Αν και το ζητημα δεν θεωρω οτι εγκειται στο συριακο αλλα στην αναγνωση του ιμπεριαλισμου με μη μαρξιστικα εργαλεια. Αν μπορουσαμε να βαλουμε ενα ατυπο top-3 της προσφορας της μαρξιστικης διδασκαλιας αυτο θα ηταν ο διαλεκτικος υλισμος, η θεωρια της υπεραξιας, η διαλεκτικη σχεση βασης-επικοδομηματος ή οικονομιας-πολιτικης οπου παντα το πρωτο καθοριζει το δευτερο. Επιπλεον οι κομμουνιστες παντα μιλανε για πολιτικη οικονομια, η αποκοπη της πολιτικης απο την Οικονόμια ανοιγει επικινδυνες ατραπους ενσωματωσης. Αυτος ο τροπος σκεψης πρέπει να μας διακρινει ακόμα και οταν η πιεση ειναι μεγαλη, οι συνθηκες ειναι δυσκολες και τα γαλατα εχουν σφιξει.
Αυτο σημαινει θεση αρχης και συνέπεια και στο ζητημα της Ουκρανιας, στη Συρια, στο 2ο γυρο των δημοτικων, στο δημοψήφισμα, στα "κινηματα" τυπου αραβικη ανοιξη ή αγανακτιστας κλπ

ratm

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Ιμπεριαλισμος ειναι ο καπιταλισμος στο ανωτατο (μονοπωλιακο ) του σταδιο .Απο κει και περα καντε τα κουμαντα του ο καθενας που χρησιμοποιειτε την λεξη συναισθηματικα και οχι ταξικα ,ειτε για χωρα (αστικη ταξη) προκειται ,ειτε για συνασπισμους χωρων .Στο βαθμο που η καθε χωρα (και αρα η αστικη της ταξη) συμμετεχει (και δεν μιλαμε μονο εμπορικα -οικονομικα) στον παγκοσμιο καπιταλιστικο καταμερισμο (πυραμιδα) και τα διαφορα Ιμπεριαλιστικα κεντρα και συνασπισμους ειναι και ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ .Τελος !!

"Κρατικη" ηταν και η ΔΕΗ επι Παπαντζη ,σαρτζεντ εκο, (51% στο κρατος ) αλλα περαν του σε ποιον ανηκει το κρατος ,το μανατζμεν(Διοικητες που περασαν ) μαλλον το 49% το ειχε και ολως τυχαιως κατηυθυνε επι χρονια, απο τις "επενδυσεις " εως την συντηρηση και τις προμηθειες , σε συγκεκριμενα μονοπωλια ντοπια και ξενα ...λεγε με Siemens και ΑΚΤΩΡ πχ ...αρα σωστα λες δεν κανει καποια διαφορα το "κρατικο"

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό ολόκληρο το άρθρο του Βαγενά στην ΚΟΜΕΠ, φάρος πραγματικός στη προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα διεθνές ταξικό κίνημα.

"για τους δικούς της φυσικά λόγους"
Αυτή η φράση είναι η καραμελίτσα που χρησιμοποιούν για τη Ρωσία διάφοροι πολύ εχέμυθοι άνθρωποι που αρνούνται να δώσουν καμιά παραπάνω πληροφορία για το ποιοί ακριβώς είναι αυτοί οι λόγοι, ποιά ακριβώς είναι η φύση αυτών των λόγων, με ποιων ακριβώς συμφέροντα είναι δεμένοι. Ότι και να είναι λοιπόν αυτοί οι λόγοι, παραμένουν πολύ καλά κρυμμένοι από αυτούς που αρκούνται στο να τους χαρακτηρίσουν απλά "δικούς της λόγους".

Αυτή η καραμελίτσα πολλές φορές πάει χεράκι-χεράκι με μια προσπάθεια ορισμένων να περιγραφεί η Ρωσία περίπου σα μια χώρα που απλά εξάγει πετρέλαιο-κάποιες φορές με τόση επιμονή που περίπου την περιγράφουν κάτι σαν τη Νέα Ζηλανδία της εποχής που απλά έκανε εξαγωγή μεγάλων ποσοστήτων μαλλιού. Μιλάνε έτσι για μια χώρα που εξάγει ως και πυρηνικούς αντιδραστήρες (να σημειώσουμε ότι παρά την κρίση που υπάρχει με την Τουρκία το project αξίας πάνω από 20δις δολλάρια για κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα δεν έχει ακυρωθεί-παραμένει ακόμα εκτός αντιποίνων). Μιλάνε έτσι για μια χώρα που μια τράπεζά της (η Sberbank) με παρουσία σε μια ντουζίνα χώρες ήταν το 2014 η τρίτη σε μέγεθος τράπεζα ολόκληρης της Ευρώπης. Για μια χώρα που οι άμεσες επενδύσεις της στο εξωτερικό έχουν κρίσιμο μέγεθος για την οικονομία της ξεπερνώντας αρκετά σε αξία τα 400 δις δολλάρια. Άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό που μάλλον σε καμιά άλλη χώρα δεν εκτοξεύθηκαν με αντίστοιχο ρυθμό την τελευταία δεκαπενταετία. Το 1997 αυτές ήταν σε αξία 7.6 δις δολλάρια το 1998 (της ρωσικής κρίσης/χρεοκοπίας) ήταν 8.7 δις, το 1999 9.5 δις, το 2000 20.1 δις για να φτάσουμε στα 400+ δις.

Ακολουθώντας τη λογική τους ο Λένιν θα έπρεπε στα 1913 να λέει ότι οι εργάτες θα έπρεπε ενόψει του πολέμου να βλέπουν με κάποια συμπάθεια τη Γερμανία του Κάϊζερ γιατί Γαλλία και Αγγλία είχαν μοιράσει μεγάλες περιοχές του κόσμου ενώ η παρουσία της Γερμανίας στο αποικιοκρατικό μέτωπο ήταν ένα εργοστάσιο παρασκευής λουκάνικων πλησίον της Ταγκανίκα όπως έλεγε κι ο θρυλικός Blackadder στον 4ο κύκλο της ομώνυμης σειράς.

Ευρισκόμενος στη Λαμία και θέλοντας να πας νότια, έχει μια κάποια σημασία να γνωρίζεις ότι η Θεσσαλονίκη βρίσκεται μακρύτερα σε σένα σε σχέση με τη Λάρισσα, το κρίσιμο όμως είναι να ξέρεις ότι και οι δυο είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που θες να πας. Αθωώνοντας την εγχώρια΄σου αστική τάξη ή τις αστικές τάξεις άλλων χωρών είναι βέβαιο ότι δε θα πας εκεί που θες να πας. Δεν έγινε αυτό κατορθωτό όταν υπήρχε ακμαία ή ΕΣΣΔ και κάποια αστικά κινήματα (όπως τα Μπααθικά) είχαν όντως έναν επαναστατικό χαρακτήρα και θέλουν κάποιοι να πλασάρουν αυτή την τακτική τώρα που δεν υπάρχει καν η ΕΣΣΔ;


Παπουτσωμένε Γάτε σε αυτό που είπες περί γεωπολιτικής και ΕΣΣΔ προσωπικά έχω ένσταση. Θεωρω ότι η ΕΣΣΔ δεν σκέφτηκε με ψυχρή λογική στο γεωπολιτικό επίπεδο αλλά με υπερβολικό συναισθηματισμό (και παράλληλη υπερεκτίμηση δυνατοτήτων) που την οδήγησε να σπαταλά πόρους ρίχνοντάς τους σε πίθο των Δαναϊδων αρκετές φορές στερώντας τους από πιο κρίσιμα μέτωπα.

ρα
ΥΓ. Άσχετο αλλά μου έκατσε στο μάτι το "συντροφικό ήθος" της Αυγής που γράφει στο σημερινό της πρωτοσέλιδο: "Ακυρώθηκε από το ΣτΕ η απόφαση Σκουρλέτη για τις Σκουριές". Όχι "απόφαση του υπουργείου" αλλά "απόφαση Σκουρλέτη". Διακρίνω κάποιο συντροφικό μαχαιράκι ή ιδέα μου;

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ρα

Το λεω απο την αποψη οτι νοιαστηκε μονο να ουδετεροποιησει καποιες χωρες,και οχι να αλλαξει το κοινωνικο τους καθεστως.

Ανώνυμος είπε...

@Π-ξ
Εννοεί ότι ο λαός της Συρίας δε πρέπει να στοιχηθεί κάτω από καμμία αστική τάξη. Πρέπει να βγει μπροστά και να αγωνιστή με την δική του εργατική σημαία και όχι να διαλέγει, ιμπεριαλιστική. Αν στην Ελλάδα αύριο την πέσει η Τουρκία, η ελληνική εργατική τάξη και ο λαός θα πάνε μαζί με τους έλληνες αστούς να πολεμήσουν ενάντια στους τούρκους αστούς, για το ποιά αστική τάξη θα νικήσει? Οχι βέβαια. θα πολεμήσουν ενάντια στην αστική τάξη της τουρκίας που ξεκίνησε έναν πόλεμο με την δική του αστική, που θα μπορούσε να είναι η δική σου πρώτα επιτιθέμενη, για το ποιός θα μοιραστεί τον πλούτο της ανατ. μεσογείου, όμως παράλληλα και ταυτόχρονα θα στρέψεις τα όπλα που θα σου δώσουν σε έναν πόλεμο, ενάντια και στην δική του αστική τάξη, η οποία τσακώνεται με τις άλλες για την μοιρασιά. Αν στη Συρία δεν ήταν ο Ασαντ επικεφαλής με το κομμάτι της αστικής του τάξης πιο δεμένο με το ρώσικο κεφάλαιο και ήταν πιο ισχυρό το κομμάτι που έχει πιο πολύ συμφέρον από τα δυτικά κεφάλαια, και έκανε πρόσκληση η επίσημη κυβέρνηση (γιατί πολυλέγεται αυτή η καραμέλα) στις ΗΠΑ να επέμβουν για να την προφυλάξουν από αντιπολιτευτικές δυνάμεις που στηρίζονταν στην Ρωσία, εκεί τι θα έπρεπε να κάνει ο λαό? Να ευχαριστήσει και να συμπαρατάσσεται με τις ΗΠΑ? Και πολύ περισσότερο ένα ΚΚ. Ή να λέει, ότι τους κάλεσε η επίσημη κυβέρνηση? Αν υποθέσουμε ότι στην Ελληνική αστική τάξη δημιουργείται τέτοιο χάσμα που 2 κομμάτια της φτάνουν στην ένοπλη σύρραξη χρησιμοποιώντας μερίδες του λαού η καθεμιά τους, και η επίσημη κυβέρνηση καλεί τις ΗΠΑ, ή την Γερμανία, η εργατική τάξη και το ΚΚΕ τί πρέπει να κάνουν? Να συμπαραταχθούν με την κυβέρνηση και να καλέσουν τον λαό να μπεί κάτω από την μια μερίδα της αστικής τάξης? Οχι βέβαια, αυτό που πρέπει να κάνει το ΚΚΕ, κάθε ΚΚ και το ΚΚΣ, είναι να καλέσει τον λαό να επιτεθεί και στις 2 αστικές τάξεις, να εκμεταλλευτεί την αδυναμία των καπιταλιστών από την φαγωμάρα τους (αυτό εννοούσε ο Λένιν όταν μίλαγε για αξιοποίηση αντιθέσεων και όχι να μπαίνουμε κάτω από την δική τους σημαία ή να διαλέγουμε ιμπεριαλιστή , όπως κάποιοι παρερμηνεύουν τα γραφόμενά του), να εκμεταλλευτεί ο λαός τον σμπαραλιασμένο κρατικό μηχανισμό και οπλισμένος να πάρει την εξουσία. Και τότε καμμία επέμβαση και κανένας "τζιχαντιστής" δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει. Αυτό δεν έκανε το ΚΚΣ, μπήκε κάτω από ξένες σημαίες, και κατά την δική μου άποψη ούτε ήθελε, αλλά και στο σημείο που είχε και έχει απεμπολήσει το επαναστατικό του πρόγραμμα με τον οπορτουνισμό και ρεφορμισμό να πιάνουν κόκκινο, ούτε και θα μπορούσε. Αν από χρόνια πρίν, είχε ετοιμάσει την εργατική τάξη της Συρίας και την είχε μπολιάσει με επαναστατικό πρόγραμμα και δράση, σήμερα τα πράγματα στη Συρία, θα ήταν τελείως διαφορετικά.
Μαν.

Ανώνυμος είπε...

Γάτε θα σου πω τι εννοώ. Μεταξύ μιας συμμάχου Πολωνίας & μιας ουδετερης Αιγύπτου από τη μια και ενός συμμαχικού Ιράν από την άλλη, θα προτιμούσα δυο φορές παραπάνω ένα συμμαχικό Ιράν. Μια δυναμική και σταθερή παρουσία δίπλα στα φιλοσοβιετικά στοιχεία εντός Κίνας θα άξιζε όσο όλη η ανατολική Ευρώπη μαζι κι ακόμα (πολύ) πιο παραπάνω. Κατά τη γνώμη μου πάντα. Δε περιορίζω τέτοιου είδους λάθη μόνο από Χρουτσώφ και μετά.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Ένα σύμμαχο ΙΡΑΝ θα ήταν τουλάχιστον δυο φορές πιο χρήσιμο απο μια συμμαχική Αίγυπτο κ μια συμμαχική Πολωνία μαζί νιώθω ότι θα ήταν ορθότερο να πω. Η τεράστια βοήθεια στην Αίγυπτο ήταν εξαρχής πεταμένο πράγμα ενώ και μια φινλανδοποίηση της σφιγγοφωλιάς που λέγονταν Πολωνία θα μπορούσε να γίνει εύκολα και σχετικά ανέξοδα (ειδικά αφού από συναισθηματισμό δεν μπηκε ο Ροκοσόφσκυ γενικός κουμανταδόρος εκεί για να καθαρίσει αποτελεσματικά την κατάσταση, η φινλανδοποίηση ήταν προτιμότερη εναλλακτικη πιστεύω)

ρα

Neophyte_commie είπε...

Αυτό που είπαν οι Ζούκοφ και Μαν. Όσο για τα περί δήθεν ξεπλύματος του ευρωαμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα διαρκώς κάνει παρεμβάσεις, η δε ΕΕΔΥΕ κάνει παρεμβάσεις στις νατοϊκές βάσεις. Ρωσικές δεν έχουμε, αλλά, αν είχαμε, θα έκανε.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

@ρα

Δε γνωριζω κατα ποσο αξιζε η βοηθεια στην Αιγυπτο ουτε τους εσωτερικους συσχετισμους στην Πολωνια.
Απλως πιστευω,οτι σε τελικη αναλυση,ο καλυτερος τροπος να αποκτησει η ΣΕ σιγουρους συμμαχους,ειναι να επεκταθει η επανασταση και σε αλλες χωρες.
Τα ΛΜ στα πλαισια του εθνοαπελευθερωτικου αγωνα,απλως εδωσαν μερικα βραχυπροθεσμα γεωπολιτικα ωφελη.

@Μαν.

Προσυπογραφω το σχολιο σου.
Οι ενδοιμπεριαλιστικες αντιθεσεις δεν εχουν κανενα νοημα αν δεν υπαρχει ΚΚ να τις εκμεταλευτει.

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο του Βαγενά εκφράζει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τα θεωρητικά αδιέξοδα της ηγεσίας του ΚΚΕ, για τις οποίες μίλησα σε παλιότερα νήματα.

Το πρώτο πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την αντίληψη για το τι είναι μονοπώλιο: στην ουσία το ταυτίζει με τις μετοχικές εταιρείες. Κάθε μονοπώλιο, ασφαλώς και είναι μετοχική εταιρεία, αλλά το αντίστροφο δεν ισχύει (όλες οι ΑΕ που γνωρίζετε, είναι μονοπώλια;). Αν ήταν έτσι, δε θα υπήρχε καμία ιστορική ιδιομορφία στην εμφάνιση και στο πέρασμα στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Η εμφάνιση των μετοχικών εταιρειών είναι φαινόμενο της ώριμης εποχής του προμονοπωλιακού καπιταλισμού που προοιωνίζεται, αλλά δεν ταυτίζεται με το μονοπώλιο. Το τελευταίο είναι προϊόν της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου που, σε μια ορισμένη βαθμίδα, γίνεται τόσο ισχυρό που μπορεί και αποσπά μονοπωλιακό υπερκέρδος, δηλαδή κέρδος πολύ παραπάνω από το μέσο ποσοστό κέρδους. Η διαμόρφωση και κυρίως η διατήρηση και διευρυμένη αναπαραγωγή αυτής της ισχύος του είναι προϊόν όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πολιτικής και στρατιωτικής υπεροχής. Γι αυτό και η «μια χούφτα χωρών που ληστεύουν τον κόσμο» δεν είναι απλά μια ιδιομορφία της εποχής του Λένιν, αλλά βασικός νόμος της εποχής του ιμπεριαλισμού με καθολική ισχύ. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις μετοχικές εταιρείες σαν μορφή οργάνωσης της καπιταλιστικής παραγωγής; Οι άνθρωποι μπερδεύουν μορφή με περιεχόμενο, υποκαθιστούν τη διαλεκτική με τη μεταφυσική. Πιο ειδικά, με αναφορά στη φύση του ιμπεριαλισμού, όταν οι μαρξιστές μιλάμε για τον καθοριστικό, σε τελευταία ανάλυση πάντα, ρόλο της οικονομίας, αυτό που εννοούμε είναι ότι το μονοπώλιο είναι αναγκαίο «προϊόν» της διαδικασίας της καπιταλιστικής συσσώρευσης και ότι η αντιφατική του φύση που καταργεί και συγχρόνως οξύνει στο έπακρο τον ανταγωνισμό, που αμφισβητεί και συγχρόνως απογειώνει την αναρχία στην παραγωγή, δεν αναφερόμαστε στην «τυπική» μορφή της μετοχικής εταιρείας (που προϋπήρχε της εμφάνισης του μονοπωλίου και εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα χωρίς να ταυτίζεται με αυτό), αλλά στο περιεχόμενο της κοινωνικής σχέσης «μονοπώλιο», δηλαδή στην απόσπαση μονοπωλιακού υπερκέρδους και όχι γενικά υπεραξίας ή «πρόσθετου κέρδους» (που είναι οικονομικές κατηγορίες του προμονοπωλιακού καπιταλισμού). Είναι ακριβώς η έννοια του μονοπωλιακού υπερκέρδους που εξηγεί την επιθετική, καταπιεστική, αντιδραστική σε όλη τη γραμμή φύση του ιμπεριαλισμού και εξηγεί πλήρως το γιατί δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διάσπαση ανάμεσα σε χώρες-θύματα και σε χώρες-θύτες.

Στο άρθρο, ο λαλίστατος Βαγενάς, ειρωνεύεται το επιχείρημα περί της διάκρισης ανάμεσα σε κράτη-πιστωτές και κράτη-οφειλέτες, με το επιχείρημα περί του υπέρογκου κρατικού χρέους των ΗΠΑ. Μάλλον αυτός και οι ομοϊδεάτες του έχουν μεσάνυχτα ως προς το ζήτημα που έθιξε ο Λένιν, όταν μιλούσε γι αυτό το θέμα, το θέμα του παρασιτισμού του κράτους-εισοδηματία σε βάρος των υπόλοιπων. Ποτέ ο Λένιν δεν έθεσε ζήτημα για το χρέος αυτό καθαυτό. Για μια ιμπεριαλιστική χώρα, τα χρέη προς αυτήν είναι αλυσίδες με τις οποίες πνίγει τα κράτη-οφειλέτες της, ενώ τα δικά της χρέη είναι ζεστό χρήμα που επιταχύνει την οικονομία της και συγχρόνως «γέφυρα» παρέμβασης από και προς τα «χωράφια» του «αντίπαλου» (μια κλασσική εκδήλωση ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, δηλαδή). Μέσω του δανεισμού (που αποτελεί βασική μορφή εξαγωγής κεφαλαίου), ελέγχονται ολόκληρες οικονομίες και διαμορφώνονται γεωπολιτικοί συσχετισμοί. Τα χρεολύσια αποτελούν μια από τις πιο σίγουρες πηγές εκροής υπεραξίας από μια εξαρτημένη χώρα προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, πλάι στη ληστεία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τον έλεγχο της αγοράς τους μέσω των χαμηλών τιμών που συνθλίβουν τον ανταγωνισμό. Εδώ δεν υπάρχει απλά ανισοτιμία, υπάρχουν ποιοτική διαφορά που καλύπτεται πίσω από μια φαινομενικά κοινή «μορφή».

RFB (1/4)

Ανώνυμος είπε...

Ασχολήθηκα λίγο παραπάνω με την οικονομική βάση, για να κοπεί η πλάκα ότι, τάχα, οι «φωστήρες» τύπου Βαγενά υπερασπίζονται τη σχέση οικονομίας και πολιτικής, ενώ οι επικριτές τους, δήθεν, τα αποσπούν. Η καρικατούρα της σχέσης οικονομίας-πολιτικής που έχουν κατασκευάσει οι θεωρητικοί της πλάκας που γράφουν – δυστυχώς – στη σημερινή ΚΟΜΕΠ, έχει βάλει τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό στη θέση της μαρξιστικής οικονομικής ανάλυσης. Και είναι, ίσα-ίσα, ο ιμπεριαλιστικός οικονομισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ που οδηγεί στη θεωρία του υπερ-ιμπεριαλισμού του Κάουτσκι, ενώ στα λόγια υποτίθεται ότι την αρνείται. Τι έλεγε ο Κάουτσκι (που σκόπιμα αποσιωπά ο Βαγενάς); Ξεκινώντας από την απολυτοποίηση των «οικονομικών όρων» εμφάνισης του ιμπεριαλισμού, δηλαδή την ασταμάτητη τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του κεφαλαίου, έλεγε ότι είναι εφικτή η συνένωση των μονοπωλητών σε ένα «παγκόσμιο τραστ» το οποίο, οργανώνοντας την παραγωγή με μονοπωλιακούς όρους θα καταργήσει τον ανταγωνισμό και, άρα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που είναι απόρροιά του. Έχοντας αυτό το οικονομίστικο σκεπτικό, είναι λογικό να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η κυριαρχία των μονοπωλίων δε συνδέεται μονοσήμαντα με την επιθετικότητα και τον πόλεμο, αφού σε κάποια φάση της, θα οδηγήσει στην εξαφάνιση των αιτίων που τους προκαλούν, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τραστ που θα έχουν πια συνενωθεί.

Σκεφτείτε, τώρα, τι ακριβώς λέει η οικονομική ανάλυση των «φωστήρων» του ΚΚΕ. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, λένε, δεν είναι εκείνος της εποχής του Λένιν, όπου πράγματι λίγες χώρες εκμεταλλεύονταν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά πλάι σε εκείνες τις χώρες έχουν έρθει κι όλες οι υπόλοιπες, γιατί σε όλες έχει πια κυριαρχήσει, λίγο-πολύ, το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Ο Ζούκωφ, μάλιστα, εκφράζοντας χωρίς περιστροφές αυτό που το ΚΚΕ λέει με μισόλογα, γράφει θριαμβολογώντας: «Στο βαθμό που η κάθε χώρα συμμετέχει στον παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό και τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα και συνασπισμούς είναι και ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ. Τέλος!!!» Και προκύπτει ευθέως το ερώτημα: πάνω σε τι θα ανταγωνίζονται όλες αυτές οι ιμπεριαλιστικές χώρες, αφού το επίδικο του ανταγωνισμού είναι ο έλεγχος των αγορών και των σφαιρών επιρροής των εξαρτημένων χωρών; Αφού αυτές έπαψαν πια να υπάρχουν, μιας και τελείωσε η αποικιοκρατία και πλέον έχουμε τυπικά ανεξάρτητα «εθνικά» κράτη και μαζί με αυτήν τελείωσε και η διάκριση σε «μια χούφτα» κράτη-εκμεταλλευτές από τη μια και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο από την άλλη, τότε τι ακριβώς «ξαναμοιράζουν» σήμερα οι «140 χώρες-ιμπεριαλιστές», ματώνοντας τους λαούς; Η έννοια του «ξαναμοιράσματος» προϋποθέτει ότι υπάρχουν αυτοί που τσακώνονται για τη μοιρασιά και υπάρχει και η λεία η οποία είναι κάτι «εξωτερικό» ως προς αυτούς. Στο απόσπασμα που παραθέτει (μάλλον ασυλλόγιστα) ο Βαγενάς από το «Κάτω από ξένη σημαία» του Λένιν, ο μεγάλος επαναστάτης είναι σαφής: αντικείμενο του τσακωμού είναι οι «κτήσεις» του ενός και του άλλου ληστή «στην Αφρική». Στον τσακωμό επάνω, κάποιος ή κάποιοι μπορεί να χάσουν όλο το «μερτικό» της λείας που κατείχαν, ακόμα και μέρος της δικής τους επικράτειας, αλλά ποτέ κάποιος από αυτούς που τσακώνονται για τη μοιρασιά δεν υπήρξε ο ίδιος «λεία» για να μοιραστεί ανάμεσα σε άλλους. Είναι περίεργο, αλήθεια, τι σόι «ιμπεριαλιστική» χώρα είναι η Συρία που «μοιράζει» με τους άλλους ιμπεριαλιστές …τον εαυτό της (ή, παλιότερα, η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ κλπ.)…

RFB (2/4)

Ανώνυμος είπε...

Το ΚΚΕ λοιπόν, έχοντας απαρνηθεί τη θεμελιακή λενινιστική θέση για τη διάσπαση του κόσμου σε μια χούφτα κράτη-εκμεταλλευτές και στην πλειοψηφία των εξαρτημένων χωρών, κλείνει τα μάτια στο πραγματικό εδαφικό «ξαναμοίρασμα» του κόσμου που είναι στον πυρήνα των τρεχουσών εξελίξεων. Γι αυτό και έχει – στις τελευταίες θεωρητικές του επεξεργασίες – εγκαταλείψει στην ουσία και την έννοια της «σφαίρας επιρροής» (έννοια που παραπέμπει ευθέως στο «εδαφικό μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου» από τους ιμπεριαλιστές, δηλαδή στο πέμπτο από τα κριτήρια που ανέδειξε ο Λένιν για το πέρασμα στην εποχή του ιμπεριαλισμού). Ακόμα κι όταν χρησιμοποιεί τυπικά τη φράση, τη θεωρεί ισοδύναμη (ή δευτερεύουσα σε σχέση) με τα «μερίδια αγορών», δηλαδή με το τέταρτο κριτήριο, το «μοίρασμα των αγορών ανάμεσα στις ενώσεις των μονοπωλητών». Ακόμα και εκεί που βλέπει παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών (βλέπε πχ το Ευρωμαιντάν και ο πόλεμος στην Α. Ουκρανία) δεν τις βλέπει ως πάλη για το («βίαιο») «ξαναμοίρασμα» του κόσμου, αλλά ως ένα επιμέρους «επεισόδιο» στο περιθώριο του βασικού «κάδρου» που είναι ο οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους. Δηλαδή, ακόμα κι εκεί, κυριαρχεί στην ανάλυση ο οικονομισμός: το κύριο είναι η οικονομική πλευρά, το δευτερεύον η πολιτικοστρατιωτική. Μόνο που στην πράξη τα πράγματα είναι αντίστροφα: η πολιτικοστρατιωτική επέμβαση είναι το κύριο, γιατί χωρίς αυτήν δε μπορεί να υπάρξει ουσιαστική «νίκη» των μονοπωλίων της μιας πλευράς, στον οικονομικό πόλεμο ενάντια σε εκείνα της άλλης.

Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, λοιπόν, ερμηνεύουν τις εξελίξεις με κύριο εργαλείο την πάλη ανάμεσα στα μονοπώλια για το μοίρασμα των αγορών, τάχα «για να μην αποσπάσουν την πολιτική από την οικονομία». Όμως, μιλώντας καθαρά «οικονομικά» - όπως αρέσκονται οι «θεωρητικοί» της ΚΟΜΕΠ – το μοίρασμα των αγορών δεν είναι διόλου αναγκαίο να είναι «βίαιο». Τα καρτέλ της αγοράς (όπως οι περίφημες «7 αδελφές») μοιράζουν μια χαρά «ειρηνικά» τις αγορές, τα μερίδια, τις ποσότητες παραγωγής και καθορίζουν μονοπωλιακές τιμές που στέκουν πανίσχυρα, φαινομενικά (αλλά μόνο προσωρινά) πάνω από τους νόμους της εμπορευματικής παραγωγής, όπως ο νόμος της προσφοράς και ζήτησης. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι «ειρηνικές μοιρασιές» υπάρχουν μόνο ως διαλείμματα ανάμεσα στο προηγούμενο και στο επόμενο «εδαφικό ξαναμοίρασμα», ακριβώς γιατί βασίζονται στα πολιτικά και στρατιωτικά δεδομένα που αυτά τα ξαναμοιράσματα δημιουργούν. Με το να μη δέχεσαι την έννοια του εδαφικού ξαναμοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, στην πράξη αρνείσαι τον κύριο λόγο που ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων για τα μερίδια των αγορών, μακροπρόθεσμα, δε μπορεί παρά να «λύνεται» με τα όπλα, τους πολέμους, τις επεμβάσεις, τις προσαρτήσεις. Δέχεσαι, δηλαδή, ότι στη «μεγάλη εικόνα» οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών είναι το δευτερεύον και η «αρμονική συνεργασία» τους για την «από κοινού εκμετάλλευση» των εργατών όλου του κόσμου είναι το πρωτεύον. Αυτή η αντίληψη μόνο στο λεκτικό της διαφέρει από το κλασσικό σχήμα του Κάουτσκι για το «παγκόσμιο τραστ» και τον «υπερ-ιμπεριαλισμό». Από «αριστερή» αφετηρία, καταλήγει σε εντελώς παραπλήσιο συμπέρασμα, ακριβώς γιατί χρησιμοποιεί το ίδιο μεθοδολογικό εργαλείο: τον οικονομισμό και την άρνηση της μαρξιστικής διαλεκτικής.

RFB (3/4)

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στην ανάλυση του ΚΚΕ η ανάδειξη της γεωπολιτικής διάστασης των εξελίξεων είναι μόνιμα υποβαθμισμένη σε σχέση με το σχήμα των «ενδοαστικών αντιθέσεων». Για παράδειγμα, στην Ουκρανία, το κύριο για το ΚΚΕ, ο κινητήρας και το βασικό εργαλείο ανάλυσης των γεγονότων δεν είναι η ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αλλά οι αντιθέσεις ανάμεσα στις δυο μερίδες της εγχώριας αστικής τάξης που έχουν οικονομικούς δεσμούς, αντίστοιχα, με τα δυτικά ή τα ρώσικα μονοπώλια. Το «λογικό»(;) επακόλουθο αυτής της καρικατούρας «λενινισμού» είναι ότι, αν π.χ. στην Ουκρανία η αστική τάξη δεν ήταν «διασπασμένη» σε δυο μερίδες, αλλά «ομονοούσε» στην «φιλορωσική» κατεύθυνση, δε θα συνέβαινε ό,τι είδαμε να συμβαίνει, γιατί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ απλώς «εκμεταλλεύτηκαν την αντίθεση». Το ίδιο συμβαίνει, άλλωστε και στο πως «διαβάζονται» οι εξελίξεις στην ίδια τη χώρα μας: όλα, από τις εξελίξεις στη ΝΔ και την πορεία αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, μέχρι την πορεία της «διαπραγμάτευσης», το «μέσα ή έξω από το ευρώ» κλπ. διαβάζονται μονόπλευρα μέσα από το πρίσμα των αντιθέσεων ανάμεσα στις μερίδες του εγχώριου κεφαλαίου που έχουν διαφορετικούς προσανατολισμούς συμφερόντων. Ο ρόλος του ξένου παράγοντα, το «τι θέλουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Μ. Βρετανία» κλπ. είναι μόνο υποβοηθητικός: «θέλουν να στηρίξουν τις μερίδες εκείνες του κεφαλαίου με τις οποίες τα μονοπώλιά τους έχουν οικονομικές σχέσεις και, άρα και τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις». Η οπτική αυτή δεν είναι τυχαία: στο μυαλό των θεωρητικών «εγκεφάλων» του ΚΚΕ, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν είναι κάτι που αφορά την πολιτική του εργατικού και επαναστατικού κινήματος, όσο αυτό βρίσκεται στην αντιπολίτευση (με την έννοια της εξουσίας). Είναι απλώς ένα «εγκυκλοπαιδικό» στοιχείο «για την πληρότητα της ανάλυσης» και όχι ένα κρίσιμο, ίσως το κρισιμότερο, στοιχείο για την εκτίμηση της κατάστασης και τη χάραξη πολιτικής γραμμής. Ίσα-ίσα, η ανάδειξή του θεωρείται και ότι αδυνατίζει το κύριο μέτωπο απέναντι στην εγχώρια αστική τάξη, λες και μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει ξεχωριστά από το ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο είναι συνδεδεμένη με δεσμούς εξάρτησης.

Πάλη ενάντια στην αστική "μας" τάξη που δεν επικεντρώνει στο πρόβλημα της εξάρτησης, στα αιτήματα της εξόδου από ΕΕ και ΝΑΤΟ, στο ξήλωμα των βάσεων και στην καταγγελία όλων των ληστρικών συμφωνιών με τις οποίες είναι δεμένη χεροπόδαρα η χώρα στο άρμα του ιμπεριαλισμού, είναι κάλπικη λίρα, χωρίς κανένα απολύτως περιεχόμενο. Τα αιτήματα αυτά έχουν – ως σύνολο μαζί με την εθνικοποίηση των μονοπωλίων και τη διαγραφή χρέους – ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Μόνο μια επαναστατική εξουσία μπορεί να τα εφαρμόσει. Η πάλη για αυτά, δεμένη με την αυτοτελή ζύμωση από το ΚΚ της ανάγκης και της επικαιρότητας της επαναστατικής ανατροπής, όχι μόνο δεν απομακρύνει, αντίθετα φέρνει πιο κοντά την αποφασιστική ρήξη με το καθεστώς των μονοπωλίων και την εξουσία τους. Από αυτό έπρεπε να ξεκινά κάθε πραγματικά αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή κι όχι να το αποφεύγει με κάθε είδους δικαιολογίες και προφάσεις. Η βαρετή «καραμέλα» που πιπιλίζουν περί «αθώωσης της εγχώριας αστικής τάξης» είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της οικονομίστικης, θεωρητικής διαστρέβλωσης που έχει μετατρέψει τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό σε μια θλιβερή καρικατούρα της.

RFB (4/4)

Ανώνυμος είπε...

πω ρε φιλε.4/4?εισαι σοβαρος?αρνουμαι να το διαβασω.εισαι σε μπλογκ τι δεν καταλαβαινεις?

αρνητης



Ανώνυμος είπε...

@RFB
Φίλε μου πριν αρχίζεις να γράφεις ολόκληρα κατεβατά, και πριν κάνεις μία παιδαριώδη και μη σοβαρή κριτική στο ΚΚΕ, ρίξε μια ματιά στο έργο του Λένιν, "Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού". Εκεί θα δείς τί είναι ιμπεριαλισμός, διάβασε του Λένιν "Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι" που αναλύει τι πρέπει να κάνουμε και ποιός είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος, διάβασε και από το Κεφάλαιο του Μάρξ τι είναι μετοχική εταιρεία και τι μονοπώλιο. Απ αυτά που γράφεις συμπεραίνω ότι ούτε καν τα έχεις ανοίξει. Διάβασε πρώτα τους θεωρητικούς του μ-λ που πάνω σ αυτούς βασίζει το ΚΚΕ όλη την θεωρητική και πρακτική του δράση, όλη την ανάλυσή του, που μέχρι τώρα δεν έχει πέσει χιλιοστό έξω και από τις αναλύσεις του και από τις προβλέψεις του.
Μαν.

zoot horn rollo είπε...

Νέα τετραλογία RFB: "ψαρωτικός" αρχικά, μετά ξανά τα ίδια και τα ίδια λίγο πιο "απλωμένα", με το ανάλογο ύφος και τις ανάλογες αυθαιρεσίες.
Ωραίο περιτύλιγμα, μα παραμέσα και παρακάτω παραλήρημα.
Κρίμα τόσο διάβασμά.

λαθραναγνώστης είπε...

RFB
Που ταυτίζει ο Βαγενάς το μωνοπώλιο με τις μετοχικές εταιρίες?

Ανώνυμος είπε...

Πέραν του γνωστού arxiv, όπου αναρτώνται επιστημονικές δημοσιεύσεις τις οποίες μελετούν όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, υπάρχει και το vixra, στο οποίο μπορείτε να βρείτε πάμπολλες (και πολυσέλιδες, και εξωτερικώς γραμμένες με σοβαρό τρόπο) "αποδείξεις" της υπόθεσης του Ρίμανν, του τετραγωνισμού του κύκλου κτλ Με το arxiv όπως είπα και πριν ασχολούνται οι σοβαροί επιστήμονες, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας τους που να κάτσει κάτω και να μελετήσει σελίδα σελίδα σοβαρά οτιδήποτε από το vixra για να το αποδομήσει (μόνο αποσπασματικά στον ελεύθερο χρόνο γιατί βγαίνει γέλιο) καθώς πρόκειται για χάσιμο χρόνου.

Το vixra εδώ δεν είναι άλλο από τις σεντονιάδες του ρουφουμπου. Μια τετραλογία μπουρδολογίας που καταλήγει σε πολλά "ωραία" κι απίθανα συμπεράσματα όπως την καταδίκη των αναλύσεων του κκε στα διεθνή και στα εγχώρια (αφού κάθε κομμάτι του κεφαλαίου εξετάζεται συγκεκριμένα, και δεν ακολουθείται η δοκιμασμένη ανάλυση των ρωσόδουλων, αμερικανόδουλων κτλ καπιταλιστών), και την ανάδειξη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (που υπάρχουν δεν υπάρχουν σύμφωνα με τα υπόλοιπα είναι ένα ζήτημα, πάρε ουκρανία και το πώς αγνοείται η παρέμβαση εε-νατο, και τα ίδια θα είχαμε αν η ουκρανική αστική τάξη είχε ίδιες απόψεις, γιατί θα παρέμβαιναν εε-νατο ώστε να δημιουργηθούν οι αντιθέσεις, και να είχαμε αυτά που είχαμε, που θα τα είχαμε δηλαδή σε οποιαδήποτε κατάσταση της αστικής τάξης της ουκρανίας κτλ) ως το κρισιμότερο στοιχείο για την χάραξη γραμμής του εργατικού κινήματος (και στην ελλάδα και παντού δλδ), που όμως δεν εννοείται ως αβανταδόρισμα της εγχώριας αστικής τάξης αλλά αλλιώς κι αλλιώτικα κι είναι περίπλοκο, γιατί έξοδος από εε-νατο (μετά διώχνουμε και τις βάσεις τους) και εθνικοποίηση (όχι κοινωνικοποίηση, πόσο νια νια να τα κάνει ο άνθρωπος;) και διαγραφή χρέους και τα πάντα όλα. Χώρια το ότι η ενδελεχής μελέτη του Ιμπεριαλισμού του Λένιν από μέρους του συνίσταται σε 2-3 τσιτάτα ("μια χούφτα χώρες" κτλ), κι αυτά παρουσιάζονται ως παντοδύναμα εργαλεία.

Μια παράκληση αρχικά: θέλω ανάλυση μέσω ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την "διαπραγμάτευση" (μάλλον εντός εισαγωγικών γιατί αλλιώς θα τα περίμενε ο ρουφουμπου από τον συριζα κι αλλιώς του'ρθαν, πέφτουν κι οι ειδήμονες των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων έξω μερικές φορές και καταφεύγουν στα εισαγωγικά). Και μια συμβουλή: ρουφουμπου στείλε βιογραφικό σε defence net και makeleio (αν δεν σε έχουν ανακαλύψει ακόμη -- είναι πολυσυλλεκτικοί οι χώροι, θέλουν και "κομμουνιστές").

Στα πιο σοβαρά: υπάρχει κριτική, και "κριτική" που επιτάσσει ο μαρξισμός-λενινισμός-σκέψη Τάκη Τσουκαλά. Ελπίζω ο Τρας που είχε σοβαρές ενστάσεις για το πρώτο μέρος να επανέλθει. Για να γίνει και διάλογος της προκοπής δλδ, και να μην μονοπωληθεί άλλο ένα θρεντ από τον γελοίο που έπεσε στην χύτρα με το μείγμα παπαρολογίας και αμθιθεατρίνης όταν ήταν μικρός.

Ijon Tichy

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Τρυκιμια εν κρανιω ...μετοχες και μονοπωλια ... οικονομισμος και μονοψωνια

zoot horn rollo είπε...

Δε μπορώ να παραβλέψω πως διάφορους τους έχει τσιμπήσει η ίδια "μύγα" εδώ και μια-δυο μέρες, ανεξαρτήτως πολιτικής αφετηρίας, προέλευσης, ύφους (κι έκτασης) έκφρασης. Έχει ενδιαφέρον το σκηνικό, αστείο (ίσως) για λίγο, αλλά κατάμαυρο μετά.

Ανώνυμος είπε...

Αντεξα να διαβασω μονο τα 2 πρωτα απο τα πονηματα του RFB.
Πραγματικα δεν αντεχουν κριτικης. Αυτα τα ειχα λυμενα απο κνιτης μαθητης λυκειου.
Καταρχην πουθενα στο κειμενο και γενικα δεν ταυτιζεται η μετοχικη εταιρία με το μονοπώλιο. Αλλα μονοπωλιο δεν ειναι μονο αυτο που οριζει ο φωστηρας της πλακας. Ας πουμε η Βιανεξ ειναι μονοπωλιο ή οχι? Η χαλυβουργια ειναι? Η Χαλυβουργικη? Η Ακτορ? Η Βονταφον ειναι? Η WIND?
Απο κει και περα η διαλεκτικη παει για βρουβες. Πιο στατικη αναλυση φαινονενου δυσκολα θα βρει καποιος. Το ξαναμοιρασμα των αγορων αφορα αυτο ακριβως. Δεν ειναι μονο στρατιωτικης ισχυς ουτε αφορα να υπαρχει ξενη μποτα σε αλλη χωρα. Η μορφη με την οποια εκδηλωνεται δεν ειναι πανομοιοτυπη και αφορα τις σφαιρες επιρροης αρα χωρες που εχουν εξαρτησεις απο τα ισχυρα ιμπεριαλιστικα κεντρα. Αυτο επουδενι δεν αποκλειει το διαλεκτικο σχημα οτι η αναπτυξη του καπιταλισμου παγκοσμια και σε καθε κρατος ανεδειξε αστικες ταξεις σε πρώην αποικιες πχ Κινα, Ινδια που σημερα οχι μονο ειναι ιμπεριαλιστικες αλλα και ισχυρες παιζοντας κυριαρχο ρολο στο μοιρασμα των αγορων. Ουτε αποκλειει το οτι στις περισσοτερες χωρες σημερα κυριαρχει το χρηματιστικο κεφαλαιο και το μονοπωλιο στην οικονομια. Αρα ναι και σημερα υπαρχει μια χουφτα ισχυρων ιμπεριαλιστικων κεντρων που απο τη θεση του ισχυρου στα πλαισια της ανισοτιμης αλληλεξαρτησης στις ιμπεριαλιστικες λυκοσυμμαχιες τους μοιραζουν και εριζουν για τις αγορες. Το κυριαρχο ομως δεν ειναι η μια χουφτα αλλα οτι το σταδιο αυτο του καπιταλισμου που υπαρχεινκαι στις ισχυρες και στις πιο αδυναμες χωρες ειναι η παραμονη της σοσιαλιστικης επαναστασης.
Η φιλοτιμη προσπάθεια φαφλαταδων να αποδειξουν γελοιοποιωντας το μαρξισμο οτι ιμπεριαλιστικες χωρες σημερα ειναι 3-4 και ολες οι άλλες αποικιες ή νεοαποικιες είναι διοτι απο εκει απορεουν και καθηκοντα. Αν μια χωρα ειναι αποικια καθηκον γινεται το εθνικοαπελευθερωτικο αστικοδημοκρατικο μετωπο οχι η σοσιαλιστικη επανασταση.
Τέλος το σχολιο του RFB για το τι ρολο παιζει το χρεος ως κρικος στα πλαισια των εξαρτησεων ειδικα σεψοτι αφορα τις ΗΠΑ ειναι για γελια. Αν το χρεος των ΗΠΑ ηταν απλά κατι που τη βοηθαει στον ανταγωνισμο δεν θα ετρεμε η οικονομια της κάθε φορα που βηχει η Κινα. Δηλαδη πραγματικα ουτε τα στοιχειώδη?
Το ζητημα του Καουτσκιβτο αφηνω διοτι το ιδιο το πονημα του RFB γελοιοποιει τον ιδιο. Καθως το ποιος ταυτιζεται νε τον Καουτσκι είναι εμφανές. Δεν είναι το ΚΚΕ που λεει οτι επαψε ο ανταγωνισμος αναμεσα στους ιμπεριαλιστες. Αλλος είναι που εβγαλε απο την ιμπεριαλιστικη αλυσιδα καποιους και που λεει οτι οι υπολοιποι τα εχουν βρει δεν εχουν ανταγωνισμους και χωρις ρηξεις και εριδες αναμεσα τους μοιραζουν τον κοσμο αποδεχομενοι παντα με χαρα την κυριαρχια των ΗΠΑ.
Γιατι το σχιμα του νεοκοπου φωστηρα μας ειναι οτι ιμπεριαλιστες ειναι οι ΗΠΑ και οι μεγαλοι της ΕΕ μονο. Οτι ο ανταγωνισμος αναμεσα τους δεν υπαρχει μιας και ολοι οι αλλοι αποδέχονται τις ΗΠΑ ως αιωνιο νταβα και συμβιβαζονται με οτι τους αφηνει η αυτοκρατορια του "υπεριμπεριαλισμου" (λεω εγω τωρα) τσακιζοντας ολα τα υπολοιπα καταπιεσμενα εθνη του πλανητη.
Ποιος λοιπον ερχεται στο ονομα του Λενιν να δικαιώσει 100 χρονια μετα τον Καουτσκι?

ratm

Ανώνυμος είπε...

"Δηλαδή, ακόμα κι εκεί, κυριαρχεί στην ανάλυση ο οικονομισμός: το κύριο είναι η οικονομική πλευρά, το δευτερεύον η πολιτικοστρατιωτική. Μόνο που στην πράξη τα πράγματα είναι αντίστροφα: η πολιτικοστρατιωτική επέμβαση είναι το κύριο, γιατί χωρίς αυτήν δε μπορεί να υπάρξει ουσιαστική «νίκη» των μονοπωλίων της μιας πλευράς, στον οικονομικό πόλεμο ενάντια σε εκείνα της άλλης."

Πιστευω μετα απο αυτο ο Μαρξ θα σηκωθει απο τον ταφο του.
Νομιζα οτι θα χε σηκωθει οταν ο Τζημερος "απεδειξε" ποσο λαθος ειναι η θεωρια της υπεραξιας αλλα ο RFB παρολο που δεν εμφανιζεται ως πολεμιος του Μαρξ εντουτοις τον εκτελει κανονικοτατα...

ratm

Ανώνυμος είπε...

11721 χαρακτήρες,
2041 λέξεις
κι όμως ούτε μια αναφορά στο τι ακριβώς είναι το ρωσικό κράτος, ποιός κάνει κουμάντο σε αυτό, αν υπάρχουν μονοπώλια, τι κινεί την πολιτική αυτού του κράτους και τι επιδιώκει να εξυπηρετήσει με αυτή (στο βαθμό των δυνατοτήτων του).
Ε λοιπόν πραγματικά:
ΑΥΤΟ
ΕΙΝΑΙ
Ε-Χ-Ε-Μ-Υ-Θ-Ε-Ι-Α.


Να υπενθυμίσω απλά κάτι (γιατί το σεντόνι του γνωστού μάλλον είναι από τις πιο άχρηστες σπατάλες χρόνου που έχω κάνει-πήγαινα γυρεύοντας βέβαια).

Το 1976 σημειώθηκε η μεγαλύτερη, μέσα στα τριάντα χρόνια της μέχρι τότε λειτουργίας του, παρέμβαση του ΔΝΤ σε μια χώρα προκειμένου αυτή η χώρα να αντιμετωπίσει μια πολύ σοβαρή "κρίση χρέους". Για να μπορέσει μάλιστα το ΔΝΤ να της δανείσει τα απαιτούμενα κεφάλαια, δανείστηκε το ίδιο πρώτα. Η "χώρα-θύμα" που πήρε τα γνωστά μέτρα που προτείνει παντού το ΔΝΤ, η χώρα που αντιμετώπιζε "πρόβλημα χρέους" ονομάζονταν παραδόξως, Ηνωμένο Βασίλειο. Γράφω παραδόξως γιατί υποθέτω ότι το ΗΒ ήταν και είναι για τον πολλά βαρύ μαρξιστή-λενινιστή μέσα σε αυτές τις χώρες που τα χρέη τους είναι "μόνο ζεστό χρήμα που επιταχύνει την οικονομία".

Tα εθνικά αρχεία του ΗΒ έχουν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα αποχαρακτηρισμένα αρχειάκια για αυτά που λέγονταν (τις παπαριές δηλαδή) στα υπουργικά συμβούλια της τότε βρετανικής κυβέρνησης (Εργατικοί) λίγο πριν οριστικοποιηθεί η προσφυγή τους στο ΔΝΤ και υπογράψουν μνημόνιο με τους πολύ συγκεκριμένους όρους που έχουν πάντα τα μνημόνια.
πχ
http://filestore.nationalarchives.gov.uk/pdfs/small/cab-129-193-cp-76-118-8.pdf
κοιτώντας τα κανείς, ας πούμε στη παράγραφο 3 που γίνεται λόγος για τη διαπραγματευτική ισχύ που αν θα τους βάλει κανείς στη γωνία θα κινδυνεύσει η συνοχή της ΕΟΚ, θα μπουν τείχη προσταυτευτισμού κτλ ή στη παράγραφο 4 που αναφέρεται: "Μας λένε ότι οι Βρετανοί ζούνε πάνω από τις δυνατότητές τους και ότι θα πρέπει να τους δοθεί ένα σκληρό μάθημα" αλλά και άλλα, δε μπορεί να συγρατήσει ένα πικρό χαμόγελο ότι του φαίνονται κάπως οικεία, ότι κάπου τα έχει ξανακούσει αυτά, ότι κάτι του θυμίζουν.

(υπάρχουν και 2-3 άλλα τέτοια αρχειάκια, αν τυχόν τον ενδιαφέρει κανέναν, εδώ: http://www.nationalarchives.gov.uk/cabinetpapers/themes/imf-crisis.htm#The%20$3.9%20billion%20loan)

Στο τι διαμοιράζει η αστική τάξη μιας χώρας η απάντηση είναι νομίζω απλή και ξεκάθαρη: Διαμοιράζει την εκμετάλλευση του λαού της και-όταν είναι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης η χώρα-την εκμετάλλευση των άλλων λαών (στο μέτρο πάντα της εκάστοτε ισχύος της). Σε αυτό το αλισβερίσι ενίοτε μπορεί να βάζει και τα ίδια τα σύνορα του κράτους.

ρα

Ανώνυμος είπε...

Γιατι δεν το λες κατευθειαν ρε ρφβ; Θελω εθνικο απελευθερωτικο μετωπο και οχι σοσιαλιστικη επανασταση. Ασε τις φιοριτουρες αφου σε βλεπουν ολοι οτι τρωγεσαι.

Ο.Χ.Ε.Π.

Αναυδος είπε...

Ο ρφμπ συνεχιζει τη σεντονιαδα της διαστρεβλωσης και της μπουρδολογιας.
Αν και δεν αποκλειω να πασχει από μειωμενη αντιληπτικη ικανότητα και η καρικατουρα που εχει μετατρεψει το αρθρο του Βαγενα να είναι ακουσια και όχι εκουσια τεινω περισσοτερο στο σμπερασμα ότι η διαστρεβλωση είναι σκοπιμη μιας και το αρθρο αναιρει πολλες από τις παπαρολογιες αναφορικά με τη δηθεν στρεβλη αντίληψη του ΚΚΕ για το εργο του Λένιν Ιμπεριαλισμος

1. στο 1ο μερος της μπουρδολογιας του μας εξηγει τη διαφορα μετοχικης εταιρία και μονοπωλιου επειδη δηθεν ο Βαγενας ταυτιζει τη μετοχικη εταιρια με το μονοπωλιο . Ο Βαγενας βεβαια γράφει
(…). Τόσο στις πιο «πλούσιες» όσο και στις πιο «φτωχές» καπιταλιστικές χώρες, κυριαρχούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι που συγκεντρώνουν μετοχικές εταιρίες, βασικό γνώρισμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού.(…)
Οποιοσδηποτε γνωριζει στοιχειωδη ελληνικα καταλαβαινει ότι [ουθενα ο Βεγανεας δεν λεει ότι ολες οι μετοχικες εταιρίες είναι μονοπωλια αυτό όμως δεν εμποδιζει τον ρφμπ να γραψει περι τις 187 λέξεις !!!

2. μετα γραφει άλλες 346 λεξεις επειδη δηθεν ο Βαγενας (…) ειρωνεύεται το επιχείρημα περί της διάκρισης ανάμεσα σε κράτη-πιστωτές και κράτη-οφειλέτες (…) όταν ο ιδιος ο Βαγενάς γράφει ακριβως το αντιθετο

(…) άλλωστε δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «περιφέρεια» οι ΗΠΑ, κι ας είναι σήμερα η πιο υπερχρεωμένη χώρα του κόσμου (…)

Ανοθευτη ανοησια η σκοπιμη διαστρεβλωση ?

3. μπαίνει και στα βαθια ο ρφμπ κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι (…) ο ιμπεριαλιστικός οικονομισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ που οδηγεί στη θεωρία του υπερ-ιμπεριαλισμού του Κάουτσκι(…) Εδώ ο φωστηρας ξοδευει 508 λέξεις όταν ο Βαγενάς γράφει σε πολλα σημεια του άρθρου του για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κλπ αλλά και:

(….)Και αυτό γιατί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν τον προκαλεί ο εκάστοτε συγκεκριμένος συσχετισμός μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αλλά οι καπιταλιστικές νομοτέλειες: Ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, η τάση απόκτησης πρόσθετου κέρδους. Σε αυτήν τη βάση παράγονται και αναπαράγονται, τροποποιούνται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πρώτα απ’ όλα για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια και τα δίκτυα μεταφοράς τους, η μάχη για τα μερίδια των αγορών. Ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός είναι αυτός που οδηγεί σε τοπικές ή και γενικευμένες στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους. Αυτός ο ανταγωνισμός διεξάγεται με όλα τα μέσα που διαθέτουν τα μονοπώλια και τα καπιταλιστικά κράτη που εκφράζουν τα συμφέροντά τους, αποτυπώνεται στις διακρατικές συμφωνίες που συνεχώς αμφισβητούνται λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός, πηγή και πολεμικών επιθέσεων μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας.(…)

Αναυδος είπε...

Από κει και περα ο ρφμπ αρχιζει και μιξοκλαει επειδη δηθεν το ΚΚΕ δεν δεχεται το ξαναμοιρασμα του κοσμου οταν φυσικά ο Βαγενας γραφει

(…)Τα συμφέροντα των μονοπωλίων υπηρετούνται στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών με την αντιλαϊκή πολιτική, όπως επίσης τα συμφέροντα των μονοπωλίων υπηρετούνται με τις επεμβάσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τον έλεγχο των αγορών (…)

Από εκει και περα ο ρφμπ θετει την εξαρτηση σαν την κυριαρχη αντιθεση (aka νεα σπορα εργατικος αγωνας και λοιπα μανιαδακικης κοπης σαιτ) εναντια στην οποια πρεπει δηθεν να κατευθυνει την επιθεση του το ΚΚΕ αποφευγοντας πολύ βολικά να μιλησει για τον αγωνα εναντια στην αστικη χωρα της Ελλαδας Η θεωρια των σταδιων με αντικαπιταλιστική επαναστατική άχνη ζαχαρη συκοφαντώντας το ΚΚΕ που παλεύει σημερα εναντια στο ΝΑΤΟ/ΕΕ ξενες βάσεις συμμετοχη στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κλπ

η εχθρα ορισμενων με το ΚΚΕ οδηγει ευκολα αρχικα στη διαστρεβώση τη συκοφαντια και τελικά στον αντικομμουνισμό Απο ρφμπ χορτασαμε

Ανώνυμος είπε...

@ratm
Αν μου επιτρέπεις να κάνω μία διευκρίνηση στο κείμενό σου που είναι πολύ καλό και συμφωνώ απολύτως με αυτά που γράφεις. Σήμερα δεν υπάρχουν μια χούφτα ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Υπάρχει ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, απόλυτος νόμος του καπιταλισμού, και τι θέση παίρνει κάθε χώρα βάσει του νόμου αυτού στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η ιμπεριαλιστική πυραμίδα που και αυτήν ο Λένιν την ανέλυσε και την περιέγραψε με την ανακάλυψη του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, δίνει ακριβώς την εξήγηση γιατί κάποιες χώρες είναι στην κορυφή, γιατί κάποιες στο μέσον ή στο τέλος. Πάντως είτε στην κορυφή, στο μέσον ή στο τέλος η πυραμίδα είναι ιμπεριαλιστική και η κατάταξη και ανακατάταξη γίνεται με την οικονομική, ποιλιτική και στρατιωτική δύναμη κάθε χώρας.
Μαν.

Ανώνυμος είπε...

Μαν.
Συμφωνω. Εξαλλου αυτο που δεν καταλαβαινουν ή κανουν πως δεν καταλαβαινουν μερικοι ειναι οτι η θεση καθε χωρας στον παγκοσμιο καπιταλιστικο καταμερισμο και οι εξαρτησεις ειναι απορια της ανισομετρης αναπτυξης και οχι το αντιστροφο.
Απο κει και περα επειδη καλοθελητες υπαρχουν να διευκρινω και γω οτι ο Λενιν το σχημα που χρησιμοποιησε ηταν η ιμπεριαλιστικη αλυσιδα. Η ιμπεριαλιστικη πυραμίδα ειναι σχημα που χρησιμοποιει το ΚΚΕ οπως και αλλα ΚΚ, το ιμπεριαλιστικο διχτυ νομισω ελεγε το ΝΑΡ, εχω ακουσει και πλέγμα και αλλα. Αυτα ειναι εκλαικευτικα σχηματα. Προσωπικα αν και συμφωνω με την αναλυση του ΚΚΕ δεν ξερω κατα ποσο η πυραμμιδα αποδιδει ως σχημα καλύτερα το ζητημα της ανισοτιμης αλληλεξαρτησης αλλα η αληθεια ειναι δεν εχω ακουσει και κάτι καλύτερο.

ratm

Ανώνυμος είπε...

Κατι πολυ βασικοτερο απο το φαντασιακο με τον Βλαδίμηρο Πουτιν:
Αυτη η σιχαμερη διαφήμιση με την "ανοικτή συγκέντρωση" του ΣΥΡΙΖΑ μονο στην ΕΡΤ παίζει; Πείτε μου σας παρακαλώ οτι δεν πληρώνω το κωλοκαναλο για να διαφημίζει τσάμπα τους καραγκιοζηδες! Εχασε και ο θρύλος, θα τα σπασω ολα σήμερα
ΒΧ

Ανώνυμος είπε...

@Μαν.
"Πάντως είτε στην κορυφή, στο μέσον ή στο τέλος η πυραμίδα είναι ιμπεριαλιστική και η κατάταξη και ανακατάταξη γίνεται με την οικονομική, ποιλιτική και στρατιωτική δύναμη κάθε χώρας."

Εαν ισχυει αυτο το σκεπτικό για την ιμπεριαλιστική πυραμιδα, εχετε σκεφτει ποσες χωρες χωρανε κατω απο την ταμπελα του ιμπεριαλισμου; Τελικα εχουν γινει ολες οι χωρες ιμπεριαλιστικες, εκτος απο " μια χουφτα χωρες" (τυπου Λ.Δ. κορεα, κουβα) ,αντιστεφοντας το ρητορικο σχημα;

Sal

Ανώνυμος είπε...

To παγκοσμιο εθνος των καπιταλιστων εκμεταλλευεται το παγκοσμιο εθνος των εργατων. Αυτο δεν ειναι Καουτσκι, οι αντιθεσεις δεν παυουν, αλλα φανερωνονται με την καθαρη μορφη τους. Ταξη εναντιον ταξης. Δηλαδη ο Καουτσκι ειχε δικιο ως προς την μορφη του παγκοσμιου συστηματος αλλα οχι ως προς το περιεχομενο (παγκοσμιο πεδιο αντιθεσης).

Ντ.Ρικαρντο