Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Κείμενο παλιάς κοπής

Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα…
-Τα όνειρά μου κόκκινα -Τα όνειρά μου άσπρα
Και ποιος από τους δυο μας θα κάνει το λευκοφρουρό, για να είναι ο άλλος μπολσεβίκος;
-Ναι αλλά προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο ήταν αυτή η αλλαγή;
Ξέρω γω, θεωρητικά κάθε αλλαγή είναι εξέλιξη, δεν μπορεί να είναι προς το χειρότερο, άμα το δεις σε βάθος χρόνου. Αν και ζούμε σε έναν κόσμο, όπου η πείρα αμφισβητεί σοβαρά τους πιο βασικούς κανόνες της εξέλιξης –και άντε μετά να πείσεις τους αμερικάνους να τη διδάσκουν στα σχολεία τους. Κι όλα πισωγυρίζουν στο μεσαίωνα, σε βαθμό που και η προοπτική να φαίνεται σαν αναπόληση ενός χρυσού παρελθόντος, που χάθηκε σαν το σοσιαλιστικό παράδεισο της Εδέμ.

Οι επαναστάσεις είναι σα μερικά από τα καλύτερα ροκ συγκροτήματα, βράχοι ακίνητοι που κυλάνε σαν πέτρα (διαλεκτική γαρ) και διαβρώνονται από μέσα. Για αυτό εξάλλου ξεπουλιούνται γρήγορα, συνήθως κάπου μετά τον πρώτο δίσκο τους, όπως αποφαίνονται όσοι σκληροπυρηνικοί τα αγάπησαν.
Τα ιστολόγια από την άλλη απέχουν πολύ από το να προκαλέσουν μια επανάσταση, κι ας λέγονται τόσα για κινήματα του φέισμπουκ και δε συμμαζεύεται, πλατείες κι οι συνειδήσεις στα κάγκελα, αλλά χωρίς πολιτική ταυτότητα, γιατί αυτή την αφήσαμε στο σπίτι, σε κάποιο ρούχο που πλύθηκε και έχει γίνει ροζ, σαν τη δεύτερη φορά αριστερά. ΟΥΣΤ!
Και οι λογής-λογής bloggers δεν είναι καν σαν τους ρεντ μπλόκερς, στη Νίκαια. Αλλά το μπλε μαζί με το κόκκινο μας δίνει ένα ωραίο πένθιμο μοβ, deep purple. Κι ούτω πως ολοκληρώνεται ο φαύλος διαλεκτικός κύκλος αυτής της παραγράφου, φτάνοντας στα ροκ συγκροτήματα, από όπου ξεκίνησε. Οι επαναστάσεις μπορούν να περιμένουν.

Και να πώς συμπληρώνεται κάτι παραπάνω από επταετία στο διαδικτυακό γύψο, χωρίς να υπάρχει κανένας σαφής προορισμός. Μη με ακολουθείς, έχω χαθεί κι εγώ, όπως γράφουν μερικές μπλούζες, χαμένοι στη μετάβαση, που αντιστέκεται και δεν έρχεται, αλλά μπορεί να μας περιμένει στην άλλη γωνία της ιστορίας, σαν το μεγάλο έρωτα. Και εγώ μπορεί να σταματήσω ξαφνικά, μια μέρα, όπως ο φόρεστ γκαμπ στην ταινία, γιατί θυμήθηκε, μετά από τόσα χρόνια, πως κουράστηκε. Αλλά να χαρείς, μη μου πεις πως εδώ είναι το ταξίδι, κι άλλα τέτοια βαθυστόχαστα, πιο κλισέ κι από Κοέλιο.

Πού πάμε σύντροφε; -Στο αεροδρόμιο.
Πού πηγαίνει άραγε όλος αυτός ο κόσμος, ο αέρας που φυσάει, τα frames που χάνονται στο ψηφιακό σήμα, οι σκέψεις που ξεχνάμε; Σε τι σάπιο εκμεταλλευτικό κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας (αν έχουμε λεφτά να τα θρέψουμε) Βίκτορα Τιούλκιν;
Θεωρητικά, όλος ο κόσμος ξέρει πού πάει, στην πράξη χωλαίνουμε ως συνήθως, επαναλαμβανόμενες κινήσεις, σαν τους κύκλους των κομπάρσων στο τρούμαν σόου, σα να μην υπάρχει κανένα νόημα, και λίγος σοσιαλιστικός ρεαλισμός, επιτέλους, στη ζωή μας.

Κινούμαστε με τη δύναμη της συνήθειας, από δυνάμεις ξένες (αλλότριες) κι αλλοτριωτικές, επειδή κάπου πρέπει να πάμε, ακόμα κι αν τελικά κάνουμε κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, κι όχι για να ικανοποιήσουμε μια εσωτερική ανάγκη να κινηθούμε, να εξελιχθούμε, να μη μείνουμε στάσιμοι.

Κι εδώ οφείλεται μια εξήγηση για τους κύκλους και τις στρογγυλοποιήσεις. Γιατί από μια άποψη είναι πρόκληση να πεις κάτι, όπως ακριβώς το σκέφτεσαι, χωρίς να το αλλοιώσεις με τα κριτήρια των άλλων, το φόβο αν θα το δεχτούν και πώς θα αντιδράσουν. Αλλά από μια άλλη άποψη, γιατί δηλ να προκαλέσεις τον άλλο και τι ακριβώς έχεις να κερδίσεις; Και να πώς μπαίνει η στρογγυλοποίηση από το παράθυρο, ή μάλλον την κερκόπορτα, ή τέλος πάντων το κερκοπαράθυρο. Και μαζί της μπαίνουν και οι θανάσιμες παγίδες της. Γιατί αν πάρεις πχ τον αριθμό π (=3,14) και το στρογγυλοποιήσεις και αυτόν, καταλήγεις να πάρεις απλώς τα τρία σου, μια τρύπα στο νερό, χωρίς κανένα κύκλο.

Και πάλι όμως, γιατί να πεις κάτι τυλιγμένο σε μια ντουζίνα συνειρμούς, τόσο ακατανόητους και εσωτερικούς, που ούτε εσύ ο ίδιος δε θα τους θυμάσαι σε λίγο καιρό, έξω από τα συμφραζόμενα; Και οι οποίοι θυμίζουν εκείνους τους αχώνευτους ποιητές του σουρεαλισμού, που διδασκόσουν στο σχολείο, και ψάχνατε όλοι μαζί να βρείτε με το ζόρι κάποιο νόημα, μην κι είχε πέσει κάτω από το θρανίο. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι κι αυτό μια ναρκισσιστική μορφή πρόκλησης, σα να γράφεις για τον εαυτό σου κι ένα κλειστό κλαμπ ανθρώπων που (κάνουν ή πιστεύουν πως) σε καταλαβαίνουν;

Ενώ η αλήθεια είναι πως το γράψιμο είναι κοινωνική πράξη. Κι ο καθένας Ροβινσώνας Κρούσος του διαδικτύου κατά βάθος γοητεύεται από αυτό το είδος της επικοινωνίας, από την ιδέα πως πετάει ένα εμφιαλωμένο μήνυμα στο αρχιπέλαγος, για να περάσει ανυποψίαστο πάνω από πτώματα στο Αιγαίο και να βρει αποδέκτες. Νιώθει την ανάγκη να ακουμπήσει κάπου αυτή την εσωτερική του ανάγκη και να βρει ανταπόκριση, ένα είδος ανταμοιβής (που είναι από τα πιο βασικά στοιχεία, όπως μαθαίνει ο παιδαγωγός για την παιδική ψυχολογία).


Ακόμα κι αν η ανάγκη αυτή βαδίζει στα τυφλά, σαν κουτάβι που το βγάζεις βόλτα, αλλά στην πορεία γίνεται σκύλαρος και σε πηγαίνει αυτό εκεί που θέλει, αντί να το καθοδηγείς εσύ, δεν παύει να είναι το βασικό κίνητρο. Η ψυχοθεραπευτική λειτουργία της γραφής, κάτω από τόσα στρώματα σκουριάς, που έχουν επικαθίσει πάνω της, τόσα αντικίνητρα, την ανάγκη να φανείς, να πεις κάτι σώνει και ντε, να το σχολιάσεις, γιατί πρέπει να έχεις άποψη για όλα. Αυτή είναι η ουσία της γραπτής επικοινωνίας κατά τη γνώμη μου και όχι ασκήσεις μουντρουχιάς κι αυστηρής σοβαροφάνειας για το διαδικτυακό λαό των μουντρούχων. Ούτε η στρυφνή εργαλειοποίησή της, που παρουσιάζεται ως ζιζανιοκτόνο, αλλά μόνο για καλλιέργεια δεν προσφέρεται.

26 σχόλια:

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Περασαν 7 χρονια κιολας?Εγω πρεπει να σε διαβαζω απο το '11,δηλαδη απο τοτε που ηταν 2 χρονια το μπλογκ.

Χρονια πολλα λοιπον,και μακαρι να μαστε καλα και σε αλλα 7 χρονια.

Αυτο που κανει το μπλογκ σου να ξεχωριζει ειναι το στυλ γραφης σου (μου θυμιζει λιγο Ραφαηλιδη) και το οτι συνηθως δινει τροφη για σκεψη και σχολιασμο παρα ετοιμες και οριστικες πληροφοριες.

Unknown είπε...

Δεν ξέρω για τι μιλάς,αλλά μου άρεσε ο τρόπος που το είπες...

Poe είπε...

ωραιο αρθρο
και οπως ελεγε και ο ριτσος
"αμα δεν μπορεσω να σε κανω να το δεις και εσυ ειναι σαν να μην το χω"
και αμ αεχεις κατι καλο και χρησιμο και ενδιαφερον καλο ειναι να το μοιραζεσαι
ετσι και αλλιως και εσυ απο καπου το πηρες με τον εναν η με τον αλλο τροπο


Antonxxx είπε...

Καθημερινη αναγκη 7 χρονια τωρα.
Χρονια Πολλα!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ευχαριστώ πολύ. Αλλά δεν είναι επτά ;)

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Οντως ειναι 8!Δεν εχω συνηθισει την ιδεα οτι ειμαστε στο 2016 ακομα.

Εχει σημασια και για μενα (και ισως για πολλους αλλους) αυτη η επετειος γιατι περιπου την ιδια περιοδο που αρχισε το μπλογκ αρχισα να ασχολουμαι με τα πολιτικα.

Εμαθα πολλα απο το Απολιθωμα και τακτικους σχολιαστες οπως τον Αναυδο,το ρα,το Σεχταρ,τον ρατμ και αλλους που δε θυμαμαι τα ονοματα τους αυτη τη στιγμη.

Το μπλογκ μου κραταει συντροφια αυτα τα χρονια και ειναι οντως χωρος ψυχοθεραπειας οπως γραφει στο μπαννερ του.

Antonxxx είπε...

Απο τις πρωτες αναρτησεις.

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα

Δεν χρειάζεται ν’ απολογείσαι για τον ανυπόφορο μικροαστισμό σου, γιατί κανένας δεν σε παίρνει στα σοβαρά, έστω κι αν σ’ επαινούν.

Μείνε στα εντός εκτός κι επί τα αυτά, γιατί στους άγριους καιρούς που περνάμε χρειάζονται κι οι κλόουν για να γελάμε πού και πού.

Κι επειδή ψυχοθεραπεία από το διαδίκτυο δεν γίνεται, σύρε και σε κανένα ψυχίατρο να σε δει.

Αν δεν είναι πολύ αργά δηλαδή…

Αδυσώπητος πλην δίκαιος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σε ευχαριστώ που δε με παίρνεις στα σοβαρά και σχολίασες.
Χωρίς αδυσώπητα, σοβαρά ταξικά στοιχεία σαν κι εσένα, το δίκτυο δε θα είχε πλάκα.
Θα ήταν υπόθεση ανυπόφορα άχαρη, τσίχλα δίχως ζάχαρη

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα

Ό,τι θέλεις, Μεγάλε, ό,τι θέλεις κι ό,τι γουστάρεις κι αγαπάς.

Μόνο τον ψυχίατρο μην ξεχάσεις γιατί άμα συνεχίσεις να είσαι ξεκρέμαστος όπως λες μπορεί να την κάνεις πραγματικότητα την νοσταλγία σου για την κρεμάλα οπότε θα σε χάσουμε και πώς θα κάνουμε την πλάκα μας στα μαύρα χρόνια που ζούμε;

Γι’ αυτό σου λέω πήγαινε να σε δει κανένας ειδικός, θέλει προσοχή το ζήτημα…

Αδυσώπητος πλην δίκαιος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρε τρισμέγιστε, δε με ξέρεις, δε σε ξέρω (νομίζω δηλ), αλλά σου προκαλεί τέτοια αλλεργία το μπλοκ και παρόλα αυτά επιμένεις να σχολιάζεις, σαν παιδάκι που θέλει να ταπώσει τους άλλους.
Μήπως να κρατούσες τον ειδικό για πάρτη σου; Λέω μήπως...

Ανώνυμος είπε...

Αρχικά διάβασα την ανάρτηση 2,3 φορές γιατί ψιλο-τρόμαξα. Δεν μπορεί είπα, λες να μας προετοιμάζει να μας αποχαιρετίσει έτσι πλαγίως; Δεν πρόκειται να του το συγχωρήσω (το πλαγίως). Μετά απλά είδα τον τίτλο και είπα να το ξαναδιαβάσω. Δεν έχω διαβάσει αρκετά παλιές σου αναρτήσεις και είχα πάντα την εντύπωση για τις νεότερες ότι μια παράγραφος ήθελε πάντα να ξεφύγει και να μπει σφήνα στο κείμενο. Σαν μια σκέψη που είχε αποφασίσει να βρει χώρο με το έτσι θέλω εκεί μέσα. Σήμερα σαν να μου λύθηκε αυτή η απορία. Προσωπικά και χωρίς παρεξήγηση μου αρέσει περισσότερο ο σημερινός σφυροδρέπανος που έχει σαφέστατα πιο πειθαρχημένο και μεστό λόγο, χωρίς να χάνει το ιδιαίτερο αυτό στυλ των παλιών αναρτήσεων. Σαφέστατα το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. Κάτι επίσης σχετικό-άσχετο. Προσωπικά τον λατρεύω τον Ραφαηλίδη, αλλά ένα παράπονο του το έχω που δεν το στράτευσε όσο του επέτρεπαν οι απίστευτες δυνατότητες που είχε.

Συμφωνώ με τον παπουτσωμένο γάτο για όσους ανέφερε αλλά και για όλους τους υπόλοιπους, παλιούς και καινούργιους. Είναι πολύ ευχάριστο ότι οι τρελοί του χωριού είμαστε τόσοι πολλοί σ αυτήν τη χώρα πού άνετα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε όχι απλά γαλατικό χωριό, αλλά και γαλατική πολιτεία.

Στα δικά μας, φαίνεται μέσα από τους χώρους δουλειάς ότι αύριο η απεργία θα έχει πιθανότατα μεγάλη επιτυχία, αν και δεν χρειάζεται να ενθουσιαζόμαστε γιατί βλέπω πολλούς που θα απεργήσουν στη λογική ας το δοκιμάσουμε και αυτό. Το βασικό για μένα είναι να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ και δεν το λέω από οπαδισμό, αλλά αν είναι να πάει κάπου ο κόσμος καλό είναι να πάει σε αυτούς που πέρα από κεφάλια μετράνε και συνειδήσεις.

Β.Δ.

Antonxxx είπε...

Αδυσώπητος πλην δίκαιος

Φαινετε οτι το σφυροδρεπανο σου εκατσε καπου...

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα

Ναι, ναι μπορεί να έχω το σύμπλεγμα του αλλουνού της Κόντρας, πώς τον λένε μωρέ, μας είχε συστηθεί τις προάλλες με το ονοματάκι του, α ναι Σταύρος Σαγκριώτης, όχι αυτόν τον ξέρεις εμένα δεν με ξέρεις, αλλά φαίνεται είμαι σαν κι αυτόν που όλο σε χ…ει πατόκορφα κι όλο χώνεται εδώ μέσα για να σχολιάσει. Ε, λοιπόν αφού εκείνον τον αντέχεις, εγώ σου ξίνισα; Πάντως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος δεν είμαι!

Ναι, τον ειδικό μας όλοι μας τον χρειαζόμαστε, μόνο που όλοι δεν κάνουμε την πετριά μας παντιέρα γράφοντας για κρεμάλες που νοσταλγούμε κι άλλα μαύρα κι άραχνα, εκτός αν είναι μαύρο χιούμορ και δεν το κατάλαβα.

Τελοσπάντων, αφού σου χαλάω το μαγαζάκι και σε στενοχωρώ αποχωρώ, αλλά: είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω που έλεγε κάπου κι ο Μαρξ αν δεν κάνω λάθος…

Αδυσώπητος πλην δίκαιος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αρχηγέ, αν σε χαλάει το μπλοκ, το βασικό είναι να κόψεις να το διαβάζεις.
Το αν σχολιάζεις ή όχι, είναι δευτερεύον, δε μου πέφτει και λόγος δηλ, αν δεν αποβαίνει εις βάρος της συζήτησης.
Κι αν στενοχωριόμουν ή έπαιρνα σοβαρά κάποια κακόπιστα σχόλια, το μπλοκ θα είχε σταματήσει ήδη από τον πρώτο χρόνο.
Τέλος πάντων, αρκετά με την περιαυτολογία. Προέχει η απεργία κι η επιτυχία της.

ΒΔ μην ανησυχείς, όταν (και εφόσον) είναι, θα είσαι από τους πρώτους που θα το μάθεις -χωρίς πλάγια μέσα.

Ανώνυμος είπε...

@Μπρεζνιεφικό Απολίθωμα

Τελευταίο (πραγματικά):

Όχι, Μεγάλε Αρχηγέ και Κάπταιν, το μπλοκ δεν με χαλάει, με χαλαρώνει μόνο γιατί όπως έγραφα και προηγούμενα στα μαύρα χρόνια που ζούμε είναι ανάγκη να σπάμε την πλάκα μας, γι’ αυτό ανησύχησα μπας και συμβεί τίποτα μοιραίο και σε χάσουμε…

Έπειτα αν μετά από οχτώ χρονάκια ανελλιπούς παρακολούθησης αποφάσισα να σχολιάσω είναι γιατί θυμήθηκα κάτι σοφό που έγραφες τότε, δηλ. ότι "όποιος blogger παίρνει σοβαρά τον εαυτό του κάπου έχει στρίψει λάθος". Τελικά εγώ το θυμήθηκα αλλά εσύ μου φαίνεται πως το ξέχασες…

Και τώρα αν το "σφυροδρέπανο" κάπου μου κάθισε ή αν κόψω να το διαβάζω, ε εδώ λέω και σ’ άλλα με υγεία και τέρμα ο σχολιασμός μου αφού "αποβαίνει σε βάρος της συζήτησης"…

Αδυσώπητος πλην δίκαιος

zoot horn rollo είπε...

Ειναι αυτο που λενε: "τελειωσες; τραβα και το καζανακι".

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρεπανο for ever δεν μπορω να φανταστω την καθημερινοτητα μου χωρις αυτο. Η δικη μου παρατηρηση ειναι μονο πως μετα απο 8 χρονια μια αισθητικη αλλαγη του blog και των πλαινων στηλων επιβαλλεται. Δεν το εχεις σκεφτει ποτε απολιθωμα??
Αριστονικος

Poe είπε...

Αδυσωπητε
πρεπει να εχει καποιος πολυ κομπλεξ για να τα λεει αυτα που λες σε ενα αρθρο για τα 8 χρονια του μπλογκ, χωρις μαλιστα κανενα σοβαρο επιχειρημα...
τουλαχιστον ο Λεων και οι λοιποι λενε που διαφωνουν...

αδυσωπητο κομπλεξ... αν δεν ηξερα τον σφυροδρεπα θα ελεγα οτι μαλλον σου εχει απαυτωσει τη γυναικα... μονο ετσι δικαιολογειται τετοιο τυφλο μισσος

ενα απο τα καλυτερα μπλογκ ειναι το σφυροδρεπανο και δικαιουται και με το παραπανω να παιρνει στα σοβαρα τον εαυτο του

αντε να διαβασεις κανενα πιτσιρικο τωρα

Ανώνυμος είπε...

ομορφε "αδυσώπητε και δίκαιε",
οταν ειναι να στειλεις μήνυμα σε κάποιον , να μην το κάνεις μέσω τρίτων,
αλλά ευθέως.
Αμα σε χαλάει κάτι, πάλι να το λες ευθέως.
Εγώ κουζουλός ειμαι, αλλα κάτι κουζολογιατρούς χαϊβάνια σαν και εσένα
τους έχω για πρωινό.
Την επόμενη φορά πες στο αφεντικό σου, ότι θα πονέσει περισσότερο.
Το πήρα το μήνυμα, και αρκετοι αλλοι.

_________________________________________

αν ειναι οντως γεννέθλιο το σημειωμα, να τα χιλιάσεις σφυροδρέπανε :-)

_______________________________________

φιλιά στους φίλους
φιδάκια στους οχτρούς

el quinto

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Είχε γίνει ήδη μια αλλαγή πριν μερικά χρονια

Ανώνυμος είπε...

Έτσι νομίζω και εγώ, είχε γίνει μια αλλαγή πριν μερικά χρόνια και αρχικά μας χάλασε κάπως αισθητικά (κάποιους τουλάχιστον). Τώρα βέβαια ούτε θυμάμαι γιατί...ίσως και από συνήθεια.
Πολύχρονο(ς) λοιπόν

Λέων

demis είπε...

Εύχομαι από καρδιάς πολύχρονος! Είτε συμφωνήσαμε είτε διαφωνήσαμε στο παρελθόν, η συζήτηση εδώ μας έβγαλε ωριμότερους και, οπωσδήποτε, πιο συνειδητοποιημένους. Όσο γιο το χιούμορ και για έναν κάποτε ανάλαφρο τόνο στις αναρτήσεις, όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη διαφορά με τη χοντροκομμένη πλάκα και την κακογουστιά (ακόμη χειρότερα, με την αγένεια στο σχολιασμό!), είναι άξιος της μοίρας του..
Καλή συνέχεια και πάντα τέτοια (απεργία!)

Ανώνυμος είπε...

Για επαιτιακο αρθρακι διαλεξες ωραια συγκυρια σφυροδρεπανε. Η μαζικοτερη και μαχητικότερη απεργια μετα το 2012. Οχι και ασχημα. Συντροφικους χαιρετισμους και απο μενα. Αν κατι εμαθα σε αυτο το μπλογκ ειναι το σιγα σιγα...
Χρονια πριν ξεκινησα να διαβαζω σταδιακα αρχισα να το παρακολουθω τακτικα και εδω και ενα 3χρονο ριχνω και την αποψαρα μου που και που.
Οπως και να χει αυτο που το κανει ξεχωριστό ειναι το στυλ γραφης που κανει τα κειμενα σου να τα καταπινει ο αναγνωστος κυριολεκτικά χωρις να κουταζεται διαβάζοντας...

ratm

Ανώνυμος είπε...

Να το χαίρεσαι το blog σου σφυροδρέπανε, το αξίζει να αισθάνεσαι περήφανος γι' αυτό, να είσαι καλά με την ίδια όρεξη.

ρα

Αναυδος είπε...

πολυχρονος