Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Του όχι τα τριήμερα -το έπος του σαράντα...

Ένα όχι είναι πάντα ηρωικό. Ενίοτε και γι’ αυτόν που το εισπράττει, αν πρόκειται για χυλόπιτα. Όπως στην πρόταση για βιογραφικό. Που δεν είναι ποτέ ακριβώς όχι. Ούτε του μεταξά ήταν άλλωστε.

Κοίτα να δεις, είμαι σε μια φάση στη ζωή μου που δε θέλω να βλέπω καμία οργάνωση. Και στο καπάκι τη βλέπεις (την επιρροή) με άλλον (χώρο). Τόσο ψηστήρι για να πέσει και τελικά το τείχος το ρίχνει άλλος (οι δυτικοί).

Και μείναμε μόνοι να γιορτάσουμε το όχι, σε πάρτι πριβέ, χωρίς καλεσμένους (παρά το παλλαϊκό κάλεσμα).
Συνειδήσεις που είναι πιο πίσω κι από τον μεταξά.
Αυτός τουλάχιστον έκανε πόλεμο, έστω και με το ζόρι.
Εμείς σήμερα αρνούμαστε να τον δούμε, πόσο μάλλον να τον διεξάγουμε ως τάξη απέναντι στην τάξη που μας εκμεταλλεύεται.

Η ζωή φέρνει κάθε μέρα τελεσίγραφα με αποστολέα το κεφάλαιο. Αλλά σε χρωματιστούς φακέλους, για να χρυσώνουν το χάπι και να το καταπίνουμε αμάσητο (στην αντι-ουτοπία του χάξλεϊ το έλεγαν σόμα). Χεσμένος, νέος κόσμος, που δε λέει ποτέ όχι, ούτε καν μεσοβέζικα.

Ναι, αλλά ποιοι γιορτάζουν;
Είναι η διπλή γιορτή της (κομμουνιστικής) ορθοδοξίας και της διαλεκτικής. Η μέρα της άρνησης της άρνησης και του όχι-όχι. Που στη διαλεκτική δεν ισοδυναμεί με κατάφαση. Μας φέρνει σπειροειδώς στο αρχικό σημείο, αλλά σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Γιορτάζει η σοβαρή συνιστώσα την ανταρσία της κνε και το όχι του γράψα που αρνήθηκε να υπακούσει. Που όπως του μεταξά, δεν ήταν ακριβώς όχι. Πιο πολύ κάτι σαν ώστε έχουμε πόλεμο λοιπόν, όταν έφτασε το τελεσίγραφο της καθαίρεσης.

Γιορτάζει η αρνητική διαλεκτική του αντόρνο και το μεταμοντέρνο του χολογουέι που δίνουν βαρύτητα στο κομμάτι της άρνησης. Μαζί τους το ασόβαρο κομμάτι της σοβαρής συνιστώσας, οι αντι-θεσμοί του χαριτάκη και το όχι τα νέα του αντ-1 με τον ντάνο λυγίζο και τη ράντου.

Αλλάζοντας ένα πρόσημο γλιτώνουμε από ενοχλητικές έννοιες, όχι όμως κι απ’ τον ετεροπροσδιορισμό –και σε τελική ανάλυση από το περιεχόμενό τους.
Οι αντι-θεσμοί μπορεί να αφήνουν ήσυχη την αντιεξουσιαστική μας συνείδηση, αλλά δεν αλλάζουν ούτε γιώτα από την πραγματικότητα που γέννησε (ή στην καλύτερη υπαγόρευσε) τους εξουσιαστικούς θεσμούς.

Γιορτάζουμε τέλος κι εμείς, οι ορθόδοξοι.
Όχι στο νατο, στο σχέδιο ανάν, σε σκληρά και μαλακά.
Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά μου
τα έχω γραμμένα κι έχω βρει τον κρυφό έρωτά μου (τη σοβιετία).
Ως και το σκέτο ΟΧΙ, που σατιρίζει η ελληνοφρένεια.
Που δεν είναι στείρα αντίθεση. Είναι διαλεκτική και μες στις αντιφάσεις.

Ο καθένας προβάλλει αντιστάσεις και λέει τα δικά του μικρά όχι. Αλλά πολλές μικρές αντιστάσεις δε φέρνουν απαραίτητα μια αντίσταση. Απελευθερώνουν ιδεατά τη συνείδηση κι αφήνουν υπό κατοχή την καθημερινότητα σε όλες της τις πτυχές.

Η αντίσταση απαιτεί κάτι περισσότερο. Φορέα να την ενσαρκώνει κι όραμα να την εμπνέει.
Αν ο καπιταλισμός είναι σύστημα που σαπίζει, πάει να πει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπερωρίμασαν και πρέπει να κάνουμε κάτι πριν μας πάρει από κάτω η σαπίλα.

Εκτός κι αν περιμένουμε να μας πέσει στο κεφάλι σαν ώριμο φρούτο και να ανακαλύψουμε το νόμο της αξίας.
Προς το παρόν περιμένουμε πιστοί σε αυτόν της αδράνειας και της μπρεζνιεφικής στασιμότητας που λέει ότι όταν η σοσιαλιστική κοινωνία παραμένει στάσιμη, επιταχύνονται σταθερά ο ρεβιζιονισμός κι οι τάσεις παλινόρθωσης.

Τον ίδιο κίνδυνο περιέχει κι η τακτική του ώριμου φρούτου.
Μαζί με το μήλο κληρονομούμε πακέτο και τα σκουλήκια του.
Όσο κι αν τα εξοντώνεις, αυτά αφήνουν το σπέρμα και τα αυγά τους, απ’ όπου θα βγουν οι γκόρμπι της νέας εποχής, όμορφες χρυσαλίδες στην αρχή, μέχρι να σπάσει το κουκούλι και να φανεί πραγματικά τι είναι.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δε νομίζω πως ο "Χαριτάκης και οι αντιθεσμοί του κινήματος" εντάσσονται στις αρνητικές ενεργοποιήσεις της διαλεκτικής.
Θεωρώ πως πρέπει να τους συμπεριλάβουμε στις θετικές της ενεργοποιήσεις. Όπως και στον Μarx άλλλωστε. Αυτό που προέχει δηλαδή ειναι η αντιμετώπιση του αρνητικού όχι ως ορίου ή περιορισμού, αλλά ως δύναμης προσανατολισμένης θετικά.
Όταν δηλαδή οι σύντροφοι λένε πως από σήμερα θα πρέπει να γίνεται προσπάθεια διαμόρφωσης απελευθερωτικών δομών και τρόπων σκέψης-πρώτα πρώτα στο ίδιο το επαναστατικό υποκείμενο-, δε λένε πως όλα αυτά θα αλλάξουν οτιδήποτε στην κόλαση του καπιταλισμού.Μάλλον θεωρούν ότι τέτοιες διαδικασίες αυξάνουν τη-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ-συνειδητοποίηση σε αυτούς που ήδη έχουν διαλέξει τον ωραίο δρόμο της άρνησης του υπάρχοντος.
Και αυτό δεν είναι διόλου ασήμαντο.Γιατί στον σύντομο 20ο αιώνα πολλές φορές οι κομμουνιστές πήραν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους.Και δεν αναφέρομαι μόνο στις πολυ μεγάλες στιγμές.Για σκέψου την εντυπωσιακή οργανωτική αυξηση του ΚΚΕ την δεκαετία του 80.. Τί συνεβη με το Μαράκι?(που ήταν και αρχηγός της σκληρής φράξιας που δεν υπάκουσε,ωσπου ο Χαρίλαος της έδωσε την αρχηγία του συνασπισμού..) Τί συνέβη με τον κολλητό του Χαρίλαου, το λαικό παιδί θαύμα που τώρα ειναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ? Τί συνέβη με το άλλο αστέρι του μαρξισμού και του κόμματος που τώρα είναι διευθυντής του ΙΣΤΑΜΕ και think tank της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης?
Είναι απλά ξεπουλημενοι προδότες?
Εντάξει είναι.Ομως, οι πρώτοι δύο, εχουν και κάποια βασανιστήρια απτη χούντα στη πλάτη τους.. Ειχαν διαβάσει τον-κομματικό- μαρξισμό με το κουτάλι.. Μήπως θα πρέπει δηλαδή να δούμε και πως διαμορφώνονται συνειδήσεις και πολιτικές πρακτικές στα πλαίσια του 'παραδοσιακού' μοντέλου?
Επίσης,-συνεχίζω ακάθεκτος- τί συνέβη και το 81 ο Αντρέας σαρώνει τα πάντα? Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και καημοί.. Πετρινα χρόνια, αντίσταση, δικτατορία, πετρινα πανεπιστήμια στην εξορία...και τελικά ο-πράγματι- αδούλωτος ελληνικός λαός ψαρώνει με τον αμερικάνο οικονομολόγο.
Το γιατί ψαρώνει νομίζω πως έχει μια κάποια σχέση με την θετική ενεργοποίηση της διαλεκτικης των Χαριτακικών..

Ένα ακόμα μπερδεμένο,ψυχοθεραπευτικής λογικής σχόλιο-προβοκάτσια από τον


κομμάντο φθινοπωρινής εντροπίας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλή προσέγγιση.
Την αρνητική διαλεκτική τους τη φορτώνω λόγω της εκδήλωσης για τον χόλογουέι που έχει παρόμοια λογική κι αφετηρία. Η ατάκα του χαριτάκη ότι η προλεταριακή εξουσία δεν θα είναι ουσιαστικά εξουσία. Βαφτίζουμε κάτι ως αντι-κάτι και τα έχουμε εντάξει με τη συνείδησή μας.

Αλλά ας μείνουμε σε ό,τι μας ενώνει.
Κατανοητή η ανάγκη του κόσμου να δημιουργήσει άλλους θεσμούς στο σήμερα. Δεν είναι ντε και καλά αυταπάτη, απλώς η ανάγκη να ζήσει διαφορετικά. Δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά ούτε η αδράνεια θα το κάνει αυτό, οπότε πάτσι. Το θέμα είναι να το συνδέσει με κάτι άλλο. Αλλιώς θα 'ναι αποπροσανατολιστικό αντί να κερδίσει συνειδήσεις.
Αλλάζουμε τη ζωή μας αλλάζουμε τον κόσμο. Αν αγνοήσουμε το αντίστροφο είναι κάπως αντιδιαλεκτικό, αν δούμε μόνο το αντίστροφο ξεπέφτουμε σε ιδεαλισμό.

Το θέμα της συνείδησης και πώς διαμορφώνεται είναι πολύ μεγάλο ζήτημα.
Πιστεύω θα το πιάσουμε στην πρώτη φετινή συνάντηση του ομίλου την πέμπτη στις 6.30 στο πολυτεχνείο με θέμα την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, αλλά φαντάζομαι θα έχει και προεκτάσεις (σχέση κοινωνικού είναι-κοινωνικής συνείδησης κλπ).
Πας άπιστος δεκτός. θα κρατάω την προκήρυξη του ποσάδα. Φέρε κάτι εξίσου καλτ για να σε αναγνωρίσω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάτι μου λέει πως όλοι θα χαρούμε με το παρακάτω:

http://www.cosmo.gr/Books/Hellas/254247.html

spiti tou laou είπε...

Παιδιά αρχίσατε τις ψηλές μπαλιές κι εγώ ξέρω ότι κάθε φορά που λέμε για τη διαλεκτική, φεύγουν όλα τα κορίτσια.
Κατεβαίνεις Αθήνα απολίθωμα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πότε ήρθαν ρε για να φύγουν;

Το θερμόμετρο τις επόμενες μέρες ανεβαίνει απότομα στην πρωτεύουσα.
Διήμερο εαακ, παρεμβάσεων και αποχαιρετισμός λαϊκού στρώματος.
Ε, μάλλον θα κατέβω...

spiti tou laou είπε...

Έχω ήδη προωθήσει στα αρμόδια όργανα εισήγηση για τριμερή συνεδρίαση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το ξέρω. Να πάμε στις πρέσπες για τριμερές.

Επί της ευκαιρίας να κάνω μια καθυστερημένη αφιέρωση.
Αφιερώνω το κείμενο στους συντρόφους μου που τέτοιο καιρό ένα χρόνο πριν, τη μέρα του όχι είπαν το μέγα ναι στη ζωή και στην πρόταση που τους ήρθε από πάνω για σέρκοβα.
Να ζνταρόβιε ταβάριτσι...