Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Για το σκληρό διαλεκτικό

Το σημερινό ποστ θα είναι λίγο τεμπέλικο, βασικά αντιγραφή άλλων κειμένων για ένα θέμα αρκετά σημαντικό που επέλεξα να μην αναφέρω πιο πριν γιατί θα έπεφτε πάνω στις απεργίες και θα χανόταν.
Έχει να κάνει με το σκληρό διαλεκτικό πατέλη, την αρνητική του κρίση και τη στάση της αριστερής διανόησης, ως συνέχεια κι από το προηγούμενο κείμενο. Επομένως είναι θέμα με πολιτικές προεκτάσεις, όχι προσωπικό.

Καταρχήν η ανακοίνωση του ομίλου της αθήνας ως εισαγωγή και για τα γεγονότα.

Κατά την συνεδρίαση του εκλεκτορικού σώματος του Γενικού τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης ο σ. Δημήτρης Πατέλης κρίθηκε …ακατάλληλος να εξελιχτεί στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή με 5 ψήφους υπέρ της εξέλιξης, 3 κατά και 3 λευκά (στη συγκεκριμένη περίπτωση τα λευκά ισοδυναμούν με κατά). Με μια πρώτη ματιά το ζήτημα μοιάζει να αφορά την ακαδημαϊκή κοινότητα και τον ίδιο τον κρινόμενο.

Το ζήτημα όμως δεν είναι προσωπικό ή ακαδημαϊκό.
Αφορά το σύνολο της κομμουνιστικής αριστεράς, το φοιτητικό και ευρύτερα εκπαιδευτικό κίνημα. Εντάσσεται δε στην εκτεταμένη και μανιώδη αντίδραση που ζούμε το τελευταίο διάστημα, με κύριες εκφράσεις την ντε φάκτο άρση του ασύλου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την κατάληψη του κτιρίου Παπαδόπετρου από τον γνωστό και μη εξαιρετέο πραξικοπηματικώς ασκούντα τη διοίκηση του Πολυτεχνείου Κρήτης Γρυσπολάκη και μια σειρά άλλα. Και τώρα αυτός, ο «άρχων» του ΠΚ, μαζί με έναν πρώην κνίτη (Ψύλλος) ως εκπρόσωπο του ακαδημαϊκού καθηγηταριού και έναν νυν «θεωρητικό» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (Λιοδάκης) σε ρόλο δοσίλογου-κουκουλοφόρου, συνέπραξαν σε μια «ανίερη» συμμαχία.

Αυτή η απόφαση στρέφεται πρωτίστως κατά της διεθνούς σχολής «Λογική της ιστορίας», και των ομίλων μελέτης επαναστατικής θεωρίας μέλος των οποίων είναι και ο σ. Δημήτρης, αλλά έχει και πολλούς άλλους αποδέκτες. Στο πρόσωπο του σ. Δημήτρη χτυπούν τον πρωτοπόρο, επαναστάτη δάσκαλο. Πρωτοπόρο τόσο στην έρευνα, στην επιστήμη, όσο και στους αγώνες για κοινωνική χειραφέτηση. Το επιστημονικό του έργο δεν είναι ουδέτερο, αλλά στρατευμένο στο κομμουνιστικό ιδεώδες, το οποίο διερευνά μέσω των νομοτελειών που διέπουν την κοινωνία και την ιστορία της, της επιστήμης ως άμεσης παραγωγικής δύναμης και το ρόλο της σήμερα και αύριο στην κατεύθυνση της κομμουνιστικής χειραφέτησης της ανθρωπότητας. Αυτά όμως δε συνάδουν με το λογικό θετικισμό, που ασπάζονται κάποιοι, ή με τον μεταμοντέρνο πλουραλισμό και τις πολλές αλήθειες κάποιων άλλων.

Ο ρεβανσισμός αυτής της απόφασης σχετίζεται με τις φοιτητικές και ευρύτερα πανεπιστημιακές κινητοποιήσεις για το άρθρο 16, την κεφαλαιοκρατική «αναβάθμιση» του δημόσιου πανεπιστημίου, και αφορά άμεσα όλους όσους συμμετείχαν σ’ αυτές και/ή τις υποστήριζαν. Αφορά όχι μόνο το ΠΚ, αλλά ευρύτερα τους φοιτητές και καθηγητές, τους πραγματικούς επιστήμονες, που δεν υποτάσσουν την έρευνα στην κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά στις ανάγκες τις ανθρωπότητας. Ο ρόλος του δάσκαλου-κομμουνιστή στο πανεπιστήμιο πρέπει να είναι εντός, εκτός κι εναντίον.

Το αστικό πανεπιστήμιο δε θέλει στους κόλπους του υγιείς, ανατρεπτικούς ανθρώπους, αλλά άβουλα όντα, υπηρέτες του συστήματος. Με αυτό τον τρόπο στέλνουν το μήνυμα σε δυνητικά επίδοξους αντιρρησίες, ταραχοποιούς. Οι διώξεις όμως εναντίων εκείνων που δε σκύβουν το κεφάλι, αποτελούν τιμή, όταν προέρχονται από τους παρατρεχάμενους του αστικού-επιχειρηματικού πανεπιστημίου. Οι συμπράξεις με εκείνους που εκτελούν εντεταλμένη υπηρεσία του κεφαλαίου είναι ντροπή και αίσχος, ιδιαίτερα για τους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς.

Οι μάσκες πλέον έπεσαν. Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του, από τη συνέπειά του κι όχι από τα λόγια του. Οι «ανίερες» συμμαχίες δεν έχουν θέση εντός της αριστεράς, αν αυτή θέλει να λέγεται και να είναι αριστερά.

Τι τέλος πάντων είναι η αριστερά; Τι είδους αριστερά είναι αυτή που αδυνατεί να δείξει στοιχειώδη συντροφικότητα, αλληλεγγύη, ήθος; Σημάδια των καιρών και της κρίσης της αριστεράς. Και μετά απορούμε γιατί δε συσπειρώνει κόσμο, γιατί δεν την εμπιστεύεται…

Είναι καιρός όποιος θεωρεί τον εαυτό του αριστερό να πάρει θέση και ν’ αναλάβει τις ευθύνες του. Με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
Έχουμε πόλεμο. Άλλωστε πάντα είχαμε πόλεμο με τέτοιου είδους αντιλήψεις από όπου κι αν προέρχονται.
Στον πόλεμο δεν υπάρχουν μόνο νίκες, υπάρχουν και ήττες. Τίποτα όμως δεν πάει χαμένο. Η τελική νίκη θα είναι δική μας!

Δημήτρη Πατέλη, η στάση σου, η συνέπειά σου λόγων και έργων αποτελεί παράδειγμα. Κάθε στάση ζωής αποτελεί παράδειγμα. Παράδειγμα -προς αποφυγή- αποτελεί και η στάση των κριτών σου.
Δεν είσαι μόνος, είμαστε δίπλα σου!


Αντίστοιχη ανακοίνωση έβγαλε κι ο όμιλος της θεσσαλονίκης. Αντ' αυτού θα προτιμήσω να παραθέσω ένα κείμενο που έγραψε σε πιο προσωπικό τόνο το παπαγαλάκι του κρεμλίνου πιάνοντας την ουσία από τα μαλλιά.

Σχετικά με τη μη εξέλιξη του σ. Πατέλη στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή, θα ήθελα να κάνω τρία σχόλια. Εξυπακούεται ότι συμφωνώ πλήρως με τα κείμενα συμπαράστασης των ομίλων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που ήδη κυκλοφορούν.

Το πρώτο αφορά το γεγονός καθαυτό. Σε συνθήκες κρίσης της κεφαλαιοκρατίας, η κρίση ενάντια τον σ. Πατέλη δεν είναι ούτε άσχετη, ούτε μεμονωμένη, αλλά ούτε και τυχαία. Εντάσσεται στη συνολική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια σε οτιδήποτε προοδευτικό έχει απομείνει ως κατάκτηση στο χώρο της παιδείας και της εργασίας.

Tο πανεπιστήμιο της αγοράς δεν αντέχει αιρετικούς όπως ο Δημήτρης. Δεν διανοείται πώς ένας πανεπιστημιακός, αντί να κάθεται στη βολή του ακαδημαϊκού άμβωνα, στρέφει το βλέμμα του στις αγωνίες και τα βάσανα του κόσμου της εργασίας. Θεωρούν αδιανόητο ένας δάσκαλος να παραμένει αταλάντευτα πιστός στα ιδεώδη της κομμουνιστικής χειραφέτησης και να μην χαμαιλεοντίζει σύμφωνα με την πρακτική “φρόνιμα και ταπεινά πάω με κείνον που νικά”...

Για όσους αφιερώνονται στη μελέτη της επιστήμης, είναι πλέον πρόδηλο ότι οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις έχουν γίνει στενός κορσές. Προκειμένου να επιβάλουν την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία τους, οι πολυεθνικές, μέσω των κρατών-εκπροσώπων τους, επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνήγι όσων ξεφεύγουν από τις θεσμικές περιχαρακώσεις της εμπορευματοποιημένη γνώσης και των "πνευματικών δικαιωμάτων".

Πρόσφατα διαβάσαμε ότι η Διεθνής Ένωση Πνευματικής Ιδιοκτησίας (IIPA), ζήτησε (υπαγόρευσε!) από τις ΗΠΑ να συντάξουν μια λίστα (“Λίστα 301” την αποκαλούν) αποτελούμενη από όσους έχουν το θράσος να χρησιμοποιούν λογισμικό ανοιχτού κώδικα. Στη λίστα περιλαμβάνονται ολόκληρα κράτη, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, η Ινδονησία (ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 04/03/10)...

Είναι προφανές ότι ακριβώς τα πολυτεχνεία αποτελούν τα ιδρύματα εκείνα που διεξάγουν αντίστοιχη έρευνα, και άρα συνιστούν προτεραιότητα για την εφαρμογή ακόμη πιο ασφυκτικών μέτρων ελέγχου της λειτουργίας τους. Η μέγγενη του κεφαλαίου θα σφίγγει όλο και περισσότερο τον κλοιό σε όσους προσπαθούν να αντισταθούν στην καταστροφή της επιστήμης. Πώς να χωρέσει και πώς να εξελιχθεί σε ένα τέτοιο ίδρυμα ο άνθρωπος που θεωρεί τη γνώση και την επιστήμη μορφή κοινωνικής συνείδησης, η οποία δεν υπόκειται σε ιδιωτική ιδιοκτησία αλλά πραγματώνεται διαμέσου της αλληλεπίδρασης μεταξύ των ανθρώπων και μπορεί να υπάρξει-αναπτυχθεί μονάχα στο βαθμό που συντονίζεται με τις τάσεις προοδευτικής ανάπτυξης της κοινωνίας;

Η απόφαση λοιπόν του “έκτακτου στρατοδικείου” υπαγορεύεται από την ασκούμενη πολιτική στο χώρο της παιδείας. Δεν είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψη το επιστημονικό έργο του Δημήτρη. Το κάνει, αλλά με τέτοιο τρόπο που επιβεβαιώνει περίτρανα τη ρήση του Λένιν ότι στην κοινωνία της μισθωτής δουλείας, το να περιμένει κανείς αμερόληπτη επιστήμη (“αξιολογικά ουδέτερη”...) “είναι κουτούτσικη αφέλεια, που μοιάζει με το να περιμένει κανείς αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στο ζήτημα, αν θα πρέπει ν’ αυξήσουν το μεροκάματο των εργατών, ελαττώνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου”.

Το δεύτερο σχόλιο που θα ήθελα να κάνω αφορά τον ίδιο το σύντροφο. Η αλληλεπίδραση μαζί του είναι μια πραγματική εμπειρία ζωής. Αναπροσανατολίζει όλες τις ιεραρχήσεις και όλους τους στόχους της ζωής. Τον σ. Πατέλη γνωρίζουμε από τα κείμενά του, από τις αναζητήσεις των ομίλων, μέσα από τα μαθήματά του, στην καθημερινή του ζωή. Η γνωριμία με την προσωπικότητα του Δημήτρη μάς κάνει ηθικά καλύτερους ανθρώπους, δίνει περιεχόμενο και βάθος στα συναισθήματά μας, μας ανεβάζει στις κορυφές των επιστημονικών προβλημάτων της εποχής μας, αλλάζει άρδην τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, ριζοσπαστικοποιεί τη στάση ζωής μας.

Είναι αδύνατο και αδιανόητο σε έναν δάσκαλο τέτοιου βεληνεκούς να ξεχωρίσεις την παιδαγωγική και επιστημονική του διάσταση από το όλον της προσωπικότητάς του. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: είναι θέμα συνέπειας, λόγων και έργων, βαθειάς κατανόησης των αναγκών της ανθρωπότητας, αίσθημα ευθύνης απέναντι σε κάθε συνομιλητή. Τελικά, πρόκειται για επαναστατικά χαρακτηριστικά που όλοι μας αγωνιζόμαστε να σφυρηλατήσουμε εμπνεόμενοι και μορφωνόμενοι από το έργο και το λόγο του σ. Πατέλη.

Παρά το γεγονός ότι κάποιοι με διδακτορικά στη σχολή του Γκαίμπελς αποφάνθηκαν στο δίκτυο ότι την όλη συζήτηση έχουν ανοίξει “τίποτα διδακτορικοί και μεταπτυχιακοί”, είμαι υπερήφανος και τυχερός που με τον Δημήτρη συνδέομαι και μέσω της διδακτορικής μου διατριβής, στην οποία είναι ο επιβλέπων καθηγητής. Για μένα αποτέλεσε και αποτελεί λογική συνέχεια των προβληματισμών μας στα χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας των ομίλων. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μοναχικό δρόμο, αλλά συλλογική προσπάθεια στόχος της οποίας είναι η συμβολή στην κατανόηση φλεγόντων ζητημάτων για την επιστημονική θεμελίωση των προταγμάτων κοινωνικής χειραφέτησης και οικοδόμησης της μοναδικής εναλλακτικής της κεφαλαιοκρατίας κοινωνίας, του κομμουνισμού.

Η υποστήριξη της υποψηφιότητάς μου από τη μεριά του ήταν ένας πραγματικός άθλος και χωρίς τη δική του στάση ένα θέμα με ξεκάθαρα μαρξιστικές αναφορές θα είχε πεταχτεί στα αζήτητα. Και αυτό το πεδίο υπήρξε χώρος σύγκρουσης του Δημήτρη με τις κυρίαρχες αντιλήψεις, αλλά και με τους δήθεν αριστερούς αυλοκόλακες. Υπήρξε και για τον αντίπαλο ευκαιρία να εκτοξεύσει άλλη μια επίθεση στον ίδιο. Από πρώτο χέρι είδα τη σπάνια ικανότητα ενός ανθρώπου να μετατρέπει συνειδητά τις ανάγκες άλλων ανθρώπων (τις δικές μου στην προκειμένη περίπτωση) σε εσωτερική παρώθηση, σε αγωνία για τη στήριξη του συντρόφου, σε αυταπάρνηση και ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή να πολεμήσει με την αντίδραση.

Σε μια τέτοια παιδαγωγική σχέση δεν μπορούμε παρά να δούμε το πρόπλασμα των κομμουνιστικών σχέσεων του μέλλοντος, την κομμουνιστική αλληλεπίδραση εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενου. Ο σεβασμός στην άποψη, ακόμη και στις ανεπάρκειες του άλλου, η διακριτικότητα στο χειρισμό λεπτών ζητημάτων, η ικανότητα να ανοίγει ορίζοντες στις παντοειδείς αναζητήσεις, η ετοιμότητα για αρωγή στις όποιες περιπλοκές του βίου και του έργου είναι ελάχιστα, αλλά ενδεικτικά του γεγονότος ότι η παιδαγωγική διάσταση διατρέχει το σύνολο της προσωπικότητας του Δημήτρη.

Ένα από τα πράγματα που κάνει εντύπωση σε όποιον έχει βρεθεί στο γραφείο του σ. Πατέλη στο Πολυτεχνείο Κρήτης είναι η μισάνοιχτη πόρτα του που αφήνει να περνά φως προς τα έξω, προς ένα σκοτεινό διάδρομο ερμητικά κλειστών γραφείων... Προσωπικά, έχοντας διηγήσεις και παιδικές αναμνήσεις για το γραφείο του κομμουνιστή δήμαρχου στις Συκιές της Θεσσαλονίκης, του οποίου η πόρτα ήταν μονίμως ανοιχτή στους δημότες (ενώ σήμερα πρέπει να διαβείς πολλούς κλητήρες, γραμματείς και παρατρεχάμενους...), δεν μπορούσα να μην κάνω τη σύγκριση. Ο αυθεντικός αγωνιστής, ο επαναστάτης μπορεί να υπάρξει μονάχα σε σύνδεση με τις αγωνίες του περίγυρού του, οφείλει να είναι ανοιχτός σε εξωτερικά ερεθίσματα. Αργότερα μάθαμε ότι η ανοιχτή πόρτα δεν είχε μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Πολλάκις φιλοξενηθήκαμε στο σπίτι του Δημήτρη στο Κερατσίνι (για πανελλαδικές πορείες, διημερίδες κτλ.), το οποίο αποτέλεσε συνάμα κέντρο υποδοχής και φιλοξενίας όσων για διάφορους λόγους βρέθηκαν ανέστιοι στην πρωτεύουσα. Και είναι ακριβώς στο σπίτι του Δημήτρη που γράφω τώρα αυτές τις γραμμές...

Τέλος, θέλω να κάνω και ένα σχόλιο πάνω στη στάση και στις ευθύνες της αριστεράς, μιας και ένας από τους στρατοδίκες (αν όχι ο δήμιος...) στην υπόθεση του Δημήτρη Πατέλη είναι ο Λιοδάκης. Χωρίς να θέλω να γενικεύσω, αφού είναι προφανές ότι ο Λιοδάκης δεν εκφράζει το σύνολο του ΝΑΡ, εγείρεται ένα ζήτημα σχετικά με τη στάση του χώρου απέναντι σε ορισμένα άτομα, αντιλήψεις και πρακτικές. Προβληματίζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι συγχρωτίζεται με δυνάμεις του ρεφορμισμού, ότι φλερτάρει με τα μπάχαλα και αναρχικές πρακτικές, ότι δέχεται εύκολα στις γραμμές του μεταμοντέρνους αρνητές του μαρξισμού και κάθε επιστημονικού ορθολογισμού, ότι ανέχεται τη στάση “μαρξιστών” διανοούμενων στην περίπτωση της εκδικητικής απόλυσης του Παλαιστίδη από τις εκδόσεις “Άγρα” (βλ. άρθρο του Κ. Μάρκου στο ΠΡΙΝ, 07/03/10)... Δεδομένων των παραπάνω, η παρουσία ενός Λιοδάκη στις γραμμές του ΝΑΡ δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό και η στάση ουδετερότητας στη σύγκρουση με τον Γρυσπολάκη αντικειμενικά βάζει πλάτες στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαρίσει τη στάση του ο χώρος και να διαχωριστεί από ρεύματα και πρακτικές που θυμίζουν τόσο μαρξισμό όσο το ΠΑΣΟΚ θυμίζει τις ιδρυτικές αρχές της Β' Διεθνούς! Σε αντίθετη περίπτωση θα νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για παγιωμένη αντίληψη και θέση αρχής. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε ότι επαναστατική πολιτική δεν γίνεται με διπλωματία σε στυλ “χίλιοι καλοί χωρούν”, ούτε με συνδικαλιές στο εσωτερικό της όποιας οργάνωσης. Ένα τέτοιο κόμμα γρήγορα θα πέσει στα μάτια του αγωνιζόμενου λαού και θα εγκαταλειφθεί. Η συσπείρωση μεγαλώνει, όχι όσο διαχέεται η γραμμή, αλλά όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η τελευταία. Σύντροφοι, μην φοβάστε να καθαρίσετε τις γραμμές σας! Ουδείς θα σας κατηγορήσει για σταλινισμό...

Βεβαίως, η αλληλεγγύη στο σ. Πατέλη αφορά το σύνολο της αριστεράς. Και εδώ θα κριθούν όλοι οι χώροι. Όσοι δεν χαρίζουν την επιστήμη και το πανεπιστήμιο στο κεφάλαιο οφείλουν άμεσα να πάρουν θέση στο πλευρό του Δημήτρη και να καταδικάσουν τη χούντα που θέλουν να επιβάλουν ορισμένοι, φιμώνοντας κάθε ορθολογική και μαρξιστική φωνή στην εκπαίδευση. Αλλιώς, όχι μόνο “Ο κόσμος της σοφίας” θα διδάσκεται σαν εγχειρίδιο φιλοσοφίας (...), αλλά σε λίγο θα δούμε και τον “Κώδικα Ντα Βίντσι” στον κατάλογο των έγκριτων συγγραμμάτων! Καθένας κρίνεται!!! Άλλωστε, όπως λέει ο Μπρεχτ και μας θύμισε ο τελευταίος “Οδηγητής”:

“Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
Κι αφήνει άλλους ν' αγωνιστούν για την υπόθεσή του
Πρέπει προετοιμασμένος να 'ναι: γιατί
Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
Θα μοιραστεί την ήττα.

Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
Αυτός που θέλει τον αγώνα ν' αποφύγει: γιατί
Θ' αγωνιστεί για την υπόθεση του εχτρού
Όποιος για τη δική του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί”

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ!
ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ!

Υ.Γ.: Οι απόψεις είναι προσωπικές και δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουν ούτε το σ. Πατέλη ούτε τους ομίλους.


Κι εδώ οι τελικές του διορθώσεις (μετά από γόνιμη εκ των έσω κριτική).

Μετά από συζητήσεις που είχα με συντρόφους, θα ήθελα να διορθώσω και να ξεκαθαρίσω ορισμένες απόψεις μου, σύμφωνα και με τις εύστοχες και σωστές παρατηρήσεις που μου έγιναν.

ΠΡΩΤΟΝ: Ξεκαθαρίζω ότι η αναφορά στην υπόθεση της απόλυσης του Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις "Άγρα" αφορούσε το χώρο του ΝΑΡ γενικά και πρέπει να τονίσουμε ότι ο ίδιος ο Γ. Λιοδάκης πήρε σωστή θέση στο πλευρό του απολυμένου, υπογράφοντας το κείμενο των πανεπιστημιακών. Επίσης, για να μην αδικούμε το ΝΑΡ συνολικά, οφείλω να επισημάνω ότι το ίδιο έχει πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του Παλαιστίδη, ενώ η αναφορά μου σχετιζόταν με το άρθρο του Κ. Μάρκου στο τελευταίο ΠΡΙΝ και μόνο με αυτό.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Το φλερτ με τα "μπάχαλα" και πάλι δεν αφορά τον ίδιο τον Λιοδάκη. Στην αναφορά που κάνω εξετάζω προβληματικές, κατά την άποψή μου, συμπεριφορές και στάσεις του ΝΑΡ και όχι του Λιοδάκη. Για την ακρίβεια, μάλιστα, η αναφορά σχετιζόταν με συγκεκριμένη τάση στο εσωτερικό του χώρου, με την οποία ωστόσο υπάρχει ανοικτή διαπάλη. Επομένως, η λέξη "μπάχαλα" που χρησιμοποίησα ήταν άκρως ατυχής και δεν εμπλέκει ούτε το ΝΑΡ γενικά, ούτε τον ίδιο τον Λιοδάκη. Επιπρόσθετα, κάνω διάκριση ανάμεσα στα "μπάχαλα" και στους σοβαρούς και οργανωμένους αναρχικούς -όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο...

ΤΡΙΤΟΝ: Συγχαρητήρια στη νΚΑ για τη συντροφική, ξεκάθαρη και κρυστάλινη τοποθέτησή της!

Αυτά! Επειδή οι καιροί χαλεποί και κυρίως πονηροί...


Τέλος -για όσους άντεξαν κι έφτασαν ως εδώ- ένα πιο επιστημονικό κείμενο που υπογράφουν με αφορμή την περίπτωση του σκληρού διαλεκτικού τα άλλα τρία λεμόνια (εκ του λομονόσοφ ορμώμενα) ή αλλιώς το ελληνικό τμήμα (sic) της διεθνούς ερενυητικής ομάδας της Λογικής της Ιστορίας.

Εξ αφορμής της ακραία απαξιωτικής, καταδικαστικής αντιμετώπισης (καταψήφισης) των μαρξιστικών ιδεών, του ερευνητικού προγράμματος και του θεωρητικού έργου του συντρόφου μας Δημήτρη Πατέλη σε πρόσφατη συνέλευση εκλεκτορικού σώματος στο Γενικό Τμήμα του Πολυτεχνείου Κρήτης και δεδομένου ότι ορισμένοι από τους επικριτές του, είτε είχαν, είτε έχουν (όπως δηλώνουν) σχέση με την αριστερά θα θέλαμε να επισημάνουμε τα εξής:

Η μαρξιστική σκέψη είναι οργανικά συνδεδεμένη με την αγωνιστική στάση ζωής και την αφοσίωση στην υπόθεση της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Γενικότερα, η οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας μιας δήθεν ουδέτερης, αποϊδεολογικοποιημένης κοινωνικής επιστήμης και φιλοσοφίας σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από ταξικές αντιθέσεις είναι ουτοπική και υποκριτική.

Ο μαρξισμός συνάπτεται με το επιστημονικό εγχείρημα της καθολικής θεώρησης της κοινωνίας. Ειδοποιό γνώρισμά του είναι η εξέταση των επιμέρους πτυχών του κοινωνικού εντός των συναφειών της ολότητας. Συνακόλουθα, η μαρξιστική σκέψη είναι εγγενώς αντίθετη προς τον κατακερματισμό των πεδίων της κοινωνικής θεωρίας, προς την άτεγκτη, στενή εξειδίκευση και τον υποδουλωτικό καταμερισμό της επιστημονικής εργασίας που καθιστά αδύνατη την κατανόηση των υπό διερεύνηση ξεχωριστών προβλημάτων και φαινομένων.

Για τους ανθρώπους που εργάζονται ειλικρινώς στο χώρο της μαρξιστικής σκέψης δεν μπορούν να αποτελούν γνώμονα θεωρητικής αναζήτησης και κανόνα εγκυρότητας οι δημοσιεύσεις σε περιοδικά του mainstream, των θεσμοθετημένων ranking lists και του υψηλού impact factor. Οι αυτοματοποιημένες, αποπροσωποποιημένες διαδικασίες αποτίμησης του ερευνητικού έργου στο σύγχρονο αστικό πανεπιστήμιο είναι δηλωτικές της βαθύτατης αποξένωσης και του γενικευμένου ανταγωνισμού μεταξύ των μελών του, της παντελούς αδιαφορίας προς το περιεχόμενο της σκέψης ενός εκάστου εξ αυτών.
Η αποδοχή τεχνοκρατικών κριτηρίων αξιολόγησης του ερευνητικού έργου οδηγεί στην ενίσχυση των φαινομένων κρίσης και παρακμής των κοινωνικών επιστημών.

Ο μαρξισμός στη διάρκεια του 20ου αιώνα συνδέθηκε με τα πλέον συγκλονιστικά επαναστατικά εγχειρήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε συνάρτηση με τις πρώτες απόπειρες οικοδόμησης του σοσιαλισμού η μαρξιστική σκέψη αναπτύχθηκε στο πλαίσιο ποικίλων και τολμηρών ερευνητικών προγραμμάτων, που επιχείρησαν δια της θεωρίας να φωτίσουν τα βήματα της νέας κοινωνίας. Στη Σοβιετική Ένωση, καθώς και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες, και σε επιστημονικά πεδία όπως η ψυχολογία, η παιδαγωγική, η πολιτική οικονομία, οι ιστορικές σπουδές, η κοινωνική θεωρία, η γνωσιολογία, η θεωρία της τέχνης και η φιλοσοφία η μαρξιστική σκέψη σημείωσε αξιόλογη έως εξαιρετική πρόοδο. Απορρίπτοντας το δογματισμό και τις ιδεολογικές απλουστεύσεις, θεωρούμε ότι οι δημιουργικές μαρξιστικές παραδόσεις των πρώτων σοσιαλιστικών εγχειρημάτων αφορούν άμεσα τις δυνάμεις της αριστεράς που με συνέπεια αγωνίζονται για τη σοσιαλιστική προοπτική. Είναι δική τους κληρονομιά.
Η περιφρονητική αντιμετώπιση αυτών των παραδόσεων, η συλλήβδην απόρριψή τους σε πνεύμα άκρατης εμπάθειας είναι απαράδεκτη για ανθρώπους που δηλώνουν στράτευση στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η διατήρηση και ανάπτυξη των μαρξιστικών σπουδών στους χώρους επιστημονικής έρευνας και εκπαίδευσης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την αριστερά, οργανικά συνδεδεμένο με την αναγκαιότητα της επαναστατικής θεωρίας και της κριτικής συνειδητοποίησης, προκειμένου οι κοινωνικοί αγώνες να είναι εύστοχοι και νικηφόροι. Η θεωρητική ανίχνευση χειραφετικών δυνατοτήτων στο πλαίσιο των πλέον γόνιμων παραδόσεων της μαρξιστικής σκέψης είναι οργανικό μέρος του αγωνιστικού πράττειν που αποσκοπεί στην αλλαγή της κοινωνίας.
Στις προοπτικές που ανοίγουν για ένα τέτοιο πράττειν δοκιμάζονται και κρίνονται οι ιδέες, το θεωρητικό έργο, οι προσωπικές συμπεριφορές και το ηθικό ανάστημα του κάθε αριστερού διανοούμενου.


Ένα κείμενο που έχει μπει ήδη στη νέα προοπτική, σήμερα στο πριν κι έχει σταλθεί και στο ρίζο, αλλά δεν το βλέπω να δημοσιεύεται.

Αντί επιλόγου να πω ότι σήμερα στο παιδαγωγικό του απθ γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με το σοβιετικό κυριούλη για το έργο του σοβιετικού παιδαγωγού μακάρενκο. Το ξέρω ότι είναι ενημέρωση της τελευταίας στιγμής, αλλά όποιος βρίσκεται στη μητέρα πατρίδα κι έχει την ευκαιρία να πάει δεν πρέπει να την χάσει.
Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε πιθανούς εθελοντές για ανταποκρίσεις και κάτι παραπάνω από πρόθυμη να τις δημοσιεύσει.

Ευχαριστούμε για την υπομονή σας να το διαβάσετε όλο...

31 σχόλια:

sniper είπε...

Υποθετω οτι το παπαγαλακι του Κρεμλινου φωτογραφιζει ως καποιους με διδακτορικα στη σχολη του Γκαιμπελς, μερικους αναρχοασφαλιτες και διαφορους πιθηκανθρωπους που τους ακολουθουν. Το λεω γιατι διαβασα την ανακοινωση του ομιλου στο ασφαλιτομηντια και απο κατω στα σχολια ηταν ο οχετος. Ο καθενας ξερνουσε οση χολη μπορουσε να βγαλει εναντιον του Πατελη και, αφου χαρηκαν τοσο μα τοσο για την "αποτυχια" του, εβγαλαν το συμπερασμα οτι με τετοια θεματα ασχολουνται "τιποτε μεταπτυχιακοι και διδακτορικοι" και αρα δεν μας απασχολουν. Α! Και οτι οσοι δεν ειναι μαζι μας ειναι εναντιον μας. Και γαμω τις ταξικες συνειδησεις ε?

Μηπως ξερεις ποτε το παπαγαλακι εγραψε το πρωτο κειμενο και ποτε τις διορθωσεις? Γιατι σωστα κανει και δεν στηλιτευει το χωρο του ΝΑΡ γενικοτερα (που κρατησε σωστη σταση στον Παλαιστιδη αλλα ουτε που γρατσουνισε τους διανοουμενους) αλλα και τη νΚΑ, απλα αυτη η αντιληψη του "all together to know us better" δειχνει χωρο που δεν εχει σαφη πολιτικη ταυτοτητα και ψαχνει να τη βρει οχι μονο σε κομμουνιστικα πεδια.

Στον ομιλο θα παω σημερα Απολιθωμα (και θα ειναι η δευτερη φορα, πηγα και πριν δυο εβδομαδες που θεμα ηταν ο Λουκατς). Σημειωσεις ειμαι κακιστος στο να κραταω, ομως αν θελεις μπορω να προσπαθησω να γραψω για σενα κανα δυο πραγματα.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το σχόλιο είναι διαλεκτικά δεμένο με 1002 ακόμα γεγονότα και συζητήσεις για τα γεγονότα, κατά τα οποία κάποιο πρόσωπο του αριστερού χώρου και δη του αριστερότερου,κρατά τουλάχιστον αμφιλεγόμενη στάση σε κρίσιμες περιστάσεις. Εχω κουραστεί να διακρίνουμε ανάμεσα στο πρόσωπο και στον χωρο για να ασκούμε κριτική. Όχι πως δεν έχει κι αυτή η διάκριση νόημα, αλοίμονο.
Ωστόσο, ειδικά σε τόσο οφθαλμοφανείς υποθέσεις, και από πρόσωπα που ασχολούνται με την μαρξιστική και μαρξίζουσα θεωρία, η διαλακτικότητα από τον κριτή πρέπει να μειώνεται.έλεος με την ανοχή των "χώρων" , που ενσωματώνουν στους κόλπους τους τόσο διαφορετικές λογικές. Όχι να καλούμαστε μετά και να μην τους κρίνουμε λόγω αυτής της πολυμορφίας..

g είπε...

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Σχετικά με το εκλεκτορικό που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 4 Μάρτη με θέμα την εξέλιξη του Δ. Πατέλη στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή του Τομέα Κοινωνικών Επιστημών του Γενικού Τμήματος του Πολυτεχνείου Κρήτης θα θέλαμε να δηλώσουμε τα παρακάτω.

Η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, μέσω της συμμετοχής της στη συλλογικότητα της Ενωτικής Πρωτοβουλίας φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης και την απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών, τάχθηκε ΥΠΕΡ της εξέλιξης του Δ. Πατέλη. Πρόκειται για την ίδια ξεκάθαρη θέση που είχαμε τηρήσει και στην προηγούμενη κρίση του ίδιου αλλά και σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες των πανεπιστημίων που οποιαδήποτε αγωνιστική στάση και αριστερή “ φωνή” διώκεται πολιτικά. Έχουμε αυτή την ξεκάθαρη θέση γιατί προτάσσουμε τα ουσιαστικά προσόντα της ενεργητικής συμμετοχής στο κίνημα κι όχι τα διάτρητα τυπικά προσόντα της “ επιστημοσύνης”. Άλλωστε πιστεύουμε ότι κανένας απολογητής της αστικής επιστήμης δε μπορεί να “ αξιολογήσει” ουδέτερα έναν μαρξιστή επιστήμονα.

Θεωρούμε ότι στο Πολυτεχνείο Κρήτης, που ασφυκτιά υπο το καθεστώς Γρυσπολάκη, κάθε στάση που διαιρεί και τραυματίζει τον έτσι κι αλλιώς ολιγάριθμο πυρήνα καθηγητών που αγωνίζονται, είναι επιζήμια. Έτσι και η στάση του Γ. Λιοδάκη σαφώς ήταν λάθος κι ενάντια στη λογική μας. Οποιεσδήποτε επιστημονικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές δεν θα πρέπει να αλλάζουν τη θέση του ΝΑΡ και της νΚΑ γι' αυτά τα ζητήματα αρχής που έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε.

Η νΚΑ τόσα χρόνια, κι ειδικά στα Χανιά, έχει δώσει απίστευτη μάχη ενάντια στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, στους νόμους και στις εκάστοτε αντιδραστικές πρυτανείες, έχει στηρίξει κάθε αγωνιζόμενο κι αριστερό κομμάτι ανεξάρτητα διαφωνιών και δε δικαιούται κανείς να αμφισβητήσει τη στάση της αυτή.

Παρ' ότι η στάση μας τόσα χρόνια είναι ξεκάθαρη κι η υποστήριξη μας στην υποψηφιότητα του Δ. Πατέλη είναι γνωστή στους παροικούντες στο Πολυτεχνείο Κρήτης, ορισμένοι πίστεψαν ότι θα στριμώξουν το ΝΑΡ και τη νΚΑ επειδή το μέλος του ΝΑΡ Γ. Λιοδάκης είχε αντίθετη ατομική στάση.

Τους απαντάμε: όλοι κρινόμαστε καθημερινά και συνολικά για τη στάση μας. Η σεμνότητα, η αυτοκριτική κι η συντροφική κριτική πρέπει να χαρακτηρίζουν τις σχέσεις μεταξύ αγωνιστών κι οργανώσεων κι όχι οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες που επιδιώκουν να κοντύνουν τον άλλον για να φανούν αυτοί ψηλότεροι.

Η δική μας Αριστερά, η επαναστατική αντικαπιταλιστική αριστερά, δε θα έχει αγκυλώσεις και εγωϊσμούς. Δε θα παρασέρνεται από τις επιτηδευμένες υπερβολές, ούτε από τις απάθειες. Θα κάνει λάθη μόνο και μόνο για να τα αποτιμάει και να χτίζει συνεχώς σε όλο και πιο στέρεες βάσεις την συλλογική κουλτούρα, την επαναστατική και συντροφική ηθική, να χτίζει τον κομμουνισμό στην πράξη αλλά και στη συνείδηση.

7-3-2010
ΧΑΝΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Δεν δημοσιεύτηκε σήμερα στο Πριν κι ούτε βλέπω να δημοσιεύεται, όπως και στο ρίζο.

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Μα πόσο σκληρός είναι πια αυτός ο σκληρός διαλεκτικός και γιατί η προαγωγή του έχει γίνει κινηματική υπόθεση;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάσπερ γράψε ό,τι μπορείς κι αν δε σου βγει πολύ καλό/μεγάλο άστο ως σχόλιο. Αν σου βγει καλό βάλτο στο δικό σου μπλοκ. Κι αν μπορείς κάν' το δύο σε ένα με του λούκατς.

Όσα αναφέρονται στο τρίτο σχόλιο είναι πολύ σωστά. Κι η απάντηση είναι όσα ακόμη πιο σωστά αναφέρει το δεύτερο σχόλιο.

Πράγματι δε δημοσιεύτηκε τελικά. Μας έφαγαν κάτι πληροφορίες εκ των έσω. Για μεταμοντέρνες πλατφόρμες υπάρχει χώρος, εμάς μας έφαγε η πληθώρα ύλης...

Γιατί ρε συ τον έκοψαν με κριτήρια πολιτικά. Ας πούμε ότι δημοσιεύει κείμενα σε ουτοπία και διάπλου κι όχι στο διεθνή περιοδικό τύπο που είναι επιστημονικά καταξιωμένος.
Απ' ό,τι έχω καταλάβει και παίρνω την πολιτική ευθύνη για το σχόλιο, ο λιοδάκης θέλει να κάνει κάτι σαν προσωπική αυλή και θεωρει όποιον δεν είναι μαζί του εναντίον του.
Αλλά θα είναι λάθος να το δούμε σα προσωπικό ζήτημα.
Το σκληρός είναι νεολογισμός του ευτύχη και δεν ξέρω τι σημαίνει. Όποιος μπορεί ας καταλάβει.

Επίσης καταγγέλλω τη γκε πε ου που εδώ και μέρες δε μου επιτρέπει να αφήσω ένα σχόλιο στο σύντροφο για την αξίνα.

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΙΔΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΙΝ της επόμενης Κυριακής μην ανησυχείται...και μη το συγκρρίνετε με τον ριζοσπάστη που ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΚΕΙΜΕΝΑ-ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ διαφορετικά από αυτό των επίσημων θέσεων, και που κάθε φορά την αλήθεια για την εσωκομματική διαμάχη την μαθαιναν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από τις -κατα τα άλλα- βρωμερές αστικές φυλλάδες....

Ανώνυμος είπε...

Εσωκομματική διαμάχη.. Είμαι ο τελευταίος -άντε, ο προτελευταίος- άνθρωπος που θα σου πει ότι μέσα σε ένα πολιτικό οργανισμό σαν το κόμμα νέου τύπου, δεν αρθρώνεται και δεν πρέπει να αρθρώνεται λόγος με διαφορετική κατάληξη την στιγμή που η αφετηρία είναι κοινή και η στρατηγική κατεύθυνση επίσης.

ΔΙΑΜΑΧΗ όμως σε έναν υγιή οργανισμό δεν υπάρχει. Σε έναν υγιή επαναλαμβάνω. Υπάρχει διαφωνία, διαφορετική λεκτική τοποθέτηση, αλλά στην ΜΑΧΗ είμαστε όλοι αντάμα τοποθετημένοι. Και ο στρατιώτης μάλιστα για να ξέρεις, δεν επιθυμεί να προβάλει το προσωπικό λεκτικό του διάφορο, ούτε μεταξύ των συντρόφων του, πόσω μάλλον στους άλλους. Για την εσωκομματική λοιπόν συνδιαλλαγή, ακόμα και σχετική (χρονικά και ως προς το περιεχόμενο) ρήξη, πίστεψέ με , ουδείς επιθυμεί να ενημερώνεται μέσα από εφημερίδες.
Δεν είναι βραζιλιάνικη ίντριγκα που κουτσομπολεύουμε μεταξύ μας. Είναι η στάση των συντρόφων που σεβόμαστε σαν εσωτερική ανάσα των ίδιων και της οργάνωσης, όχι σαν φτυσιά που σκάει και λίγο έξω.
Αυτό κι αν θα ήταν μικροπολιτική. Εσωτερική, με εξωτερική απόληξη.

Ανώνυμη του β' σχολίου (μπορεί όποιος θέλει να με κριτικάρει στη διαλεκτική μου σύνδεση) :)

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Αυτό που λέει ο ανώνυμος, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι η πραγματικότητα μιας κομμουνιστικής οργάνωσης, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός από τη μια και το οργανωτικό μπαχαλο από την άλλη ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ το κομμουνιστικό κίνημα...Το οργανωτικό μπάχαλο εμποδισε ΠΑΝΤΑ την οργανωμένη παρέμβαση και την αποτελεσματικότητα της πολιτικής μιας κομμουνισρικής οργάνωσης, ο δε δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, οδήγησε ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ και ΕΝΙΑΙΑ το κομμουνιστικό κίνημα, στη, κατασροφή ή/και τον εξεφτελισμό (Βάρκιζα, κυβερνήσεις Τζανετάκη και οικουμενικής κλπ κλπ)...

Ποτέ η φυσιλολογικότατη και αναπόφευκτη πολιτική διαπάλη μέσα σε ένα ΚΚ (συμπεριλαμβανομένου πρώτα από όλα του ΚΚΕ), δεν έγινε κτήμα των μελών του... Ο οργανωτικός πέλεκυς της πλειοψηφούσας φράξιας (που αναγορεέύει πάντα τον εαυτό της στον κριτή των πάντων και στον κυνηγό οποιασδήποτε άλλης άποψης με την κατηγορία ότι πάντα -και μόνο- οι άλλοι φραξιονίζουν (αμ δε! η Αλέκα έχει την ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΗ ΦΡΑΞΙΑ μέσα στο ΚΚΕ), απαγόρευε πάντα και τη στοιχειώδη και αναγκαία πολιτική συζήτηση στις ΚΟΒ και τις ΟΒ.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ούτε την περίοδο του 1917 δεν ίσχυσε...Γνωρίζουμε όλοι πως ο Καμενεφ και ο Ζηνοβιεφ ΑΠΟΚΑΛΥΨΑΝ τα σχέδια της εξέγερσης, Ο Λενιν τους απομάκρυνε για να ξαναγίνου δεκτοί στην ΚΕ αμέσως μετά!!!!!! Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός εφαρμόζεται μετά το 10ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ως αναγκαστικό προσωρινό μέτρο, που όμως το ΚΚΣΕ μετά το '24 το αναγορεύει σε ΜΟΝΙΜΟ και όχι μόνο αυτό, το εξάγει κιόλας στα υπόλοιπα ΚΚ....

Σημερα έχουμε την ανάγκη για πολιτική αποτελεσματικότητα, έχουμε την ανάγκη για συντεταγμένες οργανώσεις, έχουμε την ανάγκη για παραγωγή θεωρίας, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟΥ....Σύντροφοι όσοι από σας ενδιαφέρεστε για τον μαρξισμό και την οργανωμένη πάλη σας γράφω τούτο: Δεν διέγραψε ο Λένιν τον Κάμενεφ και τον Ζηνοβιεφ (και πολύ καλά έκανε) για ΤΕΡΑΣΤΙΑ ζητήματα και ζητάτε από το ΝΑΡ να διαγράψει τον Ευτύχη ή τον Λιοδάκη;;; Ε, σας λέω πως αποκλειεται! Το ΝΑΡ και η ΝΚΑ λαμβάνουν αποφάσεις, τις εφαρμόζουν (πράδειγμα η πολύ καλή ανακοίνωση της ΟΒ Χανίων της ΝΚΑ), ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά την τακτική και την στρατηγική τους φυσιογνωμία, γίνεται στο εσωτερικό μας -και όχι μόνο- μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, δυναμώνουμε και οργανωτικά και πολιτικά, ε, δεν θα πάρουμε οργανωτικά μέτρα τελεία και παύλα και σε όποιον αρέσει...

Ανώνυμος είπε...

Κομμουνιστή του ΝΑΡ
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν καταλήγει μονάχος του πουθενά.Μια οργανωτική αρχή δεν μπορεί ποτέ απο μόνη της να σταθεί αιτία ούτε θριάμβων ούτε κατατροπώσεων ή εξεφτελισμών.
Αν τώρα τη δούμε σαν βασικό συντελεστή στην παραγωγή και εκφραση πολιτικής σκέψης στο κόμμα που καθοδηγεί την τάξη των προλετάριων,άρα και βασικό συντελεστή στην παραχθείσα καθοδηγητική γραμμή,ως τέτοια, εκτός από τη Συνθήκη της Βάρκιζας οδήγησε επίσης στην ίδια την ίδρυση και διεξαγωγή του δοξασμένου αγώνα του ΔΣΕ. Καθυστερημένα θα μου πεις; Όλα κρίνονται στον καιρό τους θα σου πω. Και οι άνθρωποι,και οι αποφάσεις,και οι αντοχές (οι Έλληνες εκείνη την περίοδο για να τα βάλουμε στη θέση τους, ειρήνη ζητούσαν και τέρμα στο αίμα που έχυναν από τον Βαλκανικό.)

Όσο για την εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού επί Λένιν, το γεγονός ότι δε διέγραψε τον Μπουχάριν ή τον Τρότσκι,ήταν προφανώς γιατί η ρήξη μεταξύ τους δεν είχε πάρει διαστάσεις κομματικής απειθαρχίας. Και γενικώς ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν ταυτίζεται με τις διαγραφές,συνδέεται δε εσχάτως μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και στο επίπεδο της κριτικής που έκανα στο ΝΑΡ. Δεν είπα "μα καλά γιατί δε διαγράφει εδώ και τώρα τον Λιοδάκη", το πρόβλημα δεν έγκειται στην κατασταλτική αντιμετώπιση, αλλά στις αρχές αντιμετώπισης της εσωκομματικής ζωής γενικά. Οι οποίες όταν επιτρέπουν την ατομική στάση,όταν τελικά αναπαράγουν την κουλτούρα της ατομικής στάσης,καταλήγουν στην αναρχική πρακτική. Που προφανώς στο εν λόγω ρεύμα δεν εχει τις διαστάσεις και επιπτώσεις που έχει στον χώρο (των αναρχικών). Μάλλον γιατί συνδέεται διαλεκτικά με μια διαφορετική καταρχήν θεωρητική βαση.

Τέλος, η ανάγκη συντεταγμένης οργάνωσης που ανέφερες στη δική μου πολιτική αντίληψη μεταφράζεται ανάμεσα στα άλλα σε ενιαίο σύνταγμα δυνάμεων ως σκέλος του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και όχι βέβαια σε αντίθεση με αυτόν.

Τελευταία σημείωση, φυσικά και έχει υπάρξει η εσωκομματική διαπάλη αντικείμενο ισχυρού βιώματος του σώματος της οργάνωσης ως συνόλου. Φυσικά και η διαπάλη έχει γίνει κτήμα των μελών. Πάμπολλες φορές, όχι μόνο στο πολυαναφερμένο ΣΔΕΚΡ, που δικαιολογούνταν πολλαπλά από το εμβρυακό της προσπάθειας δημιουργίας κόμματος έναντι ομίλων, όσο και στο ΚΚΕ.

Η συζήτηση μοιάζει να ξέφυγε,νομίζω όμως πως όχι.Γιατί το δίδαγμα από την αντιμετώπιση ενός διαννοούμενου-αγωνιστή αφορά τόσο την αντιμετώπιση των αστών και των μηχανισμών τους (που αναμενόμενη) όσο και αυτή των απο δω.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Καταρχήν ο δ.σ. έχει σαν πυρήνα της υπαρξής του την εξής αντίληψη:"Υπεροχή των αποφάσεων των κομματικών ΟΡΓΑΝΩΝ έναντι του συνόλου των κομματικών οργανώσεων". Αυτή είναι η κατ΄ αρχήν ουσία του. Σε αυτό ΔΕΝ διαφωνούμε! Εννοείται πως μια συντεταγμένη οργάνωση πρέπει να πειθαρχεί στις αποφάσεις που λάμβάνονται.. Αναφέρεις πολύ σωστά γιατί το ιστορικοποιείς, το γεγονός της τοτινής υπαρξης ΟΜΙΛΩΝ και της ανάγκης για ένα κόμμα που προέταξε ο Λένιν. Από τότε όμως κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Γιατί τα άλλα επίσης ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ ερωτήματα απαντήθηκαν ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ... και εννοώ: α. ΠΩΣ λαμβάνονται οι αποφάσεις τις οποίες το σύνολο της οργάνωσης οφείλει να εφαρμόζει. β. ΠΩΣ οργανώνεται η εσωτερική συζήτηση και η αναπόφευκτη -όσο και φυσιολογική- διαπάλη απόψεων, γ. ΠΩΣ επικοινωνεί η κάθε φορά μειοψηφία με την εργατική τάξη έτσι ώστε να αοπδειχθεί στην πράξη αν είναι όντως λανθασμένη ή όχι. δ. ΠΩΣ πραγματοποιείται η στελέχωση των οργάνων και με ποια κριτήρια. ε. ΠΩΣ εμποδίζεις την κυρίαρχη κάθε φορά άποψη από το να αναδυκνύει στελέχη της αρεσκείας της ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΖΟΝΤΑΣ άλλα άξια στελέχη λόγω άποψης...

Σε όλα αυτά το κομμουνιστικό κίνημα ΑΠΑΝΤΗΣΕ. Και απάντησε ΕΜΠΕΙΡΙΚΑ, ΑΝΤΙΔΙΑΛΕΚΤΙΚΑ, εν τέλει στρουθοκαμηλικά... α. Τα λάθη και οι αποτυχίες ΠΑΝΤΑ οφειλονται στις κακές αντικειμενικές συνθήκες, στο ότι δεν έτρεξαν τα μέλη, ή στην διαβρωτική διεισδυση του εχθρού, ή εν τέλει στον εχθρό! ΠΟΤΕ η οιαδήποτε ηγεσία ενός ΚΚ (ειδικά του ΚΚΕ) δεν ανέλαβε τις ευθύνες της! Είναι ΤΥΧΑΙΟ ΑΥΤΟ;;;

β. Οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις οφείλονται ΠΑΝΤΑ στην διαβρωτική επίδραση του αστισμού και του ιμπεριαλισμού...ΠΟΤΕ η ηγεσία δεν αναζήτησε στην ίδια την πολύμορφη πραγματικότητα την αιτία γέννησης αντιθέσεων μέσα στο ΚΚ. Είναι ΤΥΧΑΙΟ ΑΥΤΟ;;;

Η απάντηση -κατ εμέ- είναι πως δεν είναι τυχαία όλα αυτά... τα κόμματα που ορκίζονται πίστη στον μαρξισμό-λενινισμό είναι ΤΑ ΠΡΩΤΑ που κακοποίησαν την θεωρία του μαρξισμού... Είναι ακριβώς αυτά τα κΌμματα (ανάμεσά τους κατέχει τιμητική θέση το ΚΚΕ), που εισήγαγαν ως κριτήρια ανάλυσης της πραγματικότητας, την συνωμοσιολογία, την αστυνομολογία, την προβοκατορολογία...ΆΛΛΟ το ότι υπάρχουν και αυτά στην ταξική πάλη και άλλο να τα αναγορεύεις στα ΚΟΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ κριτήρια της ανάλυσής σου....

Ο δ.σ. παγιώθηκε σαν ένας "συγκεντρωτικός συγκεντρωτισμός".. Το επίθετο "δημοκρατικός" καταργήθηκε αφήνοντας μια καρικατούρα δ.σ. να παίζει καθοριστικό ρόλο....ΌΧΙ σύντροφε... Πριν υπάρξουμε στρατιώτες οφείλουμε να ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΜΕ το πλαίσιο της στρατιωτικής μας θητείας...Αυτό, ξεχάστηκε συνειδητά και έμεινε μόνο η έννοια του στρατιώτη...είμαστε κομμουνιστές γιατί θέλουμε πρώτα από όλα να έχουμε τον έλεγχο των οργανώσεών μας....Δεχόμαστε ως αναπόφευκτα τα όργανα και την εξουσία που έχουν, εφαρμόζουμε τις αποφάσεις, ΑΛΛΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΓΟ...ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ... Και την αλήθεια σύντροφέ μου, την ΕΚΡΥΨΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΚΕ... Από τη συμφωνία της Βάρκιζας, από την εποχή του όπλου παρά πόδα, την αποκύρηξη του Άρη, του Πλουμπίδη, του Καραγιώργη, το Πολύτεχνείο '73 και τους 300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη και της ΚΥΠ, το "άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων"-μορατόριουμ με το ΠΑΣΟΚ, τα ψέμματα που έλεγαν για τις χώρες του υπαρκτού, την κυβέρνηση με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ ΤΟ '89, τους πράκτορες πίσω από τον Δεκέμβρη '08 και τη λαϊκή εξέγερση που δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι, έως την σημερινή απόφαση της εργατικής συνδιάσκεψης του ΚΚΕ η οποία ΛΕΕΙ ΑΠΛΑ, ΨΕΜΜΑΤΑ!! (θα αναφερθώ σύντομα σε αυτό)...

Λοιπόν στρατιώτης σε ένα τέτιο κόμμα υπήρξα, το γνώρισα καλά, το απέρριψα ΠΟΛΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, κάθε αγωνιστής πρέπει να το απορρίψει και πάμε για κομμουνιστικές οργανώσεις ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ...

Ανώνυμος είπε...

Πρώτον,you may call me συντρόφισσα :)
Δεύτερον.. ΟΥΑΟΥ! Τι να πρωτοσχολιάσω και να μην καταλήξουμε κλινικά νεκροί 7 το πρωί,με τους διαχειριστές και αναγνώστες να μας βρίζουν για το ξόδεμα χώρου! Γιατί τα θέματα που θέτεις είναι πολλά.

Αν μπορώ να απαντήσω ευσύνοπτα θα σου πω το εξής. Δεν επικαλούμαι άρτια εσωτερική λειτουργία του ΚΚΕ, τώρα ή πριν 10 χρόνια ή πριν γεννηθώ κιόλας. Όσα περιγράφεις σαν αρτηριοσκληρωτικές,μυωπικές και κλειστοφοβικές αντιδράσεις, κάποια είναι γεγονότα, κάποια άλλα όχι, κάποια διογκώνονται από τον μεγεθυντικό φακό της πολιτικής σου οπτικής και στράτευσης.Άρα σε κάποια με βρισκεις σύμφωνη,στα οποία όμως εγώ βλέπω κακή εφαρμογή αρχών και όχι αναγκαιότητα εφεύρευσης νέων.

Χωρίς να ανήκω στους ανθρώπους που θεωρούν πως η πολιτική θεωρία σε επίπεδο ιδεών,οργανωτικών και τακτικών αρχών πέθανε μαζί με τον Ίλιτς. Το θεωρώ άκρως αντιδιαλεκτικό,ισούται με βουλησιαρχικό σταμάτημα της ιστορικής εξέλιξης της σκέψης. Εξακολουθώ όμως υπερασπιστής του δ.σ. Δε θεωρώ πως βρέθηκε ή είναι ανάγκη να βρεθεί η διαλεκτική άρνησή του.

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Η συμπαθής κατηγορία ανθρώπων που συνηθίζουμε να αποκαλούμε μπετά επεκτείνεται και σε χώρους πέραν της ΚΝΕ.

Μπορεί οι μεν να ακούν Βασίλη και οι δε Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά μοιάζουν πολύ. Έχουν τη σιγουριά του παντογνώστη, τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου και συμπεριφέρονται σαν ιεχωβάδες. Πάντως, έχουν αγνές προθέσεις και κατά βάθος είναι καλά παιδιά.

Μόνο ένα τέτοιο μπετό θα μπορούσε:

* να έχει τα μούτρα να κριτικάρει την εσωτερική λειτουργία του ΚΚΕ, ενώ μόλις πριν μια εβδομάδα παραιτήθηκε η μισή ΠΕ του καταγγέλοντας πισώπλατα μαχαιρώματα, φίμωση απόψεων και σταλινικές πρακτικές.

* να μην καταλαβαίνει πόσο αστείος γίνεται κάποιος που επαναθεμελιώνει είκοσι χρόνια τον κομμουνισμό, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται θεωρητικά στη λίθινη εποχή αναζητώντας απαντήσεις σε ζητήματα που η ίδια η ζωή έχει απαντήσει εδώ και έναν αιώνα.

* να ισχυρίζεται ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ήταν απλά ένα προσωρινό μέτρο που έτυχε να γίνει μόνιμο. (Τι να κάνουμε, Λένιν, 1902. Διάβασέ τον πριν τον επαναθεμελιώσεις).

* να υπερασπίζεται το οργανωτικό μοντέλο στο οποίο όλοι λεν ελεύθερα τη γνώμη τους, κανείς δε την παίρνει υπόψιν και καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, στα σχόλια ενός άρθρου που περιγράφει τόσο ανάγλυφα τα αδιέξοδα του μοντέλου αυτού.

* να καταστρέφει όλες τις συζητήσεις τρολλάροντας ακατάπαυστα για την υπεράσπιση της γκρούπας του. Εντάξει, έχετε δίκιο, είστε οι καλύτεροι, φτάνει τόσο.

Απολίθωμα, συγγνώμη για το σεντόνι (και για την έκταση, και για το ύφος, και για το ότι είναι εκτός θέματος προαγωγής κατέλη) αλλά έχω αυπνίες και βαριέμαι θανατηφόρα. Θα βάλω τα δυνατά μου να μην επαναληφθεί.

Ανώνυμος είπε...

Α ναι, ήθελα κι εγώ να πω γι αυτή την αγωνιώδη 20χρονη αναζήτηση ανασκευασμένης θεωρίας. Αλλά το θεώρησα άκυρο,ως ακόμα ένα σημείο τριβής με τον Κομ.του ΝΑΡ, άσχετο με το ότι ο Πατελης δεν προήχθη. Να μου πεις, η αναφορά στη Βάρκιζα και στην εσωκομματική δημοκρατία είναι έτι ασχετότερη!

Πάω να παρακολουθήσω μάθημα στο αστικό Πανεπιστήμιο και κυρίως να διαβάσω την Απόφαση της Συνδιάσκεψης-όχι να με πρόλαβε το ΝΑΡ!! Θα αναζητήσω κι εγώ μανιωδώς τα ΨΕΜΑΤΑ, είμαι πολύ περίεργη.

Θα επιστρέψω κάποια στιγμή δριμύτερη,ίσως και με ένα όνομα αρμόζον σε συγκεντρωτικά συγκεντρωτική,όπως ειπώθηκε :)

Αναυδος είπε...

Λίγο άσχετο
1. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ η κατάργηση των τάσεων δεν ήταν προσωρινή. (http://chss.montclair.edu/english/furr/research/factionalism_ginzburg_lies1109.html)
2. Τους Καμενεφ και Ζινοβιεφ γλύτωσε από τη διαγραφή το 1917 ο Στάλιν !

ουγκ, ουγκ! είπε...

@Αναυδος
Ο Στάλιν και μάλιστα ενάντια σε αντίθετη εισήγηση του Λένιν στο συλλογικό όργανο για τη διαγραφή τους!

@ανώνυμη
Μιας και το Ναντιέζντα (Κρουπσκαγια-Ουλιάνοβα)είναι ήδη καπαρωμένο στο μπλοκ από άλλη σου προτείνω το "Κλάρα" (εκ της Τσέτκιν ή έστω του Θανάση) ή το "διαλεκτική κυριούλα" (αρνηση της άρνησης και νέα ποιότητα εκ του σοβιετικού κυριούλη και και σκληρού διαλεκτικού για τον οποιο κι ο λόγος στο παρόν ποστ).

Κατά τ'αλλα συναγωνιστές και σ/φοι δεδομένη η συμπάθεια και αλληλεγγύη από έναν "εντός των τειχών" στο πρόσωπο ενός Die Hard Dialectic!

Ανώνυμος είπε...

Ρε Κομμουνιστή του ΝΑΡ, το χεις παρακάνει. Προσωπικά βαριεμαι πια να διαβάζω τα σχόλια. Ξεκόλλα και κατάλαβε οτι πρέπει να σταματήσεις να αυτο-προβοκάρεσαι.

Ένας άλλος Ναρίτης

Υ.Γ. Ρε οικοδόμε, 6 στους 57 δεν είναι και η μισή Π.Ε. (όχι οτι αυτό είναι τι κύριο, αλλά ας μην γαμήσουμε κι άλλο την συζήτηση)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι έννοια βαθιά διαλεκτική που για την τυπική λογική αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις. Πολλοί σφοι με τυπική λογική καταλήγουν να την ταυτίζουν σκέτα με το συγκεντρωτισμό κάτι που κάνουν ενίοτε κι όσοι τον υπερασπίζονται. Πέραν των άλλων είναι μια αρχή κι όχι ένα μοντέλο που πρέπει να εφαρμόσουμε ή να απορρίψουμε. Το καλούπι δεν έσπασε το 17.

Από αυτό μέχρι όλα τα άλλα που διαβάσαμε εδώ παρέα μεσολαβεί άβυσσος κι όποιος πήγε να την κολυμπήσει τα έκανε μούσκεμα.
Αν η εναλλακτική λύση στο δίπολο του στείρου συγκεντρωτισμού και της αναρχίας είναι κάτι τύπου συριζα που όλοι χωράνε κι έχουν το ακαταλόγιστο, αν ως 'διαλεκτική' υπέρβαση θεωρείται το μοντέλο των εαακ που έχει ξεφύγει προ πολλού από τα στενά φοιτητικά όρια, τότε (βασικά) καλησπέρα σας.

-Νομίζω ότι παρά την απαγόρευση το 21 στη δεκαετία του 20 συνέχισαν να δραστηριοποιούνται ομάδες μες στο κόμμα (αριστερή αντιπολίτευση, ενωμένη, εργατική κτλ). Αν ξέρει κάποιος κάτι άλλο το συζητάμε.
-Η αναφορά στην επιστολή ζηνόβιεφ-κάμενεφ στην αντίστοιχη αυγή της εποχής, χτύπησε ευαίσθητη χορδή, αλλά θα την αφήσω να παίξε σε άλλη φάση.
Πάντως όταν ξέσπασε ο οκτώβρης κι οι δυο τους πάλεψαν για να νικήσει απ' όσο ξέρω, παρά τη διαφορετική τους εκτίμηση.

Υγ: η κε του μπλοκ δεν αποδέχεται συγνώμες, πόσο μάλλον για κείμενα που της άρεσαν και μόνο σεντόνια δεν ήταν.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

Καρντασια στην εργατική πολιτική δεν έχει σημασία μόνο η θεωρητική σύλληψη ενός μοντέλου, αλλά κυρίως εάν το μοντέλο έχει αποτελέσματα και ΤΙ αποτελέσματα έχει...

Ο δ.σ. σαν εφαρμογή έχει και θετικά (ενιαίος οργανωτικός και πολιτικός ιστός), αποδείχτηκε όμως πως έχει και πολλά αρνητικά (όπως αυτά που περιέγραψα παραπάνω και που ΔΕΝ είναι απλές εξαιρέσεις, ούτε φυσικά αναλήθειες γιατί αποτελούν γεγονότα).

Οι κομμουνιστές έμαθαν κάθε διαφωνία, να τη διαχειρίζονται με κανιβαλικους πολιτικιύς όρους...Αυτή η διαπίστωση ΔΕΝ είναι αυτοπροβοκάρισμα, αλλά για όποιον θέλει να δει, η απλή αλήθεια..έχει δίκιο κάποιος που αναφέρεται στους όρους που διεξηχθει η εσωκομματική αντιπαράθεση ΜΕΣΑ στο ΝΑΡ και θα είμαι ο τελευταίος που θα προσπαθήσει να ωραιοποιήσει την κατάσταση.. Και το ΝΑΡ είναι τμήμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, συνεπώς κουβαλά και ένα σωρό ΑΡΝΗΤΙΚΑ του.... Τουλάχιστον, όμως η αντίθετη άποψη μέσα στο ΝΑΡ ακούγεται πολύ περισσότερο, δημοσιοποιείται (πράγμα θετικό) και δεν αντιμετωπίζεται με τον ακράιο τρόπο που μας έμαθε το ΚΚΕ....

Από κει και πέρα, θα κριθούμε όλοι στην ΠΡΑΞΗ..Και εμείς που παλέυουμε για την επαναθεμελίωση του κομμουνισμού και το ΚΚΕ που παλέυει για τη νεκρανάσταση ενός μοντέλου κοινωνίας που -κατ εμέ- χρεοκόπησε γιατί ΔΕΝ ήταν σοσιαλισμός και όλοι οι άλλοι..

Για τον Γ. Λιοδάκη ναι είχε άδικο...Ωστόσο οι πολιτικές διαφωνίες δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται κυρίως με διαγραφές. Εβγαλέ η ΟΒ Χανίων της ΝΚΑ σψστή απόφαση;; Έβγαλε.. Επιβεβαιώθηκε στη Ζωή;; Επιβεβαιώθηκε.. Ε, λοιπόν έτσι πρέπει να προχωράμε.. Εάν οι αποφάσεις του ΝΑΡ και της ΝΚΑ (και ΚΑΘΕ κομμουνιστικής οργάνωσης) είναι σωστές και επιβεβαιώνονται από τη ζωή, δεν πρέπει να έχουμε κάνένα προβλημα εάν ένα μειοψηφικό κομμάτι απέχει από την εφαρμογή των αποφάσεων..Η ίδια η ζωή αργά ή γρήγορα το θέτει -εκ των πραγμάτων- εκτός οργάνωσης.. ΤΙ γίνεται όμως όταν η μειοψηφία έχει ΔΙΚΙΟ;; (πχ ό Αρης το '44, σε άλλες συνθήκες η τάση του ΝΑΡ μέσα στο ΚΚΕ το '89);; Για πείτε μου συντρόφια όλοι εσείς που ΔΕΝ ερμηνεύετε το οργανωτικό μοντέλο και σαν ΠΟΛΙΤΙΚΟ τυαόχρονα, αλλά το αποσπάτε, ΤΙ γίνετε όταν η μειοψηφία ενός κομμουνιστικού κόμματος έχει δίκιο και η πλειοψηφία άδικο;;

Ανώνυμος είπε...

για όλα αυτά που συζητάμε, προτείνω ένα πολύ καλό βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις "ΑΓΡΑ" (ναι αυτές!!!), της Έλλης Παππά, με τίτλο "Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου".Λέει πολλά και ενδιαφέροντα.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Βασικά το πρόβλημα του ναρ δεν είναι ότι κληρονόμησε κάτι στρεβλό αλλά ακριβώς ότι πέταξε όλη αυτή την κληρονομιά ως χρεοκοπημένη κι ειδικά στο οργανωτικό στράβωσε το κλαδί από την άλλη μεριά.
-Κατά δεύτερον αυτοί που τρώγονταν σαν κανίβαλοι είχαν ένα σημαντικό διακύβευμα που δικαιολογούσε την έκταση της φαγωμάρας. Στο ναρ ποιο ακριβώς είναι το διακύβευμα;

Το επιχείρημα όλοι το ίδιο είμαστε αλλά εμείς το λέμε δημόσια είναι διαμάντι κι ας μην έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα.
Η χυδαίος εμπειρισμός στην αποτίμηση του δσ και των ιστορικών καρπών είναι ρουμπίνι -κι ας μην έχει σχέση με την εμπράγματη πραγματικότητα.
Αλλά την καρδιά μου κέρδισε το κλισέ για τη σοβιετία -ενώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να καταρρεύσει κάτι που δεν υπήρχε.

Οι συγκυρίες που αναφέρεις μάλλον έχουν να κάνουν με κακή εφαρμογή του δσ. Αλλά πάνω απ' όλα με λάθος πολιτική γραμμή κι αντίληψη. Τώρα ποιος ακριβώς αποσπά το οργανωτικό από το πολιτικό όταν όλα αυτά τα αντιλαμβάνεται ως αποτελέσματα του δσ είναι ένα ζήτημα.

Κομμουνιστής του ΝΑΡ είπε...

απο΄λιθωμα, ξέρω πως θα διαφωνήσουμε, αλλά πίστεψέ με δεν τρολλάρω, ουτε υπεκφεύγω... Πάμε λοιπόν:

Όποιος γνώρισε κομμουνιστική οργάνωση με δ.σ., γνώρισε μια πραγματικότητα, που μαζί με τα θετικά (οργανωμένη ζωή κλπ), γνώρισε και ένα πολύ αρνητικό καταρχήν: Η οποιαδήποτε απόκλιση από την γραμμή, είτε αφορά ένα σημαντικό διακύβευμα, είτε την απόφαση μιας ΚΟΒ για τις δημοτικες εκλογές, είτε μια άποψη ενός μέλους για τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού, πάντοτε βαφτίστηκε ως "κεντρική πολιτική διαφωνία"...ΥΠό αυτήν την έννοια, τσουβαλιάστηκαν ζητήματα αρχής και ζητήματα τακτικής, όλα στο μπλέντερ..Συνέπεια αυτού ήταν, να χαθε΄'ι το μέτρο, το ΤΙ ορίζουμε σαν ζήτημα αρχής -που αλλοιώνει την φυσιογνωμία μιας οργάνωσης- και τι σαν ζήτημα τακτικής που δεν αλλοιώνει την φυσιογνωμία, επιβάλλει όμως σωστή συζήτηση.. Αυτή η απέραντη σύγχυση, έγινε στα ΚΚ καθεστώς στην εσωτερική ζωή τους... Αυτή η σύγχυση ανέδειξε τα πάντα σε ζήτημα αρχών, εκφυλίζοντας την όποιοα αντιπαράθεση σε διάλογο κουφών, εισάγοντας εν τέλει, την αστυνομολογία και την συνωμοσιολογία σαν κριτήρια ερμηνείας της πραγματικοτητας...Όλα αυτά δεν έγιναν εν κενώ...Έγιναν στο όνομα του δ.σ. Ή πιο σωστά ΕΤΣΙ κατανοήθηκε ο δ.σ....

Αυτή η κουλτούρα του κομμουνιστικού κινήματοις πέρασε σχεδόν ΑΤΟΦΙΑ και στο ΝΑΡ..Και λέω σχεδόν γιατί τουλάχιστον το ΝΑΡ το ξέρει αυτό, δημοσιοποιεί τις διαφωνίες, δεν επιλέγει την εύκολη οδο των διαγραφών, χωρίς όμως -τουλαχιστον μέχρι τώρα- να μπορεί να εμφανίσει ένα διαφορετικό οργανωτικό μοντέλο και εργατικό πολιτισμό...Η γνώμη μου έιναι όμως, πως η προσπάθεια αυτή είναι η μόνη που μπορεί να αποδώσει καρπούς...Πρέπει να ξαναμάθουμε να ξεχωρίζουμε τα ζητήματα, ποιά είναι ζητήματα αρχών και ποιά όχι..Πρέπει να ξαναμάθουμε την αρχή πως η εσωκομματική διαπάλη γίνεται με επιχειρήματα σοβαρά που απαιτούν μόρφωση, γνώση της διαλεκτικής και δεν πρέπει να διεξάγεται κυρίαρχα με οργανωτικούς όρους, όπως μας έμαθε το κομμουνιστικό κίνημα...

Ξέρεις πως διεξηχθει η εσωκομματικ΄ξη αντιπαράθεση από μέρους της ηγεσίας του ΚΚΕ το'89;; "Οι γραψαίοι που έφαγαν τα λεφτά του κόμματος", "Οι αποστάτες που δημοσιοποίησαν τις απόψεις τους", "Το κόμμα έχει πάντα δίκιο", "Οι προδότες που τα παίρνουν από το ΠΑΣΟΚ" κλπ κλπ...¨Όταν το ίδιο το ΚΚΕ συνεργάσττηκε με το ΠΑΣΟΚ...Για την ταμπακιέρα, τσιμουδιά...Ούτε για τις χώρες του υπαρκτού που κατέρρεαν, ούτε για την κυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ,ούτε τπτ....

Ας πάρουμε λοιπόν υπόψη μας όλα αυτά τα γεγονότα, ας τα συνδυάσουμε με τις αρχές λειτουργίας του δ.σ., για να δούμε λοιπόν τι γίνεται...

Για τον Λιοδάκη(δεν θα ξαναγράψω πως είχε ΛΑΘΟΣ), θα σου φέρω ένα ιστορικό παράδειγμα από την ανάποδη, για να βιώσεις ΤΙ θέλω να πω: Πες λοιπόν ότι είσαι σε μια ΚΟΒ του ΚΚΕ τον Ιούνη του '89 όταν αποφασίζει η ΚΕ την σνεργασία με την ΝΔ και μετά και με το ΠΑΣΟΚ! Σε ρωτώ: ΤΙ κάνεις ως κομμουνιστής;; Λες ότι το κόμμα "ξέρει τι κάνει";; Απαιτείς να γίνει συζήτηση και να αποφασίσει η ΚΟΒ σου εάν συμφωνεί με αυτό ή όχι, και ας τρως τη λάσπη του αιώνα;;; Αποχωρείς;;

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

Πάντως, αν πρόκειται να κατέβει προς ψήφιση ζήτημα οργανωτικών μέτρων και διαγραφής comments, εγώ δηλώνω από τώρα υπέρ.

http://tinyurl.com/54k56o

Ανώνυμος είπε...

Μπορεί να μας πει κάποιος ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ που πρόβαλλε ο Λιοδάκης για το λευκό του στην εκλογή Πατέλη???

Εγώ πάντως είμαι με την συνεπή αναρχοεαακ γραμμή του ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΔΕ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ σε τέτοια πράματα.Από θέση αρχής, για τον φοιτητικό και εργατικό έλεγχο στην ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση κλπ κλπ.
Τέτοια πράματα τα έκανε παντα η ΠΚΣ στα τμήματα. Και βέβαια τις περισσότερες φορές ήταν ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ.
-Βέβαια στην συγκεκιριμμένη περίπτωση Πατέλη μάλλον συμφωνώ με την στάση της ενωτικής πρωτοβουλίας.


ο κομμάντο μέσα στο έαρ

kollaps είπε...

Γενικά σοβαρή η τοποθέτηση του "παπαγαλακίου" (και) στο σημείο που κάνει κριτική στο ΝΑΡ, το μόνο φάουλ ήταν το μαρξιστές σε εισαγωγικά όταν μιλάει για το κείμενο των Μπιτσάκη κλπ. Λίγο έλεος ρε παιδιά, οκ αξιόλογη η προσπάθεια του Ομίλου αλλά το να αφορίζουμε όσους διαφωνούμε (θεωρητικά ή για ένα κείμενο που υπέγραψαν) σαν "μαρξιστές" πάει πολύ.

Και συ ρε σχιζοφρενή άραξε λίγο, και μένα μπορεί να με ενοχλούν τα κομεντς σου αλλά δεν το κάνω θέμα, μπορώ απλά να τα αγνοώ. Επί της ουσίας τι να κάνουμε, άσχετα του οτι με τον "Κομμουνιστή" ανήκουμε στην ίδια οργάνωση, πιο πολύ με ενδιαφέρει να διαβάσω την άποψη ενός που είναι 20+ χρόνια στο χώρο παρά εσένα που πιο πολύ μου μοιάζεις για παράγοντα του ιντερνετ (σόρρυ κιόλας ε, μπορεί να κάνω και λάθος). Ακόμα κι αν αυτός γράφει αδέξια ενώ εσύ καλά με βάση τα ιντερνετικά στάνταρτς. Α, και πάει καιρός που χω διαβάσει το "Τι να κάνουμε" αλλά έχω την αμυδρή εντώπωση οτι ο Λένιν συνέδεε την αντίληψη του για το κόμμα με τις συνθήκες της τσαρικής Ρωσίας. Όχι μόνο με αυτές προφανώς, όμως σίγουρα δεν προέβαλλε κάτι υπεριστορικό όπως πασχίζεις να κάνεις εσύ για να στείλεις στο πυρ το εξώτερο εμάς σαν αναθεωρητές. Τσαο

ο σχιζοφρενής οικοδόμος με το καδρόνι είπε...

@kollaps
Η διαφορά είναι ότι ο σύντροφός σου τρολλάρει ενώ εγώ (συνήθως) όχι. Νομίζω ότι είσαι ικανός να κάνεις τέτοιες στοιχειώδεις διακρίσεις, ακόμη κι αν αγνοείς το Τι να κάνουμε.

Ως υπεύθυνος ιντερνετικός παράγοντας το σταματάω εδώ, γιατί βρίσκω ότι παραείμαστε μεγάλα παιδιά για να τσακωνόμαστε στα ξένα μπλοκς.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ως μεγαλοπαράγοντας (υποκειμενικός κι όχι μόνο) του διαδικτύου με μηδενική επιρροή στην εμπράγματη πραγματικότητα έχω να πω πως όταν το βασικό επιχείρημα είναι ότι ο δσ εφαρμόστηκε στρεβλά επομένως ας αλλάξουμε μοντέλο και παραμένει αναλλοίωτο στον πυρήνα του εδώ και κάποια σχόλια, νιώθω βαθιά κουρασμένος, σε βαθμό που μετά βίας πληκτρολογώ μέχρι τέλους τις φράσ...

KOMMANTO είπε...

σχιζοφρενή οικοδόμε με το καδρόνι:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1146707


όπως καταλαβαίνεις είναι οφθαλμοφανές ότι συνεχίζουμε..

Ανώνυμος είπε...

Τι έχετε να πείτε για τον σύντροφο Πατέλη κι αυτό;
https://www.youtube.com/watch?v=Jh_iGIxc9oc&feature=youtu.be

Barkastogialo

ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είπε...

Οταν εχεις "τσακωθει δια βιου" με την ταξικη παλη σου φταιει ο ....ΔΣ .

Της κοντης ψ@λης της φταιν οι τριχες ...
Πειτε μας σε ποιο ...αμφιθεατρο... θα κατασκευασετε το νεο υποκειμενο να φερουμε κατι παλιες αφισσες για ...απαλλοτριωση .Θα το καψουμε !

Ανώνυμος είπε...

"Το αστικό πανεπιστήμιο δε θέλει στους κόλπους του υγιείς, ανατρεπτικούς ανθρώπους". Αυτό το "υγιείς" μου είχε προξενήσει ερωτηματικά, τώρα κατάλαβα τι εννοείτε. Εύγε, άξιος εκπρόσωπός σας ο "υγιής" πανεπιστημιακός τον οποίο σύμπασα η αριστερά υποστήριξε επειδή κάποιοι τόλμησαν να την τον εκλέξουν.