Πόλεμος στον πόλεμο

...του κεφαλαίου.
Εν όψει της σημερινής μέρας, η κε του μπλοκ πήρε την άδεια από το ανεξάρτητο συνεργαζόμενο παπαγαλάκι του κρεμλίνου να δημοσιεύσει ένα δικό του κείμενο που πιάνει σφαιρικά το φλέγον θέμα των ημερών, τόσο γενικά όσο κι ως προς τη συγκυρία.

Ο πόλεμος πλέον εκδηλώθηκε ανοιχτά!
Αυτό που ως χτες ήταν φιλολογία, σήμερα έχει σάρκα και οστά! Ό,τι μέχρι σήμερα ήταν εικασία, τώρα πια αποτελεί πραγματικότητα! Μαύρη, σκληρή, αδυσώπητη... Όπως κάθε πολεμική πραγματικότητα!

Το φερέφωνο μίλησε. Χωρίς ντροπή, αλλά και χωρίς αλαζονεία. Ψυχρά, σαν γνήσιος τεχνοκράτης και αυθεντικός υπάλληλος του κεφαλαίου μάς ενημέρωσε για τα... αναγκαία.
Στο διαρκή πόλεμο μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων της κοινωνίας, οι τωρινές εξελίξεις εγκαινιάζουν μια καινούργια φάση. Ο αντίπαλος αποκαλύφθηκε, έβγαλε την όποια φιλολαϊκή μάσκα και πέρασε στην ανοιχτή επίθεση. Μείωση μισθών και συντάξεων, εφαρμογή της αντιασφαλιστικής πολιτικής, περικοπές στις ήδη αναιμικές δαπάνες για δημόσια αγαθά, φόροι...

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της βάλθηκαν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει. Δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν και τα υγιή πατριωτικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού. Ενός λαού που έχει υπερασπιστεί με αίμα την πατρίδα του ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (γερμανική κατοχή, αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη, αμερικανοκρατία, χούντα, διέλευση φονιάδων για τη σφαγή του λαού της Γιουγκοσλαβίας). Βάλθηκαν να παρουσιάσουν τα κέρδη και τις ζημιές του κεφαλαίου σαν κέρδη και ζημιές όλου του έθνους...

Γνωρίζουν ότι το τμήμα του ελληνικού λαού που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, που βρίσκεται στην ανεργία ή στην ελαστική εργασία, που έχει πτυχία αλλά όχι δουλειά, που είναι νέο και θέλει να δημιουργήσει αλλά δεν του προσφέρονται οι δυνατότητες να το πράξει, αυτό ακριβώς το τμήμα που αποτελεί και τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού συνυπάρχει (αν και κάθε άλλο παρά ειρηνικά) με το υπόλοιπο κομμάτι.
Το κομμάτι της ασύδοτης κερδοφορίας, το κομμάτι της σαπίλας, των φελλών που προβάλλονται σαν πρότυπα από τα ΜΜΕ, το κομμάτι των λαμογιών του παρασιτικού καπιταλισμού, των τραπεζών και των χρηματιστηρίων. Μια συνύπαρξη που κάνει πασιφανή την ύπαρξη δύο κόσμων μέσα στα εθνικά σύνορα. Από τη μια είναι ο κόσμος της εργασίας, του αγώνα για τη ζωή, της προόδου της ανθρωπότητας, και από την άλλη είναι ο κόσμος του κεφαλαίου, των ληστρικών υπερκερδών, ο κόσμος που ρίχνει την ανθρωπότητα σε ένα είδος πρωτόγονης, βάρβαρης ύπαρξης.
Κοντοχωριανοί είμαστε όλοι σ' αυτήν τη χώρα και ξέρουμε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις.

Η πρόσκληση των κυβερνώντων να κάνει ο λαός θυσίες στο όνομα της πατρίδας δεν είναι παρά πρόσκληση για να βάλει ταφόπλακα στο μνήμα των δικαιωμάτων του που τα έχουν ήδη θάψει! Επικοινωνιακές τρικλοποδιές σε ύφος “σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω”, ή εναλλακτικά “για την πατρίδα να πάει και το παλιάμπελο” δεν περνάνε και δεν θα περάσουν. Έχουν ήδη γίνει περίγελος όσοι προσπαθούν να βάλουν λόγια στο στόμα της εργατικής τάξης.
Ο εργαζόμενος λαός ποτέ δεν κοκορεύτηκε ούτε έκανε επίδειξη της προσφοράς του στην πατρίδα. Όποτε χρειάστηκε όρθωσε κυριολεκτικά τα στήθη του, θυσιάσε ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Μάλιστα να ενημερώσουμε τον πρωθυπουργό ότι αν η πατρίδα κινδύνευε ο ίδιος θα είχε ακολουθήσει το... γενναίο διάβημα του παππού του. Κοινώς, θα την είχε κάνει!
Το κεφάλαιο και η κερδοφορία του είναι που απειλούνται από την κρίση, και ακριβώς της προσπάθειας της αστικής τάξης να συνεχίσει να απομυζά υπερκέρδη από την εκμετάλλευση και καταπίεση των λαών είναι που τέθηκε επικεφαλής ο Παπανδρέου.

Αλλά πώς φτάσαμε στη σημερινή κρίση; Μην φταίει ο εργαζόμενος που δεν παίρνει-κόβει αποδείξεις; Μην φταιν τα συνδικάτα που διεκδικούν τα δικαιώματά τους; Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που παίρνουν επιδόματα και άδειες; Μήπως φταίνε οι φοιτητές που αντιστέκονται στη μετατροπή του πανεπιστημίου σε κερδοφόρα επιχείρηση; Σάμπως να φταίει η νεολαία που όταν δολοφονούν τη ζωή της δεν κάθεται ήσυχη, αλλά ονειρεύεται και αγωνίζεται για μια άλλη κοινωνία;
Κι όμως! Η απάντηση της κυρίαρχης τάξης στα παραπάνω ερωτήματα είναι καταφατική. Ναι, λοιπόν! Για την κρίση φταίνε οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι και οι νέες της εργασίας και των σπουδών.

Και το κεφάλαιο; Θου κύριε... Πως θα μπορούσε να φταίει για την κρίση μια τάξη που δεν παράγει με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών της ανθρωπότητας, αλλά για τη μεγιστοποίηση του δικού της κέρδους;
Κάτι περίεργο συμβαίνει στο βασίλειο της κεφαλαιοκρατίας! Όλοι ψάχνουν δήθεν την υπερφυσική δύναμη που μετέτρεψε τον “καλύτερο των δυνατών κόσμο” σε κοινωνία που προχωρά στα τυφλά. Αναρωτιούνται τάχα τι πήγε στραβά και το τέλος της ιστορίας και των μεγάλων αφηγήσεων, δηλαδή η “αιώνια” νίκη της φιλελεύθερης δημοκρατίας πάνω στα συντρίμια της αντεπανάστασης έχει μετατραπεί σε τέλος των μεγάλων ψευδαισθήσεων και των αυταπατών περί αιώνιας ειρήνης.

Αιωνία η μνήμη όσων αποστάτησαν και όσων παρασύρθηκαν σαν άπειρα σχολιαρόπαιδα από τη μέθη των ανατροπών. Ο καπιταλισμός δεν άλλαξε. Παραμένει στην ουσία του ίδιος. Αναρχία στην παραγωγή, πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, βιομηχανική στρατιά ανέργων, καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, πόλεμος... Αυτός ήταν και αυτός παραμένει ο καπιταλισμός!
Μόνο που, για να είμαστε ακριβείς, υπάρχουν και κάποιες διαφορές στις μέρες μας. Δεν πρόκειται για διαστρέβλωσή του από τους κερδοσκόπους. Σε ένα σύστημα που έχει σκοπό το κέρδος, η κερδοσκοπία είναι φυσιολογικό φαινόμενο. Στη σημερινή συγκυρία η κεφαλαιοκρατία γίνεται ολοένα και πιο επιθετική, όλο και περισσότερο παρασιτική. Οι δραστηριότητες του κεφαλαίου απέχουν πολύ από την προσφορά στην ανθρωπότητα, αποσπώναται από τη σφαίρα της παραγωγικής εργασίας, της “πραγματικής οικονομίας”. Τα κέρδη προέρχονται όλο και περισσότερο και όλο πιο απροκάλυπτα από σφαίρες παρασιτικές. Στις τράπεζες και στα χρηματιστήρια γίνεται το μεγάλο αλισβερίσι, το παζάρι και ο τζόγος που τρέφεται με το αίμα της εργατικής τάξης. Και τώρα ήρθε η ώρα να ορμήσουν και στη σάρκα! Αφού λήστεψαν την εργασία των ανθρώπων του μόχθου και εκμεταλλεύτηκαν μέχρις εσχάτων την εργατική τους δύναμη, στη συνέχεια κερδοσκόπησαν με κάθε τρόπο επιταχύνοντας τα φαινόμενα κρίσης και τώρα μάς στέλνουν και το λογαριασμό!

Η κοροϊδία δεν θα περάσει! Δεν θα πληρώσει κι άλλο ο λαός την κρίση του καπιταλισμού.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έχει μεταπτυχιακά και διδακτορικά στην εξαπάτηση των μαζών, ωστόσο και ο κόσμος της εγασίας έχει πάρει τα μαθήματά του από το σχολείο της ζωής. Είναι υποψιασμένος, έχει πείρα και γνώση. Και το κυριότερο, είναι οργισμένος, θυμωμένος, απελπισμένος... Βλέπει τη ζωή του να καταρρέει και μιλάει με δάκρυα στα μάτια.
Δεν κλαίγεται όμως! Μετατρέπει την αγανάκτησή του σε κίνημα αντίστασης, σε μέτωπο αντεπίθεσης, σε πάλη για μια άλλη κοινωνία. Απλώνει το χέρι στο διπλανό, συνάδελφο, σύντροφο, συμφοιτητή και βαδίζει με σίγουρο βήμα ενάντια στα αφεντικά του κεφαλαίου και στα μαντρόσκυλά τους!

Στην ανίερη συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, στην πιο βρώμικη στήριξη του αντιδραστικού αυτού μπλοκ από τα πιο ληστρικά τμήματα του κεφαλαίου μέχρι τους πιο ακραιφνείς πολιτικούς τους εκπροσώπους (βλ. Μητσοτάκης) να απαντήσουμε με ενιαίο μέτωπο αντίστασης στα πρωτάκουστα μέτρα και να δόσουμε προοπτική για μια πραγματικότητα όπου η εργασία του ανθρώπου δεν θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας, αλλά πεδίο αυθεντικής προσωπικής δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς.

Στην παρούσα συγκυρία, η μέχρι στιγμής κινητοποίηση του κόσμου είναι αναντίστοιχη της επίθεσης που δέχονται κατακτήσεις και δικαιώματα εδώ και αιώνες κεκτημένα. Ακόμη και η ίδια η Αριστερά παρουσιάζεται μουδιασμένη. Εξαίρεση αποτελεί ο χώρος του ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται επικεφαλής του αγώνα και έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Κατά την άποψή μου είναι ο μοναδικός χώρος που έχει προχωρήσει σε δυναμικές και πετυχημένες κινητοποιήσεις, δείχνει αποφασιστικότητα και συσπειρώνει κόσμο. Ιεραρχεί σωστά τα αιτήματα και δίνει μάχη με τις ρεφορμιστικές δυνάμεις.

Τακτικό καθήκον είναι η συμμετοχή και στήριξη των απεργιών και κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ. Παρά τα όποια γνωστά προβλήματα του χώρου, μια τέτοια θέση είναι προϋπόθεση για να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση και ο αγώνας να αποκτά αντιιμπεριαλιστικά και αντιμονωπολιακά χαρακτηριστικά, και εν τέλει επαναστατική προοπτική. Σε αυτό θα κριθεί και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι όποιοι μικρομεγαλισμοί και ταλαντεύσεις αυτή τη φορά από την ανάποδη.

Ορισμένα αιτήματα, στόχοι και μέσα πάλης είναι τα ελάχιστα που πρέπει να γίνουν σε αυτή τη φάση. Αν δεν υπάρξει τώρα άμεση κινητοποίηση με προοπτική νίκης το προηγούμενο που θα έχει δημιουργηθεί θα είναι πολύ αρνητικό για το κίνημα. Ενδεικτικά σημειώνουμε:

-Να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Απεργίες γενικές, απεργίες διαρκείας. Να παραλύσει η Ελλάδα από το φουσκωμένο ποτάμι της λαϊκής οργής.

-Καταλήψεις σε χώρους δουλειάς, δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και σχολές. Είναι περιουσία του λαού και πρέπει να του επιστραφούν. Το κεφάλαιο είναι όχι μόνο καταστροφικό, αλλά και περιττό στη ζωή μας. Στην κρίση εκδηλώνεται η ίδια η ουσία του καπιταλισμού. Να το μετατρέψουμε σε ευκαιρία για έφοδο στην κυριαρχία του κεφαλαίου συνολικά. Λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία παντού!

-Στο ταμείο του Πετσάλνικου απαντάμε με κοινά ταμεία αλληλοβοήθειας και στήριξης των αγωνιζόμενων απεργών και των οικογενειών τους.
-Καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς. Κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους όπου γης. Η κρίση του καπιταλισμού είναι παγκόσμια. Η απάντηση να δοθεί σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Συντονισμός των απεργιών και των συλλαλητηρίων με άλλες χώρες της ΕΕ, και κυρίως με τα κινήματα σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία.
-Κάτω τα μέτρα αστυνομοκρατίας, ασφάλειας και καταστολής. Ιδεολογική και πολιτική περιφρούρηση του αγώνα. Πολιτικό και οργανωτικό βάθαιμα των πρωτοβουλιών που παίρνονται από σωματεία, συλλόγους, άτομα. Στο μαύρο μέτωπο της αντίστασης απαντάμε ενωτικά, μετωπικά, πολιτικά.

-Άμεση και δυναμική απάντηση στα ιδεολογήματα του πατριωτισμού. Σύγκρουση με φασιστικές και ρατσιστικές ιδέες και πρακτικές. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα του είναι εκεί που εκτοξεύονται τα κέρδη, εκεί που οι εργαζόμενοι δεν έχουν διακαιώματα. Δεν θέλουμε να γίνουμε οικονομικός παράδεισος για την αστική τάξη, αλλά κοινωνική και πολιτική κόλαση. Αγωνιζόμαστε να πτωχεύσει η Ελλάδα που θέλουν να “σώσουν” ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Παλεύουμε για να αναδυθεί μια άλλη Ελλάδα, της λαϊκής πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας, της συνεργασίας με τα πιο προοδευτικά τμήματα της ανθρωπότητας, για μια Ελλάδα κι έναν κόσμο αυθεντικού πολιτισμού.

Κυριάκος Ιωαννίδης (και κατά διαδικτυακόν κόσμον παπαγαλάκι του κρεμλίνου)