Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Πεθαμένες καλησπέρες

Όποιος έχει μείνει στο πνεύμα της προηγούμενης ανάρτησης, μπορεί να φωνάξει: κόμμα θυμήσου το 91’, εκεί που τα ποντίκια πηδούσαν ένα-ένα. Σπουδαία γεγονότα μες στην τραγικότητά τους. Αλλά κανείς δε θέλει να τα θυμάται και να μιλάει για αυτά. Επικρατεί ο νόμος της ομερτά και της αλεζίας. Αλεζία; Τι είναι τέλος πάντων αυτή η αλεζία; Δε γνωρίζω καμία αλεζία.
Η αλεζία είναι το ελληνικό 89’ και το δίδυμο 91’, που είχε ως πρελούδιο το 68'. Και πριν την αλεζία ήταν η ζεγκόβια, που ήταν μάλλον η κατοχή και το έπος του εαμ.

Το 68΄η ελλάδα ήταν στον γύψο, και το παγκόσμιο κύμα του παρισινού μάη και των φοιτητικών καταλήψεων της ήρθε με καθυστέρηση πέντε χρόνων. Με καθυστέρηση έζησε επί ανδρέα και τις δικές της κεϋνσιανές αυταπάτες, που ήταν παραφωνία στη διεθνή κατάσταση της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού των 80'ς κι εξαντλήθηκαν γρήγορα, με παρωδίες σοσιαλμανίας και κοινωνικοποιήσεων. Με μια δεκαετία καθυστέρηση, έζησε και το δικό της θατσερισμό, με τον μητσοτάκη, που βρήκε έτοιμο χαλί στρωμένο από πριν.

Το δικό της 68', ή τουλάχιστον μια πτυχή του, το έζησε στο εξωτερικό και τη διάσπαση με τους εσωτερικούς, στην περιβόητη 12η ολομέλεια, που μας μπερδεύει ενίοτε, γιατί δεν είναι πολύ σαφές πότε μηδενίζει το κοντέρ και ξεκινάει από την αρχή η αρίθμηση. Και γιατί σήμερα να μην είναι οι ολομέλειες το ίδιο ιστορικές και να μην έχουν αρίθμηση; Από το να έχουν πάγκαλο βέβαια, όπως είχε η 12η, καλύτερα έτσι. Κι ας μην είναι τόσο ιστορικές όπως κάποτε.

Από την πρώτη διάσπαση με τους αναθεωρητές το 68’, μέχρι τη δεύτερη το 91’, συμπυκνώνεται μια ολόκληρη ιστορική περίοδος, εξαιρετικά πλούσια σε γεγονότα και διδάγματα. Ο θρίαμβος και η παρακμή του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού. Τα δύο κύπελλα κυπελλούχων των δυο δικέφαλων στο μπάσκετ ως ορόσημα.

Μια πορεία γεμάτη αντιφάσεις. Ο καπετάν γιώτης που έζησε την παράδοση της λαϊκής εξουσίας στην βάρκιζα –αυτό ήταν το λάθος μας θα πει αργότερα σε έναν δικαστή που τον προγκούσε- κι υπέγραψε λίγο πιο δίπλα το νέο ιστορικό συμβιβασμό σε ένα γεύμα. Κάτι σαν το νικήτα που επέζησε από το στάλινγκραντ κι αγάπησε την ειρηνική συνύπαρξη. Κι ο γιος του κάππου –που έφυγε τότε (ο πατήρ), χωρίς να φύγει ποτέ επί της ουσίας- να λέει ότι η αννούλα του χιονιά και της πορτοκαλέας κρατά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα απ' τις συνεντεύξεις που της έδωσε ο χαρίλαος τότε.

Κι η γραμμή της σοβιετίας που ήταν κι αυτή συνασπισμένη. Ειρηνικό πέρασμα και κριτική στήριξη στο πασοκ. Όταν είπα στο σκληρό διαλεκτικό ότι ο ραφαηλίδης θεωρεί τον μπρέζνιεφ έναν στάλιν χωρίς αίμα, μου απάντησε έτσι κι είπε: θα ‘θελε. (Εννοεί ο λεονίντ να έμοιαζε λίγο στο στάλιν).

Κι αυτά στο 12ο συνέδριο –που ψηφίστηκαν ομόφωνα- για αριστερή, προοδευτική κυβέρνηση, που μόνο μαρξιστικά αναλφάβητοι θα τα χώνευαν. Αλλά ο μπουχάριν αποκαταστήθηκε ένα χρόνο αργότερα κι ούτε το αλφάβητο του κομμουνισμού δεν είχαμε διαβάσει. Και στο πόρισμα με την εαρ, αντί για τζίφρα, υπογράψαμε με σφυροδρέπανο.

Και το 91’ που σημάδεψε ένα τέλος εποχής. Το τελευταίο πρωτάθλημα του άρη στο μπάσκετ. Το κύκνειο άσμα της σοβιετίας. Ο τελευταίος πολύ καλός δίσκος του παπακωνσταντίνου – και κατά άλλους ο πρώτος μέτριος, γιατί τελευταίος καλός ήταν το 89’ το χορεύω. Ο τελευταίος δίσκος με έμπνευση του χάρρυ κλυνν –όσο ήταν ακόμα κομμουνιστής, πριν ερωτευτεί τον σαμαρά και την πολιτική άνοιξη, μεταξύ άλλων. Τα πρώτα επεισόδια των απαράδεκτων. Η σύγχρονη εποχή στην αριστοτέλους –εκεί που είναι τώρα ο ιανός νομίζω- κι ο 904 να έχει τα πάντα από δίσκους, μέχρι και καρβέλα. Ενώ μετά, δέκα σιντί τον χρόνο, με αιματηρές οικονομίες και τις συνδρομές μας παξιμάδι.
Με άλλα λόγια τα ύστερα 80’ς. Μαζί με τα ύστερα του κόσμου και της ιστορίας.

Η κε του κόμματος ενημερωνόταν για τις εξελίξεις από τις εφημερίδες. Ο καθένας έγραφε τον πόνο του στην πρώτη, που ήταν κάτι σαν πρόγονος της ελευθεροτυπίας. Ο οηε έβγαζε ψήφισμα κατά του ιρακ με τη συγκατάθεση των σοβιετικών. Το κουκουσέ έβγαινε εκτός νόμου στη ρωσία! Οι κάμερες περίμεναν έξω απ’ το συνέδρίο τον ανδρουλάκη κι αυτός μόλις βγήκε άρχισε να καταγγέλλει το πραξικόπημα. Τρόμος...

Σαν το θρίλερ στην κρίσιμη ψηφοφορία για τον γραμματέα που την πήραμε με σκορ λιμόζ, 57-53. Κι αν ερχόταν ανάποδα; Παραμένει και σήμερα ένα από τα πιο αντιδιαλεκτικά κι ιντριγκαδόρικα ερωτήματα της ιστορίας.


Ντοκουμέντο από την εποχή του τρόμου

Και το βιβλίο του ανανεωτικού τριγάζη για την επίσκεψη στο οικουμενικό πατριαρχείο της μόσχας για το χρίσμα του ιούδα γκόρμπι. Περίπου όπως το 68’ που τελικά δεν τους βγήκε και στράφηκαν στον τσαουσέσκου, που μετά τον έριξε ο γκορμπατσόφ. Μύλος... (της αντίδρασης).
Ένας ηρακλής ξέρει γιατί δεν τους το ‘δωσε τελικά. Ίσως γλυκάθηκε με το αγαλματάκι του ημίθεου που του δώσαμε για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε φορώντας την λεοντή του κομμουνιστή.

Το μπάσκετ είναι όχημα για να καταλάβει κανείς το τέλος αυτής της εποχής. Ο τελικός με την ιταλία στο ευρωμπάσκετ της ρώμης το 91, στην τελευταία παράσταση της ενωμένης γιουγκοσλαβίας, λίγο πριν αρχίσει ο εμφύλιος. Το 92’ το ολυμπιακό κίνημα καταργεί και το τελευταίο φύλλο συκής με την άρση απαγόρευσης συμμετοχής στους επαγγελματίες παίκτες κι οι αμερικάνοι εμφανίζουν την (I have a) dream-team. Οι γιούγκοι ποτέ δεν αντιμετώπισαν ενωμένοι την αμερικάνικη ομάδα όνειρο, σε μια υφήλιο εφιάλτη. Ούτε κι οι σοβιετικοί του εφιάλτη γκόρμπι άλλωστε.

Και πιο πριν το 68’. Κάτι σαν τη ρεβάνς της τασκένδης. Σε ένα sui generis κόμμα με σταλινική βάση, ζαχαριαδική κι ορθόδοξη που στην πλειοψηφία της πήγε με αυτούς που είχαν το χρίσμα των ρεβιζιονιστών. Κι αυτοί που τότε έμειναν μαζί μας, αλλά έφυγαν για να βρουν τους άλλους το 91’; Τι μπορεί να λένε για τότε κι όλα τα ενδιάμεσα, τώρα στα γεράματα που ανακάλυψαν τις μεγάλες αλήθειες της ζωής;
Το κακό είναι ότι τα ογκώδη (χίλιες τόσες σελίδες) πρακτικά της 12ης, που εκδόθηκαν το 08’ από τη σύγχρονη εποχή, κοστίζουν 40 ευρώ, ένα για κάθε χρόνο που πέρασε, κι είναι πρακτικά απλησίαστα.

Και μετά το 91; Πεθαμένες καλησπέρες. Κι άμα δω κανένα φίλο τρέχω μη με θυμηθεί. Θρυλείται ότι ο πασχαλίδης έγραψε αυτό το τραγούδι ακριβώς για τη διάσπαση κι όσα ακολούθησαν.

Κάθε διάσπαση είναι και μια διαχείριση ήττας. Καταμερισμός ευθυνών, χώρισμα στα τσανάκια μας κτλ. Οι δικές μας ήττες όμως ήταν αδύνατον να διαχειριστούν κι απλώς βλέπαμε το έδαφος να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια μας. Και το σαράντα και το ενενήντα.

Στην ταινία οι απόντες που πιάνει αυτήν την περίοδο, λέει σε κάποιο σημείο.
Οι καλύτεροι δεν έχουν σε τι να πιστέψουν. Κι οι χειρότεροι διψάνε για νίκες. Κι έγιναν υπουργοί και πασόκοι.
Κάποιοι καλοί χάθηκαν μαζί με τους κακούς κι εσύ να λες: μα πώς γίνεται να είναι με αυτούς, αφού ψήφισαν το μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός.

Κι οι πιο πολλοί πήγαν σπίτι τους κι εξαφανίστηκαν. Σύντροφοι που ούτε έφυγαν, ούτε διαγράφτηκαν, απλώς χάθηκαν και πήγαν σπίτι τους. Εξατμίστηκαν σαν τους αντιφρονούντες στο 84’ του όργουελ. Χάθηκαν οι οργανωτικές και δεν τους βρήκε κανείς.
Έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας. Οργανωτικό κάζο, σαν αυτό επί μανιαδάκη, αλλά χωρίς τον μανιαδάκη –τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. Σαν την οδηγία της ντουντούκας στο τέλος της πορείας: σύντροφοι διαλυόμαστε. Κι εσύ την πήρες σοβαρά...

Το όνειρό μου έκτοτε είναι να βρω μια συντρόφισσα, στη ζωή και στο κόμμα, που να τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Κι όταν φθαρεί η σχέση μας σαν τη σοβιετία κι έρθει η ώρα να χωριστούμε σαν πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, να της πω, είσαι για μια δωδέκατη; Κι αυτή να πιάσει το συνειρμό και να συμφωνήσει. Οπότε θα καταλάβω κι εγώ ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου και θα της ζητήσω να παντρευτούμε.

Κι είναι κι ένα ακόμα τραγούδι που περιγράφει την κατάσταση. Άμα πεις παπακωνσταντίνου, στους εαακίτες φίλους μου, οι πιο πολλοί, λόγω ηλικίας και ιδεολογίας, εννούν το θανάση και δε σηκώνουν κουβέντα. Ούτε καν για τον πέτρο.
Απ' τον δικό μας (βασίλη) αγνοούν το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς του στην χρυσή δεκαετία με τις βάτες, αλλά τραγουδούν με πάθος ένα στίχο από το πόρτο ρίκο. Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.

Πράγματι. Αυτό που δε μας λέει ο ποιητής είναι τι γίνεται αφού σε κάψει το όνειρο. Μέχρι τότε αξίζει να ζεις με την ελπίδα να το δεις να γίνεται πράξη. Μετά όμως; Τι κάνεις, αφού σε κάψει; Ιδού η απορία.

Μπορείς να απαντήσεις με ένα άλλο τραγούδι. Το καμένο χώμα βγάζει έτσι και πέσει μια βροχή τα ωραιότερα λουλούδια που ‘χω δει. Αλλά έξω απ' τον χορό, πολλά τραγούδια λέμε.
Εγώ σέβομαι απεριόριστα όσους χόρεψαν στο ταψί της ιστορίας και κλήθηκαν να απαντήσουν, ενώ στο μυαλό τους έπαιζε πλέι μπακ παπακωνσταντίνου (ένας είναι, σαν το κόμμα). Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα. Την χρονιά του πορίσματος με την άνοιξη (της πράγας και του κύρκου).

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την έναρξη του 13ου συνεδρίου του κουκουέ -επονομαζόμενου και γρουσούζικου. Κι αν σας φαίνεται λίγο ασυνάρτητο, είναι γιατί προσπαθεί να ακολουθήσει απεγνωσμένα το κλίμα της εποχής των ύστερων 80'ς. Αλλά αδυνατώντας να την καταλάβει, την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Περίπου όπως και με τις γυναίκες..

Υγ: ενδιαφέροντα χρονικά από την άποψη του κόμματος (είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί με αυτά) μπορεί να βρει κανείς στις εξής διευθύνσεις:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=873584&publDate=15/7/2001
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=2698347&publDate=6/2/2005
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4568998&publDate=1/6/2008
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=877465&publDate=18/7/2001
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=879629&publDate=19/7/2001
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=883412&publDate=22/7/2001
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=882689&publDate=21/7/2001
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=881657&publDate=20/7/2001

28 σχόλια:

KOMMANTO είπε...

Μα είσαι καλά? Η Αλέζια είναι το Βίτσι.
Το '89 άντε νά 'ναι ο Αστερίξ μονομάχος..

haridimos είπε...

Βίτσι ; ποιο Βίτσι ;
τι είναι το Βίτσι ;
Δεν ξέρω κανένα Βίτσι :-)

Ανώνυμος είπε...

διάβασα (άντεξα) μόνο τις 2 πρώτες από τις παραπομπές που βάζεις.
Ακόμα και σ' αυτές αναφέρονται στην αντισοσιαλιστική πορεία στην ΕΣΣΔ από το 1987.
Πλήν όμως η παράδοση του δώρου στον Γκορμπατσώφ για το "ηράκλειο" έργο που επιτελεί έγινε στις 19 Ιουνίου 1991, λίγες μέρες δηλαδή πρίν την τελική διάλυση της ΕΣΣΔ.
Πως συνταιριάζονται τα γεγονότα αυτά ?
Παραθέτω σχετική μποσούρα του Νίκανδρου Κεπέση γραμμένη το 2007 τον οποίο κανείς δεν τόλμησε να διαγράψει απο το ΚΚΕ.

http://anasintaxi.blogspot.com/2007/05/blog-post_18.html

TALIBAN

JohnyQ είπε...

τι είναι αυτά που λες; φυσικά και τις αριθμούμε! είναι ζήτημα οργάνωσης...ορίστε εδώ αριθμούμε της συνόδου του ΚΣ, τις συνδιασκέψεις του Κόμματος δεν θα αριθμούσαμε;

"Πραγματοποιήθηκε η 10η Σύνοδος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ...

JohnyQ είπε...

όσο για τα πρακτικά της 12ης, μπορώ να στα δανείσω να έχεις μια εικόνα...όταν τα τελειώσω βέβαια! χαχα

κοντόχοντρος είπε...

Στις εκλογές του 1989 τι 8α ψήφιζες?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ενιαίο συνασπισμό χωρίς αυταπάτες. Σε αυτές του 90 μπορεί να είχα ένα δίλημμα. Αλλά δε θα τόριχνα πασόκ όπως έκαναν πολλοί απογοητευμένοι.

Να μου τα δανείσεις. Μου έχουν πει ότι τρώνε καμιά διακοσαριά σελίδες με διαδικαστικά, επειδή ξέρουν ότι επέρχεται διάσπαση και προσέχουν όλες τις λεπτομέρειες που μπορούν να κρίνουν το ντέρμπι.
Στο κόμμα δηλ σε ποια ολομέλεια βρισκόμαστε τώρα; Και πού ακριβώς είναι τα πρακτικά της; Εκτός κι αν τότε ήταν ιστορικές γιατί μες στην παρανομία τα συνέδρια δεν γίνονταν τακτικά κι αυτές τα υποκαθιστούσαν

Μεγάλη μορφή ο κεπέσης. Αυτή είναι όμως όλη η μπροσούρα; Σίγουρας; Αν ναι τότε έχει βγάλει κι άλλη, πολύ πιο ογκώδη και σημαντική. Κάπου τν αναφέρει κι η έλλη παππά στο δικό της που βγήκε πρόσφατα.

Τις παραπομπές να αντέξεις και να τις διαβάσεις όλες. Κάπου θα δεις και το 14ο συνέδριο που ονομάστηκε της ανασυγκρότησης -περεστρόικα σα να λέμε- ενώ ήταν αυτό που θα μας έφερνε στον ίσιο δρόμο. Και κάνει την εκτίμηση ότι για το χάλι της σοβιετίας φταίει η παρέκκλιση από τις αρχές της περεστρόικα. Αυτό το διορθώσαμε με τη συνδιάσκεψη του 95 κι αργότερα. Το άλλο που λέει για τις κυβερνήσεις συνεργασίας ως βασικά σωστές, είναι που περιμένει ακόμα διόρθωση..

Η αλεζία είναι ένα μέρος για το οποίο κανείς δε μιλάει και γι' αυτό σήμερα αγνοείται η ακριβής θέση της. Για το βίτσι μιλάνε όλοι. Για το 89 μόνο το στενό περιβάλλον μας και πού και πού κάτι πασόκοι. Το κόμμα ποτέ.

Υγ: Το βίτσι είναι τα ιλίσια. Ω σαμπς ελιζέ..

Ανώνυμος είπε...

σίγουρος για την μπροσούρα του Κεπέση οτι είναι ολόκληρη.
Την βρήκα ταυτόσημη και σε άλλη σελίδα.

http://indy.gr/library/nikandros-kepesis-marksismos-leninismos-kai-proletariakos-diethnismos-mprosoyra

πιθανά θα εννοείς το βιβλίο του
«Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006)

Υπόσχομαι να ανθέξω μέχρι τέλους την μελέτη των παραπομπών...

TALIBAN

Αναυδος είπε...

Τα πρακτικά της 12ης τα βρηκα ως και βαρετά. Αυτά που έλεγαν οι αναθεωρητές τότε ωχριούν μπροστά στα μελλούμενα. Είναι όμως ένα μάθημα για το πως μασκαρεύονται παρόμοιες δυνάμεις που για να μας διεμβολίσουν κλίνουν τον μαρξισμό-λενινισμό σε όλες τις πτωσεις

Ανώνυμος είπε...

εγω εχω να πω ενα μπραβο σε αυτους που αντεξαν σε τοσο δυσκολες συνθηκες!προφανως θεωρω αμφιβολο το αν θα αντεχα εγω η οχι....!
τοσο δυσκολο κ ομως αληθινο.την ιδια ωρα που οι πολλοι πεταξαν τη σημαια υπηρχαν κ καποιοι που ειπαν οχι.ο Σοσιαλισμος ειναι το μελλον κ γιαυτο χρειαζεται ΠΚΝΤ κ στην Ελλαδα.το ΚΚΕ!μπραβο τους.

kolokotronis είπε...

Και να σκεφτείς τι θα είχε γίνει, στην εκλογή Γραμματέα: Παπαρήγα-Δραγασάκης 57-53(επειδή το άθροισμα δεν ήταν μονός αριθμός), εάν είχαμε ισοπαλία 55-55!
Πεντάλεπτη παράταση;;;

Ανώνυμος είπε...

Αν έλεγες σε μία για τη 12η ποιος θα ήταν ο αναθεωρητής σε κόντρα ρόλο?
Γιατί εκεί θα κρινόταν μεγάλο κομμάτι της σχέσης...
Και στα 20 αυτά χρόνια το εντυπωσιακό είναι ότι η παπαρήγα τελικά βγήκε καλή!
Και τι έχει να πει η αλεξάνδρα κολοντάι (απαρἀδεκτοι for ever)?

mariori

JohnyQ είπε...

το κοντέρ μηδενίζει νομίζω σε κάθε νέα εκλογή οργάνου οπότε και δεν ξέρω σε ποια ολομέλεια είμαστε! :)

βρήκα κάποια βίντεο-ντοκουμέντα για κείνη την εποχή που ζούσα αλλά δεν την "έζησα"...

ΕΝΑΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 72 ΧΡΟΝΩΝ


μέρος 1ο



μέρος 3ο


ΜΟΣΧΑ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1990

Επεισόδιο:001
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ


Επεισόδιο:002
Ο ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ



Επεισόδιο:003
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ


Επεισόδιο:004
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ


Επεισόδιο:005
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ανώνυμος είπε...

Yπάρχουν και χειρότερα.Στην Ιταλία το 91 αντί για μία διάσπαση καλή ώρα,άλλαξαν απλά το όνομα και το σήμα του κόμματος με ένα συνέδριο.Και αντικατέστησαν το σφυροδρέπανο με την ελιά.Και απέμεινε μόνο η επανίδρυση με το όνομα κομμουνιστική σαν απομεινάρι από εκείνη την εποχή του ευρωκομμουνισμού.

Ανώνυμος είπε...

σκετη καταθλιψη!η χωρα του 1917,του Λενιν,του Σταλιν,των 17000000 ηρωων του Β'ΠΠ,η χωρα που διδαξε κατκτησεις στην εργατικη ταξη κ την καταντησε ετσι η ιδια της η πρωτοπορια!ελεος!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η ερώτηση του κολοκοτρώνη μπορεί να ήταν το αίνιγμα της σφίγγας. Έλα ντε. Θα μετρούσε διπλή η ψήφος του φαράκου; Ίσως να πήγαινε στα πέναλτι,εσχάτη των ποινών για τους αντιφρονούντες. Αλλά ποιος θα τους όριζε;

Κατά βάθος κι οι δυο ρεβιζιονιστές θα 'μασταν, οπότε θα τα βρίσκαμε. Το ρόλο της ομλε δεν ξέρω ποιος θα έπαιζε.
Η ατάκα για τη δωδέκατη από τους απαράδεκτους είναι εμπνευσμένη. Στο επεισόδιο με τον οικολόγο (πράσινο; εναλλακτικό;) που τους έλεγε ότι το σεξ δίνει μακροζωία και μετά η δημητρούλα έλεγε, είσαι για μια μακροζωία;
Μπόνους τρακ: http://sfyrodrepano.blogspot.com/2008/09/blog-post_19.html

Συμπληρωματικά στα προηγούμενα σχόλια θέλω να πω στον κοντόχοντρο ότι το μεγάλο δίλημμα της νεολαίας στις εκλογές του ιούνη του 89', δεν ήταν τόσο τι θα ψηφίσουν -μια ψήφος είναι αυτή, ας πάει και το παλιάμπελο- όσο το αν θα κάνουν δουλειά προεκλογικά -γιατί με τι καρδιά να υποστηρίξεις κάτι που δεν πιστεύεις, όσο κι αν πιστεύεις στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό -που αργότερα βέβαια πέταξες μαζί με τα απόνερα. Θα μπορούσες να σκεφτείς τηρουμένων των αναλογιών -με δικούς σου όρους για να γίνει κατανοητό- τη στάση της χαριτάσης απέναντι στην ανταρσία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φαρσοτραγωδία

Υγ: είναι τρελοί αυτοί οι κομάντο
2: θησαυρός οι παραπομπές σου κιου

Ανώνυμος είπε...

το 57-53 ειναι αποτελεσμα νοθειας.
ψαξτε το

Ανώνυμος είπε...

jonhyQ ωραια λινκ φιλε.

JohnyQ είπε...

για κάποιο μυστήριο λόγο εξαφανίστηκε(διαγράφηκε) το λινκ για το μέρος 2 του "ένας οκτωβρης 72 χρόνων"
http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=75222&tsz=0&act=mMainView

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αντισοβιετικό σαμποτάζ

upokeimeno είπε...

πολύ ενδιαφέρον στον βίντεο ΜΟΣΧΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1990 στο 08.12:
- Δημοσιογράφος: Ακολουθεί ο Γκορμπατσόφ τις λενινιστικές κατευθύνσεις;

- Ερωτηθείς: Πρέπει να τον βοηθήσουμε. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν να τον βγάλουν από αυτή την πορεία!

Μετά λέει κάτι για πλάνες που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Ξέχασε να αναφέρει και τη δικιά του πλάνη.

Πάντως το αναφέρω γιατί μου θυμίζει λίγο την κοκορομαχία του καλού και άμοιρου πασοκ που το πιέζει η κακή τρόικα να πάρει μέτρα αλλα δε θέλει κατα βαθος (άσχετα αν βρίσκονται στο πρόγραμμά του) και εμείς πρέπει να το στηρίξουμε. μεγάλες αυτάπατες, όχι μαλακίες ε;

upokeimeno είπε...

Συμπλήρωμα για το πανω σχόλιο: βίντεο Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ

propagitor είπε...

Τι είναι πιο σάπιο? Το ντοκυμαντέρ, οι αντικαθεστωτικοί ή το "καθεστώς"??

Ανώνυμος είπε...

http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=72207&tsz=0&act=mMainView

JohnyQ είπε...

o alavanos pou kollaei??xaxaxaxa

eide o gyftos ti genia tou(digeni)...

propagitor είπε...

ΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΛΤ ΓΙΝΕΤΑΙ...

1) http://www.youtube.com/watch?v=uFwtB3d37OE

2) http://www.youtube.com/watch?v=87PkH-czxjA&feature=related

propagitor είπε...

Το μόνο που δεν είπε ο τράγος (που νταξ χαβαλεδιάρης δε λέω) είναι ότι στο 13ο όταν μιλούσε για "κονίσματα" εννοούσε τα τιμαλφή της σιμονόπετρας...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

-Γνωρίζω ότι ο χαρίλαος φλωράξης εξομολογήθηκε στο μοναστήρι σας στη μονόπετρα.
-Όχι στη μονόπετρα, στο κουκουέ.

Έλα μωρέ, το ίδιο είναι. Μονολιθικό κι αυτό. Μονόπετρα το λες. Μπορεί να έφυγαν και πολλοί, αλλά το μοναστήρι να 'ν' καλά.