Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Προλεγόμενα στην υπόθεση ζαχαριάδη

Τα βαριά κινηματικά θα τα πιάσουμε άλλη φορά. Σήμερα θα κινηθούμε για άλλη μια φορά σε ρυθμούς μαυσωλείου και θα καταπιαστούμε με την επέτειο της έβδομης ολομέλειας της κε του κκε* που είχε ως βασικό της αντικείμενο το Αντικείμενο. Δηλ το νίκο ζαχαριάδη. Αυτό θα το κάνουμε με τη βοήθεια του πάνου γιαννικόπουλου που έχει γράψει τα προλεγόμενα στο βιβλίο: υπόθεση ζαχαριάδη, καταδίκη κι αποκατάσταση του κομμουνιστή ηγέτη, από τις εκδόσεις φιλίστωρ. Το οποίο μπορεί να έχει πάνω την πιασάρικη σφραγίδα «απόρρητα ντοκουμέντα», αλλά δεν είναι χυδαίο κι απευθύνεται με σεβασμό στον έλληνα κομμουνιστή. Αυτό που ακολουθεί είναι μια δική μου δημιουργική περίληψη του προλόγου.


Στην ιστορία του ελληνικού επαναστατικού κινήματος κι ειδικότερα των ελλήνων κομμουνιστών, δεν έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα άλλη προσωπικότητα που να συγκέντρωσε τόση αγάπη από το λαό και τόσο μίσος από την καθεστηκυία τάξη, όσο ο νίκος ζαχαριάδης. Στην περίπτωσή του ταιριάζει απόλυτα, αυτό που είπε για τον βάρναλη ο κωστής παλαμάς, διαβάζοντας την αληθινή απολογία του σωκράτη: με τα γραπτά σου –λέει ο εθνικός μας ποιητής στο φιλόσοφο ποιητή της εργατικής τάξης- μου φαίνεται πως δύο κλίκες ζεσταίνεις. Εκείνους που θέλουν να σε αφορίσουν κι αυτούς που ζητάν να σε φιλήσουν. Είναι και μια τρίτη που αισθάνεται και τα δύο διαβάζοντάς σε, όσο κι αν τέτοιο αίσθημα μπερδεύει.

Αυτό ακριβώς συνέβαινε και με τον ζαχαριάδη. Η τρίτη κατηγορία με τα ανάμεικτα συναισθήματα, δεν υπάρχει στην περίπτωσή του. Ή μάλλον τέτοια συμπεριφορά εκδηλώνεται σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα στον χώρο των συντρόφων και ομοϊδεατών του. Αυτοί που πριν τον φιλούσαν αποφάσισαν να τον αναθεματίσουν. Τέτοια ριζική αλλαγή δεν εμφανίζεται στους ταξικούς αντιπάλους του.
Δεν πρέπει να λησμονείται επίσης πως είναι ο μοναδικός γραμματέας στην ιστορία του κκε που τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι κι οπαδοί του κόμματος τον αποκαλούσαν αρχηγό.

Η 6η ολομέλεια τον καθαίρεσε από γραμματέα του κόμματος και μέλος του πγ. Ένα χρόνο αργότερα, η 7η ολομέλεια τον διέγραψε από μέλος του κόμματος κι αποφάσισε να διερευνήσει όλη τη ζωή και δράση του με το αιτιολογικό ότι «πολλές ενέργειες του ζαχαριάδη… ξεφεύγουν από τον χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών».

Η υπόθεση ζαχαριάδη έχει δύο πλευρές. Η πρώτη αφορά την καταδίκη της πολιτικής του κκε και του «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» για όσο διάστημα ήταν γραμματέας του κόμματος. Η δεύτερη συνδέεται άμεσα με την πρώτη κι αφορά την κατηγορία εναντίον του ως πιθανού πράκτορα του εχθρού μες στις γραμμές του κόμματος.

Είναι πλατιά διαδεδομένη η άποψη ότι η υπόθεση αυτή ξεκινάει το 56’ με το 20ό συνέδριο του κκσε και την 6η ολομέλεια. Στην ουσία όμως η υπόθεση ζαχαριάδη ξεκινάει πολύ νωρίτερα με τις δύο επιστολές του βαφειάδη προς το κκσε το φθινόπωρο του 48’. Το πρώτο γράμμα του είναι γνωστό κι ως πλατφόρμα βαφειάδη και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του κκε νέος κόσμος, με τον τίτλο: η οπορτουνιστική πλατφόρμα βαφειάδη. Πολλά από τα σημεία της κριτικής που άσκησε ο βαφειάδης εμφανίζονται ως σημεία αιχμής από το κόμμα μετά το 56’.

Στην πρώτη κιόλας παράγραφο της πλατφόρμας διαβάζουμε:
Απ’ το κόμμα μας λείπουν σχεδόν από παράδοση η εσωκομματική δημοκρατία κι οι εκάστοτε καθοδηγήσεις δεν έκαναν ποτέ σοβαρή αυτοκριτική των λαθών τους. Κάθε αντίθετη απόπειρα που γίνεται, πνίγεται με τρόπο αντικομματικό. Οι καθοδηγήσεις του κόμματος αντί να σου ανοίγουν το δρόμο για θαρρετή σκέψη, στη σκοτώνουν. Έτσι τα στελέχη μας δεν εκφράζουν καθαρά τη γνώμη τους. Δεν τολμούν να μιλήσουν για βασικά ζητήματα αντίθετα απ’ ό,τι βάζει η καθοδήγηση. Αυτό το καθεστώς δημιουργεί ένα είδος εκφυλισμού των στελεχών και της κομματικής νοοτροπίας. Ανώτερα στελέχη μας εξαρτούν την ανάδειξή τους απ’ την ανοχή και τη σιωπή. Δημιουργείται το καθεστώς της κολακείας, ποιος περισσότερο θα λιβανίσει αυτό που λέει η καθοδήγηση και το κόμμα οδηγείται σε σοβαρά λάθη.

Με το δεύτερο γράμμα του ο βαφειάδης υποστήριζε πως ο ζαχαριάδης ήταν πράκτορας του εχθρού μες στις γραμμές του κόμματος. Το γράμμα αυτό δεν έχει δημοσιευτεί μέχρι σήμερα και δεν γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενό του. Ο μάρκος ποτέ δεν άλλαξε γνώμη για τον ζαχαριάδη και τον θεωρούσε πράκτορα ως το τέλος της ζωής του.

Τη σκυτάλη παίρνει το 1950 ο παρτσαλίδης. Το γενάρη του 50 πραγματοποιείται στη μόσχα συνάντηση ανάμεσα στο κκσε, το κκε και το αλβανικό κκ, όπου εξετάστηκαν δύο ζητήματα. Το ένα αφορούσε την κριτική του αλβανικού κκ στο κκε για την πολιτική του στη βάρκιζα και τον εμφύλιο. Το άλλο αφορούσε την κατηγορία που διατύπωσε ο βαφειάδης εναντία στο ζαχαριάδη. Οι απόψεις του παρτσαλίδη διατυπώνονται μετά τη συνάντηση αυτή. Αν τις εξετάσει κανείς σε συνδυασμό με την εισήγηση του ρουμάνου ντεζ στην έκτη ολομέλεια θα διαπιστώσει εκπληκτικές ομοιότητες.

Ο πέτρος ανταίος γράφει σχετικά πως...
Το ουσιαστικότερο σημείο των συζητήσεων με το στάλιν, το μολότοφ και το μάλενκοφ στο κρεμλίνο είναι ότι προβάλλεται για πρώτη φορά από τη σοβιετική ηγεσία μια βραδυφλεγής υπόνοια για το ζαχαριάδη, για να τον κρατούν όμηρο. Αυτή η υπόνοια θα τον κατατυραννήσει περισσότερο απ’ όλα ως την αυτοκτονία του, αποτελώντας και τη βασικότερη μάλλον αιτία της.

Ο γιαννικόπουλος λέει πως ο ανταίος παρουσιάζει χωρίς αμφιβολία την επιθυμία του ως πραγματικότητα κι αναφέρει ως επιχείρημα τη συμμετοχή του ζαχαριάδη στο 19ο συνέδριο του κκσε, στα 1952. Ο ζαχαριάδης αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αντιπροσωπεία όσο εκκρεμούσαν εις βάρος του οι κατηγορίες του βαφειάδη κι η σοβιετική ηγεσία δεν αποσαφήνιζε πλήρως τη θέση της. Αυτή ξεκαθάρισε με τη σειρά της πως δεν υπήρχε τέτοιο θέμα κι έτσι ο ζαχαριάδης εκφώνησε λόγο από το βήμα του 19ου συνεδρίου ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας.

Αναφέρει επίσης ότι ο κουουσίνεν ως εκπρόσωπος του κκσε στην έβδομη ολομέλεια συνέστησε στους συμμετέχοντες να μην προχωρήσουν στη διαγραφή του ζαχαριάδη. Παραδέχεται ωστόσο ότι μένει ανοιχτό το ερώτημα γιατί οι σοβιετικοί άφησαν έκθετο δέκα χρόνια τον ζαχαριάδη. Και το κλείνει λέγοντας ότι οι απαντήσεις πρέπει να αναζητηθούν μόνο στη σφαίρα της πολιτικής -κάτι που δεν είναι θέμα του σημειώματος του.

Στο τέλος των προλεγόμενων βλέπουμε την τοποθέτηση του ίδιου του ζαχαριάδη πάνω στο ζήτημα.
Η γενική πορεία του κκε από το 31 μέχρι το 40 κι από το 45 ως το 56 –είπε από το βήμα της 7ης ολομέλειας το 57- βασικά είναι σωστή, ανοδική. Όποιος το αρνηθεί αυτό καταδικάζει το κόμμα σε πολιτικό χαρακίρι. Άρνηση του εαμ. Εδώ σύντροφοι δεν υπερασπίζομαι τον ζαχαριάδη. Συμφώνησα και είπα βγάλτε τον, πετάξτε τον. Αν θέλετε αυτό σε χίλιες δηλώσεις σας το κάνω. Μ’ αυτό μαζί να πετάμε, όπως λένε οι ρώσοι, μαζί με το λερωμένο νερό και το παιδί, αυτό είναι πολιτικό χαρακίρι. Κανένα κόμμα δεν επιτρέπεται να το κάνει. Πολύ περισσότερο σήμερα.

Σε ένα γράμμα του προς την ηγεσία του κκσε, το φλεβάρη του 67 έγραφε.
Η διαγραφή μου από το κουκουέ κι οι διωγμοί ενάντιά μου δεν έχουν καμία απόλυτα ηθική, πολιτική, κομματική βάση και δικαίωση. Τα δέκα χρόνια που πέρασαν το απέδειξαν αφτό για μια ακόμη φορά αδιαμφισβήτητα και τετραγωνικά. Ήταν αποτέλεσμα αντιλενινιστικής τοποθέτησης και φραξιονιστικής εμπάθειας. Τίποτε άλλο. Απ την άλλη μεριά δίχως τη βρώμικη συκοφαντία θα ήταν αδύνατο να με διαγράψουν. Με το μαρξισμό-λενινισμό, το κκε, τους κουκουέδες, το λαϊκό κίνημα ποτέ δεν με χώριζε, ούτε με χωρίζει τίποτα. Βέβαια το γράμμα αυτό θα πάει να το εκμεταλεφτεί η αντίδραση. Μα τους κουκουέδες η αντίδραση με τα κόλπα της δε μπορεί να τους ξεγελάσει. Και μένα το κόμμα μου δε με έμαθε να κάνω συμβιβασμό σε ζητήματα αρχής και ηθικής τάξης.

Στο ίδιο πνεύμα έγραψε και τα τελευταία γράμματα της ζωής του. Στο γράμμα προς τα παιδιά του υπήρχε μια προσθήκη για το ενδεχόμενο που αυτό θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας.

Για το λαό της ελλάδας και τους κουκουέδες αν λάχει να διαβάσουν τις γραμμές αυτές, προσθέτω τούτα: τίποτε, απόλυτα τίποτε δεν κλόνισε, ούτε μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου στον κομμουνισμό, το μαρξισμό-λενινισμό, το κουκουέδικο κκε, το ανεξάρτητο, λέφτερο και σοσιαλιστικό μέλλον του λαού και της πατρίδας μου, όπως δεν την κλόνισαν τα 12 χρόνια στα μπουντρούμια της μοναρχοφασιστικής, πλουτοκρατικής αντίδρασης και τα στρατόπεδα της χιτλερικής γερμανίας.

Στο τελευταίο γράμμα της ζωής του προς την ηγεσία του κκε υπογραμμίζει

Στη ζωή μου έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το κκε και τον αγώνα και με διέγραψαν απτό κόμμα. Κανένας δε βρέθηκε ανοικτά, αντρίκεια να πει ότι αφτό είναι ψέμα. Παράπονο δεν έχω γιατί έμαθα το φορτίο να το κουβαλάω μόνος μου. Το κκε ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δε μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου. Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ’ όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το κκε δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω.

Ο πγ λέει ότι η 11η ολομέλεια του 67 (λίγο πριν τη διάσπαση) αποκατέστησε την ανθρώπινη τιμή του νίκου ζαχαριάδη αποσύροντας την κατηγορία του υπόπτου. Η πολιτική αποκατάσταση του ήρθε σταδιακά κι έγινε εκ των πραγμάτων. Έχει γραφτεί πως όταν ανέλαβε ο φλωράκης γγ της κε του κκε, αποφασίστηκε να κληθεί ο ζαχαριάδης στην έδρα του κόμματος στη βουδαπέστη για να αξιοποιηθεί ως πολιτικός σύμβουλος της κεντρικής επιτροπής. Η απόφαση δεν υλοποιήθηκε όμως γιατί εν τω μεταξύ ο ζαχαριάδης αυτοκτόνησε.
Επιπλέον στο βιβλίο του αχιλλέα παπαϊωάννου η διαθήκη του ζαχαριάδη (όπου ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι κατάφερε να επισκεφτεί τον ζαχαριάδη στη σιβηρία και να συζητήσουν για μια σειρά θέματα) αναφέρεται ότι η χρουτσωφική ηγεσία πρότεινε στον ζαχαριάδη να επανέρθει στην ηγεσία του κόμματος, αλλά απέρριψε τους όρους που έθεσε ο νζ.

Σε μια υποσημείωση μαθαίνουμε την αλήθεια και για το περιβόητο σύστημα αρίθμησης των ολομελειών.
Η αρίθμηση των ολομελειών των κε ήταν μία συνήθεια που ακολούθησε το κκε στο παρελθόν κι αφορούσε το χρονικό διάστημα από συνέδριο σε συνέδριο ή από συνδιάσκεψη σε συνέδριο. Η ολομέλεια νε το νούμερο 1 ήταν η πρώτη που γινόταν μετά από ένα συνέδριο ή μια συνδιάσκεψη κι η ολομέλεια με την τελική αρίθμηση ήταν αυτή που γινόταν πριν από ένα συνέδριο ή μία συνδιάσκεψη. Έτσι μετά από κάθε συνέδριο η αρίθμηση άρχιζε πάλι από την αρχή με αποτέλεσμα σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα να έχουμε ολομέλειες με την ίδια αρίθμηση.

Δική μου σημείωση: αυτός είναι ο λόγος που στην κομματική οργάνωση της τασκένδης ζητούσαν να αναγνωρίσουν την έκτη ολομέλεια της κε και της κεε (κεντρικής επιτροπής ελέγχου). Χωρίς το τελευταίο, ο σύντροφος μπορεί να εννοούσε την 6η ολομέλεια του 34’ (που όρισε τον χαρακτήρα της επερχόμενης επανάστασης) για να αποφύγει να αναγνωρίσει τις αλλαγές που έφερε η έκτη ολομέλεια του 56’.

Το ταξικό επιμύθιο είναι το εξής: το κόμμα εξέδωσε τα πρακτικά της έκτης ολομέλειας για να βοηθήσει τη μελέτη πάνω στο δεύτερο τόμο του δοκιμίου ιστορίας του κόμματος. Σε εκείνη την ολομέλεια ο ζαχαριάδης αρνήθηκε να παραστεί και καθαιρέθηκε ερήμην. Όποιος θέλει να βγάλει συνολικά συμπεράσματα, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει πολύ περισσότερα. Το βιβλίο αυτό θα ήταν μια καλή αρχή.

Κι ένα δεύτερο. Η φράση "πολλές ενέργειες ξεφεύγουν από τον χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών" έχει μια βάση. Με την έννοια ότι το λαϊκό κίνημα είχε μοναδική ευκαιρία να πάρει την εξουσία κι αυτό που υπέστη στη συνέχεια δεν ήταν μια συνηθισμένη ήττα.
Έκτοτε πολλοί σύντροφοι έκαναν τραγικά λάθη που ξεφεύγουν από τον χαρακτήρα των συνηθισμένων. Απλώς σε αυτές τις περιπτώσεις το διακύβευμα ήταν μικρότερο.

*Κλήθηκε από τις 18-24 φλεβάρη του 1957. Η ομοιότητα με τις ημέρες σύγκλησης και διεξαγωγής του γρουσούζικου 13ου συνεδρίου του κόμματος το 91 (19-24 φλεβάρη) είναι σατανική. Εξάλλου και με το διάβολο θα συμμαχήσουμε για την υπόθεσή μας...

30 σχόλια:

Ανυποψίαστος είπε...

"...Η συμφωνία της Βάρκιζας να εκτελεστεί γρήγορα και 100%.Αν κάποιος μέσ' απ'τις γραμμές μας,στις πόλεις είτε στα βουνά αντιδρά ακόμα,εμείς θα τον χτυπήσουμε ανοιχτά και θα τον διώξουμε."

(Ν.Ζαχαριάδης,Ριζοσπάστης,31-5-1945)

"Ο Βελουχιώτης(Κλάρας) εκτός από τα άλλα,ήταν και δηλωσίας.Ο Κλάρας που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού,ίσως κάτι παραπάνω σαν κομματική φυσιογνωμία,ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε.Καθόταν και έτρεφε ψείρες,μεθούσε,έκανε όργια,δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ"

(Ν.Ζαχαριάδης,3η συνδιάσκεψη ΚΚΕ 10-14/10/1950)

"Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης,ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας"

(Λένιν)

ένας στρατολάτης είπε...

Εντάξει, είναι πολύ δύσκολη η υπόθεση Ζαχαριάδη κι αποτελεί ακόμα ανοιχτή πληγή στο κόμμα. Φοβάμαι πως τέτοιες υποθέσεις δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ με οριστικά συμπεράσματα.
Το κείμενο πάντως ιδιαίτερα ενδιαφέρον και χρήσιμο.

propagitor είπε...

στο 2ο τόμο της βιογραφίας του Φλωράκη αναφέρεται ότι το κόμμα έστειλε στο Σοργκούτ το 73', τον Λουλέ (αν θυμάμαι καλά) για να τον πείσει να επιστρέψει στην ηγετική ομάδα του κόμματος στο οποίο γγ μόλις είχε εκλεγεί ο Χαρίλαος.
Ο ίδιος αρνήθηκε λέγοντας ότι για να επιστρέψει απαιτούσε να γυρίσει στην πατρίδα και να δικαστεί. Και το κόμμα διαφώνησε.

Ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν χρειάζονται οριστικά τελεσίδικα συμπεράσματα. Αλλά η "πληγή" εντός ή εκτός εισαγωγικών δε θα κλείσει από μόνη της, ούτε από πύον. Θα κλείσει τώρα με το δεύτερο τόμο. Έτσι πρέπει να γίνει

Μια χαρά υποψιασμένος είσαι. Γι αυτά που λες όμως, βάρκιζα κι αποκήρυξη του άρη, δεν ευθύνεται βασικά ο ζαχαριάδης.

Υγ: αυτόν τον δεύτερο τόμο να τον χρησιμοποιήσεις και αλλού. Ξέρεις εσύ...

Ανώνυμος είπε...

Ο Μάρκος Βαφειάδης πέθανε όπως του άξιζε.Σαν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.Σαν συνειδητός πράκτορας ,ψυχή και σώμα της Αστικης Τάξης.
Ο Ζαχαριάδης προφανώς και δεν θα έπρεπε να πεθάνει διεγραμμένος στη Σηβηρία.

KOMMANTO είπε...

O λαός θέλει ν'ακούσει την άποψη του Toni Rigattoni.

Ανώνυμος είπε...

Πότε αυτοκτόνησε ο Ζαχαριάδης ?
Τον Αύγουστο 1973 ή το 1990 ?
Πιό απλά. Άν αυτοκτόνησε γιατί ανακοινώθηκε ο θάνατος από καρδιακή προσβολή και η αυτοκτονία παρέμεινε άγνωστη εως το 1990 ?

TALIBAN

Ζαχαριαδικός είπε...

"Η φράση "πολλές ενέργειες ξεφεύγουν από τον χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών" έχει μια βάση. Με την έννοια ότι το λαϊκό κίνημα είχε μοναδική ευκαιρία να πάρει την εξουσία κι αυτό που υπέστη στη συνέχεια δεν ήταν μια συνηθισμένη ήττα."

Φίλε μπρεζνιεφικέ, μην κάνεις ό,τι δεν καταλαβαίνεις. Η φράση σημαίνει ότι (πέρα από το γεγονός ό,τι οι σμιλευτές της βλέπανε τα σωστά για λάθη) τα "λάθη" του Ζαχαριάδη δεν έγιναν στη συνηθισμένη πορεία ξεδιπλώματος της πολιτικής δράσης του ίδιου και του ΚΚΕ, αλλά έγιναν σκόπιμα για να πλήξουν συνειδητά το κόμμα, σαν απότοκο πραχτόρικης και συνειδητής αντικομμουνιστικής δραστηριότητας του Ζαχαριάδη.

Σε αυτή την κατηγόρια κατά του αρχηγού του ΚΚΕ μήπως θα μπορούσες, αν το θες φυσικά, να τοποθετηθείς;; Γιατί έτσι που πετάς τη φράση, κάποιος θά 'λεγε ότι σου περνάει κι απ' το μυαλό μην είχε και δίκιο ο σαλτιμπάγκος "στρατηγός" Μάρκος (ένα πραγματικό λάθος του Ζαχαριάδη ήταν η ανάδειξή του...)

TRASH είπε...

Για την 6η "πλατιά ολομέλεια" ή πιο σωστά για την "παρασυναγωγή της 6ης ολομέλειας υπάρχει εδώ και χρόνια το βιβλίο του Τουλούδη "Η επέμβαση της Χρουτσωφικής ηγεσίας στο ΚΚΕ*1956-6η ολομέλεια-διάσπαση του ΚΚΕ*Γεγονότα Τασκένδης*Εξόντωση Ν.Ζαχαριάδη"
Με λίγο ψάξιμο ίσως το βρει κάποιος, πριν το ανεβάσω στο scrib

Ανυποψίαστος είπε...

Ασφαλώς και τα πρόσωπα παίζουν ένα σαφή και διακριτό ρόλο.Ιδιαίτερα κρίσιμο μάλιστα σε συγκεκριμένες στιγμές.
Όμως η εξέλιξη της ιστορίας κατευθύνεται-μακροπρόθεσμα-κυρίως από τα συγκρουόμενα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων,και μεσοπρόθεσμα (και) από την εφαρμοζόμενη θεωρία και πολιτική των σχηματισμών (κόμματα) πού εκφράζουν συμπυκνωμένα τα συμφέροντα των τάξεων αυτών στην κοινωνική αρένα.
Είναι ξεκάθαρα αστική αντίληψη της ιστορίας να μιλάμε μόνο με-και για-πρόσωπα.Και τελικά άδικη και ανούσια για το μέλλον.
Ο Βελουχιώτης μιζέριας,ο Βαφειάδης συνειδητός πράκτορας,ο Σιάντος προδότης,ο Ιωαννίδης άχρηστος ντενεκές,ο Καραγιώργης πουλημένος,ο Πλουμπίδης όργανο των Αμερικανών,ο Ζαχαριάδης εγωϊστής και κομπλεξικός,και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Όπως και από την αντίστροφη πλευρά είναι ντροπή για έναν μαρξιστή να το ρίχνει στην εύκολη προσωπολατρεία.Ο Στάλιν ο ανίκητος,ο Ζαχαριάδης ο μεγάλος αρχηγός,ο Μάο ο μεγάλος τιμονιέρης,και δε συμμαζεύεται.
Απολίθωμα σε βρίσκω φτηνό στον σαρκασμό-αν και ειλικρινά εκτιμώ ιδιαίτερα τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ σου-αλλά ακριβό στην εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων.
Εάν 60 χρόνια μετά,δεν μπορούμε να εξαγάγουμε κάποια πρώτα πολιτικά συμπεράσματα,πώς διεκδικούμε διάολε την πολιτική ηγεμονία στις μάχες του μέλλοντος;
Εσύ,έτσι για αρχή,τί πιστεύεις για τους πολιτικοκοινωνικούς στόχους εκείνη την περίοδο του ΚΚΕ,αλλά και για τις κατευθύνσεις/οδηγίες που του έδινε η Κομιντέρν ως το '43;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Φίλε ζαχαριαδικέ, το νόημα όσων λέω είναι ακριβώς το αντίθετο κι αυτό το καταλαβαίνουν πιστεύω όσοι διαβάζουν ως το τέλος το κείμενο.

Η κατηγορία προς τον ζαχαριάδη είχε να κάνει με πτυχές τραγικές όπως η υπόθεση γουσόπουλου. Εξίσου τραγικό ίσως είναι ότι ο ζαχαριάδης στην έβδομη ολομέλεια προσπαθούσε να δείξει ότι συμφωνεί κι ευθυγραμίζεται με το εικοστό συνέδριο και το καινούριο πνεύμα που προωθούσαν οι κατήγοροί του.
Παρόλα αυτά δεν υπάρχει αμφιβολία για τον άθλιο χαρακτήρα των γεγονότων της τασκένδης και την παρέμβαση των χρουτσοφικών στο κόμμα. Όπως περίπου τα λέει ο τουλούδης στο βιβλίο του.

Λάθη έγιναν πολλά και μεγάλα. Αυτό δεν καθιστά προδότες κομμουνιστές, όπως ο ζαχαριάδης, ή ο πλουμπίδης, ακόμα κι ο σιάντος, κατά τη γνώμη μου. Η παράγραφος που έβαλα αυτό το νόημα έχει. Να σταματήσουμε να ερμηνεύουμε τα λάθη μας με όρους προδοσίας και χαφιεδολογίας. Όπως έκανε σε κάποιες περιπτώσεις κι ο ίδιος ο ζαχαριάδης, δυστυχώς.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Είπα εγώ ότι δεν πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα; Το ερώτημα που βάζεις είναι μικρό, αλλά σηκώνει ξεχωριστή ανάρτηση. Δε σκοπεύω πάντως να κάνω μηχανιστικό ταξικό αναγωγισμό και να πω ότι το κίνημα της αντίστασης ήταν μικροαστικό ή ότι οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην 6η ολομέλεια του 34.
Παρόμοιες συνθήκες ίσχυαν και για το γιουγκοσλάβικο κίνημα που πήγε μέχρι τέλους τον αγώνα του. Εμείς πάσχαμε από στρατηγικό έλλειμμα κι αυτό αφορά κυρίως την ηγεσία. Όπως είχε πει κι ο μπιτσάκης, τόσο τους έφτανε, έτσι έκαναν. Σε τελευταία ανάλυση πάντα (δεν είναι τόσο απλό)

Ανώνυμος είπε...

Κρίνεις από λάθος υλικά. Αυτό που παρουσιάζεται ως "ομιλία Ζαχαριάδη στην 7η Ολομέλεια" είναι γραμμένη από τον Πάνο Δημητρίου, που αφιέρωσε το ένα του αυτί στην υπεράσπιση του ρεβιζιονισμού. Η πραγματικότητα είναι πως στο Ζαχαριάδη δεν επιτράπηκε να μιλήσει, καθώς τον διέκοπταν συνεχώς, οι πραξικοπηματίες της "6ης Ολομέλειας", που θυμήθηκαν να επανιδρύσουν τις οργανώσεις βάσης μόνο όταν είχε αρχίσει να μεγαλώνει οργανωτικά η ΟΜΛΕ.
Αυτή είναι η αλήθεια, και κανένα "άνοιγμα Ζαχαριάδη στο 20ο συνέδριο" δεν έγινε το 1957. Γιατί δεν το αξιοποίησαν οι ρεβιζιονιστές τότε και τον παρακάλαγαν ως και 16 χρόνια μετά; Αν είχε κάνει άνοιγμα, θα πέθαινε στο ζεστό του κρεβατάκι όπως τόσοι άλλοι μπρεζνιεφικοί.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αυτά περί ζαχαριάδη και εικοστού τα έχω διαβάσει πχ στον χοτζέα. Δν ξέρω αν είναι αξιόπιστος πάντως δεν είναι με τους χρουτσοφικούς. Κατά τα άλλα προσπαθώ να βγάλω άκρη από το βιβλίο που ανέφερα, όπου έχει διαλόγους κι ερωτοαπαντήσεις σε στιλ απολογίας κι ο ζαχαριάδης αρνείται να τοποθετηθεί (σε αυτή τη διαδικασία τουλάχιστον) για τα γεγονότα της τασκένδης

Ανυποψίαστος είπε...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα:

1)Δεν είμαι ζαχαριαδικός.Αν έγραφα την άποψή μου για τον Ζαχαριάδη,θα έπαιρναν φωτιά τα πληκτρολόγια και η συζήτηση θα παρεκτρέπετο εντελώς.Δεν είναι αυτός ο στόχος..
2)"Να σταματήσουμε να ερμηνεύουμε τα λάθη μας με όρους προδοσίας και χαφιεδολογίας." Συμφωνώ απόλυτα.Επιτέλους.Μπουχτίσαμε τόσα χρόνια.
3)"Εμείς πάσχαμε από στρατηγικό έλλειμα.. ..κυρίως της ηγεσίας." Συμφωνώ,αλλά όχι της στρατιωτικής προφανώς.
4)Τελικά πού έφταιξε η πολιτική μας ηγεσία;
5)Πού υπερείχε πολιτικά το γιουκοσλαβικό κίνημα που πήγε μέχρι τέλους τον αγώνα του και νίκησε;
6)Όταν μια ολόκληρη γενιά ενός κόμματος έχει εκπαιδευθεί για την αστικοδημοκρατική επανάσταση-και ρούπι παραπέρα-πώς απαιτούμε να αντιδράσει σωστά τις κρίσιμες στιγμές που η εξουσία περνά μέσα απ'τα χέρια της;
7)Όταν μια ολόκληρη ηγεσία εκπαιδεύεται να πιστεύει ότι η δική της "παραγωγή πολιτικής" δεν αξίζει δεκάρα,μπροστά στις οδηγίες που έρχονται-ή για χρόνια δεν έρχονται-από Μόσχα,πως απαιτούμε να μην υπογράφει Λιβάνους,Βάρκιζες και Καζέρτες,σα ζαλισμένο κοτόπουλο;
8)Απλά λογικά ερωτήματα δεν είναι όλα τα παραπάνω;Και όχι μηχανιστικός ταξικός αναγωγισμός;

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Σφυροδρέπανε,

Νομίζω ότι δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Ζαχαριάδης δεν ήταν πράκτορας,χαφιές κ.τ.λ.,κατηγορίες που πέρα απο τους αρχιπράκτορες τροτσκιστές,του απέδωσαν απο ένα σημείο και μετά και κάποια στελέχη του κόμματος.Βέβαια η ιστορία απέδειξε το ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι.
Μια άλλη κατηγορία εναντίον του Ζαχαριάδη ήταν εν συντομία οτι ήταν ένας μικρός Στάλιν.Τόσο στο οτι έπερνε γραμμή απο Μόσχα(τυφλή υπακοή),όσο και για το φαινόμενο της λεγόμενης προσωπολατρείας.
Οσο για το οτι ήταν τυφλο όργανο της Μόσχας,η κατηγορία αυτή καταρρέει απο τα γεγονότα και δεν χρειάζεται άλλο σχολιασμό.Για τα φαινόμενα προσωπολατρείας, αν και σε ένα βαθμό υπαρκτά, δεν διακιολογούν τα προβλήματα του εργατικού κινήματος της εποχής.Αυτοι δε που τα υπερπροβάλλουν δεν λαμβάνουν υπόψιν τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Σε τελική ανάλυση η επίθεση εναντίον του Ζαχαριάδη αλλά και η υπεράσπιση του έχουν ένα και μόνο σκοπό.:τη πολιτική του Κόμματος τόσο στο τότε άλλα και σε ένα βαθμό στο σήμερα.
Αυτοί που χτυπούν τον Ζαχαριάδη,ουσιαστικά χτυπούν το επαναστατικό πρόγραμμα του ΚΚΕ τότε,κλείνοντας το μάτι και στο σήμερα.Αυτοι που τον υπερασπίστηκαν,υπερασπίστηκαν το επαναστατικό πρόγραμμα του ΚΚΕ.Στο βαθμό που το ΚΚΕ υπερασπίζεται τον Ζαχαριάδη σήμερα,το κάνει όχι μόνο για να διαφυλάξει την ιστορία του,αλλά και απο επαναστατικές θέσεις μάχης,κοιτάζοντας προς το μέλλον.
Ο Ζαχαριάδης κεντρίζει την οργή των ταξικών εχθρών,γιατι το όνομά του συνδέεται με στιγμές έντονης ταξικής πάλης,τις οποίες οι Αστοι και οι παρατρεχάμενοι τους τρέμουν μη και ξαναζήσουν.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται τα επειχηρήματα των τροτσκίστων και της αναθεωρητικής σαβούρας,αν και τα περισσότρα απο αυτά έχουν ήδη καταρρεύσει.
Το Κόμμα καλά κάνει και μελετά την ιστορία του και τη δράση των προσωπικοτήτων σε αυτήν.Στο συγκεκριμένο άνθρωπο όμως η Ιστορία έχει προλάβει το Κόμμα:Ο Ζαχαριαδης ήταν ένας Επαναστάτης,γέννημα θρέμμα του Κομματός του και της έποχής του.

Κάλλιο αργά παρα ποτέ.

TRASH είπε...

@ανυποψίαστος:
Τόσο το Γιουγκοσλαβικό όσο και το Αλβανικό ΄ή και το Κινέζικο ΚΚ παλιότερα είχαν ανατραφεί για την αστικοδημοκρατική επανάσταση (το ρόυπι παραπέρα είναι δικό σου και τελείως αυθαίρετο, γιατί παραπέρα πήγαν όλοι).
-Ο Ν.Ζαχαριάδης παραμένει ένα κομβικό ιστορικό πρόσωπο, γιατί είναι ο μόνος κομμουνιστής ηγέτης που ηγήθηκε μιας ένοπλης επανάστασης με στόχο την εξουσία (δεν εξετάζω εδώ πως φτάσαμε εκεί, η ουβέντα είναι τεράστια) μεταπολεμικά στην δυτική Ευρώπη.
-Αυτό είναι που δεν του το συγχώρεσε ποτέ κανένας.

alekos είπε...

το γράφει ο Βαφειάδης το 1948 και ακόμα το ίδιο ισχύει...
"Απ’ το κόμμα μας λείπουν σχεδόν από παράδοση η εσωκομματική δημοκρατία κι οι εκάστοτε καθοδηγήσεις δεν έκαναν ποτέ σοβαρή αυτοκριτική των λαθών τους. Κάθε αντίθετη απόπειρα που γίνεται, πνίγεται με τρόπο αντικομματικό. Οι καθοδηγήσεις του κόμματος αντί να σου ανοίγουν το δρόμο για θαρρετή σκέψη, στη σκοτώνουν. Έτσι τα στελέχη μας δεν εκφράζουν καθαρά τη γνώμη τους. Δεν τολμούν να μιλήσουν για βασικά ζητήματα αντίθετα απ’ ό,τι βάζει η καθοδήγηση. Αυτό το καθεστώς δημιουργεί ένα είδος εκφυλισμού των στελεχών και της κομματικής νοοτροπίας. Ανώτερα στελέχη μας εξαρτούν την ανάδειξή τους απ’ την ανοχή και τη σιωπή. Δημιουργείται το καθεστώς της κολακείας, ποιος περισσότερο θα λιβανίσει αυτό που λέει η καθοδήγηση και το κόμμα οδηγείται σε σοβαρά λάθη."
εντάξει όχι στον ιδιο βαθμό αλλά τα ίδια...
Εντάξει κι ο Βαφειάδης από την μια πίστευε ότι η μάχη της Φλώρινας ήταν τεράστιο λάθος που κόστισε τον πόλεμο αλλά ο ΝΖ είχε δίκιο για να κάνεις κράτος έπρεπε να πάρεις μια πόλη να την κάνεις πρωτεύουσα σου, μόνο στα βουνά μόνο κατσαπλιάς είσαι...
Δέστο και στην βόρειο Αφρική, από την ώρα που καταλαμβάνεις μια πόλη... αλλάζουν όλα έστω ένα κομμάτι της πόλης...

Ανώνυμος είπε...

για σου ρε αλεκο... στα βηματα της ελλης και εσυ...
ντροπη...

Αναυδος είπε...

Μεγάλο μέρος της αλήθειας έχει χαθεί μέσα από αλληλοκατηγορίες σε προσωπικό επίπεδο. Ο Ζαχαριάδης το 1045 είχε να διαχειριστεί μία ήττα για την οποία δεν έφερε καμία ευθύνη. Με τη σειρά του έκανε και αυτός αρκετά λάθη το κυριότερο κατά τη γνώμη μου η καθυστέρηση στην προετοιμασία του β’ αντάρτικου.
Πιστεύω ότι ο Καλιο Αργά Παρά Ποτέ συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο την υπόθεση Ζαχαριαδης.

alekos είπε...

εγω το μόνο που λέω ήταν οτι ο ΝΖ είχε δίκιο όταν έλεγε στον Βαφειάδη άσε το αντάρτικο και πρέπει να καταλάβουμε μια πόλη για να την κάνουμε πρωτεύουσα, να μας αναγνωρίσει κανένα κράτος...
Εξάλλου είχε φτάσει το 1949 και τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχωρητο (οι γιουγκοι κλειστα σύνορα, η πελοπόννησος είχε χαθεί, και ανατολική μακεδονία μόνο στα βουνά)
τωρα για τα άλλα λάθη τι να πω...
ήταν λαθος η γραμμή από το 1943 και δωθε η πίστη για την εθνική ενότητα, αφού το βλεπαν ότι πήγαιναν για κρέμασμα... καζέρτα κλπ.
Τυφλή πίστη στην Μόσχα δεν είχε ο ΝΖ αλλά ο Σιάντος
anyway χάσαμε ήταν μεγαλειώδης ο αγώνας συνολικά. Και όχι μόνο 40-49 αλλά και την δεκαετία του 30 μέχρι Μεταξά με την ανάπτυξη του κινήματος
Η γραμμή του κκε είναι λάθος από την δεκαετία του 70 και δώθε
και η εσωτερική ζωή του κόμματος δεν έχει αλλάξει από το 30 και δώθε
απλά

Ανυποψίαστος είπε...

Γιατί βρε μπρεζνιεφικό απολίθωμα δεν ανεβάζεις το κείμενο που σου έστειλα εδώ και ώρες;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν έχω λάβει τίποτα απολύτως

Αναυδος είπε...

Ελα Αλεκο
Γιατί είσαι τσιγκούνης. Πες καλύτερα από το 1918 και δώθε

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Αλέκο αυτά αφορούν εξίσου όλους μας στο βαθμό -μικρό ή μεγαλύτερο- που μένουν ως κατάλοιπα. Αν ήμουν κακός πχ θα σου έλεγα ότι η λειτουργία της οργάνωσής σου θυμίζει εποχή 29-31 κ φραξιονισμό χωρίς αρχές. Το αναφέρω απλώς. Ο βαφειάδης επισημαίνει σωστά πράγματα, αλλά αποδείχτηκε σκάρτος, ανάμεσα σε άλλα και στο οργανωτικό.

Ανυποψίαστε μπορείς να στείλεις ό,τι θες στο vaskrits@gmail.com. Το μόνο που μου 'χει έρθει ως τώρα είναι για τους μετανάστες απεργούς πείνας και ένα από το ινστιτούτο θερβάντες.
Από τον οκτάλογό σου, συμφωνώ στο τρίτο σημείο. Στο πέμπτο και στο έκτο με καλύπτει η απάντηση του trash. Το έβδομο είναι ρητορικό. Έχει βάση, αλλά μένοντας σε αυτό βλέπουμε μόνο μία πτυχή από όσες πρέπει να συνυπολογίσουμε.

Ανυποψίαστος είπε...

Επειδή δεν έχω το χρόνο για την ώρα να γράψω αναλυτικά αυτά που θέλω,περιορίζομαι σε τούτο:
Οι Πτολεμαίοι αστρονόμοι στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τον κόσμο,χωρίς να θίξουν την ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΗ αρχή του σύμπαντος,εφεύρισκαν καινοτόμες θεωρίες.Οι πλανήτες κινούνται σε επίκυκλους,που το κέντρο τους βρίσκεται πάνω σε.. άααλλους κύκλους με κέντρο τη γή.Και κάθε φορά που τα νέα δεδομένα κατέρριπταν το μοντελάκι λειτουργίας,δώστου νέους επίκυκλους αλλά χωρίς να πειράξουμε τη βασική μας αρχή.Όταν ο Κοπέρνικος έβαλε ξανά,μετά τον Αρίσταρχο,τον Ήλιο στο κέντρο,όλα σχεδόν λύθηκαν.Εκτός φυσικά από το Βατικανό και την Ιερά Εξέταση λόγω ιδίων συμφερόντων.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Γιατί δε μπορούμε να θεωρούμε ένα κόμμα στο οποίο όλοι ήταν "προδότες" πλήν του τιμημένου αρχηγού.Κάτι σα τη CIA με το Λένιν αρχηγό.Ούτε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε θεωρητικά και πρακτικά λάθη για να μη θίξουμε τον τιμημένο αρχηγό,και να φταίνε οι άλλοι,οι συνθήκες,η τύχη,οι προδότες,ο εχθρός,ο κακός μας ο καιρός.Και 60 χρόνια μετά να μη μπορούμε να δώσουμε μια επαρκή πολιτική απάντηση.Αυτά και τα λέμε...

Radio Katina είπε...

H ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΚΑΠΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ.

Radio Katina είπε...

ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ (ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ) ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ουδέποτε πρόβαλε αξιώσεις ιστοριογραφίας ή κάποιας επιστημονικής μεθοδολογίας για όσα γράφει. Γράφω για ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρουν, συνήθως λογοτεχνικά, ενίοτε λίγο πιο σοβαρά, αλλά πάντα κάπως χύμα, υπό τον όρο ότι υπάρχει ένας λογικός ειρμός, ή έστω κάποιος παράλογος συνειρμός.
Η ίδια η ανάρτηση με τον τίτλο της αναφέρεται απλώς στα προλεγόμενα. Η γνώση των γεγονότων είναι βασική προϋπόθεση για την ερμηνεία τους. Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι έκανα το δεύτερο και οπωσδήποτε όχι έχοντας επιστημονικές αξιώσεις.

Στο τέλος των προλεγόμενων ο πγ γράφει ότι η ιστορική άγμοια βοηθά να γεννηθούν μύθοι με θετική ή με αρνητική φόρτιση. Αλλά από τους μύθους κανείς στο τέλος δε βγαίνει κερδισμένος.
Αυτή είναι η ουσία κατά τη γνώμη μου κι αυτός ήταν κι ο σκοπός της ανάρτησης.

Εν πάση περιπτώση δεκτή η κριτική. θα την ξαναδιαβάσω πιο προσκετικά κι ίσως απαντήσω αργότερα κάτι στο δικό σου μπλοκ.

JohnyQ είπε...

"Η αρίθμηση των ολομελειών των κε ήταν μία συνήθεια που ακολούθησε το κκε στο παρελθόν κι αφορούσε το χρονικό διάστημα από συνέδριο σε συνέδριο ή από συνδιάσκεψη σε συνέδριο. Η ολομέλεια νε το νούμερο 1 ήταν η πρώτη που γινόταν μετά από ένα συνέδριο ή μια συνδιάσκεψη κι η ολομέλεια με την τελική αρίθμηση ήταν αυτή που γινόταν πριν από ένα συνέδριο ή μία συνδιάσκεψη. Έτσι μετά από κάθε συνέδριο η αρίθμηση άρχιζε πάλι από την αρχή με αποτέλεσμα σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα να έχουμε ολομέλειες με την ίδια αρίθμηση."

είδες;τελικά είχα δίκιο,στο είπα ότι το κοντέρ μηδενίζει στις εκλογές νέων οργάνων