Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Πλατεία Μπελογιάννη

Ξέβρασε η τσούλα η (εναλλακτική) ιστορία ότι νικήσαμε

Πρόκειται για μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας. Πώς θα ήταν η ελλάδα αν είχε νικήσει ο δημοκρατικός στρατός στο δεύτερο αντάρτικο; Το ίδιο θέμα είχε απασχολήσει το δημήτρη φύσσα, αλλά από την ακριβώς αντίθετη σκοπιά, στο δικό του βιβλίο, πλατεία λένιν, πρώην συντάγματος.


Το βιβλίο του αλεξάτου είναι στην ουσία μια απάντηση στο βιβλίο του φύσσα. Ο ένας αναφέρεται στην μετονομασμένη ομόνοια κι ο άλλος στο σύνταγμα που καταπατήθηκε (η ομόνοια να δεις). Η πρόθεση του αλεξάτου γίνεται φανερή από τον τίτλο ακόμα. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, αφήνει στην άκρη τα προσχήματα και βάζει τους ήρωές του να αναφερθούν ευθέως στο βιβλίο του φύσσα και το ξεχέζει κανονικά (και καλά κάνει δηλ).

-Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά πριν από καιρό κυκλοφόρησε κάτι τέτοιο. Κάποιου τύπου που ήταν στην επον μετά την επανένωση (οι όροι δεν αντιστοιχούν στη δική μας ιστορική πραγματικότητα αλλά στην πλοκή του βιβλίου). Δεν ξέρω αν ήταν κατόπιν στο κόμμα. Αλλά και να ήταν, μάλλον νεοπασόκος θα είναι τώρα. Το πολύ-πολύ με τους εναλλακτικούς.
-Λες για το πλατεία μαρξ, πρώην βικτορίας, είπε η σοφία.


Το πιάσατε το υπονοούμενο.. Τώρα αρχίζει το νόημα.
Εκεί που έχει γέλιο το βιβλίο είναι στις ιστορικές ανακρίβειες. Όταν γράφεις εναλλακτική ιστορία, αναφέρεσαι μέχρι ενός σημείου σε πραγματικά γεγονότα και με βάση αυτά πλάθεις την υπόθεση. Για να το κάνεις, πρέπει να ξέρεις ιστορία.
Κι αφού αναφέρει τις παραχαράξεις για το μαλτέζο και το αρχείο του μαρξισμού, καταπιάνεται με το κόλλημά του για τον καζαντζίδη, που ο φύσσας τον είπε ελαφρολαϊκό.

Η όλη στιχομυθία πάντως, ξεκινά από ένα βαθύ αίσθημα αυτογνωσίας.
Κι εγώ τα έχω σκεφτεί αυτά, αλλά με τα αν δε μπορεί παρά να πέσεις στη μεταφυσική. Το πολύ να γράψεις κάνα μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας. Ενδιαφέρον. Το κρατάμε για τη συνέχεια.

Αμφότεροι γεννήθηκαν την χρονιά που έγινε το εικοστό συνέδριο (56’). Αλλά το βασικό κοινό που έχουν είναι ένα σύντομο πέρασμα από τις γραμμές του κόμματος (ή της νεολαίας στην περίπτωση του φύσσα). Κι ένας σφοδρός έρωτας που κατέληξε αντεστραμμένη αγάπη για μια διεστραμμένη ιστορική νομοτέλεια που δεν υπάκουσε στις διαστροφές μας. Κανείς (μη κουκουές) βάρβαρος, ή έστω κάποιος που δε μετείχε της κουκουέ μόρφωσης για ένα μικρό χρονικό διάστημα, δε θα είχε ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Που απασχολεί κυρίως τους ίδιους και παρεμπιπτόντως το κοινό τους. Γράφουν βασικά για να πείσουν τον εαυτό τους και να δικαιώσουν τη θέση τους.

Αυτό είναι πολύ εμφανές σε όλο το βιβλίο. Ο αλεξάτος γράφει για να πάρει ιδεολογική ρεβάνς από το φύσσα και τους ομοϊδεάτες του. Για να εκδικηθούν τα όνειρα την πραγματικότητα κι η πολιτική του θέση, ως αλτουσεριανού, τα υπόλοιπα ιστορικά ρεύματα της αριστεράς. Αλλά αφού τα νικήσει ιδεολογικά, τα αφήνει μες στο κόμμα, το οποίο παραμένει ενιαίο, ένα σουρωτήρι πολιτικών φυλών που χωράει τους πάντες. Μία διάσπαση δεν πρόλαβε μόνο η εναλλακτική διήγηση του αλεξάτου, αυτή με τους τροτσκιστές. Αλλά στην πορεία φροντίζει να γεφυρώσει κι αυτό το χάσμα.

Η πλατεία μπελογιάννη είναι ένα παραμύθι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Είναι μια (παρα)μυθική εναλλακτική ιστορία, μια τρόπον τινά μυθιστορία, αλλά δεν είναι μυθιστόρημα, γιατί έχει πολύ αδύναμη μυθοπλασία. Με σουρεάλ διαλόγους, όπως αυτόν μεταξύ του άρη και της λαοκρατίας (οι δυο βασικοί ήρωες) που συναντιούνται μετά από τριάντα χρόνια κι αντί να πουν τα δικά τους (έχουμε καιρό για αυτά, αργότερα) αναλύουν την πολιτική κατάσταση της ελλάδας και τις αποφάσεις των συνεδρίων του κόμματος! Και δεν είναι από αμηχανία, επειδή είχαν να βρεθούν πολύ καιρό. Όπως βλέπεις καμιά φορά φίλους που αρχίζουν να μιλάνε για μπάλα και ν’ αλλάζουν αναγνωριστικές μπαλιές μέχρι να ξαναβρούν το κομμένο νήμα της επαφής. Αυτοί εδώ το κάνουν συνειδητά, και δε λένε τίποτα άλλο.

Μία πρόζα με μακροπερίοδους, εναλλασσόμενους μονολόγους, όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, σαν τα ανίψια του ντόναλντ ντακ, κι όλοι μαζί τη σκέψη του συγγραφέα, που αντί για τους χαρακτήρες, μας περιγράφει στην ουσία τον εαυτό του και την ιδεολογία του. Ένα κείμενο που σου δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε ολόκληρο σε πλάγιο λόγο. Σαν τα πλάγια μέσα που χρησιμοποιεί ο αλεξάτος για να προβάλλει ως ιδεολογικά ηγεμονεύουσες τις ευρωμαοϊκά παρεκκλίνουσες θέσεις του και το πλάγιο ως ορθό.

Με σχεδόν ψεύτικους, μονοδιάστατους χαρακτήρες που υπάρχουν απλώς για να αφηγούνται τα γεγονότα και να δικαιώνουν τις απόψεις του αλεξάτου για την οικογένεια και τις έμφυλες σχέσεις (όπως η αμφιφυλόφιλη επονίτισσα λαοκρατία, που κάνει κι από κάνα τσιγαράκι με την αναρχική κόρη της). Οι χαρακτήρες μένουν σα μαριονέτες στα χέρια του συγγραφέα που μιλάει μέσω αυτών σαν εγκαστρίμυθος, χωρίς καμία άλλη διαμεσολάβηση με αισθητική αξία. Η εγκαστριμυθοπλασία υποκαθιστά την ωσεί παρούσα μυθοπλασία.

Η πιο αφυδατωμένη εκδοχή (αν όχι καρικατούρα) του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Που δεν είναι καν ρεαλισμός, αλλά μια βασικά ιδεολογική κατασκευή (το απωθημένο του αλτουσεριανού). Κι ακόμα και το σοσιαλιστική παίζεται, γιατί πρόκειται για ένα λαοκρατικό καθεστώς που εξαλείφει με χαρακτηριστική, βουλησιαρχική ευκολία όλες τις αντιθέσεις (χειρωνακτική-πνευματική εργασία) κι οδεύει ταχύτατα προς τον κομμουνισμό (σε μία χώρα, καθώς είναι η μόνη όπου αποτράπηκε η αντεπανάσταση την περίοδο 89-91). Ο θηλυκός μου γονιός, που δεν πρόλαβε συσπειρωσάδες στον καιρό του και το διάβασε ανυποψίαστη, στο τέλος μου είπε «καλά τα λέει, αλλά γίνονται»;

Δεν έχουμε το συναρπαστικό ειρμό του ραφαηλίδη, που τρέχει απ’ το ένα στο άλλο, ταξιδεύει σε χίλια θέματα και μέσα από ζιγκ-ζαγκ και παρενθέσεις (σε) επιστρέφει στο ίδιο σημείο αλλά σε ένα ανώτερο επίπεδο, με έναν πλούτο γνώσεων (ως) κέρδος από τη διαδρομή.

Δεν είναι η αιρετική τρυφερότητα του τροτσκιστή ραφαηλίδη που βγάζει το στάλιν «αναθεωρητή» γιατί εφάρμοσε δημιουργικά το μαρξισμό στην εποχή του και μας άφησε πίσω να αναρωτιόμαστε αν τον στρέβλωσε ή τον ανάπτυξε.

Δεν είναι καν η τρυφερή ματιά του σκηνοθέτη του goodbye lenin που είδε με τα μάτια της ψυχής του τη ddr και τη ζωγράφισε στο πανί όπως θα ήθελε να ήταν. Άφησε όμως την ιστορία του να μας μιλήσει για την Ιστορία. Και στο τέλος της ιστορίας (με κεφαλαίο και μικρό μαζί) αποχαιρετά τη μαμά-πατρίδα, όπως κάνει με τη δική του μητέρα ο πρωταγωνιστής της ταινίας.

Απ’ όλα αυτά ο αλεξάτος κράτησε το ρεαλισμό των φτιαχτών ρεπορτάζ του άλεξ για τη συνταγή της κόκα κόλα και το διάγγελμα του προέδρου κοσμοναύτη, μαζί με μπόλικες ιστορικές γνώσεις (αυτό δε γίνεται να μην του το αναγνωρίσεις). Μας παρουσιάζει με τα μάτια της οργάνωσής του πώς θα (ήθελε να) ήταν τα πράγματα. Στο τέλος του βιβλίου, αντί για συγκίνηση, νιώθεις ότι έχεις διαβάσει προγραμματικές θέσεις και σου έρχεται απλώς να ψηφίσεις υπέρ ή κατά (αν βρείτε ένα λευκό στην καταμέτρηση, δικό μου θα ‘ναι).

Θα μπορούσε να είναι οι θέσεις της αραν για το σοσιαλισμό. Κάπως εκλαϊκευμένες, δε λέω, αλλά αυτό δεν είναι λογοτεχνία. Τέτοιο συνδυασμό (πολιτικής και τέχνης) μόνο ο σάββας κι η οακκε τον έχουν πετύχει έως τώρα. Και κάποιοι ρήτορες στα αμφιθέατρα, που όταν αναλύουν το πλαίσιό τους, είναι σα να ραπάρουν.

Αυτό που μένει είναι ένα αντιδιαλεκτικό παραμύθι εναλλακτικής ιστορίας που ιντριγκάρει το φαντασιακό μας (με τα αν δε μπορεί παρά να πέσεις στη μεταφυσική). Ένα παραμύθι χωρίς ρεαλισμό, δυνατές αλληγορίες και τις αρετές ενός μυθιστορήματος, που σέβεται όμως τους μύθους του κινήματος και τους αποτίνει φόρο τιμής.
Τυλίγει με τρυφερότητα την ελλάδα και τους αγωνιστές της αριστεράς που άξιζαν καλύτερη τύχη (και την είχαν στα χέρια τους, αλλά την κλότσησαν). Ό,τι δε μπορεί να αγκαλιάσει όμως, το βάζει στην ιδεολογική κλίνη του προκρούστη και το φέρνει στα μέτρα του.

Δείχνει έναν ζαχαριάδη σε αλτουσεριανό κοστούμι που ασκεί μαοϊκή κριτική στους σοβιετικούς και προχωρά σε αποσταλινοποίηση από τα αριστερά, με ολίγη από κίνημα των αδεσμεύτων και γιουγκοσλάβικο μοντέλο με αυτοδιαχείριση.
Ένα αγαπησιάρικο κουκουέ που αγκαλιάζει όλες τις τάσεις (τρότσκες και μαοϊκούς, αναθεωρητές και μπρεζνιεφικούς) με ενότητα τύπου παλιάς εδά, ή τύπου ανταρσύα, κι ιδεολογική ηγεμονία των παριζιάνων (αλτουσεριανοί). Μια ντριμ τιμ της αριστεράς, που χωράει το μίσσιο και τον καρούζο, την έλλη παππά, ως και τον πολύδωρο δανιηλίδη. Με άλλα λόγια ένα κουκουέ που δεν είναι κουκουέ.
Τους κουκουέδες πολλοί αγάπησαν, το κουκουέ ουδείς.

Κάπου μάλιστα αναφέρει και την ενάντια, ως οργάνωση της αντιφασιστικής ενότητας. Το πιάσατε κι αυτό το υπονοούμενο, έτσι; Εξάλλου υπήρξε κι υποψήφιος της. Δυστυχώς έγραψε το βιβλίο μες στο 08’ και δεν πρόλαβε την ανταρσύα, το ώριμο τέκνο του δεκέμβρη, για να την χώσει κι αυτήν κάπου.

Αυτή η επιλεκτική τρυφερότητα καταλήγει να αποπνέει κατά διαστήματα μια ξινίλα επιπέδου μπλόγκερ. Θα μου πεις, μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Σωστό. Ακριβώς γι’ αυτό όμως, ένεκα των εξ ιδίων, πιστεύω ότι μπορώ να το αναγνωρίσω και στους υπόλοιπους, όταν το κάνουν.

Θεωρώ ενδεικτικό ένα παράδειγμα που δεν αφορά την πολιτική (όπου ο πρώτος αμερόληπτος το λίθο βαλέτω) αλλά τα αθλητικά. Σε κάποιο σημείο η λαοκρατία –που σπουδάζει στη θεσσαλονίκη- περιγράφει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της λδ του βορρά.

Φυσικά το ποδόσφαιρο ήταν το πιο δημοφιλές άθλημα. Οι ομάδες που κέρδιζαν τα περισσότερα πρωταθλήματα ήταν ο παοκ, που είχαν ιδρύσει προπολεμικά πρόσφυγες και η κόκκινη σημαία, η ομάδα του δσε. Στα πρωταθλήματα της α’ εθνικής κατηγορίας συμμετείχαν επίσης ο εργατικός αστέρας της γσεε, ο ηρακλής, η παλιότερη ομάδα της θεσσαλονίκης που συνδεόταν με τον δήμο, κι ο σπάρτακος καλαμαριάς. Απ’ τις επαρχιακές ομάδες ξεχώριζαν...

Και μας αραδιάζει μερικά φανταστικά ονόματα. Παρτιζάν ξάνθης, πόμπεντα φλώρινας, πας γιάννινα (προλεταριακός αθλητικός σύνδεσμος) κ.ά.
Ο άρης δεν υπάρχει πουθενά! Ξύθηκε απλώς από τη φωτογραφία. Χυδαίο, αντι-αρειανό μένος που παραπέμπει σε ωμό αντικομουνισμό.

Σε κάποιο άλλο σημείο αναφέρει τις μεγάλες συναυλίες (του μίκη αν θυμάμαι καλά) στο λαϊκό στάδιο τούμπας, που κράτησαν πέντε μέρες για να προλάβει να συρρεύσει όλος ο πληθυσμός της πόλης. Και μες σε πέντε μέρες τις παρακολούθησαν κάτι εκατοντάδες χιλιάδες (νομίζω πέντε)! Ούτε ο μπούζας στην χρυσή εποχή των σπορ του βορρά δε θα φούσκωνε τόσο τους αριθμούς.
Μα είναι συνδυασμός αυτός; Παοκ κι αλτουσέρ; Σαν τον τολιάτη;
Και σκότωσα για ένα εισιτήριο… (τη γυναίκα του κατά πάσα πιθανότητα)

Παρόλα αυτά αξίζει να (δοκιμάσετε να) το διαβάστε. Κι αν σας καθίσει καλά, να το πάτε και μέχρι τέλους. Αυτό που δεν αξίζει να διαβάσετε (αν και η αντιπαραβολή έχει ένα ενδιαφέρον) είναι το πλατεία λένιν, πρώην συντάγματος. Ο φύσσας γράφει χοντρές ανακρίβειες (αποκορύφωμα η καρικατούρα του ρίτσου που μας παρουσιάζει) με αυτάρεσκο τουπέ κι έχει την εντύπωση ότι μας δίνει την ελληνική εκδοχή του 1984.

Η βασική διαφορά είναι ότι δε διεκδικεί για λογαριασμό του κάποια ιδεολογική ηγεμονία κι έτσι καταφέρνει να συνασπίσει γύρω του όλο τον «αστικό κόσμο». Ενώ ο αλεξάτος έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες να το καταφέρει με τους δικούς του, είτε στη ζωή, είτε σαν συγγραφέας. Κι αυτό δεν είναι μόνο δικό του λάθος.


Όλα αυτά με αφορμή τη σημερινή επέτειο της εκτέλεσης του μπελογιάννη και των συντρόφων του. Του χρόνου στα 60χρονα, θα πιάσουμε και την ταινία, ο άνθρωπος με το γαρίφαλο.

Περισσότερα για το βιβλίο μπορείτε να βρείτε στις ηλεκτρονικές σελίδες που ακολουθούν
http://www.youtube.com/watch?v=rl7e0a_jg8E
http://ashtonhar.blogspot.com/2010/03/blog-post_29.html
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=577997

25 σχόλια:

sosat είπε...

http://tasosnastos.blogspot.com/2011/03/59.html

Ανώνυμος είπε...

Τα μυθιστορήματα (και τα μπλογκ) είναι σκιές της ατομικής ουτοπίας. Τάδε έφη Άλεξ. Δοξάστε με (αααααλελούια)
Ζωή σε λόγου μας, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε τον Μπελοτζών.

haridimos είπε...

Πάντως η απουσία του ιστορικού Άρεως από τα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα της Θεσσαλονίκης στο μυθιστόρημα (και η αντικατάστασή του από τον Κόκκινο Αστέρα ?) έχει νομίζω πολιτικοκοινωικό υπόβαθρο :-)

Giorgos είπε...

"Μα είναι συνδυασμός αυτός; Παοκ κι αλτουσέρ; Σαν τον τολιάτη;
Και σκότωσα για ένα εισιτήριο… (τη γυναίκα του κατά πάσα πιθανότητα)"

έλιωσα στα γέλια... τρομερή ατάκα

Kinezos είπε...

Ο αντι-Αριανισμός δεν είναι αντικομμουνισμός.

Το ΚΚΕ δεν αποκατέστησε ποτέ το Βελουχιώτη και τη μικροαστική, τυχοδιωκτική γραμμή του που οδηγούσε σε χαντάκωμα του κινήματος (σε άλλη παραλλαγή από το κλασσικό δεξιό χαντάκωμα τύπου Σιάντου).

Το Βελουχιώτη τον αποκατάστησε η παρασυναγωγή της "6ης Πλατιάς" του '56, άρα ΟΧΙ το ΚΚΕ. Κι όπως σωστά είπε ο Ζαχαριάδης στην ΙΙΙη Συνδιάσκεψη του '50, μπορεί ο Βελουχιώτης νά 'χε δίκιο σε δυο τρία πράγματα, αλλά γενικά το μικροαστικό τυχοδιωχτικό στοιχείο επικρατούσε σ' αυτόν.

Τέσπα πα, καταθέτω κι εγώ τον οβολό μου για την επέτειο της δολοφονίας του μεγάλου μας συντρόφου από το μοναρχοφασισμό...

Radio Katina είπε...

Το ΚΚΕ για 38 χρόνια τουλάχιστον ήταν (ανάμεσα στα άλλα) η dream team της (κομμουνιστικής) αριστεράς, όχι με την έννοια ότι συγκέντρωνε τις πιο έξυπνες περσόνες (και αυτό το έκανε), αλλά με την έννοια ότι τα μέλη του ήταν τα πιο πρωτοπόρα-συνεπή-τίμια στοιχεία της τάξης τους. Γι' αυτό ας μη ξεχνάμε ότι καμιά φορά "η ουτοπία καραδοκεί στη γωνιά όταν η πραγματικότητα κάνει ένα βέβαιο και αξιόπιστο βήμα".

KOMMANTO είπε...

Tυχοδιώκτης μικροαστός να διοικεί τα πιο αξιόπιστα και νικηφόρα τάγματα ανταρτών στην Ευρώπη?
Τυχοδιωκτισμός να πάρει την εξουσία ο λαός τη στιγμή που δεν υπήρχε κανένας να τον εμποδίσει?

Κινέζε πάρε τον οβολό σου και βάλτον εκεί που ξέρεις.

Ανώνυμος είπε...

o βελουχιωτης δεν διοικουσε τον ΕΛΑΣ μονο τους μαυροσκούφηδες (έτσι ονομαζόταν το έφιππο τάγμα του). Αν διαβάσεις καλύτερα την ιστορία της Αντίστασης θα δεις ότι στο κύριο θέατρο των επιχειρήσεων, που ήταν η Παρνασσίδα, στρατιωτικός επικεφαλής ήταν ο ηρωικός Διαμαντής-Γιάννης Αλεξάνδρου

Ανυποψίαστος είπε...

Τυχοδιώκτης μικροαστός να μην θέλει να παραδώσει τα όπλα,και να εναντιώνεται στις συμφωνίες με τον Παπανδρέου και τον Τσώρτσιλ;

Τυχοδιώκτης μικροαστός να συγκεντρώνει τη λαϊκή εμπιστοσύνη,να τραγουδιέται από το λαό,και να τολμά να αμφισβητεί τον πολυλατρεμένο μας και αλάνθαστο γενικό γραμματέα;

Κινέζε κράτα σφιχτά τον οβολό σου γιατί σύντομα θα διαβείς τον πολιτικό σου Αχέροντα.Μέχρι τότε πάρε ένα υπογλώσιο "Zachariadol" και τηλεφώνησε στην ΟΑΚΚΕ να κλάψετε μαζί για την κατάντια του κομμουνιστικού κινήματος.Ξέρεις εσύ..

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ο άρης θεσσαλονίκης είναι η μοναδική ομάδα που σύμφωνα με την κρατούσα προπαγάνδα έχει καταφέρει να πάρει γήπεδο από τους γερμανο-τσολιάδες και παράλληλα να έχει καλές σχέσεις με τους εβραίους. Μαγικά πράγματα αυτή η ομάδα

38 πολλά δεν είναι; Κάν'τα 37 να βγαίνει κι η αφαίρεση στον τίτλο της ανασύνταξης.

Υπάρχει κανείς ανυποψίαστος που να γνωρίζει κριτική του χώρου του στο βιβλίο για το οποίο μιλάμε;

haridimos είπε...

Tώρα πρόσεξα πως άλλαξε και εξώφυλλο κι εκδοτικό οίκο το βιβλίο, από τότε που το πήρα εγώ ..

Ανυποψίαστος είπε...

Δυστυχώς δεν γνωρίζω κάτι για το βιβλίο.

Ανώνυμος είπε...

πριν λιγο διάβασα σε ειδησεογραφικο site πως άγνωστοι βεβηλωσαν το μνημείο του Ν.Μπελογιάννη στην Ηλεία!Λίγο ντροπή.......θα βρουν όμως το μάστορά τους μια κ καλή...

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο είναι αρκετά καλό. Νομίζω ότι ο Αλεξάτος προσπαθεί να απαντήσει στο 'ευτυχώς που ηττηθήκαμε σ/φοι ' άλλωστε το παραδέχεται κι όλας. Στα πολύ θετικά σίγουρα η εξαιρετική γνωση της ιστορίας του συγγραφέα κι ο λεπτός τρόπος που χειρίζεται τα γεγονότα. Στα αρνητικά ότι μέχρι να μπεις στο κλίμα του βιβλίου μπορεί να κουραστείς με τις περιγραφές.

Οσο για την κριτική του Απολιθώματος δεν περίμενα και κάτι διαφορετικό είναι η αλήθεια. Η ματιά του είναι σκληρά αντιδιαλεκτική, πραγματικά ΚΚΕδικη. Αν ο ΓΑ μπορεί να φανταστεί ένα Επαναστατικό Κόμμα με όλη την Αριστερά μέσα που θα λειτουργούσε σε ταξική κατευθυνση, θα προετοίμαζε την επανάσταση, θα οικοδομούσε τον σοσιαλισμό θα του θυμίσω ότι στην ιστορία του ΚΚΕ κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ΚΚΕ χωρίς Παρτσαλιδη την δεκαετία του 50, Ζαχαριάδη πριν το 56, Ανδρουλάκη πριν το 90. Κι ομως τα πράγματα ήρθαν έτσι κι όλοι οι παραπάνω συνέχισαν την πολιτική του δράση μακριά απ'τις γραμμές του Κόμματος ή απαξιωμένοι απ'αυτό. Ολοι οι παραπάνω - και προφανώς τα ρεύματα που εκπροσωπούσαν - δεν έφυγαν γιατί έτσι τους κάπνισε, αλλά γιατί το Κόμμα απέτυχε να κάνει ταξική πολιτική. Ακόμα κι ο Ανδρουλάκης αν το ΚΚΕ είχε ψιλιαστεί νωρίτερα την παλινόρθρωση καμμιά 20 ετία και άλλαζε γραμμή μακριά απ'την αγκαλιά της μεγάλης σοσιαλιστικής πατρίδας δεν θα μπορούσε να συγκροτήσει αυτό που συγκρότησε. Δείτε τι έχουν παραδεχτεί οι Ανανεωτικοι του ΚΚΕ μετά την πτώση για τον σοσιαλισμό. 'Νομιζαμε ότι βρισκόμαστε σε τραίνο που είχε κατεύθυνση και απλά εμείς παιζαμε επιταχυντικό ρόλο για να πάει πιο γρήγορα στον προορισμό του' είχε πει ο Δραγασακ. Οι μλκιες δυστυχώς επιστρέφονται

Απολίθωμα ξεαπολιθώσου!!

Θ.Τ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Απαντά και στο λαζαρίδη, αλλά κυρίως στο βιβλίο του φύσσα. Φαίνεται από τον τίτλο, την αναφορά που έβαλα κι άλλα σημεία. Το παραδέχεται κι ο ίδιος άλλωστε. Η κε του μπλοκ είναι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσει ότι ο γα έμαθε μέσω τρίτων για την κριτική κι ανάρτησε μέρος της στον προσωπικό του λογαριασμό σε δημοφιλή χώρο κοινωνικής δικτύωσης –απ’ ό,τι λένε οι ρουφ της κε τουλάχιστον. Οπότε του φάνηκε αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα. Ίσως την αντιμετώπισε πιο διαλεκτικά από τον ξαπολιθωμένο φίλο μας (εν παρόδω δεν είναι πολύ έξυπνο το «λογοπαίγνιο» με το προσωνύμιο. Εφόσον το έχω επιλέξει ο ίδιος εν είδει αυτοσαρκασμού, κρούεις ανοιχτές θύρες).

Σ’ ένα βιβλίο χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία η κριτική δε θα μπορούσε παρά να είναι πολιτική. Στείρα κκέδικη τη βρίσκουν όσοι τείνουν να θεωρούν πολιτικά στείρο κάθε τι κκέδικο (κι αντίστροφα). Απ’ αυτή την άποψη χαίρομαι που επιβεβαιώνω τα στερεότυπά σου.
Ο αλεξάτος έχοντας περάσει απ’ όλο σχεδόν το φάσμα της αριστεράς (ρήγας, κκε, ναρ, αρας, αραν κι ίσως ξεχνάω να και μερικά) δεν εμπίπτει ευτυχώς σε αυτή την κατηγορία. Αλλά αυτό δεν τον βάζει στο απυρόβλητο.
Ούτε και μένα εξάλλου. Αλλά η θέση ότι ο ανδρουλάκης (πχ) έφυγε επειδή έφταιγε το κουκουέ που δεν έκανε ταξική πολιτική, με υπερβαίνει διαλεκτικά σαν σύνθεση. Τόσο διαλεκτικός δεν είμαι. Να πεις βγήκε στον αφρό γι’ αυτό το λόγο, πάει κι έρχεται. Αλλά ότι έφυγε επειδή (...)
Δεν ξέρω τι κόμμα θα έβγαινε αν είχαν μείνει όλοι αυτοί ή αν θα υπήρχε γενικά κόμμα. Και τότε θα χωρούσαν σ’ αυτό κι ο λαζαρίδης, ή ο κούλογλου που τον προβάλλει συχνά. Αν εσύ πιστεύεις ότι μπορείς με τους πολιτικούς τους απογόνους να κάνεις ένα κόμμα που να κάνει ταξική πολιτική, μπορείς να το επιχειρήσεις (αν δεν το κάνεις ήδη). Αλλά διαλεκτική σημαίνει ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Όχι συγκάλυψή των αντιθέσεων.
Αν πάλι θες να μας πεις ότι απ’ το πενήντα και μετά μας έχουν πνίξει τα σκατά, κάπου χάνεις τις αντιφάσεις μες στο βούρκο

Ανώνυμος είπε...

Nαι αλλά έχουμε το πάρκο του λαού στη Στυλίδα και την πλατεία λαού στη Λαμία..

Hλίας είπε...

To μόνο αντιδιαλεκτικό στην ανάρτηση είναι ο όρος ευρωμαοϊσμός, αλλά το αντιπαρέρχομαι γιατί κυκλοφορεί καιρό στην αριστερόστροφη μπλογκόσφαιρα και γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, έχει πλάκα.

Ανώνυμος είπε...

Ο παππούς μου έλεγε. 'Και το '45 ξέραμε ότι το Κόμμα έκανε λάθος. Αλλά τοτε ήταν αλλιώς τα πράγματα. Το Κόμμα μας συνείχε'. Δεν υπάρχει πολιτικός οργανισμός ο οποίος να μην διαπερνάτε από αντιθέσεις. Τον τρόπο με τον οποίο όμως χειρίζεσαι τις αντιθέσεις εντός του κάθε μορφώματος είναι τεράστιο ζήτημα. Και έχει να κάνει με 2 παράγοντες κυρίως. Ο 1ος είναι ο βαθμός ιδεολογικοπολιτικής ενότητας και ο 2ος είναι η φύση των αντιθέσεων. Από την στιγμή που ούτε εσύ ' Δεν ξέρεις τι κόμμα θα έβγαινε αν είχαν μείνει όλοι αυτοί ή αν θα υπήρχε γενικά κόμμα ' άσε κάποιον να δώσει την μυθιστορηματική εκδοχή του και μην το κρίνεις τόσο σκληρά.

Επίσης κι εγώ αν ήμουν ο συγγραφέας σίγουρα θα σήκωνα την κριτική στην προσωπική μου ιστοσελίδα - αν είχα-.

Οσο για το ότι ο Μιμης ήταν φευγάτος και απλά βγήκε στον αφρό το πράμα δεν μπορώ παρά να γελάσω. Οταν έχεις γαλουχήσει γενιές και γενιές κομμουνιστών μελετώντας την ΕΣΣΔ σαν προτυπο οργάνωσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα, όταν ο στρατηγικός σου στόχος κυριολεκτικά διαλύεται τότε δεν ΄'βγαίνουν στον αφρο πράματα ' αλλά ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ καινούρια. Και φυσικά αυτά μπορεί να είναι τερατουργήματα - όπως ο Μίμης - αλλά μπορεί να είναι και αγγελοι - κατά Σακοράφα πάντα -.

ΥΓ.Το από πότε μας έπνιξαν τα σκατά μικρή σημασία έχει, το βέβαιο είναι ότι τώρα έχουμε χωθεί ως το λαιμό και ποιος μπορεί να παιξει τον ρόλο του βοθρατζή. Και επειδή αυτά κρίνονται τόσο μερα με την ημέρα όσο και σε πιο μάκρο χρόνο δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που είναι ικανοποιημένοι απ'τις απαντήσεις που υπάρχουν στην πιάτσα... Κι αν οι μεν είναι ξεπουλημένοι οι δε γκρούπούσκουλα το Κόμμα πως το βλέπεις ??

Ανώνυμος είπε...

Ξεχασα την υπογραφή

Θ.Τ

Giorgos είπε...

Όλη η αριστερά μαζί λοιπόν, μόνο σε μυθιστόρημα, θα μπορούσε να συμβεί. Ο Λένιν έλεγε κάποτε ότι η υπόθεση μας είναι ένα τρένο που κινείται συνεχως και κάνει σταθμούς σε αυτούς άλλοι ανεβαίνουν και άλλοι κατεβαίνουν, δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη περιγραφή.

Η συνεχή αλλαγή των καταστάσεων συντελεί και στην συνεχή αλλαγή των συνειδήσεων, αφού συνείδηση ίσον αντανάκλαση της πραγματικότητας, φυσικά αυτή η αλλαγή έχει διαφορετική επίδραση σε κάθε ξεχωριστή συνείδηση. Το μπρος και το πίσω συνυπάρχουν και όσο αναφορά την κοινωνική μορφή κίνησης θα συνυπάρχουν μέχρι την πλήρη ανάπτυξη του κομμουνισμού (μετά έχουμε μεταστροφή της σημερινής αντίθεσης παραγωγικών δυνάμεων-παραγωγικών σχέσεων με την κίνηση να μην σταματά-νέα ποιότητα,φάσμα δυνατοτήτων). Για αυτό θα έχουμε πάντα ανθρώπους που θα επηρεάζονται από το πίσω εκτός αν αυτό είναι πλέρια ξεπερασμένο, αυτό ακριβώς είναι και η βάση του οπορτουνισμού, η επιρροή του πίσω δηλαδή σήμερα της αστικής θεώρησης του κόσμου στη συνείδηση του διαμορφωτή της νέας πραγματικότητας. Η ιστορία νομίζω έχει αποδείξει πως συνειδητοί μπολσεβίκοι τόσο προεπαναστατικά όσο (περισσότερο) μετεπναστατικά, πέσανε στον οπορτουνισμό ή ακόμα και στην ανοιχτή αντεπανάσταση. Καταλήγουμε λοιπόν πως όπως και να έχει το πράγμα στρεβλή αντιμετώπιση της πραγματικότητας μπορεί να οδηγήσει σε λάθη και όταν αυτά μεγαλώνουν σε ανοιχτή προδοσία, η ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος τον προηγούμενο αιώνα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτόν τον ισχυρισμό και οι αρνητές αυτής της πραγματικότητας είναι οι πραγματικοί αντιδιαλεκτικοί, αφού δεν δέχονται την κίνηση, την πολλές φορές αντιφατική προς τα μπρός και την επίδραση που έχει στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Μόνο αντίδοτο η κατανόηση και η ανάπτυξη της διαλεκτικής λογικής και η όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση του συγκεκριμένου της εποχής σου, της πραγματικότητας δηλαδή. Όταν και οι δύο όροι δεν υπάρχουν μαζί τότε είναι σχεδόν σίγουρο το ολίσθημα...

Ανυποψίαστος είπε...

Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε:

http://www.youtube.com/watch?v=UCZzRHGIm2k&feature=related

Ανώνυμος είπε...

Δεν συμφωνώ πως το συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχει λογοτεχνική αξία. Κι εγω και ένα δυο φίλοι που το διάβασαν και άκουσα τις γνώμες τους συμπέσαμε πως το διαβάσαμε σχεδόν μονορούφι -κι είναι γύρω στις 700 σελίδες- κι αυτό δεν συμβαίνει σε βιβλία χωρίς καλή γραφή. Αντίθετα έχει περιγραφές που σε βάζουν στο κλίμα, πολύ διάλογο -κάτι που δυσκολεύει συνήθως τους συγγραφείς- και πολύ χιούμορ, μια αρετή σπάνια. Επίσης δεν συμφωνώ πως είναι αντιδιαλεκτικό γιατί εμφανίζει το ΚΚΕ -στη δική του εκδοχή, αν νικούσε- να συσπειρώνει πολλές τάσεις. Αν σκεφτούμε πως οι διασπάσεις είναι αποτέλεσμα κρίσεων που κι αυτές είναι συνέπεια αποτυχιών, ένα κόμμα νικηφόρο θα μπορούσε να περιλαμβάνει και μειοψηφούσες τάσεις. Αυτό δεν συνεβαινε και στους Μπολσεβίκους μέχρι που διαψεύστηκε η ελπίδα πως η επανάσταση θα επεκταθεί και στη Δύση; Νομίζω πως το κύριο στο βιβλίο του Αλεξάτου είναι η ελπίδα που δίνει. Πως ο σοσιαλισμός μπορεί να νικήσει και πως δεν είναι μονόδρομος τα αποτυχημένα μοντέλα που γνωρίσαμε στον 20ο αιώνα. Πως οι αντιθέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν και μεσα στο κόμμα και στη σοσιαλιστική κοινωνία, κι αυτό που έχει σημασία είναι η δυνατότητα να εκφράζονται και να λύνονται χωρίς καταστολή και διοικητικά μέτρα, στα πλαίσια μιας δημοκρατικής λειτουργίας. Ίσως το γεγονός πως πέρασε από διάφορους χώρους της Αριστεράς τον έπεισε πως κανένας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια. Αλλά και πάλι δεν αποσιωπά τις αντιθετες απόψεις, αλλά τις εκθέτει και παίρνει κι ο ίδιος θεση υπερασπίζοντας αυτά που πιστεύει. Αυτο δεν ειναι καθόλου κακό. Ανένταχτος ομώνυμος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καλή γραφή μπορεί να έχει κι ένα ρεπορτάζ, αλλά αυτό δεν το καθιστά λογοτέχνημα. Το βιβλίο κατά τη γνώμη μου είναι ένα καλογραμμένο πολιτικό πρόγραμμα, λογοτεχνίζον κι εκλαϊκευμένο, με αρκετό χιούμορ αλλά με πολύ αδύναμη μυθοπλασία. Όπως και να 'χει αυτές οι κρίσεις είναι πάντα υποκειμενικές.

Στους μπολσεβίκους συνέβαινε και το ακριβώς αντίθετο. Αλλιώς θα είχαν μείνει μαζί με τους μενσεβίκους, όλοι μαζί αγαπημένοι, με συντριπτική πλειοψηφία στα σοβιέτ. Δεν πρέπει να απολυτοποιούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Το πρόβλημα δεν ήταν ότι πάντρεψε πολλές τάσεις, αλλά ότι τις πάντρεψε όλες. Ούτε στο εαμ δεν έγινε εφικτό κάτι τέτοιο (μόνο στην ανταρσύα:).

Το κύριο ίσως είναι αυτό που λες, απλά η κριτική προχώρησε πέρα από το προφανές και για αυτό έγινε πιο αυστηρή. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να πάρετε και να (δοκιμάστε να) διαβάσετε το βιβλίο, όσοι δεν το έχετε διαβάσει ως τώρα.

Ανώνυμος είπε...

Προς μπρεζνιεφικό απολίθωμα: Κάτι θυμόμουν και το ξανακοίταξα. Δεν τους χώρεσε όλους μέσα στο κόμμα. Λοιπόν το ξανακοίταξα και λέει πως είχε και μια αποχώρηση από τα δεξιά με τον Ηλιού παλιά και μια μεγάλη διάσπαση το 1991 πάλι από τα δεξιά, που έφυγαν όσοι δεν ήθελαν να υπάρχει ΚΚ. Κάτι μου θυμίζει αυτό!!! Επίσης έξω από το ΚΚΕ όπως το φαντάζεται βάζει το ΕΕΚ (!) που θέλει να είναι ανεξάρτητο τροτσκιστικό κόμμα και μια ομάδα που την περιγράφει περίπου σαν την ΟΑΚΚΕ. Δεν τους έβαλε όλους στο κόμμα! Οταν έγραφα για Μπολσεβίκους εννοούσα το ίδιο το κόμμα των Μπολσεβίκων όπου υπήρχαν διαφωνίες που εκφράζονταν δημόσια μέχρι τουλάχιστον τα τέλη της δεκαετίας του '20. Ακόμα και τάσεις οργανωμένες υπήρχαν. Εργατική Αντιπολίτευση και Ομάδα Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού επί Λένιν, Αριστερή Αντιπολίτευση μετά κλπ. Ανένταχτος ομώνυμος.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Νομίζω ότι αυτό το έκανε για να ακολουθήσει τα πραγματικά γεγονότα και τις διασπάσεις του κόμματος. Το ίδιο έκανε και με την μετωπική κυβέρνηση με το πασοκ στο πλαίσιο των δυνάμεων της αλλαγής. Αυτό δεν το πήρα τοις μετρητοίς, για να του καταλογίσω αντίστοιχη πρόθεση. Στα υπόλοιπα όμως υπάρχει μια αναλογία με το σήμερα κι αυτό φαίνεται στην περίπτωση του εεκ και της οακκε.
Είναι μια περιγραφή της σημερινής ανταρσύα.

Κι η ιστορία των μπολσεβίκων έχει τέτοια κι άλλα παραδείγματα, ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία. Δεν είναι μονοσήμαντη ως προς αυτό το θέμα.