Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Το ρεύμα σε νέες περιπέτειες

Σήμερα ολοκληρώνεται το σώμα του ρεύματος για το υποκείμενο –ένα είναι το ρεύμα- το οποίο δρομολογεί τη μετονομασία του και τη συγκρότηση του σε κόμμα. Κι αυτή είναι μια είδηση που μοιάζει περίπου με  ψέμα, κι όχι μόνο επειδή είναι πρωταπριλιά.

Ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι μια ολοκληρωμένη κριτική στο κείμενο εργασίας του σώματος. Μπορώ να πω ότι μου φάνηκε πιο στρωτό και διαβαζόταν πιο ευχάριστα από το προηγούμενο κείμενο για την κρίση –που καταπιάστηκε με ένα, εκ των πραγμάτων, πιο «στρυφνό» αντικείμενο όπως η πολιτική οικονομία. Καθώς κι ότι είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία (όπως το τρίτο παράρτημα για την κατάσταση με τις διάφορες «διεθνείς» αριστερής αναφοράς), αξιόλογες αναλύσεις (πχ για την επίδραση της ανεργίας στον ίδιο τον άνεργο, σε μια σειρά επίπεδα, ή τους παράγοντες που εμποδίζουν την πολιτική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης) και πολεμικές σε θέσεις της αναρχίας και της αυτονομίας (ιδεολογήματα όπως το «πλήθος» των χαρντ-νεγκρι κλπ).

΄Εχει όμως και σοβαρά μειονεκτήματα. Θεωρώ πχ προβληματικές –ακόμα κι από αισθητικής άποψης- κάποιες φραστικές υπερβολές –πχ «νεοαπολυταρχικός ολοκληρωτισμός», «υπεραντιδραστικοποίηση», «γαλαξίας κινημάτων και εξεγέρσεων που αναδύεται» κ.ά.- που φαίνεται να πλειοδοτούν στην πομπώδη περιγραφή μερικών φαινομένων και σε έναν άτυπο διαγωνισμό βερμπαλισμού του αμφιθεάτρου. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται οι μακροσκελείς προτάσεις (ή αλλιώς μακρι-νάρ-ια) και γενικώς ο μακροπερίοδος λόγος που κάποιες φορές αγγίζει τα όρια του φετίχ.

Από πολιτικής άποψης σημειώνω ενδεικτικά:
-    Την εύκολη απόρριψη της σοβιετικής πείρας μετά το λένιν και του συγκεντρωτισμού («που αναπαράγει την ιεραρχική-εξουσιαστική δομή του αντιπάλου -αστικό κράτος κι επιχειρήσεις»). Ενώ περιγράφεται η ανάγκη ύπαρξης του τελευταίου, βαφτίζεται ενότητα αντίληψης και δράσης, για να μην παραπέμπει συνειρμικά στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και το κόμμα νέου τύπου.

-    Την αναφορά στο σύνολο των «πρωτοποριών» (κόμμα-μέτωπο-κίνημα) με τη φράση του μαρξ «κόμμα με την ευρεία και ιστορική έννοια» η οποία με τα κατάλληλα συμφραζόμενα θα μπορούσε να οδηγήσει στο «ευρύ κόμμα» του μενσεβίκου μάρτοφ. Το κείμενο εργασίας λέει ότι σε αυτή τη σχέση το κόμμα είναι το πρωταρχικό αλλά το μέτωπο είναι ο καθοριστικός παράγοντας (ενώ στη σχέση μέτωπο-κίνημα, καθοριστικός παράγοντας θεωρείται το δεύτερο). Πρακτικά τα πάντα βαφτίζονται πρωτοπορία, ενώ το πλέον καθοριστικό στοιχείο καταλήγει να είναι αυτό με το πιο χαμηλό επίπεδο συνειδητοποίησης.

-    Την ασάφεια του όρου «αντικαπιταλισμός» που αγκαλιάζει το σύνολο των αναλύσεων: από το (αντικαπιταλιστικό) μέτωπο, μέχρι την (αντικαπιταλιστική) επανάσταση και την ανατροπή της επίθεσης. Η τελευταία περιλαμβάνει από μέτρα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (απαλλοτρίωση τραπεζών και επιχειρήσεων, εξάλειψη της ανεργίας) μέχρι μεταρρυθμίσεις εντός του συστήματος: δραστική φορολόγηση του κεφαλαίου (που το έχουμε ήδη απαλλοτριώσει) και τη «ριζική ανακατανομή πλούτου σε βάρος του κεφαλαίου, μέχρι να περάσει ολόκληρος στους εργαζόμενους». Για να καταλήξει στο ίδιο κομμάτι να διεκδικεί «πραγματικές ελευθερίες» (για ποιον;), «αυθεντική εργατική και λαϊκή κυριαρχία» (sic) και κατοχύρωση του δικαιώματος του «έθνους των εργαζομένων» να καθορίζει τις τύχες του» (που θα κατοχυρωθεί από ποιον και σε ποιο σύστημα;).

Πέρα από αυτά, θέλω να κάνω μια πιο γενική αναφορά. Ένα σώμα για το υποκείμενο καλείται βασικά να απαντήσει στο ερώτημα «ποιος;» που παραπέμπει σε βαθύτερα, «υπαρξιακά» ερωτήματα του τύπου «ποιος είμαι, πού πάω κλπ». Τα ερωτήματα αυτά προκύπτουν από συγκεκριμένες αδυναμίες κι αδιέξοδα με τα οποία οφείλει να αναμετρηθεί κανείς. Κι αυτό περνάει υποχρεωτικά μέσα από μια κριτική αποτίμηση της πορείας που τον έφτασε ως εδώ.

Μια πρόχειρη αποτίμηση της πορείας του ναρ θα μπορούσε να γίνει ακόμα και σε ετυμολογικό επίπεδο.
-Το νέο αριστερό ρεύμα που συνάντησε τη νέα αριστερά, το φοιτητικό μάη του 68, τη νεολαία ως πρωτοπορία –κι αργότερα- τον ζίζεκ (επιστροφή στο λένιν δια της ψυχανάλυσης), τον μπαντιού (και τον κομμουνισμό ως «ιδέα»), τους αντιθεσμούς του χολογουέι κοκ. Κι έμεινε εκστασιασμένο μπροστά στις παλιές «καινούριες» ιδέες που έμειναν κενές περιεχομένου.

-Ο μεσσιανισμός του νέου και η υπαρξιακή ανάγκη να αποδειχτεί, με θεωρητικές επεξεργασίες για το νέο στάδιο, τη νέα βάρδια, το κόμμα της νέας εποχής και την επαναθεμελίωση. Που γκρέμισε τα «σαθρά» θεμέλια και έμεινε χωρίς βάση, ημιτελής  σαν τον πύργο της βαβέλ, όπου μιλούσαν διαφορετικές πολιτικές γλώσσες με αντικρουόμενα στρατηγικά σχέδια.
Ενώ το νέο στάδιο του καπιταλισμού τεκμηριώθηκε με ό,τι ήταν δυνατόν, ακόμα και μια φράση του μαρξ για «κάθε μεγάλη εφεύρεση, που αλλάζει τον τρόπο θεώρησής μας για τον κόσμο». Σε αυτήν την περίπτωση όμως, με βάση τις αλλαγές και τις εφευρέσεις της τελευταίας εικοσαετίας, η ανάλυση για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό έχει παλιώσει και πρέπει να αρχίσουμε να περιγράφουμε το επόμενο στάδιο και τα χαρακτηριστικά του –καθώς επίσης να του βρούμε κι ένα καινούριο όνομα.

-Η νεολαία που ξεκίνησε για κόμμα, αλλά έμεινε παρέα, γιατί δε σκότωσε εγκαίρως το «κόμμα-κρόνος» που «τρώει τα παιδιά του» σε εκείνη τη νυχτωδία της κρονστάνδης, το 89’. Κι έμεινε πάντα νέα και «πάντα παιδί» γεμάτη πολιτικές ασθένειες της ηλικίας της.
Διακριτό ρεύμα, με μόλις διακριτή δομή, που δε λειτούργησε ποτέ ενιαία και συνεκτικά και διαπαιδαγώγησε τα μέλη του κατ’ εικόνα και ομοίωση των φοιτητικών σχημάτων, σε μια τελείως διαφορετική λογική.
Το οργανωτικό όμως είναι πρωτίστως πολιτικό. Όταν λοιπόν υποτιμάς συνειδητά τους οργανωτικούς όρους μιας διαμάχης, καταλήγεις να υποβαθμίζεις τόσο την οργανωτική, όσο και την πολιτική συγκρότηση του χώρου σου.

Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτή είναι μια αφηρημένη κριτική, που θα είχε ίσως νόημα να γίνει πέντε χρόνια πριν, αλλά αγνοεί τη σημερινή δυναμική των πραγμάτων και τις προσπάθειες του ρεύματος το τελευταίο διάστημα, ως έμπρακτη αυτοκριτική του για τις παθογένειες του παρελθόντος.

Αυτοκριτική όμως δεν είναι η διαπίστωση της αποτυχίας, ή η καταγγελία της αντίληψης της «μεταμοντέρνας τάσης» που αποχώρησε. Είναι μια βαθύτερη διαδικασία, που ψάχνει να βρει τα αίτια των λαθών και να τα διρθώσει. Η ειλικρινής αυτοκριτική δείχνει και την ειλικρίνεια των προθέσεων. Κι αυτό είναι ζωτικής σημασίας για ένα ρεύμα που συνεχίζει να επιζητά από τους άλλους μετ’ επιτάσεως –επίσημη κι όχι έμπρακτη- αυτοκριτική για όσα έγιναν εικοσιτρία χρόνια πριν.

Έμπρακτη αναγνώριση του λάθους από αυτή την άποψη, θα ήταν η οικοδόμηση μιας σοβαρής οργάνωσης με ευρεία εργατική βάση. Αν κι εφόσον κατακτηθεί αυτό, θα έχει μεγαλύτερη αξία κι η ανάλυση του ρεύματος για τη σύγχρονη εργατική τάξη. Και τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε σε άλλη βάση επί του ζητήματος.

ΥΓ Χτες βράδυ είχα περίπου έτοιμο το κείμενο σε λίγο διαφορετικό τόνο από τον τελικό, επηρεασμένος και από κάποια «ξινά» σχόλια σε προηγούμενες αναρτήσεις. Αλλά η χτεσινοβραδινή συνάντηση με κάποια παιδιά μου άλλαξε τη διάθεση κι αποφάσισα να επαναθεμελιώσω το κείμενο σε πιο ήπιο τόνο και να στρογγυλέψω κάποιες διατυπώσεις και μελανά σημεία –με αμφίβολα αποτελέσματα αλλά τουλάχιστον καλή προαίρεση.
Σπουδαίο πράγμα η διαπροσωπική επαφή. Κι ευεργετικό.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνω με το ΥΓ-για τα παραπανω με το ΝΑΡ δε πολυσκαμπαζω.

Η πολιτικη κριτικη, ακομα κ η οξυτητα στην πολιτικη κριτικη νομιζω οτι θα πρεπει-τις πιο πολλες φορες-να ειναι ανεξαρτητη της διαπροσωπικης επαφης.

Ονειρμός είπε...

Συμφωνώ με το σύνολο του κειμένου, και μόνο να προσθέσω κι εγώ μερικά πράγματα.

-Το πιο θετικό σημείο της ανάλυσης του ΝΑΡ είναι ορισμένοι προβληματισμοί για την σύγχρονη εργατική τάξη. Πλευρά αυτών των παρατηρήσεων είναι η κεντρικότητα της σχέσης πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας, και τα χαρακτηριστικά του νέου αναδυόμενου εργασιακού υποκειμένου.

-Αυτό το νέο εργασιακό υποκείμενο, ωστόσο, συνυπάρχει με την κλασική προλεταριακή τάξη και μάλιστα, επειδή η τελευταία είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη με παγιωμένα χαρακτηριστικά σε αντίθεση με το πρώτο, παραμένει ακόμα κυρίαρχη πραγματικότητα μέσα στην εργατική τάξη. Ενδεχομένως οι ''διανοητικά εργαζόμενοι'' παίξουν οδηγητικό ρόλο, αλλά η μεταβατική φάση στην οποία βρισκόμαστε δεν ευνοεί ακόμα την κυριαρχία τους. Αυτό δεν είναι άσχετο με τον κεφαλαιοκρατικό χώρο για τον οποίο μιλάμε (πχ ''Βορράς'' ή ''Νότος''?)

-Το ΝΑΡ επισημαίνει ορισμένες σημαντικές τάσεις, όμως μια τάση είναι μια ''απλή ορμή που δεν έχει αποκτήσει ακόμα πραγματική ύπαρξη''. Το αυτό ισχύει και για την ανάλυση για το ''νέο στάδιο του καπιταλισμού'', τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Η όλη κουβέντα περί του αν έχουμε περάσει το στάδιο του ιμπεριαλισμού ή όχι, παραμένει μάλλον αδιέξοδη εφόσον δεν έχει προηγηθεί μια κουβέντα περί του τί είναι στάδιο και πότε έχουμε ''αλλαγή σταδίου''.

-Για τον ''αντικαπιταλισμό'', το ζήτημα είναι πώς περιοδολογείται τελικά η διαδικασία επαναστατικής άρνησης του καπιταλισμού, και με ποιά θεωρητικά κριτήρια.

-Παραμένει ασαφές πώς ορίζονται οι τάξεις, σήμερα. Ήδη την εποχή του Λένιν ο ορισμός με βάση την ιδιοκτησία ή μη των μέσων παραγωγής θεωρήθηκε ελλιπής, για αυτό ο Λένιν προσέθεσε στην μπροσούρα ''Μεγάλη Πρωτοβουλία'' τον γνωστό πολυπαραγοντικό ορισμό. Ωστόσο και αυτός δεν μας λύνει τα χέρια, πχ με βάση το κριτήριο ''θέση στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας'', από ποιά θέση ''και πάνω'' έχουμε αστική και από ποιά θέση ''και κάτω'' έχουμε εργατική τάξη? Τελικά ή όλη κουβέντα περί του επαναστατικού υποκειμένου έμεινε αρκετά μετέωρη εφόσον δεν δόθηκε μια κατεύθυνση για το ζήτημα αυτό (και δεν έχει δοθεί από κανέναν τουλάχιστον στην Ελλάδα, πέρα από κάποια μπαρόκ σχήματα προσθαφαιρέσεων που μένουν σε εμπειρικά δεδομένα, τα οποία υπόκεινται σε μια αρκετά αυθαίρετη ταξινόμηση). Το Δύο των ανταγωνιστικών τάξεων έναντι των Πολλών του πλήθους, χρειάζεται θεωρητική θεμελίωση ως Δύο, το Δύο εννοεί την πόλωση των στρατοπέδων, την συντήρηση και την επανάσταση.

Η πολιτική παραγωγική δύναμη της εργατικής τάξης μπορεί να υπάρξει μόνο σε οργανωμένη πολιτική μορφή. Η οργάνωση δημιουργεί μια παραγωγική δύναμη ανώτερη από το άθροισμα των ατομικών παραγωγικών δυνάμεων και μη αναγόμενη σε αυτό, όπου το πλεονάζον στοιχείο είναι ο συντονισμός και η συνεργασία των μερών. Μόνο μια τέτοια δύναμη παράγει ικανή ισχύ να αντιπαλέψει τους οργανωμένους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της άρχουσας τάξης.

Άλλο σημαντικό ζήτημα είναι η παράξενη εναλλαξιμότητα που εμφανίζεται, σε όλους τους αριστερούς και κομμουνιστικής αναφοράς πολιτικούς χώρους, μεταξύ των εννοιών της εργατικής τάξης και του λαού, μια εναλλαξιμότητα που προσπαθεί ίσως να αποφύγει το δύσκολο ερώτημα του προσδιορισμού της εργατικής τάξης. Ζήτημα συναφές με το ερώτημα της θέσης του έθνους-κράτους σήμερα.

Δεν έχει σημασία είπε...

Σύντροφος μόλις με ενημέρωσε ότι αυτη τη στιγμη τα τσιράκια του Μάνεση προσπαθούν να σπάσουν την απεργία στη Χαλυβουργία ανακαταλαμβανοντας το εργοστάσιο.

Χρειάζεται κόσμος στο εργοστάσιο τώρα, για περιφρουρηση. Όλοι εκεί τώρα.

kontoxontros είπε...

δυνατός

KOMMANTO είπε...

σιγά

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κάτσε ρε κομμάντο, αμέσως απαξίωση.
Μπορεί να εννοούσε δυνατός για το σχόλιο του ονειρμού.
Εμπαθή χειρώνακτα..

-Ανώνυμε, η κριτική δε στρογγυλεύτηκε, ο τόνος μονάχα. Κι αυτό με "αμφίβολα" αποτελέσματα.

Ανώνυμος είπε...

Να σε ρωτήσω, γιατί ασχολείσαι τόσο με το ΝΑΡ; Θεωρείς ότι είναι τόσο σημαντική η προσφορά του στο κίνημα κ στη θεωρία;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Όχι. Θεωρώ όμως ότι είναι η πιο σημαντική συνιστώσα της ανταρσύα. Κάποιες αναλύσεις και διαδικασίες έχουν εκ των πραγμάτων ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον. Ένα μεγαλύτερο προσωπικό ενδιαφέρον μπορεί να προκύπτει στη βάση βιωμάτων και κάποιων φιλικών συναναστροφών.
Προεκλογικά πάντως σχεδιάζω να "ασχοληθώ" και με άλλους χώρους κομμουνιστικής αναφοράς -με ή χωρίς εισαγωγικά.

κεντρική επιτροπή είπε...

Μετά τις εκλογές να τα συγκεντρώσουμε σε τόμο οπωσδήποτε.Τίτλος:

"Απολίθωμα-Διαλεχτά Έργα"

Ανώνυμος είπε...

..προσωπικά η ιστορία με το ΝΑΡ μου θυμίζει τα λόγια του Σαρον, νομίζω στον Φιδόγλωσσο, καθως επέβλεπε την παρασκευή των Ουρουκ Χάι, μιλώντας για τα Ορκς: "..είναι μια μίζερη και ακρωτηριασμένη μορφή ζωής, προορίζοταν για ξωτικά αλλά έπεσαν στο σκοτάδι"..νταξ, το ξεφτιλίζω αλλά να πούμε καμια βλακεία (επίτηδες εννοώ), τα τελευταία 2,5 χρόνια έχουν πέσει βαρειά..κατα αναλογία βέβαια μπορεί κανείς να δει την σύνθεση με το ΣΕΚ και την δημιουργία του ΑΝΤΑΡΣΥΑ..

raskolnikov είπε...

η αναζήτηση του νέου προκύπτει από την βεβαιότητα ότι το παλιό είναι χαλασμένο. Συνεπώς, δεν είναι δυνατόν ένα ρεύμα που λατρεύει το παλιό απλά ως τέτοιο και συγκροτεί τα μέλη του με όρους ταυτότητας, όπως δηλαδή το ΚΚΕ την τελευταία πενταετία, να μπορεί να συλλάβει την αναγκαιότητα τουνέου. Ανάποδα η επανάληψη του παλιού και η άντληση του κύρους και της επιβεβαίωσης από αυτό δεν είναι δυνατόν να εκστασιάσει κάποιον ΝΑΡίτη. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Γιατί οι επαγγελίες του ΝΑΡ δεν πραγματοποιήθηκαν. Πρώτον το ρήγμα δεν έκλεισε του 89, δηλαδή το ερώτημα είναι ανοιχτό και μάλιστα η κατάσταση για τον χώρο είναι καλύτερη από ποτέ. Και δεν είναι μόνο η συγκυρία, γιατί άλλα ρεύματα, π.χ. το μλ, δεν ευνοείται από τη συγκυρία. Αλλά θα ξεπεράσω και αυτό το ζήτημα.... και θα πάω στο ουσιαστικό... το ΝΑΡ θέλησε να εκπροσωπήσει και γι' αυτό περιέγραψε την Νέα Εργατική Βάρδια. Όμως δεν τα κατάφερε, παρά μόνο μειοψηφικά και τα πιο μορφωμένα τμήματα της ΝΕΒ. Η αδυναμία του είχε σίγουρα αδυναμίες υποκειμενικές. Το ΝΑΡ πίστευε πως εάν έβγαινε και έλεγε τα σωστά ήταν αρκετό για το ακολουθήσουν οι εργάτες.... δεν έκανε δηλαδή τον κόπο να τους ψάξει.... από την άλλη το υποκείμενο που περιέγραφε το ΝΑΡ δεν ριζοσπαστικοποιούταν, δηλαδή δεν έκανε αυθόρμητους οικονομικούς αγώνες για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις.... Επίσης, στο πιο κεντρικό σημείο της πολιτικής του αντιγράφτηκε από το ΚΚΕ, όταν αυτό έφτιαξε το ΠΑΜΕ (με λάθος τρόπο κατά την άποψή μου για αυτό προβληματικό), αλλά στη συγκυρία εξέφρασε υπαρκτές τάσεις της εργατικής χειραφέτησης... οπότε καλύφτηκε σχετικά σύντομα το κενό....
το ΝΑΡ θα μπολιάσει με όλες τις καινοτόμες θεωρητικές επεξεργασίες το νέο κομμουνιστικό φορέα.... εάν το ΚΚΕ συνεχίσει αυτήν την πολιτική να εξυβρίζει το κίνημα και εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να μην ξεκαθαρίζει το στίγμα του και ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σίγουρα θα προκαλέσει ανακατάξεις σε όλη την Αριστερά και θα δείξει το δρόμο για ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα

@ είπε...

Υποκείμενο είσαι και φαίνεσαι!

Pablo Rabia είπε...

Πολύ καλό το άρθρο. Αλλά τώρα ποιος σοβαρός άνθρωπος ασχολείται με το ΝΑΡ; Εγώ ως φίλος των μ-λ (εσχάτως) θέλω ένα άρθρο για την Α.Α.Σ... Να πεις αυτά τα.. τροτσκιστικά που βλέπω που και που στο Ριζοσπάστη για ιμπεριαλιστική Ελλάδα κτλ

Ανώνυμος είπε...

Αρκετοι σοβαροί άνθρωποι (εργαζόμενοι, νέοι κλπ) ασχολούνται με το ΝΑΡ φίλε pablo rabia!

Ασχολούνται θετικά με το ΝΑΡ και με τις επεξεργασίες του ΝΑΡ.

Anonymous anonymous είπε...

"Είναι η πιο σημαντική συνιστώσα της ανταρσύα" λέει ο διαχειριστής του μπλογκ για τους οπορτουνιστες (πότε δεξιούς, πότε "αριστερους" -άλλωστε ο δεξιός και ο "αριστερός" οπορτουνισμός πάνε μαζί) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Μάλιστα. Εδώ οι "σοβαροί" οπορτουνιστές. Πάρτε κόσμεεε! Σα δε ντρεπόμαστε (=ντρέπεσαι) λέω εγώ.

Ανώνυμος είπε...

13 διαλεκτικά δεμένα σχόλια (άνευ λογοκρισίας)

τραγική ειρωνεία!!!

Ανώνυμος είπε...

Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.Ο μετριασμός σχολίου έχει ενεργοποιηθεί. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν από το συγγραφέα του ιστολογίου.

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιΤο σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.στολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.Το σχόλιο σας έχει αποθηκευτεί και θα είναι ορατό μετά την έγκριση του ιδιοκτήτη του ιστολογίου.

Ανώνυμος είπε...

Ντροπή ρε απολίθωμα... Ντροπή.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άσε φίλε. Ντροπή κι αίσχος. Καθόλου τσίπα ρε συ.

Τραγικέ είρωνα, μέχρι στιγμής δεν έχει λογοκριθεί απολύτως τίποτα. Αν έχεις να μας πεις κάτι ουσιαστικό, σε ακούμε.
Επί του παρόντος με απασχολεί τα σχόλια να είναι όντως διαλεκτικά δεμένα. Αν υπάρξει λογοκρισία θα αφαιρέσω την παρένθεση.

Ρασκόλνικοφ, Η βεβαιότητα ότι το παλιό είναι χαλασμένο, προκύπτει από την κακή σχέση με τη διαλεκτική, τη συνέχεια μες στην ασυνέχεια και τα θεμέλια που πρέπει να κρατήσεις, για να μην χτίζεις παλάτια στην άμμο, που δεν πατάνε πουθενά.

Στα περί κουκουέ επιμένεις σε μια καρικατούρα που δεν περιγράφει τίποτα άλλο, πέρα από τα έτοιμα, εγκεφαλικά σχήματα που ασπάζεσαι (για την επανάληψη του παλιού και το παμε). Οι ίσες αποστάσεις από τον σύριζα είναι κάτι παραπάνω από τραγικές, άσε που στην ουσία μόνο ίσες δεν είναι (ο σύριζα πρέπει να ξεκαθαρίσει απλώς το στίγμα του)

Ανώνυμος είπε...

τελικά,για να καταλαβαίνουμε όσοι δεν έχουν σχέση με το χώρο του ΝΑΡ:
Η απόφαση είναι η μετονομασία (π.χ. σε ΚΚΑ, Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης);Προκρίνει τη συγχώνευσή του με άλλες οργανώσεις; Και κάτι οργανωτικό: καταργεί το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό;