Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση

Ποια είναι η σχέση μεταξύ μεταρρύθμισης κι επανάστασης; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί διαχρονικά όσους ομνύουν σε μια σοσιαλιστική προοπτική κι αποτελεί βασικό κριτήριο για το διαχωρισμό των συνεπών επαναστατικών δυνάμεων από τις ρεφορμιστικές.

Μια αρχική απάντηση θα ήταν ότι οι δύο αυτοί όροι έρχονται μεταξύ τους σε μια διαλεκτική, αντιθετική σχέση, με την έννοια ότι αντιτίθενται, χωρίς όμως να αποκλείουν η μία την άλλη. Αυτός ο διαλεκτικός χαρακτήρας προκαλεί ενίοτε τη μετατροπή του ενός πόλου στο αντίθετό του και τη μεταξύ τους ταύτιση.
Κι αυτό μπορεί να έχει διπλή ανάγνωση. Αφενός δηλ μια επιμέρους μεταρρύθμιση στη δοσμένη συγκυρία μπορεί να αποκτήσει στρατηγική σημασία και να προωθήσει μια σημαντική ρήξη, φέρνοντας προοδευτικά, απ’ την ίδια τη ροή των πραγμάτων κι όχι εγκεφαλικά, την επαναστατική υπόθεση στην ημερήσια διάταξη –όπως πχ η επίλυση του αγροτικού ζητήματος στη ρωσία του 17’ ή –όπως λένε κάποιοι- η διαγραφή του χρέους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Υπάρχει όμως κι η αντίστροφη ανάγνωση, ότι ακριβώς στη δοσμένη συγκυρία, ακόμα και οι πιο μικρές επιμέρους μεταρρυθμίσεις, δε μπορούν να πραγματοποιηθούν στα πλαίσια του συστήματος, αλλά είναι δεμένες με το κεντρικό ζήτημα της ανατροπής του και προϋποθέτουν ριζικές αλλαγές σε επίπεδο πολιτικής εξουσίας –κι όχι απλής διακυβέρνησης.

Πέραν αυτού πάντως, το βασικό σε μια διαλεκτική σχέση δεν είναι ο αντιδιαλεκτικός συμψηφισμός των δύο πόλων, αλλά ο προσδιορισμός του πρωτεύοντος και καθοριστικού στοιχείου. Κι η πρωταρχική σημασία της επανάστασης σημαίνει ότι η έννοια της μεταρρύθμισης δε νοείται ξεχωριστά και αυτόνομα ως εναλλακτική στην επανάσταση, αλλά εντάσσεται σε αυτήν ως οργανικό της κομμάτι και την υπηρετεί.

Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει κάποια τυπική αντίθεση που να αποκλείει το συνδυασμό των δυο όρων, σε τι ακριβώς έγκειται ο ρεφορμισμός; Μα ακριβώς στην αποκοπή τους και την αυτονόμηση του πρώτου από το δεύτερο. Ρεφορμισμός πχ είναι η τελείως σχηματική αντίληψη του πι-πι, όπως την είχε εκφράσει παλιότερα σε κάποια ομιλία του: αφού δεν τίθεται ως άμεσο ενδεχόμενο η επανάσταση, είναι καιρός για μεταρρύθμιση –να ποιος είναι κατά πι-πι ο ρόλος των επαναστατών σε μη επαναστατικές εποχές.

Είναι η ίδια αντίληψη που σκιαγράφησε πολύ γλαφυρά στην κριτική της απέναντι στο μπερνστάιν η ρόζα λούξεμπουργκ λέγοντας πως η νομοθετική μεταρρύθμιση κι η επανάσταση δεν είναι δυο διαφορετικές μέθοδοι της ιστορικής προόδου που μπορεί να διαλέξει κανείς μες στο μπουφέ της ιστορίας, όπως θα διάλεγε τα κρύα και τα ζεστά λουκάνικα. Προσθέτοντας πως είναι δυο διαφορετικές στιγμές, όχι από την άποψη της χρονικής τους διάρκειας, αλλά από την άποψη του ουσιαστικού τους περιεχομένου. (…) Γι’ αυτό όποιος κηρύσσεται υπέρ της κοινωνικής μεταρρύθμισης σε αντικατάσταση και σε αντίθεση με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής επανάστασης, δεν επιλέγει στην πραγματικότητα έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά ένα διαφορετικό σκοπό.
Ρεφορμισμός δηλ είναι η αντίληψη που διαχωρίζει χρονικά τους δύο όρους, πρώτα μεταρρύθμιση μετά επανάσταση, πρώτα η τακτική μας μετά η στρατηγική μας, ενώνοντάς τους φαντασιακά, σε ένα απώτερο θολό μέλλον, που μοιάζει λιγότερο πιθανό κι από τη δευτέρα παρουσία.

Ο ρεφορμισμός γενικά είναι η αντίληψη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο με μερικές μικρές αλλαγές, χωρίς ριζικές ανατροπές και δύσκολες συγκρούσεις· η οποία βρίσκει αντικειμενικά πρόσφορο έδαφος σε ανοδικές περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γίνεται διπλά επιζήμια σε περιόδους κρίσης και καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, με πρώτη και κύρια την τον ίδιο τον άνθρωπο και την εργατική του δύναμη.

Έχουμε συνηθίσει να κάνουμε τον κλασικό διαχωρισμό ρεφορμισμού-επανάστασης, εστιάζοντας στα ειρηνικά, μεταρρυθμιστικά μέσα που προκρίνει ο πρώτος για την επίτευξη του τελικού σκοπού, που θεωρητικά παραμένει κοινός. Στην πραγματικότητα ωστόσο ο σύγχρονος ρεφορμισμός έχει αποβάλει σχεδόν κάθε αναφορά στον τελικό στόχο του σοσιαλισμού. Αυτά δεν πουλάνε πολύ εξάλλου την τελευταία εικοσαετία, μετά τις ανατροπές, και δε μένουν ούτε καν για ιστορικούς λόγους, όπως δείχνει το παράδειγμα του κκγ με τον πολιτικό συμβολισμό της αφαίρεσης του σφυροδρέπανου από το σήμα του.

Το μόνο που έχει κρατήσει λοιπόν ο ρεφορμισμός είναι η διαχειριστική λογική για όλα τα επιμέρους μέτωπα: συνεννόηση και διάλογος αντί για «στείρα, επαναστατική γυμναστική», επαναδιαπραγμάτευση κι υπεύθυνη στάση χωρίς εξαλλοσύνες, ανάπτυξη κι υγιής επιχειρηματικότητα ως προοπτική και γενική πολιτική κατεύθυνση για την έξοδο από την κρίση.

Πώς θα επέλθει όμως η σύνδεση των δύο στιγμών, των μεταρρυθμίσεων με τον τελικό σκοπό; Και πώς θα πετύχουμε αυτή τη σύνδεση, αν απορρίπτουμε ως ρεφορμισμό τα μεταβατικά αιτήματα; Εδώ είναι ο κόμπος του ζητήματος. Ας τα δούμε συνοπτικά και ομαδοποιημένα.

Πρώτη κατηγορία. Δε μπορούμε να παραπέμπουμε τα πάντα στο σοσιαλισμό και να μην παλεύουμε για τα άμεσα.
Έτσι είναι και για αυτό δεν το κάνουμε. Όπως λέγαμε και σε μια σχετικά πρόσφατη ανάρτηση, δεν υπάρχει κανείς χώρος με στοιχειωδώς σοβαρή παρουσία, που να μην καταπιάνεται με την άμεση, καθημερινή πάλη και τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού. Κι αυτοί που τις τρέχουν και τις παλεύουν συνολικά με σχετική επάρκεια και συνέπεια είναι ακριβώς οι μαζικές συσπειρώσεις όπου συμμετέχουν και δρουν οι κομμουνιστές, σε πλήρη αντίθεση με τη δράση των εραστών του άμεσου και του εφικτού.

Δεύτερη κατηγορία: δε μπορούμε να μην προβάλλουμε πολιτικά αιτήματα και να μένουμε στις οικονομικές διεκδικήσεις (μισθοί, ασφαλιστικό, φορολογικό, κτλ), γιατί αυτός είναι ένας στείρος οικονομισμός ή τρεϊντγιουνιονισμός όπως τον έλεγαν στην εποχή του λένιν, από τη συντεχνιακή λογική των αγγλικών εργατικών ενώσεων.
Αυτή είναι η κλασική αιχμή που άφηνε ο εξαφανισμένος μετά τις εκλογές καζάκης, ο οποίος προέτασσε την ανάγκη προβολής πολιτικών αιτημάτων. Αλλά ως τέτοια εννοούσε αποκλειστικά και μόνο τα δημοκρατικά, αντι-ιμπεριαλιστικά –γι’ αυτόν εξάλλου ο χαρακτήρας της οκτωβριανής επανάστασης δεν ήταν σοσιαλιστικός, αλλά καθαρά δημοκρατικός. Κι ως κατεξοχήν δημοκρατική πάλη προέβαλε τα γνωστά αιτήματα γύρω από το χρέος, ακολουθώντας μια καθαρά τεχνική οικονομίστικη ανάλυση: να μην πληρώσουμε το χρέος γιατί δεν είναι βιώσιμο, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες γιατί έτσι κι αλλιώς τις πληρώνουμε, κτλ.

Παρεμφερής ήταν κι η κριτική άλλων δυνάμεων που έλεγαν ότι η πολιτική συνείδηση δε μπορεί να προκύψει στη βάση της συνεχούς και μονότονης επίκλησης της επανάστασης και του σοσιαλισμού, αλλά μέσα από πολιτικά μεταβατικά αιτήματα (γύρω από το χρέος και το νόμισμα) και την ίδια την πείρα των μαζών.

Η πολιτικοποίηση των αγώνων που αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα αποτελεί πράγματι το κατεξοχήν ζητούμενο, κι αυτό αποτελεί κοινή παραδοχή, σε φραστικό τουλάχιστον επίπεδο.
Πρώτη σταθερά είναι ότι η ταξική –καταρχάς- συνειδητοποίηση των εργατών, η συνείδηση της τάξης τους, των ιδιαίτερων συμφερόντων της και κατ’ επέκταση του αγώνα της για την κατάκτηση της εξουσίας, έρχεται στη βάση σκληρών ταξικών αγώνων –που είναι κυρίως οικονομικοί. Κι αυτό δεν αποτελεί καμίας μορφής οικονομισμό, αλλά αδήριτη πραγματικότητα, που κανείς δε μπορεί να την υπερπηδήσει. Σε αυτήν τη συγκυρία εξάλλου δεν έχουμε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα που πάσχει από οικονομισμό, αλλά ένα αδύναμο κίνημα, χωρίς σαφή πολιτική στόχευση, που σ’ αυτή τη βάση αναπτύσσει «ασθένειες» όπως τη συντεχνιακή λογική.

Κατά δεύτερον. Αν σημαίνει κάτι το περίφημο απέξω του βλαδίμηρου κι η ύπαρξη οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, πέρα από τα συνδικάτα και τις εργατικές ενώσεις, αυτή είναι η σημασία της ιδεολογικής ζύμωσης. Ο ιδεολογικός αγώνας δε συνιστά σε καμία περίπτωση ιδεαλισμό, αλλά απαραίτητο κι αναντικατάστατο όπλο για τους κομμουνιστές. Κι αυτή η ζύμωση γίνεται ακόμα πιο πειστική, όσο δένεται με τις εξελίξεις και την κινούμενη πραγματικότητα.

Κι εδώ είναι όλο το ζουμί. Γιατί είναι ακριβώς η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα και όχι κάποιο εγκεφαλικό σχήμα που αναδεικνύει σήμερα τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και την επικαιρότητα της σοσιαλιστικής προοπτικής ως εναλλακτική. Είναι η ίδια η εποχή που απαιτεί μια συνολική πειστική αντιπρόταση, κι όχι κάτι αποσπασματικό και μεσοβέζικο.

Και η συνείδηση των μαζών; Δεν πρέπει να πειστούν από την ίδια τους την πείρα για αυτήν την αναγκαιότητα;
Καταρχάς δε νομίζω ότι είναι η πείρα αυτό που λείπει από τον ελληνικό λαό σήμερα, ειδικά σε μια τόσο πυκνή σε γεγονότα κι εναλλαγές περίοδο –ο περίφημος συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, που ακούμε σε διάφορες αναλύσεις. Αυτό που λείπει είναι το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλο αυτό το εμπειρικό υλικό κι οδηγεί στα σωστά συμπεράσματα για τις αιτίες και τις λύσεις των προβλημάτων.

Εάν λοιπόν δε μιλάμε για τον αντικειμενικό παράγοντα –που είναι υπερώριμος, κτλ- αλλά για το τι καταλαβαίνει ο κόσμος κι ως πού μπορεί φτάσει η συνείδησή του, τότε προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν προτάσσεται τακτικά το φλέγον ζήτημα του ιδιωτικού χρέους, που αγγίζει πιο άμεσα από κάθε τι την πλειοψηφία του κόσμου. Και σε αυτό το σημείο οφείλουμε να είμαστε πολύ επικριτικοί κι αυτοκριτικοί για την «καμπανιακή» δουλειά που έγινε πχ με τα χαράτσια και δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε όσο έπρεπε για να δώσει ώθηση στις τοπικές κινήσεις στις γειτονιές –λαϊκές επιτροπές, κτλ.

Επιπλέον, μια προσπάθεια πολιτικοποίησης πρέπει να είναι συγκεκριμένη, να παίρνει υπ’ όψιν της το επίπεδο συνειδητοποίησης του κόσμου, όχι για να βρει το άλλοθι των ιδεολογικών της εκπτώσεων, αλλά για να το πάρει και να το ανυψώσει. Πρέπει να δοκιμάζει αιτήματα και τρόπους δράσης, να είναι πραγματικά ευέλικτη κι όχι δογματικά προσκολλημένη πχ σε πέντε σημεία, τα οποία περιφέρονται προς πάσα χρήση σα μεγάλη παρασκευή. Η σύνδεση των όρων που μας απασχολούν εδώ, δεν επιτυγχάνεται φαντασιακά, με τη διαρκή μονότονη επίκληση ενός αφηρημένου μεταβατικού προγράμματος, επειδή έτσι το θέλησαν αυτοί που το κατάρτισαν ή βασικά το υιοθέτησαν αυτούσιο από τους αριστερούς οικονομολόγους με μερικά πασπαλίσματα.
Υπ’ όψιν ότι σε αυτό το σημείο εξετάζω το ζήτημα αφήνοντας σκόπιμα κατά μέρος τον πολιτικό χαρακτήρα του προγράμματος, αν είναι ρεφορμιστικό, επαναστατικό κτλ, (χωρίς να το θεωρώ άσχετο ή δευτερεύον σε σχέση με τα υπόλοιπα) βλέποντας αποκλειστικά αν και κατά πόσο είναι λειτουργικό σε ένα επιμέρους σημείο: τη σύνδεση με το επίπεδο συνείδησης των μαζών.

Πώς μπορεί να επέλθει λοιπόν η περιβόητη σύνδεση; Αυτό είναι το διαχρονικό ζητούμενο που απασχολεί την τέχνη της πολιτικής και κάθε καλλιτεχνική φλέβα.
Χωρίς να προσπαθώ να υπεκφύγω, θέλω να σημειώσω εξ αρχής πως σε αυτά τα ζητήματα δεν χωράνε έτοιμες συνταγές, γιατί κινδυνεύουμε να φάμε τα μούτρα μας. Κι αυτή την έννοια είχε νομίζω το «βλέποντας και κάνοντας» που είχε γράψει κάποτε για τους επαναστάτες ο βλαδίμηρος, ο οποίος λειτουργούσε πάντα με ένα πολιτικό σχέδιο, αλλά ήξερε να το κρίνει διαλεκτικά και να μην κολλά σε παλιές φόρμουλες και συνθήματα.

Η συγκεκριμένη τακτική, τα λεγόμενα αιτήματα κρίκοι, πρέπει να παίρνουν υπ’ όψιν την ανάλυση της κάθε στιγμής, τις απότομες εναλλαγές και καμπές που θα προκύψουν, τις ευμετάβλητες λαϊκές συνειδήσεις και διαθέσεις. Με αυτή την έννοια είναι συνήθως πιο εύκολο να περιγράψει κανείς λεπτομερώς κάποιες γενικές αρχές και κατευθύνσεις για την κοινωνία του μέλλοντος –ακόμα κι αν η πραγματικότητα αποδειχθεί πολύ πιο περίπλοκη κι αντιφατική από τη γενική εικόνα που έχουμε, και εκδικηθεί τα σχέδια επί χάρτου που κάνουμε- παρά το συγκεκριμένο δρόμο που θα ακολουθήσει η εξέλιξη των πραγμάτων για να φτάσουμε σε αυτήν.

Εν πάση περιπτώσει, αν και μου λείπουν πολλά στοιχεία για να κάνω μια ασφαλή κι ολοκληρωμένη εκτίμηση της συγκεκριμένης περιόδου που διανύουμε, θα έλεγα ότι αυτό που ανεβάζει στη δεδομένη χρονική στιγμή το επίπεδο της συνείδησης του κόσμου είναι το σπάσιμο της λογικής της ανάθεσης, που έχει γίνει γάγγραινα, η επιλογή να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να μην περιμένει κανένα επίδοξο σωτήρα, ακόμα και κομμουνιστικής προέλευσης.
Κι αυτό ως βασικός κι αναντικατάστατος άξονας, ως βασική σταθερά, μπορεί να δέσει με οποιοδήποτε επιμέρους αίτημα, ανάλογα με τις απρόβλεπτες καμπές και τη μορφή που θα πάρει η όξυνση της κρίσης, των αντιφάσεων του συστήματος, των αντικειμενικών συνθηκών, καθώς και οι διαθέσεις του υποκειμενικού παράγοντα.

Αυτό νομίζω ότι έκαναν άλλωστε κι οι μπολσεβίκοι, δένοντας τη διεκδίκηση για γη, ψωμί κι ειρήνη με το σύνθημα: όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Ή αλλιώς: γη κι ειρήνη με σοβιετική εξουσία.
Αυτό στη σημερινή εποχή θα μπορούσε να είναι η αποδέσμευση από την εε, η διαγραφή του χρέους, η και κάτι πιο ειδικό (ακόμα κι η ακύρωση του μνημονίου), που θα συγκινεί τις μάζες, αλλά θα συνδέεται άρρηκτα με το κεντρικό ζήτημα κάθε επανάστασης: την εξουσία. Κι ό,τι θυσίες είναι να υποστεί μετά ο λαός, να τις κάνει κάτω από τη δική του σημαία και για την υπεράσπιση της δικής τους εξουσίας και υπόθεσης. Όχι κάτω από την κίβδηλη σημαία της σωτηρίας της χώρας και του έθνους των καπιταλιστών.

Με άλλα λόγια κάτι σαν: λαϊκή εργατική εξουσία και ξερό ψωμί. Κι αν δεν υπάρχει αρκετό, θα καλύψουμε τα κενά στον επισιτισμό με παντεσπάνι…

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

στον προσυνεδριακο εχεις γραψει; θα γραψεις;

Ανώνυμος είπε...

αυτο πράγματι είναι για προυσνεδριακό

Καμίλο Μπερνέρι

Ανώνυμος είπε...

Αφού σ/φε σφυροδρεπανε σε ενδιαφέρει το ζήτημα των μεταβατικων αιτήματων δες την παρακάτω απαντηση του "Π" στον Λαφαζάνη.
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=11312:rizospastis&catid=83:aristera&Itemid=200

Που πάσχει?
Πάσχει στο ότι η λογική της απάντησης του "Π" είναι ότι ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι γνήσιος αντιμνημονιακός.
Από την μια Λέει Ομπάμα από την άλλη Τσάβες
Από την μια αντιμνημονιο, από την άλλη ΕΕ που το επιβάλει
απο την μια κυβερνηση της αριστεράς από την άλλη "εθνικη κυβερνηση με τα αστικά κόμματα"
δηλαδή ο "Π" ισχυρίζεται ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο γνησιο αντιμνημονιακό κόμμα σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτα βέβαια υποστηριζουν όσοι μιλάνε για μεταβατικο πρόγραμμα, τέτοιου είδους κριτικη κάνει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Πι-Πι ή ο Παναγιωτης Σωτηρης κλπ
1ον Αστικο κόμμα δεν είναι μόνο η ΝΔ αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ
2ον το ΚΚΕ πρέπει να καλέσει τον λαό να μην επιλέξει ούτε κυβέρνηση αριστερας ούτε εθνική κυβέρνηση
ούτε κυβέρνηση Ομπάμα αλλά ούτε και κυβέρνηση Τσάβες
ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΌΧΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΝΑΛΛΑΓΕΣ
3ΟΝ Ψευτοδίλημα δεν ειναι απλά το "μνημόνιο αντιμνημονιο"
αλλα ψευτοδίλημα είναι το μέσα ή έξω από το ευρώ
ούτε κυβερνηση αριστεράς εντός ευρώ ούτε κυβερνηση αριστερας με επιστροφη στην δραχμή
Τέλος αν δεν αναφερουμε τα παραπάνω σε ένα άρθρο εναντια στον Λαφαζάνη ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΝ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑΜΕ Ή ΑΝ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ.
Η λογικη του άρθρου είναι υπερ των μεταβατικών αιτηματων χωρις να το λεει.
Υ.Γ.
Ο "Π" ξέρει τι γράφει, ειναι γνωστο ποιος είναι και τι καταρτιση έχει.

Καμίλο Μπερνέρι

Ανώνυμος είπε...

Θα μπορουσε το ζητημα να ειναι: Με τους μεταρρυθμιστες η με τους επαναστατες; Δηλαδη με τους μικροαστους φιλελευθερους "αριστερους" η με τους κομμουνιστες; Με την "κυβερνηση σωτηριας" (τινος;) η για την συγκροτηση ενος μαζικου εργατικου κινηματος εξουσιας εναντια σε καθε αστικη κυβερνηση; ΑΑ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ανώνυμε, δε νομίζω ότι θα διαφημίσω από εδώ τυχόν παρέμβασή μου (ή μη) στον προσυνεδριακό.

Η απάντηση του ρίζου καλά κάνει κι επισημαίνει ότι ο σύριζα δεν είναι γνήσια αντιμνημονιακός, για να αποκαλύψει την κούφια ρητορική του. Πέραν αυτού δε βλέπω καμία ροπή προς τη λογική των μεταβατικών

Αναυδος είπε...

Το τραγικο στην παρουσα σγκυρια ειναι οτι τωρα που ο καπιταλισμός δείχνει πραγματικα τα όρια του που ειναι φανερό οτι μονο η υπέρβαση του μπορει να λυσει ακόμη και στοιχειωδη προβλήματα ολοι οι αριστεριστες βρέθηκαν στην πλευρα της μεταρρυθμισης. Δυστυχως στην ιδια πλευρά ακολουθώντας τον Καουτσκυ με καθυστερηση ενός αιώνα βρέθηκαν και αρκετα μελή και επιρροες του κομματος.

Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανωτατο σταδιο του καπιταλισμού μεχρι το επομενο και εστειλαν ολοκληρο τον Λενιν στα σκουπιδια ριχνωντας από πανω του τα τσιτατα του

ΒΚ είπε...

"Κατά δεύτερον. Αν σημαίνει κάτι το περίφημο απέξω του βλαδίμηρου κι η ύπαρξη οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας, πέρα από τα συνδικάτα και τις εργατικές ενώσεις, αυτή είναι η σημασία της ιδεολογικής ζύμωσης. Ο ιδεολογικός αγώνας δε συνιστά σε καμία περίπτωση ιδεαλισμό, αλλά απαραίτητο κι αναντικατάστατο όπλο για τους κομμουνιστές. Κι αυτή η ζύμωση γίνεται ακόμα πιο πειστική, όσο δένεται με τις εξελίξεις και την κινούμενη πραγματικότητα."

πολύ σωστό. αν και δεν είμαι ΚΚΕ (ανένταχτος είμαι αλλά κοντά στο ΚΚΕ μ-λ (μη βαράτε), νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το άμεσο προπαγανδιστικό καθήκον όσων θέλουν να λέγονται κομμουνιστές για να βάλουν μια άλλη προοπτική στον κόσμο, εκτος από τη διαχειριστικη του συριζα και αυτη της χρυσης αυγης. αυτο που αναφερεις για τον ιδεαλισμο, σε συζητησεις που κανω με ναριτες για αυτο ακριβως με κατηγορουν. μαλιστα, ειχα παει στην πρωτη μερα της συνδιασκεψης της νκα, και ο γραψας ουτε λιγο-πολυ αυτο ανεφερε για το ΚΚΕ.

Ανώνυμος είπε...

Αν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι μετά τον ιμπεριαλισμό ακολουθεί άλλο στάδιο του καπιταλισμού?

partydog είπε...

Δεν κατάλαβες καλά.

Ανώνυμος είπε...

Τον άναυδο ρώτησα, ο οποίος γράφει ότι ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού μέχρι το επόμενο.

Αναυδος είπε...

ο αναυδος γραφει οτι ολοι αυτοι που κατηγορουν το ΚΚΕ οτι ειναι σεχταριστικο δεν ειναι αντιιμπεριαλιστικο κλπ που γι αυτους η παλη για τη λαικη εξοπυσια ειναι προωρη εχουν ανακαλυψει κι αλλο σταδιο μετα το ανωτατο

Αναυδος είπε...

Για να γινω ακομη πιο σαφης
Συμφωνα με το υπο διαμορφωση δογμα του λιοσισμου-καλτσωνισμου μια χωρα μπορει να απαλλαγει απο τα δεσμα του ιμπεριαλισμου και της εξαρτησης παραμενωντας καπιταλιστική. Μαλιστα η διαδικασια αυτη ειναι αεναη π.χ η Αιγυπτος λυτρωθηκε απο τα δεσμα αυτα επι Νασερ εσκλαβωθει ξανα επι Σανταντ/Μουμπαρακ πηγε να ξανα απελευθερωθει επι αραβικης ανοιξεως κλπ. Το νεο σταδιο του καπιταλισμου συνεπως πρεπει να ειναι ο μετα-ιμπεριαλιστικος αεναος αντι-εξαρτησιακος καπιταλισμός

Ανώνυμος είπε...

προφανώς το να σπάσεις τα δεσμά του ιμπεριαλισμού είναι πρώτο βήμα αλλά δεν σημαίνει αυτόματα ότι ανατρέπεις επαναστατικά του καπιταλισμού. Γι'αυτό υπάρχει αν θέλεις στην τελική και διάκριση. Υπάρχουν δεκάδες χώρες στην Αφρική η την Ασία που σπάσαν τα δεσμά του ιμπεριαλισμού αλλά δεν ανάτρεψαν τον καπιταλισμό. Συνήθως ζουν λίγο καλύτερα απο πριν για σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτά λέει ο Μαρξισμός - Λενινισμός απλοικά. Το ότι το ΚΚΕ και οι διάφοροι απολογητές της ηγεσίας γράφουν το παραπάνω σχόλιο δείχνει την σύγχυσή του ΚΚΕ και τίποτα άλλο

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που το ΚΚΕ δείχνει να συνέρχεται από το λιοσισμό. Πάλι καλά, φαντάσου, από το 1996 μέχρι σήμερα δεν είχε αντικαπιταλιστικό, αλλά αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, μάλιστα δήλωνε ότι οι σύμμαχοι δε θα έχουν στόχο το σοσιαλισμό.

Βέβαια, τώρα δηλώνει πάλι ότι οι σύμμαχοι μπορούν να μη θέλουν σοσιαλισμό. Λες και υπάρχει αντικαπιταλιστικό στάδιο.

Τα όρια του καπιταλισμού είχαν ξαναφανεί και με την κρίση του 29. Και τότε κάποιοι έλεγαν τα ίδια. Για κάποιο περίεργο λόγο, φτάσαμε στο καπιταλιστικό 2013.

partydog είπε...

Δεν είμαι σίγουρη αν δεν καταλαβαίνετε τι λέει το ΚΚΕ ή κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός, οπότε δεν έχει νόημα να λέτε είναι αντιιμπεριαλιστές και όχι αντικαπιταλιστές. Ο ιμπεριαλισμός ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού υπάρχει αυτή τη στιγμή σε όλες τις χώρες, στις ιμπεριαλιστικά εξαρτημένες και στις ιμπεριαλιστικά ισχυρές. Οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες ενάντια σε δυνάμεις κατοχής ή σε δυνάμεις αποικιοκρατιάς δεν είναι απαραίτητα και αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες και σίγουρα αν διώξεις τον αποικιοκράτη από την χώρα σου δεν νίκησες τον ιμπεριαλισμό και γύρισες σε πρώιμο καπιταλισμό! Αυτά είναι αστεία πράγματα να τα ισχυρίζεται κανείς! Μπερδεύετε την αποικιοκρατία με τον ιμπεριαλισμό. Όσο για τους συμμάχους του ΚΚΕ και αν θέλουν σοσιαλισμό ή όχι, αυτό είναι ένας τρόπος να πείσει το κόμμα ανθρώπους να συμπορευτούν μαζί του ακόμα και αν δεν είναι εντελώς πεισμένοι για το σοσιαλισμό. Σύμμαχοι μπορούν να παλεύουν μαζί μας για επιμέρους ζητήμα (συμμαχία ΠΑΜΕ, ΟΓΕ, ΜΑΣ) και στην πορεία να τους πείσουμε ότι για να λυθούν όλα τα προβλήματα χρειάζεται σοσιαλισμός. Αλλά αν δεν αρχίσουν να παλεύουν για τα επιμέρους ποτέ δεν θα αποκτήσουν την ταξική συνείδηση για να καταλάβουν ότι ολοκληρωτική λύση μόνο στο σοσιαλισμό θα δωθεί.
Τουλάχιστον έτσι τα ΄εχω καταλάβει αυτά τα ζητήματα όσο χρόνια γνωρίζω τη δράση του κομματος.

Αναυδος είπε...

αρα με βαση τους ανωνυμους καλτονολιοσιστες παραπανω ο ιμπεριαλισμος δεν ειναι το ανωτατο σταδιο του καπιταλισμου αφου υπαρχει καπιταλισμος χωρις τα δεσμα του ιμπεριαλισμου (ευδοκιμει σε Ασια Αφρικη)

qed

Ανώνυμος είπε...

Τι ακριβώς λέτε ρε μάγκεςς; Δηλαδή αν μια χώρα φύγει από κάποιο μηχανισμό ιμεπριαλιστικής ολοκλήρωσης του κεφαλαίου -λέγε με ΕΕ - με τον λαό μπροστάρη και ένα κομμουν κόμμα οδηγό αυτό δεν είναι πραγματική υλική νίκη για τον λαό τον ίδιο;Δεν είναι πραγματικά σημαντικό βήμα ; Φυσικά αυτό δεν σημαίνει σπάσιμο του συγκεκριμένου κρίκου από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα αλλά η υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης προχωράει. Αυτά κάποτε ήταν αυτονόητα για τον Μαρξισμό Λενινισμό.

Μου φαίνεται ότι ορισμένοι για να υπερασπιστούν τα ανυπεράσπσιστα έχουν μπερδέψει τα μπούτια τους...

partydog είπε...

Κάτσε ρε ανώνυμε, που μας ειρωνεύεσαι και με το μάγκες!
Ποιος μίλησε για χώρες που βγήκαν από την ΕΕ; Εδώ οι υπόλοιποι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι αφρικανικές χώρες που διώξαν γαλλους άγγλους ή όποιον άλλο αποικιοκράτη δεν εχουν ιμπεριαλισμό!
Άλλο ο λαός με κίνημα να βγάλει τη χώρα από ένα τέτοιον μηχανισμό. Αυτό όμως θα σημαίνει ότι από εκεί και πέρα πρέπει να κάνει και άλλες επιλογές.Αν δεν το προχωρήσει σε σοσιαλιστική επανάσταση πάλι ιμπεριαλισμό/ανώτατο στάδιο καπιταλισμού θα έχει η χώρα, απλώς με διαφορετική εξαρτημένη ή κυρίαρχη θέση.
Για να το κάνω φραγκοδίφραγκα: όταν ο Αντρέας έλεγε έξω από το ΝΑΤΟ ήταν αντιιμπεριαλιστής; Ή αν για κάποιο λόγο μια χώρα φύγει από την ΕΕ για να εξηπυρετήσει καλύτερα την αστική της τάξη, πχ Ηνωμένο Βασίλειο που το σκέφτονται σοβαρά, σημαίνει ότι δεν έχει πια ιμπεριαλισμό;
Και βλέπω ότι μου λες για συγκεκριμενές συνθήκες, κόμμα μπροστάρης κτλ. Και σε αυτήν την περίπτωση, αν σταματήσει ο αγώνας εκεί, στο βγαίνω από ΕΕ,και δεν συνεχίσει για επανάσταση, ότι θετικά αποτελέσματα και να εχει θα είναι για πολύ λίγο. Μην κάνουμε πάλι τα ίδια λάθη σύντροφοι με το 44. Ο εθνικοαπελευθερωτικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας έχουν νόημα και προοπτική μόνο με κατάληφη στην σοσιαλιστική επανάσταση.

Υ.Γ. Όσο για τα αδικαιολόγητα που δήθεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε, θέλεις να μου πεις ποια είναι; Για ποια πράγματα δεν πάλεψαμε το κομμα και το δικαιολογούμε;

partydog είπε...

"Δηλαδή αν μια χώρα φύγει από κάποιο μηχανισμό ιμεπριαλιστικής ολοκλήρωσης του κεφαλαίου -λέγε με ΕΕ - με τον λαό μπροστάρη και ένα κομμουν κόμμα οδηγό αυτό δεν είναι πραγματική υλική νίκη για τον λαό τον ίδιο;Δεν είναι πραγματικά σημαντικό βήμα ; Φυσικά αυτό δεν σημαίνει σπάσιμο του συγκεκριμένου κρίκου από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα αλλά η υπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης προχωράει."
Ξαναδιαβάζω τα σχόλια και το δικό σου και τα δικά μου και συνειδητοποιώ ότι κατηγορούμαι για κάτι που δεν είπα, ούτε καν υπονόησα! Δεν είπα ότι δεν είναι σημαντικό βήμα. Είπα ότι δεν σημαίνει ότι καταλύθηκε ο ιμπεριαλισμός, κάτι που και ο ίδιος λες. Και μετά χρησιμοποιείς αυτό που δεν είπα, αλλά ισχυρίζεσαι ότι είπα, για να μου πεις το σωστό, που ήδη είναι αυτό που είπα και να καταλήξεις ότι προσπαθώ να υπερασπιστώ κάτι λάθος, που υπονοείς ότι κάνει το ΚΚΕ, χωρίς να λες ποιο είναι αυτό βέβαια, αφού κατ'ουσία επαναλαμβάνεις αυτό που είπα, προσποιούμενος σοκ που δεν το αποδέχομαι, αυτό που ήδη είπα.
Σε μπέρδεψα; Και εσύ εμένα!