ΠΡΙΝ το τέλος

επιλογές από τον κυριακάτικο τύπο

Μπορεί αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού μες στο διήμερο να ήταν η συνέντευξη του δημοκράτη αρσένη στην αυγή για το θεριό, που αν δεν το κοιτάξεις κατάματα θα σε καταπιεί (το κοίταξε παλιά ο γεράσιμος και ξέρει)...

...κι η αυγή να κυκλοφορούσε με ένα συγκλονιστικά ευρηματικό τίτλο στο πρωτοσέλιδο, που αναδείκνυε τη ρίζα και τα πραγματικά αίτια της κρίσης που διανύουμε...

ψάξε βρες τώρα ποιος είναι ο ηλίθιος και ποιος δίνει κουτόχορτο στους αναγνώστες του να το φάνε αμάσητο

...αλλά η κε του μπλοκ έχει πιο περιθωριακά γούστα, βάση και των βιωμάτων της, που καθορίζουν τα πολιτικά της φετίχ.

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες που έχω επιστρέψει στη βάση μου, το πριν, η ανεξάρτητη εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς, που εσχάτως θυμήθηκε την εξαρτημένη ελλάδα, δεν είχε γράψει τίποτα αρνητικό ή επιθετικό εναντίον του κουκουέ μες σε τόσο διάστημα κι είχα αρχίσει να ανησυχώ. Τελικά βγήκαν όλα μαζεμένα στο προχτεσινό φύλλο κι έτσι ξαναβρήκαμε κάποιες σταθερές που κινούν τον κόσμο και το μικρόκοσμο του εξωκοινοβουλίου: για τη σιωπή, που μοιάζει με αγάπη μεγάλη κι ας είναι αντεστραμμένη, με τη διαλεκτική μορφή του αγνού κι άδολου ετεροκαθορισμού.

Αλλά ας ξεκινήσουμε με κάτι διαφορετικό, γενικού ενδιαφέροντος. Στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας μπορεί να διαβάσει κανείς τρεις αναλύσεις για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών της προηγούμενης κυριακής.

Μία του διευθυντή της, γιώργου δελαστίκ, στη σελίδα τρία, με τίτλο οι ιταλοί μαχαίρωσαν το ευρώ, (που φέρνει συνειρμικά στο νου τους κατσιμιχαίους), στην οποία κάνει λόγο για θρίαμβο των αντιγερμανικών, αντιευρώ κι αντιεε δυνάμεων, και για αποτέλεσμα που γέννησε ελπίδες σε όλους τους λαούς της ευρώπης!

Μία του κλασικού των διεθνών αναλύσεων πι-πι, με τον μετριοπαθή τίτλο εκλογικό τσουνάμι εναντίον λιτότητας κι ευρώ, όπου θριαμβολογεί για την πολιτική ήττα του ιταλού πρώσου μόντι και του πάλαι ποτέ αριστερού μπερσάνι, αλλά και για το 55% των πολιτών (sic), που υπερψήφισε κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές με συνθήματα κατά της γερμανικής ευρώπης και του ευρώ, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά και το κόμμα του μπερλουσκόνι!

Φυσικά, μας λέει ο πι-πι, ένας αριστερός άνθρωπος δεν έχει κανένα λόγο να χαίρεται για την επιστροφή ενός πολιτικού ζόμπι, φορτωμένου με τόσο αντικομμουνισμό, σεξισμό και ταξική μισαλλοδοξία εναντίον των συνδικάτων (άνθρωπε αγάπα, τη φωτιά σταμάτα, όχι άλλη ταξική μισαλλοδοξία). Ωστόσο (…) ο μπερλουσκόνι δεν ανέκαμψε μόνο ή κυρίως λόγω των επικοινωνιακών του επιδόσεων και της επιρροής του στα μίντια, όπως επιμένει η δημοσιογραφία του αφρού. Κατάφερε να βγει από τη ζώνη του πολιτικού λυκόφωτος γιατί εμφανίστηκε σαν αντι-μόντι και αντι-μέρκελ, αντι-λιτότητα και αντι-ευρώ, όπως επιμένει ο αφρός της εν ελλάδι αριστερής δημοσιογραφίας.

Ευτυχώς η τρίτη ανάλυση του κουτσουμπού από το εεκ στη στήλη διαλόγου της σελίδας 8, κρατάει ψηλά τη σημαία του αριστερισμού που γνωρίσαμε, τόσο ως περιεχόμενο, όσο και ως φρασεολογία, κάνοντας λόγο για νεκραναστημένο μπούγκα-μπούγκα μπερλουσκόνι, χωρίς ναι μεν αλλά. Ενώ χαρακτηρίζει τον μπέπε γκρίλο δημαγωγό κωμικό, σε αντίθεση με το 'καυστικό' κεντροαριστερομπαχαλάκιας του δελαστίκ και τον πι-πι, που τον παρουσιάζει ως ένα είδος πανούση της ιταλίας, που ζητάει έξοδο από το ευρώ, τερματισμό της λιτότητας κι άμεση δημοκρατία. Ενώ σπεύδει να προσθέσει (ο πι-πι) πως όσοι μιλούν επιπόλαια για καραγκιόζηδες πολιτικούς και αποχαυνωμένους ψηφοφόρους, κοιτάζουν το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι.

Εξακολουθώντας παρόλα αυτά να παρακολουθώ το υψωμένο στη νοημοσύνη μας δάχτυλο του σεληνιασμένου πι-πι, θα έλεγα πως ακόμα κι αν δεχτούμε τοις μετρητοίς αυτόν τον παραλληλισμό που κάνει, δε συνεπάγεται και πολλές δάφνες προοδευτικότητας για τον ιταλό πανούση, αν σκεφτούμε τις πρόσφατες δηλώσεις του έλληνα ομόλογού του, για μια καλύτερη αστική δημοκρατία. Η οποία φαίνεται να συγκινεί πάρα πολλούς εσχάτως...

Αφήνοντας κατά μέρος τα διεθνή του πριν, το ρεπορτάζ του χατζηστεφάνου για την πλατφόρμα «κύμα των (αγανακτισμένων) πολιτών» με τίτλο «εμπρός για της ισπανίας τα πολυτεχνεία», και τα λοιπά ορεκτικά, περνάμε στο κυρίως πιάτο. Εν αρχή με το σύντομο ρεπορτάζ για την εκδήλωση της νΚα και της λέσχης αναιρέσεις για τα εβδομηντάχρονα της επον, όπου εκτός από την απολύτως λογική παρουσία του μπιτσάκη, που μετέφερε την εμπειρία του από τη δράση της οργάνωσης, μίλησε και ο άγγελος χάγιος για την ίδρυση και την ανάπτυξη της κνε ως το 89'! Στο οποίο πρέπει προφανώς να καταλήγει κάθε σοβαρή συζήτηση του χώρου που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να πιάσει το νήμα και την ουσία των πραγμάτων.

Περνάμε στη σελίδα 8 και στη στήλη από σπόντα, που γράφει σε κάποιο σημείο ότι μια ορισμένη γραμμή άμυνας ή κι επίθεσης για την περίπτωση της ελλάδας θα ήταν η εκλογική άνοδος του σύριζα προς τη διακυβέρνηση, αλλά μόνο υπό σοβαρές προϋποθέσεις (μη βιαστείς λοιπόν να γελάσεις δογματικά σφε αναγνώστη, καθώς γίνονται δεκτές μόνο σοβαρές προϋποθέσεις). Και μακάρι πάντως να μη γίνει αφορμή κι αφετηρία για δραματικά πισωγυρίσματα.

Είθε να δώσει ο θεός, που έλεγε ειρωνικά κι ο βλαδίμηρος στην εποχή του σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Το καλύτερο όμως έρχεται παρακάτω.

Το κκε είναι μια άλλη ξεχωριστή περίπτωση παθογένειας της παραδοσιακής κομμουνιστικής αριστεράς, που ακόμη εκμεταλλεύεται, πότε το σεβασμό και πότε την επιμελημένη (θα έλεγε κανείς πειθαρχημένη) άγνοια ή και τον αρχέγονο (τώρα πια) φόβο του αριστερού οπαδού. Πράγματι θα ήταν καλοδεχούμενη μια αφύπνιση στο μαυσωλείο του περισσού, αφού κι εκεί χειμάζονται αξιόλογες δυνάμεις.

Ώστε το κκε είναι περίπτωση παθογένειας, ενώ ο σύριζα σφύζει από υγεία. Κι η επιρροή του οφείλεται στην άγνοια και το φόβο, ενώ η στήριξη του σύριζα είναι κατάθεση ελπίδας και συσσωρευμένης γνώσης. Παρόλα αυτά η κριτική γίνεται από συντροφική σκοπιά και μακάρι να αλλάξει κάτι σε αυτό το πολιτικό μαυσωλείο..

Τι διαβάζουμε και δεν ανατριχιάζουμε.

Στην ακριβώς διπλανή σελίδα και στα σχόλια της στήλης πρινηδόν, διαβάζουμε την είδηση της απόλυσης τεσσάρων ακόμα δημοσιογράφων του ριζοσπάστη, όπου βγάζει μάτια η χρήση σωστών ελληνικών: όλοι τους δεν ήταν μέλη του κκε

Εάν σταματούσε εκεί το σχόλιο δε θα υπήρχε ζήτημα. Το πριν ωστόσο επιλέγει να αναπαραγάγει σημεία από την τοποθέτηση του κυριάκου ζηλάκου (εκ των 4 απολυθέντων) όπως τη βρήκε στο μανιαδακικής έμπνευσης ιστολόγιο του νευροσπάστη. Προσθέτοντας μάλιστα την ανακριβή λεπτομέρεια ότι η τοποθέτηση έγινε λίγο πριν απολυθεί (αφήνοντας να διαφαίνεται και μια σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ των δύο), ενώ το κείμενο έχει ημερομηνία 18 δεκέμβρη, δηλ δυόμισι μήνες πριν.

Κι όλα αυτά χωρίς να μπαίνουμε καν στην κουβέντα για το αν και κατά πόσο τηρούνται οι συλλογικές συμβάσεις των δημοσιογράφων στο πριν και με πόσα αμείβονται όσοι κατέχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης στην εφημερίδα. Γιατί τότε θα έπρεπε να θυμηθούμε και την παροιμία για το σπίτι του κρεμασμένου.

Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά μια προθέρμανση για τη δισέλιδη κριτική του μαυροειδή στις θέσεις για το συνέδριο του κκε που φιλοξενείται στη στήλη εικονοκλάστες σελ 6-7. Η προαναγγελία της ανάλυσης στο πρωτοσέλιδο έχει τίτλο «έντονος διάλογος στο κκε» και κάνει λόγο για ενδιαφέρουσα συζήτηση εν όψει συνεδρίου και καταφανή αδυναμία των θέσεων να επικοινωνήσουν με τις διεργασίες στην κομματική βάση. Το ίδιο λέει κι ο μαυροειδής στην εισαγωγή του για τον προσυνεδριακό διάλογο, που είναι πρώτη φορά τόσο έντονος, κι αν τον περιδιαβεί κανείς θα διαπιστώσει πως είναι αναντίστοιχος της ομοφωνίας που επικρατεί (;) στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος.

Με δυο φράσεις πέντε τριγόνια για το σφο μαυροειδή:

α. αναπαράγει τον κλασικό διαχωρισμό ηγεσίας-βάσης. β. κολακεύει τη δεύτερη για την πλούσια κι ενδιαφέρουσα συζήτηση που έχει ανοίξει γ. κριτικάρει την πρώτη που δε στέκεται στο επίπεδο αυτής της κουβέντας κι αδυνατεί να δώσει πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα που προκύπτουν. δ. βάζει κι ένα ερωτηματικό σε παρένθεση, υπονοώντας έντεχνα ότι η φαινομενικά ομόφωνη κομματική ηγεσία μπορεί να σπαράσσεται από εσωτερικές διαφωνίες και ε. συνδέει όλα τα παραπάνω με τις διεργασίες της βάσης και το διάλογο, που πρώτη φορά είναι τόσο έντονος. Καθόλου άσχημα.

Θα μπορούσε εύκολα να ανταποδώσει κανείς με ένα σχόλιο για τη σιγή νεκροταφείου που επικρατεί πχ στις γραμμές της ανταρσύα εν όψει της πανελλαδικής της συνδιάσκεψης, που πάει από αναβολή σε αναβολή, σε πλήρη αναντιστοιχία με την πανσπερμία αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων στην ηγετική της ομάδα και σε ιδιωτικές συζητήσεις. Αλλά ο προσυνεδριακός διάλογος δεν απασχολεί ιδιαίτερα το μαυροειδή κι η αναφορά του σε αυτόν του χρησιμεύει απλώς ως πρόλογος για να πει στη συνέχεια τα δικά του -οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε αυτό.

Ο μαυροειδής λοιπόν προχωρά σε μια επιλεκτική ιστορική αναδρομή, από το 10ο συνέδριο του 78' και τη "δημοκρατία του λαού", στις ευρωεκλογές του 84' και το λατρεμένο 89'. Κι από την ανάκαμψη του κκε, βοηθούντος και του εκφυλισμού του συν της δαμανάκη και του κωνσταντόπουλου (ο οποίος τώρα που έχει διαφορετική ηγεσία είναι προφανώς αναβαπτισμένος, γι' αυτό κι ανέκοψε την ανοδική πορεία του κκε, κατά το σκεπτικό του αρθρογράφου), στο 15ο συνέδριο και τη λαϊκή συμμαχία του 19ου.

Πότε είχε δίκιο το κκε; αναρωτιέται ο μαυροειδής και συνεχίζει μόνος του. Πάντα απαντάει το πγ, τρελαίνοντας όλο τον κόσμο.

Το πιο ωραίο στην τρελίτσα που πουλάει ο αρθρογράφος είναι ότι γι’ αυτόν το κουκουέ είχε πάντα άδικο. Το δίκιο είναι με τη μεριά τη δική του και του ρεύματος. Που ήταν μες στις γραμμές του κόμματος μέχρι το 89' και σε αριστερίστικες θέσεις στη συνέχεια, μέχρι να ανακαλύψει τη γοητεία του μεταβατικού προγράμματος και της εργατικής κυβέρνησης. Το ρεύμα έχει πάντα δίκιο.

Το κουκουέ όμως έχει εξ ορισμού άδικο, γιατί κινείται στο δίπολο σεχταρισμού-οπορτουνισμού, όπως θα έλεγε κι ο σφος μπιτσάκης, που δανείστηκε το σχήμα από το βιβλίο του ευρωκομμουνιστή ελεφάντη για το κκε στο μεσοπόλεμο.

Ο μαυροειδής χρησιμοποιεί μερικά τραβηγμένα παραδείγματα (ζουράρις, μπουτάρης και μια δήλωση της αλέκας από το 96') για να αποδείξει όχι απαραίτητα την ανεπάρκεια ή την ορθότητα του ααδμ και της τακτικής συμμαχιών του κκε, αλλά συνολικά το διαχρονικό έλλειμμα επαναστατικής συμβολής και πολιτικής του κκε. Όλα αυτά από το ύψος κάποιου που πιστεύει πως απευθύνεται σε άτομα που πέραν των άλλων αγνοούν πχ το φλερτ του χώρου του με τον εθνο-πατριώτη καζάκη και τη στήριξη στο δήμαρχο σφακίων με τον επιεικώς αμφίβολο πολιτικό προσανατολισμό.

Στη συνέχεια ακολουθεί μια μάλλον φλύαρη ανάλυση όπου μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν:

-η διαστρέβλωση των θέσεων για το συνέδριο που αντιλαμβάνονται την παρούσα κρίση ως μια τυπική κυκλική καπιταλιστική κρίση που σύντομα θα δώσει τη θέση της σε ένα επίσης τυπικό κύκλο ανάπτυξης. Πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Πράγματι πολύ μακριά από την πραγματικότητα όσα μας λέει ο αρθρογράφος. Γιατί όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς τι λέει το κουκουέ αντί για τα έτοιμα βολικά στερεότυπα που έχει στο μυαλό του, γνωρίζει πολύ καλά πως το κόμμα διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως η ανάπτυξη που θα 'ρθει θα είναι αναιμική. Και για να μην πάμε πιο μακριά, παραπέμπω στην τελευταία συνέντευξη της αλέκας στην καθημερινή της κυριακής.

-Η απόρριψη μιας αστικής ή αριστερής κυβέρνησης μέσα στο σύστημα, η οποία ωστόσο μπαίνει από την πίσω πόρτα στην ανάλυση του μαυροειδή για μια αντικαπιταλιστική ή εργατική κυβέρνηση, ως ένα ακόμη όπλο και πιθανό υβριδικό προϊόν της πάλης του κινήματος, που θα στηρίζεται στα εργατικά συμβούλια ενάντια σε μια αδύναμη αστική τάξη.

Σε πλήρη αντίθεση με το κκε, που παρά την ορθή διαπίστωση ότι η κυβέρνηση δεν ταυτίζεται με την εξουσία αναχωρεί απ’ τη διεκδίκηση πολιτικών στόχων ανατροπής στο σήμερα (που προφανώς περιλαμβάνουν κι αυτήν την κυβέρνηση).

-Η σημείωση για το ιστορικό, θεωρητικό βάρος στη διαδρομή του ελληνικού και παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που παρά τις όποιες περίτεχνες φράσεις των συνεδριακών κειμένων, μετέτρεπε την επαγγελία της ταξικής πάλης σε ταξική συνεργασία. Ευτυχώς πάντως στο ίδιο κείμενο ο μαυροειδής δίνει το απαύγασμα της σύγχρονης επαναστατικής πολιτικής με πολύ πιο περίτεχνες φράσεις που το αναδεικνύουν και θα κέρδιζαν επάξια μια θέση στα κοάν του αντώνη από το lenin reloaded. Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Ο κίνδυνος αυτός (της ταύτισης της τακτικής με τη στρατηγική) είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός, αν η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση τίθεται διακηρυκτικά κι όχι μέσα και παράλληλα με την προβολή ενός προγράμματος στόχων, οι οποίοι, αν και στο σύνολό τους δε θα χωρούν στα όρια του καπιταλισμού, θα γίνονται αντιληπτοί ως αναγκαίοι κι επιτακτικοί και θα προσεγγίζονται ως σχετικά ώριμοι κι εφικτοί μέσα από το ρεαλισμό του αγώνα. Το κκε αρνείται αυτούς τους στόχους επειδή δήθεν καλλιεργούν αυταπάτες.

Ζήτω ο ρεαλισμός του αγώνα κι ο μαυροειδής..

Ποιο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα από όλα αυτά;

Νομίζω πως το συνοψίζει πολύ καλά το κλείσιμο και το τελικό συμπέρασμα από το κείμενο του πι-πι: άλλη μια φορά, τα κομμουνιστικά σύμβολα από μόνα τους δεν προσφέρουν καμία εγγύηση ριζοσπαστισμού όταν παραμένουν ακίνδυνα «εικονίσματα» και δε νοηματοδοτούν μια πραγματικά επαναστατική γραμμή μαζών.

Είναι φανερό πως η φράση του πι-πι έχει προεκτάσεις και για τα δικά μας χωράφια, με ευθεία υπονοούμενα για το κόμμα που παραμένει ακίνδυνο εικόνισμα, χωρίς να εφαρμόζει μια επαναστατική γραμμή μαζών. Διαβάζοντάς το κανείς σχηματίζει την εντύπωση πως ο πι-πι ανήκει σε κάποιον πολιτικό χώρο που υπερβαίνει διαλεκτικά όλες αυτές τις αδυναμίες, που τόσο εύστοχα και διορατικά επισημαίνει. Μέχρι που ανακαλύπτει ότι ο χώρος του πι-πι εφαρμόζει μια γραμμή μαζών χωρίς τις μάζες.

Το μαζικό εξάλλου είναι μια πολύ σχετική έννοια, όπως απέδειξε πρώτος ο αϊνστάιν. Συναρτάται ευθέως με την ενέργεια που σπαταλά ο εν λόγω χώρος για να αντιπαρατεθεί με το κόμμα κι όχι με το ρεύμα του «αριστερού» κυβερνητισμού, που θα είχε κάποια αξία. Και με την ταχύτητα φωτός με την οποία διασπώνται, συμμαχούν και ανασυντίθονται οι οργανώσεις του χώρου, ακολουθώντας την τακτική ευελιξία της αμοιβάδας.

Στο ίδιο φύλλο του πριν μαθαίνουμε ακόμα για την κυκλοφορία του νέου τεύχους της ουτοπίας, υπ’ αριθμόν 101, με το αφιέρωμα στη σοβιετική ψυχολογία, για το οποίο η κε του μπλοκ επιφυλάσσεται να πει ίσως κάποια περισσότερα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Αλλά για να μην είμαστε εντελώς μονόπλευροι ας κλείσουμε αυτήν την επισκόπηση του τύπου με τη δυναμική εισαγωγή ενός προ δεκαημέρου κειμένου του ριζοσπάστη για το σύριζα, που ξεκινάει ως εξής: Το «πηλοφόρι» πιάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να «σοβατίσει» το αστικό κράτος και το πολιτικό σύστημα, συγκροτώντας ειδική Επιτροπή που θα διαμορφώσει προτάσεις για αλλαγές.

Το προλεκάλτ στα καλύτερά του

Υγ: υπ’ όψιν πως το πριν φιλοξενεί συνέντευξη του ηλία νικολακόπουλου, που είναι μέλος αυτής της ειδικής επιτροπής και μιλάει για τις τάσεις μαξιμαλισμού που επικρατούν στις γραμμές της!

Τη συνέντευξη φυσικά την παίρνει ο φέρελπις νέος σπαρίλας..