Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Ιστορίες από την κρύπτη των πενταμήνων

Όσοι σφοι αναγνώστες είχαν διαβάσει παλιότερα αυτό το ασφαλίτικο σχόλιο, θα έχουν καταλάβει με τι ακριβώς ασχολείται τον τελευταίο καιρό η κε του μπλοκ στο μη ελεύθερο χρόνο της. Ο εν λόγω ασφαλίτης υπονοούσε πως βρήκα αυτή τη δουλειά μέσω του κόμματος, το οποίο φροντίζει για τα «κόκκινα παιδιά» κι όσους λιβανίζουν τη γραμμή της ηγεσίας. Με το ίδιο σκεπτικό βέβαια, βάση των προσλήψεων που έγιναν, πρέπει να υποθέσουμε ότι είχαν τη δύναμη να τακτοποιήσουν τους δικούς τους και το ναρ, το σεκ, το πίσω μ-λ κι η οκδε σκέτο. Εκτός κι αν τους βόλεψε κι αυτούς το κόμμα στα πλαίσια της αριστερίστικης στροφής της ηγεσίας, μπούρου-μπούρου..

Η δεύτερη αυθόρμητη σκέψη είναι πως αν κάποιος είχε πραγματικά βύσμα, θα είχε φροντίσει να χωθεί κάπου αλλού κι όχι στα πεντάμηνα. Εκτός κι αν δεν είχε πολύ γερό βύσμα, θα μου πεις· όπως ακριβώς στο στρατό –κι αυτός δεν είναι ο τελευταίος χακί συνειρμός του κειμένου. Το πιο τραγικό ωστόσο δεν είναι η ύπαρξη βυσμάτων –που ούτως ή άλλως κατοχυρώνονται κι ημιεπίσημα στην επόμενη φουρνιά προγραμμάτων, με την προσθήκη ενός σταδίου προσωπικής συνέντευξης για την επιλογή των επιτυχόντων. Το πιο τραγικό είναι η σημερινή κατάσταση, που θα οδηγούσε κάποιους να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, ακόμα και για τέτοιες κωλοδουλειές των 600 ευρώ. Και να φανταστείς ότι εμείς είμαστε και προνομιούχοι, γιατί από την επόμενη προκήρυξη οι όροι των προγραμμάτων χειροτερεύουν. Αλλά δεν πειράζει, εξάλλου μιλάμε για ανέργους, όπως είχε πει κι ο στουρνάρας. Όχι για κανονικούς ανθρώπους..

Στα πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς χαρακτήρα, όπως είναι το πλήρες όνομά τους, νιώθεις οτιδήποτε άλλο εκτός από κοινωφελής (για το κοινό καλό δηλ) και γενικώς ωφέλιμος. Και θυμάσαι συνειρμικά τις ιστορίες από το στρατό, με την εξής διαφορά: εκεί που τελειώνει η έννοια της οργάνωσης, αρχίζει το ελληνικό δημόσιο.
Κι άντε μετά να παλέψεις με τη στρατηγική σου, όπως λένε οι θέσεις, και να εξηγήσεις στο συνάδελφο, που πιστεύει ακράδαντα ότι το κράτος είναι μπουρδέλο –και το επιβεβαιώνει πανηγυρικά από την εμπειρία του- πως αυτό το μπουρδέλο είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, με πολύ συγκεκριμένο ρόλο και περιεχόμενο. Πώς να του το πεις εκλαϊκευτικά να το καταλάβει; Ότι πρέπει να οργανωθούμε, για να μην τον παίρνουμε συνέχεια εμείς και να γυρίσει ο τροχός, για να πηδήξει ο φτωχός; Ότι πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να γίνουμε οι τσατσάδες που ελέγχουν το κράτος, μέχρι να ωριμάσουν πλήρως οι συνθήκες για τον ελεύθερο έρωτα, όπου δε θα υπάρχει πια ανάγκη για κανένα μπουρδέλο;

Το ποιοτικά καινούριο στοιχείο που ανακαλύπτεις είναι ότι αυτές οι προσλήψεις δεν έχουν ως λογική να δώσουν τη δουλειά ενός μόνιμου υπαλλήλου σε ένα συμβασιούχο με λιγότερα δικαιώματα, αλλά μία και μοναδική σκοπιμότητα: να μοιράσουν τους ανέργους σε διάφορα πόστα, για να φανεί ότι καταπολεμούν την ανεργία και πετυχαίνουν να τη μειώσουν. Την ίδια στιγμή βέβαια έχουν υπολογίσει με ακρίβεια πως ο χρόνος της σύμβασης –που κάνεις αρκετό καιρό να τη δεις, αφού την υπογράψεις- δεν πρέπει να υπερβαίνει το πεντάμηνο, για να μην κατοχυρώνει ο συμβασιούχος δικαίωμα για επίδομα ανεργίας. Κι αν υπολογίζει να συμπληρώσει τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο με μια εποχιακή καλοκαιρινή απασχόληση, μπορεί να ανακαλύψει στην πορεία πως τα ένσημά του είναι περιορισμένης ευθύνης (πχ ότι δεν είναι συντάξιμα κι ενδέχεται να μη μετράνε και για το επίδομα –δε μας το έχουν διευκρινίσει ακόμα). Τέτοιος είναι ο πόνος τους για τους άνεργους.

Διαβάζοντας κανείς τον παραλληλισμό με το στρατό, μπορεί να σκεφτεί πως στα προγράμματα υπάρχει και στρατιωτική πειθαρχία. Αλλά αυτά πάνε ευθέως ανάλογα με τις συνθήκες και τη σοβαρότητα της δουλειάς. Κι η δική μας δεν ανήκει σε αυτή την περίπτωση –πλην των εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η σύνδεση γίνεται γιατί τις πρώτες μέρες κυκλοφορείς άσκοπα και περιμένεις να πάρεις οδηγίες, ένα γραφείο ή έστω αρβύλες και στολή παραλλαγής. Μετά το άσκοπο ξεροστάλιασμα της πρώτης μέρας, σε διώχνουν κι αρχίζει η εβδομάδα προσαρμογής, που μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο, να γίνει δεκαπενθήμερο ή και μήνας, μέχρι να βρουν πώς να σε αξιοποιήσουν –ενώ είναι ολοφάνερο πως περισσεύεις και δε σε χρειάζονται. Για να υπάρξει όμως αξιοποίηση, πρέπει να υπάρχει πρώτα κάποια αξία. Κι εσύ, χρόνια άνεργος, αισθάνεσαι εκ νέου άχρηστος, σκουπίδι χωρίς καμία χρηστική αξία. Η μόνη αξία που υπάρχει δυνάμει πάνω σου είναι η ανταλλακτική αξία της εργατικής σου δύναμης, που γίνεται εμπόρευμα. Οπότε προτιμάς να σου δώσουν κάποια δουλειά να κάνεις, οποιαδήποτε, για να είσαι τουλάχιστον εμπόρευμα με κάποια αξία και όχι αναλώσιμο σκουπίδι. Αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο απαραίτητα.

Ναι, αλλά ούτε αυτό είναι ακριβώς εύκολο. Αφενός γιατί δεν υπάρχει κάποια δουλειά για σένα, εφόσον δεν καλύπτεις κάποια οργανική θέση, παρά μόνο μειώνεις την ανεργία, χάνοντας απλώς τα μόρια της κάρτας σου για κάποιο διάστημα. {Κι αυτό το λέω χοντροκομμένα, ως πολύ γενικό κανόνα, χωρίς να αποκλείω τις εξαιρέσεις. Γιατί μπορεί πχ να έχεις προσληφθεί ως εργάτης παραλίας στο δήμο πυλαίας (!) –ανειδίκευτος πάντα, άλλο αν έχεις κουβαλήσει όλα σου τα πτυχία, για να πάρεις τη θέση- μπορεί όμως να δουλεύεις και στο κάτεργο της «άρσις», σε συνθήκες μεταλλωρυχείου, ή να σου χώσουν όλη τη λάντζα και τη βρώμικη δουλειά, μιας και σε βρήκαν εύκαιρο.

Αφετέρου γιατί σύντομα ανακαλύπτεις πως βάση της σύμβασης που υπέγραψες δεν υπάγεσαι καν στην εργατική νομοθεσία. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού ακριβώς υπάγεσαι κι αν τέλος πάντων είσαι κάποιο ζώο ή ομιλούν εργαλείο, όπως όριζε ο αριστοτέλης τους δούλους, για να δεις σε ποιο δίκαιο εμπίπτει η δική σου υπόθεση.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η κατάσταση στο δημόσιο τομέα μπορεί να είναι συγκριτικά πιο άνετη και να υπάρχουν κατακτήσεις που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ούτε θα μπορούσαν να φανταστούν (πχ ρεπό υπολογιστή ανά τακτά χρονικά διαστήματα, άδειες αιμοδοσίας ή για το βάψιμο των αυγών στις γυναίκες –που τελικά δε δόθηκε φέτος) αλλά εμείς δε δικαιούμαστε τίποτα από όλα αυτά (κι αυτό προφανώς δεν το λέω με τη γνωστή μίζερη λογική «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», αλλά με το σκεπτικό ότι θα ‘πρεπε να τα δικαιούνται όλοι). Δε δικαιούμαστε δηλ άδειες (πλην κάποιων αναρρωτικών κι αυτό υπό προϋποθέσεις) και –το καλύτερο- ούτε καν απεργία.

Μπορεί δηλ να είναι εργοδότης σου το ινστιτούτο της γσεε (ινε-γσεε), που συν τοις άλλοις παίρνει μια προμήθεια για να μας νοικιάσει στο δήμο (που δε θα μπορούσε να κάνει προσλήψεις με τέτοιους όρους) και τσεπώνει αρκετές χιλιάδες ευρώ στις πλάτες μας. Αλλά δε θεωρούμαστε εργαζόμενοι, για να μπορούμε να απεργήσουμε κιόλας –στην απεργία που προκηρύσσει ο εργοδότης μας.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο κοινωφελής χαρακτήρας σημαίνει ότι η εργασία αυτή είναι αμοιβαία επωφελής για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Επομένως γιατί να απεργήσεις ως ωφελούμενος από κάτι που είναι προς όφελός σου; Το κακό σου θέλεις;

Συνεπώς για να επιστρέψουμε σε χακί κλίμα όλο το σύστημα σου υπαγορεύει συστηματικά τη λούφα –με παραλλαγή ή χωρίς. Εφόσον όλα αυτά γίνονται για ένα ξεροκόμματο και επιπλέον στερούνται του παραμικρού νοήματος, πολύ λογικά οδηγούν σε μια συγκεκριμένη στάση αδιαφορίας –ή έστω παθητικής ανάμειξης- για όσα συμβαίνουν στον χώρο εργασίας. Εφόσον νιώθεις πως δε σε αφορούν και δε σε εκφράζουν, δεν ενεργοποιούν την πιο δημιουργική σου πλευρά, όπως θα το έκανε ακόμα και η πιο κοπιαστική χειρωνακτική δουλειά. Κι αυτή η αλλοτρίωση πολύ δύσκολα σπάει με κάποια μισθολογικά αιτήματα (που είναι η απαραίτητη βάση) ή κάτι άλλο εξίσου αποσπασματικό. Έχει να κάνει συνολικά με το πώς βλέπει ο υπάλληλος το κράτος, αν το θεωρεί δική του υπόθεση, που απορρέει και περνάει μέσα από αυτόν, ή μια απρόσωπη καταπιεστική δύναμη «πάνω από την κοινωνία». Κι η αντιμετώπισή του απαιτεί βαθιές ριζικές αλλαγές, που να είναι επαναστατικές –και πάλι δε σημαίνει ότι θα εξαλειφθεί δια μιας κι αυτομάτως.

Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να σπάσει το τείχος της απάθειας και να γίνει ενεργός δραστηριότητα –πόσο μάλλον αγωνιστική στάση. Ακόμα κι όταν προκύπτουν άμεσα και πιεστικά ζητήματα αιχμής, η μέση ταξική συνείδηση λουφάζει και βγαίνει συνήθως α/α στο γενικό προσκλητήριο. Υπάρχει συσσωρευμένη σκουριά στις λαϊκές συνειδήσεις, που δύσκολα φεύγει. Κι όταν προκαλούνται ρήγματα, υπάρχει ως ταβάνι και δίχτυ ασφαλείας, η μυωπική λογική του συντεχνιακού πνεύματος που χάνει τα ταξικά γυαλιά της.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις και πώς ξεδιπλώνεται ο αγώνας; Αυτό θα το δούμε σε επόμενο επεισόδιο, μαζί με κάποια άλλα ζητήματα.

14 σχόλια:

anonymous anonymous είπε...

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν κατάλαβα τι είναι αυτά τα "πεντάμηνα". Κάτι σαν stage της εποχής του μνημονίου, ας πούμε; Ρωτώ, εντελώς διευκρινιστικά γιατί είμαι τελείως άσχετος με το θέμα.

Ανώνυμος είπε...

Sfyrodrepane αυτό το post έφτασε στο μεδούλι. Να είσαι καλά.

γιώργος.

ΜΑΝΙΑ είπε...

ΣΕ ΣΥΓΧΕΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΑΦΥΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΧΙΟΥΜΟΡ ΣΟΥ.ΤΟΣΟ ΑΛ ΗΘΙΝΟΣ
ΜΑΝΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Τα μισά που λες δεν ισχύουν. βγάλε το κείμενο, ψάξε και ξαναγράψτο. Η μιζέρια και η ηττοπάθειά σου δεν αρμόζει στους νικηφόρους αγώνες που έχουν δώσει άλλοι συνάδελφοί σου στα ΚΟΧ. Μην δικαιολογείς το σκυμμένο σου κεφάλι
Α-Ρ-Α.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η κε του μπλοκ ευχαριστεί τους σφους αναγνώστες για τα καλά τους λόγια και διευκρινίζει ότι τα 5μηνα προγράμματα έχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με τα στέιτζ, αλλά η βασική λογική τους δε διαφέρει ουιαστικά.

Α-Ρ-Α, το σκυμμένο μου κεφάλι και η μίζερη ηττοπάθειά μου δε με αφήνουν να δω τι δεν ισχύει από όσα γράφω στο κείμενο και γιατί πρέπει να το κατεβάσω. Δώσε μου αν θες τα φώτα σου και γίνε πιο συγκεκριμένος, γιατί έτσι σκέτο το σχόλιό σου μου θυμίζει μια ατάκα από δαλιανίδη: "οι μισοί από εσάς είναι ηλίθιοι κι οι άλλοι μισοί δεν είναι".
Πώς και γιατί ψάξτε να το βρείτε μόνοι σας, μην τα θέλετε πια όλα μασημένη τροφή.

Ροκυ είπε...

Στα 5μηνα στο δημο θεσσαλονικης δεν εχει στηθει μια επιτροπη αγωνα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, έχει στηθεί επιτροπή αγώνα. Θα είναι από τα βασικά θέματα στο επόμενο επεισόδιο

Ανώνυμος είπε...

1. δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι τα ένσημα δεν είναι συντάξιμα. Ο κωδικός τους αντιστοιχεί και στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη και σε συντάξιμα. Όμως σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει αναντιστοιχία με της εργασίας.
2. Ολόκληρες υπηρεσίες των Δήμων (π.χ. ΚΑΠΗ, το νερό, καθαριότητα κ.α.) λειτουργούν με πενταμηνίτες σε ποσοστά που φτάνουν και το 60%. Άλλωστε η αρχαιολογία, έχει ολόκληρες ανασκαφές με πενταμηνίτες. Άρα ακόμα και αν το βλέπεις σαν στρατό, έχεις την βαρεμάρα των βισματικών γραφείων. Επειδή κάτι τέτοιο δεν ισχύει, απ’ όσο έχω διαβάσει κείμενά σου, άσε αυτήν την ατυχή σύγκριση
3. ΠΡΟΦΑΝΩΣ και μπορείς να απεργήσεις. αυτά τα λένε οι εργοδότες για να τρομοκρατήσουν και εσύ τσιμπάς. Το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ= ΜΚΟ= εργοδότης. ΓΣΕΕ-απεργία- ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ. Τι περιμένεις να έρθει ο εργοδότης σου και να σου πει κλείστο αγορίνα μου? Στην Λάρισα πενταμηνίτες έκαναν 20 μέρες απεργία για την πληρωμή ενώ στον βόλο 10 μέρες κατάληψη Δημαρχείου και συμμετοχή σε όλες τις απεργίες.
4. Αν ψάξεις τους νόμους που αναφέρονται στην σύμβαση, θα δεις ότι οι άδειες είναι μέσα σε αυτούς. Άσχετα αν σε πολλές αναφέρεται ότι δεν δικαιούσαι άδειες. Είναι καθαρά θέμα οργάνωσης και αγώνα.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΒΡΕ ΤΡΑΧΑΝΑ? ότι θα έρθει ο αφεντικός σου και θα σου πει πάρτα όλα για τα ωραία σου επαναστατικά σου μάτια? την μιζέρια σου την έχει ξεπεράσει η ταξική πάλη. Αντί να γράφεις χαζαμάρες στο πληκτρολόγιο, πήγαινε να βρεις κανέναν συνάδελφό σου να μιλήσετε και να το πείσεις οτι πρέπει να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του. Έτσι γίνεσαι επαναστάτης κομμουνιστής και όχι παίρνοντας τον ρόλο του μιζεροφόρου.
Α-Ρ-Α
Υ.Γ υπάρχουν και άλλα, παρ’ όλα αυτά κούνα τον κώλο σου λίγο. Τζάμπα πήρες το πτυχίο?

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Συντραχανά Α-Ρ-Α με τον όμορφο κουνιστό ποπό -σε αντίθεση με το δικό μου, που είναι δυσκίνητος και γραφειοκρατικός κατά πως λες. Είναι εύκολο να στήσεις μια καρικατούρα όσων λέω για να την κατατροπώσεις μόνος σου, αλλά προσωπικά μου είναι εντελώς δυσάρεστο και κοπιαστικό να την ανασκευάσω σημείο προς σημείο –ακόμα και σε μένα ένα μίζερο επαναστάτη του πληκτρολογίου. Λέω πολύ συγκεκριμένα πράγματα, στοιχειώδεις γνώσεις ελληνικών χρειάζονται, όχι πτυχίο ανωτέρας προβοκατορικής.

Για τα ένσημα γράφω κάτι πολύ συγκεκριμένο, που διαφέρει αρκετά από αυτό που κατάλαβες. "Μπορεί να ανακαλύψει στην πορεία ότι είναι περιορισμένης ευθύνης (...) δε μας το έχουν διευκρινίσει ακόμα".
Το ότι δε μας έχουν διευκρινίσει τι ισχύει για όσα δικαιούμαστε κι αφήνουν το θέμα να σέρνεται είναι κι αυτό κομμάτι του παιχνιδιού για να κρατήσουν τον "ωφελούμενο" στη λογική του επισφαλούς επαίτη.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το τρίτο σημείο σου για την απεργία. Δεν εννοώ ότι δε συμμετείχαν στην απεργία τα πεντάμηνα, αλλά ότι οι επόπτες στους δήμους πατούσαν στην άγνοια πολλών συναδέλφων για να τους φοβίσουν και να τους αποτρέψουν από το να απεργήσουν. Κι είναι ακόμα πιο τραγικό, αν σκεφτείς ότι εργοδότης μας είναι η γσεε, που εκπροσωπεί υποτίθεται τους εργαζόμενους.
Σχετικά με τις άδειες γράφω πως δε δικαιούμαστε ό,τι και οι μόνιμοι υπάλληλοι του δήμου (ρεπό υπολογιστή, κτλ). Κι είναι ζήτημα τι ακριβώς ισχύει με τις κανονικές –προφανώς δε θα τις πάρουμε αν δεν τις διεκδικήσουμε. Δεν περιμέναμε τον εργοδότη και τον κάθε άρα (μάρα-κουκουνάρα) να μας το πει.
Στο δεύτερο σημείο σου νομίζω ότι χάνεται κάπου ο ειρμός και το νόημα. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν πενταμηνίτες που δουλεύουν εντατικά και υπό άθλιες συνθήκες –αναφέρω μια τέτοια περίπτωση και στο κείμενο, όπως θα είδες. Γράφω όμως κάτι που με βάση τις δικές μου παραστάσεις είναι ο κανόνας. Και βάζω συνολικά μια παράμετρο (του «έλα μωρέ τώρα» και της αποξένωσης), που περνά τεχηέντως σε πολλούς υπαλλήλους. Δικαίωμά σου να μην τη θεωρείς σημαντική, προφανώς αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φτασμένους «επαναστάτες κομμουνιστές» σαν και του λόγου σου.

Αυτά και τελεία από μένα, γιατί δε βρίσκω κανένα νόημα σε τέτοιου είδους «διάλογο».

Ανώνυμος είπε...

Σφυροδρεπανε αστον να αποκαλυπτει τι εχει για μυαλο. Μην του κανεις τη χαρη να μιλας μαζι του.

γιωργος

Ανώνυμος είπε...

Μην θυμώνεις. Αφού ξεκαθάρισες τα πράγματα (που απότι βλέπω δεν διαφώνησες σε κάτι ούτε διόρθωσες κάτι από αυτά που σου επεσήμανα)καταλήγουμε στην μοναδική διαφορά που έχουμε στο θέμα (και ίσως και σε άλλα θέματα). Εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ως μια τεράστια υποκειμενικότητα που μπορεί να τσαλαβουτά στο εργατικό κίνημα, και μάλιστα η εμπειρία σου να θεωρείται σημαντικότερη από την εμπειρία του ίδιου του εργατικού κινήματος. "Γιώργο" η συνθετότατη σκέψη σου έφτασε στα όρια της με αυτό το σχόλιο?
ΑΓΩΝΑΣ –ΡΗΞΗ- ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Υ.Γ. ίσως σφυροδρέπανε (λέμε τωρα) για εσένα αυτό το τρίπτυχο να είναι αρα-μαρα- κουκουναρα. Δεν θέλω να ξέρω τι είναι για σένα το Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ
Υ.Γ.2 Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει όλη αυτή την κουβέντα αν απλά άκουγες και έβαζες τα στοιχεία που παραδέχτηκες και από μόνο σου (και μάλιστα πρόσθεσες και κάποια ακόμα. Μπράβο)Εσύ πάλι προτίμησες να το παίξεις γαμάτος. Ξεκαβάλα και λίγο.
Τέλος η κουβέντα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Φίλε, έρχεσαι αρχικά να μου πεις να κατεβάσω το κείμενο χωρίς να εξηγείς καν γιατί. Μετά μου επισημαίνεις κάποια πράγματα που κατασκεύασες από το κεφάλι σου και δεν τα διάβασες στο κείμενο. Και στο τέλος έρχεσαι να μας πουλήσεις τρέλα ότι συμφωνώ μαζί σου αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ, γιατί θεωρώ ότι είμαι γαμάτος και θεωρώ την εμπειρία μου πιο σημαντική από αυτήν του κινήματος -το οποίο προφανώς ενσαρκώνεται στο πρόσωπό σου. Αλλά από ουσία μηδέν εις το πηλίκο.
Κάνε λίγο κλου το κεφάλι σου και κάνε μας την χάρη να μην ξανάρθεις από εδώ. Δεν έχουμε όλοι τον χρόνο και την όρεξή σου, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο.

Ανώνυμος είπε...

Αποτι λες στο κείμενο έχεις αρκετό χρόνο. Μην τσαντίζεσαι. Το κίνημα ενσαρκώνεται σε αυτούς που δίνουν αγώνες εδώ και χρόνια. Δεν έχει πρόσωπο, έχει παρελθόν και κόκκινο μέλλον. Αυτά βέβαια τα έχεις ξεχάσει από χρόνια. αν τα έμαθες ποτέ και δεν έκανες ακόμα και τότε ότι τα ήξερες. Την γαμάτη περσόνα πούλατην αλλού και όχι στους ανθρώπους που δεν έφυγαν ποτέ από την πάλη των τάξεων. Αν ισχύουν τα κείμενά σου και έχεις ακόμα επαφές με το κόμμα της εργατικής τάξης, καλύτερα να ρωτήσεις να μάθεις τι κάνουν οι συντρόφοι κατά τόπους, και μετά να γράφεις. Μην εκθέτεις τον εαυτό σου για ακόμα μια φορά. Το έχεις κάνει και με μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν.
Α-Ρ-Α

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

ΑΡΑ αν έχεις προσωπικά κόμπλεξ μαζί μου, έλα να μου τα πεις από κοντά. Δε φταίει σε τίποτα ο κόσμος εδώ να διαβάζει τα απωθημένα σου. Και από τη στιγμή που δεν έχεις τίποτα να προσθέσεις στην πολιτική συζήτηση, σύμφωνα με τους κανόνες σχολιασμού, αυτό ήταν μάλλον και το τελευταίο σχόλιό σου που βλέπεις δημοσιευμένο.
Περαστικά σου