ΤΣΟ και ΛΟ στον οπορτουνισμό

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τα αστικά μμε πασχίζουν να μας πείσουν πως όλα κρέμονται από μια κλωστή, που είναι έτοιμη να σπάσει. Αλλά το πολιτικό σκηνικό είναι τόσο φαιδρό και ελαφρύ, που η κλωστή βαστάει γερά και τους κρατάει όλους, ακόμα και το βενιζέλο. Τόσες διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις, κόντρα διαπραγμάτευση, ούτε το μνημόνιο να ήταν. Και ενώ οι λεπτές ισορροπίες που διαμορφώνονται, στηρίζονται σε μια τρίχα και ο κόσμος καλείται να τσουτσουρώσει από την αγωνία και να ανατριχιάσει με τις τρίχες που του σερβίρουν για ενημέρωση, το μόνο που σπάει είναι τα νεύρα του. Και κρατάει την ανάσα του, όχι απ’ την αγωνία, αλλά από την μπόχα των παζαριών και του παρασκηνίου.

Εν τω μεταξύ ο αλέξης προσπαθεί να μοιάσει στον παπανδρέου τον β’ και να μας επιστρέψει στα χρόνια του παπανδρέου του γ’ του μακρύτερου και το μαγικό 2009, προ κρίσης. Αλλά όπως λέει κι ο σκιτσογράφος της καθημερινής, ο χάρρυ κλυνν τον μιμούνταν καλύτερα.

Κι ενώ ο χαρούλης είχε βρει για τη σχέση του λεωνίδα με τον ανδρέα εκείνο το φοβερό επαναπροσδιορισμό της αλλαγής της αλλαγής, η σύγχρονη μετάφρασή του από τον αλέξη, επάξιο πολιτικό τέκνο και των δύο, θα μπορούσε να είναι πχ κάτι σχετικό με το χρέος, που αυξάνεται με ραγδαίους και επιταχυνόμενους ρυθμούς. Επομένως μια κυβέρνηση της αριστεράς θα μπορούσε να θέσει μια σειρά κλιμακούμενους στόχους. Από την ανεξέλεγκτη αύξηση στην ελεγχόμενη. Και από τη γεωμετρική στην προοδευτική. Ή την απομείωση των τοκοχρεολυσίων και του επαχθούς χρέους. Κι από εκεί στη μείωση της επιτάχυνσης του (μη επαχθούς) χρέους. Και την επιτάχυνση της μείωσης της επιτάχυνσης του χρέους. Και μετά στη μείωση της αύξησης του χρέους και στην επιτάχυνση της μείωσης της αύξησης του χρέους. Με ενδιάμεσο σταθμό τη σταθερή αύξηση του χρέους –χωρίς καμία επιτάχυνση. Και τελικό στόχο την αναστολή και το πάγωμά του. Τσάκα την τσαπού, οε-οε. Μέχρι την εε και την τελική νίκη. Μια πορεία από κορυφή σε κορυφή και πολλές μικρές νίκες. Hasta la reforma siempre.

Η ανάγκη του κόσμου για μικρές νίκες που θα τονώσουν το ηθικό του, τον οδηγεί στην (σχεδόν) πειθαναγκαστική επινόησή τους. Καλή ώρα όπως η ένεση αισιοδοξίας με τη νίκη της ερτ και την απόφαση του ΣτΕ, που την δικαιώνει καταργώντας την. Και έρχεται ο κλασικός κουκουές με την ενσταλαγμένη ηττοπάθεια και τη μιζέρια του κόμματός του, που αρνείται αυτές τις μεγάλες μικρές νίκες στο σήμερα και τη σπάει στον κόσμο που θέλει να γιορτάσει. Αλλά εμείς δε θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας. Ποιους θέλουμε;

Η πολιτική ταυτότητα του μέσου έλληνα είναι πολυσυλλεκτική και διχασμένη. Πρώτα και κύρια είναι πασόκ –που όπως λέει ο σεχτάρ, δεν είναι απλά νοοτροπία και στάση ζωής αλλά κοινωνική τάξη. Συνεπώς είναι και σύριζα, που είναι το πασοκ της νέας εποχής. Είναι όμως και χρυσή αυγή, ακόμα κι αν δεν την ψηφίζει γιατί αναπαράγει όλες τις χρυσαυγίτικες βλακίες που πλημμυρίζουν το διαδίκτυο –πχ τον αστικό μύθο για το πολιτικό εγκώμιο της αλέκας στον εθνάρχη καραμανλή. {Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος παράγει μαζικά χρυσαυγίτες, όπως παλιότερα η τηλεόραση δεξιές, αγράμματες γιαγιάδες. Και έρχονται τάχα εκ των υστέρων να προσαρμοστούν στις αυθόρμητες προτιμήσεις του κοινού, που ήδη διαμόρφωσαν). Είναι όμως και νδ, επειδή κάνει αυτά ακριβώς που θα ‘κανε η χρυσή αυγή, αν ερχόταν στα πράγματα.

Είναι και με τον αλαβάνο, που ενσαρκώνει το κόμμα της δραχμής και τη νίκη του άρθρου δεκάξι. Θα μπορούσε να είναι και με την αρας με τις μικρές νίκες στο σήμερα. Ή με την υστερική εμμονή του σεκ να βλέπει νίκες παντού και πάντα, ενώ δεν περνάμε τη σέντρα.

Αυτό ακριβώς τίποτε άλλο. Κι άντε μετά να τους πείσεις πως κατά βάθος όλοι είναι λίγο κουκουέ μέσα τους –κι ας μην το ξέρουν.

Χτες εν τω μεταξύ υπήρχε κίνηση σε τρία μέτωπα. Αρχικά στη σύσκεψη του παμε δημοσίου, με τους δημοσίους υπαλλήλους που μπορεί να κοιμηθούν το βράδυ εργαζόμενοι και να ξυπνήσουν το πρωί άνεργοι· αλλά το θέμα είναι να αφυπνιστούν γενικώς, εάν δε θέλουν να προσγειωθούν απότομα από όνειρο στην πραγματικότητα. Estamos despiertos ya.

Κι από εκεί στην εκδήλωση-εξπρές (μισάωρης περίπου διάρκειας) του ελληνοκουβανικού με τον κουβανό πρέσβη, που πάντρεψε διαλεκτικά τον αντι-ιμπεριαλισμό με τον αντικαπιταλισμό, ενώ μίλησε για τα καπρίτσια της ιστορίας και την ιδιαιτερότητα της κούβας, που ήταν η τελευταία χώρα που απέκτησε την ανεξαρτησία της από την ισπανική αποικιοκρατία, αλλά η πρώτη που έσπασε τα δεσμά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και βάδισε προς τη σοσιαλιστική προοπτική. Η «μεγάλη είδηση» πάντως ήταν η αλλαγή του περίφημου κλασικού συνθήματος για τους πέντε κουβανούς πατριώτες, μετά την απελευθέρωση του ρενέ γκονζάλες. Αλλά όπως είπε ο πρέσβης, για εμάς παραμένουν πέντε μέχρι να απελευθερωθεί και ο τελευταίος.

Η μέρα έκλεισε με ένα σύντομο πέρασμα από το φοιτητικό φεστιβάλ. Αν και έχω την υποψία ότι έπρεπε να είχαμε προτιμήσει την πρώτη μέρα για να δούμε το λάκη να προσπαθεί να σηκώσει το ειδικό του βάρος μες στον καύσωνα –ενώ συνήθως βαριέται και υπό νορμάλ συνθήκες. Αλλά και την τοποθέτηση της πλακέτας στη μνήμη του διαμαντή που μπήκε σε αρκετά ψηλό σημείο, ώστε να αποθαρρύνει κάθε απόγονο εκοφίτη που θα επιχειρούσε να τη βεβηλώσει.

Χτες μάθαμε και τα αποτελέσματα στις εκλογές της εσηεα –που δεν περιλαμβάνει την πλέμπα των επισφαλών δημοσιογράφων, αλλά μόνο όσους πληρώνονται για ένα διάστημα με το μισθό που προβλέπει η σύμβαση κι είναι μέλη της ένωσης. Κι όσα επιβαρυντικά κι αν βρει κανείς για το κόμμα –που ως ένα βαθμό πλήρωσε τον αντίκτυπο της ιστορίας με τις απολύσεις- δε φαίνονται αρκετά για να εξηγήσουν αυτό το αποτέλεσμα. Ιδίως όταν είναι τόσο νωπή η περίπτωση της ερτ.

Εκτός και αν μας τιμώρησαν για την απουσία του μπογιόπουλου από το ψηφοδέλτιο. Ο οποίος μπογιό δίνει ρεσιτάλ τις τελευταίες μέρες. Μία με το χτεσινό του άρθρο για την τρικομματίλα της συγκυβέρνησης και τους κομμουνιστές που υπερασπίζονται μια ερτ που δεν υπάρχει ουσιαστικά Και μια δεύτερη με την εμφάνισή του στη ζούγκλα, όπου αντιδρώντας στο τηλεοπτικό πογκρόμ που έχει εξαπολυθεί εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, είπε πως το μόνο που δεν τους έχουνε καταλογίσει ακόμα, είναι να τους πουν και μικροτσούτσουνους..!

Η παρέα με τον αποστόλη της ελληνοφρένειας, αποδίδει πλέον καρπούς.

Ο ρίζος πάντως ήταν το μόνο πραγματικά απεργιακό φύλλο που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες. Κι άσε τους ψευδώνυμους να φωνάζουν για απεργοσπασία, γιατί τους καίει επί προσωπικού το ζήτημα και ψάχνουν κάπου να ρεφάρουν.  Το φύλλο κυκλοφόρησε χωρίς τα κυριακάτικα ένθετα και με την απεργιακή ύλη να καλύπτει τα δύο τρίτα της εφημερίδας. Καμία σχέση δηλαδή με τα απεργοσπαστικά φύλλα που κυκλοφόρησαν την ίδια μέρα και με αυτά που σεβάστηκαν τυπικά την απεργία της εσηεα, για να κυκλοφορήσουν με την κανονική τους ύλη με μικρή καθυστέρηση μερικών ημερών.

Στο χτεσινό φύλλο πάντως είχαμε την ευκαιρία να υποκλιθούμε για άλλη μια φορά στο ταλέντο της τζίας γιοβάννη, που έχει θέσει ήδη πολύ ψηλά τον πήχη για τον επόμενο. Δείτε πιο κάτω ένα μικρό δείγμα από τη γλαφυρή κριτική της στην ταινία «ο καλός στρατιώτης σβέικ». Τον Σβέικ υποδύεται ο Ρούντολφ Χρουζίνσκι, ο πιο αγαπητός ίσως Τσέχος ηθοποιός της γενιάς του, που με το πρόσωπό του ίδιο φεγγάρι ολόγιομο και τα γοητευτικά του μάτια λες και γεννήθηκε για να παίξει αυτό το εγγενούς ηλιθιότητας, άκρατου αυθορμητισμού και παρορμητισμού, «ζυμαρένιο» αγόρι του Χάσεκ στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δείτε κι εδώ τη σχετική φωτό, για να καταλάβετε τι σημαίνει ολόγιομο φεγγάρι.

Το απόλυτο σουξέ των ημερών πάντως μαζί με το "νόμος και τάξη" για την κυβέρνηση σαμαρά, είναι το "ξίδι και χολή στο νεράκι της επαναστικοδημοκρατικής φρασεολογίας" του λένιν που αναδημοσιεύτηκε στο ρίζο, τον 902 και διάφορα redblogs. Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι κάτι γηπεδικό σαν το σύνθημα στον τίτλο της ανάρτησης. Και δεν πειράζει που δεν το είχε πει ο βλαδίμηρος. Σημασία έχει να μένουμε πιστοί στο πνεύμα του και όχι στο γράμμα. Κι αν μπορούσε να μιλήσει ο βλάντο μέσα από τη γυάλα του μάλλον θα το φώναζε μαζί μας.

ΥΓ: Φόρος τιμής και bonus track για την υπεύθυνη αριστερά που (δεν) επαναστάτησε και θα συνεχίσει το γνωστό της δρόμο.