Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται

Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ στη θεσσαλονίκη

Το μεγάλο ηθικό δίλημμα για κάποιους συντρόφους ήταν αν θα χάναμε τον αγώνα της εθνικής με τους ισπανούς ή τις εναρκτήριες εκδηλώσεις και τις συζητήσεις της πρώτης μέρας. Τελικά κρατήσαμε τη μισή πίτα και δώσαμε την υπόλοιπη στο σκύλο να ξεγελάσει την πείνα του και να τα ‘χουμε καλά με τη συνείδησή μας. Αλλά αύριο με τους σλοβένους παίζουμε στις δέκα και δεν χωράνε εκπτώσεις και ημίμετρα. Ίσως ραδιοφωνάκια μόνο.

Τους ισπανούς τελικά τους νικήσαμε, αλλά τον καιρό όχι. Είναι ο κακός μας δαίμονας στο φεστιβάλ, πιο πολύ κι από την ισπανία στο μπάσκετ για την εθνική. Κι αν η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, εμείς τρέμουμε τι άλλο μπορεί να γίνει τις επόμενες ημέρες. Και δεν έχουμε και τον εξοπλισμό των σοβιετικών που διέλυαν τεχνητά τα σύννεφα τις μέρες των παρελάσεων και των ολυμπιακών της μόσχας. Και πού να το βρούμε δηλ, από το δήμο του μπουτάρη; Αυτός είναι ικανός να ζητήσει την απαγόρευση του φεστιβάλ τις μέρες της έκθεσης, γιατί λειτουργεί ανταγωνιστικά προς αυτήν και τους εμποδίζει να κλείσουν περισσότερες εμπορικές συμφωνίες, για να τονώσουν την εθνική οικονομία. Άσε που τους χαλάμε και τα σχέδια για το παύλου μελά, που το βλέπουν σα φιλέτο και το ορέγονται –αν και αυτό είναι από… άλλο δήμο.

Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι συνεργαζόμενοι αγρότες της πασυ, που υπολογίζουν τις μέρες του φεστιβάλ και ξέρουν πότε να περιμένουν τα πρωτοβρόχια. Η εμυ προέβλεπε ασθενή βροχόπτωση τις βραδινές ώρες, αλλά υπολόγιζε χωρίς το μαχαιρίτσα, που ήταν ο κακοφωνίξ της υπόθεσης και προκάλεσε την οργή των στοιχείων της φύσης, πάνω από τη γαλατική πολιτεία του φεστιβάλ. Με τις πρώτες νότες του επί σκηνής, έπεσαν οι πρώτες ψιχάλες, κι όσο πήγαινε δυνάμωναν κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος οι στάλες. Κι όσο αυτός συνέχιζε απτόητος, τόσο έπεφτε ο ουρανός στα κεφάλια μας σε υγρή μορφή, μέχρι τελικής πτώσεως. Και με το που έπεσε η αυλαία, άξαφνα γλύκανε η πλάση, άνοιξε ο ουρανός κι έβγαλε κι ένα φεγγάρι, χλωμό, κουτσουρεμένο, να μας γελάει ειρωνικά. Αλλά ο πολύς κόσμος είχε φύγει…

Ως τότε βέβαια ήταν αποφασισμένος κι είχε αντέξει με χίλιους δυο τρόπους. Βρήκε καταφύγιο σε δέντρα, κιόσκια, τα πέριξ της εκκλησίας κι ό,τι άλλο μπορούσε να κόψει οτιδήποτε και αν κόβεται.. Το έκανε καρεκλάδικο, με τις καρέκλες στο κεφάλι σαν ομπρέλες, για να μη βρέχεται. Ενώ μερικοί (λακε)δαιμόνιοι έφτιαξαν πρόχειρες κατασκευές σαν αυτοσχέδια υπόστεγα με τα τραπέζια κι έκατσαν από κάτω αμέριμνοι, με ρετσίνα και σουβλάκι.

-Έχουμε σουβλάκια, αλλά έχουν βραχεί λίγο.

-Δεν πειράζει, θα περιμένω να βγουν τα επόμενα.

-Ναι αλλά θα αργήσουν λίγο, γιατί μας έσβησε η φωτιά.

(Φανταστικός διάλογος βέβαια, αλλά βγαλμένος από τη ζωή).

Τουλάχιστον δεν ήταν όπως στο εργατικό φεστιβάλ στο γεντί κουλέ, που κολυμπούσαμε στην τραγική ειρωνεία και περιμέναμε τον καιρό να μας λυπηθεί με το κατάλληλο μουσικό ρεπερτόριο από τα μεγάφωνα:

Ρίξε ουρανέ μου μια βροχή… Βρέχει φωτιά στη στράτα μου… Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου…

Μόνο τον χορό της βροχής που δε βγήκαμε να χορέψουμε, σαν ερυθροί που ‘μαστε.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ψάχνεις να βρεις (διαλεκτικά-υλιστικά) τον γκαντέμη στην παρέα και να το ρίξεις στο δούλεμα. Αλλά εδώ δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο, τον είχαμε στην κεντρική σκηνή να μας τραγουδάει και να μας λέει ότι αυτή είναι η καλύτερη συναυλία που έχει κάνει φέτος το καλοκαίρι.. Αλλά αυτά παθαίνεις άμα φέρνεις ταλαντευόμενους καλλιτέχνες σαν το λαβρέντι. Χάθηκε να πήγαινε σήμερα στην ομιλία του φίλου του, του αλέξη στην αριστοτέλους, να του πει δυο τραγουδάκια για το «καλώς όρισες».

Να δεις που πάλι σύντροφοι θα ‘μαστε στους αγώνες..

Κι ενώ πέφτουν της βροχής οι στάλες, βλέπεις τη διακύμανση των συναισθημάτων και των σκέψεων του κόσμου, που εξελίσσονται κλιμακούμενα.

Πρώτο στάδιο, πριν τον κατακλυσμό: καλά κάναμε κι ήρθαμε σήμερα που έχει πιο λίγο κόσμο, να κάνουμε βόλτες με την άνεσή μας, να τα δούμε όλα.

Δεύτερο στάδιο, αρχίζει να ψιχαλίζει, ο κόσμος αραιώνει:

Τώρα που δεν έχει κίνηση, θα κάνουμε ακόμα πιο άνετα βόλτες. Να πάμε και στα σουβλάκια που δεν έχει μεγάλες ουρές.

Τρίτο στάδιο, βρέχει καταρρακτωδώς, τρέχεις να κρυφτείς:

Τελικά μουσμουλιά κάναμε κι ήρθαμε σήμερα.

Αλλά αυτά είναι τα αδιέξοδα της θεωρίας των σταδίων.

Βρίσκεις λοιπόν κι εσύ μια… σκιά κι αρχίζεις να το φιλοσοφείς, τι συμφέρει περισσότερο.

Να βρέξει λίγο νωρίς το απόγευμα να ξεθυμάνει και να μας αφήσει ήσυχους όλο το βράδυ; Ναι αλλά αυτό θα αποθαρρύνει τον πολύ κόσμο να ‘ρθει. Η καλή μέρα στο φεστιβάλ είναι σαν τη γυναίκα του καίσαρα. Δεν πρέπει μόνο να είναι καλή, αλλά να φαίνεται εξαρχής τέτοια, για να μη φοβηθεί πολύ ο κόσμος και να ‘ρθει αταλάντευτος (από πολιτική άποψη και γενικότερα).

Να έρθει όσος κόσμος είναι κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει το βράδυ, μια και καλή; Θα κοπεί όμως στη μέση το πρόγραμμα και θα ξενερώσει ο κόσμος. Άσε που θα φύγει χωρίς να κάνει κατανάλωση.

Να βρέξει καλύτερα την πρώτη μέρα, που την ακολουθεί εργάσιμη και δεν έρχεται τόσο πολύς κόσμος; {γι’ αυτό βάζαμε συνήθως τον παπακωνσταντίνου να τραβήξει τα πλήθη, πριν τα σπάσουμε καταπώς φαίνεται μαζί του}.

-Μα γιατί πρέπει να βρέξει σώνει και καλά;

Γιατί φεστιβάλ είναι, το ξέρουμε ότι θα βρέξει.

Άλλοι το λένε νόμο του μέρφι, εμείς το λέμε νομοτέλεια.

Με αυτά και με αυτά χάσαμε το σεβίλογλου στη λαϊκή –που τον είχαμε αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση. Μα προπαντός την ευκαιρία να «απολαύσουμε» στη νεανική μύρωνα στρατή και ησαΐα ματιάμπα, για να βγει κι η ανταπόκριση που ζήτησε ένας αναγνώστης. Θα τους έχουν όμως αύριο στην πάτρα –που παραδοσιακά πρωτοπορεί στο μουσικό της πρόγραμμα. Και σήμερα θα έχουν το.. «στριπτίζ του χρυσαυγίτη» στην κεντρική σκηνή –που γίνεται τραγικό επίκαιρο μετά από την χτεσινή δολοφονική επίθεση των τραμπούκων στους συντρόφους στο πέραμα- και θα ‘χα μεγάλη περιέργεια να δω τι είναι.

Σε κάθε περίπτωση όμως, αποκλείεται να είναι πιο εντυπωσιακό από το δικό μας (τηλε)παιχνίδι γνώσεων για το σοσιαλισμό, στημένο στο στιλ του εκατομμυριούχου. Και να δεις σφε αναγνώστη, που μια μέρα σε αυτή την κοινωνία, το κομμουν-τρίβιαλ δε θα ‘ναι ουτοπία. Αν και υποθέτω πως οι πιο πολλοί θα ενδιαφέρονταν για κάποιο παιχνίδι στρατηγικής και τακτικής (που είναι το ευέλικτο κομμάτι της πρώτης) με σκηνικά-γραφικά από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και πλούσια διδάγματα για το σήμερα.

Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόταν να είσαι και τέρας ευφυΐας για να απαντήσεις σωστά και να νικήσεις το «τέρας». Κάποια στοιχεία μπορεί να μην είναι πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό –όπως ότι το δυτικό βερολίνο ήταν στην καρδιά της λδ γερμανίας κι όχι στα σύνορα με τη δυτική- αλλά ήταν έτσι διατυπωμένες οι πιθανές απαντήσεις, που να σε κατευθύνουν στη σωστή.

Πχ στην ερώτηση «τι είναι ελευθερία;» είχες να επιλέξεις μεταξύ:

Α. να κάνεις ό,τι γουστάρεις

Β. κάτι ουτοπικό και ανέφικτο

Γ. να λέει κανείς ό,τι θέλει

Δ. η κατανόηση των νόμων της φύσης και της κοινωνίας και η συνειδητή χρήση τους από τον άνθρωπο, για να…

{Ντάξει, εγώ θα ‘γραφα κάτι σαν ‘η συνείδηση της αναγκαιότητας’ για να ‘ναι και λίγο ποιητικό..}

Αφού σε κάποια στιγμή το ‘ριξε κι ο παρουσιαστής στο συλλογικό αυτοσαρκασμό και ρωτούσε τον διαγωνιζόμενο.

Το δέλτα είσαι σίγουρος; Το δέλτα επειδή το ξέρεις; Ή το δέλτα επειδή έχει τις περισσότερες λέξεις;

Παρόλα αυτά ο δεύτερος διαγωνιζόμενος έχασε μια ερώτηση και χρειάστηκε μια δεύτερη ευκαιρία, σαν κι αυτή που μας χρωστά η ιστορία.

Μια άλλη ερώτηση ήταν για το ταμείο ευρέσεως εργασίας στην εσσδ, που έκλεισε το 1930’, αφού βρήκε δουλειά στον τελευταίο καταγεγραμμένο άνεργο της σοβιετικής ένωσης,το μιχαήλ τσκούνοφ. Αυτά σε κάποιους μπορεί να μοιάζουν με ανέκδοτο (τι απέγινε ο τελευταίος σοβιετικός άνεργος;) με την ανεργία που καλπάζει γύρω μας. Εμένα πάλι μου θυμίζουν λίγο τα μαθηματικά παράδοξα με τον αχιλλέα που τρέχει μόνος του με αντίπαλο την χελώνα κι έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Γιατί όταν βρήκε δουλειά ο τσκούνοφ, έκλεισε το ταμείο ανεργίας, συνεπώς έμειναν χωρίς απασχόληση οι δικοί του υπάλληλοι κι έπρεπε να τους βρει κάποιος άλλος νέες θέσεις εργασίας, αλλά τότε θα έμενε κι αυτός χωρίς αντικείμενο, και πάει λέγοντας σε ένα φαύλο διαλεκτικό κύκλο.

Στο τέλος οι νικητές έπαιρναν πακέτο τους τρεις μπροσούρες του κσ της οργάνωσης στη σειρά «αλήθειες και ψέματα για το σοσιαλισμό». Αλλά η έκδοση που περιμένει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον η κε του μπλοκ –και χτες δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα στο φεστιβάλ- είναι τα ‘θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του κουκουέ’, από την ιδεολογική επιτροπή της κετουκε, για να δούμε πως πιάνει διάφορες αλήθειες και ψέματα που έχουν γραφτεί για το πρόγραμμα το τελευταίο διάστημα.

Και σήμερα έρχονται τα καλύτερα με παφίλη στο πάνελ και πολλά ακόμα. Αλλά αυτά θα τα δούμε μάλλον από βδομάδα.