Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Καμία τάξη σαν κι εσένα

Τις προάλλες στο φεστιβάλ της θεσσαλονίκης, είδαμε ένα βιντεάκι στη γιγαντοοθόνη της κεντρικής σκηνής, που κατέληγε στην εργατική τάξη και το σύνθημα: δεν υπάρχουν άλλες τάξεις σαν αυτήν. (παρενθετικός συνειρμός: εργατιά μεγάλη, δεν υπάρχει άλλη, δεν υπάρχει τάξη πιο δυναμική. Κλείνει η παρένθεση συνεχίζουμε). Και μια σφισσα θυμήθηκε μια ιστορία από την πόλη της με ένα δάσκαλο, προοδευτικό γενικά, που ερχόταν σε δύσκολη θέση όταν τον ρωτούσαν τα παιδιά στην τάξη πχ για τη δολοφονία του γρηγορόπουλου ή για θέματα όπως το μνημόνιο και η κρίση. Κι αυτός τότε έπαιρνε ανάσα και εξηγούσε στους μαθητές του πως όταν μεγαλώσουν, πρέπει να αγωνιστούν και να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση.

Αλλά τα παιδιά συζητάν συνεχώς μεταξύ τους στο σχολείο και συγκρίνουν τις απαντήσεις που παίρνουν. Κι αφού τους το ‘πε σε διάφορες φάσεις κι αφορμές δυο και τρεις φορές ως κατακλείδα κι επιμύθιο, πετάγεται ένα παιδί και λέει με παράπονο: αμάν κύριε, όλα εμείς θα τα αλλάξουμε; Το γάμα δύο (πχ) τίποτα δε θα κάνει;
Γιατί προφανώς ο δάσκαλος του γάμα δύο δεν έλεγε τα ίδια πράγματα στη δική του τάξη και την άφηνε «ελεύθερη» χωρίς καθήκοντα για την κοινωνία του μέλλοντος, οπότε ανέκυπτε μείζον ζήτημα.

Έτσι κι εμείς σήμερα βρισκόμαστε στη θέση του γάμα ένα, που είναι κάτι σαν την εργατική τάξη και καλείται να τα κάνει όλα μόνη της, αφού ξεδιαλέξει με έξυπνα κι ευέλικτα τακτικά βήματα εκείνα τα παιδιά του γάμα δύο, που μπορούν να γίνουν συμμαθητές στον αγώνα μας και δε θα είναι απέναντί μας, με διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Σε αυτή την ύλη θα εξεταστούμε όλοι μας και δεν υπάρχει τρόπος να κόψουμε δρόμο, να αντιγράψουμε ή να βρούμε επιπλέον μόρια από ‘φιλικές κυβερνήσεις’.
Πρώτο μάθημα και ζητούμενο η ταξική πάλη. Να μάθουμε από τα λάθη μας, να εξετάσουμε κριτικά την πείρα μας, να έχουμε μεταδοτικότητα. Και πρωτίστως να καταλάβουμε ότι ο αντίπαλός μας είναι κοινός κι όχι οι συμμαθητές μας, για να κανιβαλίζουμε ο ένας τον άλλο και να «πετύχουμε» πατώντας επί πτωμάτων.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με διάφορους συνειρμούς, πχ με το μικρό νικόλα και τον ανιάν, που είναι το χαϊδεμένο της δασκάλας. Αλλά θα ήταν σκόπιμο μάλλον να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις, υπό τη μορφή σημειώσεων, για τον απεργιακό αγώνα των εκπαιδευτικών και των δημοσίων υπαλλήλων γενικότερα, όχι ως επικήδειο –μετά και από την χτεσινή απόφαση της ολμε για αναστολή της απεργίας- αλλά ως οδηγό για τις επόμενες κινητοποιήσεις που θα έρθουν.

Ο ζήλος της κυβέρνησης και η πίεση της τρόικας (ως βολικό άλλοθι), αλλά πρωτίστως η ανάγκη του κεφαλαίου να εξασφαλίσει εν μέσω κρίσης ευνοϊκές συνθήκες για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του, αναγκάζουν τους κρατούντες για πρώτη φορά να αφήσουν κατά μέρος ως ένα βαθμό την τακτική της σαλαμοποίησης (που κόβει φέτες τις «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», για να μειώσει τις αντιδράσεις) και να προχωρήσει σε ένα συνολικό πακέτο μέτρων, που αγγίζει όλους τους χώρους.

Τονίζω βέβαια το «ως ένα βαθμό», γιατί παραμένει ο κλασικός διαχωρισμός ιδιωτικού-δημόσιου τομέα, τα αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού στην κοινή γνώμη (ένα ιδιότυπο μίγμα μαζοχισμού και χαιρεκακίας για την κατσίκα του γείτονα) και η στοχοποίηση των προνομιούχων ρετιρέ, που πρέπει επιτέλους να πληρώσουν κι αυτά τα σπασμένα της κρίσης. Όπως επίσης παραμένουν οι κοντόθωρες λογικές ατομικού ή συντεχνιακού εγωισμού σε μεμονωμένους υπαλλήλους ή και σε ολόκληρους κλάδους, που ενδιαφέρονται μόνο για την ευνοϊκή μεταχείριση ή την εξαίρεση του (συλλογικού) εαυτού τους από τη λαίλαπα, χωρίς να καταλαβαίνουν πως έρχεται κι η δική τους σειρά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιδιαίτερη πατρίδα του αδέκαστου κι άτεγκτου υπουργού μητσοτάκη, όπου εξαιρέθηκαν σε πρώτη φάση όλοι οι διοικητικοί υπάλληλοι του πολυτεχνείου και αναστάλθηκαν οι κινητοποιήσεις. Όταν θα ‘ρθει η σειρά τους βέβαια θα είναι αργά.

Παρόλα αυτά αυξάνονται αντικειμενικά οι δυνατότητες για τη συγκρότηση ενός διακλαδικού μετώπου, με συντονισμό, κοινά αιτήματα και στόχους πάλης στο δημόσιο ή τουλάχιστον στον χώρο της εκπαίδευσης. Μόνο τους τελευταίους μήνες η πολιτική της κυβέρνησης έχει ανοίξει μια σειρά μέτωπα σε όλες τις βαθμίδες: διαθεσιμότητα, επιστράτευση καθηγητών, σχέδιο αθηνά, νέο σχέδιο για την εισαγωγή σε αει και τει, μισθολογικό, ωράρια καθηγητών, κενά στα σχολεία, κ.ά.

Τα βήματα που έχουν γίνει ωστόσο προς αυτή την κατεύθυνση είναι δειλά αν όχι ανύπαρκτα, όπως εξάλλου κι ο σχεδιασμός των κινητοποιήσεων. Κάποιες αντιδράσεις μοιάζουν να έχουν σπασμωδικό χαρακτήρα, ενώ ο συντονισμός δεν προχωρά πολλές φορές καν στον ίδιο χώρο. Στα πανεπιστήμια για παράδειγμα επικρατεί ένας απίθανος κατακερματισμός δυνάμεων, καθώς μαζί με τους καθηγητές-μέλη δεπ συνυπάρχουν συμβασιούχοι, λοιποί εργαζόμενοι κι ευάριθμες κατηγορίες διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, με διάφορες ειδικότητες κι αρκτικόλεξα (ιδαχ, ετεπ, 407, κτλ). Και στα περισσότερα ιδρύματα τηρούν στάση αναμονής, περιμένοντας ευγενικά ο ένας τον άλλο να βγει μπροστά και να σηκώσει το βάρος των κινητοποιήσεων.

Πέρα από τους καταθλιπτικούς συσχετισμούς σε αυτό το επίπεδο, βαραίνει επίσης και το αμαρτωλό παρελθόν, με αποκορύφωμα τη διετία 2006-07, όπου σε διάστημα μικρότερο των δώδεκα μηνών, είχαμε στο μέτωπο της παιδείας: δυο μεγάλους γύρους φοιτητικών καταλήψεων (το μαϊούνη και το φλεβάρτη), μια απεργία διαρκείας στους δασκάλους το φθινόπωρο κι ένα κύμα μαθητικών καταλήψεων πριν τα χριστούγεννα, χωρίς να συμπέσουν ποτέ χρονικά (πόσο μάλλον να συντονιστούν ευρύτερα).

-Τις προάλλες ήμασταν με ένα σφο στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, συγκεκριμένα στο μπλοκ των εργαζομένων του απθ, όπου είχαμε τους συσχετισμούς και τη ντουντουκέρισσα που φώναζε συνθήματα {τέρμα πια στις αυταπάτες, χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, κτλ}, όχι αυτοαναφορικά για το παμε, αλλά της δικής μας λογικής και εμείς ακολουθούσαμε. Ώσπου αρχίζουν από δίπλα τα πιο χαρούμενα {εε, ωω, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω}, παίρνει φωτιά το δικό μας μπλοκ και το φωνάζει σύσσωμο, πλην λακεδαιμονίων και ντουντουκέρισσας. Όπως είπε κι ο σφος δίπλα μου τα δικά μας συνθήματα είναι σαν την καλή μουσική, που δεν την καταλαβαίνουν πολλοί, ενώ το ευρύ κοινό προτιμά τα αγανακτισμένα, αντιμνημονιακά ΟΥΣΤ! που είναι σαν τα χιτάκια της βανδή. Τα δικά μας είναι πιο σωστά –από πολιτική άποψη- και ποιοτικά αλλά τα δικά τους τα έχουν δει πολύ περισσότερες φορές στο youtube κι έχουν μεγαλύτερη απήχηση.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα συνθήματα αλλά και το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο ή τους στόχους μιας κινητοποίησης. Εμείς μιλάμε στον κόσμο για πάλη διαρκείας και μια συνολική ανατροπή που του φαίνεται βουνό, ενώ οι άλλοι του λένε ωραίες ιστορίες για το μνημόνιο, την πτώση της κυβέρνησης που θα το συμπαρασύρει και (αυτό δε λέγεται, αλλά εξυπακούεται ως φυσική συνέπεια των προηγούμενων) την ανάδειξη μιας άλλης που θα ικανοποιήσει τα αιτήματα και θα δώσει λύση στο πρόβλημα –εν προκειμένω στο μνημόνιο και τις απολύσεις με τη διαθεσιμότητα.
Τα παραμύθια είναι πάντα πιο δημοφιλή από την πραγματικότητα. Όχι γιατί μπορούν να πραγματοποιηθούν, αλλά γιατί είναι απλά και κατανοητά και δίνουν στον κόσμο μια ψεύτικη παρηγοριά, για να ελπίζει, κάτι «απτό» και «συγκεκριμένο», εδώ και τώρα.

Όλα αυτά μπορεί να λειτουργούν καθαρά στο επίπεδο του μύθου –καμία δύναμη της ολμε δεν τρέφει αυταπάτες ότι μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση στην παρούσα φάση, με τέτοιο επίπεδο οργάνωσης και συνειδητοποίησης- αλλά εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες στην πραγματική ζωή. Η αυτόνομη παρέμβαση χτίζει αγωνιστικό προφίλ, ενώ προαλείφεται για διάδοχη κατάσταση της πασκε κι υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη. Οι παρεμβάσεις συνεργάζονται μαζί της κρατώντας το ρόλο της μόνης συνεπούς δύναμης που κριτικάρει από τα αριστερά τις παλινωδες της πρώτης. Και όλοι μαζί μετρούν τα οφέλη τους, φετιχοποιώντας τη μορφή της πενθήμερης, για να βρούνε ένα βολικό ένοχο για την αρνητική κατάληξη στην ‘ηττοπάθεια του πάμε, που δε στήριξε την απεργία’.

Μακάρι βέβαια να ήταν τόσο απλά τα πράγματα, γιατί τότε το ‘εμπόδιο του παμε’ με τις λιγοστές του δυνάμεις, θα ήταν πολύ εύκολο να παρακαμφθεί κι ο απεργιακός αγώνας θα νικούσε με ή χωρίς αυτές. Το παμε όμως δεν έμεινε έξω από τον απεργιακό χορό για να δικαιωθεί εκ των υστέρων και να πει το κλασικό «σας τα ‘λεγα».  Συμμετείχε σε όλες τις αποφάσεις με τις δυνάμεις του, που –για να μην έχουμε μνήμη χρυσόψαρου- ήταν οι μόνες που απέργησαν έμπρακτα κι όχι στα λόγια πέρσι, με την υπόθεση της επιστράτευσης. Στην πραγματικότητα το παμε περιορίστηκε στο ρόλο του « ειλικρινούς βλάκα», που είπε κάποια πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να παίξει με τις διαθέσεις του κόσμου, χωρίς φτιασίδια, ονειρώξεις και ωραιοποιήσεις, και τώρα πληρώνει το τίμημα της ειλικρίνειάς του.

Η δική μου κριτική, ως εξωτερικού παρατηρητή που μπορεί να τραγουδάει ό,τι θέλει έξω από τον χορό, θα εστίαζε σε δύο άλλα σημεία. Πρώτον ότι θα έπρεπε να δούμε ίσως πιο ευέλικτα της μορφής, ακόμα και να συναινούσαμε στην πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες στην ανάγκη, ώστε να ξεκολλήσει η συζήτηση απ’ αυτό το τελείως αποπροσανατολιστικό σημείο και να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικά ζητήματα ως προς το περιεχόμενο. Και δεύτερον ότι πριν από μια απεργία πρέπει να έχουμε μια αρχική εκτίμηση και μια καθαρή στόχευση, πώς μπορεί να νικήσει και τι ακριβώς μπορεί να πετύχει, ώστε να καθορίζουμε ανάλογα και την τακτική μας.

Κι ίσως πιο σημαντικό κι από τις όποιες επιμέρους κατακτήσεις, που μπορεί να έχουν επισφαλή και προσωρινό χαρακτήρα, είναι να κερδίζονται συνειδήσεις, να μπαίνει νέος κόσμος στον αγώνα και να έρχεται με το μέρος μας. Η καλύτερη περίοδος για να γίνει αυτό είναι ακριβώς κατά τη διάρκεια μιας κινητοποίησης που σπάει η νιρβάνα τόσων χρόνων και ζυμώνονται συνειδήσεις. Κι αυτό συνεπώς πρέπει να είναι το βασικό κριτήριο για τη δουλειά και την τακτική μας.


Ή τέλος πάντων για τις φόρμες με τις οποίες καθίσταται προσιτή σε περισσότερο κόσμο η μουσική μας. Αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστή ανάλυση.

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δε λες κάτι για τον Μπογιόπουλο που δε ξέρουμε τι συμβαίνει
lia

Cos είπε...

"θα έπρεπε να δούμε ίσως πιο ευέλικτα της μορφής, ακόμα και να συναινούσαμε στην πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες στην ανάγκη, ώστε να ξεκολλήσει η συζήτηση απ’ αυτό το τελείως αποπροσανατολιστικό σημείο και να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικά ζητήματα ως προς το περιεχόμενο."
Απόλυτα σωστή και κατά την άποψή μου και σημαντική, παρατήρηση.

anonymous anonymous είπε...

"...να συναινούσαμε στην πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες...". Με άλλα λόγια να κοροϊδέψουμε κι εμείς τους καθηγητές; Ειλικρινά δεν κατανοώ το σκεπτικό του εισηγητή και του Cos. Αν θέλουν ας πουν τι παραπάνω θα κερδίζαμε (εμείς και το κίνημα) αν κάναμε τέτοια πρόταση.

Cos είπε...

@anonymous anonymous
Νομίζω ότι η συνέχεια της ανάρτησης απαντάει στο ερώτημα σου: "ώστε να ξεκολλήσει η συζήτηση απ’ αυτό το τελείως αποπροσανατολιστικό σημείο και να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικά ζητήματα ως προς το περιεχόμενο." Δεν θεωρώ ότι με αυτόν τον τρόπο θα κοροϊδεύαμε τους καθηγητές, εφόσον τους εξηγούσαμε τους λόγους που αποδεχόμαστε μια άλλη, λανθασμένη για μας, πρόταση. Είναι μια άποψη που έχει να κάνει με το τι είναι το κύριο και τι το δευτερεύον.

Ανώνυμος είπε...

Το είχαμε κάνει αυτό πριν κάποια χρόνια στο Πανεπιστήμιο, βάζαμε σε ξεχωριστή ψηφοφορία τα πλαίσια πάλης και σε άλλη τις προτάσεις για κατάληψη και πόσες μέρες. Το θέμα είναι πάντως ότι διαβάζω σε μπλογκ και σχόλια καθηγητών ότι από την τρίτη μέρα της απεργίας είχε πέσει η συμμετοχή. Αν τελικά το προτείναμε και εμείς για πέντε μέρες θα ήταν καλύτερη η συμμετοχή; Τουλάχιστον εμείς αν ψηφιστεί 5 μέρες θα κάνουμε και τις 5. Άλλοι ψηφίζουν και δεν κάνουν ούτε μία, ή κάνουν κανα δυο. Βέβαια αυτό είναι γενικότερο ζήτημα...
Εν τέλει, καταλαβαίνω πως το βάζει το Απολίθωμα, απλώς δεν νομίζω να λυνόταν κάτι στην ουσία της απεργίας, απλώς δεν θα είχε αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να μας βγάλει καταγγελίες. Εγώ ως κυνική που είμαι θα πω ότι πιθανότατα θα έβρισκε κάτι άλλο.

Partydog

Αναυδος είπε...

η μορφη παλης που επιλεγεις δεν ειναι ανευ σημασιας. οποιος εχει σχεση με την εκπαιδευση και συνδεση με τις μαζες γνωριζε απο πριν οτι οι 5νθημερες επαναλαμβανομενες ηταν απλως ενα ανεκδοτο
Η επιμονη οδηγησε τους καθηγητες σε μια ηττα ανευ προηγουμενου Χωρις να χυθει αιμα η κυβερνηση τους εχει υποταγμενους στις ταξεις Συνεπως και τυχοδιωκτισμος και ατυπα συνεργοι με την κυβερνητικη τακτικη
Με πορδες δεν βαφονται αυγα (π.χ δεν δημιουργεις απεργιακο ταμειο οταν εχει ηδη αρχισει η απεργια ενω ήδη απο τον Μαιο θεωρητικα προετοιμαζεσαι)
Οι καθηγητες βλεπουν ποιοι λενε παχια λογια και ΔΕΝ απεργουν ή κανουν λευκη απεργία !!! (γνωση απο πρωτο χερι)

Η ανταρσυα εχει γινει κι επισημα η ουρα του Συριζα και προσφερει χειριστες υπηρεσιες στο κινημα


Επισης ας μας πουν οσοι καιγονται για τον Μπογιοπουλο γιατι η Αυγη και η αυτοδιαχειριζομενη εφ των συντακτων εσπασαν την απεργια των διανομεων τυπου οεο

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"να συναινούσαμε στην πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες στην ανάγκη"....

"....εἰ γὰρ ἐξ ἴσου τῇ
συμφορᾷ καὶ τὴν διάνοιαν ἕξω καὶ τὸν ἄλλον βίον διάξω,
τί τούτου διοίσω;"
!!!

Ανώνυμος είπε...

άσε Άναυδε και Σεχτάρ, το ΚΚΕ από το Μάη οργανώνει την απεργία των καθηγητών ...
Θυμάστε τότε τί έλεγε ο Σοφιανός; Να μην απεργήσουμε τώρα και εκβιάσουμε την κυβέρνηση, πρέπει να οργανωθούμε κτλ.
Στη Δευτέρα Παρουσία!

για να μην ξεχνιόμαστε
http://www.youtube.com/watch?v=wiudIn9droA


fano flow



Ανώνυμος είπε...

"θα έπρεπε να δούμε ίσως πιο ευέλικτα της μορφής, ακόμα και να συναινούσαμε στην πρόταση για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες στην ανάγκη, ώστε να ξεκολλήσει η συζήτηση απ’ αυτό το τελείως αποπροσανατολιστικό σημείο και να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικά ζητήματα ως προς το περιεχόμενο."

Αποπροσανατολιστικό είναι όταν το βάζει κανείς σαν απαραίτητη προϋπόθεση αγωνιστικότητας, δηλαδή από τη μεριά της Ανταρσύα.

Η πρόταση του ΠΑΜΕ ήταν 48ωρη και συνελεύσεις για νέα. Τώρα έγινε μια απεργία και όταν πήγαν να ξαναμαζευτούν για συνελεύσεις, οι περισσότερες δεν έβγαζαν απαρτία. Το αν μέσα σε λίγες μέρες μπορεί να εκφυλιστεί μία απεργία και το πώς οργανωνόμαστε για να το αποτρέψουμε είναι 100% πρακτικά ζητήματα (ειδικά στο δημόσιο, όταν ο καθένας μένει μόνος του για ένα διάστημα, χωρίς την τριβή με τους συναδέλφους και καταλήγει να σκέφτεται σα μονάδα τα "60 ευρώ που χάνει") .


ΓΜ

Αναυδος είπε...

ασε το ΠΑΜΕ ας πουμε δεν την οργανωσε αν και φωναζε για συνδεση με ΔΟΕ ΑΣΓΜΕ κλπ
Οι επαναστατες αριστεροι συριζα-ανταρσυα περα απο κλανιες και τουμπες μπροστα στην επιστρατευση και παχια λογια τον σεπτεμβρη τι εκαναν (εκτος απο το να βριζουν το ΠΑΜΕ) ?

Ανώνυμος είπε...

αναυδε δεν είπα ότι ο Συριζα είναι καλύτερος.
Τα ίδια σκ... είστε.

Γι' αυτό καλό θα ήταν να μιλάτε λιγότερο.


fano flow

Ανώνυμος είπε...

φίλε σφυροδρέπανε είναι η πρώτη φορά που θα διαφωνήσω μαζί σου. Το να πρότεινες κι εσύ πενθήμερες επαναλαμβανόμενες όχι μόνο δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, όχι μόνο δεν θα αποπροσανατόλιζε, αλλά θα ήταν και λάθος στη δοσμένη στιγμή. Και θα ήταν λάθος γιατί δεν θα υπήρχε ούτε καν καταγεγραμμένη ως άποψη, άσχετο αν δεν στηρίχτηκε από τους καθηγητές, η διαφορετική κατεύθυνση και προοπτική που απαιτείται σήμερα στο κίνημα. Η άποψη που λέει ότι μια απεργία οργανώνεται από τα κάτω με συνεχή ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων. Αυτό στο διασφάλιζε η πρόταση για 48ωρη και συνελεύσεις.
Τι είχαμε τώρα; Τις 2 πρώτες μέρες 100% και 80-90%, το οποίο δείχνει σιχτίρισμα και μια άλφα διάθεση σε εργαζόμενους που τα προηγούμενα χρόνια δεν κινήθηκαν καθόλου (10-20%) και στη συνέχεια φυλλορόισμα και στην απεργία και στις ΓΣ. Φταίει το ΠΑΜΕ; Ε όχι ρε παιδιά, απαιτεί θράσος να το υποστηρίζουν αυτοί που έχουν την ηγεσία στην ΟΛΜΕ και αφήσαν τον αγώνα να ψοφήσει... Σου λένε μα γιατί δεν προκάλεσες απεργία στα συνδικάτα σου; Μια ερώτηση μόνο. Πόσο καιρό έχουν να συγχρωτιστούν με εργαζόμενους έξω από το Δημόσιο; Πότε έχουν οργανώσει απεργία στον ιδιωτικό τομέα; Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε με το όπλο που λέγεται απεργία. Γιατί το αν μια απεργία είναι ντουφεκιά ή όχι δεν κρίνεται από μια εκ των προτέρων και από τα πάνω διάρκεια αλλά από τη συμμετοχή και την προοπτική που ανοίγει. Έτσι μια 24ωρη με 100% συμμετοχή είναι πολύ πιο σημαντική από μια 15ημερη με 10-15% συμμετοχή. Η πρώτη σου ανοίγει δρόμο, η δεύτερη σε στέλνει στο διάολο και δεν μπορείς να ξανασηκωθείς...
Μην συγχέεις, τέλος, μια απεργία με το πανεπιστήμιο και τις καταλήψεις. το ξέρεις πολύ καλά ότι, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, είναι άλλο πράγμα. Άσε που δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν κάναμε σωστά με τα κοινά πλαίσια το 2006-7... Αλλά αυτό θα ανοίξει άλλη συζήτηση!

ΡΓ

ΥΓ. Εκ των προτέρων λέω ότι οποιαδήποτε επίθεση προς το ΠΑΜΕ σχετικά με την απεργία, ειδικά από τους ΑΝΤΑΡΣΥες βασίζεται σε ψέματα και στις ονειρώξεις τους.

Ανώνυμος είπε...

Να σας πληροφορήσω και κάτι άλλο που πιθανόν να μην ξέρετε.
Στο ΕΜΠ ως γνωστόν απολύονται 399 από τους 860 υπαλλήλους και βέβαια είναι κλειστό λόγω απεργίας

Οι ηρωικοί Κουκουέδες του Λένιν-Στάλιν-Σαμαρά κατεβάζουν γραμμή "να ανοίξει το ίδρυμα, να πιάσουμε δουλειά". Όπως καταλάβατε εξαιρέθηκαν της διαθεσιμότητας...

Να μην στεναχωριέται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κρίμα δεν είναι;

fano flow

Ανώνυμος είπε...

Στο ΕΜΠ γιατί άραγε στην ντουντούκα αφήνουν τους προδότες κκεδες απ' ότι βλέπω στα ρεπορτάζ; Είναι θέμα μαζοχισμού;Τους τραμπουκίζουν;

mariori

Ανώνυμος είπε...

γιατι μαριορή ο ένας και μοναδικός κουκουές είναι μέλος του ΔΣ του συλλόγου (αν και κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει έδρα βάσει ψήφων... τέλοσπάντων)

Φυσικά η παρουσία του είναι εντελώς διαλυτική. Είπαμε Λένιν-Στάλιν-Σαμαράς.

Περισσότερα σε λίγο.

fano flow

zoot horn rollo είπε...

Καλό και πατροπαράδοτο το "συμπαιγνία ΚΚΕ-ΝΔ",αλλά εγώ θέλω μπλε κοκόρι, δε με νοιάζει αν κουράζω...

Ανώνυμος είπε...

δικιο έχεις zoot
ποια ΚΚΕ-ΝΔ;

Το ΚΚΕ τώρα που μιλάμε συγκεντρώνει δυνάμεις για την τελική αντεπίθεση, ποιές απεργίες και κουραφέξαλα...

fano flow

zoot horn rollo είπε...

Προσπάθησε καλύτερα, ακόμα αναπολώ μπλε κοκόρι...

Αναυδος είπε...

(...)
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ) καλεί τους συλλόγους σε 48ωρη απεργία από την Τρίτη 1 Οκτώβρη μετά την έκτακτη συνεδρίασή της που έγινε με αφορμή τη διαθεσιμότητα και κινητικότητα διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια. Η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία (ΔΗΠΑΚ, Συνάντηση/Συσπείρωση, ΑΡΜΕ) μετά από εισήγηση της ΔΗΠΑΚ, όπου επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι «η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα κύριο στόχο έχει να επεκτείνει το πεδίο δράσης των επιχειρηματικών ομίλων. Tο πρώτο κύμα "διαθεσιμότητας" αφορούσε προσωπικό δήθεν "υποβαθμισμένων προσόντων". Το σημερινό κύμα αφορά και προσωπικό "αυξημένων προσόντων". Στο επόμενο κύμα η διαθεσιμότητα, βαφτισμένη ως κινητικότητα ή αλλιώς, θα αφορά και το εκπαιδευτικό προσωπικό των ΑΕΙ».
(...)

αυτο το ΠΑΜΕ παλι απεργια προτεινει για να στηριξει τον σαμαρα

Ανώνυμος είπε...

Σωωωωωπα!
Αυτό άναυδε τι το ήθελες; Για να μας πεις ότι κάνει αγώνες το ΚΚΕ;

Ο 902 από όπου αλίευσες την είδηση τα παρουσιάζει όπως τον συμφέρει. 48ωρη είχε προτείνει εκτός από την τιμημένη ΔΗΠΑΚ και η ΑΡΜΕ ενώ η Συσπείρωση είχε προτείνει ως την παρασκευή. Τελικά όμως υποχώρησε και ψήφισε την 48ωρη.
Επίσης λόγω της φημολογίας για εισαγγελέα στα ιδρύματα με αφορμή την αναστολή λειτουργίας τους, οι τιμημένοι σαμαροκουκουέδες στα πηγαδάκια σπέρνουν πανικό και ηττοπάθεια στους υπαλλήλους. Αυτά.

fano flow

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κοίτα να δεις φι-φι. Δε με ενοχλεί η γνώμη σου για το κκε ή οι ανακρίβειες που λες πχ για το εμπ. Αλλά εφόσον σε ενδιαφέρει πραγματικά να συζητήσεις, οφείλεις να βελτιώσεις δραματικά το στιλ και το ύφος σου. Αν όχι, μπορούν να χωρίσουν εδώ οι δρόμοι μας και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Για τα υπόλοιπα που έχουν θέσει οι σφοι αναγνώστες, ελπίζω εντός της ημέρας

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7632330

Κι αυτό από το σημερινό ριζοσπάστη είναι αρκετά ενδιαφέρον πιστεύω για την περιβόητη... "υπόθεση μπογιό"

Ανώνυμος είπε...

απεκτησε και το μπλογκ τον ψεκασμενο του ο φφ ειναι η μετενσαρκωση του ππ ?

ντ.

Ανώνυμος είπε...

Άκου να δεις μπρεζνιεφικό απολίθωμα. Σε σέβομαι ως οικοδεσπότη και θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να συγκρατηθώ αλλά να ξέρεις δεν είναι καθόλου εύκολο.

Τα οσα γράφω για το ΕΜΠ είναι απολύτως ακριβή. Αυτή είναι δυστυχώς η γραμμη του ΚΚΕ και προκύπτει από σειρά συναλλαγών όλα αυτά τα χρόνια.
Πανικό και ηττοπάθεια και διάλυση σπέρνουν οι "ταξικές" δυνάμεις όπως άλλωστε και σε άλλες περιπτώσεις.
Το κάνουν τόσο άγαρμπα που όλοι καταλαβαίνουν για ποιούς δουλεύουν. Για να προλάβω τους κακοπροαίρετους θεωρώ ότι Ανταρσύα & Συριζα είναι τα ίδια σκ... όπως είπα και παραπάνω.

Αυτό όμως που δεν υποφέρεται με τίποτα είναι η μεγάλη τους γλώσσα.

fanno flow

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το θέμα δεν είναι να σέβεσαι εμένα, αλλά τους συνομιλητές σου, για να μπορεί να γίνει συζήτηση. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα.

Κατά τα άλλα, ο cos με έχει καλύψει απόλυτα. Δεν υπονοώ ότι η μορφή που προτείνει κανείς δεν έχει σημασία. Ούτε είναι λογικό κάθε απεργιακή κινητοποίηση να ταυτίζεται εκ των προτέρων με τις 5ήμερες, γιατί έχει γίνει ένα είδος φετίχ. Έχει δίκιο επίσης η πάρτι-ντογκ πως τότε θα έβρισκαν μάλλον κάτι άλλο για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση.
Η τακτική όμως είναι ευέλικτη και μπορεί να προσαρμόζεται κάθε φορά, εκτιμώντας τις συγκεκριμένες συνθήκες, διαχωρίζοντας δηλ το κύριο από το δευτερεύον, όπως είπε κι ο cos. Κι έγραψα ότι στην ανάγκη θα μπορούσαμε να συναινέσουμε στη μορφή, για να προχωρήσει η συζήτηση στην ουσία.
Δέχομαι παρόλα αυτά την τοποθέτηση του ΡΓ κι όποιου άλλου έχει συγκεκριμένη άποψη κι εκτίμηση για το θέμα και δεν το θέτει από θέση αρχής.