Η ανατροπή δεν είναι εκπομπή

Που λες σφε αναγνώστη, θέλω κι εγώ μια φορά σαν τηλεθεατής δευτέρα βράδυ να δω όντως μια ανατροπή στα τηλεοπτικά έθιμα της ημέρας. Γιατί όπως έχουν τα πράγματα τελευταία, ανατροπή στα καθιερωμένα είναι όταν βγάζουν κάποιο δικό μας να μιλήσει, λιγότερο χρόνο και από όσο εμφανίζεται στο διαφημιστικό τρέιλερ της εκπομπής, όπως κελάηδησε ένας σφος στο τουίτερ.

Να τύχουν δηλ όλοι οι πανελίστες της ίδιας αντιμετώπισης με τους δικούς μας εκπροσώπους. Να τους αφήνουν να μιλάνε κάνα δίλεπτο το πολύ, γιατί –κοίτα να δεις σύμπτωση- πρέπει να πάμε σε διαφημίσεις. Να τους πιέζουν να βάλουν μια τελεία (και παύλα, παφίλη είσαι… ωραίος ρήτορας). Να τους βάζουν να λύσουν δυο τρία κοσμοθεωρητικά ζητήματα πακέτο σε μία ερώτηση (σοσιαλιστικό μοντέλο, κούβα, στάλιν) για να φανεί πως αοριστολογούν και υπεκφεύγουν. Να μιλάνε πάνω τους, όταν εμφανίζονται από άλλο στούντιο και έχουν κακή επιστροφή.

Ή και πιο ειδικά. Να ρωτάνε συνέχεια (μα κάθε φορά, σε κάθε εκπομπή) τους βενετογάλαζους της κυβέρνησης ποιες διαφορές έχουν και γιατί δεν ενώνονται επιτέλους σε ένα ενιαίο κόμμα. Να τους ρωτήσουν για το μοντέλο που ακολουθούν, σε ποια χώρα εφαρμόστηκε και πέτυχε η πολιτική τους; Πού είδαν το χρέος να μειώνεται και το λαό να ευημερεί με τις συνταγές του δντ, με νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική διαχείριση; Ας αναφέρουν μια χώρα της εε ως παράδειγμα ρε παιδί μου, που απέφυγε την οικονομική κρίση και δεν παίρνονται αντιλαϊκά μέτρα.

Να ρωτήσει κάποιος τον πρετεντέρη αν όντως καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται κι από πίσω να παίζουν πλάνα με τα ανδραγαθήματα των ματάδων και τη «νόμιμη, κρατική βία» που λέει κι ο βορίδης. Ή ακραίες πράξεις σαν το μπουκάλι που πέταξε ο pretender στο γήπεδο (κι από τότε δεν έχει ξαναβγάλει διπλό ο άρης στο οακα). Να του ζητήσει να εξηγήσει πώς κατάφερε να βγάλει όλο το σεπτέμβρη χωρίς εκπρόσωπο του κουκουέ στην εκπομπή του (δεδομένου ότι ο σύριζα του έχει κηρύξει εμπάργκο) ενώ έβγαζε από τον αλαβάνο μέχρι τον κωνσταντίνου του σεκ.

Και στο καπάκι να ρωτήσει τη σώτη γιατί δεν μπορεί να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο και το στηρίζει πολλές φορές με τα χέρια της, λες και έπεσε στην χύτρα με τους μπάφους όταν ήταν μικρή.

Να ρωτήσει και τους δημαρίτες πόσο πασόκοι είναι από το έντεκα ως το είκοσι με άριστα το δέκα κι αν αυτοί είχαν πέσει στην χύτρα με το σημίτη στα νιάτα τους στο εσωτερικού και το συνασπισμό. Αν και θαύμαζαν και το ευρωπαϊκό όραμα του καραμανλή.

Να αλλάξει κανάλι και να ρωτήσει τον αλέξη, γιατί παραμένει κολλημένος στη δεκαετία του 30’ και το νιου ντιλ του ρούζβελτ –άντε να φτάνει στην καλύτερη στις αναχρονιστικές μεταπολεμικές θεωρίες του πατρός γκαλμπρέιθ. Ή ξέρω εγώ πόσων χρονών θα τον έκανε κάποιος, αν τον άκουγε στο ράδιο (χωρίς να τον έχει δει φυσικά) με τόση φρεσκάδα στο λόγο και τις απόψεις του. Και τι ποσοστά θα έπαιρνε τότε βεβαίως.

Να γινόταν και κάτι πιο δραστικό, μπας και αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον η συζήτηση, που άγγιξε επίπεδα κουβέλη σε βαρεμάρα. Να έπαιρνε πχ κι ο τσίπρας μια κιθάρα, όπως ο ζούγα στον πρετεντέρη και να άρχιζε το τραγούδι: με λένε αλέξη, σε λένε σοφία (σακοράφα), κρατώ τους δικούς μου, κρατάς το πασόκ.

Ή να ήταν κάπως πιο ζωηρό το κοινό, όπως προεκλογικά με την αλέκα, που είχε ξεσαλώσει.

Αν και είναι αυταπάτη να πιστεύεις ότι μπορείς να στριμώξεις με μια ερώτηση έναν επαγγελματία πολιτικό, που είναι προγραμματισμένος να απαντά αοριστολογίες και να ξεγλιστρά σαν χέλι, όπως ο κωνσταντίνου από την ξανθιά εύσωμη σπιτονοικοκυρά του στην ταινία the κόπανοι.

Το ίδιο σύστημα ακολουθούσε κι ένας πασόκος στη σχολή, που ήταν κατ’ επάγγελμα εριστικός στις συνελεύσεις και όλοι ψάχναμε να του κάνουμε μια αποστομωτική ερώτηση. Οπότε φαινόταν σαν ένας αλλά λέων, που τα βάζουν αναίτια οι άλλοι μαζί του. Και για αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να πετύχει το κόλπο.

Πόσο μάλλον που οι περισσότερες ερωτήσεις-κριτικές που του γίνονταν ήταν μάλλον από τα δεξιά. Με ένα κοινό πειραγμένο, που έμοιαζε με ακροατήριο του καζάκη. Και τον χατζηνικολάου να στριμώχνει τόσο άγρια τον αλέξη, που τον ρώτησε μέχρι και αν θα βάλει ποτέ γραβάτα. Μωρέ αν είναι να κυβερνήσει αυτός και ζαρτιέρες μπορεί να βάλει, ή τέλος πάντων ζιβάγκο για να μη ρίξουμε τόσο το επίπεδο.

Αν ήμασταν πέντε χρόνια πριν δε, μπορεί και να απαντούσε με σύνθημα: ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες. Αλλά τώρα πάμε για κυβέρνηση και πρέπει να δείξει πιο υπεύθυνο και γραβατωμένο προφίλ. Για αυτό στο τέλος άφησε τις τυπικότητες στον ενικό και το ξαναγύρισε στον πληθυντικό, που βολεύει και το σύριζα για να πουλάει πλουραλισμό και να βλέπει κάθε πελάτης την εικόνα που θέλει.

Την ίδια στιγμή στο μέγκα ο ζουγανέλης έλεγε πως σέβεται το κουκουέ και το βλέπει να παλεύει δίπλα στην εργατική τάξη, αλλά δεν το ακολουθεί ο λαός, γιατί δε μιλάει αρκετά για έθνος και για πατρίδα. Ο πρετεντέρης έβγαλε με τη σειρά του από τη ναφθαλίνη τον καρατζαφέρη (κάνουν και ωραία ρίμα οι δυο τους με το χέρι-χέρι) να μιλήσει για το μεγάλο δεξιό μέτωπο.

Και ο σοφιανός απέκρουσε τον προβοκατόρικο έπαινό του για τις πορείες του παμε, όπου δε συμβαίνει το παραμικρό, και μίλησε για αυτούς που δίνουν βήμα και νεκρανασταίνουν την ακροδεξιά (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε). Ενώ είπε πολύ εύστοχα στον οικοδεσπότη του, πως αν είναι να μιλάμε φιλολογικά περί βίας, ακόμα και ο τίτλος της εκπομπής του (ανατροπή) είναι βίαιος.

Αυτός που κατάφερε ωστόσο να κλέψει τις εντυπώσεις, ήταν ο συνταγματολόγος κατρούγκαλος που όπως γράφει πολύ εύστοχα ο redfly αντιμέτωπος με τον απίστευτο λαϊκισμό του μιχελάκη, την ακροδεξιά χυδαιότητα της τριανταφύλλου, τον τραμπουκισμό του πάγκαλου, τη δήθεν ηλιθιότητα του πρετεντέρη και την χρυσαυγίτικη ηλιθιότητα του γρυσπολάκη, ο καθηγητής προσπάθησε να κάνει μια ιστορική κοινωνική και πολιτική αν θέλετε ανάλυση της βίας και της «βίας».

Μπορεί τώρα να κινείται στον χώρο του σύριζα και να είναι (αν συγκράτησα καλά) εκλεγμένος στο συμβούλιο διοίκησης στο δημοκρίτειο πανεπιστήμιο, νομιμοποιώντας το νέο νόμο-πλαίσιο, αλλά κάποτε ήταν συνεργαζόμενος με τη δημοκρατική συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες. Κι αναρωτιέμαι τι μπορεί να έχει μεσολαβήσει έκτοτε, γιατί η ανάλυσή του (όσο τον άφησαν δηλ να την εκθέσει) ήταν πολύ σωστή και μόνο συριζαϊκής υφής δε φαινόταν να είναι.

Δεν ξέρω αν ο σοφιανός έπρεπε να έχει ξεσπαθώσει νωρίτερα και να έχει πει αυτός πρώτος κάποια πράγματα από όσα αυτονόητα σημείωσε ο κατρούγκαλος περί βίας. Η ανατροπή θα ερχόταν όμως αν έκανε μια συλλογική αυτοκριτική εκ μέρους του κόμματος και της σύγχρονης εποχής που εξέδωσε κάποτε ένα από τα πρώτα βιβλία της σώτης τριανταφύλλου (και είχε στις τάξεις του μπουμπούκια σαν το γρυσπολάκη).

Η οποία σώτη έβγαλε καινούριο βιβλίο με τίτλο «αγαθές γαίες» και θέμα της τη σοβιετική ένωση, αποδεικνύοντας πως πάσχει από κάποιου είδους σύμπλεγμα κι ότι ο αντικομμουνισμός είναι πλέον η βασική πηγή «έμπνευσής» της. Κι η οποία είναι μεταξύ των 58 προσωπικοτήτων μια πρωτότυπη διακήρυξη για τη δημιουργία-ανασυγκρότηση ενός κεντροαριστερού πόλου και σε κάποιο σημείο λένε πως δε ντρέπονται για αυτό που είναι. Δηλ έλληνες. Αλλά κατά βάθος εννοούν πασόκοι. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί δηλαδή.

Αλλά το πασόκ είναι η ακριβώς αντίθετη έννοια από τη δουλειά. Γιατί με το πασόκ στην κυβέρνηση, η ελλάδα πήρε το χρυσό στην ανεργία, που φτάνει σε ύψη ρεκόρ. Και επειδή καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, σε πλήρη αντίθεση με την πασοκιά, που είναι ντροπή απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ιδίως μετά το θάνατο του τελευταίου καλού πασόκου, φίλιππα συρίγου.

58 (δηλ 29x2) κατασκευαστές πλυντηρίων συνείδησης και πόλων συνιστούν πασόκ. Αυτοί (δεν) ξέρουν..

Το ερώτημα είναι άλλο. Ο πορτοκάλογλου, που είναι ανάμεσα στις 58 περσόνες που υπέγραψαν, ως τι ακριβώς ήρθε στο φετινό φεστιβάλ;

Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά…