Καρδιά μου (εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς)

Συνεχίζοντας κατά μία έννοια στα χνάρια μιας προηγούμενης στιχοπλαστικής ανάρτησης, η Ρενα Δουρου-τι παίρνει τη σκυτάλη, σηκώνει το γάντι, κι άλλα τέτοια λατρεμένα κλισέ, και μοιράζεται μαζί μας σκέψεις κι έμπνευση για τη μουσική που αγάπησε. Καλή ανάγνωση.

Κι αν στις ατελείωτες Ολομέλειες της Βουλής, ο προεδρεύων αντί για καμπάνακι είχε μπροστά του, δύο πικάπ και ένα μίκτη; Κι αν οι επικεφαλής των κομμάτων, επέλεγαν να δώσουν μια λυρικότητα στους λόγους τους; Τότε θα είχαμε τα καλύτερα rap battles που έχετε δει ποτέ.

Δεν έχετε δει ποτέ θα μου πείτε. Λογικό. Μικρή ιστορική αναδρομή, λοιπόν, με προσωπική ματιά:

Οι περισσότεροι μάθαμε για το hip-hop στις καταλήψεις του ’98-’99. Οι παιχνιδομηχανές δεν είχαν γίνει ακόμα mainstream και περισσότερο για να ξεφύγουμε από το σπίτι και λιγότερο για την ομορφιά του αγώνα, γεμίζαμε τα σχολεία, περιφρουρώντας τα από τους «αγαναχτισμένους πολίτες».

Και τι να ακούσεις σαν έφηβος; Τα σκυλάδικα σε αυτές τις ηλικίες ήταν ακόμα απαγορευμένα στις συνειδήσεις μας, τον Βασίλη τον είχαμε ψωμοτύρι, έπρεπε να ακούσουμε και κάτι διαφορετικό. Χιπ-χοπ. Στα χαρτιά, όσο εμείς περνούσαμε την εφηβεία εκείνο βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία, πρακτικά δεν ήταν παλιότερο των 2 ετών.

Αν το ποδόσφαιρο είναι «το δημοκρατικότερο των αθλημάτων» όπως συχνά λέγεται, τότε η χιπ-χοπ είναι η δημοκρατικότερη κατηγορία μουσικής. Φτάνουν ένα χαρτί και ένα στυλό, για να βάλεις την ιδέα σου σε μια ρίμα και να πάρεις κι εσύ μέρος στη δημιουργία, ακόμα και αν οι νότες, σου μοιάζουν με άγνωστο κείμενο στα Αρχαία. Άγνωστες.

Δεν υπάρχει χιπ-χοπάς δηλαδή που να μην είναι και ο ίδιος ερασιτέχνης δημιουργός, κάνοντας πράξη αυτό που λέει στο γνωστό ανέκδοτο ο Στάλιν για το ποδόσφαιρο ότι δηλαδή «δεν θέλουμε χιλιάδες στις εξέδρες να παρακολουθούν 22 που παίζουν μπάλα, αλλά τους χιλιάδες εντός του γηπέδου και 22 να παρακολουθούν»

Άλλωστε ακόμα και τα περισσότερα γνωστά συγκροτήματα, δεν βγάζουν το ψωμί τους από αυτήν την τέχνη, έχουν κανονικές δουλειές και συνεχίζουν να το κάνουν για το μεράκι τους. Δυστυχώς ο παραλληλισμός που προσπαθώ να κάνω, δεν βγαίνει, γιατί η αντίστοιχη «φάση» στη Βουλή έχει... ασυμβίβαστο.

Σε κάθε περίπτωση όμως τα rap battles όπου οι ερασιτέχνες δημιουργοί, παίρνουν τη σκυτάλη-μικρόφωνο από τους «επαγγελματίες» είναι αντίστοιχα των Ολομελειών της Βουλής (πλην Λακεδαιμονίων πάντα). Σε αντίθεση με τα περισσότερα κομμάτια, που μα έτσι μα αλλιώς έχουν μια δομή και ένα νόημα, τα rap battles είναι μια μάχη μεταξύ δύο που αυτοσχεδιάζουν χωρίς ιδιαίτερο ειρμό ίσα-ίσα για να βγάλουν μια ρίμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, για να κερδίσουν τις εντυπώσεις του κοινού, που ζητά ακριβώς αυτό: την καλύτερη ατάκα.

Τι σας θυμίζει; Σωστά.

Θα μπορούσε λοιπόν το δικό μας «Θαύμα Παιδί» (ακα Αλέξης Τσίπρας), να ανέβει στο βήμα και κρατώντας το μικρόφωνο, να «χώσει τις ρίμες» στον Κυριάκο:

...Κυριάκο φλώρε πάντοτε ήσουνα βρωμιάρης/
την εκλογή σου πανηγύρισαν η Siemens κι ο Ψυχάρης/
και τάκα-τάκα και τάκα-τάκα-τάκατά/
οι παιδικές σου αναμνήσεις απ’ τα τραγούδια του μπαμπά.

Ο MC Κούλης, πάνω στα μπιτ του DJ Βούτση ρίχνει τις δικές του:

Φίλε Αλέξη μάθε τι άκουσα στο ΙΚΑ/
έκανες λέει τη Μενεγάκη σύμβουλό του Καρανίκα/
στα εξηγώ καλά και σου τα λέω ωραία/
και σε τιμώ που διόρισες το σόι του ράπερ-γραμματέα.

Την ώρα που ο φασιστόMC παίρνει τον λόγο, οι περισσότεροι βουλευτές αποχωρούν γιατί η «φάση» μυρίζει μπαρούτι.

Να φύγουν οι λάθρο, μας παίρνουν όλες τις δουλειές/
αν και δεν άκουσα ποτέ, για μετανάστη να ‘ν’ χαφιές/
έχουν γεμίσει οι λάθρο, όλες μας τις φυλακές/
και δεν χωράνε πλέον άλλους Έλληνες εθνικιστές.

Οι βουλευτές επιστρέφουν για να ακούσουν, τον MC River-Protagon και το συγκροτημένο του ραπάρισμα:

Καλά ρε μάγκες, για πείτε μου λίγο, τι φάση;/
εκεί που πάρκαρα τη βέσπα βρήκα μπροστά μου ένα καφάσι/
Και «καλησπέρα, καλησπέρα» και selfies με τον Ορφανό/
τώρα που πούλησα το Αλάτσι, θα σας ταΐζω σανό.

Ο MC Καρκίνος, ανεβαίνει νωχελικά, για να μαρσάρει από εκεί, χτυπώντας το χέρι στο βήμα.

Αρκουδέηδες καρκίνο, σε Τσίπρα-Μητσοτάκη/
και θα σας χώσω στη μπουζού να κάνετε παρέα στον Άκη/
μη με ρωτάτε λοιπόν τι θα απογίνουν μερικοί/
μια θέση έχω για όλους αν πάμε σε οικουμενική.

Ο Ραμπο MC, έχει μικρόφωνο και βήμα και στα χώνει:

Ο Τσίπρας είναι θεός και το υπουργείο γαμάτο/
δεν έχω πια αρμοδιότητες, τις πήρε όλες το ΝΑΤΟ/
εντάξει λάθος του Μουζάλα, αλλά δεν άνοιξε μύτη/
και όσο έχω υπουργείο, ας πούν’ τα Σκόπια και Κρήτη.

Επειδή η Φώφη είναι τελείως ξενέρωτη και η «φάση» είναι ανδροκρατούμενη, τον λόγο παίρνει καταχρηστικά ο MC Double V (aka Vaggelis Venizelos) και τα ρίχνει στον Ράμπο MC.

Ακού εδώ ψεκασμένε, να σταματήσεις να πίνεις/
γιωτόμπαλο γεννήθηκες και ήσουν και θα μείνεις/
Συγγνώμη αλητάμπουρα θα μου ζητάς στα τέσσερα/
που ήσουν φιλαράκι το 2004;

Ο DJ Λαμπρούλης, σπρώχνει μακριά από τα decks των DJ Βούτση, αλλάζει το beat με μια λούπα από εμβατήριο του Κόκκινου Στρατού, και ο MC Kουτσούμπας έχει το λόγο:

Λένε για ξύλινη γλώσσα και μάχονται για την ατάκα/
μα στον φοράνε με «ευαλφάλεια» κι ας κάνεις τον μαλάκα/
θέλεις πιο εύκολες λέξεις; «Κατέβα στην απεργία»/
μα άνεργός θα είσαι αύριο, προς τι αυτή η φοβία;/

Έρχεται θύελλα, στο έλεγα και τις προάλλες/

σου είχε φανεί γραφικό, τώρα δεν βρέχει, είναι ροχάλες/
και μη με βάζεις στην ίδια μοίρα με αστούς/
καρδιά μου, εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς.