Τρία (άλλα) κείμενα

Το πρώτο είναι η... μαχόμενη δημοσιογραφία του Unfollow, που ανησυχεί για τα δικαιώματα του πολίτη, τη χειραγωγημένη, κατευθυνόμενη δικαιοσύνη και το δάχτυλο της κυβέρνησης που τυλίγει τους απλούς πολίτες σε μια κόλλα χαρτί. Κι αν μπορεί να το κάνει αυτό με έναν πανίσχυρο εφοπλιστή, όπως ο Μαρινάκης, φαντάσου τι θα γίνει στη δική μας περίπτωση. Μπορούμε λοιπόν να αισθανόμαστε ασφαλείς, όσο απειλείται ο Μαρινάκης;

Πρώτα ήρθαν να πάρουν το Μαρινάκη. Δε μίλησα, δεν ήμουν εφοπλιστής, ούτε πρεζέμπορας -που αυτά τα λένε οι κακές οι γλώσσες κι εγώ δεν τα πιστεύω. Ύστερα ήρθαν για το Χαραλαμπόπουλο. Δε μίλησα, δεν ήμουν υπάλληλος του Μαρινάκη, ούτε υποψήφιος στο Επικρατείας της Ανταρσύα. Κι όταν ήρθαν τελικά να πάρουν κι εμένα, η κυβέρνηση τα είχε βρει με το Μαρινάκη και τους υπαλλήλους του, και δε βγήκε κανένα Unfollow να μιλήσει για μένα.

Εξίσου αστεία ήταν η απάντηση της Εφημερίδας της Κυβερνήσεων (κατά κόσμον των Συντακτών) πως θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση του Noor1, και δε θα μείνουν ατιμώρητοι οι ένοχοι. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Και θα αποδοθούν ευθύνες -μη σου πω ότι θα γίνει και μια εξεταστική, που κολλάει και με τον Ιούνη, λευτεριά στους φοιτητές και τους σπουδαστές ΙΕΚ.

Γράφω για μαχαίρια και για κόκαλα, σαν αυτά που πετάνε τα αφεντικά στα σκυλάκια τους για να γρυλίζουν στους αντιπάλους τους, και σαν τα συντροφικά μαχαιρώματα αυθεντικών κι εναλλακτικών Συριζαίων, που τους χώρισε το δημοψήφισμα κι οι πηγές χρηματοδότησης που κόπηκαν έκτοτε για κάποιους. Και σε αυτούς θα μπορούσαν να προστεθόυν κι άλλα ντεμέκ εναλλακτικά μέσα που σιγά-σιγά ξεφουσκώνουν και δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Τα πιόνια είναι εφήμερα, όπως κι αυτοί που τα διαφεντεύουν. Αλλά η υποταγή στον εκάστοτε βασιλιά-αφέντη είναι παντοτινή.

Ως υστερόγραφο, ένα σχόλιο για τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά του αριστεροχωρίου, που αγκαλιάζει άμεσα κι άκριτα κάθε τέτοιο εγχείρημα, ως πρωτοποριακό, για να μην αφήσει φάκα για φάκα που να μην την πατήσει. Το ΚΚΕ πχ πρέπει να ριχτεί στο πυρ το εξώτερον, που αναγκάστηκε να πουλήσει τον 902 σε off-shore (και να καταλήξει στα χέρια του Μαρινάκη). Αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν μπαίνουν στη δούλεψή του "ανεξάρτητες, αδέσμευτες" πένες, σαν αυτές του Unfollow, που βρέθηκαν και στα ψηφοδέλτια του εξωκοινοβουλίου...

Δεύτερο είναι ένα κείμενο από το The Best της Πάτρας, που θα μπορούσε να κινείται στη λογική "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το". Ειδικά σε μια σελίδα που έχει αγαστές σχέσεις με το συνονθύλευμα των παραγόντων που ανεβοκατεβαίνουν στη Ρήγα Φεραίου. Την ίδια περίπου λογική ακολουθεί εξάλλου κι η αντιπολίτευση στο Δήμο Πατρέων, που ψήφισε ομόφωνα την κινητοποίηση της Κυριακής, στην Πάτρα, κατά της ανεργίας (δεν πρόκειται να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, για να πετύχει, αλλά δεν έχουν να χάσουν τίποτα αν υπερψηφίσουν υποκριτικά να γίνει). Άλλο αν στην παραμικρή ευκαιρία φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο, όπως με την πρόκληση του θλιβερού Συριζαίου ΓΓΑ, για το Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Αυτό στην πραγματικότητα δείχνει τη δυναμική του Πελετίδη και της κόκκινης δημοτικής αρχής.

Όπως λέει και το εύστοχο κι αρκετά έντιμο -για τον ανώνυμο αρθρογράφο που φανερά δεν είναι κομμουνιστής- για τη μεταμόρφωση του Νότιου Πάρκου της πόλης:

Η πρωτοτυπία είναι πως ότι πιο αστικό έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην πόλη το έκανε μία κομμουνιστική δημοτική αρχή. Είναι σουρεαλιστικό να περνάς στο ερειπωμένο θέατρο της Πολιτιστικής που δαπανήθηκαν εκατομμύρια και τώρα που οι πόροι είναι ελάχιστοι κάτι να ανθεί ακριβώς απέναντι.

Το τρίτο κείμενο θα μπορούσε να είναι μια συνέντευξη του Πανούση, αλλά πραγματικά δε μας χέζεις ρε Τζιμάκο; Αντ' αυτού, πιάνουμε λίγο από δεξιούς αγανακτισμένους, τους #παραιτηθείτε, που πείθουν ολοένα και περισσότερο κόσμο πως στην πραγματικότητα είναι έμμισθα τρολ του Σύριζα και κάνουν προεκλογική δουλειά υπέρ του. Ο χρυσός μπούφος πηγαίνει σαφώς στην τελευταία κυρία του βίντεο που θα δείτε παρακάτω (στο κείμενο που αντιγράφω από την Κατιούσα). Μα ακούς δηλαδή να πληρώνει φόρους για το κοινωνικό κράτος και τα παιδιά των άλλων; Σε βαθμό που να σε φτάνει στο σημείο να την καταραστείς να βρεθεί στην ανάγκη του, για να καταλάβει την αξία του.

Μια φιλοκυβερνητική διαδήλωση

Θεωρητικά, οι “Παραιτηθείτε” κατέβηκαν στο δρόμο για να κλονίσουν την κυβέρνηση, διεκδικώντας την παραίτησή της. Αλλά οι Δεξιοί δεν είχαν ποτέ καλή σχέση με τους δρόμους και το μαζικό κίνημα, για να την αποκτήσουν τώρα, στα γεράματα, και να στήσουν από την ανάποδη μια εκδοχή των Αγανακτισμένων -οι οποίοι εμφανίστηκαν σε μια πολύ διαφορετική, ευνοϊκή συγκυρία, αλλά γρήγορα σκόρπισαν και δεν μπορούν πια να μαζέψουν ούτε τα κομμάτια τους. Αν μετρούσαν τα like και τα fav, οι “Παραιτηθείτε” θα είχαν πολύ καλύτερες πιθανότητες, αφού το τρολάρισμα στη χτεσινή λαοθάλασσα -που δε γέμιζε ούτε μπανιέρα- έγινε πρώτο θέμα συζήτησης στο ελληνικό twitter. Και πώς να μαζευτούν δηλαδή; Πριν τις οκτώ είχε πολύ ήλιο, μετά τις εννιά είχε Survivor, δε βγαίνει με τίποτα ο χρόνος…

Το βασικό αφήγημά τους είναι το δικό τους “Παραιτηθείτε” ενάντια στο “προσληφθείτε” του κομματικού στρατού του Σύριζα, που αλώνει το Δημόσιο, κοκ. Αλλά παραδόξως (;) η κίνησή τους συσπειρώνει κάποιους από τους πλέον εμβληματικούς εκπροσώπους του πελατειακού συστήματος και της κρατικοδίατης κάστας, που υποτίθεται πως πολεμούν. Θεωρητικά αγωνιούν να μη γίνει η χώρα Βενεζουέλα, όπου δεν υπάρχει καν χαρτί υγείας, σύμφωνα με τις έγκυρες τσιρίδες του Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά πασχίζουν να φτάσουν τη δόξα της Βενεζουελάνικης αντιπολίτευσης και την ένταση ή το μέγεθος των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.

Εν ολίγοις, είναι η πιο βολική αντιπολίτευση στο Σύριζα. Μια αντιπολίτευση που πρακτικά συμφωνεί με όλα όσα κάνει η κυβέρνηση, αλλά θα προτιμούσε να τα εφαρμόζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που ζητάει λιγότερους φόρους (για τις επιχειρήσεις) και ελευθερία έκφρασης (για τους καναλάρχες). Που βγαίνει με γραφικούς κι άμαζους όρους στο δρόμο, για να δικαιώσει το θρασύτατο ισχυρισμό του Τσίπρα πως κανείς δεν αντιδρά μαζικά στην κυβερνητική πολιτική, γιατί όλοι ευημερούν.

Βασικά, η χτεσινή κινητοποίηση ήταν τόσο ευνοϊκή για την κυβέρνηση, σχεδόν παραγγελιά για το Μαξίμου, που αν και αντικυβερνητική στις διακηρύξεις της, ήταν ουσιαστικά η πιο φιλοκυβερνητική διαδήλωση των τελευταίων μηνών -για μια κυβέρνηση που χάνει σταθερά τη δημοτικότητά της και ψάχνει σανίδες σωτηρίας. Μια εγγύηση για την ελπίδα (που έρχεται) των κυβερνώντων να παρατείνουν την κυβερνητική τους θητεία, μένοντας γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

Δείτε ενδεικτικά το παρακάτω βίντεο, που θα μπορούσε να είναι το υλικό της προεκλογικής εκστρατείας του Σύριζα. Μα είναι δυνατόν να πληρώνουμε φόρους για το κοινωνικό κράτος και για να πηγαίνουν στα παιδιά των άλλων;

Σε αυτήν την άτυπη κόντρα των “αριστερών” με τη “συμμαχία των αρίστων”, οι Συριζαίοι είναι τόσο “αριστεροί”, όσο “άριστοι” είναι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Μονάχα κατ’ όνομα. Κι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε ίσως να κρατήσουμε από αυτή τη σκιαμαχία, είναι ένα από τα σκίτσα του -θλιβερού κατά τα άλλα- Αρκά, που λέει πως: δε θα παραιτηθούν, όσο είμαστε παραιτημένοι.

Κι αυτό ισχύει στο ακέραιο, αλλά δεν αφορά τον ίδιο, την εφημερίδα του και τους φιλελεύθερους ομοϊδεάτες του. Αφορά πρωτίστως εμάς τους ίδιους, τον εργαζόμενο λαό, που μένει στην άκρη και παρακολουθεί το χαρτοπόλεμο, για να διασκεδάσει τα προβλήματά του.

Υστερόγραφο: εδώ δε βάζω σύνδεσμο, σιγά μην του δώσουμε και κλικ.
Για την κλοπή υπάρχουν πολλοί ορισμοί. Κλοπή πχ μπορεί να είναι η ιδιοκτησία, για κάποιους άλλους η παραβίασή της. Είναι σχετικό, ταξικά προσδιορισμένο, κοκ.

Επίσης κλοπή μπορεί να είναι όταν τα εννιά δέκατα από τα κείμενα που ανεβάζεις είναι κλεψιμέικα, αντιγραφή από αλλού και τα παρουσιάζεις για δικά σου, ενώ ο ψαγμένος αναγνώστης -αν υποτεθεί πως έχεις ακόμα- κάθεται και γκουγκλάρει για να βρει από που αντέγραψες αυτή τη φορά. Και αυτό εννιά στις δέκα φορές δεν το καταλαβαίνουν πολλοί, παρά μονάχα σε βάθος χρόνου.

Κλοπή επίσης μπορεί να είναι ένα μαγικό χέρι που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Κι αυτό εννιά στις δέκα φορές σφυρίζεται. Εκτός και αν υπάρχει ένα μαγικό πόδι να το συνοδεύει και να το επισκιάζει, σαν κι αυτό του Ντιέγκο, μια μέρα σαν και σήμερα, 31 χρόνια πριν Κρίμα βέβαια που ο Μαραντόνα έχει φτάσει σήμερα να ασχολείται με τις δηλώσεις του Ντάνι Άλβες και να πέφτει στο επίπεδό του.
Πάντως, την κατάντια κάποιων άλλων διαδικτυακών περσόνων δύσκολα μπορεί να τη φτάσει.