Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Το κόκκινο αγγούρι

Αλήθειες και ψέματα για το σοσιαλιστικό ρεαλισμό

Τις προάλλες, η κε του μπλοκ βρέθηκε σε μια εκδήλωση των καλλιτεχνών με τη Μηλιαρονικολάκη και το θέμα που αναφέρεται στον υπότιτλο της ανάρτησης (και θύμιζε συνειρμικά μια σειρά μπροσούρες του ΚΣ της ΚΝΕ "αλήθειες και ψέματα στο σοσιαλισμό"). Ενάντια σε ό,τι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, τα νοήματα δεν ήταν βαριά κι ασήκωτα, τουλάχιστον όχι όσο βαρύς κι ασήκωτος ήμουν εγώ για ένα άτυχο έπιπλο στο στέκι της ΚΝΕ (όπου βρισκόταν τα γραφεία του αλήστου μνήμης ΚΜΕ), που άντεξε ένα φίλο που δεν τρώει ψωμί ("ελαφρύ πόδι" όπως θα τον έλεγαν στα Λούκι-Λουκ), όχι όμως κι εμένα.

Το δικό μου έργο τέχνης (όχι ο πίνακας)
Παρακάτω κάνω μια επιλεκτική και πρόχειρη κωδικοποίηση κάποιων σημείων της εκδήλωσης, ενώ σε δεύτερη φάση, ίσως ακολουθήσουν κάποιοι συνειρμοί που συσχετίζουν την τέχνη της πολιτικής με τις τέχνες και τον πολιτισμό -που έχει την ίδια ρίζα με την πολιτική.

Εν αρχή ην η λαϊκότητα. Το καλλιτεχνικό έργο πρέπει να μιλάει τη γλώσσα του λαού. Αλλά ο,τι είναι κατανοητό από τις ευρύτερες μάζες, δεν είναι απαραίτητα και λαϊκό -χώρια που μια αλλοτριωμένη εργατική συνείδηση ενσωματώνει στον ένα ή τον άλλο βαθμό και την αστική κουλτούρα. Στον αντίποδα, υπάρχουν παραδείγματα, όπως οι συμφωνίες του Σοστακόβιτς, που ο σοβιετικός λαός τις καταλάβαινε και τις αγαπούσε, που δείχνουν ότι κάποια πράγματα είναι σχετικά και δεν πρέπει να τα προδικάζουμε (πως δε θα γίνουν αντιληπτά από τις λαϊκές μάζες). Σε κάθε περίπτωση, το βασικό δεν είναι αν ο πήχης θα μπει ψηλά ή πιο χαμηλά. Το βασικό είναι να εξυψώνει κάθε φορά το επίπεδο και την καλλιέργεια του λαού.

Δεύτερο στοιχείο, που απασχόλησε στην πράξη και τους σοβιετικούς, είναι η κομματικότητα στη στρατευμένη τέχνη. Η οποία επιλέγει να στρατευτεί με ταξικό κριτήριο στην επαναστατική υπόθεση, αλλά αυτό δεν μπορεί να επιβληθεί άνωθεν ή να γίνει με τυποποιημένο τρόπο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένα έργο που θέλοντας να αποδώσει τη μοναδικότητα του Λένιν (ο οποίος δε θύμιζε κανέναν άλλο), αποτύπωσε κάτι που δεν υπήρχε: ένα κόκκινο αγγούρι!

Ένα άλλο ζήτημα είναι αν η τέχνη πρέπει να ακολουθεί πιστά τις αλλαγές και τα ζιγκ-ζαγκ της πολιτικής γραμμής, πχ στην περίοδο των αντιφασιστικών μετώπων, με την οποία, παρεμπιπτόντως, δε συμβιβάστηκε ποτέ ο Μπρεχτ (τον οποίο, παρεμπιπτόντως, ανέφερε συνεχώς η Μηλιαρονικολάκη -ούτε ερωτευμένη να ήταν). Αναφέρθηκε στην αλλαγή στάσης του κόμματος απέναντι στον Παλαμά, που στηλιτευόταν για το μεγαλοϊδεατισμό του, μέχρι που κυκλοφόρησε η γνωστή μπροσούρα του Ζαχαριάδη για τον "αληθινό Παλαμά". Κι έκανε μια κριτική αναφορά στην εισήγηση του Γκόρκι στο 1ο Συνέδριο των σοβιετικών λογοτεχνών, που συνδύαζε το ρεαλισμό με τον επαναστατικό ρομαντισμό, δίνοντας έτσι έμφαση στο επιθυμητό, που υποβαθμίζει τις αντιφάσεις της πραγματικής ζωής.

Πιο κριτική αναφορά έγινε στη θεωρητικοποίηση μιας ορισμένης τάσης που κατέληξε για την τέχνη στη φόρμουλα "εθνική στη μορφή, σοσιαλιστική στο περιεχόμενο" ρέποντας ως ένα βαθμό προς τον εθνικισμό. Καθώς και την αντανάκλαση που είχε η στροφή του 20ού συνεδρίου στην καλλιτεχνική δημιουργία, όπου πολλές φορές δε φαίνεται να υπάρχουν αντιφάσεις. Συνεπώς που είναι ο ρεαλισμός για να υπάρχει και σοσιαλισμός (πόσο μάλλον σοσιαλιστικός ρεαλισμός);

Σημείωσα και συγκράτησα επίσης τα εξής:
-ότι η μορφή είναι ο σκελετός στον οποίο χτίζεται το περιεχόμενο κι όχι κάτι έξω από αυτόν.
-ότι το μεταμοντέρνο αντέγραψε τα χειρότερα στοιχεία του μοντέρνου.
-ότι πρέπει να διαβάσουμε και λογοτεχνικά έργα, εκτός από θεωρητικές, επιστημονικές μελέτες, για να καταλάβουμε σφαιρικά μια εποχή ή πχ τον πλούτο των καταστάσεων που δίνει μια επαναστατική περίοδος.
-ότι ο φουτουρισμός στην Ιταλία συνδέθηκε σε σημαντικό βαθμό με το φασισμό του Μουσολίνι, σε αντίθεση με την πορεία που ακολούθησε στη Σοβιετική Ένωση.

-Ότι ουσία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού είναι να πάρει ταξική θέση, να αναδείξει την ουσία της πραγματικότητας και πώς αυτή θα αλλάξει.
-αλλά το καλλιτεχνικό έργο πρέπει να "κρύβει" την πρόθεσή του, να μην τη βγάζει άγαρμπα επί σκηνής (ή επί οθόνης ή στις σελίδες του), αλλά να την αφήνει να διαφαίνεται από το περιεχόμενο.
-τον προβληματισμό σχετικά με την απολυτοποίηση του κανόνα που λέει πως κάθε έργο πρέπει να αναδεικνύει μια αισιόδοξη προοπτική για την αλλαγή του κόσμου, που οδήγησε σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, όπως την κριτική στους Μοιραίους του Βάρναλη, που αποτύπωνε ρεαλιστικά μια υπαρκτή τάση. Δεν μπορεί κάθε έργο να αισιόδοξο, ανεξάρτητα από τη δική μας ιστορική αισιοδοξία πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και να φτάσει στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

-Ότι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, σε αντίθεση με άλλα καλλιτεχνικά ρεύματα δε συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη τεχνοτροπία κι αφήνει πλήρη εκφραστική ελευθερία στον καλλιτέχνη.
Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι τη δεκαετία του 30' στο κομμουνιστικό κίνημα συσπειρωνόταν ένας μεγάλος αριθμός σουρεαλιστών καλλιτεχνών (που σε αφήνει με την απορία πώς θα μπορούσε να 'ναι ένα ρεύμα σοσιαλιστικού σουρεαλισμού). Και ότι ακόμα και πολλές αστικές αναλύσεις διακρίνουν πως ο Χικμέτ έχει πιο μεστά έργα από τη στιγμή που ασπάστηκε το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, άσχετα αν δυσκολεύονται να το παραδεχτούν ανοιχτά και προσπαθούν να το κρύψουν πίσω από μπερδεμένες διατυπώσεις.

-Σημειώνω επίσης ως δική μου σκέψη πως ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός δεν είναι δόγμα, αλλά μέθοδος για δράση, όπως ακριβώς ο μαρξισμός. Μένει όμως το ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει σοσιαλιστικός ρεαλισμός σε μη σοσιαλιστικές συνθήκες (κατά αντιστοιχία της επαναστατικής δράσης-συνείδησης, σε μη επαναστατικές συνθήκες).
Κι αν κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να έχει δημιουργία που να είναι σοσιαλιστικός ρεαλισμός, χωρίς να έχει βαθιά κατανόηση του μαρξισμού. Άραγε αρκεί να είναι απλά αριστερός, όπως ήταν πχ ο Μίκης; Και ποια ήταν η σχέση του Ρίτσου με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό; (Η Μηλιαρονικολάκη είπε ότι έχει αρκετά έργα, όπως τον Επιτάφιο, που ακολουθούν αυτό το ρεύμα)

-Και τέλος το ερώτημα αν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός είναι κριτική θεωρία κι αν αποτελεί όντως τελικά καλλιτεχνικό ρεύμα ή κάτι ευρύτερο, πχ φιλοσοφική αντίληψη, εφόσον δε συνδέεται με μια συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Επ' αυτού η Μηλιαρονικολάκη είπε πως η αισθητική (και όχι ο σ.ρ) είναι φιλοσοφικός κλάδος, και πως πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του ρεύματος -που σχεδόν πάντα συνδέεται με κάποια συγκεκριμένη κοσμοθεώρηση- της τεχνοτροπίας και των τεχνικών μέσων.
Έχω όμως την αίσθηση πως αυτό χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.

Κι αν κάτι από τα παραπάνω δε σας κολλάει καλά, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμένα και την πτώση από το λιγόψυχο έπιπλο που βάρυνα εγώ.

44 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ε, καλά τώρα δεν ισχύει οτι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμος δεν ειχε τεχνοτροπία. Αν μιλάμε για τη φόρμα, οι αποτυπώσεις οριακών καταστάσεων ήταν καταδικασμένες στο πυρ το εξώτερον. Δες πλήρη αντιθεση με όσα έλεγε ο Μαγιακόφσκι ότι η τέχνη λειτουργεί σαν μεγεθυντικός φακός.

Απλως, καλλιτέχνες σαν τον Μπρεχτ μπορούσαν να επιβάλλουν το δικό τους στυλ κοντρα στους δογματικούς, στενοκέφαλους της ενωσης ρώσσων συγγραφέων και αλλων συγγενών. Απο την άλλη οι πιο πειραματικοί (φορμαλιστές, φουτουριστές) ήταν πάντα αλαζόνες και λειτουργούσαν με το θυμικό. Δεν μπορούσαν να πείσουν τους οργανωμένους για τη σημασία της πρωτοπορίας στη τέχνη. Ο ίδιος ο Μαγιακόφσκι κάνει την αυτοκριτική του σε μια απο τις τελευταίες ομιλίες του, χαρακτηρίζοντας την πολιτική του δράση του ως...μισοαναρχική.. και οχι καθαρά κομμουνιστική.

Η κουβέντα νομιζω πρέπει να ξεκινήσει απ' αλλου, εκεί που ο Πλεχάνοφ μιλάει για το κοινωνιολογικό ισοδύναμο στη τέχνη στην Αισθητική του. Εκει εδράζεται ο πυρήνας του κλασικισμου που ήταν ισχυρότατος στη πλειοψηφία των μπολσεβίκων με επικεφαλής τον ίδιο τον Λένιν. Οταν λέμε βέβαια κλασικισμος, εννοούμε και πάλι παιδεία και πολιτισμό. Συνήθως οι καρακάξες που μέμφονται τους μπολσεβίκους ειναι σεφερλικές και δεν εχουν ιδέα απο τέχνη.

Οταν σαν πρωτοπορία του κόμματος επιβάλλεις συγκεκριμένες φόρμες ως κοινωνιολογικά ισοδύναμα της εργατικής πάλης, σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αφύπνισης, μπορεί να διαπράττεις χοντρό έγκλημα. Οι συμβάσεις στη τέχνη εναλλάσσονται συνεχώς. Και ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης ειναι αυτος που εντοπίζει ποια φορμα ταιριάζει σε κάθε εποχή και περίσταση. Δεν ειναι ο ΜπαλΖακ, ή ο Τολοστόι ή ο Γκόργκι ταιριαστοί με κάθε εποχή. Για την ακρίβεια δεν έχουν θέση ..στο ατμπόπλοιο της μοντέρνας εποχής...

---μοντερνισμος ειναι ο θάνατος της κλασικής αναπαράστασης στη τέχνη. Μεταμοντερνισμος ειναι η αναζήτηση της νέας κυρίαρχης φόρμας μετά το οριστικό τέλος της αναπαράστασης. ----Αυτα βέβαια ειναι μπουρδίστες. Ολοι αυτοι οι μεταμοντέρνοι, αν αναζητουσαν λίγο τα σχέδια του σοβετικού Ροτσένκο θα ανακάλυπταν οτι οι πρωτοπόροι στην ΕΣΣΔ είχαν απο πολύ νωρίς διερευνήσει τα βασικα μοτίβα στην αφηρημένη τέχνη...

παλιος...
φιλος...

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Λιγόψυχος ήταν ο μάστορας, που βαρέθηκε να βάλει λίγη κόλλα και περισσότερα καρφιά η καλύτερα μακρυές βίδες, αφού ήθελε να κάνει φτηνοδουλειά χωρίς μόρσο, ώστε να ισοφαρίσει το έλλειμμα της αντοχής. Απαράδεκτος, μπορούσε να προκαλέσει και τραυματισμό.

Ανώνυμος είπε...

κατι ακόμη, ο Μπρεχτ διερευνά ολα αυτα τα ζητήματα που θετεις Σφυροδρέπανε στο "Για τον Ρεαλισμό".

Τι ειναι ρεαλιστικο στη τέχνη; Ειναι πιο ρεαλιστική η Αφροδίτη της Μήλου από την κόρη του Χαλεπά; Δεν το νομίζω. Η τελευταία έχει φτιαχτεί με τέτοιον τρόπο που απ' οποια διαφορετική πλευρά τη θωρείς, αντικρύζεις και μια αλλη συμπεριφορά γυναικεία: λύπη, χαρά, υποσχέσεις κτλ...

Ο Χεγγελ γραφει στην Αισθητικη ότι η τέχνη δεν ειναι μίμηση της φύσης, αφού το ανθρώπινο πνεύμα που την αποτυπώνει ειναι ανώτερό της.

Οταν καταλάβουμε οτι η ιστορία της τέχνης, ειναι μια αιώνια εναλλαγή συμβάσεων, που κάθε μια ταιριάζει στο πνεύμα της εποχής της, τότε θα καταλάβουμε, ότι αυτο που κάποιοι θεωρούν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, ειναι απλώς μια αυθαίρετη σύμβαση που επιβλήθηκε για καιρό, στο σινεμά, στο θέατρο, στη ζωγραφική, στη γλυπτική.

Τώρα στο ζήτημα της ...λαϊκότητας...Εδω κινδυνεύουν πολλοι να ταυτιστουν με τον σεφερλισμό. Η τέχνη εξυψώνει, αλλα απαιτεί απ' τους δέκτες καλλιέργεια ευαισθησιών. Ο καλλιτέχνης δεν υποβιβάζει τη τέχνη του στα σκατά της τηλοψίας που κατανοούν ολοι. Ο επαναστάτης καλλιτέχνης αξιοποιεί τα πιο πρωτόγονα μοτίβα που ειναι γνωστά στο λαό, ανασυνθέτοντας ομως μια αισθητικα άρτια δημιουργία που δεν ειναι ΑΜΕΣΑ κατανοητή από το λαό. Οπως πρέπει να κοπιάσεις για να καταλάβεις τι σκατά συμβαινει στη κοινωνία, το ίδιο συμβαίναι και στη τέχνη. Κλόουν, καμπαναριά, καμποτίνοι, σκηνές της λαϊκής, ολα αυτα ήταν κάποτε τα μοτίβα που αξιοποίησαν οι επαναστάτες πρωτοπόροι καλλιτέχνες σαν τον Μπρεχτ ή τον Μαγιακόφσκι. Μαλιστα ο τελευταίος κατηγορείτο στα στερνά του ο κακομοίρης ότι δεν ανέβαζε θέατρο (τον κοριό) αλλα...τσιρκο...

Στη πραγματικότητα, ολοι οσοι προσπάθησαν να φέρουν μια νέα σύμβαση, μια νέα φόρμα, ξεκινούσαν από κάτι πιο πρωτόγονο σε μια προγενέστερη εποχή σε αλλη χώρα. Π.χ. οι ιμπρεσσιονιστές τέλη 19ου αιώνα που εξαϋλώνουν τα περιγράμματα, και αλλάζουν τα χρώματα, κρύβουν λεπτομέρειες αλλα σου επιτρέπουν στη φαντασία σου να δεις πράγματα που με τίποτα δεν μπορει να δεις με την κλασσικη αναπαραστατική τέχνη της αναγέννησης [π.χ. την κινηση], ήταν επηρεασμένοι απο τα ιαπωνικά χαρακτικά του 18ου αιώνα. Ο Πικάσσο ήταν επηρεασμένος απο αφρικανικές μάσκες κ.ο.κ.

αυτα σαν τροφή για σκέψη
παλιος...
φιλος...

Ανώνυμος είπε...

και τώρα επειδή ειδα για το κοκκινο αγγούρι...στη πραγματικότητα αυτο ήταν έργο...φορμαλιστή. Ο καλλιτέχνης ήθελε να παρουσιάσει τον Λένιν με κάτι που δεν είχε καμια σχέση με την παλια αναπαράσταση. Να δειξει το νεο...το μοναδικό...το ανεπανάληππτο
Οπότε σκαρφίστηκε αυτο το κοκκινο αγγούρι [νομιζα οτι ήταν μπανανα] το οποίο βέβαια δημιούρησε σάλο. Ο Μπρεχτ αναφέρεται σε αυτο το γεγονος στο "Ρεαλισμο" του.

Οταν π.χ. ο Μαγιακόφσκι παρατήρησε το νέο πίνακα που αναπαριστούσε το σοβιετικό υπουργικό συμβούλιο, κατήγγειλε το ζωγράφο αμέσως για...χυδαιότητα...γιατι η τεχνοτροπία ήταν ακριβώς ίδια με το ζωγράφο που αναπαριστούσε το τσαρικο υπουργικό συμβούλιο....

Οπως καταλβαίνεις το αγγούρι δεν έχει σχέση ΑΜΕΣΑ με την επαναστατικη τέχνη. Ας το θεσω αλλιώς. Οταν ο κοκκινος στρατός ετοιμαζόταν για την μεγάλη αναμέτρηση το 19-21, υπήρχαν κάποιοι καλλιτέχνες που ζωγράφιζαν ησυχα ποταμάκια και ανέμελη ζωή στις όχθες τους. Μπορει κατι τέτοιο να αποτυπώσει τη ψυχική διάθεση των μαζών που ειναι έτοιμες να υπερασπιστουν την εξουσία τους απέναντι στους εισβολείς; Αντιθέτως, η ομαδα του Μαγιακόφσκι χτένιζε την ΕΣΣΔ φτιάχνοντας αφίσες με πολεμικά συνθήματα, σύννεφα, καταιγίδες, σχήματα που αποτύπωναν την εγρήγορση και την επαγρύπνηση και αφίσες στολίδια... που παραμένουν μέχρι σήμερα ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ.

και ναι η τέχνη γίνεται κατά παραγγελία ότι και να λένε διάφοροι. Ας ψάξουνε ολη τη βιογραφία ολων των ζωγράφων, ακομη και αυτών που πέθαναν στη ψάθα...

παλιος...
φίλος

Ανώνυμος είπε...

(1/3)

Επειδή το θέμα της ανάρτησης έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και διαβλέπω γενικεύσεις κι αναγωγισμούς που μάλλον συσκοτίζουν παρά εξηγούν βασικούς προβληματισμούς της μαρξιστικής-λενινιστικής αισθητικής, ας μου επιτραπεί να δώσω τον λόγο στον «Μαυριτανό» για να δούμε πώς συλλάμβανε την έννοια του «κλασσικού» στην τέχνη.

Τα απόσπασμα που ακολουθεί σε δυο συνέχειες, το πήρα από άλλο ιστολόγιο που έχει δυστυχώς κλείσει εδώ και δυο χρόνια· το είχε στείλει κάποιος που επίσης δυστυχώς έχει εδώ κι ένα περίπου χρόνο να δώσει σημεία ζωής στο διαδικτυακό διάλογο και υποθέτω πως μάλλον έχει αφήσει για πάντα το μάταιο τούτο κόσμο (αν είναι αλήθεια, ας είναι ελαφρό το χώμα που τον σκεπάζει…).

Ο «Μαυριτανός» αναφέρεται λοιπόν στην πολυταλαιπωρημένη έννοια του «κλασσικού» και δίνει χρήσιμα εναύσματα για δημιουργικό συλλογισμό γύρω από την αισθητική του επιστημονικού κομμουνισμού. Καλή ανάγνωση και γόνιμο προβληματισμό!

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

1) Στην τέχνη, είναι γνωστό πως ορισμένες εποχές καλλιτεχνικής άνθισης δεν αντιστοιχούν καθόλου στη γενική εξέλιξη της κοινωνίας, άρα και της υλικής βάσης, του σκελετού ―για να μιλήσουμε έτσι― της κοινωνικής οργάνωσης. Παράδειγμα οι Έλληνες σε σύγκριση με τους σύγχρονους, ή και ο Σαίξπηρ. Για ορισμένες μορφές τέχνης, πχ. το έπος, έχει μάλιστα αναγνωριστεί ότι δεν μπορούν ποτέ πια να παραχθούν στην κοσμοϊστορική, κλασική τους μορφή από τη στιγμή που εμφανίζεται η καλλιτεχνική παραγωγή σαν τέτοια· ότι λοιπόν στα πλαίσια της ίδιας της τέχνης ορισμένες σημαντικές της μορφοποιήσεις είναι δυνατές μονάχα σε μια χαμηλή βαθμίδα της καλλιτεχνικής εξέλιξης. Αν αυτό ισχύει για τη σχέση των διάφορων καλλιτεχνικών ειδών μέσα στη σφαίρα της ίδιας της τέχνης, δεν είναι παράξενο που ισχύει για τη σχέση ολόκληρης της καλλιτεχνικής σφαίρας προς την γενική εξέλιξη της κοινωνίας. Η δυσκολία βρίσκεται μόνο στη γενική σύλληψη αυτών των αντιφάσεων. Μόλις εξειδικευτούν, έχουν κιόλας εξηγηθεί.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη σχέση της ελληνικής τέχνης και ύστερα του Σαίξπηρ με το σήμερα. Είναι γνωστό πως η ελληνική μυθολογία δεν είναι μόνο το οπλοστάσιο της ελληνικής τέχνης αλλά και το έδαφός της. Είναι δυνατή η αντίληψη της φύσης και των κοινωνικών σχέσεων που βρίσκεται στη βάση της ελληνικής φαντασίας και άρα της ελληνικής [μυθολογίας] όταν υπάρχουν αυτόματες κλωστικές μηχανές, ατμομηχανές και σιδηρόδρομοι και ηλεκτρικοί τηλέγραφοι; Τι είναι ο Ήφαιστος μπροστά στη Ρόμπερτς και Σία, ο Δίας μπροστά στο αλεξικέραυνο και ο Ερμής μπροστά στην Κρεντί Μομπιλιέ; Κάθε μυθολογία ξεπερνά και κυριεύει και διαμορφώνει τις φυσικές δυνάμεις στη φαντασία και με τη φαντασία· εξαφανίζεται λοιπόν με την πραγματική κυριαρχία πάνω σ’ αυτές. Τι θ’ απογίνει η Φήμη μπροστά στην πλατεία Πρίντινχαους Σκουαίαρ; Η ελληνική τέχνη προϋποθέτει την ελληνική μυθολογία, δηλαδή τη φύση και τις κοινωνικές μορφές επεξεργασμένες ήδη μ’ ένα ασυναίσθητα καλλιτεχνικό τρόπο από τη λαϊκή φαντασία. Αυτό είναι το υλικό της. Όχι οποιαδήποτε μυθολογία, όχι δηλαδή οποιαδήποτε ασυναίσθητα καλλιτεχνική επεξεργασία της φύσης (συμπεριλαμβάνοντας στη φύση καθετί αντικειμενικό, άρα και την κοινωνία). Η αιγυπτιακή μυθολογία δε θα μπορούσε ποτέ να είναι το έδαφος ή η μήτρα της ελληνικής τέχνης. Οπωσδήποτε όμως κάποια μυθολογία. Ποτέ λοιπόν μια κοινωνική εξέλιξη που αποκλείει κάθε μυθολογική, κάθε μυθοπλαστική σχέση με τη φύση· που απαιτεί λοιπόν από τον καλλιτέχνη μια φαντασία ανεξάρτητη από μυθολογία.


Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

(3/3)

Από μιαν πλευρά: μπορεί να συνυπάρχει ο Αχιλλέας με την πυρίτιδα και το μολύβι; Ή γενικά η Ιλιάδα με το πιεστήριο, και μάλιστα το μηχανικό; Δεν σωπαίνει αναγκαστικά το τραγούδι και η απαγγελία και η Μούσα με τον μοχλό του πιεστηρίου, δεν εξαφανίζονται λοιπόν απαραίτητοι όροι της επικής ποίησης;

Η δυσκολία όμως δεν είναι να καταλάβουμε ότι η ελληνική τέχνη και το έπος συνδέονται με ορισμένες μορφές εξέλιξης της κοινωνίας. Η δυσκολία είναι ότι μας προσφέρουν ακόμα καλλιτεχνική απόλαυση και από μιαν ορισμένη άποψη ισχύουν σαν κανόνας και άφθαστο πρότυπο.

Ένας άντρας δεν μπορεί να ξαναγίνει παιδί χωρίς να παιδιαρίσει. Δεν χαίρεται όμως την αφέλεια του παιδιού, και δεν πρέπει ο ίδιος σ’ ένα ανώτερο επίπεδο να πασχίζει να αναπλάσει την αλήθειά του; Δεν αναβιώνει σε κάθε εποχή μέσα στην παιδική φύση ο χαρακτήρας της στη φυσική του αλήθεια; Γιατί τότε να μην ασκεί αιώνια γοητεία η ιστορική παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, εκεί που γνώρισε την ωραιότερή της ανάπτυξη, σαν στάδιο που δεν ξαναγυρίζει ποτέ; Υπάρχουν παιδιά κακομαθημένα και παιδιά μικρομέγαλα. Κανονικά παιδιά ήταν οι Έλληνες. Η γοητεία της τέχνης τους για μας δεν βρίσκεται σε αντίφαση με την ανεξέλικτη κοινωνική βαθμίδα όπου βλάστησε. Είναι, αντίθετα, αποτέλεσμά της· και είναι αναπόσπαστα δεμένη με το ότι οι ανώριμες κοινωνικές συνθήκες που κάτω απ’ αυτές γεννήθηκε, και που μόνο κάτω απ’ αυτές μπορούσε να γεννηθεί, δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν ποτέ.

(Καρλ Μαρξ, Βασικές γραμμές της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας [Grundrisse der Kritik der politischen Ökonomie] 1857–1858 [Εισαγωγή 1857], απόσπασμα από: 4) Παραγωγή. Μέσα παραγωγής και σχέσεις παραγωγής. Σχέσεις παραγωγής και συναλλακτικές σχέσεις. Μορφές κράτους και συνείδησης σε σχέση με τις παραγωγικές και συναλλακτικές σχέσεις. Νομικές σχέσεις. Οικογενειακές σχέσεις, πρβλ. Καρλ Μαρξ, Βασικές γραμμές της Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας 1857–1858, Τόμος Πρώτος, Πρόλογος-Μετάφραση-Σημειώσεις Διονύσης Διβάρης, Αθήνα: Εκδόσεις «Στοχαστής», 1989, σσ. 73–74)


Άγρυπνος

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Σύντομη επιλεκτική απάντηση.
Άγρυπνε, αν καταλαβαίνω καλά σε ποιο ιστολόγιο αναφέρεσαι, δε συμμερίζομαι ακριβώς τη λύπη για το κλείσιμό του. Θα μπορούσα να πω ίσως για τη μεταστροφή του, αλλά κι αυτή αποδεικνύει πολλά και για τα προηγούμενα, κατά τη δική μου γνώμη.
Αν καταλαβαίνω καλά σε ποιο σχολιαστή αναφέρεσαι, μακάρι να μην είναι έτσι που τα λες. Πάντως, μπορούμε να προσπαθήσουμε συλλογικά (κι αυτό περιλαμβάνει κι εσένα) να καλύψουμε το κενό του.

Αν πάλι το αρχικό σου σχόλιο αφορά το κείμενο της ανάρτησης, το δέχομαι εξ ολοκλήρου. Ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα τσαλαβουτάω στην ημιμάθεια και προσπαθώ να καταλάβω, χωρίς να φοβάμαι να εκτεθώ σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν κατέχω πολλά πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

ο, νο, αγρυπνε. Ο Μαρξ γραφει κάτι αλλο, ότι τα κλασικα έργα (και εδώ δεν αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε κλασικα έργα, αλλα στην αρχαία ελληνική γραμματεία) τα απολαμβάνεις στην εποχή που γράφτηκαν . Τα γραφει μια χαρά και ο Μαγιακόφσκι.

Κανεις δεν μπορει να ξαναφτιάξει μια νέα Ιλιάδα, οπως σωστά γράφει ο Μαυριτανός.

Και οπως προσθέτει το φουτουριστικό μανιφέστο με υπογραφή Μαγιακόφσκι... οποιος δεν ξεχνάει την πρώτη του αγάπη, δεν θα συναντήσει ποτέ την τελευταία ....

Οι κλασικιστές στην ΕΣΣΔ πίστευαν ότι η νέα φόρμα π.χ. των φουτουριστών ήταν ούτε λίγο, ούτε πολύ ζαχαρωτά για τους μικροαστούς, και οι εργάτες χρειάζονταν ακομη στη φάση ανάπτυξης της οικοδόμησης της υπανάπτυκτης ΕΣΣΔ, μαύρο ψωμί , ήτοι: τις μύξες του Πούσκιν, το λυρισμό των ποιητών του ρομαντισμού, τις όπερες του Ροσίνι, τη δραματουργία του θεάτρου του συναισθήματος που οδήγησε στο ανέβασμα του αντεπαναστατικου εργου οι ...λευκοφρουροί...του Μπουλγκάγκοφ... μες στη κατακόκκινη Μόσχα...

οι κλασικιστές σκεφτονταν, να χτίσουμε και εμεις οπως στη Ρώμη. Να περάσουμε και εμεις τα στάδια εξέλιξης των καπιταλιστικά αναπτυγμένων κρατών...

Εκει είναι το μεγάλο λάθος.

Γιατι ο Μαρξ γραφει κάπου ο εργάτης θέλει μεν ψωμι, αλλα θέλει και τριαντάφυλλα. Μπας και ειναι τα τριαντάφυλλα μονο για μικροαστούς;

η κλασικη παιδεία ειναι απαραίτητο εφόδιο για κάθε καλλιτέχνη, αλλα δεν χτίζεις ρεαλιστικη επαναστατική τέχνη με παλια υλικά. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ. Ακομη και υπο τη σκέπη του "σοσιαλιστικού ρεαλισμού" τα έργα που ειναι καλλιτεχνικά πολύ ψηλά, ειναι αυτα που ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ το δόγμα Ζντάνοφ. Κανεις δεν μπορούσε ομως να τα αντικρούσει γιατι απλούστατα είχαν τεράστια απήχηση.

O Σοστακόβτις στην έβδομη μπορει να μην ακολουθει τους ακραίους πειραματισμούς της όπερας της λαιδης Μακμπεθ του Μνστεκ για την οποία δέχτηκε αμείλικτη κριτική στη Πράβντα ως "αριστερίστικη παρέκκλιση",

αλλα ανατρέπει πλήρως την αρμονία των κλασικών . Ο Σοσατακόβτις δεν ειναι κλασικός συνθέτης. Εχει βρει τη νέα , πρωτοπόρα φόρμα στη μουσική. Κανεις δεν τόλμησε να του ασκήσει κριτική. Η εβδομη περιγράφει με συνεχεις εναλλαγές τόσο το πάθος, όσο και την στιγμιαία απελπισια των ελεύθερων πολιορκημενων του Λένινγρκαντ σε διαρκή διελκυστίνδα. ΕΙΝΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΤΑΤΗ.

παλιός...
φιλος

Ανώνυμος είπε...

Ξεκαθαριζω εξαρχης οτι είμαι άσχετος με το ζητημα.
Οποτε θα περιοριστω σε αποριες που εχω και οποιος εχει καταπιαστει και εχει ορεξη ας μου απαντήσει τιποτα.
1)κρινουμε ως αρνητικη τη μπροσουρα Ζαχαριαδη για τον αληθινό Παλαμα?
Θεωρω οτι αυτη η μπροσουρα εδειξε σε μεγαλο βαθμο πως πρέπει οι κομμουνιστες ανοιχτομυαλα να αντιμετωπιζουν καλλιτέχνες και το εργο τους. Ο Ζαχαριαδης εκει δεν υπερασπιζεται τις εθνικιστικες αποψεις του Παλαμα αλλα την αυθεντική λαικοτητα του έργου του.
2)Προσωπικα ανέκαθεν διαχωριζα το δημιουργο ως προσωπικοτητα απο το εργο του. Η προσωπικοτητα αλλαζει αρδην στην πορεία της ζωής. Το εργο είναι αποτυπωση στιγμης, συγκεκριμενου βιωματος και τροπου που το αντιλήφθηκε ο καλλιτέχνης τη δεδομένη στιγμή. Το εργο εχει διαχρονικοτητα.
3)Η τεχνη παντα ακολουθεί το κινημα οχι το αντίθετο. Αρα σήμερα σε αυτες τις συνθήκες ηττας και υποχωρησης τι είναι προοδευτική τεχνη? Πχ εγω θεωρω οτι σήμερα προοδευτική τεχνη είναι αυτη που ανυψωνειβτο επίπεδο ενος ανθρώπου, τον προβληματιζει, του δημιουργει εικονες στο μυαλό ειτε μιλαμε για ενα τραγούδι ειτε για ενα βιβλίο.
Αυτο σημαίνει οτι προοδευτική τεχνη είναι πιθανό να κάνει και καποιος που δεν είναι κομμουνιστης πιθανα. Σωστο ή λαθος?
4)Τελος ο ρολος της τεχνης ποιος πρέπει να είναι? Να προβληματιζει και να αμφισβητεί πτυχές ισως ακομα σήμερα αυτου του συστήματος και του επικοδομηματος και ισως η πιο στρατευμενη να δινει αμυδρα και μια κατεύθυνση ή η τεχνη η προοδευτική και πρέπει να είναι σαφης και συγκεκριμενη δινοντας τη λυση? Και ισχύει το δεύτερο δεν υπάρχει ο κίνδυνος να αναθετουμε στην τεχνη τα καθηκοντα του κόμματος?

ratm

Ανώνυμος είπε...

@ Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Βασίλη, να εξηγηθώ γιατί μάλλον παρεξηγήθηκα χθες.

► Οι κριτικοί μου υπαινιγμοί στο εισαγωγικό μέρος του προηγούμενου τρισκελούς σχολίου μου δεν καταφέρονται εναντίον σου· εσύ έπραξες άριστα μεταφέροντας, εμπεριστατωμένα και κριτικά θα έλεγα, τα κύρια σημεία της εισήγησης μιας εκδήλωσης, στην οποία παρέστης, και μάλιστα παρά τις παράπλευρες απώλειες (ας όψεται ο λιγόψυχος μάστορας που έγραψε κι ο Ηλίας). Αλλά πώς να το κάνουμε; Δεν μπορεί ο Μπρεχτ, κι ας είναι ο ίδιος ογκόλιθος και το έργο του τεράστιας σημασίας, να αποτελεί λυσάρι για κάθε πρόβλημα ή προβληματισμό αναφορικά με την μαρξιστική-λενινιστική αισθητική. Δεν φτάνει ο Μπρεχτ (ούτε ο Γκόρκι ούτε κι ο Μαγιακόφσκι), γιατί και τα σχετικά προβλήματα είναι πολύπλοκα (βλέπε για παράδειγμα την συζήτηση για τον Παπαδιαμάντη που έγινε πριν από μερικά χρόνια από τις στήλες του «Ριζοσπάστη») και υπάρχουν και ο Μαυριτανός και ο Στρατηγός και ο Γέρος. Εξ ου και μπήκα στον κόπο να μεταφέρω το απόσπασμα που παράθεσα στο δεύτερο και τρίτο μέρος του σχολίου μου. Τώρα, βέβαια, εγείρεται το ζήτημα του πώς καταλαβαίνει ο καθένας τους κλασικούς του μαρξισμού-λενινισμού. Ε, εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα ή, για την ακρίβεια, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα: αν ο Μαυριτανός λέει λ. χ. «άσπρο» κι ο άλλος καταλαβαίνει «μαύρο», τότε δεν φταίμε εμείς και πολύ λιγότερο ο Μαυριτανός (και μια και το ’φερε η κουβέντα: υπάρχει ένα γράμμα του Μαυριτανού στον Στρατηγό (11/11/1882, MEW 35, 109–110), όπου ο Μαυριτανός απηυδισμένος από τις ανοησίες των δυο γαμπρών του, οι οποίοι μετά από τόσα χρόνια νουθεσιών γρυ δεν καταλάβαιναν από τις αντιλήψεις του, τους στέλνει, γαλλιστί μάλιστα αφού ήταν Γάλλοι κι οι δυο, κανονικά στο διάβολο· έτσι είναι…).

► Σ’ ό,τι αφορά το ιστολόγιο που έκλεισε πριν από δυο χρόνια, οι γνώμες μας διίστανται. Όχι επειδή συμφωνούσα με τις πολιτικές θέσεις του διαχειριστή· το αντίθετο συνέβαινε: συχνά διαφωνούσα κάθετα μαζί του. Αλλά είχε επίπεδο και πολύ υλικό· αυτά λείπουν σήμερα. Ο κριτικός αναγνώστης κι η κριτική αναγνώστρια έβγαζαν αρκετό ψαχνό. Κρίμα και για το ιστολόγιο και για τον διαχειριστή του που τα πράγματα πήραν την τροπή που πήραν.

► Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω, αλλά ο σχολιαστής, στον οποίο αναφέρθηκα, δεν ζει πια. Λόγοι διακριτικότητας, σωστής διαδικτυακής δεοντολογίας αλλά και σεβασμού προς την οικογένειά του δεν μου επιτρέπουν να γράψω περισσότερα. Συμφωνώ μαζί σου για την ανάγκη συλλογικής προσπάθειας κάλυψης του κενού του, εγώ θα κάνω ό,τι επιτρέπουν οι δυνάμεις μου. Και μην ανησυχείς: κι εγώ «τσαλαβουτάω στην ημιμάθεια και προσπαθώ να καταλάβω, χωρίς να φοβάμαι να εκτεθώ σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν κατέχω πολλά πράγματα»· δεν πειράζει, άλλοι έχουν το προνόμιο του πάνσοφου παντογνώστη…

Αυτά και σταματώ εδώ…

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

Χωρίς παρεξηγήσεις, έχετε χάσει το νόημα. Αυτός είναι κατά την γνώμη μου ο Ρεαλ-ισμός (!) , Υπε-ρεαλ-ισμός (!) κλπ

https://www.youtube.com/watch?v=O_WkN8n2USU

https://www.youtube.com/watch?v=Vc3w3LQE5kQ

Δύσκολο το θέμα του ποστ για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, οι γνώσεις μου απέχουν παρασάγγας από το να χαρακτηριστώ ημιμαθής, και δεν παρεμβαίνω περαιτέρω.

17-57

Ανώνυμος είπε...

αγρυπνε, οπως θα λεγε και ο φιλαράκος zoot,
κλαψ, κλαψ,
γλυψ, γλυψ ..
χαιρομαι πάντως που ..κράτησες.. το άγρυπνος, χε χε

παλιοφιλος

ratm, αν διαβάζεις προσεκτικά θα δεις οτι δινονται οι απαντησεις
στα θέματα που θέτεις απο μένα τουλάχιστον. αλλα πρεπει
να τα παρεις με τη σειρά. αναζήτησε και τη βιβλιογραφία,
ειδικα Μπρέχτ.

Ανώνυμος είπε...

μονο για το ρόλο της τέχνης.
Ας ξεκινήσουμε με Χέγγελ. Υπάρχει το πνεύμα (συνείδηση), υπάρχουν και οι αισθήσεις μας. Ανάμεσα στα δυο αυτα, σχηματικα μιλώντας, υπάρχει ένα διάσελο, που τεμνεται και μετα δύο αλλα εχει τη σχετικη του αυτονομία, εκει απευθύνεται η τέχνη. Αυτο το σημειο του εγκεφάλου (ας το πουμε τώρα έτσι) οταν ατροφεί, απο τη μια το πνεύμα χάνει τη δύναμη του να κατανοεί, να τροφοδοτείται συστηματικα με ερεθίσματα, απο την άλλη οι αισθήσεις μας, παρότι λαμβάνουν σήματα, αυτα δεν νοηματοδοτούνται στον εγκέφαλο. Αυτο το διάσελο εχει να κάνει με τη ψυχική μας διάθεση. Με τη φαντασία μας.

Πόσες φορές έχεις σκεφτεί τη σημαντική διαφορά ανάμεσα στο θερμό και ψυχρό φωτισμό στις πλατείες, στις γειτονιές; Θυμάστε παλιά που ήταν γεμάτη η αθήνα με άσπρες λάμπες, πόσο χάλια ήταν η ατμόσφαιρα το βράδυ;

Η τέχνη λοιπόν υπάρχει και υπήρχε προκειμένου να εκφραστεί η ψυχική μας διάθεση. Η τέχνη ειναι επαναστατική στο σημείο που τέμνεται με την πάλη των μαζών, αλλα πρέπει πρώτα απ' ολα να ειναι τέχνη.

Η τέχνη μπορει να ειναι επαναστατική σε ορισμένες περιστάσεις και εποχές, άσχετα με το τι πρεσβεύει πολιτικα και κομματικα αυστηρά ο καλλιτέχνης. Ο τελευταίος εκτελεί απλως την κοινωνική παραγγελία της εποχής.

αυτα...

παλιοφιλος

Ανώνυμος είπε...

Παλιοφιλε

Τα ξαναδιαβασα και οντως μου ηταν χρησιμα τα σχολια σου. Θα ασχοληθώ και με τη βιβλιογραφία για παραπέρα. Ευχαριστώ.

Η αποριες μου, γεννηθηκαν απο μια πρόσφατη συζήτηση για τη μουσική. Και αν σήμερα που το κινημα είναι εκει που είναι και η σαπιλα του ιμπεριαλισμου εχει καλυψει τα πάντα μπορουμε να εχουμε προοδευτική τεχνη. Δε λεω επαναστατικη. Τετοια εκανε ο Μπρεχτ, ο Μαγιακοφσκι τετοια ηταν ας πουμε το ανταρτικο τραγούδι, ο επιταφιος του Ριτσου κλπ Λεω προοδευτική με μια πιο "ευρεία" (?) έννοια. Πχ το "αξιον εστι" του Ελυτη δεν ηταν ενα εργο στρατευμενο στο κομμουνιστικο κινημα και την επανάσταση αλλα προοδευτικό και λαϊκό ηταν. Ή εν παση περιπτώσει δεν ηταν αντιδραστικο.
Σήμερα πολλοι σου λενε οτι "ειτε ακους υποκουλτούρα σκυλαδικα ειτε τα ροκ, εντεχνα κλπ (οχι καποια απο αυτά δεν είναι υποκουλτούρα το λέω σαν παράδειγμα. Υπαρχουν παλια λαϊκά πολύ πιο ποιοτικα απο πολλα "εντεχνα") είναι το ιδιο" ή "οτι η εργατικη ταξη τα σκυλαδικα ακουει οπότε αν θες να τη προσεγγίσεις αυτα θα ακουσεις" καλα αυτο το τελευταίο δεν είναι καν αξιο σχολιασμου είναι μια βλακεια και μιση. Ωστόσο ο κομμουνιστής σήμερα μπορεί να αναγνωρίσει κατι ως προοδευτική τεχνη? Ή το να διαλεξεις πχ αναμεσα ξερω γω σε Βερτη και Θαναση Παπακωσταντινου είναι η λογική του μικρότερου κακου? Εγω θεωρω λαθος τη μηχανιστικη μεταφορα πολιτικης στην τέχνη και δε νομιζω οτι το παραπάνω σχηματικο δίλημμα μπορεί να ταυτιστεί με το ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ ασχετα αν μπορεί ο ενας να σου θυμίζει αισθητικα ΔΑΠ και ο αλλος ΕΑΑΚ. Αν και συνήθως πολλοι καλλιτέχνες που πανε στις αναιρεσεις έρχονται και στο φεστιβάλ της ΚΝΕ.

ratm

zoot horn rollo είπε...

Κόντρα,σαμερ εντισιον.

Ανώνυμος είπε...

@ zoot horn rollo

Κόντρα, σάμερ εντίσιον… γουΐδ ορ φορ πιούπιλς (–να διαβάζεις παιδί μου προσεκτικά, δίνω απαντήσεις σ' όλα –ναι δάσκαλε με βόηθησες, σ' ευχαριστώ).

Βιάτορ

Ανώνυμος είπε...

@Βιάτορ

… γουΐδ ορ φορ ομπέντιεντ πιούπιλς

Άστα, ποιος τη χάρη μας: πέσαμε κατακαλόκαιρο σε μαθητευόμενους μάγους (παρντόν ινστρούχτορες ήθελα να πω) κι υπάκουους μαθητές. Χάρι Πότερ η υπόθεση …

Σάμερ γκερλ

Ανώνυμος είπε...

Τελικα αν και διανυω την 4η δεκαετια της ζωης μου δεν εχω καταλαβει ακομα τι είναι χειρότερο. Να σαι ξυπνιος και λες χαζομαρες ή να σαι χαζος και να λες εξυπνάδες...

ratm

Ανώνυμος είπε...

Επειδή κάποιοι γράφεται για τέχνη για τα οποία έχω μεσάνυχτα κλπ

Όταν μιλάει κανείς για τους 200 της Καισαριανής, “ξεχνώντας” ή παραλείποντας σκόπιμα πως ήταν κομμουνιστές, είναι πχ σα να μιλάει για τους 300 του Λεωνίδα, χωρίς να αναφέρει πως ήταν Σπαρτιάτες.
http://www.katiousa.gr/istoria/mipos-esy-syntrofe-ksereis-ti-itan-telika-oi-200-tis-kaisarianis

Την λέξη Κομμουνιστές γιατί δεν την έχει ο κύριος “μα Έλληνας να ντουφεκάει Έλληνα;” Βούλγαρης στο trailer της ταινίας; Ας διαβάσει την Καθημερινή στις 30.4.44 για τους 200 Κομμουνιστές.

17-57

Ανώνυμος είπε...

"Χρόνια προσπαθούν να πείσουν ότι συνδικαλισμός υπάρχει μόνο στο δημόσιο &μόνο ξεπουλημένος,για να μην διεκδικούμε.Για αυτό έχουν λυσσάξει σήμερα"
https://twitter.com/papagalizw/status/887962517665918976

Πες τα ρε Παπαγάλε γμω το στανιό μου. Γιατί δεν μου φαίνεται και τόσο τυχαίο το timing της συνέντευξης από άλλους στρατευμένους και μη καλλιτέχνες που ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια

https://www.efsyn.gr/arthro/zoyme-ton-yparkto-soyrealismo

"..• Οι συνδικαλιστές, δηλαδή, έχουν πάντα δίκιο;
Είδαμε πόσο βρόμικος μπορεί να είναι ο συνδικαλισμός. Εχω ζήσει εκατοντάδες φορές, και στα ραδιόφωνα, την προσήλωση στο ωράριο. Ομως υπάρχουν εξαιρέσεις. Το Σωματείο Ραδιοφώνου και Τηλεόρασης κινήθηκε με σοβαρότητα, οι τελευταίοι που κράτησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η ζωή του εργαζόμενου έγινε χάλια, μεγάλη η ευθύνη του ΚΚΕ. Ερχονται κομματόσκυλα, επαγγελματικά στελέχη με τον «Ριζοσπάστη» κάτω απ’ το αυτί για να καταστρέψουν όποια δουλειά πάει να γίνει.

Δυστυχώς, ακόμα κι αν διαφωνείς με την απεργία, τα της εργασίας είναι θρησκευτικού περιεχομένου, ιερά και όσια. Η ανεργία είναι η ίδια η κόλαση. Ξέρω πολλούς απολυμένους που ετοιμάζονται πρωί πρωί, πηγαίνουν στο καφενείο και κάθονται εκεί. Η ανεργία συνθλίβει όχι μόνο τον άντρα αλλά και τη γυναίκα. Το ζω μέσα στο σπίτι μου. Η γυναίκα μου, απλήρωτη έντεκα μήνες στο Μega, δουλεύει χωρίς κανένα μέλλον."

• Γιατί τόσο σκληρή κριτική στο ΚΚΕ;
Θεωρεί ότι έχει τις σφραγίδες του ορίτζιναλ ΚΚΕ. Αν ακούσεις λόγους παλαιών ηγετών, ακόμα του Ζαχαριάδη, σε σχέση μ’ αυτούς των σημερινών, καμία σχέση. Τον Κουτσούμπα, που τον κόβω να έχει καθαριστήριο στα Τρίκαλα, δεν θα του πήγαινα ούτε πουκάμισο για καθάρισμα. Είναι πολύ μέτριοι, κατώτεροι, βρε παιδί μου. Το σήμα κατατεθέν του αριστερού είναι η αυτοκριτική. Ε, δεν έγινε ποτέ.

• Εχετε αυξημένες απαιτήσεις από το ΚΚΕ;
Δεν πρέπει να είναι κόμμα αγωνιστικής πρωτοπορίας, όπως λένε οι κλασικοί;

• Μήπως έχουν ξεπεραστεί αυτά;
Οχι, απλώς δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Πρέπει να τελειώνουμε με τις Βάρκιζες, να πάρουμε πίσω τον οπλισμό μας. Το ΚΚΕ έπαιζε πάντα τον ρόλο της οπισθοφυλακής στο σύστημα, από την εποχή της Βάρκιζας. Αυτή κι αν ήταν κωλοτούμπα. Οπως και η αποχή στις εκλογές του ’46..."

Παρατήρηση
ή με το ένα ή με το άλλο. Και κατά της Βάρκιζας και υπέρ της συμμετοχής στις αστικές εκλογές δεν γίνεται. Ας Διαβάσει για το "σταλινικό πραξικόπημα" όπως ονομάζει ο "μαρξιστής" Κορνήλιος τα "Δεκεμβριανά"

17-57

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

17-57, 20 Ιουλίου 2017 - 2:44 μ.μ., ήταν ανάγκη να ξερνάω βραδιάτικα, χρονιάρα μέρα;

Ανώνυμος είπε...

Προς Βιάτορ, Σάμερ Γκερλ, ratm, zoot horn rollo, παλιόφιλος κ. ά.

Τέκνα, μην ερίζετε, σας παρακαλώ, την λύση, την μοναδική λύση την δίνει ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ακούστε Τον: ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙ, ΟΤΙ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.

Αμήν!

ΙΧΘΥC / IC XC

Ανώνυμος είπε...

Ηλία, χρόνια σου πολλά και καλά!

Άγρυπνος

Ανώνυμος είπε...

κλαψ, κλαψ, κλαψ...

σάμερ γκερλ αμα ψήνεσαι για "ινστρουκτοριλίκι" τέχνης απο κοντα,
είμαι διαθέσιμος, μιας και απελευθερώθηκα πρόσφατα απο τα δεσμα της προηγούμενης αγάπης.
Οπότε πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα νέα.

Ρε συ Ρατμ μήπως τα παραλές για την τέταρτη δεκαετία; Εγώ σε ειχα για συνομίληκο...
εκτος αν εχω χασει και εγώ το μέτρημα :-)

φιλια

παλιοφιλιος, απο τη Μαδρίτη, σε μια σχολή του πέμπτου...

zoot horn rollo είπε...

Κοντρα: λατινος εραστης εντισιον.

zoot horn rollo είπε...

Οχι σε ολα τα ναρκωτικα. Ολα ολα.

Ανώνυμος είπε...

4η δεκαετία = 33 τα χρόνια του Χριστού βοήθεια μας.
Διανύω είπα όχι έχω κλεισει...

Παντως οτι θα βγαινα και συνεταιρακι της ΚΟΝΤΡΑΣ δε το περίμενα. Μαλλον καποιοι ειδαν φως και μπηκαν στο μπλογκ και δεν ξερουν ή έχει αρχίσει η τύφλωση απο το εργοχειρο.

ratm


Υγ.

Εν Χριστω αδερφε δεν τσακωμομαι με κανεναν.
Κουβεντιαζουμε ησυχα και απλά.

Αμην

Ανώνυμος είπε...

@ratm

Γιατί παραπονιέσαι; Μ’ όποιον δάσκαλο* καθίσεις τέτοια γράμματα** θα μάθεις…

* Προβοκάτσια της 20-10-2011 ενάντια στο ΠΑΜΕ, δολοφονία Δ. Κοτζαρίδη και τα ρέστα.

** Το ψάρεψα από παλιότερο (1-9-2016) θρεντ του μπλογκ:

"Από παλιά κουβεντούλα εδώ

https://www.blogger.com/comment.g?blogID=81787152277490965&postID=2195746523950810467&bpli=1

και τα έντονα στοιχεία τάχω βάλει ’γω.
_________________________________



Φιλικά πάντα, όσο επιτρέπει η ένταξή σου σε μια οργάνωση που καλύπτει δολοφόνους εργατών, συνέχισε να διαβάζεις, κράτα πιο χαμηλό προφίλ και σιγά-σιγά θα τον βρεις τον δρόμο σου!

ΡΓ

29 Οκτωβρίου 2015 - 10:12 μ. μ.
_________________________________

«…Ήμουν εκεί και πλακώθηκα με αυτούς που υπερασπίζονταν τον αστικό κοινοβούλιο, αντικαθιστώντας τους πραιτοριανούς του κράτους. Για την ακρίβεια συνεργάζονταν μια χαρά με τους πραιτοριανούς του κράτους όταν άρχισαν την επίθεση ενάντια στους αντίπαλους διαδηλωτές.»

Μικρό απόσπασμα του el quinto σε παλαιότερη συζήτηση στο redfly planet!
http://redflyplanet.blogspot.com/2014/07/blog-post_4308.html


By the way, να σε πληροφορήσω ότι τελικά αυτοί που ήθελαν να μπουν στη βουλή μαζί με σας, οι χρυσαυγίτες δηλαδή, τα ΚΑΤΑΦΕΡΑΝΕ! Μπήκαν με μια μικρή καθυστέρηση βγάζοντας τις κουκούλες φορώντας τις γραβάτες πλέον.

Άρα για να το λήγουμε ποιος είναι κότα, αυτός που φοράει κουκούλα και βαράει εργάτες μαζί με Χ. Α. με αποτέλεσμα ένα νεκρό ή αυτός που δεν δίνει το όνομά του σε έναν από αυτούς ας αφήσουμε τον αναγνώστη να επιλέξει.

Ντίκενς

30 Οκτωβρίου 2015 - 1:43 μ. μ.
_________________________________

el quinto



Ναι ρε γι’ αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου είμαι περήφανος.



30 Οκτωβρίου 2015 - 3:16 μ. μ.
_________________________________


Curious".

CLASS AVENGER

Ανώνυμος είπε...

@ Σεχτάρ ο Τρομερός
Βασικά είμαι εκτός θέματος

Λυπάμαι αν χάλασα καμία γιορτινή ατμόσφαιρα.

Συνέντευξη με τις διαχρονικές επιτυχίες των αριστεροαναρχοsomething μικροαστών καλλιτεχνών. Ένα συγκεντρωμένο Best of για να μην κουραστούν στην επόμενη "κριτική" της Κατιούσας των Μικροαστείων Μικροαστών, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του "ανατρεπτικού" καλλιτέχνη.

Τώρα, αν είναι σχεδόν το ίδιο με τις προηγούμενες συνεντεύξεις του "ανατρεπτικού" καλλιτέχνη και αν ο "ανατρεπτικός" συν πολλά άλλα "ελεύθερα καλλιτεχνικά πνεύματα" εξαφανίστηκαν από τα πολιτικά σχόλια μετά το Δημοψήφισμα, την απεργία των συμβασιούχων στον τομέα της καθαριότητας, την "επέτειο" των δύο χρόνων υπερηφάνιας από το μνημόνιο του esm, την απεργία στον Τουρισμό ε μάλλον και αυτό θα είναι τυχαίο.

Όπως τελείως τυχαία τον τελευταίο καιρό οι "ελεύθερες" μικροαστικές απόψεις στρέφονται ενάντια σε 'ο,τι μπορεί να έχει σχέση με την εργατική τάξη. Αλλά μάλλον σκέφτομαι καχύποπτα όταν η Κύβέρνηση ετοιμάζει ένα ωραίο συνδικαλιστικό νόμο συν άλλα είκοσι σημεία με μειώσεις συντάξεων, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κ.α.για το φθινόπωρο.

17-57

Ανώνυμος είπε...

ΡΓ
Ξερω καλα τι εστι ΚΟΝΤΡΑ.
Εγω απο τους πρωτους εδω σηκωσα το γαντι της αντιπαραθεσης γιατι το χω βιτσιο και διαβαζω την ΚΟΝΤΡΑ απο πιτσιρικας οπως και πολλες εφημεριδες οργανωσεων του εξωκοινοβουλιου.
Αυτο δε βλέπω το λογο που πρέπει να με εμποδισει να ζητησω διευκρίνηση για ενα ζητημα (τεχνη) για οποιο δε γνωρίζω πολλα. Αν καποιος αυτο το θεωρει παρεξηγησιμο ξιδι τι να πω. Εγω θεωρω τον εαυτο μου άνθρωπο με κριση. Μπορω να παρω πράγματα απο καποιον που συνολικά ή εν κατακλείδι μπορεί να διαφωνουμε ριζικα. Το αν γραφει με ύφος επαρσης ή δασκαλιστικο είναι δικο του θεμα και τον εχω στηλιτευσει εδω απο τους πρώτους. Εξαλλου η προσπάθεια εισοδισμου μεσω του μπλογκ αν ήταν ποτε σκοπος εχει αποτυχει δεδομένα και δεν είμαι παιδακι να με παρασυρει καποιος. Αλλα ουτε θα φερομαι όπως γουσταρουν καποιοι που ειτε είναι βαλτοι ειτε την ειδαν κυνηγοι φαντασματων. Την ιδεολογία μου και το κομμα που είναι φορεας της τα τιμω και τα υπερασπιζομαι μια χαρα. Λογο δινω μονο οπου πρέπει οχι στον καθε γκοστ μπαστερ της μπλογκοσφαιρας και αυτο δεν παει για σενα ΡΓ αλλα για τα παιδακια που γραφουν την ειρωνεια τους χωρις να ξερουν ή να σκέφτονται.

ratm

Ανώνυμος είπε...

ρε σεις σας πείραξε η ζέστη;
Εγώ γράφω σαμερ εκδοχή που γράφει και ο zoot, κι ο άλλος βγαίνει να μας πει οτι προσοχή ...τζιζ...δολοφονος εργατών χα χα χα
Καποιοι δεν έχετε χιούμορ.

Ξυδάκι :-)


πέρασα στη Βαρκελώνη, επισκέπτομαι το ξενοδοχείο Κολόν, την έδρα μας...
φιλούκια

πέμπτος στη ψυχή για πάντα

υγ: ελεγα κι εγώ ρε ρατμ, καλά θυμόμουν οτι ειμαι μεγαλύτερός σου...:-)...

Ανώνυμος είπε...

"Παλιόφιλε", ευχαριστώ για την προσφορά, αλλά δε θα πάρω: εκ πείρας έχω μάθει ότι στους άντρες η μεγάλη γλώσσα (αυτό μεταφορικά) είναι αντιστρόφως ανάλογη προς κάτι (αυτό κυριολεκτικά) που χρειάζεται αρκετά μια γυναίκα, ιδίως τις καλοκαιρινές διακοπές!

Άντε είχαμε τη Μέδουσα, έπεσε κι ο μαθητευόμενος μάγος, έγινε κι ο σεισμός => έδεσε το γλυκό…

Σάμερ γκερλ

Ανώνυμος είπε...

Ρε παιδιά εγώ που σκατά κολλάω? Δεν έχω γράψει κάτι εδώ και καιρό, ειδικά αυτό που κατάλαβα!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

Εσυ ΡΓ την πλήρωσες επειδή έγραψες το πρώτο σχόλιο στην αλυσίδα και επειδή είχες αθηναϊκές πινακίδες μέσα στην τούμπα την ώρα του ντέρμπυ.

Ο.Χ.Ε.Π.

Ανώνυμος είπε...

δεν κάνει τίποτα σάμερ γκέρλ
πάρε τουλάχιστον μια αφιερωσούλα, για το ....δροσερό...και πολύ... πρωτότυπο..αστειάκι... που μου
χάρισες...
https://youtu.be/2mWioKBjCA0

[zoot, αυτα τα κάνω για να μαθαίνεις..μπαλίτσα με γκερλς της... τέχνης... (και καλά)]

πέμπτος, πινοντας τον εσπρέσσο μου στη μαρτυρική -κάποτε- κόκκινη Σεβίλλη

υγ: γιατι θεωρείτε π.χ. εδώ -σε αυτο το ποστ- ότι εχω διδασκαλίστικο ύφος; Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέτε. Να είστε ειλικρινείς. Λέω ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ, χωρίς να κρύβομαι, θέτοντας προβληματισμούς. Φαντάζομαι ότι σε αυτο το μπλογκ θα βρω με μεγαλύτερη πιθανότητα ανθρώπους να έχουν αντίστοιχους προβληματισμούς [οπως ο ρατμ π.χ. ή ο σφυροδρέπανος], απ' ότι π.χ. στο ιντυ. Τοσο απλά. Αλλα και εδώ πρέπει να ξεκινάει κανείς με τα αυτονόητα...

Tώρα αν τα μισά της σάμερ γκερλ της είναι άγνωστες λέξεις, δεν σου φταίω εγώ καρδιά μου.

Πρέπει καποια στιγμή να ανεβάσω για τις απαιτήσεις που είχαν οι σοβιετικοι για τους αποφοίτους των σχολών. Αν δεν ήξερες τα στοιχειώδη στη κλασική, π.χ. ολες τις όπερες του Βερντι, τουλάχιστον τις άριες, όχι γυναίκα δεν έβρισκες, δεν σού έλεγε γεια ούτε η κουτσή μαρία.
γι αυτο πριν μίλησα για σεφερλικές ...καρακάξες...

γεια καμ του δόθε, σάμερ γκερλ και άνοιξε την τράπουλα, να δούμε σε τι ειμαι μαθητευόμενος οπως λες. Πρόσεξε μη με επιβεβαιώσεις οτι είσαι κάργα ΣΕΦΕΡΛΙΚΗ θείτσα.

Φιλούρες

Ανώνυμος είπε...

Μάλιστα... για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν διεκδικώ γιατί έτσι κι αλλιώς δεν το θεωρώ σκόπιμο τον ρόλο του μπάτσου στο διαδίκτυο, ειδικά απέναντι σε ανθρώπους όπως ο ratm,τον οποίο όσο μπορώ να καταλάβω από εδώ εκτιμώ (ναι, επειδή συμφωνούμε γενικά και μου αρέσει πως απαντα). Κάτι που φυσικά δεν ισχύει για κάτι φούσκωμένα παγώνια (δεν παίρνω ούτε λέξη πίσω από τότε!).

Κατά τ' αλλά καλό καλοκαίρι!

ΡΓ

Ανώνυμος είπε...

να θυμίσω, επίσης, ότι οι οπορτουνιστές πάντα προσπαθούν να ξεφύγουν απο την ουσία της αντιπαράθεσης...

και η ουσία εδώ ειναι το θέμα της τέχνης.

παλιόφιλος με εισαγωγικά ή μη

αυτό για τους μερακλήδες μοντερνιστές...
σοστακόβιτς....
https://youtu.be/azFHiEh1jhk

όταν το πρωτοείδα τον ερωτεύτηκα...για την εποχή του ειναι πάρα πολύ μπροστά...απόλυτα κατανοητό να έχει φάει κατσάδιασμα για "αριστερίστικη παρέκκλιση"

Ανώνυμος είπε...

κι αφού απολαύστετε την εκτέλεση της πράξης,,, απο Σοστσακόβιτς, διαβάστε και την κριτική της Πράβντα απο κλασικιστική σκοπιά. Εννοείται βέβαια οτι σε σχέση με τους τόνους λάσπης και ψεύδους που έχουν ρίξει διάφοροι απολογητές του αστισμού, το έργο αυτό δεχόταν κυρίως επιδοκιμασίες απο σοβιετικούς κριτικούς. Στη Πράβντα, ομως, εκφράστηκε η ΑΠΟΨΗ του κόμματος την στιγμή εκείνη. Σημειώνω τη λέξη "φυσιολογική" , στην οποία αναφέρθηκα -όχι τυχαία- παραπάνω.

Συνονθύλεμα αντί για μουσική

Μαζί με τη γενική πολιτιστική άνοδο στη χώρα μας αυξήθηκε και η ζήτηση για καλή μουσική. Ποτέ και πουθενά αλλού οι συνθέτες δεν είχαν μπροστά τους ένα τόσο ευγνώμον κοινό. Οι λαϊκές μάζες περιμένουν καλά τραγούδια και επίσης καλές οργανικές εκτελέσεις, καλές όπερες.

Καποια θέατρα, ως καινοτομία, ως επίτευγμα παρουσιάζουν στο νέο, ώριμο πολιτιστικά κοινό την όπερα του Σοστακόβιτς “Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ”. H χαϊδευτική μουσική κριτική εξυψώνει στα σύννεφα την όπερα, πομπωδώς το δοξάζει. Ο νεαρός συνθέτης, αντί για μεθοδική και σοβαρή κριτική, η οποία θα μπορούσε να τον βοηθήσει στο έργο του στο μέλλον, ακούει μόνο ενθουσιαστικά κομπλιμέντα.

Ο ακροατής από το πρώτο κιόλας λεπτό μένει αποσβολωμένος στην όπερα από έναν συνειδητά άμορφο, συγκεχυμένο χείμαρρο ήχων. Τμήματα μελωδιών, βάσεις μουσικών φράσεων βυθίζονται, έπειτα, αναδύονται, ξανά χάνονται μέσα στη βαβούρα, το τρίξιμο και τη στριγκλιά. Το να ακολουθήσει κανείς αυτή τη μουσική είναι δύσκολο, το να την απομνημονεύσει – αδύνατο.

πέμπτος (κουβαλώντας την Πράβντα)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι σχεδόν καθ’όλη τη διάρκεια της όπερα. Στη σκηνή, το τραγούδι αντικαθίσταται από κραυγές. Όπου ο συνθέτης τυχαίνει και παίρνει το δρόμο της απλής και κατανοητής μελωδίας, άμεσα, ωσάν να φοβόταν μια τέτοια ατυχία, σπεύδει να ξαναπέσει στη ζούγκλα της μουσικής σύγχυσης – κάτι που σε μερικά σημεία καθίσταται κακοφωνία. Η εκφραστικότητα, την οποία ζητά ο ακροατής, έχει αντικατασταθεί από έναν μανιώδη ρυθμό. Το πάθος πρέπει να εκφράζεται από μουσικό θόρυβο.

Όλα αυτά δεν οφείλονται σε έλλειψη ταλέντου του συνθέτη, ούτε από καποια ανικανότητά του να εκφράσει απλά και δυνατά αισθήματα. Πρόκειται για μουσική, η οποία σκόπιμα έγινε αναποδογυρισμένα, ώστε τίποτα να μη θυμίζει κλασική μουσική όπερας, να μην έχει τίποτα το κοινό με το συμφωνικό ήχο, με τον απλό, προσβάσιμο σε όλους μουσικό λόγο. Πρόκειται για μουσική, η οποία δομήθηκε πάνω στην ίδια αρχή της άρνησης της όπερας, πάνω στην οποία αρχή η αριστερίστικη τέχνη γενικά αρνείται στο θέατρο την απλότητα, το ρεαλισμό, τη σαφήνεια της εικόνας, το φυσικό ηχητικό λόγο. Πρόκειται για μεταφορά στην όπερα, στη μουσική των πιο αρνητικών πτυχών του “Μεγιερχολντισμού” σε πολλαπλάσια μορφή. Πρόκειται για αριστερίστικο συνονθύλευμα, αντί για φυσική, ανθρώπινη μουσική. Η ικανότητα της καλής μουσικής να κερδίζει τις μάζες θυσιάζεται προς χάρη μίας μικροαστικής φορμαλιστικής απόπειρας, η οποία αξιώνει ότι δημιουργεί μία πρωτοτυπία μέσα από φτηνά τρικ. Πρόκειται για παιχνίδι με δυσνόητα πράγματα, το οποίο μπορεί να τελειώσει πολύ άσχημα.

ολο εδω:
https://parapoda.wordpress.com/2016/09/25/%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B2%CE%B5%CE%B8-%CF%84%CE%BF/


πέμπτος που λατρεύει Σοστακόβιτς

Ανώνυμος είπε...

για να καταλάβουμε λοιπόν γιατι ο κλασικιστής αρθρογράφος της Πράβντα τα πήρε πολύ άγρια με αυτό που άκουσε,
ας ακούσε έναν συνθέτη που μαλλον λάτρευαν οι σοβιετικοι...
Μέντελσον...το πρώτο κομματι του ειναι απο τα παθιασμένα , σκόπιμα το βάζω σε σύγκριση με το αντίστοιχο του Σοστακόβιτς

https://youtu.be/HNOqQt2CuOU

[μη φοβάσαι σφυρ...επανε...αυτα για σήμερα, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση σοβαρή δεν συνεχίζω]

πέμπτος

Ανώνυμος είπε...

ΡΓ ειπα εξαρχης ότι δε μιλω για σένα. Οσα είπα αφορουν τα 2 σχολια που φερουν την υπογραφή βιατορ και σαμερ γκερλ

ratm

zoot horn rollo είπε...

Σεημ ολντ, και παει λεγοντας...

Ανώνυμος είπε...

@Σεχτάρ ο Τρομερός

Μην ξαναξεράσεις. Οι απόψεις του "ανατρεπτικού" αποτελούν αντιπροσωπευτικό τύπο δεκάδων άλλων καλλιτεχνών με "ελεύθερο" ή ελεύθερο πνεύμα.

Γιατί σε εύκολες εποχές και μπορεί να είσαι στα περιοδικά, στα μέσα των αστών και να πουλάς επανάστατιλίκι και να είσαι και πιο αριστερός και πιο "μάγκας" από το ΚΚΕ αλλά και να βρίζεις τους ανθρώπους που ΣΗΜΕΡΑ είναι οι μοναδικοί που σήμερα αντιστέκονται, κάνουν απεργίες, πορείες έχουν σχέδιο και προοπτική για το ΑΥΡΙΟ

Τότε, πριν 3-4 χρόνια ήθελε (ή ακόμα θέλει αλλά δεν το λέει στρίβοντας αριστερά;) αστική δημοκρατία αρκεί να μην είναι χυδαία. Σε εποχές που "σφίγγουν οι κώλοι" όλοι ανακαλύπτουν την πραγματική ιδεολόγια τους. Με τα λόγια του

» Η, κατέβα κάτσε μόνος σου στο Σύνταγμα. Ακίνητος! Δύο εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στο Σύνταγμα και να καθίσει ακίνητος μέσα σε δύο μέρες θα είχε πέσει η κυβέρνηση. Θα είχαμε τελειώσει με αυτούς τους αλήτες. Και το μετά;
Το μετά να χτιστεί με απλούς, τίμιους ανθρώπους όπως αυτοί που συνάντησα στο νοσοκομείο. Λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, να κάνουμε δημοψηφίσματα από τα προποτζίδικα, από το ίντερνετ, απλά πράγματα.

Ας μη γίνει λαϊκή δημοκρατία, ας γίνει μια αστική δημοκρατία που να μην είναι χυδαία, που να μην εξευτελίζει τον άνθρωπο».»

https://poexania.wordpress.com/2013/02/18/η-μικροαστική-καταστροφή-μόλυνε-τον

Πότε η Τέχνη θεωρείται στρατευμένη; Η στρατευμένη τέχνη είναι μονής κατεύθυνσης;
O "ανατρεπτικός" και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες που υπερασπίζουν έμμεσα τον καπιταλισμό, κάνοντας επίθεση στον σοσιαλισμό και στο ΚΚΕ, κάνουν στρατευμένη τέχνη από την "άλλη πλευρά" η απλώς είναι ελεύθεροι (με ή χωρίς εισαγωγικά) διανοητές;

Ένα άλλο ερώτημα μακριά από τον "ανατρεπτικό" το οποίο έχει να κάνει με ταινίες εντός και εκτός Ελλάδας. Πως χαρακτηρίζεται η Κινηματογραφική Τέχνη όταν αποσιωπούνται ή αλλοιώνονται ιστορικά γεγονότα;

Το ξέρω πως έχω γαμήσει την κουβέντα για τον Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό αλλά τα τελευταία ερώτηματα είναι αυθεντικά και σε καμία περίπτωση ρητορικά.

Ένα τραγούδι από τον Άσιμο - KollektivA
https://www.youtube.com/watch?v=pQ6bkE22hOs

17-57